blij weerzien in Tok

Eigenlijk hoort het bij de Verenigde Staten maar 't is zo heel anders dat ik er ook  apart iets wil over schrijven. Alaska dat was voor mij 't einde van de wereld, overdekt met een dik pak sneeuw en waar het zowat altijd vroor. 35°C was het toen we de grens Yukon/Canada naar Alaska overstaken en onze klok nogmaals één uur terugzetten. Na een paar uren rijden stoppen we in Tok en ontmoeten er Luc Soetaert een rasechte vlaming die op zijn fiets van Alaska naar Ushaia wil. Toen we na onze rondrit door Alaska en voor we de Top of the World wilden aanvangen in Tok op 't Visitor center langs gingen voor verdere informatie over de toestand van de baan lag daar een bericht op ons te wachten. Jos en Germaine, onze beste vrienden, waren met hun MH in de buurt. Wat een weerzien.

Voor mij was Alaska een openbaring met een enorm gevoel van   vrijheid en rust.   Er was heel wat te beleven en de geschiedenis boeide.

Een paar websites met info:
Alaska
http://www.dorizon.nl/amerika/ame_staten_alaska.htm

goldrush
http://nl.wikipedia.org/wiki/Goudkoorts_van_Klondike

22-02-2007 om 13:14 geschreven door ribbe  

De Dempster Hway verbindt Dawson City, Yukon Canada met Inuvik ;de Northern Territories.   Hij werd genoemd naar WJ Duncan Dempster. Tijdens de Klondike Gold Rush kwam hij in 1898 naar de Yukon. Hij meldde zich bij de RCMP (Royal Canadian Mounted Police) en kreeg al vlug de bijnaam "iron man of the trail" Gwitchin indianen hadden het pad geëffend tot de Peel river waar ze hun lading waren overlaadden op driehoekige vlotten. Later werd het ook de route van trappers en pelshandelaren. Dempster deed met zijn hondenslee tientallen malen deze 760km lange trail, van Dawson City naar Fort Mc Pherson, in de winter, soms bij -40°C. Hij bracht niet alleen de wet maar ook brieven en nieuws naar 't noorden door diepe sneeuw en over bevroren rivieren. Van trail tot Hway De olie en gas exploitatie was aan explosie toe. In 1958 besliste het Canadese gouvernement een verbindingsbaan aan te leggen tussen de Mackenzie delta en het zuiden. De beslissing stond op papier en dit papier verdween in een schuif. Toen in Augustus 1959 in de Eagle plains de eerste olie werd bovengehaald gaf de regering steun aan de olieindustrie en werden ze zich bewust dat ze vlug moesten zijn om die olie ook over land binnen te halen. De pipeline volgde zowat het oude trail en er werd begonnen met de aanleg van een baan.  Aangezien de ondergrond permafrost is moest er een dikke laag (tot 2,5m) steenslag worden aangebracht zodat ze bij dooi niet zou wegzakken. Het kostte tijd en geld en in 1961 was slechts een deel van de baan klaar en werden de werken stilgelegd. Toen in 1968 de Amerikanen in Prudhoe Bay in Noord Alaska begonnen olie te winnen kwam iedereen weer in aktie. Het werd een dollar wedstrijd op hoog niveau tussen de VS en Canada. Er waren zelfs nog geen claims gelegd voor de winning aan de Beaufort Sea en verder in de arctische wateren. Geen geld of moeite werden nu gespaard om de weg verder af te werken. Het leger bouwde bruggen over de Ogilvie en Eagle rivier; veerponten kwamen er op de MacKenzie rivier en over de Arctic Red River. Inuvik was ondertussen uitgegroeid tot een ferme nederzetting. Op 18 Aug. 1973 werd in Flat Creek de eerste "all weather" baan in de Northern Territories ingehuldigd

Permafrost

 

Huis in Dawson City gebouwd tijdens de goldrusch. In dit stadje zijn buiten het centrum heel veel van deze voorbeelden te zien.
Het centrum zelf is gerenoveerd en grotendeels heropgebouwd als pioniersdorp.


De naam permafrost wordt gegeven aan het verschijnsel waarbij de ondergrond meer dan 2 jaar bevroren blijft. Dit verschijnsel ziet men rond de polen en in 't hooggebergte.
Men schat dat 20% van het aardoppervlak permafrost is.
's Winters is de grond volledig en zeer diep bevroren in Barrow, Alaska,  heeft men ooit een diepte van 400m gemeten.
In de zomer smelt de bovenste laag. Door het ijs kan het water niet weg en vormt een moerassige bodem. Dit wordt de actieve laag genoemd en daar kunnen mossen in groeien. De dikte van deze laag wisselt elk jaar, naargelang temperatuur en andere externe factoren en kan van 50cm tot 350cm bedragen.
Bouwen op deze gronden is dan ook niet evident. Vroeger ten tijde van de goldrush en lang daarna werd er geen rekening mee gehouden en binnen de kortste keren waren de huizen en wegen verzakt.
Voor de aanleg van wegen voorziet men nu een heel dikke laag grind die een paar meters dik kan zijn. Gebouwen plaatst men op palen, vooral ook omdat door de warmte uitstraling het ijs vlugger gaat smelten. Er worden ook huizen op een grindlaag gebouwd waar permanente verwarming doorloopt zodat deze niet bevriest en stabiel blijft.
De grootste kost bij de aanleg van de Alaska pipeline waren dan ook de stabiliseringswerken

22-02-2007 om 13:11 geschreven door ribbe  

22-02-2007 om 12:54 geschreven door ribbe  

22-02-2007 om 12:07 geschreven door ribbe  

De Oregon Trail is een meer dan 3400 km lange route die over land door de Verenigde Staten loopt van Missouri tot aan de monding van de Columbia Rivier aan de grens tussen Washington en Oregon


Het begin van de Europese kolonisatie van het Noord-Amerikaanse continent beperkte zich vooral tot de oostkust en het zuiden en extreem zuidwesten van wat nu de Verenigde Staten is.
Na afloop van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog bezat de VS een uitgestrekt gebied van New England tot aan Georgia en westelijk tot aan de Mississippi. In 1803 kwam daar het Louisiana Territory bij die van Frankrijk werden gekocht.
President Thomas Jefferson zond daarna in 1804 een expeditie onder leiding van Meriwether Lewis en William Clark uit om de nieuw verworven gebieden te verkennen en in kaart te brengen. Deze expeditie reikte tot aan de westkust van het continent en verstevigde de Amerikaanse aanspraken op het westelijk deel van het continent.
Al vrij snel na de expeditie van Lewis en Clark begonnen pioniers naar het westen te trekken. Eerst waren het vooral ontdekkingsreizigers en zogenaamde Mountain Men die vooral op bevers jaagde in de Rocky Mountains. Ook wetenschappers trokken naar het grote onbekende. Later werd het gebied ook aantrekkelijk voor pioniers die zich in het westen wilde vestigen. De Prairies werden niet erg aantrekkelijk voor kolonisatie geacht maar de gebieden in wat toen Oregon Country heette trok wel de aandacht vanwege de gunstige omstandigheden, de grond en het klimaat waren bevorderlijk voor de landbouw.
Rond 1830 begon de route die de Oregon Trail zou gaan worden meer en meer vast te liggen. William Sublette leidde de eerste huifkarren over de Rocky Mountains en andere pioniers volgde. Marcus Whitman organiseerde de eerste grote trek over de Oregon Trail. Op 22 mei 1843 ging een groep van zo'n 800 pioniers op weg vanuit Elm Grove, een plaatsje vlakbij Independence, Missouri. De groep verplaatste zich in karren getrokken door ezels alsmede ossen allereerst naar het huidige Topeka in Kansas. Daarna zette zij de tocht voort naar het westen waar in de herfst van 1843 ruim 700 pioniers veilig aankwamen in Oregon. Meer dan 30 pioniers hadden zich onderweg afgesplitst en trokken meer zuidwaarts richting Californië.
In de jaren die volgde trokken honderd duizenden pioniers westwaarts via ruwweg dezelfde route. Er zijn nu nog op enkele plaatsten sporen te vinden die de huifkarren in de modder hebben achtergelaten.
De tocht langs de Oregon Trail was niet makkelijk voor de meeste pioniers en de meeste vingen de tocht aan in min of meer georganiseerde groepen van tientallen tot soms wel honderden mensen. Sommige groepen trokken met de bekende Conestoga huifkarren getrokken door ossen westwaarts. Deze karren bleken echter weinig geschikt voor de tocht en vaak stierven de ossen met een derde van de tocht nog te gaan. De trek over de Rocky Mountains werden ook vele huifkarren fataal en in enkele gevallen bleven de pioniers in onherbergzaam gebied achter. De meeste bezittingen moesten dan worden achtergelaten en alleen wat gedragen of gesleept kon worden werd meegenomen terwijl het per voet verder ging.
Al snel schakelde men over naar de Independence huifkarren, geproduceerd door dezelfde firma die de Conestogas maakte. Deze karren waren meer dan drie meter lang en één meter breed en veel lichter dan de Conestoga karren. Deze karren waren niet bepaald comfortabel tijdens de tocht en de meeste pioniers liepen langszij.
Nadat in 1869 de transcontinentale spoorweg was voltooid nam de Oregon Trail in betekenis af hoewel het tot aan het eind van de 19e eeuw nog werd gebruikt.
Tegenwoordig volgen snelwegen grotendeels dezelfde route die de pioniers hadden gevolgd.

22-02-2007 om 11:44 geschreven door ribbe  

YUKON TERRITORY
 
‘De Yukon’ kreeg rond de eeuwwisseling ineens bekendheid omdat er goud gevonden werd. Jack London speelde daarin een grote rol door zijn boeken. Voor die tijd werd het gebied nauwelijks bezocht en wist vrijwel niemand wat er te halen viel. In korte tijd kwamen toen goudsteden op als Dawson City en Whitehorse. De combinatie van een spectaculaire maar rauwe natuur en de geschiedenis van deze Klondike Goldrush is het grootste aantrekkingspunt van deze provincie. Als de Tweede Wereldoorlog niet had geleid tot de aanleg van de Alaska Highway (om de continentale VS met Alaska te verbinden), zou het isolement van de Yukon nog steeds enorm zijn. Nu draait de hoofdstad Whitehorse, tevens het regionaal centrum van de provincie, steeds meer op toerisme.
De natuur hier domineert de mensen. Zoals de provincie het zelf zegt: Yukon Territory heeft 50.000 elanden, 28.000 bosland-kariboes, ontelbare vogels, ten minste drie soorten vliegende eekhoorns, 40 tot 50 biologen en verder nog 32.000 bewoners.
Kluane National Park, in de zuidwesthoek aansluitend op Alaska en op British Columbia, is het populairste park in de Yukon. In het park ligt het hoogste punt van Canada, Mt. Logan van ruim 5900 meter hoogte. De bergrug waar hij deel van uitmaakt, de Icefield Ranges, ligt in het zuidwesthoekje van het park, op slechts 65 kilometer van de Stille Oceaan. De backcountry, het gebied waar je alleen te voet kunt komen, is vrijwel leeg. De 60.000 mensen die ieder jaar stoppen bij de receptie van Kluane National Park gaan meestal snel verder op de Alaska Highway. In dit stuk wildernis zo groot als Zwitserland, kunt u werkelijk alleen zijn. Er zijn slechts 240 kilometer beschikbaar als wandelpaden of oude mijnweggetjes, de rest is echt wildernis. Voor beschikbare trails zie bijvoorbeeld The Outdoor Traveler’s Guide Canada, door David Dunbar (Stewart, Tabori & Chang, importeur Nilsson & Lamm).
Wie serieus wil meemaken wat de goudzoekers ervoeren, kan het Chilkoot Trail wandelen. Het wandelpad begint in Dyea, Alaska, en voert over de Chilkoot Pass die voor veel goudzoekers een onoverkoombaar obstakel bleek. Het is nog steeds een tocht van drie tot vijf dagen, alleen voor geoefende wandelaars. Voor fietsers, die ook getraind moeten zijn, is er de Canol Road, een weg op (letterlijk) hoog niveau.
In het onherbergzame en ontoegankelijke noordelijke gedeelte van de provincie wonen de First Nation-volkeren. In de zomer organiseren zij een aantal festivals om hun cultuur uit te dragen.
De Yukon warmt nooit echt op. In juli, de warmste maand, is het er gemiddeld zo’n 15 graden en in januari ligt de temperatuur rond de min 20 (met uitschieters naar beneden van meer dan 50 graden Celsius beneden nul). Daar staat tegenover dat het ’s zomers, als de zon niet ondergaat, wel 35 graden kan worden.

Het spoor van de goudzoekers
door Gé de Bot
 
Haines en Skagway vormden de toegangspoorten tot het legendarisch beloofde land: Eldorado. Het goudland aan de Yukon River en de Bonanza Creek, de Klondike. In deze vrij droge overslagplaatsen vonden de goudzoekers alles wat ze nodig hadden voor de gouddelving. Hier begon het grote ongemak van de gelukzoekers, nog voordat, in Canada de, 'Klondike Goldrush' (1897 - 1898) uitbrak. Alle gereedschappen, levensmiddelen en persoonlijke bezittingen, tot grote stukken meubilair en timmerhout toe, moesten met een pakpaard of op de rug gedragen, naar boven gezeuld worden. Vertrekpunt was toen Dyea, aan de overkant van de Skagway River. Dat ging via een steil indianenpad, de 'Chilkoot Trail' en dan door de Chilkoot Pass over de top naar Lake Bennett, en Carcross. Eén tocht volstond vaak niet en men moest terug om de achtergebleven goederen op te halen. Sommigen maakte de tocht vele malen. Vanuit Carcross ging het met vlotten of rivierboten over de Yukon naar de Dawson City en de 'Klondike'. Captain William Moore, een goutineerde rivierbootsman, handelaar, vervoerder en landmeter, paalde in 1888 een claim af aan de monding van de Skagway River. Van 'Mooresville' een eenmans-havenhoofd, groeide uit tot Skagwuay met 10.000 inwoners ten tijde van de goudkoorts. Het was een fascinerende ontwikkeling. Hij bouwde een kade en begon aan een eigen, 'gemakkelijke' trail naar Lake Bennett in Canada. Het spoor dat ook voor paarden begaanbaar moest worden, leidde over de White Pass. Vanaf dit punt ging een nauwelijks begaanbare route over het dak van de Coastal Mountains met aansluitend een gevaarlijk stuk moeras-achtig toendrabos. Vier jaar handelde de route al het verkeer van en naar de Yukon af. Deze route kostte het leven aan ongeveer 3000 paarden en het goudzoekersspoor kreeg de bijnaam 'Dead Horse Trail'. Van een rustieke vallei tot een door bandieten gerunde en vervuilde 'wildwest' onderneming, werd Skagway na 1900 de eerste stad van Alaska. De Canadese Mounties noemde het niet onterecht: "A place little better than hell on eart Deze 'hel' zakte na de goudkoorts terug in de vergetelheid van een paar honderd zielen, die hun kost verdienden met het vervoer over de spoorweg naar Canada.
 Ondertussen was er een smalspoorweg, met een spoorbreedte van 914 mm onder constructie. De trein nam in 1900 het vervoer van mens en dier over. Deze 'White Pass & Yukon Route' werd in eerste instantie door deskundigen voor onmogelijk gehouden, maar er ontpopte zich een plan voor een spoorweg over de White Pass bij Sir Thomas Tanerede. Deze, niet onbekende Britse geldschieter en belegger, sprak hierop de Canadese spoorwegingenieur Michael Heney aan. Onder zijn durf en enthousiasme werd begonnen met het in kaart brengen van de route en uiteindelijk startte men in 1898 vanuit Skagway. De eerste 20 mijl koste per strekkende mijl ongeveer $ 100.000. Bijna constant was er een werkploeg van rond de 2000 bezig met de bouw, maar wanneer de goudkoorts toesloeg, snelden de werkers met medeneming van pikhouwelen en schoppen naar de plaats waar ze dachten een fortuin te kunnen vinden. Aangezien de hele route van 179 km zowat met de hand werd gebouwd waren er gedurende de constructietijd af en aan ongeveer 35.000 mensen a het werk. Kun je dat tegenwoordig nog voorstellen? Het moet een ware mierenhoop zijn geweest. Het verzetten van grond, het opblazen van rotsen, het bouwen van een tunnel hoog in een steile bergwand en een grote brug boven een 80 m diep ravijn. Praktisch alles is met de hand en de toen bestaande technische middelen gedaan. Waarschijnlijk heeft het hele project $ 10 miljoen gekost! Een enorm bedrag voor die tijd. De Tweede Wereldoorlog bracht een opleving, hoewel de spoorweg door het leger genaast werd. De stad groeide naar 3000 inwoners, maar ook dat ging voorbij. Toegegeven, tot de sluiting in 1982 heeft de lijn op- en neergaand zonder subsidie voortbestaan en dat is in de spoorwegwereld een uitzondering. De route kwam echter te laat voor de grote toeloop van de Goldrush, maar paste perfect in de ontwikkeling van zowel Skagway, noordelijk British Columbia en het Yukon Territorium.
Gedurende de oorlog werd de spoorlijn beheerd door 'The 770th Railway Operating Battalion', die enorme hoeveelheden vracht en voertuigen verscheepte naar de Alaska Highway Route.
Soms moet het reizen met deze trein een verschrikking zijn geweest. Temperaturen naar en op de top van de White Pass van ver beneden het vriespunt voor de lange winterperiode. Sneeuwval en sneeuwstormen belemmerden het vervoer en treinen kwamen wel eens voor dagen vast te zitten. Toch heeft deze spoorweg enkele wereldprimeurs. Het was de eerste maatschappij die auto's en bussen vervoerde... de eerste in het containervervoer en de eerste die pijpleiding over 'the right of way' aanlegde en zich op transportgebied uitbreide tot ver in het achterland van Noordwest-Canada.
Vanaf het begin in Skagway stijgt de spoorlijn vrijwel meteen en komt snel boven de boomgrens. De maximale stijging is 3.9 % en waar de route op plaatsen de natuur moet overwinnen zijn er bogen op krap 16 graden gelegd. Bij het bereiken van de White Pass, ontdekt nadat de Chilkoot Pass als route in gebruik was bij de goudzoekers, moet de spoorlijn een zijdal in om hoogte te winnen en een grote 'loupe' te maken. In 'Dead Horse Gulch' lag bij 'Mijl 19' de enige brug van betekenis. Voor de bouw ervan in 1901 zigzagden de treinen langs de kloofwand omhoog en omlaag. Deze brug werd op haar beurt in 1969 vervangen door een brug-tunnel-brug combinatie, en verkorte het traject. Op de top van de White Pass krijgen we de grensovergang bij 'Mijl 20.4' Op de daaropvolgende hoogvlakte van veengrond en gras strekken zich de meren uit in een zompig en ijzig landschap. Het hoogste punt van de lijn wordt hier bereikt en we steken de bronrivier van de Yukon over. Aan de zuidpunt van Lake Bennet is voor geoefende ogen de rou van de Chilkoot Trail nog waarneembaar. Er staat een markeringsbord met de tekst 'Log Cabin'. Aan het lange Lake Bennett lag, de voor de goudzoekers zo belangrijke plaats Bennet (Mijl 41). Nu staat er in het verlaten land een station, een kerkje en enkele huizen. In haar topdagen telde de plaats minstens 7000 inwoners en een enorme gevarieerde vloot van alles wat maar varen kon lag hier afgemeerd, voor de lange trek naar het noorden en de goudvelden. De dagelijkse treinen hadden hier hun wisselplaats. Gesitueerd aan de zuidelijkste arm van Lake Bennett, was het de toegang tot de Yukon River and beyond... to the Klondike. Bij 'Mijl 53' wordt de 60th parallel overgestoken en daarmee de grens tussen de Canadese provincie British Columbia en het Yukon Territory. De spoorlijn scheert langs de oostelijke zijde van het meer en kruist de toegangspoort tot de Yukonarm bij Carcross. Hier ontmoeten we ook weer de 'Klondike Highway', die vanuit Skagway via Whitehorse naar Dawson loopt. Het voormalige 'Cariboo Crossing'anwege de kuddes rendieren die hier overstaken, is een gezellige pleisterplaats met restaurants, barbecues op een picknickplaats met speeltuintje. Historische gebouwen zoals het 'Cariboo Hotel' en 'Watson's General Store' zijn nog volop in gebruik. Bij de houten draaibrug over de waterweg tussen Lake Bennet en Tagish Lake staan op de oever verschillende vervoersmiddelen uit de goudkoortstijd opgesteld. De raderboot 'Tutshi', een postkoets en het stoomlocje: 'Duchess'. Gebouwd door Baldwin fabrieken in Engeland, deed het dienst op het New York's luchtspoor van het metro-net. In 1900 kwam het naar de Yukon en werd bekend als de 'Taku Tram'. Het deed dienst tot 1915 over een 2,5 mijl lang traject. De stomer Tutshi onderhield een dienst op Lake Tagish en in Taku City kon men dan het treintje nemen naar Atlin, een vakantiekolonie van de WP&YR aan het prachtige Lake Atlin, een schakel in de bevaarbare Boven Yukon. De rails strekken zich nagenoeg kaarsrecht door toendragebied en het dal van de Watson River naar hetindpunt. Voordat we dat bereiken, krijgen we bij Macrae (Mijl 104) aan de rechterkant gezelschap van de hier al zeer brede Yukon River. Vlak voor de stad Whithorse liggen als enige obstakel nog de gelijknamige stroomversnellingen, die met laag water uiterst voorzichtig genomen werden.
In 1982 sluit de spoorweg, om even later als toeristische stoomspoorlijn weer te openen en opnieuw te sluiten. Vandaag de dag is toerisme de grootste bron van inkomsten en heeft men ingezien dat het herstelde oude Skagway een publiekstrekker is van de eerste orde. Ook het spoorbedrijf gaat weer gouden tijden tegemoet met het herstel van het historisch materieel. Ze rijdt nu weer in de zomermaanden onder de naam 'White Pass & Yukon Route' naar Fraser over 62 km, over het mooiste gedeelte van de lijn door het Skagway ravijn en over de White Pass. In connectie met busvervoer van en naar Whitehorse is de route 179 km lang. Er is een mogelijkheid van een looproute over de Chilkoot Trail naar Lake Bennet en met de bus/trein terug of omgekeerd.
Een moderne tweebaans 'Klondike Highway' verbindt Skagway met Whitehorse en Dawson City, waar het goudspoor eindigde aan de Bonanza Creek. Om het goudspoor tot in Alaska te volgen, moet men de bus naar Fairbanks of Anchorage nemen. Op die reis krijgt de reiziger een goed beeld voorgeschoteld van het wilde gebied waardoor de mens met enige goede wegen hun sporen hebben getrokken. Whitehorse zelf is buitengewoon saai en als centrum van het Yukon Territorium een administratieve voorpost van Ottawa, met daarnaast het middelpunt van overslag en handel. Het is wel de enige echte 'stad' in de Yukon, niet groter dan welke provincieplaats dan ook. Tot 1953 was Dawson City nog de hoofdstad van het Territorium, maar Whitehorse haalde het, na de aanleg van de 'Alaska Highway', in en werd belangrijker. Hier begon de bevaarbare Yukon en eerst lag de plaats op de rechteroever. Toen de spoorlijn eindigde op de linkeroever, verplaatste men gewoon de stad naar die locatie. Nu is er ook weer bebouwing op de rechteroever en Whihorse terug in huis. Het openbaar vervoer bestaat uit enige maatschappijen die zich op het transport van mensen hun sporen hebben verdiend en de concurrentie voor konden blijven. De prijzen zijn wat aan de pittige kant, maar dat is te verwachten in een van de uithoeken van Canada...en die zijn er veel. In 1960 is er sprake van geweest een 1122 km lange spoorlijn te bouwen, zodat Whitehorse verbonden zou worden met het spoorwegnet in de rest van Canada. Deze voorgestelde normaalspoorlijn zou bij Ft. McLeod/ Mc Leod Lake van de bestaande spoorweg: Prince George (BC) - Dawson Creek (Alb), afbuigen naar het noorden. Vervolgens was de lijn voornaamlijk in British Columbia gesitueerd; door het dal van de Peace-, Finlay- en Ketchika River naar de grens met het Yukon Territory en dan noordwestelijk naar Whitehorse. Vandaar was een 750 km lange route naar Fairbanks gepland. Dan zou er vanuit Alaska rechtstreeks railvervoer mogelijk zijn met de rest van de VS. Vrachtwagens en bussen hebben inmiddels allang het vervoeovergenomen over twee perfecte wegverbindingen met de rest van het land.

Jack London – Wittand & de Roep van de Wildernis

Jack London is een jongen die tijdens de Goldrush naar Alaska vertrok in de hoop er goud te vinden, niets vond, daar boeken over schreef, en daar goud mee verdiende. Zijn omschrijvingen van het gebied zijn schitterend en beide boeken zijn een must om te lezen. Wittand is ook prachtig verfilmd door Disney (White Fang). Laatsgenoemde geeft een heel goed beeld van de Goldrush.

Samenvatting bibliotheek:
Twee verhalen uit de goudzoekerstijd, die al vele malen eerder in Nederlandse vertalingen zijn verschenen. In vergelijking met vorige uitgaven wijkt deze vertaling niet noemenswaard af.
Het eerste verhaal 'De roep der wildernis' gaat over een legendarische sterke hond die, nadat hij gestolen is, vecht voor zijn bestaan in een meedogenloze wereld, ten slotte zijn oerinstincten volgt en de wildernis verkiest boven de wereld der mensen.
Het tweede boek 'Wittand', eerder ook verschenen als 'Pit-tah, de grijze wolf', heeft een omgekeerd thema. Het is het verhaal over een jonge wolf, die in de wildernis de natuurwetten heeft geleerd, later door de mens wordt getemd, gebruikt en misbruikt en ten slotte zijn onwrikbaar vertrouwen geeft aan een meester die hem begrijpt. Beide verhalen, oorspronkelijk verschenen in het begin van deze eeuw, blijven boeiend en meeslepend en dragen bij tot een beter begrip voor de reacties van een karaktervolle hond.
Geïllustreerd met enkele paginagrote zwart-witte hout- of linoleumsnedes.
Ruim lezerspubliek, zowel jeugd vanaf ca. 13 jaar als volwassenen. Normale druk. - Fem Bijlsma.

nog over de goldrush:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Goudkoorts_van_Klondike

22-02-2007 om 11:29 geschreven door ribbe  

21-02-2007 om 19:19 geschreven door ribbe  

First White House of                   the Confederation

Capitol

21-02-2007 om 19:09 geschreven door ribbe  

I have a dream door Martin Luther King jr.

Ik ben blij vandaag bij jullie te zijn op de dag die de geschiedenis zal in gaan als de grootste demonstratie voor vrijheid ooit, in ons land.
Vijf maal twintig jaar geleden tekende een groot Amerikaan, in wiens symbolische schaduw wij staan, de Proclamation of Emancipation. Dit gedenkwaardige decreet werd een groots baken van hoop voor miljoenen negerslaven die waren verschroeid in de vlammen van een verwelkend onrecht. Het was als de vreugdevolle ochtend na de lange nacht van gevangenschap.

Maar honderd jaar later moeten we het tragische feit onder ogen zien dat de neger nog steeds niet vrij is. Honderd jaar later wordt het leven van de neger nog altijd droevig beperkt door de handboeien van rassenscheiding en de ketenen van discriminatie. Honderd jaar later leeft de neger op een eenzaam eiland van armoede te midden van een grote oceaan van materiële welvaart.

Honderd jaar later verkommert de neger nog altijd in de uithoeken van de Amerikaanse maatschappij en bevindt hij zich in ballingschap in zijn eigen land. Daarom zijn we vandaag hier samengekomen, om een afschuwelijke toestand te benadrukken. In zekere zin zijn wij naar onze nationale hoofdstad gekomen om een cheque te innen. Toen de ontwerpers van onze republiek de prachtige woorden van de Grondwet en de Onafhankelijkheidsverklaring schreven, ondertekenden ze een promesse waarvan elke Amerikaan erfgenaam zou worden. Deze belofte was een belofte die alle mensen het onbetwistbare recht zou garanderen op leven, vrijheid en het najagen van geluk.
Het is nu overduidelijk dat Amerika haar verplichting niet nakomt wat betreft haar gekleurde burgers.

In plaats van deze heilige verplichting na te komen, heeft Amerika de negerbevolking een waardeloze cheque overhandigd; een cheque die wordt geretourneerd met de opmerking 'ontoereikende fondsen'. Maar we weigeren te geloven dat de bank van gerechtigheid failliet is. We weigeren te geloven dat er ontoereikende fondsen zijn in de grote kluizen van mogelijkheden van dit land. Dus zijn we gekomen om deze cheque te innen, een cheque die ons na inning de rijkdom van vrijheid geeft en de veiligheid van gerechtigheid. Wij zijn tevens naar deze aanbeden plek gekomen om Amerika te herinneren aan de heftige noodzaak van nu. Er is geen tijd om rustig tot bedaren te komen of de verdovende drug der geleidelijkheid te slikken.

Nu is het moment om de belofte van democratie na te komen.
Nu is het moment om uit de duistere en dorre vallei van rassenscheiding te trekken naar het zonovergoten pad van raciale gerechtigheid.
Nu is het moment om alle kinderen van God een kans te geven.
Nu is het moment om ons land uit het moeras te tillen van raciale ongerechtigheid op de solide rots van broederschap.
Het zou fataal voor het land zijn de uiterste noodzaak hiervan over het hoofd te zien en de vastberadenheid van de neger te onderschatten.
Deze verzengende zomer van de legitieme onvrede van de neger zal niet voorbijgaan tot er een stimulerend najaar aanbreekt van vrijheid en gelijkheid. Negentien drieënzestig is geen einde maar een begin. Diegenen die hopen dat de neger stoom moest afblazen en nu tevreden zal zijn, zal ruw wakker geschud worden als het land terugkeert naar hoe het vroeger was. Het zal rustig noch stil in Amerika zijn tot aan de neger zijn burgerrechten zijn verleend. De wervelwinden van opstand zullen de grondvesten van ons land doen schudden tot de schitterende dag van gerechtigheid opdoemt. Maar er is iets wat ik mijn mensen moet zeggen die op de warme drempel staan die ons het paleis van gerechtigheid binnenleidt.

Tijdens het verkrijgen van onze rechtmatige plaats moeten we ons niet schuldig maken aan foute daden. We moeten er niet op uit zijn uit dorst voor vrijheid uit de beker van bitterheid en haat te drinken. We moeten onze strijd voeren vol waardigheid en discipline. We moeten niet toelaten dat ons creatieve protest vervalt in lichamelijk geweld. Steeds weer moeten we reiken naar de majestueuze hoogten waarin lichamelijk geweld wordt tegemoet getreden met de kracht van de ziel.

De wonderbaarlijke nieuwe strijdlust die de negergemeenschap heeft overspoeld mag niet leiden tot een wantrouwen van alle blanke mensen, want velen van onze blanke broeders, zoals blijkt uit hun aanwezigheid hier vandaag, zijn tot het besef gekomen dat hun lot is verbonden met ons lot en hun vrijheid onlosmakelijk is verbonden met onze vrijheid. We kunnen niet alleen lopen.

En terwijl we lopen, moeten we de plechtige belofte afleggen dat we door zullen gaan. We kunnen niet terugkeren. Er zijn mensen die de aanhangers van burgerrechten vragen: 'Wanneer zijn jullie tevreden?' We kunnen nooit tevreden zijn zolang de neger het slachtoffer is van onuitsprekelijke gruweldaden door wangedrag van de politie. We kunnen nooit tevreden zijn zolang onze lichamen, dodelijk vermoeid van het reizen, geen onderkomen kunnen krijgen in de motels langs de snelwegen en in de hotels in de steden. We kunnen niet tevreden zijn zolang de neger alleen maar kan verhuizen van een klein naar een groot getto.

We kunnen nooit tevreden zijn zolang een neger in Mississippi niet kan stemmen en een neger in New York gelooft dat hij niets heeft om voor te stemmen.

Nee, nee, we zijn niet tevreden en we zullen niet tevreden zijn tot gerechtigheid en rechtvaardigheid ons deel zullen zijn.
Ik ben niet vergeten dat sommigen van u hier zijn gekomen na grote beproevingen en onheil.
Sommigen van u komen net uit benarde gevangeniscellen.
Sommigen van u zijn uit gebieden gekomen waar uw zoektocht naar vrede u geslagen heeft achtergelaten door vervolging, en wankelend door wreedheden van de politie.
U bent de veteranen geweest van creatief lijden.
Blijf doorgaan in de overtuiging dat onterecht lijden bevrijdend is.
Ga terug naar Mississippi, ga terug naar Alabama, ga terug naar Zuid-Carolina, ga terug naar Georgia, ga terug naar Louisiana, ga terug naar de krottenwijken en getto's van onze noordelijke steden, in de wetenschap dat op de een of andere manier deze situatie kan en zal veranderen. We moeten ons niet overgeven aan wanhoop.

Ik zeg u vandaag, mijn vrienden, dat ondanks de moeilijkheden en frustraties van nu, ik nog altijd een droom heb.
Het is een droom die ferm geworteld zit in de Amerikaanse droom.
Ik heb een droom dat op een dag dit land zal verrijzen en zal leven naar de ware betekenis van haar credo: 'Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend; dat alle mensen gelijk geschapen zijn.'

Ik heb een droom dat op een dag op de rode heuvels van Georgia de zonen van vroegereslaven en de zonen van vroegere slavenhouders naast elkaar kunnen zitten aan de tafel van broederschap.
Ik heb een droom dat op een dag zelfs de staat Mississippi, een woestijnstaat die verzengt in de hitte van ongerechtigheid en onderdrukking, omgevormd zal worden in een oase van vrijheid en gerechtigheid.

Ik heb een droom dat mijn vier kleine kinderen op een dag in een land zullen leven waar ze niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid maar op hun karakter.

Ik heb een droom vandaag.

Ik heb een droom dat op een dag de staat Alabama, waar de mond van de gouverneur op dit ogenblik vol is van woorden als interventie en nietigverklaring, omgevormd zal worden in een plaats waar kleine zwarte jongens en zwarte meisjes hand in hand kunnen gaan met kleine blanke jongens en blanke meisjes en samen kunnen lopen als broeders en zusters.

Ik heb een droom vandaag.

Ik heb een droom dat op een dag elke vallei omhoog zal komen, elke heuvel en elke berg klein gemaakt zullen worden, de dichtbegroeide plaatsen tot vlakten zullen worden, en de scheve plaatsen recht zullen worden gemaakt en de glorie van de Heer onthuld zal worden en al wat van vlees en bloed is dit tezamen zal zien.
Dit is onze hoop.
Dit is het geloof waarmee ik naar het zuiden van de Verenigde Staten terugkeer. Met dit geloof zullen we in staat zijn een kiezelsteen van hoop te houwen uit de berg van wanhoop.
Met dit geloof zullen we m staat zijn de schetterende wanklanken van ons land om te vormen tot een prachtige symfonie van broederschap. Met dit geloof zullen we in staat zijn samen te werken, samen te bidden, samen te vechten, samen naar de gevangenis te gaan, samen op te komen voor vrijheid in de wetenschap dat wij op een dag vrij zullen zijn.

Dit zal de dag zijn dat alle kinderen van God met een nieuwe betekenis zullen kunnen zingen:
'Mijn land, het is van u
Zoet land van vrijheid
Over u zing ik:
Land waar mijn vaders stierven
Land waarop pelgrims trots zijn,
Laat van elke berghelling
Vrijheid klinken.'

En als Amerika een grote natie wil zijn, dan moet dit waarheid worden.
Dus laat vrijheid klinken vanaf de enorme heuveltoppen van New Hampshire.
Laat vrijheid klinken vanaf de machtige bergen van New York.
Laat vrijheid klinken vanaf de hoogten van de Allegheny Mountains in Pennsylvania! Laat vrijheid klinken vanaf de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains in Colorado!
Laat vrijheid klinken vanaf de weelderige pieken van Californië!

Maar niet alleen dat; laat vrijheid klinken vanaf Stone Mountain in Georgia!
Laat vrijheid klinken vanaf Kaap Lookout in Tennessee!
' Laat vrijheid klinken vanaf elke heuvel en molshoop in Mississippi.

Vanaf elk berghelling, laat vrijheid klinken.

Wanneer we vrijheid laten klinken, wanneer we het vanuit elk dorp en elk gehucht vanuit elke staat en elke stad laten klinken, zullen we in staat zijn de dag te bespoedigen waarop alle kinderen van God, zwarte mensen en blanke mensen joden en niet-joden, protestanten en katholieken, de handen ineenslaan en de woorden zingen van de oude gospelsong van de negers: '

Eindelijk vrij! Eindelijk vrij! Dank God almachtig, wij zijn eindelijk vrij

EINDE

toespraak 23 augustus 1963

21-02-2007 om 19:08 geschreven door ribbe  

21-02-2007 om 18:52 geschreven door ribbe  

21-02-2007 om 16:57 geschreven door ribbe  

28 Mei 2001 - 1 juni 2002

                                   VS - Canada - Mexico - Guatemala - Belize
 

deel 2

Van NY via de oostkust (NewEngland) naar Canada 

Het is de eerste keer dat we voor zo lange tijd vertrekken. Het afscheid nemen doet dan ook serieus raar.

We vliegen met Air Lingus van Brussel naar Dublin. Hier moeten we een tijdje wachten op onze vlucht naar Newark, New Jersey. Nergens zien we op borden deze vlucht aangegeven. Op hetzelfde uur vertrekt er wel een binnenlandse vlucht naar Shannon. Blijkt dus onze vlucht te zijn. Nergens, zelfs niet op de tickets stond aangegeven dat er een tussenlanding was.
In Shannon moet iedereen uitstappen. Ik blijf wachten tot ze me met de rolstoel komen halen maar dat zijn ze blijkbaar vergeten en wij blijven rustig zitten. Plots grote paniek dat wij nog daar zijn. We moeten hier naar de Amerikaanse immigratie. Wisten wij veel. Het is dan ook van vlug, vlug. Aan de balie gaat het tergend traag. De vlucht vertrekt dan ook met vertraging.

Verenigde Staten

In Newark landen we in block B.
We halen onze bagage op en reppen ons naar de info balie. Hier valt weinig te rapen. Geen citymap- geen subway, trein of bus info. Alleen hotel en tour reservaties.
Er is een andere desk: ground transport information, waar men ons wel alle uitleg kan geven maar ook hier hebben ze geen kaarten of timetables.
Bijna alle hotels hebben een gratis shuttle dienst. Daarvoor moeten we met het monorail treintje naar station E.  (de andere haltes zijn: A,B en C voor de luchthaven blocks, D1, D2 en D3 voor de parkings)

Wij hadden van thuis een kamer geboekt bij Econo Lodge, New Jersey voor 81$ taks in/kamer/ontbijt/senior
Het is te laat om naar Wallenius te bellen. Gaan enkel nog naar de "7 eleven" om drank te kopen en een telefoonkaart. Douchen en naar bed.

We zijn vroeg wakker en gaan uitgebreid ontbijten. Ik voel me niet zo best en heb keelpijn.
We popelen om nieuws te horen van Wallenius want we zijn er toch niet zo gerust in. Hebben de auto in Zeebrugge afgegeven zonder bewijs te krijgen. En met al die berichten over diefstallen aan en in de wagens.
De boot is er nog niet wegens slecht weer op zee. Ze verwachten hem deze avond laat. 

We gaan dan maar NY bezoeken. We kunnen met de shuttle bus naar de luchthaven .
Daar nemen we bus 62 naar Pennstation/Newark. 1$- voor senior/gehandicapten 0,45$ te betalen met gepast geld want ze hebben geen wisselgeld. Sommige bussen hebben faciliteiten voor rolstoelen (in de periferie niet alle) en voorbehouden plaatsen voor mindervaliden.
NJtrein naar NY  1,75$  - 1,10$ senior/gehand.  Retour: dubbel. Speciale faciliteiten en plaatsen voor gehandicapten.
We stappen uit in Pennsylvaniastation- centraal in Manhattan. Het is een enorm groot complex en men kan er rechtstreeks naar de metro.
We foefelen een beetje met de automaten om aan onze Fun Card te geraken. Deze kost 4$/pp/24u met onbeperkt gebruik van subway en bus in het city center.
Plan subway is gratis te bekomen aan sommige kiosks in het station. Busplannetjes bij elke buschauffeur.
We vragen er dan ook ééntje bij de eerste bus die stopt en zien dat we zonder problemen heel de stad kunnen doorkruisen. En ALLE bussen hebben een rolstoellift en een speciale verankerplaats.
Nooit zoveel gehandicapten zelfstandig met de bus zien reizen en nooit zo’n behulpzame chauffeurs gezien. Stoppen en stappen uit als er een sukkelaar aan de bushalte staat.

HOED AF EN EEN DIKKE MERCI VOOR AL DEZE MENSEN.

Wat ons ook opvalt is dat alle buschauffeurs kleurlingen zijn (afro) en bijna de helft zijn vrouwen.
NY is aan de bussen en de taxi’s. Veel politiewagens, brandweer en vuilkarren, wat leveranciers met truck of cammionette, enkele privéwagens en heel veel voetgangers.
Tijdens een busrit van Nord Harlem naar South Ferry krijgt men een overzicht van de inwoners; van de gekste figuren in Harlem tot omhooggevallen yuppies in het financieel district. Hoe gek men er ook bijloopt niemand lijkt er aanstoot aan te nemen. Er zijn ook veel daklozen maar we hebben niemand echt zien bedelen.
In Central Parc zijn zoveel joggers en rollerbladers dat men rond het waterbassin éénrichtingsverkeer heeft ingesteld.
We lopen over Broadway met zijn enorme reclameborden. Op Times square staan lange rijen aan te schuiven voor last-minute tickets voor de voorstellingen. De ene leest een boek, de andere werkt op zijn laptop, twee jongeren jongleren. De politie op de fiets, in short met blinkende gespierde benen, slaat hier en daar een praatje. Een drukte maar heel relaxt.
We verkijken ons op al die hoge torens: Chrysler, Empire, Twin Towers enz. 
Als we in het civic center zijn met de City Hall en de verschillende gerechtsgebouwen begint het ineens heel fel te regenen. Iedereen schuilt. Water gutst overal tussendoor. De straten staan in een minimum van tijd blank. En dan leren we een ander aspect van NY kennen: iedereen praat tegen iedereen, sjofel en chique, blank en zwart… De bui is over en ieder gaat weer zijns weegs.Een heel aparte ervaring.
We lopen nog langs Woolworth Building en St Paul’s Chapel. Aan het WTC is een zelfbedieningsrestaurantje waar we gaan eten en een beetje bekomen van al het rijden en stappen. Men betaald er per gewicht dat men op zijn bord schept.
Via Tobin Plaza naar de Twin Towers. Boven is er een uitkijkplatform
Langs Little Italy en Chinatown naar het financieel district.
Trinity Church en NY Stock Exchange brengen ons in Wall street waar ook de Chase Manhattan en JP Morgan hun zetel hebben en de Fed. Reserve Bank.
We springen nog even op de bus naar Battery Park vanwaar de ferry naar Staten Island vertrekt.
Doodmoe stappen we terug op bus, metro, trein en bus naar Newark. Het shuttle busje brengt ons terug naar ons motel.
Hebben de ganse dag niet veel tijd gehad om aan de kampeerauto te denken. Hopelijk morgenvroeg goed nieuws.

Terug een prachtweertje. Ben zo hees dat het bellen niet goed wil lukken. Vermoedelijk iets opgescharreld tijdens de vlucht van warm naar airco enz. Zal maar vlug starten met AB
We laten dan maar een taxi bellen om naar de haven te rijden. De taximan spreekt moeilijk Engels en we verstaan hem slecht. Het is een latino uit Guatemala. Zelfs met een roadbook vind hij de lokatie niet
Distributionstreet, 340, Port North/ Porth Newark
Hij blijft maar rondrijden en we moeten hem aanporren om zich eens te bevragen.
Blijkbaar waren we er al dicht bij geweest. Het is een afgerasterd terrein waar een paar houten keten op staan.
Het zal vandaag niet meer lukken om de vracht vrij te geven. We laten ons terugbrengen naar het motel en rekenen af. Amaai een dure rit voor niks (46$) en het is slechts 5miles van de luchthaven voor langs de parkings.

We boeken een nachtje bij. Dus gaan we nog een dagske NYen. We weten nu de weg.
Er is nog zoveel te zien dat we goed moeten kiezen. Er zijn heel veel musea maar die trekken ons niet zo fel. Gaan vandaag stappen in Harlem en de Columbia University die aan de Hudson ligt. Kijken onze ogen uit maar houden onze creditcard goed opgeborgen als we door 5th Avenue lopen (poep chique winkels). Gaan naar de NY Public Library om te emailen. Er is een bericht van Els: ze hebben hun handen vol met het verwijderen van de virussen en rommel op mijn pc; de Kaya breekt verschillende keren uit (misschien wel op zoek naar ons ); ze heeft een huizeke gevonden.
We kijken nog eens binnen in een paar kerken en nemen dan de bus naar Greenwich village.
Om de dag af te ronden nemen we terug de bus naar Central Park en ontmoeten Belgen die reeds vele jaren hier wonen. Zitten wat op een bankje te genieten van de paardenkoetsen en een bus met Japanners die bijna in extase raken. Hier en daar hebben we een babbeltje. Kan me niet herinneren in Brussel ooit aangesproken te zijn geweest.
We stappen terug langs de Av. of the Americas, vergapen ons aan de Radio City Music Hall en slepen ons doodmoe naar de metro. Hier nog even een grootwarenhuis in om wat drank en eten aan te kopen. In Pennstation gaan we onze eerste Mac kopen. Zullen dat niet te dikwijls doen denk ik.
In ’t motel nog even de kranten doornemen en naar bed.

Bij Wallenius hebben ze goed nieuws. We mogen de auto gaan ophalen.
Aan de balie bellen ze een taxi. We rekenen af en moeten een supplement van 12$ betalen voor onze telefoontjes naar Wallenius. (slechts 25km af maar in een andere staat is voor hen dus internationaal...)
We weten nu de weg en zijn op een tiental minuten daar.
We krijgen papieren waarmee we naar de douane moeten in de Corbinstreet. Gelukkig hebben ze een plannetje zodat we het probleemloos vinden.
Voor wie ooit wil debarqueren in NewArk: Vanaf de luchthaven Port volgen dan Portstreet, Corbinstreet, re Kellogstreet, li Marlinstr, re Distributionstr aan de rechterkant.
Bij de douane vragen we of het niet mogelijk is de wagen langer in de VS te laten. No way- car illegal in the US will be confiscated.
Stempel op de papieren en terug naar Wallenius. Pa krijgt een papier om wat verder op een parking de wagen te gaan ophalen. Gaat heel vlot.
We rekenen vlug af met de taxi en betalen slechts 18$ deze keer.

Ik schrik wel even als ik ons bakske zie. De linker kant glinstert van het zeezout.
Als we de deur openen zien we dat ze er in geweest zijn. Over de zetels en de rolstoel gekropen. Er staan voetsporen op de kussens. Voor zover we kunnen zien is er niets weg.We hadden wel goed onze voorzorgen genomen: alles goed afgesloten, bestek weggestoken (dat hadden ze bij vrienden gebruikt om aan de kast te wringen)
We plaatsen het fietsrek en de rolstoel er op. Zo goed als mogelijk vullen we de kasten.
Het eerste dat we moeten doen is tanken en LPG indoen. LPG tank was leeggeblazen voor vertrek
Diesel aan 1,379$/gallon  -1$=  ongeveer 39 à 40 bf   Propane zullen we verderop moeten zoeken en ook een carwash waar we in kunnen.
Ik voel me nog steeds ziek maar dat zal vlug over zijn als we rijden….

We zijn vertrokken

We nemen de 1-9 noordwaarts. Ergens zijn we de grens NJ/NY overgestoken maar hebben er niets van gezien.
Eerst is het een drukke Hway tot voorbij de Lincoln Tunnel. Daarna is het een verschrikkelijk slechte weg. Aan de linkerkant zien we propane. We moeten er vele mls voorbij rijden voor we kunnen draaien. Ze naaien er ons een oor aan. We betalen 3$/gallon en er zit ook geen overdrukbeveiliging op. Gelukkig is hij leeg en weten we hoeveel er in kan.
We nemen de Palissade Interstate Parkway. Hier is het mooi rijden en er zijn heel mooie uitzichtpunten op de Hudson River, the Bronx en Manhattan.
Stony Point Battlefield is gesloten. Hier hebben de engelsen in 1779 hun laatste slag in het noorden verloren. We parkeren op een grasplekje om wat te eten. Nog niet gewoon van te rijden met het rek achterop kust hij de boom die achter de auto staat. Alleen wat schade aan de hoek van het fetsrek.
We rijden West Point binnen via de Stony Lonesome gate. Waren benieuwd na het zien van verschillende films over de opleidingen hier en de faam van de academy. Er is een wachthokje en we worden welkom geheten met een folder en een plannetje van het domein. We komen aan een grote rustige parking. Er staat nog een motorhome en we besluiten hier te stoppen en te overnachten. De eerste dag op de baan was zwaar genoeg. Slapen dus op het militaire domein...
We worden vroeg wakker en horen de vogels fluiten in de bomen. Goed uitgerust willen we kriskras door het domein rijden.
Het is een mooi park. Er zijn een paar vijvers en het terrein is golvend. We stoppen regelmatig om te genieten van een mooi uitzicht of een mooi gebouw (sommige reeds van de 18e eeuw – de meesten mooi gerestaureerd) Er zijn veel sportvelden die reeds druk gebruikt worden.
Op het paradeplein is er ook reeds veel activiteit. Gelukkig is er op de parking voor gehandicapten nog een plaatske vrij en niet te ver van het podium. Het is nochtans nog maar 7u ’s morgens.
Gedurende een hele week zijn er parades door en voor de gegradueerden. ’s Morgens worden oefeningen gehouden. De parades gaan meestal door rond de middag of in de namiddag. De familie van de gegradueerden komt massaal  om werkelijk alles te kunnen meemaken. Met stoeltjes, koelboxen en bloemen installeren ze zich rond het immense paradeplein en ze zijn heel fier. Om 10 u ziet het er al zwart van ’t volk. De grote podia zijn voorbehouden voor de hoge pieten en daar hebben ze hier geen gebrek aan te zien aan de lijsten van de genodigden die uithangen.
Omdat het nog maar oefeningen zijn installeren wij ons op de banken. Heel discreet wordt ons gevraagd om straks plaats te ruimen. We zijn echter niet zinnens hier een ganse dag te blijven.
Aan het North Dock aan de oever van de Hudson is een parking voor RV’s voorzien en er staan er een aantal met luifel uit en stoeltjes buiten.
We verlaten het domein langs de Thayer Gate. Daar is ook het Visitor center en een museum. 

Er zijn nog veel bezienswaardigheden hier in de omgeving: Storm King Art center, Boscobel mansion, Vassar college, de mansions van de Vanderbilt’s en de Roosevelts en Hyde park.
We zijn echter 2 dagen langer in NY gebleven dan voorzien en willen verder noordwaarts. Voor we terug huiswaarts verschepen willen we hier nog wel wat rondrijden.
We volgen verder de parkway tot Newburgh en nemen den Hwy 84 oost.
Na veel vragen en rondrijden vinden we eindelijk een Foam carwash in Fisshill waar we met ons bakske binnen kunnen. Gelukkig is er een wisselautomaat want we hebben heel wat quarters nodig voor hij proper is. Eindelijk kunnen we weer rustig van de omgeving genieten in plaats van naar carwashes te zoeken.
In de bib hier kunnen we ook gratis emailen. De kleinste dorpen hebben een public library en deze is meestal aangegeven door een bord met pictogram (vrouwenhoofd en boek in de hand)
Ze krijgen hier niet veel toeristen over de vloer en zijn benieuwd van waar wij zijn. Belgium? It ’s in Brussels? Oeps een beetje les in aardrijkskunde dus..
We gaan hier ook winkelen en deftig onze voorraad indoen.Het meeste brood hier is toastbrood en niet duur. De broden die wij gewoon zijn kosten driemaal zoveel. Groenten en fruit zijn ook prijzig en alles staat aangeduid in Lbs (pounds -1kg = 2,3lbs) Het is wel effe omrekenen.
We rijden miles = 1,6 km en meten in inches=2,54 cm, feet=0,3Ocm, Yards=0,91m
We tanken gallons = 3,79 liter
Wegen doen we in ounces=28,35 gr, pounds= 0,45kg of 1kg=2,2 pounds (lbs),
We betalen met $= 39,5 tot 40bf

Connecticut
Terhoogte van Danbury rijden we Connecticut binnen. In het visitor center krijgen we een kaart van de staat en wat uitleg over wat er te zien is via de scenic 7 road. We krijgen er ook een drankje aangeboden. Er is ook een 24u RVdump.
We volgen een tijdje Lake Candlewood en af en toe stoppen we op een restarea met alles erop en eraan.
In Bulls Bridge is er een overdekte brug over de Housatonic river en kruisen we de appalachian trail (een lange afstands trail 200mls van Maine naar Georgia) We volgen de Schachticoke road  door het Schahticoke indian reserve en rijden voorbij een oude indiaanse begraafplaats. In Kent wonen veel kunstenaars en dat is er aan te zien. Heel gezellig.
Kent Falls state park is aangenaam om wat te stoppen en een stapke te doen.
Ter hoogte van Cornwall bridge en Mohawk state park zijn er ook verschillende mooie rest area’s. In West Cornwall is er ook nog een mooie overdekte brug gebouwd in 1864. De namen van de stadjes getuigen van het pioniersverleden en laat vermoeden dat vooral veel Engelsen hier neerstreken.
We hebben de indruk door een enorm groot park te rijden. Mooie banen met heel nette kortgemaaide wegbermen. Veel ruimte en groen rond de huizen en ook hier prachtige gazons.
Even voorbij Canaan steken we de grens over naar Massachusetts.

Massachusetts

Hier geen visitor center en dus ook geen state map. De state visitor centers situeren zich bij ’t binnenrijden van elke staat via de Hway’s.
Massachusetts was de eerste staat die in 1783 slavernij illegaal verklaarde.
Bartholomew’s cobble: een mooie rotspartij met wandelweg aan de Housatonic.
We komen hier in The Berkshires.
Vanuit Great Barrington kan men de Tyringham valley volgen . Hier vestigden zich veel volgelingen van de Hancock quakers. Vooral kunstenaars waren tot deze vallei aangetrokken: schrijvers, schilders, acteurs en sculpteurs. Zoals Henry Kitson die voor zijn atelier een soort sprookjeshuis liet bouwen: the Gingerbread House= het peperkoekenhuisje.
De wandeling naar de top van Monument Mountain is te moeilijk voor ons. Het was vroeger een arendsnest voor de indianen.
Stockbridge is ook een aangenaam stadje en er is heel wat te beleven. Het Mission House werd door John Sergeant gesticht om the Mohicans te evangeliseren. Na zijn dood trokken ze echter weg richting Wisconcin omdat de nieuwe kolonialen hun hun vrijheid niet gunden
In Tanglewood hebben we een uitzicht op de Stockbridge Bowl een meer dat in de zomer als decor dient voor grote symphonische concerten.
Pittsfield is de hoofdstad van de Berkshires en heeft dus veel winkels. Van hieruit kan men het Hancock Shaker Village bezoeken. Deze quakers immigreerden van Manchester in Engeland. Ze onderscheidden zich van de anderen door de danspassen die ze deden tijdens de ceremonieen. Ann Lee, één van hun volgelingen had in de gevangenis een visioen over de dubbele natuur, man en vrouw, van Christus. Ze werd daarvoor in Europa achtervolgd en vluchtte naar de VS. Ze beslissen zich van de wereld terug te trekken om het rijk van God op aarde te verwezenlijken.
Ze hebben vier grondregels:
-gescheiden leven van de seculiere wereld
-celibaatswens met scheiding maar gelijkheid der geslachten
-collectieve eigendom
-openbare biecht
Ze namen regelmatig wezen op om als groep te kunnen overleven. Hun produkten worden overal geprezen voor de hoge kwaliteit en worden in catalogussen aangeboden.
De laatsten zijn hier in 1960 vertrokken. Het is nu een museum. We staan spijtig genoeg voor een gesloten poort en moeten ons tevreden stellen met de brochures.
Williamstown is vooral bekend als halteplaats op de Mohawk trail.

Vermont

We steken de grens over naar Vermont en vinden een grote parking voor de nacht rechts aan het Vermont Information center te Bennington.
Het is beginnen regenen. Nu heeft onze pa last van keelpijn. Het zal toch zeker geen “ziekteverlof” worden?
Het heeft de ganse nacht geregend en het regent nog. Niettegenstaande hebben we allebei goed geslapen.
We zijn om 6u15’ opgestaan en om 7u rijden we. Geen state map wegens te vroeg en info nog gesloten.
Het is weer een mooie route maar het zegt niet veel met de regen en de bewolking.
In Manchester verlaten we de scenic 7 en rijden oostwaarts via de 100 langs Londonderry naar Bridgewater en daar de 4 richting White River Junction
In Woodstock – neen niet dat van de psychedelic picnic, dat ligt in NYstate-  weten we niet goed wat we zien. Op het gazon voor de city hall staat een groepje mensen op een rij te oefenen met de zwiepengel. Vissen op ’t droge dus. Durf geen foto nemen. Zou iets voor Elie zijn.Het stadje gaat er prat op de eerste skilift te hebben geinstalleerd in 1934. Het was een kabel getrokken door een automotor op de hellingen van de Suicide Six.
We steken de grens en de Connecticut river over naar New Hampshire richting Lebanon.

New Hampshire

Via de 10 noordwaarts. Ter hoogte van Hanover ontdekken we dat we een lek hebben aan het dakvenster van de badkamer. Pffffffff we zijn precies onder een slecht gesternte aan onze reis begonnen.
We steken terug de rivier over en gaan in St Johnsbury op zoek naat tape en siliconen. Geprobeerd om het van binnenuit te fixen maar het lukt ons niet. De tape lost.
In Monroe een tiental mls zuid zou er een RV repair zijn. We hebben hem vlug gevonden en ze herstellen het voor 20$ (drooggeblazen en coating op gedaan)
Of het zal houden? Het is ondertussen gestopt met regenen. Hopen maar.
Via Littleton nemen we de 202 en gaan met een bocht door de White Mountains rijden. Deze streek is beroemd voor haar Indian Summer. In het najaar kan men  dagelijks de vordering van het kleurenpalet volgen via internet of info vragen via telefoon.
We hadden graag de 3 naar Lincoln genomen en dan west via de 112-Kancamagus hway maar er zouden slidings zijn door de overvloedige regenval van vorige dagen.
We volgen de Bear Notch. Dit zou in de herfst het mooiste stukje zijn.
Bretton Woods, het eerste plaatsje dat we aandoen is niet zozeer gekend voor zijn natuurschoon maar voor de monetaire akkoorden die hier door de Verenigde Naties afgesloten werden in 1944  en waarbij afspraken voor de internationale wisselmarkt gemaakt werden en de prijs van het goud vastgelegd op 35$/ounce.
We rijden voorbij de Silver Cascade en stoppen even aan Willey House cafetaria om vast te stellen dat het uitzicht beperkt is en we geen bergen zien.
Naar Arethusa Falls is het een 2u wandeling en zeker niet te doen met deze modder. We blazen en vragen ons af wat we hier komen doen.
In Bartlett willen we niet verder zuid. We rijden naar Glen en vandaar noordwaarts naar Glen House en Mt Washington.
We volgen de Ellis river en het water is heel wild. Het klotst over de brugskes. We rijden door een kloof. Glen Ellis Falls is spectaculair.
In Glen House loopt het vol trekkers. Iedereen zit vast want alle trails zijn voorlopig gesloten. Er heerst wel een heel speciaal sfeertje. Vergelijk het met die aan de berghutten in zwitserland. Alleen het uitzicht ontbreekt.
De route naar Mt Washington is een tolroad. Daar vertrekt de Cog Railway die de doorsteek naar Fabyan mogelijk maakt. Het was een hele toer in 1869 om hellingen tot 37% te overwinnen. Geen optie vandaag met al die mist in de bergen. We willen niet te lang op de parking blijven staan want als het nog een goeie geut doen kan ons bakske als bootje dienst doen.
We rijden terug tot Glen en zoeken ons een plaatsje op de parking van Story Land. De parkwachter komt even horen of we blijven staan en het mag als we hier morgen een bezoekje brengen. (het is een sprookjesland voor kinderen!!!) Er zijn nog andere parkings maar hier staan we droog en niet onder de bomen.
We ergeren ons al een paar dagen omdat de GSM geen ontvangst heeft. Tussen de bergen OK maar in de steden? Hadden betere ontvangst in de Westelijke Sahara dan hier.
Het regent weer volle bak. Het loont niet hier in de bergen toertjes te rijden. De sprookjes laten we ook voor de kinderen. We vertrekken zoals vorige dagen reeds rond 7u
Via North Conway en de 302  rijden we richting Portland in Maine.

Maine

Het is een heel mooie en aangename baan, lanen met majestueuze bomen, soms langs een meer. Het is ondertussen wat opgeklaard en het is aangenaam rijden. Af en toe zelfs een waterzonneke.
Via de 77 rijden we door het cetrum van Portland naar de haven Voorbij de oude haven en via de Eastern promenade over één van de vele grote en mooie bruggen noordwaarts. Ook dit is een heel mooi stuk met regelmatig prachtige zichten op de kust.
Bath is bekend voor de Bath Iron Works en de bouw van grote schepen. Ook een hele reeks  bekende zeilboten en windjammers.
Even voorbij Brunswick slaan we af naar Boothbay harbor dat op één van de vele schiereilandjes ligt.
Heel deze streek werd van de indianen gekocht voor 20 pelsen van CASTORS
Het is een badstadje vooral geapprecieerd door zeilers wegens de wind en de heel vele inhammen en eilandjes. De straten zijn één winkeltje en restaurant. Het is zondag en heel druk. We vinden een parking aan een monument aan zee een beetje buiten het centrum. We genieten er van onze lunch en een uurtje platte rust.
Camden ligt aan zee omgeven en beschut door heuvels. Achter de public library is een amfitheater met als decor de wilde kust. We willen hier absoluut ooit terugkeren. Het is wondermooi. We hebben ogen tekort.
Het is wel terug beginnen regenen en er hangt een dikke mist boven de kuststrook.  Veel stoppen zit er niet in en we passeren het ene mooie plaatsje na het andere.
In Bucksport zouden we naar Bleu Hill en Deer Isle gaan maar we zien met moeite waar we rijden. Niet dus.
Ook Acadia NP zit in een erwtensoep. We rijden alleen tot Bar Harbor voor het visitor center.
Ze geven voor de eerst volgende dagen hetzelfde weer dus loont het niet om hier rond te blijven hangen. We vinden het zonde maar onze pa wil zeker in Alaska geraken.
We rijden door tot in Calais, aan de Canadese grens 
Af en toe trekt de mist wat op en hebben we een mooi uitzicht. Zucht, zucht, zucht..
Slapen op de parking van het visitor center aan ’t water.

We hebben een heel rustige nacht gehad. Geen regen gehoord. Als we de rolluiken opdoen zien we zelfs het zonneke schijnen.
We gaan naar het visitor center en doen onze voorraad kaartmateriaal in. Willen gaan emailen maar de Library is maandag voormiddag gesloten.
Aangezien de diesel in Canada een stuk duurder is willen we onze bak hier nog volgooien. In Calais vinden we geen station dat diesel heeft maar onze pa had er onderweg eentje gezien. We rijden dus eerst terug. Hoeveel km.? Ik weet het niet juist maar ’t waren er veel. Hadden het beter niet gedaan...

21-02-2007 om 15:34 geschreven door ribbe  

Info Canada

Info verschepen, verzekering, telefoneren enz. zie INFO VS
klik hier



gebruikte reisgidsen
Lonely Planet Canada
Lannoo


Canadese ambassade  00 32 2 7410611

www.gotocanada.nl

www.travelcanada.ca

www.canada300.nl                          luchtvaartmaatschappij

www.ocanada.nl                              ambassade nl

www.cic.gc.can                                immigratiedienst

www.viarail.ca                                 trein    
www.greyhound.ca                          bussen

www.ccra-adrc-gc.ca/visitors          teruggave GST - taksen op gekochte goederen enz.
www.weather.ec.gc.ca                     weer

www.parkscanada.pch.gc.ca          nationale parken

www.tourismvancouver.com          Vancouver

www.tourismcalgary.com               Calgary

www.tourism.ede.org                      Edmonton

www.tourism-toronto.com              Toronto

www.tourism-montreal.org             Montreal

www.halifaxinfo.com                      Halifax

www.bcferries.bc.ca                        BC ferries

www.marine-atlantic.ca                  ferries atlantisch Canada

www.aircanada.ca                           air Canada

www.airtransat.com                        chartermaatschappij

actp@tiapei.pc.ca                            Nederlandse  versie vragen

http://exploreNS.com                      gratis exemplaar “Doer’s and dreamer’s complete guide to Nova Scotia

www.ontariotravel.net                    Ontario

www.tourismNBCanada.com         New Brunswick

www.helloBC.com                           Britisch Columbia

www.touryukon.com                       Yukon

www.nunatour.nt.ca                       Northern terr.

www.gov.nf.ca/tourism                   New foundland en Labrador

www.bonjourquebec.com               Quebec

www.travelmanitoba.com               Manitoba

www.sasktourism.com                    Saskatchewan

www.travelalberta.com                   Alberta

info@tundra-buggy-tours.com       Churchill  -ijsberen zien

Ingrid@frontiersnorth.com                   “

21-02-2007 om 11:41 geschreven door ribbe  

van alles wat

www.earthwisdom.com

www.photogypsy.com                           mooie foto’s

www.nativeweb.org                              oorspronkelijke bewoners

www.passengerrights                           reizigersrechten

www.fieldingtravel.com                       gevaarlijkste plekken ter wereld

www.earthcam.com                             foto’s toeristische attracties

www.webshots.com/photos/travel.html droomlandschappen

www.africam.com                               wilde dieren

www.ssanimation.com/site                   opslaan bewegende beelden re muisklik

http://reis-start.be

www.hostels.be

www.voordeligrijden.nl

21-02-2007 om 11:36 geschreven door ribbe  

21-02-2007 om 00:00 geschreven door ribbe  

Als wij er op uit trekken lezen we vooraf over het land, de mensen, de cultuur.

Dikwijls vraag ik mij af wat zij over ons weten. 

Zelden worden vragen gesteld over ons leefmilieu, onze cultuur. Meestal gaan vragen over ons zelf…Where are you from? what’s your name? You’re married? Children? House? A good job? How much $/day? how many servants?

05-02-2007 om 00:00 geschreven door ribbe  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door ribbe  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door ribbe  

Thaïland en Laos

ontwaken in Vangvieng

Zaterdag 19-02
We checken uit en droppen onze bagage achter de balie.

We hebben niet veel zin om nog veel rond te lopen en spenderen onze tijd met lezen van kranten en een stukske eten in de zeteltjes op ’t terras.
De taximan is goed op tijd daar en we rekenen af met de bediende van ’t kantoortje.
Het gaat in een dolle vaart richting BKK. We vragen om snelheid te minderen, de airco af te zetten. No English… Aan de luchthaven vraagt hij ons dan wel in ’t engels mee uit te kijken naar de naam van de luchtvaartmaatschappij en die is vlug gevonden.
Half zat stappen we uit, steken de rolstoel in mekaar en halen de bagage uit. De chauffeur vraagt drinkgeld en wij antwoorden no english.. niet met ons.. geen reden om te danken voor zo’n dolle rit.

In ’t luchthavengebouw moeten we eerst met de bagage door de veiligheid waar die gesaeld wordt .. vlug dus onze dikke jassen er nog bij steken.
Aan de balie reserveren we plaatsen waar ik mijn been kan uitsteken.
Waren vergeten dat men hier exit-fee moet betalen. Gelukkig is MrCash open.
Aan de douanecontrole slaan de bellen tilt.. het minste stukje metaal geeft alarm.. Broeksbanden en schoenen uit … alle mannen met hun broek in hun handen door ’t poortje. Ook ik en mijn rolstoel ondergaan een grondige controle.

De vlucht heeft vertraging.. oei, dat wordt rennen in Istanbul
Op ’t vliegtuig realiseren we ons dat rennen niet veel zal helpen.

Istanbul: we mogen in de VIP lounge wachten, mogen ons van drank en knabbel voorzien en hebben een zetel waar we lui kunnen in liggen. Ik probeer Peter te bellen maar voor me dat lukt komen ze ons al ophalen voor een vlucht naar Munchen.
’t Zal bibberen worden want in Munchen ligt sneeuw en vriest het.
Ook hier goede opvang en daar we 4u moeten wachten mogen we gaan slapen op een brits.Ze maken ons wakker als ’t tijd is en met een sneltreinvaart rijden ze ons in zo’n open karretje tot aan het vliegtuig op de tarmac. Biber bibber, als wij hier niet ziek van worden dan weet ik het niet … hadden we maar het Lufhthansadekentje meegenomen.

Als we in Zaventem stoppen bel ik direct Peter op.
We gaan de bagage ophalen en trekken vlug onze jassen aan.
Doodmoe maar toch eerst nog langs Boutersem om de kleine Mathias te zien en te knuffelen.
28-02-2005 om 00:00 geschreven door ribbe  

Tunesië Sousse

01-04-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Klik hier voor de diavoorstelling

Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voor we weer eens konden vertrekken.
Gewoonlijk trekken we in 't voorjaar zuidwaarts met de kampeerauto maar vorig jaar was het zo'n rotweer geweest met veel regen en vooral veel wind  zodat mijn ventje graag wat meer zekerheid zou willen voor 't weer. (alsof dat zomaar effe te bestellen is)
Als hij thuiskomt van de markt heeft hij bij Jetair een goede aanbieding gezien voor Tenerife. We waren nog nooit in deze regio en volgens de buren valt er wel wat te zien.
Het vertrek is over 3 dagen en ik bel dan maar onmiddellijk om te zien of de plaatsen nog beschikbaar zijn en de rolstoel mee kan. Om 15u is alles afgehandeld. Tickets moeten aan de balie op de luchthaven afgehaald worden. Het vertrek is gepland op zaterdag om 7u. Els kan ons naar de luchthaven brengen en neemt de zorg voor de hond op zich.
Vrijdag voormiddag telefoon dat de vlucht later is en we slechts om 14u zullen vertrekken. We beslissen dan maar zelf naar de luchthaven te rijden met het wrak van Els.
's Morgens komen ze de Kaya halen en wordt er van auto gewisseld. Aan de uitleg van Els te horen zullen we er wel geraken maar is 't niet zeker of hij volgende week wil starten. Dat zien we dan wel weer.
Volgens de routeplanner kan er geen probleem zijn om Bierset te bereiken ttz als er geen wegenwerken zijn. Aan de luchthaven zelf zijn ze de parkings aan 't veranderen en tegelijkertijd ook de verbindingsroute met de autostrade.

Mijn ventje zet mij af aan de vertrekhal en gaat daarna parkeren. 't Was blijkbaar niet gemakkelijk om op de parking te geraken.
Voor we onze tickets aan de balie afhalen zien we al op de borden dat er een vertraging is aangekondigd. Het probleem met Bierset is dat het er heel klein is en alle tafeltjes en stoelen bezet. We zullen dus niet moeten kaarten om de tijd te verdrijven.  Gelukkig wordt het vertrekuur niet verder uitgesteld en is dat uurtje vlug voorbij.
We vliegen uiteindelijk met Martinair en de service is naar Hollandse normen en OK. Onderweg is er een tussenstop in Las Palmas en iedereen moet het vliegtuig verlaten voor de veiligheid omdat er moet bijgetankt worden.
Het is reeds laat als we op Aeropuerto Tenerife Sur landen.

Wij moeten naar Hotel Club Paraïso en de voorlaatsten die moeten afstappen. We krijgen dus een sightseeing van de andere hotels. Wat we vooral opvalt is dat de meesten ver van een centrum liggen en er serieuze hellingen zijn. De hostes wil ons graag morgen ontmoeten in een nabijgelegen hotel blablabla
Aan de balie is het een dringen van belang. Ze vallen bijna over hun eigen bagage. Bang dat ze geen bed gaan krijgen?  
Voor de lift moet ik wel de voetsteunen van de rolstoel doen. Op 't gelijkvloers zou er morgen een kamer vrijkomen en zou ik kunnen ruilen. We zien wel.

De kamer die we verwachtten is eigenlijk een klein appartementje met kookhoek en zitkamer en een ruim balkon. Op de eettafel staat een grote schotel met broodjes, koude schotel en veel fruit en heel fijn verzorgd. Dat ze zo maar verder doen...
De verkenning houden we voor morgen en na een deugddoende douche duiken we met een boek in bed - vensters wagewijd open.
't Is heerlijk wakker worden met een zonneke dat tussen de gordijnen piept. We hebben ook lang geslapen.
We ontbijten buiten. Morgen moeten we ons een beetje beter organiseren want pa moet verschillende keren over en weer naar 't buffet. We zitten er niet lang als er een paar poezen langskomen om wat restjes te bedelen. En mijn ventje zorgt er voor dat ze morgen zeker weer op 't appel zullen zijn. De broodjes smaken lekker en... ze hebben lekkere koffie.
Als we rondrijden komen we langs het zwembad maar verder is er geen tuin. Er is alleen een fel hellend vlak om terug binnen te geraken of terug via het restaurant. Zullen ons moeten bevragen hoe we het moeten doen als 't restaurant gesloten is.
Vooraan het hotel is een grote afgesloten parking voor de auto's van de gasten. Eens op de doorgangsstraat zien we ons probleem; de straat loopt berg af naar het centrummeke. We rijden tot de eerste grote winkel, doen een voorraad drinkwater en wat andere prullen in en keren terug.
Op 't hoekske is een spellenhal en ze hebben er ook een paar pecekes staan om te internetten. Aangenaam is anders want het lawaai doet pijn aan de oren.
We hebben een paar verhuurbedrijfjes gezien voor auto's. Mijn ventje gaat op ontdekkingstocht en ik ga me met een boek aan 't zwemdok installeren. 'k Sta wel even voor een probleem want om er ook maar in de nabijheid te komen moet ik langs trappen of, door de bar. 'k Sta een beetje op mijn strepen en na wat gemor verzetten ze de bakken die het hellend vlak versperren ( ze rijden hun voorraad de helling op en laten alles ter plaatse staan). Ik vind een rustig plaatsje en een goede ligstoel. Het boek is spannend en de tijd vliegt.
Mijn ventje heeft goed onderhandeld en komt terug met een paar aanbiedingen die hij tegenover mekaar kan uitspelen - 't is low saeson en dat schept mogelijkheden. We besluiten dat hij gaat proberen een groter model te versieren voor dezelfde prijs zodat we gemakkelijk de rolstoel kunnen inladen.
Na een hapje gaat hij zijn kans wagen en 't is vlug beslist bij de overbuur.
Voor de rest van de dag houden we het bij luieren en lezen en is de zondag vlug vervlogen tijd

Heerlijk weer. We ontbijten en delen de restjes met de poezen. Terwijl 't ventje de auto gaat ophalen zorg ik voor de knapzak. Lekker zelfgemaakte thee, een paar broodjes en een grote zak fruit. We bekijken ook de vrijgekomen kamer op 't gelijkvloers. Die ligt aan de parking, heeft geen terras en voor 't venster staan hoge struiken. We blijven wel waar we zijn.
Tenerife is niet groot en we willen een beetje plannen om niet teveel dezelfde routes te moeten nemen. We hebben ook nog geen idee hoeveel afstand men hier op één dag kan afleggen zonder zich te moeten haasten.
Voor onze eerste trip kiezen we Masca als doel en we zien wel waar we uitkomen.
Vanaf Armenime nemen we de kustroute. Er valt niet veel te beleven. Veel bananenplantages en beschermingsplastiek en weinig uitzichtpunten. De kleine badplaatsjes laten we links liggen, die verkennen we later wel als we wat zicht hebben op de te spenderen tijd.
Vanaf Los Gigantes wordt de route interessanter. Er zijn verschillende uitzichtpunten en zien zelfs andere eilanden in de verte. Straks op een kaart eens nagaan welke dat zijn.
Santiago del Teide, een stadje op een kruispunt en dus redelijk wat winkeltjes en aktiviteit. Er is zelfs een parking, ideaal om met een camper te staan (het zit in ons onderbewuste gebeiteld - elke parking wordt geëvalueerd in funktie van...)
Van hier naar Masca is het avontuurlijk rijden. Het kustgebergte is zeer gevarieerd de route smal en bochtig. We stoppen regelmatig midden op de baan om eens goed te kunnen rondrijken- het verkeer is hier heel rustig.
In Masca komen we in drukte terecht - de parking staat vol . Het wegske naar het dorpke is niks voor mijn rolstoel. Pa waagt zijn kans maar komt buiten adem terug. Het dorpke is aangenaam en er vertrekken verschillende wandelingen, sommige georganiseerde waar men op de kustlijn opgewacht wordt door bootjes die u terug naar Los Gigantes brengen. De klim terug naar de hoofdbaan heeft hij onderschat.
De route verder naar Buenavista del Norte blijft afwisselend en mooi. Er is ondertussen wel meer verkeer. De afdaling vraagt wat stuurkunst maar dat is mijn ventje zijn lang leven. Ik trek af en toe mijn linkerbeen bij - een nutteloos reflex. De route naar Faro de Teno wordt afgeraden bij slecht weer. Bij dit stralend zonneke met de vensters wagewijd open is het er zalig rijden met uitzicht op de zee die de rotskust teistert.
Aan de vuurtoren is het druk en we riskeren een platte band door over een scherp lavaveld te rijden om een goed staanplaatsje te vinden "met uitzicht" We nemen hier rustig de tijd om te eten en te gaan wandelen- er zijn aangelegde paden tussen het lava en er is zelfs ééntje die ik aankan. Voorzichtig verlaten we ons plekske. Niks loos met de banden? Oef - geluk gehad.
Garachico me gusto mucho. Het is er druk. Alle parkeerplaatsjes bezet en de terraskes bomvol. Aan de haven is de gehandicaptenparking vrij. We duiken er vlug in. Op een bank genieten we lang van het uitzicht op het oude havengedeelte met zijn staketsels vol wier en mosselen - de meeuwen die rond de vissersboten hangen, het zonneke dat ons lijf opwarmt.
In Icod de los Vinos staat in een parkje achter de kerk een beroemde boom, de "drago tree". We rijden er een paar maal voorbij want vanaf de parking is het een slechte kasseiweg en overal staan kriskras door mekaar auto's geparkeerd. We hebben "de boom" gezien en daar ge wegens afgesloten hekken er toch niet kan gaan onder zitten is dat voor ons voldoende.
Ook hier alle wegwijzers naar de bezienswaardigheden maar het stadje verlaten doet men met de natte vinger en de windrichting. Met een omweg langs druivenvelden komen we toch terug op de hoofdbaan. Via de autopista rijden we nog tot Puerto de la Cruz. Vinden het een aangenaam stadje. We gaan een kijkje nemen aan het fort en het strand. Het centrum ligt op de helling en dus doen we een sightseeing met de auto. Wie goed te been is zal hier wel zijn gading vinden: leuke winkeltjes en rustige pleintjes met platanen.
We nemen deels dezelfde weg terug. Rijden via Erjos, Santiago del Teide en Chio naar Guia de Isora dat ons ten zeerste kan bekoren. We snuffelen wat rond door de smalle straatjes om daarna in één trek naar ons hotel terug te keren. De verlichte palmboom op het hotel dient ons als gids door de veldwegskens.
Het dinnerbuffet biedt ons een grote keuze aan verse groenten, vis en fruit en... mierzoete maar o zo lekkere toetjes.

Weer veel plannen voor vandaag. El Teide.
We gaan eerst het plaatselijke strand eens bezichtigen en geven het de kwotatie: noppes. Halfweg staan wel een tiental campers hoog boven de zee. Een Duitser toert reeds meer dan een maand over het eiland en heeft overal mooie plaatsjes gevonden. Het zet ons aan 't denken.
Via de autopista del sur naar Los Cristianos waar we de afslag nemen richting Granadillo. Een rustige beklimming met uitzicht op de vallei of de kust. Na de afslag naar Vilaflor verandert de begroeiing, veel pijnbomen, weinig uitzichtpunten. Nabij het dorp staan de villa's van de gegoeden. Amaai, allemaal met een park als tuin. Het parkwachtershuis voorbij Vilaflor is gesloten. Er vertrekken verschillende wandelingen. Voor Boca de Tauce hebben we wel nog een paar wijdse uitzichten.
Boca de Tauce, waaauw - moeilijk te beschrijven. Is zo voor het ganse park dus 'k ga het woord "mooi" niet teveel gebruiken. Lavavelden en formaties in verschillende kleuren met op de achtergrond de Teide. In de Parador de Canadas del Teide vinden we al de info die we nodig hebben om het park te bezoeken. Er vertrekken verschillende wandelpaden. Eéntje is zelfs met de rolstoel te doen. Aan de kabelbaan staan de auto's aan te schuiven tot aan de splitsing. We rijden tot boven om poolshoogte te nemen. De bakken liggen stil en niemand om uitleg te geven ( bevragen in 't hotel voor vertrek voor wie naar boven wil) We stoppen heel dikwijls onderweg en mijn ventje gaat regelmatig een stapke doen, de ene keer tussen zwarte massa's en op een andere plaats door licht geel zand. Aan het parkwachtershuis in El Portillo nemen we de tijd om te eten en binnen een kijkje te nemen. Ook hier zijn kleinere wandelingen te doen. Voor wie wil is er een grote trekking uitgestippeld die over de Teide loopt en langs de zuidzijde van het park.
Daarna nemen we de Orotava vallei. Orotava zelf is een aangenaam toeristisch stadje en heeft gezellige terrasjes. De terugrit gaat via autopista del Norte en het westen.

Normaal zijn wij niet zo voor parken en dierenshows maar over Loro Parque hadden we reeds veel goeds gehoord.
Vroeg vertrokken en de snelle autopistas genomen. Aan de ingang kan men scooters huren maar volgens de dame aan de balie was er nergens een probleem voor mijn rolstoel. Ja wadde. Die dacht zeker dat wij atleten zijn. Op sommige plaatsen hebben ze mij met 2man de helling moeten op duwen.
We bestuderen even het plannetje en proberen een parcours uit te stippelen dat we zoveel mogelijk voedertijden en optredens kunnen bijwonen. Het is een prachtig park om door te wandelen. Het onderkomen van de pinguins en de vissen kon ons ten zeerste bekoren. Er is een redelijke diversiteit en ze hebben een paar prachtexemplaren zowel bij de vogels , de katachtigen, de apen, de zeezoogdieren enz. Ook de flora was de moeite waard. We hebben onze tijd goed gebruikt, zowat alles rustig kunnen bezoeken en juist voor sluitingsuur het park verlaten. Voldaan maar doodmoe.
Via de autopistadel Norte rijden we naar Los Gigantes. Aan de haven een piepklein gehandicaptenparkingske reeds half ingenomen door een dikke bak. Wij nemen de andere helft in beslag. De havenkom is gemakkelijk te doen met een rolstoel en vanop een terraske genieten we van de va et viens. Daarna doen we alle kleine playa's aan. De meesten zijn totaal verlaten. In Playa de San Juan gaan we nog een stukske wandelen voor we binnen rijden.
Te moe om eerst naar de kamer te gaan schuiven we aan voor het buffet. Tut me thuis ook niet op voor 't avondeten. Genieten in ons hoekske van het lekkere eten en het komen en gaan van de gasten. Wie heeft vandaag te lang in de zon gelegen? Hoelang zou mevrouw aan haar opschik gewerkt hebben? Kan men van zijn eten genieten als de buurman veel te veel van de  "for men" heeft opgedaan? Plezant toch wat kommentaar geven... Tijdverdrijf als men te moe is om op te staan.... De cocospudding is heerlijk en we genieten van een dubbele portie. Uiteindelijk zijn we toch verplicht om op te staan.
De rugzak zullen we morgen wel leegmaken. Nu een warme douche en duik het bed in.

De katten hebben een vriendinnetje meegebracht - ze zijn met 5 nu.
Wij vertrekken terug via Los Cristianos. In Cabo Blanco nemen we de binnenbaan naar Vilaflor. We rijden langs een paar grote boerderijen, vooral veeteelt. In Boca de Tauce stuift het lavazand over de baan. We genieten nogmaals vanuit de auto van al die pracht. In El Portillo rijden we richting  La Laguna. De route loopt ook nog deels door het park. Op het hoogste punt is een astronomisch observatorium. We zien van ver de satellietantennes maar we geraken er niet bij want de route is met een bareel afgesloten. Spijtig. Hebben in de VS de smaak van het hemeltje kijken te pakken gekregen en waren ook hier graag eens een kijkje gaan nemen.
Het weer is toch niet zo goed als de vorige dagen. Af en toe krijgen we rukwinden en rollen er stenen van de zijkant. We worden attent want we zijn niet scheutig op slidings. Ook aan deze kant van het park zijn verschillende wandelingen uitgestippeld maar wij vinden het gezelliger in de auto. We rijden naar de uitzichtpunten maar tegen de flanken hangt een dichte mist.
In La Laguna is 't weer van dat - veel éénrichtingsstraten en geen wegwijzers richting Las Mercedes. Na een paar keren rondtoeren zien we platen richting Santa Cruz. We zullen dus de toer door Anaga maar in tegengestelde richting doen. Who cares? De hoofdstad kan ons bekoren. Mooie lanen en goede richtingsaanwijzers. We toeren wat door de stad, nemen de strandboulevard en langs de haven richting San Andrès. De baan volgt kort de kustlijn en we vinden regelmatig een mooi plekje om wat te vertoeven. Er is hier ook veel minder wind. Door de bergen rijden we naar El Balladero. Steigen en draaien, wisselende uitzichten maar vooral heel verlaten. De afdaling naar Almacica is om van te snoepen. De wind waait aan deze kant van de bergen hard genoeg om de golven hoog op te zwiepen tussen de rotsen.
Aan het keienstrand zijn een paar kleine visrestaurantjes met 2 tafeltjes en een paar stoelen. We rijden langs de mooie kustroute tot Playa de Santiago. Hier is alles verlaten. Deze strandjes zijn vooral geliefd bij de inheemse bervolking zelf. Er komen weinig toeristen van het vasteland. Wij vinden het hier charmant en ja...ook hier kan een camper rustig een tijdje staan.
Nabij de houten pier staan een paar tentjes op de keien. Op hun vuurtje van wrakhout bakken ze visjes. Maak me een beetje zorgen dat ze met die wind niet hun hele zaak in de fik steken.
De terugweeg loopt midden over de Montes de las Mercedes. Er zijn verschillende afslagskes naar uitzichtpunten maar na een paar houden we het voor bekeken. Aan de zuidkant kleeft een dikke mist en op die aan de noordkant waaien we omver. Aan een gezapig tempo rijden we terug. In La Laguna zien we de afslag voor de autopista del sur. Steken die over en nemen de route via Barranco Grande. Het is wel aangenaam rijden door piepkleine plaatsjes maar de baan is in slechte staat. In Candelaria nemen we weer de autopista. nadat we even door het centrummeke hebben gereden en de kerk bewonderd.
Heb even mijn gordel uitgedaan om op de achterbank wat fruit te nemen. We mogen aan kant van de zwaantjes. Ze geven me een vriendelijke vermaning. Hasta la vista maar dan met gordel om.
We zijn vroeg terug. De wind is nog meer opgestoken. Buiten vliegen tafels en stoelen over en weer. Ze worden met kettingen vastgelegd. De gasten worden verzocht alle buiten en binnendeuren gesloten te houden en de grendel op de vensters te doen.
Boven huilt de wind rond het gebouw. Voor we uit de douche zijn komt de regen met bakken naar beneden.
Na het avondeten ontmoeten we medereizigers die ons vertellen dat de hostes kwam vertellen dat het uur van vertrek zal wijzigen. Ze doen maar. Als we het maar tijdig weten.
We hebben een dramatisch zicht op het tegenover liggend hotel. Het water stroomt als een gordijn van het plat dak over de verlichte voorgevel - beelden voor een film. Het gebulder van de wind is nog toegenomen.
Voor we naar bed gaan kijken we nog even de ramen en terrasdeuren na.

Laatste dag dat we beschikken over de wagen.
Het is opgehouden met regenen maar de wolken hangen laag en 't is grijs. We gaan er toch maar op uit. Aan de eerste bocht staan we reeds voor een probleem. De baan is ondergelopen en er staat reeds een auto in 't midden vastgelopen. We zullen proberen rond te rijden via kleine wegskens. Is het wel verstandig? Als het nu weer eens harder gaat regenen? We wagen het erop - de brandweer zal haar werk wel doen zeker.
Ter hoogte van Guia is het wat tricky - modder en stenen komen naar beneden van de hoge wegkant. We nemen de westelijke toegang van El Teide maar zitten vlug in de mist en maken rechtsomkeer. Dan maar naar Playa de las Americas. Hotels, superetten, winkels en al wat de moderne toerist maar kan verlangen. Er zijn veel parkings en ook veel gehandicaptenparkings die vrij zijn. We halen de rolstoel uit en gaan flaneren op de km lange strandboulevard. Moet hier heerlijk zijn bij mooi weer. Gelukkig is mijn ventje even teruggelopen om de KW's te halen anders waren we nooit droog terug bij te auto gekomen. We eten een broodje en daar het weer over is wagen we een kans in tegengestelde richting. We doen nog wat aan sightseeing door het centrum en langs Los Cristianos. Rond 15u houden we het voor bekeken. De fut is er wat uit, niet veel nieuws meer te beleven, smosregen. We rijden rustig terug naar Paraïso via een omwegske. De baan is vrijgemaakt.
We kruipen onder de wol met een boek en een goei tas koffie.
We mogen niet klagen. De mensen snakten hier naar regen. Wij genoten van een deel mooie dagen.
Op het informatiebord staan 2 vertrekuren.... 3u 's nachts en 7u 's morgens afhankelijk van de maatschappij die gaat vliegen. De hostes komt deze avond nog langs om te bevestigen wat het wordt.
Als we 's nachts vertrekken moeten we dan gaan slapen? Duimen voor 7u en de mogelijkheid om nog een tas koffie te krijgen.
Het wordt dus 7u, gelukkig.  De pakken zijn vlug gemaakt en we liggen vroeg in bed.

Aan tafel, na 't ontbijt,  een paar broodjes meegenomen Mijn ventje schudt zijn hoofd maar ik doe het toch, ik betrouw die chartermaatschappijen niet zo goed en als ze gisteravond nog niet wisten met welke maatschappij we zouden vliegen??.
En of ik gelijk had. Bij 't binnenkomen op de luchthaven hangt reeds een vertraging uit van 4u. Geen hostes te zien, geen uitleg. Van het timetable kijken wordt ge ook niet vrolijk - regelmatig wordt het uur bijgesteld... een beetje vroeger ... weer wat later. Sommige reizigers bellen hun reisagentschap, anderen rechtstreeks naar Jetair. Er zal iemand komen... Misschien vliegen we morgen pas. Ik blij met de meegenomen broodjes. De snackbar heeft veel te doen.
Uiteindelijk moet er toch iemand geweest zijn want een paar mensen hebben een sorrybon gekregen en wisten te vertellen dat er een vliegtuig was maar dat dat nog de toelating moest krijgen om op Bierset te landen. Anders zouden ze ons naar Zaventem vliegen.........Mijn stekels gaan zo stilletjesaan rechtop staan.
Waarom werd niet iedereen ingelicht? Zo groot is de hal hier toch niet.
Uiteindelijk valt het vertrekuur nog mee: 13u20. In die tussentijd heb ik al wel een leuk briefje geschreven voor Jetair. We vliegen met Futura - nooit van gehoord - een maatschappij die 2 vliegtuigen in omloop heeft. De reddingsvesten liggen los op de grond. We landen weer in Las Palmas maar mogen blijven zitten.
In Bierset staat ons wrak nog op zijn plaats en start zonder problemen.


Thuis staan potten op 't aanrecht en is de koelkast volgestopt. 
's Avonds draait de wasmachine op volle toeren en zien we op 't late nieuws dat er in de wereld niet veel veranderd is terwijl we weg waren.

01-03-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Fotoalbums - Zuid India 2003/2004

11-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

10-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

09-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

08-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

07-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

06-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

De stad Pondicherry, een voormalige Franse kolonie staat helemaal in 't teken van de Sri Aurobindo Ashram, gesticht door de mysticus Sri Aurobindo. Overal in de stad zijn er gebouwen en GH'ses gerelateerd aan de Ashram. The Marble Samadhi in de Ashram bevat het stoffelijk overschot van beide leiders.
De stad doet Mediteraans aan met nette en groene boulevards. De straten heben Franse namen, De Indiase politieagenten dragen uniformen die heel Frans aandoen.
Rond de tempel kan men zich door de tempelolifant laten zegenen
Pondicherry ligt aan zee maar heeft zelf geen strand, daarvoor gaat men naar Auroville. Er is wel een aangename strandboulevard met restaurantjes en waar druk geflanneerd wordt.
Ons beviel het hier wel.

05-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

04-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

03-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

02-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Madurai werd in de 10e eeruw voor Chr ingenomen door de Chola's, gevolgd door de koningen van Hampi en daarna door de Nayaks tot in 1781 de stad overging in Britse handen

Midden in het centrum ligt de Sri Meenakshi tempel - barokke iarchitectuur met torens vol kleurrijke afbeeldingen van de goden. Het terrein is 6Ha groot, de tempel heeft 12 mooie torens tussen de 45 en 50m hoog. Aan de ingang wordt men welkom geheten door de tempelolifant. Het museum huist in een hal met duizend pilaren allen om ter mooist. De mooiste tempel die we zagen??
Hieronder een plannetje om een idee te geven.... geen beter gevonden.

01-02-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

31-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

30-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

29-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

28-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

27-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

26-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

25-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

24-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Voor we naar huis gaan willen we weer wat bekomen. Prakash rijdt met ons naar Murudeshwar Beach het Naveen Beach resort.... buiten het bereik van de buitenlandse toeristenstroom en halfweg tussen Mangalore en Goa. Er is slechts één ander Indisch koppel en we hebben de tuin voor ons alleen. Heel even wordt het druk als er een hoge beambte langs komt om te eten en te vergaderen. Jawadde.... die heeft een heel leger personeel bij ... De bodygards  weten niet goed wat ze met ons moeten doen Het stoort hun blijkbaar dat we daar zitten maar op dat gebied zijn wij Oost Indisch doof. Eentje wil naar ons komen maar wordt door een andere teruggeroepen. 'k Wil gaan vragen wat ze van ons willen maar 't ventje houdt me tegen... moei er u niet mee ...
We hebben er een fijne tijd ... kortbij strand, niet om te zonnen maar om de bedrijvigheid te volgen, dicht bij centrum om rond te struinen en ons tegoed te doen aan lekker fruit. 't Ventje wandelt tot boven op de heuvel waar een tempel en beeld van Shiva staat.

In Colva Beach, binnen bereik van de luchthaven, houden we nog een paar dagen rust voor we terugvliegen.  Naam van hotel vergeten maar er zijn er heel veel en veel toeristen. Aan 't strand zijn er grote open restaurants en vermoedelijk heeft 't ventje daar toch iets gegeten dat hem later opbrak (wou gebakken aardappelen)
We nemen in Goa afscheid van onze chauffeur.... zeer dankbaar voor de mooie en veilige trip

Bij de tussenstop in  't Midden Oosten wordt mijn ventje plots onwel, moet overgeven ..hij dacht eerst dat het van de geuren in de luchthavenhal was maar ikhad andere vermoedens. De ganse terugvlucht is hij onpasselijk geweest.. Gelukkig had ik mijn medikatie in de handbagage.

Thuis hadden de kinderen de verwarming aangezet en eten klaargemaakt: gelukkig geen rijst

Niettegenstaande ik onderweg goed gegeten had en geen problemen staat rijst voor mij niet meer op 't menu....

23-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

21-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

20-01-2004 om 00:00 geschreven door ribbe  

Nog meer dan in de rest van Azië is eten in India een ervaring.
Als op de menu kaart "meal" staat verstaan ze daar gewoon Thali onder .. een schotel rijst opgediend met linzen (dahl) en sambars (allerlei sausjes met dahl, groentenpureetjes met tamarind, chutneys enz.)
Soms opgediend op een grote schotel, hoop rijst in 't midden en katoris (potjes) met de sausjes errond - samen aan dezelfde schotel
Soms opgediend op een bananenblad. De ober legt het bananenblad en rijkt u water aan om over het blad te smossen (om beter te schuiven? maakt het voor ons moeilijker ) daarna droppen ze daarop de rijst en in hoopjes errond de bijhorende sausjes.
Men heeft vegetarische en andere met schaap, kip enz..
De hoeveelheid is onbeperkt, van 't ogenblik dat ze zien dat iets opgeraakt wordt royaal bijgevuld... Maar gegarandeerd altijd spicy.
In afgelegen streken is er ook voor de toerist 3x rijst per dag onder verschillende vormen - wij vonden de rijstkoekjes die we in gelei dopten wel eetbaar. Steamed rice met veel fruit onder gesneden..En nan....het platte, dunne brood dat we sopten in hete sausjes of bestrooieden met suiker, smeerden met confituur....al naargelang het uur van de dag ('s morgens rice/dahl???? niet voor onze magen)
We vergingen niet van de honger maar zochten regelmatig onze toevlucht in restaurants waar ook westers te eten viel.

Fruit is er in overvloed en lekker zoet.
Koffie wordt geserveerd met het bezinksel - heel lekker en zoet. Daarom heb ik altijd een klein filterzeefje mee..een reserve tas en, laat ze maar lachen maar ik kan van mijn tas koffie genieten
Thee zetten ze heel sterk en een kom kokend water wordt graag bijgebracht.
Water staat er steeds op tafel, doorgaans wel vooraf gekookt maar we wagen er ons niet aan.
Indiërs zijn snoepers en aan zoets en lekkere dessertjes geen gebrek.

Uit eten gaan in een goed restaurant buiten de toeristische route is een ervaring.
Rijke Indiërs laten zich verwennen. Tafel en bestek in ongeziene pracht (allé voor mij toch)  Met veel ceremonie en égards van het personeel maar.... ook van de andere gasten... Van dit diner met 5 gangen, kostprijs 420BFr/2 personen, genieten we nu nog na.
Heb nog altijd spijt dat ik daar geen foto's heb kunnen/durven nemen maar 't zit diep in mijn hartje.