Mesa 2015

De Mesa is een vierdaagse wandeltocht die jaarlijks plaatsvindt in de Ardennen ook " Mars van de vriendschap" genoemd , met deelname van burgers en militairen op 23-24-25-26 juni Het werd dit jaar onze derde deelname, en na één dag wandelen dachten wij " dat halen wij nooit!!"

La Roche was dan ook een zware en moeilijke start, deels met de regen en deels met het dalen en klimmen dat wij niet meer gewoon waren. Met onze wandelstok in de ene hand en onze paraplu in de andere balanceerde wij over de smalle bos wegentjes. Onze knieën raakten serieus in de war en protesteerden tegen zulke vreemde bewegingen. Op onze tanden bijten was de boodschap, van de natuur hebben wij niet veel gezien, maar onze boterhammen met kaas en chocolade gaven ons de nodige kracht om de 33 km lange tocht vol te houden.

Een nacht slapen deed ons goed, ook het weer zag er beter uit. Omdat wij in March-en-Famenne logeerden hoefden wij vandaag niet met de bus dat was een meevaller. Het werd een aangename wandeling en een verrassend weerzien met Jean-Luc, die wij natuurlijk niet konden volgen want "zijn benen zijn te lang". Groot was onze verbazing toen wij in onze hotelkamer onze kousen uitdeden, elk twee grote blaren, " cet une cloche" zei de waal die in ons hotel logeerden en hij lachten hartelijk met ons. Gelukkig was er een E H B O in het kamp waar wij terecht konden voor verzorging, en als troost een goede pint bier konden drinken.

Om 7 uur vertrok de bus naar Durby, en drie kwartier later stapten wij tussen de vele wandelaars vol verwachting de nieuwe dag tegemoet, van onze blaren hadden wij geen last meer, het landschap was prachtig en de zon was van de party, het werd dan ook onze meest ontspannen wandeling en de 32 km vloog onder onze voeten voorbij.

St. Hubert was onze laatste tocht, maar zeker niet de minste. Het was een lange en bonte sliert wandelaars van alle soorten, soldaten in hun uniformen soms met geweer en rugzak, kleurige extravagante burgers, en daartussen vrolijke kinderen die traag omhoog kropen kilometer na kilometer, om plots naar beneden te dalen over een heel smal bruggetje en dan weer klimmen… klimmen… klimmen…gelukkig vandaag maar 29 km. Onze vreugde was groot toen wij fier ons medaille in ontvangst mochten nemen.

Het was een avontuur van willen en soms niet kunnen, maar wij hebben het gehaald en dat is het voornaamste, onze wandel schoenen mogen nu wel eventjes in de kast.

Renilda