In de zomer van 1965 kwamen we aan in het Belgische garnizoen Brakel, dichtbij de voormalige Oost-Duitse grens. Als achtjarige had ik al vijf verhuizingen meegemaakt. Dit zou mijn zesde verblijfplaats worden. De Belgische militairen woonden samen in een wijk van 26 appartementsgebouwen genaamd de 'Lange Wanne'. Er waren vier hoge blokken waarvan de nummers 1 en 2 bestemd waren voor de officieren. Blok 25 en 26 en de lagere gebouwen werden bewoond door de onderofficieren en andere graden. Pal achter onze wijk lag de kazerne en de CMC, de Belgische winkel waar wij vanaf ons balkon op uit keken. Het onderscheid in rangorde werd al vanaf het begin gemaakt. Zoals het eigen is aan kleine gemeenschappen was er ook hier een grote sociale controle. Mijn moeder was één van de weinige vrouwen die uit werken ging. Zij was verkoopster van beroep en vond al gauw een job bij het grootwarenhuis van Günther.

Om aan de sociale controle te ontsnappen hielden mijn broer en ik ons liever op in het dorp met onze Duitse vrienden. We leerden de taal snel en ze lieten ons de mooiste plekjes van Brakel zien. Op de boerderij van de familie Brinkmann waren we kind aan huis. Die lag langs de dreef op de route naar school. We speelden op de hooizolder met zoon Franz en de vrienden Peter en Rainer. Soms mochten we met hun dochter Elisabeth in het steegje paard rijden. Op een dag werd ik zelfs op school afgehaald met een paard ! In de zomer gingen we zwemmen in de rivier de Nethe die door de landerijen van de boerenfamilie liep. In de grote vakantie lagen we van 's morgens tot 's avonds in het zwembad. 's Winters trokken we de ski's aan en slalomden tussen de molshopen door op de weilanden achter de kazerne. Daar stonden in de zomer de koeien van boer Brinkmann.

Voor de jeugd was er in de wijk niet zo veel te doen. Voor de kleintjes was er een zandbak en enkele speeltoestellen. De jongens voetbalden op het grasveld achter de lage appartementen. Het jeugdhuis lag in een nabij gelegen wijk maar wij gingen liever naar de Beatkelder van onze Duitse vriend Hellmut. Soms gingen we naar de cinema in de kazerne. Niet ver van de lagere school lag de  atletiekvereniging waar ik op veertienjarige leeftijd lid van werd. Veel gezinnen hadden een volkstuintje en daar werden dan ook contacten gelegd met de plaatselijke bevolking. Elke twee jaar streek in het eerste weekend van augustus de grootste kermis van Nordrhein- Westfalen neer in het dorp, ter ere van Annentag. De miliciens zorgden voor leven in de brouwerij want die gingen graag op stap in de enige discotheek die Brakel rijk was naast enkele cafés en een speelhal.

Na de lagere school besloten mijn ouders dat ik op internaat moest in Bensberg. Daar had ik helemaal geen zin in want het betekende dat ik mijn vrienden moest missen. Met lood in de schoenen vertrok ik met een volle koffer in de bus richting Keulen. De eerste weken waren een hel. We sliepen met 86 meisjes op een grote slaapzaal. Aaneensluitend stonden er een bed, een kast en een stoel. De opvoedsters waren streng en snauwden ons vaak af. Ik werd overmand door heimwee en kon me niet concentreren op de lessen. Wat mij ook enorm stoorde was dat de leraren de graad van je vader wilden weten. Na twee weken hield ik het voor gezien en eenmaal thuis wilde ik niet meer terug. Ik stelde voor om mijn middelbare school in Brakel te doen want ik beheerste de Duitse taal perfect maar daar wilden mijn ouders niets van horen. Ik moest terug. Gelukkig vond ik steun bij mijn schoolvriendinnen en dank zij hun heb ik mijn middelbare school kunnen af maken. In 1975 verhuisde ik tegen mijn zin terug naar België.

Bijlagen:
http://www.brakel.de