ik vroeg : wat moet ik doen? een fluistering bereikte mijn oor : wees een brug, die de ene oever met de andere verbindt, zodat zij over de wilde stroom worden gedragen'
Bijna 2 jaar geleden begon ik met dagtherapie. Vorige week was mijn laatste dag. Heel mijn leven, besproken op 2
Jaar. Ik kreeg advies, er werd naar mij geluisterd, ik kon het van me afpraten en ik keek vanop afstand naar mezelf, in een poging het verleden te verwerken. Ik besef nu dat dat deel van mijn leven bij me hoort en hoe hard ik het ook wil, ik zal het nooit kunnen vergeten. Het heeft me gevormd, en me gemaakt tot wie ik nu ben.
Toch voel ik nog de nood om alles eens van me af te schrijven. Daarom deze blog.
Aan zij die dit willen lezen, bedankt! En indien jullie een opmerking hebben, ga gerust jullie gang. Daarom doe ik het ook. Therapie heeft me echt geholpen, en ik zie dit als een verlenging hiervan. We zijn namelijk nooit klaar met het gevecht tegen onze demonen...
Ik keek naar buiten, de grijze avondlucht in... Morgen zou mijn eerste dag zijn, de eerste dag als patiënt. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou gaan, of ik de stempel die de maatschappij dan op me zou drukken zou kunnen aanvaarden. Maar mijn gedachten dwaalden af... Naar een ver verleden dat ik blijkbaar nog niet verwerkt had, want anders zou ik niet op dit punt gekomen zijn. Hoe was het toch zo ver kunnen komen?
De bomen raasden voorbij terwijl ik mezelf in gedachten terug bracht naar een moment waarop ik me veilig had gevoeld. Misschien als kind, in de armen van mijn mama. Maar de enige moment waarop dit was gebeurd, en die ik me maar voor de geest bleef halen, was die keer in de keuken. Ik was 8, en ik werd niet vastgehouden en getroost. Het was ik die mijn mama vast hield en zei dat het goed zou komen. Ik bleef het maar herhalen, terwijl ik op de grond zat en mama op mijn schoot lag. Ik moest sterk zijn voor ons allebei, wat mama toen niet kon. Het lief was net woedend vertrokken nadat hij mama eerst had laten boeten, omdat er geen drugs in huis was en ze hem er ook geen geld voor wou geven. Urenlang zaten we opgesloten in de keuken, en ik onderging. Ik kon niet anders. Ik kende ook niet anders. Voor mij was dit normaal.
Even 'normaal' als wanneer nonkel W mijn kamertje binnen kwam om op te eisen wat van hem was. Maar ik was toch niet van hem?
Ik was van niemand...
Niemand kon me beschermen, niet tegen drugs, niet tegen drank, en ook niet tegen die vieze man die dingen met me deed... Voor mij was dit mijn leven...
'Klaar voor morgen?' De stem bracht me teug naar het nu, hier in de auto onderweg naar huis. Mijn herinneren vervlogen even, en ik lachtte. 'Helemaal klaar' antwoordde ik. Want zo voelde ik me ook. Morgen zou het begin worden van de rest van MIJN leven. Eindelijk ging ik al mijn angsten onder ogen kijken, in de hoop ze zo een plaats te kunnen geven.
Ik was helemaal klaar voor mijn verder toekomst, die zou beginnen als patiënt dagbehandeling...
Ik was ongeveer 8 jaar toen mijn ouders besloten uit elkaar te gaan. Beter gezegd, mijn mama besloot weg te gaan bij mijn papa. Ze was namelijk verliefd geworden op mijn nonkel, de broer van mijn papa. Zowel voor hen als voor mij betekende dit een grote verandering. Mijn papa besloot toen om nog meer te gaan drinken dan hij al deed, mijn mama ging in het huis van mijn bomma wonen, en ik ging samen met mijn bomma en bompa in hun vakantiehuisje wonen. Voor mij was dit de ideale oplossing. De belangrijkste persoon in mijn leven, nog steeds trouwens, is namelijk mijn bomma.
Maar dat wordt jullie snel genoeg nog wel duidelijk. Wanneer het paste in de planning kwamen mama of papa mij eens halen.
Dit gebeurde echter niet zo vaak. Mijn papa had het, zoals ik al zei, te druk met zichzelf en zijn bier.
Mijn mama had een nieuw lief, mijn nonkel, die al haar tijd in beslag nam. Helaas nam hij niet enkel haar tijd beslag maar ook haar als persoon. Hij was al langer drugsverslaafd en
zorgde ervoor dat mijn mama dit ook werd. Toen ze sliep (door slaapmiddelen die hij in haar drank deed) heeft hij mijn mama haar eerste shot heroine toegedient. Ik ga niet zeggen dat mijn mama heilig was, ze nam evoor op eigen initiatief ook wel eens drugs, al bleef het bij de 'bravere' middelen. Ze trouwde met hem toen hij nog in de gevangenis zat voor drugsfeiten, dus ergens wist ze misschien waar ze aan begon. Maar toch... Ik geloof dat zij op eigen houtje nooit zou overgestapt zijn naar deze alles vernietigende drugssoort.
