nee, niet Jennifer Jennings.

Wie dan wel?

Goh, dat is nogal 'complicated'. Een echte grote liefde zoals ten tijde van Get Ready! is er niet echt meer gekomen. ("First love is the sweetest. Why'd we have to throw it all away. First love is the deepest love of all.")

Het was vooral een periode van veel experimenteren en nieuwe dingen leren kennen, van snelle en grote veranderingen. Dat zoeken en experimenteren begon natuurlijk allemaal al veel eerder, maar 18 worden en de middelbare school verlaten, is toch een tamelijk drastische verandering in een mensenleven, zelfs als je daarna eerst nog een aantal jaar gaat voortstuderen. Vanaf dan ben je vrij te doen en laten wat je wilt en tegelijkertijd hang je vanaf dan ook voorgoed vast aan je eigen verantwoordelijkheid over je doen en laten. Eigenlijk begint de echte zoektocht naar wie je bent en wat je wil en kunt in het leven pas dan. En al ben ik ondertussen mooi 30 geworden en al heel wat levenslessen wijzer geworden, die zoektocht blijft voor mij nog steeds intens aanwezig en zal waarschijnlijk nog wel een hele tijd voort blijven duren.

Ik kan dus niet één naam geven en zelfs geen definitieve lijst van namen of genres die mijn absoluut favoriete zijn. Wel zijn er bepaalde liedjes die op een bepaald moment wat langer in mijn hoofd zijn blijven plakken, waar bepaalde herinneringen aan vasthangen of die me zelfs enigszins geïnspireerd hebben op één of andere manier.

Eerst en vooral was er metal: o.a. Cradle of Filth, Dimmu Borgir, Skylark, Metallica en Blind Guardian. Ik kende slechts één of enkele nummers van de meeste groepen en ik verstond geen bal van de teksten. Het is wel heel wat anders dan popdeuntjes en mooie jongens. Precies dat was ook de reden. Mezelf afzetten tegen mijn vroegere ik. Ik was altijd een stil verlegen meisje, een seutje, een muurbloempje, of hoe je het ook wil noemen. Tijd om de wereld op zijn kop te zetten en uit mezelf te breken. Stevige gitaren, lange haren, intimiderend mannelijk gebrul, duizelingwekkende ritmes... ik ging ook wel eens af en toe naar een Vampire feestje en vond het fijn om mezelf te verkleden in gothic style. Korsettopje, minirokje, zwarte make-up en een kapmantel had ik toevallig nog liggen bij mijn volksdansuitrusting. Springen, duwen, headbangen... uit de bol gaan!

Toch kreeg ik al snel een voorkeur voor het meer melodieuze werk binnen het genre. Van al dat geweld kreeg je op de duur toch wel eens pijnlijke oren en als ik het verschil tussen de ene en de andere song toch niet hoor, dan heb ik er ook niet echt veel aan. Ik ging ook meer belang hechten aan goeie songteksten. Toegegeven, er zitten soms wel pareltjes tussen, ook al versta je er weinig van tijdens het luisteren. Cradle of Filth bijvoorbeeld werkt met lange teksten, geïnspireerd op romantische litteratuur en oud-Engels. Dat vond ik wel best indrukwekkend. Daardoor heb ik zelfs even overwogen of ik een studie Germaanse talen zou gaan doen. Zoals de meeste andere plannen die ik maakte in die tijd, is daar echter weinig van in huis gekomen. Ik vond de meeste teksten in het Metal en Gothic genre ook te donker en te hard. Ik snakte naar heftigheid en passie, worstelde ook vaak met sombere gevoelens, maar een echte gothic ziel ben ik niet.

Ondertussen waren we het nieuwe millennium binnengestapt, maar ik stond nog wel met één been in de 90's met vooral dance. (Soms vraag ik me zelfs af of ze in die periode ook nog iets anders maakten.) De nostalgische gevoelens die ik had ten opzichte van die periode, waren toen sterker dan nu. Ik heb een beetje afstand genomen van die periode. Deels komt dat door mijn persoonlijke associaties met die periode. Echt ongelukkig was ik niet, maar ik was ook niet de meest gelukkige tiener die je je kunt indenken. Ik was beslist niet populair en had weinig vrienden. Bovendien was ik erg onzeker over mijn eigen kwaliteiten en had ik geen flauw idee wat ik met mijn leven wilde aanvangen. Ik was een dromer en leefde vaak in mijn eigen fantasie in plaats van in de echte wereld. Het laat toch wel zijn sporen na. Vandaar ook de minder sterke connectie met alles wat er rondom mij gebeurde. Het was heus niet alleen kommer en kwel. De band is er ook gewoon nooit echt geweest. Dus valt het afscheid ook niet echt zo zwaar. Alleen maar minder ballast om mee te dragen voor de toekomst.

De rest is bijzonder divers en nauwelijks onder één noemer te brengen. Van stukjes folkore, over new age, trance, punk, country, tot kleinkunst. Van alles een beetje en van niks veel. Toch was er wel een kleine rode draad doorheen al die muziekjes. Die lag niet zozeer in de liedjes zelf. Wel in de manier hoe ik ze leerde kennen. Ik nam veel over van mijn achternichtje en achterneefje. Soms kwam ik met hen goed overeen. Niet altijd. Vaak had ik wel het gevoel dat zij met hun drie de 'coole' mensen waren en ik niet. Ik wilde er graag bijhoren. Het lukte me niet helemaal. Dat was niet alleen omdat ze toevallig familie waren. Hun levensstijl sprak me ook wel aan. Experimenteren met drugs, rondhangen, feestjes en festivals, altijd vrienden in de buurt. Zelfs graffiti op de muren binnen in huis, piercings en al wat je maar wil. Sex, drugs en rock 'n roll. Alles wat wild, stout, verboden, cool en vooral niks voor seuten was. Mijn vader zag het niet zo graag en sommige dingen moesten noodgedwongen stiekem, maar mijn moeder wilde geen slecht woord over die mensen horen. Het was tenslotte haar familie. Ook al was ik degene die niet welkom was bij hen. Ik hield het liever voor mezelf. Mijn broer lukte het beter om erbij te horen. Ook al is hij altijd wel zichzelf gebleven en heeft hij zich nooit laten meeslepen op het verkeerde pad. Ik ben altijd ergens halverwege blijven steken. Wat ik ook deed, ik hoorde er toch niet bij.  Echt goed bezig met mijn eigen leven, was ik ook niet echt. Mijn schoolresultaten gingen zienderogen achteruit en mijn kamer zag eruit alsof er een oorlog in uitgevochten was. Nog net niet total lost... wel een bijzonder emotionele periode.

Een kleine greep uit het quasi oneindige:

- Johnny Cash (Met het nummer Walk the Line)

- Glay (Japanse rockband met opzichtige kleding)

- Parasense (met een Goa trance-versie van een Russisch volksliedje)

- The Prodigy

...

Tot slot had ik ook nog wel totaal andere en geheel eigen interesses. Al had ik het daar nooit met iemand over. Zo ontdekte ik in de cd-kast van mijn ouders een plaatje met instrumentale nummers van Willem Vermandere. De enige keer dat ik de man heb zien optreden, bracht hij een totaal ander oeuvre, met zelfs stukjes zuiver poëzie in plaats van muziek. Toch sprak ook dit mij wel aan. Het had bijna iets meditatiefs. Al had ik toch wel een lichte voorkeur voor de iets vrolijkere en up-tempo nummers. Ik kan niet goed luisteren naar te rustge, te trage en vooral te melancholische muziek. Waarom, dat weet ik niet. Het maakt me te triest en ik wil niet in tristesse blijven hangen. Ik hecht er belang aan gevoelens te kunnen beleven en ze te uiten. Daarna wil ik er de nodige lessen uit trekken en weer verder. Misschien ben ik ook gewoon een tikkeltje te ongeduldig voor heel trage muziek. Daar hebben die danskriebels ook wel wat mee te maken. Muziek waar je stil bij moet blijven zitten, kan mooi zijn, maar is toch altijd wel net een tikkeltje minder leuk.

Toch eindigt het verhaal niet daar. Er was nog meer dan dit en de tijden bleven veranderen.

Daarover vertel ik nog wel wat een volgende keer.

Ik was 12, een prille puber en op zoek naar wie en wat mij boeide. Ik vond een Boysband van eigen bodem...

Toch duurde het even eer ik helemaal overtuigd was. Toen de eerste single van de groep uitkwam, het nummer 'Diep' vond ik die aanvankelijk eerder saai. Nogal vlak melodietje. Toen ik de jongens een keer toevallig op tv zag, viel ik echter wel onmiddellijk voor de energieke dansmoves. Op de koop toe, maar dat ontdekte ik zelfs nog pas later, echt waar, het waren beslist geen lelijke mannen. Vooral de leadzanger Jimmy Samyn kon mij wel bekoren. Homo of hetero, kon mij niet schelen. Ik zou hem wel zover krijgen dat hij voor mij zou vallen. Naïef als ik was, geloofde ik daar heilig in. Et voila. Mijn eerste grote vlam. En dat zou hij nog wel heel wat jaartjes blijven. 

Op die leeftijd was mijn vreemdetalenkennis nog quasi onbestaande, dus ik vond het een groot voordeel dat ze in het Nederlands zongen. Dat hadden ze in elk geval voor op de meeste andere boysbands van dat moment. Er was ook nog EnZo en Boysband, maar die hebben geen van beide een erg lang leven gekend. Ze konden mijn nummer één niet van de top stoten. Lekker kunnen meezingen en allemaal liedjes over verliefd worden. In die periode kende ik geen interessanter onderwerp.

Stiekem droomde ik er dan ook van om ooit zelf ook in een dergelijk groepje terecht te komen en zelf op het podium te staan. De liefde voor het zingen en dansen had ik toen al in mij. Die zijn nooit weg geweest.

Eigenlijk ben ik slechts één keer naar een optreden gaan kijken. Mijn ouders hadden mij dat zelf voorgesteld. Ik kocht geen cd's, alleen enkele singletjes en was evenmin lid van de fanclub. Wel hield ik een map bij waarin ik knipsels en foto's bewaarde die ik toevallig tegenkwam in magazines of in de krant. Eén keer heb ik ook gesigneerde foto's met de post laten opsturen door een ander meisje met wie ik contact had op een forum. Toch schaamde ik mij wel ten opzichte van andere fans omdat ik zo weinig moeite deed. Mijn inspanningen waren nauwelijks die van een 'echte' fan waardig. Tegelijkertijd schaamde ik me net zozeer ten opzichte van mijn klasgenoten. In hun ogen was Get Ready! belachelijk en soms lachten ze me uit. Ik zat gevangen tussen twee fronten en was op geen van beide populair.

Toch ben ik de groep wel jarenlang trouw gebleven. Ongeveer tot het einde van mijn middelbare schooltijd. Misschien omdat ik zelf ouder werd en andere interesses en behoeften kreeg... de groep zelf is in die periode ook beginnen experimenteren met soloprojecten, buitenlandse toeren en de samenstelling van de band is ook veranderd. Voor mij werd het toen minder interessant. Eigenlijk was hun glorieperiode toen wel een beetje voorbij. Toch zijn ze achter de schermen nog een hele tijd blijven bestaan. Wie weet, bestaan ze nu nog steeds. Ik volg het nu niet meer op. Mijn singletjes heb ik trouwens ondertussen weggedaan. De map heb ik nog wel bewaard omdat dat ook wel een beetje mijn kunstwerk is. Ik heb veel moeite gestoken in de layout en het bij elkaar puzzelen van de verschillende artikeltjes. Daar ben ik wel fier op. Ze zitten ook gebundeld in een mooie map van de groep, met mooie kleurtjes. Van felle kleuren en kunst in het algemeen, hou ik ook nog altijd.

Tot daar het hoofdstuk Get Ready!

Ondertussen heb ik andere waters doorzwommen en nieuwe liefdes leren kennen.

Meer daarover schrijf ik in volgende artikels.

To be continued.

Wat was ik toen teleurgesteld. Achteraan bij het decor gaan staan en op een triangeltje tikken. Stom instrument!

Ik mocht mij zelfs niet eens verkleden! En dat deed ik net zo graag. 

Hoe dan ook, ik was vastberaden er het beste van te maken.

Fier als een gieter stond ik daar mijn ding te doen.

Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd!

Die fierheid, al laat ik ze misschien niet altijd zien, heb ik nog steeds niet verleerd. Dat zal ook nooit gebeuren!

Dankzij een gemeenschappelijke vriendin, ontmoette ik iemand van Volkskunstgroep De Uiltjes.

Ik had al wel eens eerder over volksdans gehoord. Het idee sprak me wel aan dus was ik razend nieuwsgierig om eens mee een kijkje te gaan nemen.

Het bleef niet bij kijken. Het kriebelde en dus maakte ik mezelf vlug lid en deed mee.

Die beslissing heeft me talrijke fijne ervaringen en mooie herinneringen opgeleverd:

Volksdansbals, optredens, enkele buitenlandse reizen... en uiteindelijk ben ik zelfs mijn lief op de volksdansvloer tegen het lijf gelopen!

Mijn uniform, dat ik trouwens best mooi vond, droeg ik dan ook met meer dan gewone trots.

Vijf jaar ben ik bij de groep gebleven.

Toen werd het tijd om weer andere paden in mijn leven te gaan verkennen, maar toch: zonder die ervaring zou ik nooit geworden zijn wie ik nu ben.

Met deze blog, wil ik heel graag mijn lezers inspireren door te schrijven over datgene wat mij zelf inspireert. Waartoe dat uiteindelijk zal leiden, dat kan ik natuurlijk niet op voorhand weten. Wel ben ik er ongelooflijk benieuwd naar en zoals iedereen weet, is nieuwsgierigheid de koningin der deugden.

Waar het vooral over zal gaan, is muziek. Ik ben opgegroeid met muzieknoten en word nog elke dag wakker met liedjes in mijn hoofd. Doorheen de jaren ben ik op heel wat verschillende manieren met muziek bezig geweest en ik heb voor de toekomst nog steeds allerlei ideeën en dromen waar muziek in zit.

Meer details ga ik voorlopig nog niet verklappen. Daarvoor zul je wat verder moeten rondsnuffelen op deze pagina.

Ik ga het, wat betreft mijn welkomstwoordje verder hierbij laten, want ondertussen ben je vast al lang helemaal niet meer te houden en ik wil natuurlijk graag je nieuwsgierigheid een beetje belonen in plaats van jou alleen maar bezig te houden met mijn gezeur.

Dus: veel lees-, luister-, kijk- en schrijfgenot!

Go for it!

Rina