Een relatie kan oude pijn helen, langs het pad van je ware Zelf
02-01-2011
Alleen...
Zondag, 2 januari 2011
Ik ben het nieuwe jaar 'ingestapt' met Lost 6 en een depressie...
Maar zonet heb ik me weggesleurt van geestdodende computerspelletjes en zinloos tv-kijken, mijn creatieve zelf weer opgepakt en een nieuwe blog aangemaakt... Misschien kom ik weer tot leven en een beetje vreugde door te schrijven en wat creativiteit naar buiten te brengen...
Mijn idee is om - net zoals bij Lost - dit blog (mijn 'verhaal' eigenlijk) te schrijven in "puzzelstukjes" : "flashbacks", "flashforwards" en het heden... De flashbacks zijn puzzelstukjes van het verleden, uit mijn huwelijk en mijn leven. De flashforwards zijn puzzelstukjes van hoe ik naar de toekomst kijk (verlangens, hoop, angsten, nieuwe plannen en beslissingen,...). De puzzelstukjes van het heden zijn uiteraard de momenten in het hier-en-nu, dingen die ik nu voel, denk en opschrijf.
Sinds vrijdagavond ben ik voor bijna 3 maanden helemaal alleen in mijn huis : mijn man is op reis naar Thailand en buurlanden.
Maar neen : dat is niet de reden van mijn depressieve gevoelens! Ik keek eerlijk gezegd heel erg uit naar het moment van zijn vertrek. Niet dat ik hem niet graag meer zie en hem niet mis, verre van! Maar deze maanden staan zowel voor hem als voor mij in het teken van "bij mezelf komen". We hadden/hebben het allebei erg nodig!
Neen, mijn depressieve gevoelens zijn er precies doordat ik nu - zo snel al - "bij mezelf" ben gekomen. Wekenlang was ik alleen maar blij omdat hij bij mij was en niet (meer) bij hààr. Maar ondertussen werd ik wel regelmatig 'overvallen' door snoepaanvallen. Hele pakken Mars-repen en dat soort verdovende snoep'drugs' heb ik (stiekem) verslonden! Terwijl ik net goed bezig was met mijn gezondheid : geen tarwe, geen koemelkprodukten, geen suiker, maar wel goede voedingssupplementen... Intuïtief wist ik dat het een reden moest hebben, maar ik wou er niet bij stilstaan. De (onbewuste) drang om mijn ware gevoelens te onderdrukken was te groot... De avond van zijn vertrek begonnen die gevoelens al door te dringen - ze duwden als het ware tegen de oppervlakte van mijn bewustzijn aan, ongeduldig om naar buiten te komen, niet langer onderdrukt maar bewust te worden... en ik kreeg hoofdpijn! Want ik bleef ze tegelijk hardnekkig onderdrukken... Een paar pijnstillers, mijn bed in en urenlang naar Lost kijken. Ik probeerde nog iets mee te pikken van het feestgevoel om middernacht, toen vuurwerk het nieuwe jaar inluidde, maar door de mist zag ik niet veel van het spetterende kleurwerk aan de lucht. Jammer! Dan uiteindelijk toch maar gaan slapen...
De volgende dag 'overvielen' me uiteindelijk - langs Lost-afleveringen heen - mijn ware gevoelens! Pijn, verdriet en kwaadheid waren weer daar! Ik was en ben me ervan bewust dat het eigenlijk 'oude' pijn is die aan de oppervlakte kwam - een oude pijn waarvan de diepe oorzaak in mijn kinderjaren ligt. Maar door wat er de afgelopen maanden in mijn huwelijk is gebeurt - de emotionele 'stormram' die ons huwelijk omver heeft geduwd - link ik deze pijn snel aan hem en hààr. Ook al ben ik me bewust van het feit dat de oude pijn de pijn van het heden zwaar 'kleurt' en dus die 'link' niet helemaal zuiver maakt, toch kan ik nu - op dit moment - opnieuw niet anders voelen dan pijn om wat er geweest is (en ook niet geweest is, wat ik heb gemist).
Maar goed... ik wil deze dag 'afsluiten' met een positieve intentie : ik ga de komende maanden vooral bezig zijn met liefde voor mezelf en mijn eigen-waarde. Met mezelf datgene geven wat ik gemist heb...
En daarnaast met al mijn gevoelens een plek te geven... Wat er ook is, het mag er zijn...
.... is - althans voor mij zo - meestal alleen maar : gevoelens die aan de oppervlakte liggen, maar net niet naar buiten kunnen...
Pijn, verdriet, kwaadheid... als ik daar niets mee doe... als ik die probeer te onderdrukken of 'toe te dekken' met suiker, computerspelletjes, tv-kijken, shoppen of zelfs (op automatische piloot) het huishouden doen,... dan worden die gevoelens : irritatie en prikkelbaarheid, moeheid, me ongelukkig voelen, lamlendigheid en moedeloosheid,...
Tijd dus om er iets mee te doen! Morgen (hmm... vandaag dus...) wordt een 'actie-dag' : 's middags een babbel met een vriend en 's avonds een 'sessie' met mezelf! Ik ga eens goed met een mattenklopper op een paar matrassen kloppen! De woede uit mijn lijf gooien!
Een bad nemen (mezelf dat geven) heeft me ook deugd gedaan... het bracht wat rust in mijn lijf... waardoor ik even kon voelen dat het alleen zijn me ook goed doet, dat "een paar maandjes cocoonen" goed en verrijkend kan zijn...
Een lang gesprek met een vriend vandaag heeft me goed gedaan, geholpen om een paar dingen helderder te krijgen, geholpen om mijn eigenwaarde een beetje op te krikken... De mattenklopper heb ik niet meer boven gehaald, de woede raast niet meer zo door mijn lijf... Nu alleen maar moe en verlangend naar mijn bed en een rustige slaap...
Mijmerend in deze laatste uren van deze dag, besef ik dat mijn vertrouwen serieus geknakt is... door zijn ontrouw... Ik zal nog heel wat tijd nodig hebben om weer vertrouwen te krijgen in hem, en sowieso in een man, en in de liefde... Ik ben erg teleurgesteld in de liefde, in seksuele relaties beter gezegd... Als je zelf erg veel van een man houdt, altijd hebt gedacht op een fijne manier oud te worden met die man, dan krijgt je hart een pijnlijke klap wanneer die man een seksuele relatie begint met een andere vrouw!
Ik ben zeer gekwetst in mijn hart en ziel. Mijn wonden zijn nog lang niet geheeld...
Het gesprek met die vriend gisteren heeft één ding heel helder voor me gemaakt - door de felheid waarmee ik het tegen hem zei, voelde ik dat dit van diep vanbinnen komt en dat ik in de voorbije tijd vanuit angst de verkeerde beslissing heb genomen.
Ik wil NOOIT meer met een man blijven samenwonen terwijl hij seks heeft met een ander! Dat is zo NIET in mijn eigenwaarde staan! Als ik het over zou kunnen doen, en we opnieuw daar samen in de zetel zouden zitten terwijl hij verteld dat hij seksuele gevoelens heeft voor een andere vrouw (en zelfs met haar een beetje heeft liggen "rollenbollen") dan zou ik nu tegen hem zeggen : "Het doet pijn, maar ik gun het je om uit te zoeken wat je hiermee verder wil. Ik ga je niet de deur uitgooien en ik wil niet meteen van je scheiden. Maar ik wil ook niet met je samenwonen terwijl je met hààr seks hebt. Je bent welkom om dingen uit te praten, om ruzie te maken desnoods, whatever, maar ik wil je niet in mijn huis zolang je seks hebt met een ander. Kom terug bij me wonen wanneer het je duidelijk is dat je voor mij wil kiezen, dat je met mij verder wil en met mij sàmen onze relatie wil uitklaren en weer in evenwicht wil brengen. Niet eerder."
Dàt was een beslissing geweest vanuit mijn eigenwaarde, in plaats van te reageren vanuit mijn slachtoffer-rol en vanuit angst om hem te verliezen. Mijn reactie vanuit angst en vanuit mijn pijn, heeft gemaakt dat ik met hem bleef samenwonen in hetzelfde huis en dat ik zelfs geprobeerd heb om open te staan voor polyamorie. Maar dat haalde me eigenlijk alleen maar uit mijn kracht. Ik had (heb) niet genoeg eigenwaarde en een serieus gebrek aan een goede fundamentele basis, en dat heeft gemaakt dat ik niet vanuit eigenwaarde en kracht heb gezegd : ik wil niet met je samenleven als je seks hebt met een ander.
Maar nu kan ik zeggen : NOOIT MEER! Vanaf nu sta ik in mijn eigenwaarde en laat ik mij niet meer "mishandelen" als 't ware!
Ik wil respect, ik verdien respect. Ik verdien het ook om gesteund te worden, en om in mijn eigenwaarde gezien te worden!
Dus : NOOIT MEER!!
Ik was en ben me ervan bewust dat het eigenlijk 'oude' pijn is die aan de oppervlakte kwam - een oude pijn waarvan de diepe oorzaak in mijn kinderjaren ligt. Maar door wat er de afgelopen maanden in mijn huwelijk is gebeurt - de emotionele 'stormram' die ons huwelijk omver heeft geduwd - link ik deze pijn snel aan hem en hààr. Ook al ben ik me bewust van het feit dat de oude pijn de pijn van het heden zwaar 'kleurt' en dus die 'link' niet helemaal zuiver maakt, toch kan ik nu - op dit moment - opnieuw niet anders voelen dan pijn om wat er geweest is (en ook niet geweest is, wat ik heb gemist).
