Toen we al zegenvierend terug aankwamen in Minas Tirith, kwam Faramir de zoon van Denethor aangereden op zijn paard. Hij gaf me de sleutels van de stad en de kroon van de koning. Tijdens mijn kroning gaf ik dan ook de taak aan Frodo om de kroon naar mij te dragen, die Gandalf dan vervolgens op mijn hoofd zette en mij koning verklaarde. De volgende dagen werden vooral besteed aan de herstelling van de stad, muren en huizen werden herbouwd, bomen werden geplant en de bevolking werd weer vrolijk. Veel ambassadeurs van verre landen kwamen tot bij mij, ik toonde dan ook vrede aan zowel vriend en vijand. Maar op een bepaalde dag kwamen de elven langs waaronder Elrond met zijn dochter Arwen, die ik eindelijk weer kon zien.
2 dagen nadat beslist werd om de vijand aan te vallen, konden we eindelijk koers zetten richting Mordor. de tweede dag van de tocht, werden de soldaten aangevallen door orcs maar die konden we makkelijk weer terug drijven. De Nazgûl, agenten van de vijand begonnen ons wel al vliegend te volgen. Dit begon angst aan te jagen bij de jongere soldaten. Maar nadat ik hen had gezegd dat ze mochten terug keren vonden de meesten toch hun moed terug en besloten te blijven. Eenmaal aangekomen bij de Zwarte Poort gingen Gandalf en Ik gevolgd door nog anderen naar de ingang om te onderhandelen. De luitenant van Sauron kwam naar buiten gevolgd door een paar soldaten. Hij begon met mij te bespotten alvorens de maliënkolder van Frodo aan Gandalf te geven. Hij vertelde ons dat Sauron Frodo zou vrij laten in ruil voor onmogelijke voorwaarden. Gandalf weigerde deze dan ook meteen waarop de luitenant vertrok en de legers van Mordor naar buiten stroomden. De strijd duurde uren maar uiteindelijk werd een luide kreet gelost vanuit het fort van Sauron en de Zwarte Poort begon in te storten. De soldaten van de vijand begonnen zich terug te trekken en weg te lopen van ons. De strijd was gewonnen!
De gewonden van de slag werden direct naar de huizen van genezing gebracht. Ik volgde hen verkleed als een jager om zo te weten te kunnen komen wat er gebeurd was met Denethor, de beheerder van Gondor. natuurlijk wou ik niet opgemerkt worden door de bevolking aangezien ik geen koning wil worden totdat de oorlog voorbij is. Maar eenmaal aangekomen in de huizen van genezing kwam ik te weten dat Denethor gestorven was, en zijn zoon zich daar dan ook bevond in een coma met zware griep. Nadat ik hem had geholpen schoot hij wakker en erkende mij direct als koning, waardoor iedereen dan ook wist wie ik was. Aangezien de rest van de gewonden allemaal vergiftigd waren door de wapens van de vijand besloot ik dan ook om hen allemaal te helpen met genezen en uiteindelijk de bijnaam Elessar kreeg.
Toen we aankwamen in Osgiliath, stonden de legers van Mordor al klaar om ons te begroeten en een eind te maken aan wat overbleef van Rohan's leger. Maar wat ze niet wisten was dat de oorspronkelijke eigenaars van de schepen waarop we zaten al lang verslagen waren door het leger van de doden. Dit zorgde dan ook voor een zeer grote verassing toen plots de vijand in plaats van hun bondgenoten uit de boten kwamen. Nog steeds zeer verward konden we de vijand dan ook snel terug drijven recht in de linies van de ruiters van Rohan. Een poosje later ontmoete ik dan ook Eomer, die me hartelijk bedankte voor de tijdige hulp. Na een harde strijd hadden we dan ook gewonnen, maar met veel verlies langs beide kanten. Geen enkele vijand heeft de kans gehad om te kunnen vluchten en de gewonden langs onze kant worden nu allemaal verzorgt in Minas Tirith.
Op een bepaalde avond zaten Gimli, Legolas en ik aan een kampvuur. Het is toen dat ik hen meedeelde dat ik de palantir gebruikt had. Gimli reageerde direct woedend maar kalmeerde direct nadat ik hem uitlegde dat de palantir mijn geboorterecht is, en ik alleen hem dan ook kan controleren. Hierdoor heb ik ervoor kunnen zorgen dat Sauron vroeger zal moeten aanvallen nu hij weet dat ik nog leef. Ook heb ik in de palantir gezien dat de vijand een afleidingsmaneuver zal toepassen om zo de troepen van Gondor weg te leiden van de stad Minas Tirith. De troepen van Rohan zullen nooit op tijd zijn om de stad te redden. Daarom had ik besloten om de paden der doden te nemen om zo sneller in Gondor te geraken. Toen we bij de ingang aankwamen, vertelde ik de legende van de paden, niemand durfde verder te gaan maar uiteindelijk kon ik hen toch helpen om de moed terug te vinden en konden we eindelijk vertrekken. Toen we uiteindelijk een open plaats bereikten besloot ik om de doden toe te spreken en beval hen om ons te ontmoeten bij de steen van Erech. Na een eeuwigheid in de duisternis vertrokken we samen met een heel leger achter ons naar de steen van Erech.
