ik vroeg : wat moet ik doen? een fluistering bereikte mijn oor : wees een brug, die de ene oever met de andere verbindt, zodat zij over de wilde stroom worden gedragen'
Ik keek naar buiten, de grijze avondlucht in... Morgen zou mijn eerste dag zijn, de eerste dag als patiënt. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou gaan, of ik de stempel die de maatschappij dan op me zou drukken zou kunnen aanvaarden. Maar mijn gedachten dwaalden af... Naar een ver verleden dat ik blijkbaar nog niet verwerkt had, want anders zou ik niet op dit punt gekomen zijn. Hoe was het toch zo ver kunnen komen?
De bomen raasden voorbij terwijl ik mezelf in gedachten terug bracht naar een moment waarop ik me veilig had gevoeld. Misschien als kind, in de armen van mijn mama. Maar de enige moment waarop dit was gebeurd, en die ik me maar voor de geest bleef halen, was die keer in de keuken. Ik was 8, en ik werd niet vastgehouden en getroost. Het was ik die mijn mama vast hield en zei dat het goed zou komen. Ik bleef het maar herhalen, terwijl ik op de grond zat en mama op mijn schoot lag. Ik moest sterk zijn voor ons allebei, wat mama toen niet kon. Het lief was net woedend vertrokken nadat hij mama eerst had laten boeten, omdat er geen drugs in huis was en ze hem er ook geen geld voor wou geven. Urenlang zaten we opgesloten in de keuken, en ik onderging. Ik kon niet anders. Ik kende ook niet anders. Voor mij was dit normaal.
Even 'normaal' als wanneer nonkel W mijn kamertje binnen kwam om op te eisen wat van hem was. Maar ik was toch niet van hem?
Ik was van niemand...
Niemand kon me beschermen, niet tegen drugs, niet tegen drank, en ook niet tegen die vieze man die dingen met me deed... Voor mij was dit mijn leven...
'Klaar voor morgen?' De stem bracht me teug naar het nu, hier in de auto onderweg naar huis. Mijn herinneren vervlogen even, en ik lachtte. 'Helemaal klaar' antwoordde ik. Want zo voelde ik me ook. Morgen zou het begin worden van de rest van MIJN leven. Eindelijk ging ik al mijn angsten onder ogen kijken, in de hoop ze zo een plaats te kunnen geven.
Ik was helemaal klaar voor mijn verder toekomst, die zou beginnen als patiënt dagbehandeling...
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
