1985, de augustuszon scheen, net als het leven, zo eenvoudig. De stralen schenen onvoorwaardelijk op de naakte waarheid die ik was. Zorgeloos ademde ik de wereld in en uit. Maar de tijd werd een web met kleverige herinneringen en algauw raakte ik verstrikt in mijn ervaring. Deze blog is een draadje waarlangs ik mij uit dat web naar beneden laat zakken richting de bodem waar ik mijzelf zie zoals ik was, zoals ik ben, zoals ik opnieuw zal zijn. Kunst is de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie dus hier draait het niet rond schoonheid maar rond wie ik ben, hier gaat het niet over techniek maar over leven... Hier (ver)oordeelt men enkel (over) zichzelf, hier zal ik mezelf tegenkomen, want het is het zoals Picasso ooit zei; "Ieder kind is een kunstenaar, de moeilijkheid is om het te blijven als je groot wordt.".
