On my 24th birthday I stayed in, which was a pretty odd choice given my normal weekly (or sometimes daily) trips. But birthdays always seem to have a strange effect on me. They grip me by the throat and make my thoughts wonder off to a miraculous place called conscience, nostalgia, or whatever it is caused by. My mind starts doing the math of what I have achieved in my life and how I am living it. And it always adds up to minus zero. Rationally I could say I did amount to something. Work is going fine, even though I stay out late nights doing nothing, studies are fine as well. Could be better if I put in some more effort but who wants that? And socially, well I do have a lot of friends.
The pondering apparently takes none of that into consideration. The pondering leads me to other places such as: if I died, who would really care? Did I ever have an effect on anyone so that my funeral would not be unattended.
Its an overwhelming, self-destroying thought, that pushes me towards the suicidal fragrance of life. Wouldnt everyone be better off without the whole mess I create? Without the mood-swings that slumber around the corner ready to arise and take over my entire planet of solitude. And with my beliefs (none) the grief would end. At least for me. And thinking that anyone else would ever consider crying over me does not occur to me. Take my parents. I never was any good. I only caused trouble and still do. I try to do whats right for them, but somehow my mother never agrees with what that is or what it should be.
So I stayed in, staring at some silly social network page, watching people giving me all kinds of crappy birthday wishes. People I hadnt even seen for years seem to have not forgotten to open their site and see the reminder of my birthday. Things like that make me think: how many of them would actually remember my birthday without the foolish reminder on the right side.
And then it appeared. A hardly noticeable remark an ex of mine posted on my page. Saying only happy birthday ;-) xxx. An ex I had been with when I was 13, and who I hadnt heard or seen since I was 17.
I always lived a rather wild life. With the partying, the drinking and the sex. But it was always on my terms. I would go out, into the dark claws of nightlife. Having to explain myself to no one, I was able to stay out all night. To party on until the dawn of day, until the sun started piercing in my eyes and the liqueur soaking my every intestine took over my will to live.
Most nights out took place in a dark club, with smoky air and people dancing with their eyes shut. Or in some cases, wide open. You could see the people dancing around, like they were in trance. Captured by the eyes of a tall dark stranger that held his hand at all the wrong places. Not realizing that, with every finger rub they allowed to pass by their buttocks, lingering feelings were released and they came one step closer to being unable to say no. To being unable to leave the other person where they were and go home all alone.
I remember the nights it was me standing there. Nothing could stop me if I was looking to hook up with someone. And guys were so easy. Just look at them once, glare at them, tease them by kissing some random other girl and insinuating the possibility of a threesome. Some guys you could just go up to and start talking with, saying words that made their mind explode but did not promise anything. After all, I just asked some questions. A question I liked to raise as much as possible, to all sorts of people, at different times, different placed, with different amounts of alcohol running through their blood. And not once it did not work. Leaving the idea of a threesome hover in the air is a guaranteed night of fun. Guys are so easy.
Girls however take more work. At least around here. You see all these soaps where girl on girl action happens like nothing really matters. Like it is normal to go out and just fuck them then and there. However, I never ran into a woman who wanted to take part in these actions. Was it because I did not look gay enough? Or is there really a difference between men and women when it comes to one night romances with no strings attached?
I roamed around a lot, going from one person to another. With girls I made promises which I could never fulfill. With guys I just left some teasing phrase pass through my lips, and they were all mine.
Most of these romances didnt last any longer than one, maybe two night. Through time, I lost track of the people I ran into, to people I seduced, or that seduced me. Because, although I say guys are easy, Im not any better. I must have looked like an easy enough prey to unbridle their sexual desires upon.
I often think it was the freaky part of me that intrigued them. No one was able to get a grip on me, and the scars running down my arms were often not concealed. Once, a guy came up to me acting like we were soul mates because we shared the same history. I found it lame and never stood still by it, but was that a pick up line?
I look at them, through glazing eyes, piercing right into their minds. The careless interest that must have shown took a grip on them. I was able to just stand there, and keep their eyes locked unto mine. To draw attention to the better parts of me without it being sexual at itself. And yet, they were imprisoned in my castle without any escape route to follow.
And then the dark thoughts arrived again. While playing music in the background, my thoughts are more unorganized than ever. The anger inside me explodes with every word that comes out of someones mouth. With every mistake they make, every wrong assumption of my life and how I should live it.
I dont know from where the anger derives. I get pissed at every little thing and all my thoughts start swirling around. Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of ya!*
And where do all these thoughts come from? Today I got pissed because I couldnt explain logical reasoning to an 84 year old, demented, woman. Shes demented for crying out loud. It should be logical to ME that there is no explaining to it. That it takes more than just showing how it doesnt work to get through to her. But I cant. I cant find the patience in me to repeat it 3 times. I say it once. And when she doesnt get it, I lose my temper. And yes, I keep repeating it. In a hasty, crude voice that betrayed my filthy mood one too many times.
Sometimes I sit around wondering: is it really just a mood? Is it really just my temper that gets the better part of me? Or is it just me? Am I this obnoxious shrew who cant stand the sight of anything or anyone that comes in her way, and are the so indulging good periods in my lifetime the disguise of my own fixated personality?
When the dark thoughts arrive, derived from the empty nothing that goes on in my life, I feel the need to scar myself. The need to pick up a knife and carve right over my veins to see the piercing red blood drip from my limbs onto the floor or whichever is nearest by. The psycho in me gets this tendency to taste the blood and swallow it as a sort of soothing ritual to calm down all hopes and fears running through my veins, in vain.
Was I always this derailed? Scientific research shows that psychopathic behavior has both biological and environmental origins. So where did my eccentric personality originate? Was it running through my mothers blood and did she pass it on at birth. Or did the insignificant little sperm cell, driven to infiltrate the unsuspecting egg, carry it along with him. Or her. Did my environment do this to me? Or is it ever too easy to put your own mistakes, your own misguided behavioral appearances, on the shoulders of those around you. Whether if its biology or just their influence.
Meanwhile I open my internet, just to see him online. Him, the only one who got me to grieve over him for more than half a year. The excruciating pain of watching him with someone else, of suspecting him to talk to someone else, has taken over all control. I try to restrain the thought of him not loving me. He once did. What could have changed? It lasted well over a month! But restraining the thought will not help me, since it is never going to happen, and I need to move on.
Is he causing this pain? Can it be that only one person I know takes over my entire operating mode and turns it into utter bullshit.
My thoughts stray again, and I ponder how to win him back. If not in a sexual way, than in a friend way. A he was easy to talk to and I was able to share my every problem in a sarcastic humorous fashion friend. Not one of those others where I AM the complete psycho and to whom I spill my guts when drunk. Not one of those who reason with me, listen to me and try to understand me, although I know they dont. Not one of those that I put up a smile for, just because they feel their own pain and dont need any other pain. But in the way we once were friends. In the way it once started.
And how I miss him. And how he completed me. How he filled a void in my life that I needed to get rid of, just by being him. Being the annoying, self-absorbed and childishly irritated dude he had always been. With his strange moods over ridiculous matters and his all overwhelming urge to correct my faulty grammar. With his sarcastic humor and his so-called racist comments from which it is still not clear to me whether he means them or not. With his marking my every CD or band I listen to. And how I miss him. And how I feel the need to text him I miss you. How it takes every restraining factor in me not to seek contact with him again. And how I just want him to say 1 word to me: f.o.r.e.v.e.r. Or if possible 3: I.l.o.v.e.y.o.u.
But I can not be this pathetic bitch again. I can not reach out to him once again, like I did 2 months ago, when I sent him all explanations I could, telling him what he mend to me. Why I did not want to lose him. And why I hold on to him so tightly like he is the only thing that is keeping me breathing.
My thoughts are all over the place again. And for you, who do not know me, this is absolutely making no sense at all. So I should try to gather it and give you the full story of my life. Or better yet: the full story of my past year. The year before I turned 25.
Mail verzonden. too little, too late. De man die ik het meeste vertrouwde met mijn gevoelens heeft iemand. denk ik.
hoewel, denken. ik ben het vrij zegen. the down side to profile pages. we kennen elkaar al zo lang, en ik geef hem tijd en ruimte om in het reine te komen met zichzelf. want hij gaat de depressieve kant op en wil geen relatie. maar hij zoekt wel toenadering als hij gedronken heeft. en hij duwt me ook keihard weg als hij weer nuchter is.
hoeveel keer heeft hij het niet gezegd: ik wil je niet meer kwijt. ik wil je nooit meer kwijt. en we zijn altijd al beter geweest als vrienden dan als lief... altijd al? voor zover ik me herinner was ik 14, niet bepaald een referentie. en heeft het 6 dagen geduurd. allemaal uitvluchten.
niets zegt dat hij bij mij moet zijn. hij moet zijn gevoel volgen. en als dat gevoel er niet is voor mij, dan moet ik daar mee leren leven. simpel.
maar het minste dat ik had verwacht was het van hem te horen, en het niet te moeten lezen via één of andere profielpagina dat het niet de relatie was die hij niet wou, dat het gewoon mij is die hij niet wil.
ligt het dan aan mij? heb ik te veel slechte uitspraken gedaan dat hij er van overtuigd was dat ik het al lang verwerkt had. is mogelijk. maar dit kan ik even niet hebben. hoe hard het ook kwetst hem nu in de steek te moeten laten, nu hij net echt goede vrienden nodig heeft, ik kan mijn eigen mentale gezondheid niet verder op het spel zetten dan ik al deed.
wat is dat toch met ons? vroeger was het ook al zo, maar dan in de andere richting. maar vroeger zie ik niet als referentie. ik was 14!
dus heb ik de mail verzonden. nu ja, ik niet, een vriendin. want ik kon het nog steeds niet, op send drukken. dus heb ik haar mijn paswoord gegeven en heeft zij hem verzonden. en hoewel ik vrijwel een wrak ben op dit ogenblik, is er nog steeds de hoop. hoop dat het niet meer is dan een flirt waar hij even nood aan had. en die hoop zal mij de das omdoen...
zondagochtend, 10.48u en ik kijk naar mijn scherm.
ik zou een mail moeten sturen. een mail met vrij gedetailleerde persoonlijke informatie. de mail zit al meer dan een maand klant en klaar tussen mijn word documenten. hoewel al iets verouderd dien ik dus enkel nog ctrl+c, ctrl+v en send te doen. niet moeilijk me dunkt.
toch zit ik al de hele tijd te kijken. verstuur ik het wel? is het wel goed verwoord. wat als er iets misopgevat wordt. wat als hij, ondanks mijn vermelding bovenaan, geen rekening houdt met het feit dat de mail al ietwat verouderd is.
geen probleem, dan houdt hij er geen rekening mee. zo erg is het niet, niet alle is verouderd en de grote lijn in het verhaal klopt nog: IK ZIE U GRAAG, ik wil bij u zijn! iets omslachtiger verwoord (je moet ze niet alles meteen toegeven) en met iets meer voorbeelden verwijzend naar het verleden.
dus gewoon send. druk op verzenden, trut! iets houdt mij tegen. een blokkage die er voor zorgt dat ik constant denk 'wat als'.
Wat als hij het niet wil weten Wat als ik alles mis inschat en hij toch niet zo om mij geeft als ik altijd al dacht Wat als hij het verkeerd opvat Wat als hij niet reageert Wat als hij wel reageert maar niet op de manier die ik verwacht en ik er voor de verandering niet te denderend mee om kan. Wat als ...
aaaaaarrrrggghhhhhh, druk dan toch op verzenden trut! en dus klik ik het venster weg. geen mail meer (al een geluk dat ik alles eerst opsla in word).
poging 589: open het venster, doe copy-paste. Yes, gelukt. vul nu het e-mailadres in. Maar wat als? en sluit het venster.
waarom kan ik niet normaal functioneren? emoties zijn iets die iedereen heeft en hoewel ik overduidelijk in staat ben ze aan wildvreemden te zeggen, waarom dan niet aan mensen die ik graag zie. waarom niet aan mensen waarvan ik vermoed dat ze mij ook wel graag zien (of is mijn ego weer te groot?)
poging 590: typt hey, begint met 'ik had het gevoel dat je gisteren toenadering zocht....' hmmm ego misschien te groot? toch maar niet sturen.
ik sluit alles af en ga dan maar in de zetel gaan zitten, nadenken over mijn onmogelijkheid tot het delen van emoties.
I know I pushed you way too hard I know where I went Wrong But what I can't seem to figure out is what I was supposed to do What do I need to do to help you Just tell me and I will I know that this won't work and I know that we might fail But I don't want to loose you anymore And continuing like this I will Because I can't fight the jealousy And I can't fight the pain of you not being with me So I don't know what else to do But to continue loving you And one day I hope you may find That what we have is worth a fight
je was een van mijn beste vriendjes op het werk. Een van de enige waarbij ik wist dat het wel ok zat. Dat je me kon verdragen. Wat veranderde er?
Het werd ineens stiller, alsof er iets gebroken was. Ik weet wat er aan mijn kant gebroken was. Dat ik niet bij je terecht kon zoals ik wou. Ik kon je niets zeggen over hoe slecht ik me voelde, hoe radeloos en hoe ik soms weg wou. Ik kon het wel zeggen, maar ik kreeg steeds te horen hoe sterk ik wel was en dat ik meer kon dan dat. Dat je jaloers was, en maar al te graag met mij van leven wou ruilen. Dat ik zo slim was en zoveel vrienden had. Dat ik...
Maar op momenten dat ik radeloos loop of liep heb ik daar geen nood aan. Als ik je probeerde te vertellen dat ik helemaal niet zo sterk ben, dat het gewoon een masker was, luisterde je niet. Want dat kon blijkbaar niet. Ik heb me altijd afgevraagd wat je dan wel dacht. Dat ik deed ALSOF ik het moeilijk had?
Daarover kon ik je nooit spreken. Want ondanks je extreem laag zelfbeeld, waar ik steeds rekening mee probeer te houden, kan je ook helemaal geen kritiek verdragen. Als de bazen je kritiek geven stijgerde je, als ik iets mis deed of zei was het boel toe voor een week. En ofwel moest ik me verontschuldigen voor iets waarmee ik niet akkoord ging, ofwel zei ik er iets van en kreeg ik de aloude repliek "het zal wel allemaal aan mij liggen". Geen tussenweg, geen mogelijkheid om ook maar ergens over te praten.
Daarom is het bij mij doodgebloed. En bij jou? Ik heb een mail verwijderd waardoor je een niet-gelezen bevestiging kreeg. En dan als repliek "en dan vraag je je af waarom het stiller is tussen ons?" Dus dat maakt dat ik 1 mail delete en alles van 3 - 4 weken ervoor is mijn fout? Iets dat ik alweer niet kan zeggen want dan krijg ik waarschijnlijk de aloude repliek.
Soms wou ik dat we opnieuw konden starten. We kwamen zo goed overeen. En andere momenten vind ik het gewoon niet waard. Het zou toch op hetzelfde uitdraaien.
Ik kan je trouwens niet meer vertrouwen. Weet je nog toen ik zo kwaad liep op iemand en dat jij vanalles over haar tegen me zei? En dat ik dan terug met haar overeenkwam en je me ineens niet meer kon vertrouwen? Hoe denk je dat het nu voor mij is. Je hebt altijd beweerd veel beter met mij overweg te kunnen. Mij veel liever te hebben. En dan, vanop het moment dat er iets mis is, doe je niet anders dan bij haar gaan. Of je doet het om mij het bloed van onder mijn nagels te halen, of je haat me, of je bent gewoon niet wie ik dacht dat je was.
Ik weet niet meer wat doen. Moest het kunnen zou ik graag met je praten, als je ten volle luistert, en ik zal ook naar jou luisteren. Maar ik heb het gevoel dat dat nooit zal lukken. Dat je me nooit zal begrijpen, en dat aangezien jouw leven veel slechter is dan het mijn zoals je zelf blijkt te denken je er ook geen moeite voor wil doen.
Ik hoop toch ooit op beterschap, al moet ik eerlijk zeggen, ik vrees ervoor.
Ik had het moeten weten dat een blog starten net voor de examens misschien niet het meest brilliante idee was dat ik ooit heb gehad. Ahja, een mens leert nooit, dat is allom bekend.
En inderdaad een mens leert gewoon nooit. Je gaat er steeds van uit dat je fouten uit het verleden niet opnieuw zal maken, maar toch doe je het steeds weer opnieuw en opnieuw en opnieuw...
Neem nu mij, inderdaad een minder interessant voorbeeld, maar meer heb ik niet. Ik heb me jaren geleden voorgenomen nooit meer met mij te laten spelen, om niemand meer de kans te geven om mij te raken zodanig dat mijn volledige zelfvertrouwen met de grond werd gelijkgemaakt, en mijn polselijk op bijna dagelijkse basis wel eens de gevolgen mochten ondervinden.
En dus trok ik een muur rond me op. Een onverwoestbare muur, waar je met heel wat bombardementen amper een kreukje in krijgt. Enkel de mensen die ik heel graag heb, die ik blindeling vertrouw, kregen een sleutel tot de enige deur. En voor die sleutel zouden ze heel wat werk moeten verzetten. En het lukte.
Tot ik besefte dat ze toch blijkbaar niet zoveel werk moesten verzetten, en ik te veel mensen toeliet in mijn wereldje van kwetsbaarheid. Dus trok ik, dacht ik, de criteria op. Ze raken er minder snel door, ze moeten nog harder werken, zo hard zelfs dat sommigen afhaken. Maar dan weet je uiteraard ook terug wat je er aan hebt.
En nu zit ik hier met mijn muur. Mijn muur waar er weinigen doorkunnen als je het vanaf de buitenwereld bekijkt. Maar ikzelf zie maar al te goed dat, ookal is de muur er wel, ze heel wat scheuren vertoond, waardoor de vuurpijlen ondanks mijn inzet toch komen. Met een mes in mijn handen tekeningen te maken. Weeral.
Waarom heb ik geen verweer en waarom kan ik niet zijn wat ik zo vaak lijk: een bitch.
Deze week op het mega-idee gekomen om te bloggen, dus ga ik maar meteen mee van start. Misschien eerst een woordje uitleg bij het waarom. Wel ik vrees dat ik ben zoals velen. Er gebeuren regelmatig enkele dingen in mijn leven waar ik niet meteen vat op heb en waarbij ik best wel enkele bedenkingen heb, en deze wil ik hier neerpennen. Ik hoop dat ik enkele bezoekers zal kunnen bekoren met mijn schrijfsels, en dat er mensen eventueel situaties herkennen. We gaan dus maar meteen van start.
De laatste periode was waarschijnlijk een van de moeilijkste van mijn leven. Op zich is er niet veel gebeurd, maar wie herkent de situatie niet: er gebeurd constant zoveel, dat één klein onnozel iets de hele boel kan doen wankelen en je op het randje van balanceert. Ik ken het dus allesins wel.
Mijn vrij depressieve en negatieve aard maakt dergelijke zaken uiteraard niet makkelijker. Constant doemdenken, bij alles van het slechte uitgaan tot je jezelf zodanig hebt afgebroken dat je gewoon wil slapen en blijven slapen, en de wereld niet meer wil begroeten. Niemand de kans meer wil geven het nog erger te maken, maar ze het ook niet beter kunnen maken.
De laatste weken spookt er vanalles door mijn hoofd. Van de suïcidale gedachten was ik van af sinds enkele jaren. Dacht ik. Tot ze vorige week terug de kop opstaken. Ik heb ze gelukkig weten te weerstaan, misschien net omdat ik er geen fut meer voor had.
Sinds mei gaat het niet meer zo goed op mijn werk. Voor mij zelf gaat het wel goed, ik heb goed werk, wordt door mijn bazen wel geapprecieerd (denk en hoop ik) en heb zelfs onlangs de kans tot promotie gekregen, waarvoor ik nu in traject ben, soort van proefperiode. Daartegenover staat dan dat een van mijn maatjes op het werk, die vroeger reeds werd geweigerd voor het werk dat ik doe, maar de promotie (die los van de aard van het werk staat) wel reeds eerder kreeg, mij haat. Tot in het diepste van mijn beenderen voel ik de haat soms, als ze naar me kijkt.
Het begon dus zoals ik reeds zei in mei. Het begon eigenlijk zeer klein. Ze begon zich hautein te gedragen. Ze heeft altijd al op een nogal bekakte manier gesproken, alsof ze koning van de wereld is, maar wat er wel voor zorgt dat dingen uitleggen niet steeds aan haar besteed is. Maar in mei kreeg het beestje dus het gedrag erbij. Ze begon naast haar schoenen te lopen, en zowat de hele bureau merkte het wel. Behalve één van mijn beste vrienden, die daar toevallig ook werkt. Het gedrag was toen wel meer op mij gericht dan op anderen, maar het was tegenover iedereen zo. Dus ik voelde me best wel gesteund. Niet dat iemand op de hoogte was van hoe ik me erbij voelde, maar het doet deugd te weten dat je niet de enige bent.
Op een bepaald moment (ergens in augustus) werd ik bij mijn rechtstreekse 'overste' geroepen. Dat ze ervan gehoord had, en dat het blijkbaar voornamelijk tegen mij was. Ik verschoot mij een ongeluk. Ik ben het type van 'uitzweten en het waait wel over', maar er waren er mij voor. Zij ging kort daarna met de persoon in kwestie babbelen dat dergelijk gedrag niet gepast is en dat iedereen collega's zijn. Het wierp zijn vruchten af en ik was blij.
Tot in november. Tot aan de 'promotie'. Toen is de hele boel omgeslagen, alleen een heel deel tactvoller. Zo erg dat ik op een bepaald moment mij gewoon naar mijn werk moest slepen en daar de dag zat door te spartelen. Aangezien het toen niet meer tegen iedereen was voelde ik me ook niet bepaald meer gesteund. Ik heb het er wel over gehad met een collega of 2, maar zij begrijpen me niet. Ze begrijpen dat het moeilijk is, dat er iets aan moet gebeuren, en dat ik wel in mijn recht ben. Ze begrijpen niet dat ik wil rennen. Zo hard als ik kan, een heel andere richting uit.
Ja nu denk je waarschijnlijk, over een opgever gesproken. En ja dat is waarschijnlijk ook wel zo. Maar ik heb zoiets als zelfbehoud in mij. Ik trek muren rond me op als ik het moeilijk heb en mensen me zouden kunnen kwetsen. Ik doe bot tegen mensen die ik graag heb, gewoon om niet zwak te lijken. Ik doe me sterk en hard voor zodat mensen toch zeker zouden weten dat er met mij niet te sollen valt, terwijl ik een klein hartje heb, dat bij alles breekt. En zo ook loop ik weg als een probleem te lang aansleept en me te zwaar wordt en onoplosbaar lijkt.
Ik wil dus weglopen, ik studeer nog, deeltijds, dus één van mijn opties is voltijds gaan studeren en enkele jaren op mijn tanden bijten qua financiële situatie. Een andere optie is, na mijn examens weliswaar, ander werk zoeken. Maar als ik dat meld tegen mijn 2 collea's die op de hoogte zijn, worden ze razend. Ze willen niet luisteren, ze snappen blijkbaar toch net niet welk impact dit op mij heeft. Tot vorige week.
Ik ben anderhalve dag gaan werken. Maandagnamiddag en dinsdag. Ik heb gewerkt en bijna mijn mond niet open gedaan. Waarom? Omdat de week ervoor een net iet hoger geplaatst persoon op het lumineuze idee was gekomen dat collega X en ik moesten praten. Maar collega X ontende alles, er is helemaal niets aan de hand, gewoon, niet alle karakters kunnen overeenkomen (hou hierbij rekening met het feit dat ze nog meermaals bij mij thuis is gekomen, en we nog samen zijn weggeweest, en dat alles veranderd is bij mij nieuwe opdrachten die ik kreeg) dus ik dacht 'hier klopt iets niet'. En sindsdien voel ik me dus nog erger. Ik heb namelijk, gewoon voor de bureausfeer, mijn hart bloot gelegd om er uit te raken, en zij ontkent, met andere woorden, vermoord mij.
Dus ik ben stil. En daarna heb ik een week thuisgezeten, in mijn bed gelegen, liggen huilen, slapen, huilen, slapen, ... Ja inderdaad, niet enkel door wat er op het werk gebeurd, ik heb verder ook een vrij ingewikkeld leven, maar dat komen jullie met der tijd nog wel allemaal te weten. En dan was het er. Het moment dat ik zelf bij mijn baas moest gaan, omdat het niet meer ging, en het niet kan zijn dat je werk zo'n invloed heeft op je leven, vind ik. Dus daar ging ik, eerste dag terug.
Aangezien ze er al van had gehoord (het was al eerder besproken met degene die op een gesprek aandrong) vlotte het gesprek vrij goed, tot op het moment dat ze me voor blok zette. Ik MOET met haar praten. Een nieuwe confrontatie, en dat weiger ik. De manier waarop ze het ook zei was zodanig bot dat ik in één slag al mijn vertrouwen in haar verloor. Dus nu zit ik voor blok. Met 2 weken verlof in het vooruitzicht, en dan waarschijnlijk de confrontatie. Zelf heb ik dan maar voorgesteld het nog even af te wachten, omdat ik ergens toch wil geloven dat onze eerdere conversatie toch iets heeft uitgehaald. Maar anders...
Dus mijn besluit staat vast. Indien mijn baas mij verplicht tot een confrontatie, opnieuw, ben ik weg.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
