Er was eens een klein, klein Afrikaans land.

Drie kleutermeisjes waagden de stap naar de overkant.

Ons vertrek verliep een beetje anders dan gepland.

Maar goed, het was nu ook weer geen hoofdnieuws in de krant.

De markt ontdekten we met Mariama aan de hand,

Sindsdien staan de groentekraampjes, vissenkoppen en koeienstaarten op ons netvlies gebrand.

In de klassen leren we phonics aan de hand van A, a, ant

Dansen, klappen, zingen, hier word je vanzelf een muzikant.

Eenmaal ‘s avonds in ons bed beland, was het steeds van ‘man, ik word zot van het zand’

Maar toch zijn we hier in de kadjendo met ons gat in de boter beland.

Salamanders, kakkerlakken en geiten aan de lopende band,

Maar waar blijft nu toch die olifant?

Samenwerken met Afrikaada was plezant,

Vanaf nu geen kind meer met een gaatje in z’n tand.

Op een dag namen we de ferry naar de overkant,

Ajuinen, hutjes, waterputten, ezels, jaja we zaten in het binnenland!

Nga def, jamaa rek, waauw en dedet, meer wollof zat helaas nog niet in ons geheugenbestand.

De plaatselijke mensen vonden deze communicatiepogingen alleszins al amusant!

Afdingen was niet onze sterkste kant ,

toch keren we terug met een valies vol souvenirs in de hand.

(Koop je nu echt nog een 4^de mand?)

Wees maar zeker, na dit alles, is er tussen ons voor altijd een hechte vriendschapsband.

Zag je onze springfoto al vanop het strand? J

Aan de arteveldehogeschool, de leerkrachten van Nyodema en de Swallow, alle kinderen,  de andere studenten, onze nacht en dagwaker Lamin, Samsidi en Habib, onze  Afrikaanse mama Aminata en helpster Isatou, alle toevallige vriendelijke passanten, Kristien en Pat en natuurlijk onze ouders, zeggen we: bedan(k)t!!!

En als allerlaatste rijmpje van de dag: ‘Rie ra rug, nu komen we weer terug!’

05-04-2012, 13:59 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Ken je dat gevoel: ‘dit is echt super, maar zou het niet nog beter kunnen?’ Critici zouden kunnen zeggen ‘jaja, het gras is altijd groener aan de overkant, wees nu eens tevreden met wat je hebt’. Toch bleven we stiekem met dit gevoel rondlopen.

Wat we meemaken, hier op school, hier in onze buurt, is sowieso een ongelooflijke kans en ervaring. We zijn hier ook heel dankbaar voor. Maar… toen we van Pat de kans kregen mee te gaan naar ‘Noordbank’, het binnenland, maakte ons hart een sprongetje! Weg uit deze toch wel toeristische kant van het land, op naar the real stuff!

 Daar gingen we dan… Eerste belevenis: de ferry.

 De ferry zat vol met koeien, ezels en bijhorende karren, auto’s, volgepropte busjes en mensen, veel mensen. ‘En de Marie louise gaat op en neer’.

 Aangekomen aan de overkant werden we opgepikt door de jeep van Ousman (een witte Toyota, ‘now you can feel like home’).

 En jaja, onderweg hadden we eindelijk ons ‘Dit is Afrika – leeuwenkoning – gevoel! Eén lange weg met links en rechts zand, bomen en af en toe een dorp met HUTJES !

 We kwamen aan in het dorp waar we zouden overnachten. We werden o v e r w e l d i g d door een massa kinderen en volwassenen. De kinderen bleven, toen nog, op een meter afstand, wat ons toch duidelijk maakte dat ‘toebabs’ hier niet zo vanzelfsprekend zijn.

 We schudden handjes, placeerden een dansje, aten onze eerste maaltijd ter plekke (en velen zouden volgen) en we kregen een ereplaats in de kring zodat iédereen ons goed kon bekijken.

 Al gauw werd duidelijk dat bijna niemand Engels kon. Wanneer we probeerden te communiceren met de weinige woordjes wollof die we kennen, kregen ze spontaan de slappe lach. (Naast het vele eten werd ook dit, ‘de slappe lach’ bij alles wat we doen, een constante.)

Iedereen kreeg een “mama en gezin” toegewezen. Dit was wel extra spannend, want nu moesten we elk apart onze weg gaan. Er was ook helemaal geen elektriciteit, dus in het donker gingen we op zoek naar onze compound, het toilet (‘kama’, handig om te weten!),…

 Gelukkig kan je ook daar je gsm gebruiken: ‘hoor jij dat geluid ook?’ ‘Ga jij al opstaan?’

 In de ochtend werd er ons weer langs alle kanten eten aangeboden. (bv eerst met je mama eten en daarna een volgende schotel met je papa.) Ook hier weer couscous en chakri. Wie onze blog een beetje volgt, weet dat we dit eigenlijk super graag eten, maar deze couscous en chakri smaakten toch net iets anders dan anders. Het zag eruit als zand, en eerlijk waar, zo smaakte het ook. (Dit zou wel eens echt kunnen geweest zijn, want een beetje daarvoor hadden we de geiten van dezelfde pot couscous zien eten…)

Deze dag was er eentje van: genieten van de rust, de gemoedelijkheid, de ezelkar, de vele toffe klapspelletjes, het rennen achter een ballon, zelfgemaakt speelgoed uittesten, eten (jaja alweer), water uit de waterput halen en vooral bekeken en betast worden. En niet vergeten: lachen met de geweldig mooie vlechtjes van Hanne!

 Toen vertrokken we uit het dorp, met toch wel spijt in ons hart, maar wel dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken!

 De twee volgende dagen waren dagen waarin we plaatselijke projecten van ‘De bevrijde wereld’ vanuit Belgie bezochten in naburige dorpen. Dit ging vooral rond landbouw. Wij weten nu alles over ajuinen planten, waterputten, bittere tomaten, dammen bouwen,…

Wat we nog meer weten na onze trip: wij houden niet van de mega springende én vliegende sprinkhanen die ze hier hebben!

Ondertussen hebben we ook afscheid genomen van onze twee scholen. ‘Die zijn er vroeg bij?’ Niet wij, maar de regering heeft hier zo over beslist. Vrijdag kregen we te horen dat de paasvakantie een week vroeger dan gepland start. Leve het organisatietalent van Gambia!

 Samen met al de studenten staken we ter afscheid een groot spel ineen voor de hele school. Een soort 1 tegen allen of fata morgana. Per opdracht die ze volbrachten, kregen ze een ster. We begonnen hier met een klein beetje schrik aan: hoe gingen we dit organisatorisch in godsnaam vlot laten verlopen... Maar hé! De filmpjes en foto’s bewijzen dat het een heel geslaagde ochtend was. Een zwaluw werd uitgebeeld met alle kinderen, iedereen danste ‘loosah’ (dé hit hier), maakte piramides, een touwtrekwedstrijd tussen Belgie-Gambia,… heel erg tof!

 Na ons spel, kwam het echte afscheid. Lamin en Assi, twee van de leerkrachten, gaven weer het beste van zichzelf: een liedje ter bedanking, eentje voor de goeie terugweg,… De kinderen hadden voor ieder van ons (Bieke en Greet vertrekken eind deze week al, slik) een boekje met tekeningen gemaakt, een heel mooi aandenken. (de vele krokodillen met tandenborstels die getekend werden, geven ons toch een beetje het gevoel dat ze iets van ons tandenproject hebben opgestoken!)  

 Ook wij hadden iets voor de leerkrachten voorbereid. Voor elk van hen vouwden we een papieren zwaluwtje met daarop enkele typerende kernwoorden.

 En dan was het afscheidsfeestje nog niet gedaan: ook Jana en Evelien, de meisjes van Brussel die nog twee maand langer blijven, hadden voor ons iets gemaakt! Een hele mooie kaart met persoonlijk gedichtje. Dankjewel! Dit krijgt zeker een ereplaatsje op onze kamer.

 Eén dezer dagen nodigen we de leerkrachten ook nog eens uit bij ons thuis om samen met ons lekkere Belgische pannenkoeken te eten! Voor de rest zullen we onze dagen vullen met de opslagplaats in de school te herstructureren, muren te schilderen, nog een keer samen te komen met de tandartstudenten om onze tandenkoffer over te dragen, de laatste souvenirs in te slaan,… Het moment van gaan, komt akelig dicht… (tenzij er misschien nog eens iets mis gaat met onze vliegmaatschappij? Pourqoi pas!)

 Meer en meer beginnen we ons ook vragen te stellen. (Akse quecktions, zoals ze hier wel eens in mooi Engels zeggen). Hoe gaat ons leven verder gaan nadat we terug zijn, gaan we echt veranderd zijn? Gaan we het moeilijk hebben met aanpassen? Keren we op een dag nog terug? Hoe loopt het leven hier verder? Hebben we nu ergens een ieniemienie beetje verschil gemaakt? Wat gaan we volgend jaar doen? (Margot wordt patissier! Laat dat dessertenbuffet maar komen.)

 Antwoorden die we binnen 9 dagen kunnen beginnen zoeken: tot dan!

28-03-2012, 21:39 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Salaam aleikum, maleikum salaam,

 Zaterdag was het Marching Day voor de kleuters. Elke school komt dan in uniform samen in het voetbalstadium om de onafhankelijkheid van Gambia te vieren. Iedereen zingt het volkslied, het leger paradeert, en kinderen marcheren ‘left right left right’.

Om een lange dag kort samen te vatten: het was een dag vol wachten wachten wachten. In de zon. Met 50 kinderen (enkel van onze school al). En toen mochten we even rond marcheren! En daarna wachten wachten wachten. In de zon. Met 50 kinderen. Maar hé, dat hebben we dan ook weer meegemaakt!

 Gambia heeft dan wel geen leeuwen, giraffen, olifanten of tijgers. Maar ook salamanders en krabben kunnen voor wilde verhalen zorgen!

Op een avond hadden we bezoek in onze kamer van een salamander. En ja wij zijn meisjes, en ja wij beginnen dan te gillen. Op 1,2,3 stond alles en iedereen in rep en roer. Kumba en Ensu, -de kinderen van Aminata, onze huishoudster-  schoten ons te hulp. Met een zwieber in de aanslag probeerden ze hem te vangen… Hier eindigde dan zijn leven, sorry hiervoor, we will miss you (nottt) 

Vorige nacht werd Hanne wakker van een ‘kizzig’ geluid. Was het Margot die stiekem cornflakes aan het eten was in haar bed? (Hanee dat kan niet, want dat is iets voor Hanne J ).

We luisterden aandachtig en we waren het er over eens: er zat een vies beest in onze doos met schoolspullen. Isabel nam de taak heldhaftig op zich om alles buiten te zetten. Tot ze tot de conclusie kwam dat het geluid uit Margot’s nieuwe handtas kwam. Wij als kleuterjuffen, verzamelen nogal graag spulletjes. Zo had Margot in de Mangrove een zeer mooie en grote schelp gevonden. Dat deze schelp een krab als eigenaar had, was ze even uit het oog verloren. Je kan het al raden, deze krab was ’s nachts wakker geworden, en geloof ons vrij krabbenpoten die schuren over een leren handtas, maken een eng geluid!

Zo komen we ook bij onze uitstap van gisteren: de mangrove.

Een wiebelend bootje op de Gambiarivier, een verfrissende duik in het zoute water, groene, mooie natuur, veel zon, oesterbanken en vrouwen die deze klaarmaken om te verkopen, zeer veel dorst hebben, stappen doorheen een vlakte die onderwater stond door de vloed,.. Een gevulde, vermoeiende maar mooie zondag. 

Vandaag nemen we afscheid van de 5 studenten van Torhout. Dit werd uitbundig gevierd in De Swallow op de gekende Afrikaanse manier: zingen en dansen à volonté.

Ook bij ons kwam  het besef dat de tijd vliegt en dat het binnen 24 dagen ons afscheid is. Maar goed, we gaan er ook nog niet téveel aan denken, we hebben nog veel plannen, maar stiekem kijken we er wel naar uit om jullie allemaal terug te zien!

Nog een rijmpje van de dag: ‘akri akri, akri, wij eten graag chakri! Roe roe roe, maar als we thuiskomen willen we tiramisou en chocomou en dameblanchou en kaaskrokketou en macaronou en frietou en petitbuerretaartou en chipsou en fetakaasou en malthesersou en lasagnou en totjespapou en cremekesou en ovenschotel met witte bonen in rode tomatensausou en barbecue! ’

12-03-2012, 15:10 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Het is al even geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben! Maar natuurlijk zaten we niet stil. (of toch niet heel de tijd J ) 

Vorige week maakten we tijd om plaatselijke uitstapjes te maken met de familie van Margot.

We gaan niet te uitgebreid vertellen, maar we zagen, voelden, roken, proefden en hoorden vissen, dood of levend, plaatselijke dorpjes van door een bushtaxiruit, plaatselijke marktjes met bijhorende verkopers, vele muzikanten met toffe muziekinstrumenten, krokodillen die besloten te bewegen net toen Isabel ze wou aanraken (grappige foto op facebook), een salamander in onze kamer, die trouwens heel netjes is, en heel veel zon en blauwe lucht (het wordt een beetje te warm), enzovoort enzovoort.(Wie ontdekt de leugen?)

Isabel heeft sinds kort een karrewiel (mama van Isabel: als je het wil opzoeken, het is eigenlijk een ‘katrienewiel’) omdat ze te dicht bij de hond kwam. Bijna werd ze volledig van ons geïsoleerd maar dit was uiteindelijk gelukkig niet nodig. Een triestig voorval, maar zo zag ze ook eens het plaatselijke ziekenhuis( mama van Isabel, geen paniek, ze is ok)

Heel toevallig ook eigenlijk,want volgende week vrijdag is het net internationale dag van de karrewielen! Dikke party dus!                            Kleine reactie van mij, Isabel: je ziet hoe lief de twee anderen voor me zijn! Ik voel me echt gesteund, een grote dankjewel!

 Op donderdag mochten we mee naar een school om samen met de mensen van Afrikaada aan tandpreventie te doen, dachten we. Hanne zei al lachend ‘hopelijk worden er tanden getrokken’…. U vraagt, wij draaien: de ene tand na de andere werd er uit gesleurd. Niet bepaald gezellig, maar het was wel een interessante dag.

 Wij werken nu verder spelletjes, liedjes, poppenspellen, … uit rond tandpreventie, de volgende keer is het dan aan ons.

 Op woensdag tekenden we groen, wit, blauw en rode strepen op ons gezicht. Wantt het was v o e t b a l! Als echte supporters maakten we ons klaar om ‘onze’ voetbalploeg te steunen in de strijd tegen Algerije (kwalificatie voor de African cup, schijnt belangrijk te zijn? J ).              Daar aangekomen waren we niet meer zo zeker of we wel tot dit voetbalwereldje wilde behoren. De loketten waren supersuperklein en er stond een massa mensen voor, achter, naast, op en onder elkaar te drummen om toch maar dat ene ticket te bemachtigen. Het leger probeerde hen te temmen, met matrakken, een manier dat wij niet echt konden appreciëren. Hanne besloot wijselijk gewoon niet mee naar binnen te gaan. Margot en Isabel geloofden nog even dat ze het wel gingen aan kunnen. Inderdaad ‘geloofden’. We stonden op 5 treden van de ingang, hand in hand, iedereen stak ons voorbij, klampte zich vast aan ons, de Belgische studenten geraakten stap voor stap binnen en wij…  stonden erbij, keken ernaar en gingen terug. Geen voetbalstadium voor ons, maar hé ze zijn toch verloren. (3-1)

Ondertussen zit er weer een week stage in Nyodema op. Ondanks onze schrik, is het een hele toffe week geworden. De kinderen zijn super kodduh. (quote van Hanne). De kinderen verstaan amper Engels, maar gelukkig wordt er veel vertaald in het Wollof. We ontdekten al een paar dingen die keer op keer werken wanneer je  een 30-tal Afrikaanse kinderen voor je hebt: speel het spelletje ‘where is the dress’, speel poppenspel met een zwarte handpop, speel een tikspel met aap en zing ‘asaidaboemchickaboem’. 

 Nog een rijmpje van de dag: “eat, eat, eat, is het nu a tooth of teeth?”

 Tot de volgende keer!

02-03-2012, 18:52 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Er waren eens… drie meisjes. Vol goeie moed droomden ze van honderden Afrikaanse koddige kinderen die aan hun lippen hingen als ze iets vertelden. Enthousiast deden alle kinderen wat van hen verlangd werd. Oh wat was het in het sprookje leuk om les te geven in een Gambiaanse school. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Er waren eens… drie meisjes. Vol goeie moed begonnen ze aan hun eerste stageweek in de Swallow. Honderd kinderen, zoals in het sprookje, waren het gelukkig niet, eerder zo’n dertig kinderen. ‘Piece of cake dus!’ Think again... 

Dertig kinderen die vanaf het moment dat hun eigen leerkracht het klaslokaal verliet, geluid maakten voor DUIZEND kinderen. Door elkaar begonnen ze te zingen, begonnen ze te vechten, begonnen ze te roepen, begonnen ze ons uit te lachen als ze aan de kant moesten staan, maakten ze van ons brullende, gefrustreerde en vooral hulploze juffen.

Het was nipt, maar we hebben het overleefd.

Ons geschreeuw werd over heel de school gehoord. Een plaatselijke juf zei in de klas tegen onze medestudenten ‘Yeah, that’s good, that’s the way you have to do it’. Of dit echt de manier is hoe we de twee maanden willen doorkomen, is een andere vraag.

Maarrr ze krijgen ons niet klein, we willen en zullen deze kinderen onder controle krijgen! J

(Heb zeker niet té veel medelijden met ons, dit was op een dag dat de leerkrachten niet in de klas waren, als ze er wel bij zijn, loopt alles veel vlotter!!)

Gelukkig krijgen we binnenkort van een nieuw-gemaakte-vriend kung-fu lessen. Dus als het ons echt te veel wordt, kunnen we ons wel verdedigen tegen deze kleine zwarte monsters. (Grapje hoor…)

Enkele dingen dat we ook deze keer met jullie willen delen, dit maal rond het algemene thema ‘food’:

‘Oh, pindakaas met rijstwafel, zou dat gaan?’ ‘Oh, pindakaas met yoghurt, zou dat gaan?’ ‘Oh pindakaas met cornflakes, zou dat gaan?’ En het antwoord is telkens volmondig ‘ooh lekker’. Hanne eet hier dus werkelijk A L L E S graag J

Eén van haar tot nu toe ergste nachtmerries:

‘Ja, we konden niet vertrekken met ons vliegtuig, het was erger dan een faillissement, het was iets dat het vliegtuig geen eten kon schenken.’ (ok, ik heb het een klein beetje uit zijn context gehaald, maar daar kwam het echt wel op neer!)

Ook Isabel heeft een plaatselijke nachtmerrie. Ze mijdt sinds kort zo veel mogelijk haar klasmentor. Ze moest een snoepje bijhouden dat de juf had afgepakt van een kindje. Na een tijdje dacht ze ‘goh, ik ga dat opeten’. Even later.. ‘Isabel, do you still have the candy? I want to give it back’. Oepssss… Voor de moment wordt de uitvlucht ‘oh I forgot it in the Kadjendo’ (ons huis) gebruikt, en ondertussen wordt er een heuse zoektocht in de plaatselijke supermarkten georganiseerd naar dat ene speciale snoepje… Moesten jullie een platte, lange groene kauwgom verpakt in een grijs folie’tje tegenkomen, denk dan eens aan haar…

En Margot’s snoepje-voor-elke-dag-van-haar-liefje, zijn helaas ook al lang verdwenen in de twee magen van bovenstaande personen… Sorrry J

Tot zover onze foodverhalen.

Misschien snel nog eentje over Margot nu ze toch niet in onze buurt is :D (bezoek van de mama, papa en boyfriend à de boyfriend die door alle plaatselijke leerkrachten geliefd wordt, ook al hebben ze hem nog niet gezien, ze kunnen er niet over zwijgen! ‘When is your TjoekeTjoe coming?)

Dus: onze lieftallige Mabintu krijgt af en toe hysterische aanvallen als er zand of kruimels in haar bed liggen. E L K E D A G dus ;) Ze vindt dat echt zooo ranzig. But we love you! J

Nog een rijmpje van de dag: ‘ aight aight aight, pleassse be QUIET!!’

18-02-2012, 17:58 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

14-02-2012, 17:53 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Dag iedereen!

 Hoe gaat het met jullie? (hint hint je mag reageren ;) )

Een kleine impressie van de observatieweek in de scholen:

·      -kinderen en leerkrachten hebben een z e e r luide stem

·      -rond de 20 kinderen in de Swallow, rond de 35 in Nyodema per klas

·      -kleuters zitten op bankjes (!)

·      -reading en writing is zeer belangrijk, zelfs bij de kleuters

·      -zeer veel ritme, handgeklap en positieve bevestiging (a big clap, another one, another bigger one)

·      -kom eens op de speelplaats en alle kleuters plakken aan je lichaam, betasten je haar, vechten om een hand vast te houden

·      -ook op zaterdag is er school

Een kleine impressie van de markt:

Dinsdag mochten we samen met Maryama, de kokkin, mee naar de plaatselijke markt. Amai amai amai.

Geuren, kleuren, beesten (dood en levend),  vliegen, overal mensen, vissenkoppen, kruiwagens, smalle steegjes, tomaten hier, manjok daar ,… en zo waren we eindelijk klaar. 

Het was zeer interessant om te zien, maar het waren wel heel veel indrukken die tegelijk op ons af kwamen. Sommige dingen wouden we ook liever niet gezien hebben. (bv vlees dat in stukken gekapt wordt en dat je moet wegduiken om geen staart die nog aan een karkas hangt, tegen je hoofd te krijgen,…)

Met ons gekocht eten, gingen we dan ook in de school aan de slag om het middagmaal klaar te maken voor alle leerlingen en leerkrachten.

Wat hebben we geleerd vandaag? Gember pellen, duurt h e e l ang. Manjok stampen is goed voor de armspieren en Afrikaanse mensen kennen de studenten al goed en zorgden voor een ‘Westers’ alternatief slaatje. (phieuw)

De eerste dagen was het hier redelijk bewolkt, maar zoals VandaVanda vroeger zong : blue skies are coming, blue skies are coming after the ‘rain’.

Gisteravond gingen we naar het plaatselijke cultureel centrum. Het was een voorstelling van jonge Gambianen die verschillende acts deden (dansen, comedy, zingen en toneel).

We waren best onder de indruk dat er ook in dit land een plaats is voor kunst.

De mannen kunnen hier zeer goed dansen hebben we gezien, we waren hier echt wel van onder de indruk. Dus willen we een kleine tip meegeven voor onze Belgische jongens: begin maar alvast te oefenen, zodat ook jullie ons kunnen impressioneren! J

Zo meteen gaan we naar een naamceremonie (een baby werd geboren en krijgt zijn naam). We mogen hem vastapakkkennnn! (ale dat hopen we). Daar horen jullie vast en zeker nog meer over!

Vanaf dinsdag beginnen we met onze echte stage. Ook voor ons moet dit nog een beetje vorm krijgen, maar ook daar houden we jullie van op de hoogte.

Nog enkele dingen dat we jullie willen meegeven:

Uitspraak van Margot: ‘Kristien, is dat dan zowat een kameleonbril dat jij hebt? Past die hem aan van kleur?’ ‘Euh nee, tis gewoon nen anderen dan daarnet he?’

Uitspraak van Isabel: ‘Die man heeft de zelfde leeftijd als Pat’  ‘ah, die is dus ook al zo.. aleja zo.. volwassen ook?’ (‘oud’ dus J)

Isabel zit al een hele week te zagen dat er een graat in haar keel zit te bewegen. ‘oei, ze is weer verplaatst.’

Hanne daarintegen zaagt hier nooit. (integenstelling tot thuis, waar ze zaagt over ‘gohja,… muziek ofzo?’)’

Misschien snappen jullie er niks van, maar wij hebben hier alleszins al heel veel gelachen! We zijn een goed team! (al zeggen we het zelf J)

Rijmpje van de dag:

“ coward coward coward, we all love ben howard.” (zeker opzoeken!)

Vele groetjesssss,

Halima, Mabintou en Isatou

11-02-2012, 14:16 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Na het lange aftellen, konden we eindelijk vertrekken.  Het geluk was ons ook deze keer niet helemaal gegund. Door verschillende problemen in het vliegtuig (papieren, motor, bla ba bla) moesten we VIER UUR blijven zitten in een  onverlucht en warm vliegtuig. Bedankt Brussels airlines, we love you! Gelukkig was er voldoende entertainment door onze nieuwe vrienden Eric en Jean-Claude. (Op en top Belgische namen maar echte Afrikanen!)

 Iedereen kent wel het imago van Afrika: ‘take it easy’. Onze eerste indruk, op de luchthaven, was helaas niet helemaal volgens dit motto. Langs alle kanten werd hulp aangeboden, maar dit kwam eerder chaotisch en een beetje opdringerig over.

De taxi stond klaar, we vulden deze, enkele valiezen konden op het dak, en deze werden toch(!) vastgebonden, met een elektriciteitsdraad.

Het was donker, dus heel veel zagen we nog niet.

Het huis, de kadjendo, waar we verblijven is heel ruim, kleurrijk en mooi. We slapen samen op een roospaarse kamer onder onze muskietnetten.

‘S ochtends keken we door het raam en wat zagen we staan: een palm-, mango- en pompelmoesboom in onze tuin, hoera!

Tijdens onze eerste ontdekkingstocht, werden we vergezeld van Mousa. Enkele quotes van hem: ‘I can be your friend, your guide, just everything.’ ‘It’s nice to be nice’. ‘This is my country and I want you to be happy here’.  ‘You have to touch the sea the first time you’re here and then you will be blessed’.

We hadden best veel aan hem: opdringerige verkopers werden op afstand gehouden, geschiedenis werd verteld (vraag maar aan Margot, zij lette heel goed op, not!) enzovoort.

We maakten ook al een grappig filmpje voor onze bachelorproef (rond tandhygiëne). De mensen gebruiken hier een takje van een speciale boom en Mousa gaf ons een demonstratie. We testten dit ook uit en dit was wel een grappig zicht.

Toch was hij ook wel een beetje vermoeiend en na een tijdje besloten we toch weer alleen verder te gaan. 

Deze week doen we het nog rustig aan en observeren we al een beetje in The Swallow. Vanaf volgende week vliegen we er volledig in en starten we met de stage!

Vraag van de dag: ‘kunnen Afrikanen een tatoeage hebben?’

Rijmpje van de dag:  ‘Ien, ien, ien, oeps, ik had die kleine Chinees niet gezien’

 Vele groeten!

Hanne (Halima), Margot (Mabintou) en Isabel (Isa)

07-02-2012, 18:30 geschreven door Isabel Hanne en Margot  

Bijlagen:
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/120127_Spanair   

17-01-2012, 00:00 geschreven door Isabel Hanne en Margot