Professor Lupos en ik kwamen samen om een nieuwe bezwering te leren. Die bezwering was Expecto Patronum, een bezwering tegen dementors.
Wel is deze spreuk zeer moeilijk en heb je er een sterke herinnering voor nodig. Een blije herinnering. De eerste keer nam ik als herinnering de eerste keer op een bezem. Toen ik het dan probeerde mislukte het. Blijkbaar was de herinnering niet sterk genoeg. Toen ik het een tweede keer probeerde lukte het wel. Toen had ik een herinnering van mijn moeder gekozen. Deze was wel sterk genoeg om de spreuk te laten werken. Lupos was aangenaam verrast dat ik het zo snel onder de knie had.
Eenmaal aangekomen op Zweinstein hadden we vernomen dat we les gingen krijgen van Hagrid. Dus ik moet vast niet vertellen dat we veel zin hadden in die les.
De les had plaats in de bossen rondom het kasteel en daar toonde Hagrid ons een hippogrief. Er moest dan een vrijwilliger gekozen worden om Scheurbek (zo heette de hippogrief) eens te benaderen. Uiteindelijk was ik degene die het moest doen. Hagrid legde me alles uit en ik voerde het uit.
Op het einde van de les had ik het vertrouwen van Scheurbek gewonnen en mocht ik een ritje op hem maken. Dat een geweldige ervaring!
Het was zover. Eindelijk vertrokken we met de trein naar Zweinstein. Alles zitplaatsen waren wel al bezet, waardoor we de ruimte moesten delen met iemand anders. Die persoon was professor Lupos.
Na een tijdje was er een schok. Iedereen ging kijken in de gang en toen volgde er een tweede schok. Iedereen was verbaasd dat de trein al stopte want we waren nog lang niet aangekomen...
Langzaam werd het in de trein kouder en kouder. De ramen bevroren, al het water bevroor eveneens... En toen verscheen er iets zwart voor onze deur. Toen de deur open ging zagen we dat het een soort monster was. Hij keek in mijn richting en begon mijn ziel op te zuigen. Professor Lupos sprong wakker en voerde een bezwering uit waardoor het monster de ruimte verliet. Ik viel flauw en nog net voordat ik flauw viel hoorde ik een stem (een vrouwenstem) gillen...
Toen ik weer wakker werd, was de trein opnieuw aan het rijden alsof er niks gebeurd was. Toen maakte ik ook kennis met professor Lupos en hij legde mij uit dat het een dementor was die Sirius zocht. Dementors zijn namelijk de wezens die Azkaban bewaken. Ik legde dan ook uit dat ik iemand hoorde schreeuwen, maar blijkbaar had niemand geschreeuwd. Volgens professor Lupos was dat een herinnering want dementors roepen de meest erge dingen in je op. Ik dacht toen dat ik mijn moeder had horen schreeuwen...
Diezelfde dag nog wachtte ik aan de bushalte, op de collectebus. Het was er stil, zo stil dat ik de wind hoorde suizen door de bladeren van de bomen... Ik zat aan een speelplein en ineens begonnen alle schommels te bewegen. Dat was geen goed voorteken. En gelijk had ik, ineens kwam er een duister wezen van tussen de struiken gekropen. Het leek op een hond maar veel tijd om hem te bestuderen had ik niet want de collectebus kwam net aan. Toen ik later nog eens keek naar die struiken, was de hond weg.
Toen ik de bus opstapte hoorde ik het verhaal van Sirius Black, een moordenaar die werkte voor je-weet-wel-wie... Hij was blijkbaar kunnen ontsnappen uit Azkaban, de best bewaakte gevangenis. Toen ik later in de Lekke Ketel met Ron's vader sprak, werd me duidelijk waarom hij ontsnapte. Hij wou afmaken waaraan hij begonnen was. Hij had namelijk mijn ouders verraden en was dus medeplichtig aan hun dood. Nu hij kon ontsnappen, wou hij mij ook doden. Maar dat ging hem niet lukken, want als ik de kans kreeg zou ik hem eerder gedood hebben (om mijn ouders te wreken)...
Een paar dagen geleden kreeg ik een brief van Zweinstein. Daarin stond dat alle derdejaars Zweinsveld mogen bezoeken, ten minste als ze de toestemming hebben van een voogd/ouder. Ik wist meteen dat ik Herman nooit zo ver zou krijgen dat hij het zou tekenen. Maar toen kreeg ik een idee. Ik had namelijk vernomen dat mijn tante Margot zou komen logeren. Zij heeft een hekel aan mij... Dus zei ik tegen mijn oom Herman dat ik mij enkel zou gedragen als hij de brief ondertekende. Eerst leek het te werken, maar ik moest wachten tot ze weer weg was (ik wist wel dat het niet zo makkelijk ging zijn). In het begin viel alles mee, tot mijn tante Margot ineens begon over mijn ouders. Ik kon er niet meer tegen en daarom besloot ik haar een lesje te leren. Ik blies haar op. Daarna maakte ik me snel uit de voeten aangezien ik wist dat Herman en Petunia woedend waren. Ik besloot daarom om het huis te verlaten en op mijn eentje naar Zweinstein te vertrekken...
