We weten allemaal dat het kwaad aanwezig is want we zien het dagelijks in de krant en op televisie.

Doch raakt het ons niet als een kind sterft van de honger of als een bejaarde stierf van de dorst omdat ze niet uit de sofa kan rechtstaan in een veel te warme veranda.

Allen zijn we te druk bezig met ons angst in te boezemen over onze vriendschappen en relaties.

Waarom lukt het mij dan niet om voor mijn eigen leven interesse te tonen?

Waarom raak ik meer geëmotioneerd door acteurs met extreme bankrekeningen dan door de gebeurtenissen in mijn eigen leven?

19-04-2010 om 23:04 geschreven door Rex Rollins  

Elke dag voelt als een verloren dag,

waarin ik niets goed voelde en niets duidelijk zag.

Ik probeer een pad te vinden in films en boeken,

maar mijn eigen tocht durf ik niet zoeken.

Ik weet niet wie ik ben en waar ik sta

en ik heb geen idee naar waar ik met dit leven ga.

Jaren loop ik verloren en wens ik mezelf ongeboren.

Smekend elke nacht tot een God of een Heer,

laat me vannacht sterven want dit hoeft voor mij niet meer.

19-04-2010 om 22:59 geschreven door Rex Rollins