Na de relatie... Ik was op zoek naar een lotgenote, iemand op het net die mij vertelde wat zijn/haar bevinding waren, hoe die persoon reageerde op het einde van een relatie. Buiten foute sites die alles wetenschappelijk benaderen heb ik niets gevonden, dus wou ik het zelf eens proberen. Oordeel niet, mijn verstand staat op nul. Ik laat mijn vingers over het toetsenbord glijden, niet wetende wat er volgt.
12-08-2008
'Wat ik denk is dat als hij het nu nog niet weet en blijkbaar andere mensen nodig heeft om hem ervan te overtuigen ermee door te gaan, dat kan geen goed teken zijn, nogmaals ik twijfel er niet aan dat hij oprechte gevoelens heeft voor jou, maar die jongen is absoluut niet klaar voor een serieuze relatie, plus hij moet eerst leren dat een relatie zonder communicatie gewwon niet kan, echt niet.....
Ik weet dat je liever iets anders zou horen meisje, maar als buitenstaander denk je alleen met je verstand eh, en niet met je hart, en je zal het niet graag horen, maar als deze relatie verdergaat, dan zal het verdomd moeilijk worden, zoals ik in dat eerste berichtje reeds zei, en dan moet je je de vraag stellen of hij dat waard is en of je niet beter op iemand kan wachten die diezelfde moeite voor jou doet in plaats van altijd andersom.....'
dat is wat een vriendin me heeft verteld... ze heeft helemaal gelijk.
Probeer met met mijn hoofd op mijn werk te storen, maar het lukt me moeizaam. Wil heel hard huilen en schreeuwen. Maar dat kan ik niet. Ik ben bang voor wat nog komt. Kijk niet reikhalzend uit naar de toekomst. Maar wou dat alles aan mij voorbij ging. Dat ik niet meer moest nadenken of voelen of wat dan ook. Ik heb er geen zin meer in. Ik heb het gevoel dat ik zit te wachten op nog slechter nieuws. Of toch op de woordelijke bevestiging van wat ik nu al ergens diep van binnen weet. Ik weet niet of ik dat wel kan of ik dat wel wil. Wou dat het allemaal voorbij was, het doet zo'n pijn.
Ik heb net gemerkt dat sommige berichten niet gepost werden... Maakt niet uit. Ben net terug uit lunchpauze. Had afgesproken met zijn beste vriend. Weet niet zeker of ik er goed aan heb gedaan. Voel me terug minder sterk, wil er eigenlijk niet meer over nadenken. Maar omdat ik het nog niet kan of wil afsluiten... Het is moeilijk. Heb net vernomen dat hij ook tegen die vriend niet echt spraakzaam was, om niet te zeggen bijna helemaal niets heeft gezegd. Dat kan, maar die vriend van hem kan ook oneerlijk zijn. Ik weet het allemaal niet meer. Wat ik wel weet is dat mijn vermoedens bevistigd zijn. Er was iemand, er is iemand anders. In hoeverre dat een impact heeft op wat we nu doormaken of op wat zijn beslissing zal zijn kan ik niet inschatten. Ik weet niet of het omwille van haar is dat deze breuk er is. Of dat ze er überhaupt iets mee te maken heeft. Er is wel iets tussen heb gebeurt. Wil er niet over nadenken en wil het ook niet opschrijven. Ben bang dat ik het dan voor mij zie. Wil niet dat een ander mijn hart nog meer breekt. Die vriend heeft mij belooft hem vanavond te bellen en dan ook mij iets te laten weten. Omdat hij het ook niet eerlijk vindt dat ik van niets weet. Niet weet of zijn gedachten de positieve of negatieve richting uit gaan... Die vriend beseft ook wel dat ik niet langer veel geduld kan opbrengen. Dat mijn limiet is bereikt. Ik kan niet meer, ik moet iets weten. En als hij ook maar een klein beetje het gevoel heeft dat het voor hem niet meer hoeft dan vind ik dat hij de moed moet hebben om met dat te zeggen.
Nu ik dit allemaal terug lees. Moet ik eerlijk toegeven dat de vraag in mijn hoofd popt 'waarom doe je toch nog zoveel moeite?' 'laat het gewoon los'. Mocht ik een buitenstaander zijn en ik lees dit verhaal zou ik zoiets hebben van meisje wees neit zo naiëf.
Maar wat te doen als je hart je iets anders verteld... Als je nog van iemand houdt en niet klaar bent om dat op te geven. Wat dan. Een objectieve kijk is niet mogelijk. Ik kan niet meer kijken, niet meer nadenken en niet meer redeneren. Ik zie alles met oogkleppen op. Ik kan maar in een richting kijken, kan niet zien waar ik naar toe ga. Geen andere invalswegen om erover na te denken.
Ik denk er juist aan dat ik zelfs niet weet of ik nog wil dat hij me belt. Ik weet niet of ik het voor een tweede keer uit zijn mond kan horen dat het voorbij is. Definitief dan.
Ik wou alles chronologisch en geordend doen. Lukt mij niet. Er zijn dingen die ik kwijt wil, dingen die in geen enkele rubriek of bij geen enkel onderwerp thuis horen. Ik heb jullie al verteld dat ik bij mijn beste vriend thuis logeer. Er zijn mensen hier, collega's van hem. Leuke mensen. Ik ben weggeglipt kon er niet bij zitten, hun woorden maken me kwaad. Hun geluk maakt mij woedend. Door mijn hoofd razen de woorden 'ik kan dit niet' 'ik wil dit niet'. Niemand die luistert. Misschien is dit het grote nadeel, een groot nadeel aan iets dat al volledig verkeerd is, je kan met niemand praten. Je kan praten maar er is geen mens die doordringt. Niemand die je begrijpt, je staat er alleen voor. Dat gevoel wordt nog eens versterkt door het ontbreken van die ene. Die ene waar je op wacht, die je mist, waar je naar verlangt en waar je nog omgeeft. Die ene die alles goed kan maken. Of toch de pijn kan verzachten. Want goed maken lukt niet meer, de wonde blijft. De pijn en de onzekerheid blijven terugkomen.
Schuldgevoel, om wat er gebeurt is. BIj mij vooral omdat ik de mensen die mij graat zien pijn doe. Net omdat ik ook pijn heb. Kwaad zijn omdat je weet dat degene verantwoordelijk voor dit alles niet alleen jou leven beïnvloed maar ook dat van de mensen rondom jou. Kwaad omdat die persoon niet doet wat je wil. HIj blijft net.
Het zou moeten duidelijk zijn. Afwijzing. Waarom leer ik niet sneller?
Ik ben een 19 jarige studente uit het Gentse. Momenteel bevind ik mij voor mijn computer in het huis van mijn beste vriend. Rode ogen kenmerken mij. We zijn een half jaar samen. Maar het doet pijn. Vooroordelen doen me niets. Een week, een jaar of een heel leven. Het maakt niets uit. Een gebroken hart is een gebroken hart. Ik heb ergens gehoord, een oude wijsheid of domheid, het is hoe je het bekijkt, dat je een derde van de tijd moet nemen. Een derde van de tijd, de tijd die je in je relatie hebt gestoken. Na het beleven van deze magische 1/3 zou het moeten beter zijn. Twee maanden. Twee maanden lijkt een eeuwigheid.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
