"Een retroreflector is een bijzondere uitvoering van een reflector. Dit object stuurt de invallende straling (licht, radiogolven) in exact dezelfde richting terug als waaruit zij kwam."
20-02-2011
Eerste impressies...
In Finland aangekomen na een toffe roadtrip met Wannes. Nu ben ik hier een week, en ik zal mijn best moeten doen om regelmatig te bloggen, ´k zal in een ritme moeten komen. ´t Is hier tof, en ik weet dat ik me zal amuseren. Nu geniet ik echter nog van het vakantiegevoel, en dat doet deugd. Mijn job in WOK is fantastisch, toch ben ik er de persoon niet echt voor om jaren aan een stuk dezelfde job te doen. Of hetzelfde leven te leiden. Maar ja, nu de kinderen ouder worden kunnen we natuurlijk niet meer constant van woonplaats en levensstijl veranderen. We kunnen wel, maar willen niet, ´t is belangrijk voor ons om toch een beejte stabiliteit aan te bieden, zodat ze ook een sociaal leven kunnen opbouwen etc.
´t Is hier koud. gemiddeld rond de -20. Maar de zon straalt al vanaf dat we hier toekwamen, en eigenlijk valt de koude goed mee. Als je buiten bent, en in beweging blijft, is't niet echt koud... Zolang je goede kleren aanhebt natuurlijk.
Gisteren met Kirsi naar het rock ´n´ Roll Café geweest, hier in Kirkkonummi, waar er een optreden was van Jiri Nikkinen, één of andere marginale beatles- en elvis-cover zanger. ´t Was de max! Grappig hoe de Finnen zichzelf als gesloten asociale mensen willen profileren, maar dat eigenlijk niet zijn. We hebben daar met een heleboel mensen gebabbeld, en ´t was grappig!
Meer impressies volgen, vandaag vertrekken we op kamp met Nuoret Kotkat, de Finse Rode Valken. *steekt rechtervuist omhoog en roept uit volle borst: "Socialismus!" * Er zullen ongeveer 50 kinderen en tieners zijn, en ik kijk er naar uit om te ravotten in de sneeuw!
Nog 3 weken werken, dan een paar dagjes verlof, en dan de auto in. On the road. Roadtrip met Wannes, ideale verbroederingsactiviteit!
't Zal interessant zijn om een antropologische studie uit te voeren in Finland. Wat maakt de cultuur? De kleine verschillen zijn zo belangrijk, en tegelijkertijd zo moeilijk te identificeren... De manier waarop mensen tegenover elkaar staan, en interageren, is niet altijd evident om te achterhalen, aangezien we de wereld vanuit ons eigen referentiekader bekijken. Projectie. We nemen onze eigen waarden en normen, en zien dat anderen op een andere manier handelen. Daaruit concluderen we vaak dat de anderen bijvoorbeeld onbeschoft zijn. Maar is dat zo? Natuurlijk niet.
Heel belangrijk om daarbij stil te staan, en duidelijk te kunnen analyseren waarom mensen zich op een bepaalde manier gedragen. En dan komt de opdracht: Hoe integreer ik 'hun' gedrag en cultuur met mijn eigen normen? Zonder mezelf te verraden...
Het moet verdomme moeilijk zijn voor mensen uit een volledig andere cultuur om zich te integreren, want dat is integratie: je aanpassen aan de manier waarop kleine contacten tussen mensen verlopen. Bedien je eerst andere mensen aan tafel, of neem je gewoon je eigen eten? Deel je je appel 's avonds in de zetel, of eet je hem alleen op? Geef je iedereen een kus, een knuffel, of zwaai je gewoon even als je een ruimte binnenkomt? Help je spontaan je buurman met hout dragen, of wacht je tot hij het expliciet vraagt?
Het belooft alleszins interessant te worden!
Het vrijgezellenleven gaat me niet af. Het is nu de langste periode ooit sinds ik Kirsi en de kindjes in mijn leven heb, en 't is niet evident. Van nature voel ik me niet goed als ik te veel alleen ben, en begin ik te compenseren. De compensatie loopt gelukkig de spuigaten nog niet echt uit... Nu is het echter een groot voordeel dat ik bij mama en papa mag logeren (Dank je!!), want nu kom ik niet thuis in een leeg huis, waar de spoken van Kirsi, Oiva, Oona en Elias ronddwalen. Nu is er iemand om tegen te praten, en is er een vorm van activiteit rond me die de eenzaamheid een beetje verdrijft. Toch mis ik ze. Veel.
Hier Helmi, de jongste dochter van katje, die bij ons woont, en Elias. Zo zie ik er nu ook vaak uit, na een nachtje compenseren...
Hier Oona op haar sneeuwpony...
Oiva (rechts), Sonja (midden, de oudste dochter van Katja, en mijn petekind) en Oona. "the world is upsidedown and insideout"...
Vandaag de laatste dag in Finland, voor een eindje toch. Eerst nog 5 weken werken, en dan 9 maanden vakantie... Jipla!
't Is hier zo machtig, vandaag met de slee gaan spelen, en sneeuw geruimd. In België moet de man de vuilbakken buiten zetten, en hier moet hij 2 uur per dag sneeuw ruimen. :) Maar dat is leuk, en je krijgt er warm van...
Ons huis hier is echt de max, we hebben het een beetje ingedeeld zodat elk gezin toch wat privacy heeft, de ganse bovenverdieping is voor ons, zowel Oiva, Oona als Elias hebben hun eigen slaapkamer, en de kamer van ons zal fungeren als slaapkamer en living. Er is boven ook nog een badkamer...
Beneden is er dan de gedeelde keuken, echt groot met een ingebouwde oude kachel, en een houten vloer.
Rationalism can take us from 'A' to 'Z', but we need ethical reasoning to decide where 'Z' is.
Dit komt uit een filmpje, echt aan te raden. Er zijn er verschillende te zien, gewoon doorklikken. Telkens hoor je een lezing, die dan geanimeerd wordt, beetje zoals je in man bijt hond kan zien... http://www.youtube.com/watch?v=AC7ANGMy0yo&feature=player_embedded
We kunnen dus perfect redeneren hoe we een gewenst doel kunnen bereiken, maar om te beslissen wat ons doel is zijn we niets met pure ratio. We moeten ons ethisch vermogen instellen om te bepalen welke situatie gewenst zou kunnen zijn. Niet enkel onze ethiek, maar ook ons empathisch vermogen, onze competenties en onze dromen, wensen en persoonlijkheid moeten ingeschakeld worden om te bepalen welke weg we inslaan.
Die bestemming bepalen is het moeilijkste, de weg uitpluizen niet.
Ik heb er bij god nog geen idee van waar ik heen wil. :)
Na een dagje vertraging gisteren toch toegekomen in Funland. Het weerzien met Ega en Kroost was deugddoend, 2 weken was nu al lang, wat zal dat zijn in januari, als ik 5 weken zonder moet... Ons nieuwe huis is machtig: mega groot, voldoende ruimte om 2 gezinnen te herbergen, een paar appelbomen, een oude sauna, houten vloeren,... 't is een beetje aftands, maar daar maak ik niet van. 't Is warm genoeg binnen, er is warm water en electriciteit, en Kirsi en de kindjes zijn hier. De max dus! Buiten is het nu -22, en ligt de sneeuw bijna een meter hoog. Maar de lucht is droog, en nu kan ik me wel vinden in Kirsi haar stelling dat -2 in België kouder kan aanvoelen dan -22 hier, door de vochtige lucht in België...
Morgen kerst, zal leuk worden, ik kijk er al naar uit.
Bij deze, iedereen die op bezoek wil komen: er is plaats genoeg, je bent dus welkom!
Een mens moet voor zichzelf de oorzaken van geluk benoemen. Als we de onderste 2 trappen van Maslow als vervuld beschouwen, wil ik graag de derde trap even bekijken, namelijk de behoefte aan sociaal contact. Deze is voor mij een zeer belangrijke, waar ik de verhouding bekijk tussen de kwaliteit en de kwantiteit van mijn sociale contacten. De diepgaandheid (zou dat in de Van Dale staan?) is de bepalende factor. Veel contacten, die nergens over gaan, geven me weinig voldoening. Maar toch heb ik tegelijkertijd ook behoefte om onder de mensen te komen... 't is een precair evenwicht, een constant zoeken. Nu is de angst er een beetje: zal ik in Finland er in slagen om enkele diepgaande contacten op te bouwen, die voor mijn geluk bepalend zijn?
De meeste contacten die we hebben met anderen verlopen op een zeer oppervlakkig niveau, en dat vloeit vooral voort uit de angst die velen hebben om zich open te stellen, en om over echte dingen te praten, over wat bepaalde zaken nu eigenlijk met hen doen, hoe ze zich erbij voelen. Toch merk ik dat de meeste mensen er eigenlijk wel voor openstaan, als je ze een beetje stimuleert.
Bij deze de oproep van de dag: stimuleer je medemens om over echte dingen te praten, en vergeet de koetjes, het weer en de kalfjes.
Enkel als de veerkracht en de effectieve verwachtte gebeurtenis negatief zijn, draait het op een sisser uit. Veerkracht is dus de bepalende factor? De vorige stelling geldt echter nog steeds, aangezien die ons vertelde dat de tijd die we spenderen aan de verwachting bepalend is. Maar psychologie is geen wetenschap hé, er zijn teveel variabelen die de totaalervaring maken. Maar toch, ik kies ervoor om positieve verwachtingen te hebben, in de meeste gevallen. Ik kan dat perfect doen, omdat mijn veerkracht redelijk ontwikkeld is, me dunkt...
Na twee weken druk in de weer zijn met de verhuis, kan ik er vandaag eindelijk een punt achter zetten. Het hoofdstuk Jasmijnstraat is afgerond, tijd voor een nieuwe lijn. Punt. Nog drie nachten slapen, en dan vertrek ik, als de weergoden de vliegtuigen en landingsbanen goed gezind zijn, natuurlijk, naar mijn ega en kroost, voor 8 dagen. Eindelijk zal ik onze nieuwe woonst zien. Spannend. En 't is nu ook vakantie, ik moet pas de 3de januari opnieuw werken.
Het woord van de dag, trouwens, is armwoede. Veel beter dan tentsletjes, niet?
- Tjah, het bleek niet zo eenvoudig voor lezers om op deze hersenspinsels commentaar te geven, daarom deze nieuwe site...
- Drukte: in een week tijd het hele huis legen, labeltjes kleven (Containerpark, weggeven, opslaan bij mama en papa, mee naar finland nu, mee naar finland later)... Nog een geluk dat Kirsi zoveel deed voor ze vertrok.
- Absces: bevindt zich op mijn laatste wijsheidskies. Is blijkbaar een anaerobe bacterie, die een specifiek antibiotica vereist. de combinatie van die antibiotica en alcohol, zelf een Mon Chérie'tje, kan me blijkbaar in 't ziekenhuis doen belanden. Maar dat is een goeie motivator om hard te werken en bezig te blijven zeker?
