Hey amigos!

Vandaag een beetje ontregeld opgestaan,last van de jetlag.Rustig spaghettike gegeten als ontbijt in het hotel en dan beginnen wandelen door het centrum en richting Adobe,net buiten San Jose waar we een auto hadden geregeld.Rond de middag daar aangekomen,alles geregeld (25 handtekeningen moeten zetten voor god weet wat) en vertrokken met onze splinternieuwe Hyundai Tuscon.We huurden er voor de zekerheid een gps bij,maar die liet het afweten in het begin.Al wat die zei was ‘make a u-turn if you can’.We zaten op de pan-american highway en betaalden verschillene keren tol,hoewel we van plan waren over kleine wegen te rijden.We reden wel in de juiste richting,maakten een tussenstop in Jaco,waar we iets aten en reden dan door naar Quepos,een kustplaatsje vlak bij het nationaal park van Manuel Antonio,waar we morgen willen gaan wandelen.We stopten in Quepos omdat de prijzen voor een overnachting vlakbij Manuel Antonio erg hoog zijn.We maakten een ritje door het centrum en de 2^e keer dat ik ging informeren voor een hotelletje was het al prijs.Sober kamertje op een beveiligd domein met zwembadje voor 35 dollar voor 2.Voor het ontbijt betaalden we 3 dollar extra per persoon.We dropten onze rugzakken in de kamer en wandelden ‘het centrum’ door.Bij onze stop daarstraks in Jaco las ik in de reisgids dat die plek bekend staat voor zijn leuke eet-en drinkgelegenheden,het zou een van de leukste,actiefste plaatsen zijn in heel Costa Rica en zelfs daar was echt geen bal te zien,dus onze verwachtingen waren dan ook niet echt hoog voor Quepos.En terecht.Uiteindelijk toch post gevat in een klein gezellig cafetje waar een kliekje strontzatte amerikanen zich amuseerde met te doen alsof ze rijk waren (misschien waren ze dat wel…) en zich alles konden permitteren.Een Canadees koppeltje viel nog binnen en door een stom misverstand kwamen ze bij ons aan tafel zitten.We raakten wat aan de praat en we  bevolen hen ons hotelletje aan om te overnachten aangezien ze nog niks hadden geregeld en ook niet op zoek waren naar luxe.Toen we hier een uurtje geleden aan de kamer arriveerden wandelden zij hier ook net binnen.

Ons kamertje is vlakbij het zwembad en heeft 2 stapelbedden,we liggen momenteel al weer in onze nest,ik met mijn minilaptopke op de schoot en een ‘mijnwerkerskoplampje’ van den huittere op mijn kop en mijne amigo al weer in dromenland denk ik.Internet heb ik hier niet dus dit verslagske posten zal voor morgen zijn.

O ja,het leukste vergeet ik nog bijna te vertellen.Toen we eindelijk van de snelweg af waren daarstraks reden we over een brug en daar onder,aan de oever van de rivier, lagen wel  15 monsters van krokodillen te chillen.We stopten,maakten wat foto’s (volgen asap) en reden dan verder.Echt een raar gevoel,je zou op het eerste gezicht zeggen ‘hey een riviertje,we rijden eens tot beneden en gaan eens kijken of we visjes zien’ en effe later gewoon met huid en haar opgefret worden door een krokodil.Je moet jezelf er echt op tijd en stond aan herinneren dat je in Costa Rica bent en dat de Rio Grande niet de Nete of den Demer is.Vanuit de auto zagen we ook nog ara’s’,van die grote papegaaien,ik zeg het bijna niet te geloven dat dat hier echt zomaar rond vliegt in het wild.

Het is nu bijna 23u en ik ga proberen wat te slapen,morgen onze eerste echte tocht door het woud,ik ben benieuwd…

Adios!

03-02-2013 om 13:56 geschreven door RieX  

31-01-2013 om 16:53 geschreven door RieX  

Net wakker in ons  hotelletje van costaricabackpackers.Lig nog in mijn stapelbed op’t onderste verdiep onder nonkel Franky die z’n kettingzaag nog ni heeft stilgelegd vanaf gisterenavond.    Is toch ne geruste mens se,dieje slaapt (en snurkt ) overal eve goe.Maar ik moet zeggen dat ik ook vrij goed heb geslapen ondanks de primitieve omstandigheden en zijn gesnurk.Er staat een kei grote ventilator in de kamer en hoewel het hier niet echt te warm was hebben we die toch heel de nacht laten draaien zodat die het gesnurk van franske houdmeyers  en de buitengeluiden van de nabije stad wat overstemde en dat heeft echt gewerkt.

Onze reis verliep gisteren heel goed,Half  7 vertrokken naar Schiphol,om half 12 opgestegen voor een hele rustige,maar stampvolle vlucht van 11 uur richting Panama,daar anderhalf uurtje in transit gezeten,ondertussen 3 lekkere frisse Panamese biertjes gedronken  en dan terug de lucht in voor nog een vluchtje van een dik uur.Een uur later dan voorzien waren we in San Jose en toch stond er nog iemand van het hotel op ons te wachten zoals afgesproken. Na een ritje van een half uur door de stad werd al snel duidelijk dat San Jose niet Bankok ofz was.Veel buurten hebben meer weg van een ghetto dan van een gezellige drukke stad.We checkten in in ons hotel(waar het wel heel gezellig en best mooi is (zwembadje enz)      ,kapten onze rugzakken af in ons kleine kamertje  en deden toch nog een poging om de stad in te trekken.We namen een taxi omdat dat ons het veiligste leek,lieten ons afzetten op een plaats waar iets zou te zien zijn geweest,maar zelfs daar was alles ofwel gesloten ofwel open,maar leeg.Ongelofelijk,San Jose moet zowat de meest verlaten stad ter wereld zijn op een zondagavond,zelf rond het martktplein in veerle is meer te zien op die moment (en dan is’t al erg he).Blijkbaar lag  het net aan het feit dat het zondag was en zou op die dag praktisch alles gesloten zijn.Na een klein uurtje stonden we al terug aan het hotel.De prijzen in het hotel zijn echt wel extreem laag,rond de 3 euro voor een cocktail en 5  euro voor een gerechtje.Maar ook hier viel gisteren weinig te beleven.We bestelden nog ietsom te eten,maar ik liet het mijne bijna volledig staan.Ik rook de Thaise vissaus al van heel ver en mijn goesting was over,da krijg ik echt ni binnen,bah!Ik bestelde thaise groene  curry dus het verwonderde me sterk dat het bereid was met vissaus.Om half 11 lagen we al in ons bed,toch wel wat teleurgesteld door onze eerste indruk van San Jose.

Sewes gaan we eerst  iets zoeken om te ontbijten en dan proberen om ergens een huurauto te regelen en de stad toch nog ‘een tweede kans’ te geven.Ik heb de papieren van holidaycars,waar we oorspronkelijk een auto hadden geboekt en betaald,bij en we gaan dan ook eerst eens horen in het lokale kantoor hier in de stad waar we de auto hadden moeten afhalen naar hun uitleg betreffende het failliet gaan van holidaycars en naar een eventuele oplossing.Ik ben benieuwd…

Hasta luego,CostaRiki. 

31-01-2013 om 16:30 geschreven door RieX  

Pura vida!

Onze allerlaatste uurtjes in Costa Rica lopen.De Afgelopen dagen echt nog uitgebreid genoten.Elke dag zon van 7u ’s morgens tot 5u ‘savonds (bijna elke dag trouwens de drie weken weken dat  we hier waren.Enkel 1 nacht regen gehad  in Tortuguero),hele vriendelijke ontspannen sfeer in Tamarindo en toch nog echt rustig.Alle locals die we erover aanspraken,over die afwezigheid van toeristen, kloegen steen en been dat het nog nooit zo kalm was geweest in deze periode.Voor ons kwam het goed uit,want we waren overal extra graag gezien en op het strand was plek in overvloed,zelfs als het water op z’n hoogste stond.We kenden na een kleine 3 dagen al wat mensen hier omdat je altijd dezelfde mensen op dezelfde plaatsen tegen kwam.

Onze dagen werden gevuld met ’s morgens naar het strand vertrekken (meestal met de taxi omdat we een hotelletje boekten een beetje van het centrum),daar wat naar de mensen gapen en vooral zoveel mogelijk moeite doen om uit de zon te blijven,want die brandde je gewoon kapot.Ondanks al die moeite om niet bruin te worden hebben we toch alletwee een ferm veeg gehad.

De strandjutters die rond kwamen  waren echt fijne mensen.Ze waren meestal van Nicaragua en leurden,elke dag opnieuw ,in de bloedhete zon,rond met zelfgemaakte ceramieken potten,sieraden felgekleurde,stenen vogeltjes of met vanalles om te eten.Elke dag opnieuw en sommige dagen zonder ook maar 1 ding te verkopen en toch altijd met nieuw enthousiasme,niet te begrijpen.We kochten een paar dingen  bij Carlos,een zotte vrolijke kerel  van 28,ook van Nicaragua,hij had al 3 zoontjes bij 2 verschillende vrouwen en hij wilde nog graag een dochtertje nu.Hij leek altijd goedgezind en vrolijk,ook al waren er dagen waarop hij niks maar dan ook niks verkocht…Straf!En toch was deze manier van (over)leven beter danzijn leven  in Nicaragua vertelde hij.Een van zijn 4 broers en 3 zussen deden hetzelfde ‘werk’ op hetzelfde strand.Carlos… %%%foto1%%%

Gisteren en eergisteren probeerde ik op mijn eigen 2 keer een uurtje te surfen (golfsurfen,zonder zeil).Echt wel indrukwekkende golven daar in Tamarindo.2 tot 3 meter,niet de Beringzee,maar toch,ik had het nog nooit meegemaakt bij zo’n zalig weer.Bovendien waren ze als je er in lag met je surfplank nog eens zo grellig precies.Serieuze patatten gekregen,amai!Vooral gisteren verschillende liters zeewater binnen gekregen en een paar keer ferm dooreengeschud geweest door met plank en al opgeslokt te worden door een golf.Ik kreeg een paar tips van andere,ervaren surfers en slaagde er zo toch in om een paar keer een golf te pakken een een stuk recht te staan.De 2^e dag ging nochtans slechter dan de eerste dag,gewoon stikkapot,van mijn conditie schiet blijkbaar weinig over en ik had bovendien overal spierpijn van de dag ervoor.Quadriceps,borst-en buikspieren (van het peddelen),verbrande knieen van 100 keer terug op de plank te klefferen en een pijnlijke kin van er constant mee op de plank te steunen.Maar toch had ik het graag nog wat langer geoefend in deze omstandigheden.

Gisteren waren we eigenlijk van plan om al rond 14u te vertrekken vanuit Tamarindo richting San Jose,zodat we goed op tijd hier waren,een hotelletje konden regelen buiten het centrum en nog een avondje met de taxi naar het centrum konden gaan.We lagen echter zo goed in Tamarindo dat we ons plan veranderden,nog zo lang mogelijk genoten van de zon en de zee en pas om half zes vertrokken voor wat,volgens onze (klote)GPS, een rit van 100km en 3u30 bollen zou moeten geweest zijn.De combinatie op zich,100km en toch 3u30 rijden,leek me al heel verdacht.We hadden vooraf  wel bij een paar mensen geinformeerd ver de duur van de rit en de meningen verschilden van 3u rijden tot 5u rijden,van aantal kilometers werd niks gezegd.We reden het centrum van Tamarindo uit en de eerste pijl die we zagen staan zei ‘San Jose 254 km’.WTF??

Het werd nog een hele lange en vermoeiende rit.De,op het eerste zicht op de kaart,verhoopte autostrade bleek een pikdonkere drukke kronkelbaan met slechts 2 rijvakken.Den huittere kan nogal moeilijk rustig het verkeer volgen (was nu ook gewoon niet te doen,want den ene reed 30 per uur,den andere 120 en sommige vrachtwagens kropen tegen 10 per uur de bergen op,dus je kon niet anders dan constant inhalen waar het enigszins kon) dus het was echt vermoeiend,ook voor mij als passagier,want je zit constant mee te volgen,te remmen en uit te wijken.De costaricanen zijn echte zotten op de baan,niet te doen.Voorbijsteken in bochten,rechts voorbijsteken,lichten negeren,noem maar op.Als ik het goed voorheb was er hier tot over een aantal jaren bovendien nog geen wet die alcohol en rijden verbood,dus ik wil echt niet weten hoe het er toen aantoe ging hier.

We reden uiteindelijk 4 uur en half en stonden plots al op de luchthaven omdat we onderweg al een hele tijd niks van hotels of cabinas waren tegen gekomen.We volgden de pijlen richting ‘Holiday Inn Hotel’ vlakbij de luchthaven,we gingen er even binnen…en weer buiten.147 dollar per nacht,halloow!Dan nog zeker drie kwartier rond gereden hier in de buurt op zoek naar een klein hotelletje.3 weken overal,tot op de meest afgelegen plaatsen een overvloed aan slaapmogelijkheden en nu plots,vlak bij de luchthaven en de stad niks meer.De GPS was weer geen hulp en het verkeer bovendien super hectisch.Uiteindelijk Rond 11u-half 12 toch iets gevonden op een paar kilometer van de luchthaven,dit keer voor 38 dollar,dat trok er al meer op.Douche genomen en bed in.Wel slecht geslapen want de kamer ligt aan de drukke straatkant en bovendien staat er hier 3meter onder ons op ’t straat ene al van half 6 deze morgen zo hard as m kan ‘Lottery,Costa Rica’ te roepen,zone pipo mee van die kraslotjes ofzo…

Sewes de huurauto nog veilig op de luchthaven krijgen en hopen dat we niks moeten bij betalen,want er zijn een paar prulletjes aan de plastieken bescherming langs de onderkant,waarschijnlijk door opvliegende stenen,niks ernstigs,maar het kan genoeg zijn om moeilijk te doen.We zien wel.

Zo zit onze trip er sewes op en kan ik mijn rapport voor Costa Rica opmaken.De tico’s zijn hele vriendelijke mensen,maar spreken meestal enkel spaans,ze zijn proper,alles altijd opgekuist,nergens afval.Ik voelde me hier ook vrij veilig,de politie is constant overal aanwezig,de variatie aan natuur,landschappen en klimaatzones op zo’n kleine oppervlakte is moeilijk te overtreffen volgens mij.De overvloed aan dieren zit er ongetwijfeld wel,maar komt zich niet zomaar tonen aan 2 ‘gehaaste reizigers’ zoals wij,dat was wel een beetje spijtig.Om echt de dieren te gaan opzoeken moet je meer tijd spenderen op meer afgelegen plekken in de national parcs denk ik en dan zou je echt meer dan 3 weken moeten hebben.Pas op,we hebben vanalle beesten gezien,maar we waren op dat gebied toch alletwee met wat hogere verwachtingen gekomen.De stranden zijn prachtig,het was hier super aangenaam,rustig wat toeristen betreft en ook veel goedkoper dan gevreesd (denk dat we gemiddeld 15 euro per man per nacht betaalden met ontbijt in).Het eten is zeker niet speciaal lekker hier,veel van hetzelfde (bonen en rijst),maar wel voedzaam en voor ons zeker geen reden om er niet meer terug te komen.Alles samen zou ik Costa Rica een 9 op 10 geven als vakantieland.A ja de keuze voor een huurauto was voor ons wel de goede,het geeft je veel vrijheid natuurlijk,maar met het openbaar vervoer geraak je volgens mij ook wel overal.Of dat dan veiliger is,dat durf ik niet te zeggen.
Zitten nu op de luchthaven,auto binnen brengen bleek geen probleem,we reden er uiteindelijk 2000 kilometer mee rond door dit mooie land.Met het toevoegen van de foto's op de blog is weer wat mis gegaan denk ik,maar dat probeer ik morgen nog op te lossen als ik thuis ben.

27-01-2013 om 00:00 geschreven door RieX  

Gisteren rustig opgestaan,ontbeten in het hotel en een beetje aan het zwembad gelegen  .Canas,superheet,superdroog en superwinderig.Voor de rest,geen bal te beleven.Rond een uur of 10 reden we door naar Miravalles,een vulkaansite bekend om zijn ‘hornillas’ (oventjes).Dat zijn stoomgaten en borrelelende en sissende modderpoelen die de ondergrondse vukanische activiteit op een spectaculaire manier aantonen.

Toen we dachten dat we er waren stopten we aan een hele mooie lodge op een prachtig domein.Toen bleek dat dit nog niet de plaats was waar we moesten zijn besloten we om er iets te eten en even rond te wandelen op het domein.Er waren thermische baden,verwarmd door de actieve vulkaan op de achtergrond.Er zijn in Costa Rica,toch een klein land, 7 actieve en minstens 60 ‘slapende’ of uitgedoofde vulkanen.

Na het eten  reden we een paar kilometer door naar de plaats waar we echt moesten zijn  en het was echt de moeite.Rokende en naar zwavel stinkende gaten en modderpoelen,een andere planeet precies,echt indrukwekkend,spijtig dat de foto's niet echt weergeven wat er te beleven viel.

Rond de middag reden we door van in Miravallas richting de westkust.We kozen Tamarindo als bestemming omdat dat volgens de reisgids het levendigste kustplaatsje van Costa Rica was aan de grote oceaan.We hadden in onze 2 weken en half nog niet zo veel volk gezien en dus dachten we dat het geen slecht plan was om onze reis daar rustig af te sluiten op een mooi strand.Bovendien is het momenteel de periode dat de lederschildpad eiren komt leggen op een beschermd strand vlakbij Tamarindo en zo konden we dat dus ook nog proberen mee te pakken.

De rit viel prima mee en om half 4 zaten we al op het strand met een frisse pint in de hand.Ze was wel wat duurder dan dat we gewend waren,maar ze smaakte zeker niet minder goed,integendeel.Tamarindo is een gezellig  badplaatsje,maar zeker niet de drukke toeristische trekpleister die we verwacht hadden.Maar het is prima zo,de mensen zijn vriendelijk (alle Tico’s die we zijn tegen gekomen trouwens),de stranden prachtig en het eten lekker vergeleken met de andere plaatsen waar we aten.Gisteren nog van de zonsondergang genoten en weer op tijd bed in voor de verandering.

Vandaag extra laat opgestaan (half 10) en naar het strand,2km verder, gewandeld .Bloedheet is het hier,ongelofelijk.Onderweg gestopt,ontbeten en iets gedronken.Voor de rest van de dag gewoon den toerist uitgehangen,strand,rond slenteren,pintje drinken,zalig!

Morgen nog wat van hetzelfde waarschijnlijk en dan hopellijk ook nog naar de schildpadden gaan zien.

Hasta Luego!  

25-01-2013 om 04:57 geschreven door RieX  

Okay,we’re back!

Eergisteren dus om 10u vertrokken in Tortuguero.Ik was al een hele tijd wakker en was wat op de computer aan’t prullen geweest op ’t terras van ’t hotelletje en nadien een wandeling gaan maken op het strand toen el Huittere ook wakker was,mij kwam opzoeken op het strand en me vertelde dat hij ‘door de lavabo was gezakt’.Bij het al leunend op de lavabo tandenpoetsen was de lavabo van de muur gebroken,de leidingen gebroken en de kamer ‘een beetje onder water gelopen’ zei hij.

We wandelden nog wat over het strand,namen nog een paar fototjes en gingen dan pas terug langs de kamer om onze spullen op te halen zodat we om 10 u zeker op de pier waren om de boot terug te nemen.Den huittere vroeg zich af of hij al dan niet iets zou zeggen tegen de hoteluitbater over het lavaboprobleem.Ik zei, ‘laat eens zien wat er aan de hand is’ en toen hij de deur van de kamer open deed stroomde het water ons tegemoet.Hij dacht dat hij de watertoevoer had afgesloten,maar niet dus,er stond ne centimeter of 2-3 water in de hele kamer en de pompbak lag volledig van de muur op de grond.Het was half tien en om tien uur hadden we onze boot terug.De eigenaar van het hotelletje kwam kijken in de kamer en zei vrij lakoniek ‘olala we need a canoe in this room!’.No problemo zei hij,we betaalden 5 dollar per man voor het ontbijt en trapten het zonder problemen af,toffe gast!

De boottocht terug viel ook goed mee,we hadden effe motorpech,maar dat werd snel verholpen,stopten nog voor een paar schildpadden en een kaaiman,we troffen onze jeep ongeschonden terug aan in Moin en reden richting Volkan Poas,our next goal…

De Irazu was ons nochtans wat tegengevallen,maar de Poas lag op onze route en leek ons ‘iets actiever’.We reden tot op een tiental kilometer van de top,stopten bij een mooie lodge,maar die was volzet tenzij de mastersuite van 220 dollar per nacht,maar dat zagen we dan toch niet zitten.De volgende lodge was ook volzet,maar ze wilden ons toch verder helpen en begeleidden ons naar een andere zaak die ook door hen werd uitgebaat.Eerst vroegen ze 50 dollar per man per nacht en toen we vroegen voor een betere prijs was het ineens maar 20 dollar voor ons 2 voor een nacht.De kerel reed ons voor met zijn auto naar een oude schuur,deed de deur open en we hadden een hele living,4 slaapkamers,een keuken en al wat we wilden.Maar de wind schoot er langs alle kanten binnen,niet te doen.We kozen voor een klein slaapkamertje met 2 eenpersoonsbedjes en ik koos het juiste bed,want dat van den huittere had ne lattenbodem met slechts 4 latten,we moesten ze een beetje correct plaatsen zodat hij in een toch ietwat fatsoenlijke houding kon liggen.Alsof dat wat uitmaakte,want hij sliep (en snurkte) weer als een roos.Ikke integendeel,ik werd wakker van de tocht,de koude en het gesnurk,pakte mijn lakens en ging in een ander kamertje liggen dat ‘los was’.Daar leed ik ook kou,maar sliep toch iets beter.

’s Anderendaags dus naar de Poas en dat was de moeite,een perfect zicht,een, indrukwekkende,rokende krater en onze verwachtingen dus ingelost.

Na de poas reden we verder in de richting van de Arenal vulkaan.We reden tot in La Fortuna,de uitvalsbasis voor alle activiteiten in de buurt van de Arenal,stopten op goed geluk aan een hotelletje en boekten een prima kametje voor 1 nacht.Onderweg van de Poas richting Arenal staken we wel 10 rivieren over,geen wonder dat dat land hier zo groen is,het wordt overal volop gevoed door water dat overal stroomt.Op onze nieuwe locatie aangekomen,legde den Huittere zich weer effe horizontaal en viel direct in’t slaap.Ik deed ook moeite,maar weer tevergeefs.Ik stond op en dacht ene te gaan drinken aan de inkom van het resort.Ik trok de deur van de kamer achter mij dicht en stapte op mij blote voeten,zonder de sleutel van de kamer mee te nemen,tot aan de inkom.Bleek dat ze geen drankvergunning hadden en de dichtstbijzijnde supermarkt 500m veder was.Aangezien ik onze schone slaper niet nodeloos wilde wakker maken stapte ik maar op mij blote voeten naar de supermarkt en terug met als gevolg 2 knoerten van bleinen op mijn hielen.Maar goed,ik had mijn frisse pint. ;-)

Aan ons kamertje waren de kolibri’s weer volop in actie,echt leuk om te zien!Bovendien hadden we van aan het zwembad een indrukwekkend zicht op de in dreigende wolken gehulde Arenal,echt de moeite!

In La fortuna konden we bovendien eindelijk nog eens echt lekker eten ’s avonds en dat deed deugd.Na het eten (19u) was er verder weer niks te beleven,zelfs niet in een super toeristische plaats als La Fortuna en dus lagen we weer om een uur of 8 in ons bed.

Vandaag reden we dan verder tot aan het Arenal National Parc en maakten er een wandeling.We kozen voor the ‘Tucan Trail’ en dat bleek een voltreffer.We zagen inderdaad een toekan (prachtige vogel!) en een tijdje nadien stak er bovendien  plots op een meter of 10-15 voor ons een ‘grote zwarte kat’ het wandelpad over.Echt een indrukwekkend beest.We bleven verstomd staan,slopen dichterbij,maar zagen niks meer,hij verdween even snel als hij gekomen was,maar we waren alletwee onder de indruk.Na de wandeling vroegen we aan de parkwachter wat voor beest het kon geweest zijn en hij vertelde ons dat het hoogstwaarschijnlijk een ‘costarican lion’ was,een van de meest bedreigde diersoorten in de streek,een soort van jaguar en iets dat hij zelf nog maar 1 keer in z’n leven had gezien.’You’ve just won the lottery’ zei hij.

Na de wandeling reden we nog tot in een ‘vlinderboerderij’.Het deed me denken aan mij eigen oude hobby,het kweken van wandelende takken.De uitbaters kweekten vlinders,van het eitje,over de rups tot de vlinder.Ik nam foto’s van de vrouw die cocons van de rupsen vast kleefde aan een koordje om ze rustig te laten ‘ontpoppen’ tot prachtige vlinders.Toen we er arriveerden was er toevallig net een mooi felblauw vogeltje te pletter gevlogen tegen een van de grote ramen van het gebouw.De eigenaars vertelden ons dat dat regelmatig gebeurde en dat ze de beestjes dan een tijdje in een soort van recoveryroom zetten tot ze wat bekomen waren en weer konden worden vrij gelaten.

Nadat we onze toer hadden gedaan in het park bleek er ondertussen ook nog een kolibri  tegen de ruit te zijn gevlogen.Die was ook effe het noorden kwijt en zat dus ook in het kooitje bij het andere vogeltje.De vrouw nam hem er uit, den huittere pakte hem over in zijn hand en liet hem vrij,een speciaal moment en een unieke kans om zo’n speciaal beestje eens van heel dichtbij te kunnen bekijken…

Toen we terug vertrokken bleek onze naftmeter weer op 0 te staan en moesten we dus eerst terug naar La Fortuna om te tanken.Bak vol,maag vol en weer verder.We reden rond het Arenalmeer,een hele trip zo bleek,en strandden nu in Canas,een heel winderig,droog,heet cowboydorpje.Net iets gegeten en gedronken en het plan is nu om morgen van hieruit naar Volcan Miralles te rijden waar hete dampen en fumarolen uit de grond komen nabij een actieve vulkaan.Daarna rijden we normaal naar het strand en gaan er effe bij liggen,want het is nodig.Prachtig,maar vermoeiend deze reis…

Buenos noches…

Ondertussen is het al ‘morgen’ omdat ik gisteren niet op internet geraakte op de kamer…

23-01-2013 om 17:15 geschreven door RieX  

20-01-2013 om 15:27 geschreven door RieX  

Zoals voorzien een paar dagen geleden  tot in het opvangtehuis voor luiaards gereden,een kleine rondleiding gekregen,de beestjes van dichterbij mogen bekijken en een paar fotokes genomen.Ik heb  nog steeds geen foto’s op de blog gezet wegens te ingewikkeld,te moe,te lui(aard),…zal iets voor thuis worden denk ik.

In combinatie met de luiaards maakten we een tussenstop in Puerto Limon,een klein havenstadje aan de caribische kust.Totaal andere sfeer,andere  (zwarte)  mensen  en en precies een ander land waar je in terecht bent gekomen.We aten er wel voor één keer heel lekker.Voor de rest is het hier echt triestig eten,’je kan altijd kiezen,ofwel rijst met bonen ofwel bonen met rijst’ las ik voor ik vertrok in een van de reisgidsen en inderdaad,daar zit wel waarheid in,veel keuze is er echt niet en het is dan vaak nog zeer slecht bereid,denk niet dat  we zullen bijgekomen zijn na die 3 weken hier.

Na Puerto Limon zaten we 2 nachten in een zoveelste gezellig en vrij goedkoop hotelletje in Cahuita en genoten een beetje van de ontspannen reggaesfeer die er hing.Het was er wel gezellig,maar ook hier weer geen kat te zien,ongelofelijk,ik kan er niet aan uit hoe al die zaken hier kunnen blijven bestaan met zo weinig klanten.Er zullen ongetwijfeld drukkere periodes zijn,want zo kom je het jaar echt niet rond als je hier een zaak hebt…

Van Cahuita reden we terug tot in de buurt van Moin (vlakbij Limon) om daar de dag erop de boot te nemen naar Tortuguero,een afgelegen en moeilijk te bereiken (alleen over het water) nationaal park dat bekend staat als ‘nestplaats’ voor verschillende soorten schildpadden.Het is nu wel niet de periode dat ze eieren komen leggen,maar het leek ons wel leuk om er geweest te zijn.We sliepen nog een nacht vlakbij de pier waar de bootjes vertrokken en gisteren om 10u vertrokken we dan.4u in een klein motorbootje met tussendoor een kleine stop ergens in the middle of nowhere.Onderweg een aantal mooie vogels gezien en een familie kapucijnaapjes en ook spinaapjes.Voor de rest volle gas naar Tortuguero.Hier aangekomen eerst iets gegeten (weer niet veel soeps) en dan ons laten begeiden naar een hotelletje,Miss Miriam 2,rugzakken afgekapt en een effe op bed gelegen.We slapen hier weer voor 10 dollar per man,kei proper,eigen badkamer en 50m van ’t indrukwekkende (zwarte) strand.Gisterenavond nog effe rond gewandeld,maar ook hier is alles kalm en verlaten.Den huitere at de slechtste,taaiste (volgens hem maakte hij een wonde van 5cm diep en bleef hij dan steken  als je hem naar ene zenne kop smeet ;-)  hamburger ooit en ik een schotel met wat kip zou moeten geweest zijn.Den Huitere kloeg tegen de chef,echt wel terecht,ze stelde hem eerst voor een ander gerecht te kiezen en toen hij dat weigerde kregen we korting  op het bedrag dat we moesten betalen voor ons ‘eten’.

Om 8u lagen we al weer in ons bed.Ik sliep weeral niet te best en zit nu op het terras aan het hotelletje,den Huitere slaapt nog.Sewes een beetje van dat zwart strandzand mee pakken voor Ingrid van de Bens haar verzameling en om 10u nemen we dan al de boot terug naar Moin,waar we hopelijk onze auto ongeschonden terug aan gaan treffen.Een dagje langer hier had best wel gemogen,maar dat wisten we niet op voorhand natuurlijk…

Straks rijden we door in de richting van de vulkaan Arenal.Daar gaan we vandaag niet meer geraken waarschijnlijk,maar ik heb al een aantal mogelijke tussenstops aangeduid,dus we zien wel waar we uitkomen.

Adios!  

20-01-2013 om 14:33 geschreven door RieX  

Eergisteren rond de middag vertrokken in San Gerardo aan de voet van de Chirripo.Toch wel met een beetje spijt,want het was het mooiste plekje tot hiertoe.We reden de steile zandweg terug naar beneden en dan via de beruchte Cerro de la Muerte richting ons volgende ‘doel’,de vulkaan Irazu.

De Cerro de la muerte bleek niet zo super gevaarlijk als gevreesd,het was een klim  van meer dan 20km over een goed berijdbare asfaltweg en het weer viel bovendien goed mee (we zijn echt al verwend geweest op dat gebied),dus gevaarlijk was het niet echt.Het hoogste punt van de weg ligt boven de 3000 meter en ik kreeg wel weer wat last van misselijkheid,maar helemaal niet te vergelijken met wat ik op de Chirripo meemaakte.

We reden een beetje verloren in het centrum van San Isidro en dat was wel gevaarlijk,de stadscentra mijd je best met de auto hier,want de verkeersregels zijn niet altijd even duidelijk en het gaat er heel hectisch aantoe.Een zwaar ongeval is bijna uitgesloten vanwege de lage snelheden in de stad,maar een klein kuske met blikschade is rap gegeven.Blij dat we er uiteindelijk weg geraakten,al was het niet echt dankzij de gps die we als optie bij onze auto hadden gehuurd,want waar die ons al heeft heen gestuurd de afgelopen week,niet te doen.Soms is het een hulp,maar er echt op vertrouwen kan je niet.Den Huittere is ondertussen vaste chauffeur geworden en ik ben kaartlezer,gps bediener en reisboekenspeurder.Op die manier komen we voorlopig overal waar we moeten zijn.

We strandden eergisteren uiteindelijk in Orosi,een dorpje  op een uurtje rijden van de Irazu.Hotelletje viel weer mee,we hadden zicht op de Turrialba,een andere actieve (hij rookt constant en dat konden we bovendien heel goed zien,want het zicht was prima,geen wolken) vulkaan.We kropen er weer vroeg in (denk dat het laatste dat we hier al zijn gaan slapen 8 of 9u was ofzo) en vroegen ons ontbijt al om 6u30 zodat we tegen 8u aan de ingang van de Irazu konden zijn.

De krater van de Irazu is te bereiken met de auto over een prima asfaltweg.De Irazu is de grootste (krater van 300m diep en ik denk 1km doorsnede ofzo,heb de info hier niet bij de hand) en hoogste (3400m)  vulkaan van Costa Rica.Toch viel hij ons alletwee een beetje tegen.Den Huittere was zelfs zo teleurgesteld dat hij er lang van overtuigd bleef dat de krater waar we (helemaal alleen,als eersten die dag,dat gaf wel een speciaal gevoel) bij stonden niet die van de Irazu kon zijn.Toen hij echter alle padjes was afgewandeld,tevergeefs op zoek naar de echte Irazu,kon hij ook niet anders dan zich neerleggen bij het toch wel een beetje teleurstellende uitzicht dat we hadden.Op de foto’s in de gidsen is de krater voor een stuk gevuld met geelgroen zwavelhoudend water,maar ik denk dat dat foto’s zijn van een goede dag tijdens het regenseizoen,want nu stond hij zo goed als droog.We dronken boven nog iets en de neusbeertjes die op de parking rondhuppelden maakten wel een deel van de teleurstelling goed,al was het wel spijtig dat we de beestjes moesten aantreffen op een plek waar we ze eigenlijk niet hoorden te zijn tijdens een activiteit die ze eigenlijk niet hoorden te doen.Ze speurden de vuilbakken af op zoek naar eetbaar afval van de toeristen.Bang waren ze helemaal niet,want ze pikten een pakske koekjes van den Huittere.

We daalden terug af met de auto en stopten onderweg nog om een paar foto’s te nemen van de Orosivallei die volledig gevuld was met wolken.Op de hoogte waar wij waren scheen de zon volop en dus hadden we een prachtig zicht op die grote,met verse slagroom gevulde kom.Echt indrukwekkend!

We reden de Orosivallei langs de andere kant weer uit en reden door naar Tapanti national Parc een deel van La Amistad,een beschermd gebied dat zich uitstrekt over zowel Costa Rica als Panama.Het was er weer super rustig,we weten voorlopig echt niet wat ze hier bedoelen met ‘hoogseizoen’,want wij zijn precies overal alleen.We maakten er 2 korte wandelingen door prachtige sprookjesbossen.Onze benen waren nog zo stijf als een hout en den Huittere vertikte het van zijn wandelschoenen terug aan te doen.De eerste aangegeven wandeling was maar 2km en dus waren zijn sletsen voldoende zei hij.’Der moet toch al iets serieus voor de deur staan vooraleer ik die wandelschoenen terug aan trek’ zei hij en dus vertok hij op zij sleffers.

Het pad ging onmiddellijk recht omhoog en  het was bovendien kletsnat,wegens een microklimaat met veel regen heel het jaar doorin dat gebied.Ik bleef zelf amper recht met mijn wandelschoenen,dus kan je je er wel wat bij voorstellen hoe den andere het er vanaf bracht.We wandelden uiteindelijk een uurtje over de 2km denk ik.Dieren zagen we amper,maar de natuur was weer overweldigend en totaal anders dan wat we al hadden gezien.Heel vochtig,heel veel mossen op de bomen en de planten,echt de moeite.

Het 2^e pad dat we deden was gemakkelijk,zelfs op sleffers,we stopten even bij de rivier,den Huittere waste zichzelf en zijn kleren en we stapten terug naar de auto.

Nog maar eens door de Orosivallei en nu zijn we gisteren in De Turrialtico mountain lodge beland een beetje voorbij Turrialba zelf.De gps stuurde ons eerst weer het (onaangename) centrum in en we besloten,eens we er in geslaagd waren om uit de stad te geraken,om door te rijden in de richting van de Caribische kust en gewoon ergens binnen te vallen als we iets tegen kwamen.En we zitten weer goed,prachtig zicht op het meer van Cachi (denk toch dat het dat is) vanaf een open loungeruimte van het hotel.Kolibri’s en gieren  zijn er ook weer.

Gisterenavond toen we naar de kamer gingen zeiden we tegen mekaar dat we voorlopig,ondanks de prachtige planten,toch wat teleurgesteld waren over de dieren die we te zien kregen.Ik zei tegen den Huittere dat ik zeker nog een luiaard wou zien en dat ik op internet nog eens rap ging zien waar we daar best naar op zoek gingen.Buiten in een aantal national parcs (waarvan we er zeker nog een paar van gaan doen) bleek er hier in Costa Rica ook een opvangtehuis voor gekwetste of verstoten luiaards te zijn.Ik keek verder en het blijkt in Limon te zijn,aan de Caribische kust,net de richting die we uit gaan,dus dat valt mee.Je kan er bovendien ook overnachten,dus misschien dat we dat wel doen als er nog plaats is.

Eerst bed uit nu,ontbijten,nog wat genieten van weer een prima plek en dan nog een lange autorit voor de boeg.Kilometers zeggen hier niks,je haalt amper 40 per uur gemiddeld met de auto door de bergen en de bochten.

16-01-2013 om 17:09 geschreven door RieX  

Gisteren nog een heel verslagske getikt en door een stommiteit per ongeluk gewist voor ik het gepost had.Klote,vandaag opnieuw  tikken dus.Maar ik zit hier goed,aan het zwembad,nog steeds in San Gerardo in El Pelicano en nog steeds aan het bekomen van gisteren.

Gisterennacht om half 3 opgestaan om onze beklimming aan te vatten.Toen we met de auto van het domein wilden vertrekken bleek de poort op slot en dus zat er niks anders op dan van aan de lodge te voet te vertrekken.Een dikke 2km en nog eens 200 hoogtemeters bovenop de beoogde 2500 die we die nacht en dag moesten zien te overwinnen.Toen we het rangerstation aan de ingang passeerden rond 3u ’s nachts stonden er 2 kleine iglotentjes voor de ingang opgesteld  van mensen die nog een van de laatste ticketjes voor een overnachting boven op de berg trachtten te bemachtigen.Om half 7 ’s ochtends worden elke dag nog maximun 10 ticketten verkocht en wie eerst is heeft ze.

Wij hadden er dus geen en gingen de tocht wel in 1 dag klaren.Den ene  al  15 jaar nimeer gewandeld en den andere ne gebrekkige mee een kunstheup en en toch zagen we het volledig zitten,ook al had ik weer amper geslapen van de ‘stress’,ik wilde er gewoon aan beginnen…

Het pad liep al van bij het begin erg steil en grillig en met slechts 1 klein lampje voor ons 2 was het niet zo simpel om in de pikkedonker te zien waar je liep.Als ik achter den Huittere liep zag ik niks en als ik voor hem liep liep ik in mijn eigen schaduw en zag ik ook weinig of niks.Gelukkig begon het rond 5 uur licht te worden en ging het beter,toch met het zien van het pad in ieder geval.Wat minder was was dat den Huittere serieus op z’n adem ant stappen was en het al snel zwaar kreeg,het zweet gutste van zijne kop (zoals altijd wel,maar hij had het echt lastig nu).Ongelofelijk hoe dieje kan zweten.Ik had echt nog geen druppel zweet gelaten,zelfs onder mijn rugzak op mijn rug niet en hij was precies met kleren aan in’t zwembad gedoken.

De omgeving was prachtig en het stappen ging bij mij goed,maar al vanaf een kleine 2000 meter begon ik serieuze koppijn te krijgen.Ik dacht even aan hoogteziekte,maar zette dat al snel uit mijn hoofd in de wetenschap dat ik toch al een aantal keer de Galibier (2600m) had op gefietst en dat ik er daar nog nooit last van had gehad.Toch verergerde de koppijn en bovendien verdween mijn honger-en dorstgevoel volledig.En ik die geen dorst en vooral honger heb,dat is echt niet normaal.

Den Huittere had een tijd voor we aan het ‘basecamp’ op 3400 m kwamen al besloten dat hij de verdere tocht naar de eigenlijke top niet meer zou doen,hij was te moe.Ik voelde me heel slecht,maar was nog vastbesloten om de top te halen.Toch,hoe dichter bij het basecamp en hoe heter het werd,hoe slechter ik me begon te voelen.Ik werd echt mottig en omdat ik al een paar uur niet had kunnen eten of drinken begon ik me heel slap te voelen.

Bij het basecamp aangekomen wisselde den Huittere nog eens een keer van kleren en ging ik naar binnen om me aan te melden voor de laatste 400 hoogtemeters (nog 5km) tot aan de top.Toen ik daar stil stond en vooral toen ik terug buiten kwam in de hitte ging het ineens echt niet meer,duizelig,misselijk en koppijn precies of m’n ogen uit m’n kop gingen spatten.Toch duidelijk hoogteziekte dus.Ik kon zelfs niet meer wachten op den Huittere tot die zich omgekleed had,liet mijn plan om de top te halen varen en begon gewoon zo snel mogelijk aan de (lijdens)weg terug naar beneden.Even verder moest ik overgeven en werd het duidelijk dat ik echt niks energie meer had.Ik heb in mijn leven toch al wat ervaring opgedaaan met afzien tijdens een inspanning,maar ik heb echt nog nooit of nooit zoveel geleden als op die 17 km bergaf wandelen.Fysiek en mentaal echt volledig kroket,niet te doen.Ik zakte letterlijk door m’n benen omdat m’n quadriceps de kracht niet meer haddden om mijn lichaamsgewicht af te remmen en ik bleef maar ziek,hoewel ik toch al een eindje gedaald was.Den huittere kwam me even later terug gepasseerd en gaf een betere indruk dan tijdens de beklimming.Ik maande hem aan om alleen verder te gaan,want ik dacht echt dat ik die berg nooit meer af geraakte,tenzij op de rug van een ezeltje.Den Huittere ging door en ik denk dat ik mezelf  wel 20 keer een halve minuut ofz in de kant heb laten vallen omdat het niet meer ging.De dieren en de natuur konden me niet meer interesseren,al had er er een roze olifant in’t midden van de pad gestaan,ik had de moeite niet meer gedaan om mijn kodakske te pakken.

Ik kwam weinig of geen volk tegen,maar ineens hoorde ik in de verte achter mij enthousiaste vrouwenstemmen naderen.Ik dacht dat mag ik toch niet laten gebeuren,me te voet bergaf laten voorbijfladderen door 2 vrouwen.Ik pepte mezelf op,kon ze nog 2 km afhouden en moest ze dan toch laten passeren,weer een mentale opdoffer van formaat.Doordat ik toch even 2 per uur had gewandeld ipv 1,5 haalde ik ineens den Huittere terug in,net toen die vrouwen mij gepasseerd waren.Hij pikte aan en ik bleef achter.Ik moest weer effe gaan zitten en was er nog steeds van overtuigd dat ik nooit ging thuis zou geraken,die kilometers gingen gewoon niet vooruit (elke km stond er een bordje).Ik probeerde op een gegeven moment zelfs achteruit te stappen om te zien of dat niet beter ging (den Huittere zei achteraf dat hij daar ook even aan gedacht had),maar niks hielp nog,gewoon verder sukkelen.Op den duur kwam menne maat toch terug  tegen,ook volledig ingestort.Samen legden we de laatste paar kms af tegen 1km per uur schat ik.Op’t eind kreeg ik gewoon de slappe lach en moest ik janken tegelijk van totale uitputting.

Uitendelijk wandelden we zo’n 35 km, 11 uur aan een stuk (buiten de vele halve minuutjes pauze dan).6u bergop en 5u bergaf.De 2 oceanen vanaf de top hebben we niet gezien,zwarte sneeuw onderweg des te meer.Ik voelde me pas beter vanaf 1500 meter en toen we terug in de lodge waren was mijn koppijn zo goed als voorbij en kreeg ik terug een beetje honger.Hoogteziekte,een vies beestje!Ik was wel serieus teleurgesteld dat ik hierdoor de top niet haalde,maar het ging echt niet meer op dat moment.Ook al goed dat we niet geprobeerd hadden om nog een ticket te bemachtigen om te overnachten op de berg,want ik had er toch niet kunnen blijven.Misschien moet ik nog maar eens terugkomen om dat bergske een leske te leren hier.Maar dan wel iets beter voorbereid.Voorlopig is de stand Huittere/RieX  versus Cerro Chirripo 0-1.

Gisterenavond lagen we al om 7u in ons bed (we bleven nog maar een nacht hier,hoewel we de nacht ervoor  de auto al hadden ingeladen om na ons wandelingske direct door te kunnen rijden naar onze volgende bestemming,ook al weer niet echt realistisch achteraf gezien ;-) )  tegen mekaar te ‘permitteren’ over onze pijnlijke benen,den Huittere schoot van de een kramp in d’ ander.Vandaag is de pijn al iets beter en het lijden al weer grotendeels vergeten,ongelofelijk hoe snel dat gaat.De ontgoocheling blijft nog wel hangen.

Voila,ik ga nog nog effe ontspannen aan ’t zwembadje op dit zalige plekske hier (we zitten hier weer helemaal alleen) en dan rijden we door richting De Irazu vulkaan over de Cerro de la Muerte,klinkt veelbelovend! J

Hasta la pasta!

14-01-2013 om 18:08 geschreven door RieX