6 Bosparkspurters fietsen in Colorado http://ridetherockies.com
16-06-2013
Finish in Colorado Springs
Moe maar voldaan sluiten we onze fantastisch week af met het slotevent in the Cheyenne Mountainresort fietsen inleveren, finishes toejuichen en een biertje drinken in the Beergarden met een live countryband . De meesten zijn ijverig aan het inpakken en het slotevent eindigt met een parade van alle vrijwilligers die RTR mogelijk maakten. Reeds om 15u is alles afgelopen en zijn de meesten vertrokken. Samen met nog 2 andere Belgen nuttigen we ons laatste dinner in dit prachtig kader met uitzicht op de Cheyenne Mountains . Ik schrijf dit, nu hier zaterdag 10u vanop de Denver Intrenational Airport. Nu nog terugvlucht via Chicago. We landen maandagochtend 9u in Brussel om direct naar werk te vertrekken. Je moet er wat voor over hebben.
Door de droogte en de hitte is de streek hier geteisterd door hevige bosbranden. Onze rit naar Canon City is dan ook aangepast en we zullen niet rijden over de hoogste hangbrug van de USA , the Royal Gorge bridge. Hét parcours werd aangepast met een rit die 55 km langer is. Hierdoor wordt het de langste RTR tour in het 28 jarig bestaan. Deze rit werd ook de mooiste van allen, spectaculaire zichten en extra beklimmingen, maar ook de zwaarste. Dat de warmte sommigen van ons parten speelde blijkt duidelijk uit het feit dat na een van de stops Jan met een verkeerde fiets weg was. In de vlakte van canon city reden we in een droogoven van 40 ° mede door de bosbranden waarschijnlijk. Ik ben die dag in een bocht ook onderuit geschoven met wat schaafwonden tot gevolg maar toch veilig en wel in Canon City geraakt en daarna doorgereisd naar onze eindbestemming , The Cheyenne Mountainresort. Jan en ik hebben na 800 km in 6 dagen beslist de laatste rit niet meer te rijden maar te genieten van het prachtige ressort. Hier hebben we ook een leuke en gezellige avond doorgebracht in gezelschap van ons aller bekende pistier, Nelson Vailes , bijgenaamd "cheetah". Hij heeft nog in Kuipke de zesdaagse gereden ten tijde van Etienne Dewilde. Guy heeft uiteindelijk nog een Belg gevonden om samen met hem de laatste rit te rijden. Om 11 uur in bed en voor Guy weer opstaan om 4.30 om om 5 uur de bus te halen naar het vertrek van de laatste rit. Gemotiveerde jongen ,onze Guy.
Wegens problemen met blog, verslag van laatste 2 dagen woensdag : Pagosa Springs naar Alamosa vandaag de langste rit over de Wolf Creek Pass. Vanaf begin bergop tot aan de voet van de pas. De klim van 14 km met stijgingspercentages van 9 tot 11% met" recuperatiestukjes "van 7%. Na een zeer snelle afdaling verzamelden de Bosparkspurters voor de laatste rechte lijn van 80km met de felle wind tegen. De kaarsrechte weg, zonder 1 bocht zou een droom zijn voor menig bosparkspurter. Voor ons is het een nieuwe ervaring zo ' n eindeloze weg door de natuur. Redelijk "boring" als je veel bochten gewoon bent. Voordeel is dat je met het treintje veel Amerikanen passeert, waarvan een aantal ons al erkennen als "the Belgian Guys". S avonds was de Mexicaan met "the best buffet of town" een welkome recuperatiebron. All in voor 42 dollar voor drie personen!!! Volgend jaar gaan we in Mexico rijden.
donderdag : Alamosa naar Salida
Ze hebben weer een kaarsrechte baan gevonden van 85 km weliswaar door een iets ander landschap. We blijven boven de 2.400 meter fietsen in droge lucht. We hebben in ons leven nog nooit zo veel gedronken op een week, waarvan 99,37456% water. Een deel van de tocht hebben we weer met onze Amerikaanse vrienden gedaan tot een begeleidende COP ons verboden heeft in een groep van meer dan 5 te rijden. Regels zijn hier regels en de discipline van de Amerikanen is opvallend. Na een doortocht door de prairie en een klim naar Poncha Pass zijn we dan in Salida geland, een stadje aan een wilde rivier waar het net kermis was ( carnaval noemen ze dat hier ) . Vanop een terras aan de rivier konden we een kayakwedstrijd mee beleven en het plaatselijke topmoment voor groot en klein : om het eerste naar beneden lopen van een kale berg met aankomst in een drukke straat vol enthousiaste Amerikanen . Het was "awsome" maar wij zitten bijna zonder ausum.
Wij , de Bosparkspurters , zijn hier ondertussen een begrip geworden. Bij elke stop, zowat om de 30 km, worden we door de Amerikanen aangeklampt en ondervraagd over ons landje en de specialisten herkennen natuurlijk onze Duvel reclame . We moeten dan ook om de haverklap op de foto met of zonder hen. Of ze nu George , Lydia, Frank of Scott noemen iedereen wil ons verhaal horen en zij vertellen ons over hun mooie Colorado . Opvallend is echter wel hoe oppervlakkig die contacten zijn en we worden het een beetje beu steeds dezelfde vragen te moeten beantwoorden. Toch nog eens een duidelijke foto met onze superfan... Vriendelijke mensen die Amerikanen !
Gisteravond in het cowboy stadje Durango werden we door onze Amerikaanse bosparkspurter Jeff's aunt Claudia & uncle Bob getrakteerd op een super diner, waarvoor we hen nogmaals danken. Tijdens het diner bleek al snel dat Amerikaanse en Vlaamse ingewanden hetzelfde reageren op bepaalde brandstof. De toiletten hadden goed te doen... Uiteindelijk werd unaniem besloten de smoothies ,die we dagelijks als welgekomen verfrissing tot ons nemen op de 'Aid stations' onderweg, als oorzaak aan te duiden van het gerommel in nagenoeg ieders binnenwerk. De nacht die zich veelbelovend aankondigde als eerste met een treffelijke nachtrust, nu we eindelijk een beetje het uurregime en de hoogte gewoon zouden moeten zijn, werd vooral voor onze Jan meer een nachtmerrie met dank aan de smoothies... Vandaag dus geen smoothies was het plan. De op 1 na langste rit stond op het programma met 140km en veel hoogtemeters. Vanaf de eerste Miles was het klimmen geblazen, elk op zijn tempo gezien niet ieders benen hetzelfde waren. Aan de eerste bevoorrading liep het mis. De Jan was spoorloos. Had hij zich verschanst in een Amerikaanse Dixi?? Uiteindelijk vertrokken richting 2e post, waar ook geen Jan te bespeuren viel. Bellen noch smissen brachten enig soelaas. Bereikbaarheid in deze ongerepte natuur is dan ook geen evidentie! Aan een volgende post stond hij ons dan breed lachend op te wachten. Onze tot dusver zwaarste rit verliep vervolgens verder onder dezelfde omstandigheden als de andere ritten, van warm naar super warm naar heet. Uiteindelijk in Pagosa Springs aangekomen hebben we ons dan toch maar een smoothie besteld, om onze uitgeputte lichamen wat van enige verse energie te voorzien... Afwachten nu wat de reactie zal zijn... Guy
Na een avondje fastfood weinig geslapen in een Amerikaans motel uit " the old days " met de sprekende naam tomahawk. Afgesproken met de Amerikanen om samen te starten. Deze hebben evenwel onmiddellijk na de start een bom gegooid en we hebben ze maar laten winnen en ons eigen tempo genomen. Tijdens een van de stops heeft Georges Hincapie ons aangesproken met de vraag of hij samen met ons op de foto mocht. Onze 120 km afgewerkt in blakende zon bij 34 graden. Bij de laatste stop heeft onze Stephan zijn verbroedering met Lydia verder gezet. Dat belooft... Ondertussen zijn we aanbeland in een Amerikaanse saloon met een dienster in plaatselijke klederdracht . Opvallend weinig voor Amerika! Vanavond eten we in dezelfde saloon op invitatie van Jeff die deze plaats blijkbaar ook kent. We' ll see wat happens.
Iedereen slecht geslapen en met barstende hoofdpijn opgestaan . Nee..., niet van nen kater maar van de hoogte (2800m) en te weinig water gedronken de dag ervoor. Bagage staat klaar om 7u30 om vervoerd te worden naar Cortez . Kort na de start begint de beklimming naar 3500m. Schitterende uitzichten en nu reeds fietsers die te voet verder wandelen. Hoe gaan die het einde van de rit halen? Het kwik stijgt stilaan naar tegen de 30 graden. Er volgt dan een lange afdaling naar Dolores maar door de strakke tegenwind moeten we hier zelf flink bijtrappen. Na 120 km zit onze eerste rit erop. Op het terrein waar de rijders samenkomen ontmoeten we de andere Bosparkspurters , Jeff , Jo, Joachim en onze Amerikaanse aanhang die de clinic met George Hincapie bijwonen. We spreken af dat we morgen met alle Bosparkspurters samen rijden. Morgen vooral klimmen naar Durango waar we savonds samen gaan eten met de tante van Jeff die in Durango woont.
Vandaag de transfer met bus naar Telluride , de start van RTR . Wij op bus 4, maar Jo, Joachim, Jeff en hun american friends zaten al op bus 2. Telluride is een bergstadje annex skistation in de winter. We reden dus 6uur met de bus door de Rocky Mountains om onze startplaats te bereiken. Door cayons en langs bergrivieren met mooie uitzichten. Inschecken in RTR , inchecken in hotel en fiets afhalen en dat alles onder eenstralende zon en dan de eerste kennismaking met de Beergarden die toevallig juist voor ons hotel werd georganiseerd. Maar daar meer over later deze week. Jo op bezoek in ons hotel "the new sheridan" om te kijken of we wel gezond en wel waren aangekomen. maar morgen eerste rit ... P.S. Hou wel rekening dat als we morgenvroeg om 8 uur vertrekken het in België al 16uur is, 8 uur verschil !!
hier ons eerst reisverslagje. Vertrokken in Brussel richting Chicago O'Hare. Ongeveer 8 uur vliegen en ook deze uren vlogen voorbij. Overstap in Chicago naar Denver na de nodige douane controles. Binnenlandse vlucht van 2u30. Hopelijk onze bagage erbij.... Die van Guy had beslist een latere vlucht te nemen, dus een extra uurtje wachten. Maar uiteindelijk met onze gehuurde Nissan Patrol de laatste Miles naar Colorado Springs en dit alles met een op hol geslagen gps. Moe, maar deze lange reisdag overwonnen, vertrekken we straks richting start van RTR in Telluride .
From 8 to 15 june 2013 i Telluride to Colorado Springs, USA
Beste sportieve vrienden,
Op zondag 8 juni starten 6 Bosparkspurters de tocht door de Rocky Mountains. Jan(MVPco), Guy(Bozzy), Stephan, Jo, Joachim and Jeff(Magnetrol) zullen samen met nog 1994 andere fietsfanaten deelnemen aan Ride The Rockies. Als mijn conditie het toelaat zal ik proberen vanaf onze aankomst in Colorado Springs op 7 juni, dagelijks een verslagje uit te brengen van onze avonturen voor,tijdens en na de dagelijkse etappe. Reeds nieuwsgierig in Ride The Rockies... klik op het logo en je komt op de website van RTR. Tot binnenkort, Stephan
Gisteravond in het cowboy stadje Durango werden we door onze Amerikaanse bosparkspurter Jeff's aunt Claudia & uncle Bob getrakteerd op een super diner, waarvoor we hen nogmaals danken.
Na een avondje fastfood weinig geslapen in een Amerikaans motel uit " the old days " met de sprekende naam tomahawk. Afgesproken met de Amerikanen om samen te starten. Deze hebben evenwel onmiddellijk na de start een bom gegooid en we hebben ze maar laten winnen en ons eigen tempo genomen. Tijdens een van de stops heeft Georges Hincapie ons aangesproken met de vraag of hij samen met ons op de foto mocht. Onze 120 km afgewerkt in blakende zon bij 34 graden. Bij de laatste stop heeft onze Stephan zijn verbroedering met Lydia verder gezet. Dat belooft... Ondertussen zijn we aanbeland in een Amerikaanse saloon met een dienster in plaatselijke klederdracht . Opvallend weinig voor Amerika! Vanavond eten we in dezelfde saloon op invitatie van Jeff die deze plaats blijkbaar ook kent. We' ll see wat happens.
Iedereen slecht geslapen en met barstende hoofdpijn opgestaan . Nee..., niet van nen kater maar van de hoogte (2800m) en te weinig water gedronken de dag ervoor. Bagage staat klaar om 7u30 om vervoerd te worden naar Cortez .
Hallo fietsvrienden, 
