Bewonderingswaardig luidt rond 06.30u een claxon van een oude peugeot 504 sr. Ik loop naar de deur van de auberge, open ze, buiten is het nog gitzwart en 2 blinkende ogen kijken me aan. Alfa onze taxi chauffeur waarmee we hadden afgesproken om naar 'parakou' te rijden is stipt op tijd. In het centrum van Natintangou ronselen we nog wat mensen en even later zitten we met z'n negenen in de peugeot richting Parakou. De ochtend van Benin laat zich van z'n mooiste kant zien, een gigantische wolk heeft zich als een dik donsdeken over de groene heuvels van Benin gelegd. Grote zwarte oude rondafgesleten rotsen steken snakkend naar adem uit het wolkendek naar buiten. Het lijkt wel of de mystiek van de voodoo tot leven komt, beetje akelig maar vooral geweldig mooi,...We rijden het dal in en wanneer we ons midden in de wolk begeven, wordt de wereld plots heel klein. Nu wordt het helemaal akelig, daar onze chauffeur er nog niet aan denkt z'n snelheid aan te passen! Eenmaal stopt hij, onder het motto dat een oud vrouwtje er nog wel bij moet kunnen. We maken ons allemaal zo klein mogelijk en zo geschiedt het dat we met z'n tienen -en een geit- in een oude rotversleten peugeot door een dik mist pakket vlammen, de radio krakend, knoer hard en barslechte muziek! De vierde man vooraan -die de versnelingspook tussen z'n benen heeft, één been bij de chauffeurs zijde het andere bij Nina en mij- krijgt met regelmaat een tik tegen z'n hoofd van de chauffeur, omdat z'n voet onder het gaspedaal is gesukkeld of omdat hij z'n been tegen dat van Nina laat rusten! Ondertussen vraag ik me af of de mensen hier eigenlijk wel weten waarvoor die witte lijnen op het wegdek dienen,...Op die momenten voel ik Nina in m'n hand knijpen van angst, hihi! Zo sukkelen we tegen de middag in Parakou en gaan op zoek naar een ruim bed om ons eens goed te kunnen uitrekken!
Daar de weg van Ouagadougou naar Benin volgens de www.diplomatie.be site vrij regelmatig wordt verspert door 'geld begeerde' struikrovers hadden wij onze rugzakken een beetje gecamoufleerd door ze in oude rijstzakken te proppen. Kwestie van een beetje minder in de kijker te lopen, wat als een blanke zoiezo een moeilijke opdracht is in een Afrikaans land,... De rijstzak is in iedergeval een zeer handige truckje en niet alleen als camouflage, maar ook bescherming tegen regen, ruwhandige 'bagage-stapelaars', kippen en geiten uitwerpselen. Toch kreeg ik het even warm toen de douaniers de bagageruimte van de bus opende en met grote geutnaalden prikkend steekproeven namen in willekeurige rijstzakken,... de onze zijn gespaard gebleven en momenteel bevinden we ons in Benin, een land van voodoo en zwarte magie! Onze eerste halt is Tanguieta waar zich het beste ziekenhuis van West-Afrika zou bevinden. (de helft van het personeel zijn Italianen,...) We leggen ons te slapen in 'auberge baobab' waar we zeer warm worden onthaald. s'Anderdaags laten we ons afzetten door twee moto taxi's (zem in de volksmond) -waarvan Benin en Togo zijn vergeven- bij de gare routière. Daar we zijn met z'n vijventwintigen om ons in een Nissan Vanette naar Natitingou te begeven. Gelukkig zitten Nina en ik vooraan en hebben we niet te veel last van het slecht opeen gestapelde geroezemoes achterin. Sterker nog we genieten van een perfect uitzicht vooral Nina die op de beschermkap van de motor en daardoor een beetje hoger zit! Stotend vertrekken we en al gauw waant onze chauffeur zich in Engeland (ook in de binnenbochten) Het rechter voorwiel davert als een gek elke keer we boven de 75km/uur rijden. Ook de weginfrastructuur laat een beetje te wensen over. Het asfalt is uitstekend -die is amper twee jaar oud- maar daar waar m'n in Europa met enkele haarspeldboschten zou werken, heeft m'n hier in het toch al redelijk bergachtige Benin het wegdek in een rechte lijn parallel met de berghelling naar beneden getrokken. Daar komt dan nog eens de staat van de voertuigen bij, dat het kleurrijke effect geeft daar de bermen bezaaid liggen met allerlei zwaarvrachtverkeer gesneuveld door warm gelopen remmen of what ever,... In tussen tijd schraapt onze chauffeur zonder schroom de binnenkanten van z'n geweldig grote neusgaten proper, met de extra lange pinknagel van z'n rechter hand en bekijkt daarna triomfantelijk de smerige vangst. Het moet beslist z'n reukvermogen hebben gehinderd! De smeerlaperij wordt keurig in een bolletje gerold en foefelt het daarna bij de rest in een filmroldoosje. Of het nu moest dienen voor een of ander fetisch ritueel, voer voor z'n parkieten of knapperig tussendoortje heb ik nooit durven vragen, uit angst eentje aangeboden te krijgen! In iedergeval, Nina krijgt het er heel warm van niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk daar het motortje flink warm loopt in de stukken bergop, even dacht ik te zweren gerookt vlees te ruiken, t'zal m'n verbeelding geweest zijn,... Even later komen we verstijfd van angst in Natitingou aan.
Met forse slagen wordt beurtelings de beenharde en droge Afrikaanse aarde gebroken met zware pikhouwelen. We zijn met een dozijn om het graf te delven, de hoogstaande middagzon brandt als withete kolen en steekt priemend boven onze hoofden. Het is de zelfde middagzon waarin Rai lag te brullen op het hete asfalt de dag dat ze stierf. We wisselen elkaar regelmatig af om niet te bezwijken onder de zon, diegene die haar het liefst hadden werken het hardst. Sommige willen koppig verder werken en willen niet wisselen tijdens de aflossing. Eentje bezwijkt zelfs en krijgt het net gehoffen houweel op z'n hoofd en ligt nu languit op z'n rug in het graf,...de aflossing roept! Elke druppel zweet die van ons lijf in Rai's verse graf valt heeft ze meer dan ooit verdiend! Hete uren verstrijken, de hitte weegt zwaar en drukt niet alleen op ons maar ook op de hemel die achter ons langzaam verandert tot een donker dreigend organisme en werkelijk tot leven lijkt te komen. Een verschrikkelijke wind komt opzetten en het gevaarlijk fijne stof raast over het kerkhof, kruipt overal waar het niet gaan kan, de houten kruizen worden gezandstraald en wij moeten het werk staken, mond en ogen bedekken. Tot de zwellende hemel het begeeft en vette regendruppels vat krijgen op het zwevende zand. Eindelijk, de regen koelt de aarde en brengt nieuwe moed, we kunnen weer beurtelings aan de slag. De tijd dringt, om 16.00 uur brengen ze Rai's lichaam en we hebben nog een goeie halve meter te gaan. De laatste loodjes wegen het zwaarst, gelukkig huilt moeder-natuur niet te lang en stopt net voordat het graf een modderpoel wordt. De zon breekt weer door en de laatste spade aarde wordt uit het graf gesmeten wanneer de mars in de verte aan komt.We trekken snel onze kleren mooi op hun plooi, kloppen het stof eraf en zetten ons in een min of meer officiele houding om Rai te ontvangen die ze brengen in een oude versleten krakende volkswagen transporter,... Ik schik me bij Nina en Assita die allebei met gezwollen ogen elkaar een beetje ondersteunen, slenterend achter de kist. Er is verschrikkelijk veel volk,...De kist wordt uit de volkswagen gehaald en op het ritme van links en rechts gesnik in de tombe gelegd. Rai krijgt een laatste groet, vervolgens worden de dekstenen doorgegeven en de onderste tombe waar de kist ligt wordt afgedekt van het zonlicht. Daarna wordt het graf verder bedekt, de metalen spaden zingen na wanneer de harde droge aarde terug in het graf wordt gesmeten. Het is het meest eenvoudige requiem dat ik me kan inbeelden, het fijnste zand wordt op het ritme 10-tallen meters meegedragen en gezeefd door de zachte wind die nog tussen de graven waait en ze voorzichtig streelt. Ik doe al de moeite van de wereld om m'n tranen te bedwingen en concentreer me op een verdwaalde termiet die in dienst van z'n koningin radeloos z'n weg probeert te vinden richting kolonie. Nina en ik ondersteunen Assita, die kan het niet aanzien en moet zich omdraaien. Rai'ke, Rai'ke, wat zal het huis leeg zijn nu je er niet meer bent. Geen sexy schaterlach meer, geen prachtige glimlach die het fijne spleetje tussen je tanden ontsluiert,...Nee, die glimlach ligt nu 2.5meter begraven onder een dorre aardkorst! Zoals ik al eerder zei: "Het zijn hier verdomd taaie mensen!" Jammer genoeg zijn ze het hier gewoon iemand te verliezen! Het leven van een Afrikaan hangt aan een nog veel zijderen draadje dan dat van ons en dat maakt de mensen hier 'beetje' harder. Wij kunnen ons zoiets niet inbeelden, maar iemand verliezen hier is eigenlijk niet meer dan een Afrikaans 1-dagsgriepje. Nina en Assita krijgen te horen dat ze niet mogen huilen, het is Gods wil en dan mag je niet huilen! "God neemt en wij houden de rest,..." Je moet je erbij neerleggen! God of Allah, allen vluchten ze liever in het gebed, dan voor hun rechten op te komen! Maar daar zijn Nina en ik een beetje te nuchter voor en Monza's, "Van God los" raast als een overladen goederen trein door m'n hoofd. Ik voel me verdwaald in het donkerste gedeelte van m'n gevoelens en krijg plots een heel onveilig gevoel over me heen! Als er dan al een God bestaat is Hij het niet waard te bestaan dat Hij Rai zo laat gaan. Niemand verdient het maar Rai is dan toch wel de allerlaatste! Het enige wat God hier doet is de waarheid bedekken met een zware zwarte doek! Die waarheid is dat iemand de schuld draagt van Rai's dood! Die waarheid is ook dat Rai haar allerlaatste adem heeft gegeven in de armen van Assita. Terwijl Nina haar mooie 'blanke' benen uit haar lijf liep voor medicijnen die waarschijnlijk zelfs niet meer voor Rai bedoeld waren. Het enigen wat de dokter in feite heeft gedaan is hier en daar een beetje porren in Rai's lichaam, vaststellen dat ze het niet meer ging halen, vervolgens weer de deur uitgelopen en ons allemaal een beetje in de waan gelaten! Ze hebben Rai langzaam laten sterven in omstandigheden waarin m'n bij ons nog geen varken mag slachten. Nu moeten we er wel bij vermelden dat de dokters soms maanden niet worden betaald, dat is natuurlijk niet bepaald motiverend! De vraag of dat een reden is zo laks met een stervende om te gaan, laat ik aan jullie,... De regeringsleiders laten het in ieder geval niet aan hun 'hart' komen, gepanserd door zware bankbiljetten laten ze dringende operaties in Europa uitvoeren. Achter de ernst van hun stempels en eindeloze papierwerk schuilt bedrog en corruptie -hebben ze allemaal van ons geleerd- en ik weet maar al te goed dat we er in ons landje ook wel eens van tijd tot tijd last van hebben, over de gehele wereld trouwens, maar ik heb zo een sterk vermoeden dat dat de Afrikaanse corruptie wel erg sterk de kop uitsteekt. Het erge daarvan is, dat het de problematiek in Afrika een westers product is! Er zal een zware cirkel doorbroken moeten worden, een cirkel die het onderdeel is van Afrikaanse systeem dat als een onbreekbare ketting strak om het continent gespannen is. Ook Rai is 'vermoord' door dat systeem in combinatie met het gigantische anti-solidariteits monster dat -hier in Afrika nog meer dan bij ons- als een parasiet onder de bevolking leeft. Het systeem wordt gesmeerd door mensenlevens en zaait onrecht, machteloosheid en verwarring over het continent, om later weer mensenlevens te kunnen oogsten en de machine draaiende te houden. Dat maakt het voor mensen als Herman en Ludo het er erg moeilijk op, het is ongelooflijk wat die gasten hier in zulke tegenstromen hebben gepresteerd! 23 pompen in 6 jaar, ik kan gerust zeggen dat ik fier ben op m'n vader en Herman, want elke keer krijgen ze het weer voor elkaar! Ousman, de man van Antou die geadopteerd is door zweden en een westerse manier van denken heeft, vertelde ons dat als we Rai niet hadden gevonden, ze waarschijnlijk terplaatse op straat gestorven zou zijn. Een koude scheut van walging rolt rillend langsheen m'n ruggegraad van onder tot boven in m'n nek! Het gezegde: "M'n kan een man uit de jungle halen maar niet de jungle uit de man!" Heeft z'n kracht nog niet verloren,... Die jungle is in feite de enige wet die telt. De rechten die wij kennen zijn hier in de verste verte nog niet van toepassing, laat staan de rechten van een stervende als Rai! Telkens weer worden die rechten samen met het slachtoffer begraven. Het laatse recht dat we Rai kunnen geven is een stem! Het lot is inderdaad als de vlucht van een zwaluw in een zwerm muggen, zoals Harry Mulich schreef. Maar de vlucht van de Afrikaanse zwaluw is nogàl gevaarlijk! Rai is het zoveelste bewijs van de lage gemiddelde levensverwachting in Burkina, namelijk 47jaar! Het kan goed zijn dat ik er gigantisch naast zit met m'n stellingen, maar het is hetgene wat ik ervaren heb en in het kielzog van een ervaring suizen bevindingen en vermoedens mee. Jammer genoeg dragen deze bevindingen en vermoedens een zekere achterdocht! We moeten de mensen hier gelijk geven, het leven gaat inderdaad verder en zo ook onze reis! Ouagadougou mag dan jammer genoeg in onze herinnering een zwarte vlek op onze denkbeeldige wereldkaart zijn, we verlaten de stad met het optimisme dat altijd een vertrek en het vooruitzicht van een nieuw doel begeleidt, in dit geval is dat Benin!
RAI (het is een lang verslag, maar misschien wel belangrijk)
Herman en onze pa zijn ondertussen terug naar Belgie en wij hebben ons laten onderbrengen bij een burkinabe's 'gezin', waar we gratis mogen overnachten. Bestaande uit een vrouw die die haar 4 nichtjes opvangt. Eentje ervan is de dochter van een bekende zangeres hier in Burkina die zingt over weeskinderen. Moet er echter wel bijvermelden dat haar man in Parijs woont en ze zelf voor de 'showbiss en het geld' heeft gekozen en haar dochter afstaat aan haar moeder en de tante van de familie! Het 3-jarig kleintje ziet haar moeder nooit en vraagt voortdurend naar haar en begint te huilen als ze haar moeder op tv ziet zingen. (voor de arme weeskinderen) We kennen de achtergrond dan wel niet maar, hebben er toch een beetje een dubbel gevoel bij! De oudste van de nichtjes luistert naar de naam 'Rai', ze is 21jaar, ze is knap heeft een prachtig Afrikaans figuurtje en is bovenal puur! Heeft een prachtig diepe stem en een zalige glimlach die iedereen in het huis gelukkig kan maken. Ze is de zon in huis en houdt het gezin mee draaiende, wast en plast de kleintjes, schropt de vloeren, wast iedereens kleren en kan zalig koken! Soms zijn we Rai kwijt en vinden we ze slapend terug op de koele vloer van het veel te kleine voorraadkamertje in huis. Zij is de ware 'African woman' en ze is ondertussen een zeer goede vriendin geworden! Ondanks dat ze 21 is kan ze jammer genoeg lezen noch schrijven, we zijn vastbesloten de dagen die we hier zijn haar te helpen en zijn alvast begonnen met het alfabet,... Vandaag is het zondag en we hebben met Rai afgesproken aan het zwembad zodat we ze ook nog kunnen leren zwemmen, want ook dat komt hier niet aan de orde als je een opgroeiend kind bent. Onderweg naar het zwembad zien we weer zo'n enge groep mensen rond een verkeersslachtoffer staan. Het is hier werkelijk alle dagen prijs, gisteren nog, knalde er een scooter op onze auto. Hij reed veel te snel en zonder lichten, maar is er goed vanaf gekomen. En hier beseft m'n echt nog niet dat m'n het slachtoffer ruimte en lucht moet geven. We wringen ons claxonerend met de auto door de nieuwsgierige menigte en terwijl ik m'n best doe geen andere slachtoffers te maken, zegt Nina: "Maar dat is precies Rai!" Ik kijk om en zie inderdaad Rai op het asvalt liggen, gooi het stuur om en zet de auto aan de kant. We lopen op de menigte af en duwen zoveel mogelijk van die nieuwsgierige eikels opzij en roepen dat ze achteruit moeten gaan en ruimte moeten geven! Wanneer ik tot bij Rai kom slaat m'n hart tien tellen over. Ze ligt op haar rug en staart met haar prachtig diepe grote zwarte ogen levens-en eindeloos naar het beetje blauwe lucht dat tussen de nieuwsgierige zwarte hoofden zichtbaar is! En weer moet ik die klootzakken een paar meter achteruit jagen, begrijpen ze hier nu niets! Ik neem haar hoofd tussen m'n handen en klop zachtjes tegen haar linker wang en roep haar naam,... plotseling draaien haar ogen in m'n richting en kijken me met zoveel angst aan dat ik haar pijn kan voelen! Ze neemt diep adem, knarst eerst haar tanden, brult en schreeuwt het uit van de pijn, kronkelt en draait in alle richtingen! Haar kleren zijn gescheurd, ellebogen kapot en het bloedt tussen haar benen. Nina en ik schreeuwen om een ambulance, die hebben ze gelukkig ondertussen al verwittigd, je weet maar nooit met die achterlijke ramptouristen, die er ondertussen weer met hun neus bovenop staan! Ze roept voortdurend onze namen en die van 'Assita' haar beste vriendin die ondertussen op de hoogte is gebracht en huilend is komen aan rennen. Ze smeekt om water en wil zich voortdurend aan me recht trekken, haar sleutelbeen lijkt gebroken maar dat deert haar blijkbaar niet. Ze roept dat het te warm is en wil weg uit de zon, maar moeten haar natuurlijk laten liggen. Ik neem iemand bij de kraag en zeg hem dat hij een doek moet gaan halen zodat we haar van de brandende zon kunnen beschermen! (een doek die er trouwens nooit is gekomen) Tussen al haar pijnscheuten door probeer ik Rai te kalmeren, met de woorden dat de ambulance op komst is en dat ze dan snel uit de hitte zal zijn, maar ook dat heeft weinig effect! Ze blijft vragen: "Daniel, aide moi" gevolgd door weer zo'n ijskoude luidkeelse pijnscheut! WAAAAI!!! (Moré voor au!!)Maar ze laat geen enkele traan, Rai is een sterke vrouw en weet zeker dat ze het zal halen! Maar moet toegeven dat het toch wel akelig is, wanneer ze weer begint te brullen en zich probeert recht te trekken! Nu stoppen er langst de straatkant zelfs al scootertjes met hun stinkende uitlaatgassen om een kijkje te nemen. Weer moet ik bijna iemand op z'n bek slaan om hem te doen inzien dat, hij het moet afbollen met z'n uitlaatgassen, terwijl ik ook nog Rai moet tegenhouden om recht te staan! En waar blijft verdomme die ambulance het lijkt wel een eeuwigheid te duren! Ondertusen verzamelt Nina al haar spullen die her en der op straat liggen bezaaid naast het verhakkelde scootertje waar de vrachtwagen is overgereden! De vrachtwagen die trouwens nog draaiende en achtergelaten aan de kant staat, omdat de chauffeur ' hem is gesmeerd! Waarschijnlijk heeft hij gedronken of zijn de papieren niet in orde,... of beide! Tussen Rai's geschreeuw door hoor ik in de verte de sireine van de ambulance, eindelijk!! Dat werd hoog tijd! Ik kan nauwelijks m'n ogen geloven, maar de ambulance is niet meer dan een aangepaste oude brandweerwagen. Soit, met heel weinig spoed wordt brulende Rai in de ambulance gelegd (het is blijkbaar voor de ambulanciers ook 40°c) Nina stelt voor dat ze bij Rai blijft en met de ambulance meerijdt, ik volg met de auto. Na 5 min is de ambulance nog steeds terplaatse, terwijl Nina al de moeite doet om de ambulance te doen vertrekken. Maar dat gaat niet want ze moeten eerst de gegevens van de vrachtwagen hebben! En terwijl het kleine ziekenwagentje zich bijeen probeert houden door de kreperende Rai binnenin, dwingt Nina de ambulancier te vertrekken door hem te zeggen dat hij er aan kan verdienen! Dat verandert de zaak, Nina belooft Rai dat alles goed gaat komen en dat ze snel in het ziekenhuis zullen zijn. Ik volg in de mate van het mogelijke, we draaien het terrein van het ziekenhuis op en scheuren naar de spoedafdeling. En als Rai haar rug niet had gebroken tijdens het ongeval dan zal dat beslist nu wél gebeurd zijn, daar de weg naar de spoed er slechter bij ligt dan de meest verschrikkelijke piste die we hebben gehad op onze tocht naar Dakar. De entourage om het ziekenhuis lijkt wel een oorlogsgebied en het boezemt me een beetje angst in. De verschrikkelijk knellende houten deur van de overvolle spoedkamer -die enkel bestaat uit 4 typisch 'ziekenhuis' groene muren en in elke hoek een zielig bedje waarvan 1 een matje op de grond is- moet met veel macht worden open geramd. Ze ploffen Rai op een van die bedden nadat ze eerst het bed hebben moeten ruimen. De vloer ligt vol met rode aarde, watjes, bloed en gebruikte handschoenen. Tegen de muur hangt het soort wastafel dat je terug kan vinden bij een slordige garagist, erin ligt een briefje waarop staat geschreven: "Interdit d'utiliser!" De man naast Rai die ze nu op de grond hebben gelegd, heeft z'n been in een gigantisch vuil verband laten wikkelen. Rai wordt van haar kleren ontdaan en de witte jassen verdwijnen uit de kamer. We wachten op de komst van de dokters maar wanneer die niet blijken te komen gaat Nina een kijkje nemen op de gang. Daar wordt haar verteld dat we eerst moeten betalen!! Rai blijft kreperen en brullen, de gang die eerst vol stond met wachtende mensen loopt langzaam leeg omdat het galmend brullende geluid een beetje te oorverdovend is. Het koude geluid buiten draagt ver en de spoed lijkt wel veranderd te zijn in een martelkamer. Dat trekt dan weer volk aan en de slepende deur van de spoedkamer wordt nu en dan opengeduwd door alles behalve dokters, nee het zijn mensen die eigenlijk toch wel eens willen weten wat er gaande is daarbinnen. Een goeddraaiend café is er niets tegen! Ondertussen is Nina tot bij de dokter geraakt en heeft hem verteld dat alles wat betaald moet worden betaald zal worden! Nu pas neemt hij een papiertje bij de hand kribbelt er wat op en zegt dat die spullen moeten worden afgehaald bij de eerste hulp post. Daar krijgen we na het tonen van het briefje en betalen van 3500cfa een pastiek zakje met nieuwe naalden en steriel verband. Nina haast zich naar de dokter die weer spoorloos blijkt te zijn, ik terug naar Rai. Nina loopt met tranende ogen een beetje machtloos rond -zich afvragend waar die dokter is- wanneer ze wordt aangesproken door 2 verplegers en een 'big mama' die in de luwte wat verkoeling zoeken. Ze zeggen haar dat ze wat rustig aan moet doen en niet mag huilen, de big mama zegt dat ze in de plaats beter andere kleren kan aandoen, omdat haar rokje veel te kort is! Ze vragen ook nog even of zij Rai heeft aangereden, daar ze zo in paniek is! En dat terwijl Rai nog eens een pijnkreet over de binnenkoer uitschreeuwt,... Net voor ze uit haar krammen wil schieten, komt de dokter voorbij gedalkt. Wanneer de dokter Rai wil behandelen, lijkt dit onmogelijk door dat ze te wild spartelt, ze rukt zelfs bijna de kleren van Nina's lijf. Nu pas besluit de dokter dat Rai misschien toch wel wat valium kan gebruiken. Weer krijgen we een briefje en haasten ons met portefeuille naar de eerste hulp, Assita blijft bij Rai. De man van de eerste hulp ligt te rusten op een ziekenhuisbed wanneer we daar aankomen. Roepen hem wakker terwijl we ons afvragen waarom dat bed niet op de spoedkamer staat. Hij bekijkt het briefje en vertelt ons dat we dat bij de pharmacie moeten afhalen en wijst in een onduidelijke richting. Aangemoedigd door Rai's pijnkreten die over de binnenplaats deinen haasten we ons in de 'aangegeven' richting. Toevallig bij de pharmacie aangekomen wil de dame achter de balie ons terugsturen naar de eerste hulp. Wanneer we zeggen dat we daar net vandaan komen, zegt ze: "O ja misschien heb ik dat wel hier liggen,..." We geven haar de nodige 800 cfa en spoeden ons terug in de richting van Rai's gebrul. Daar aangekomen moeten we verdomme weer opzoek gaan naar die duivelse dokter! We vinden hem terug op z'n mooie bureautje bezig papier werk in te vullen. 'Antou' een goede vriendin is ook verwittigd en toegekomen, ze helpt Rai mee te kalmeren. Nu begint ze zelfs al bloed op te hoesten! Rai's arm wordt met zo'n latex handschoentje afgebonden en krijgt de 2 valium capsules toegediend. Maar dat blijkt haar niet echt tot rust te brengen, zodat er verdomme nog steeds geen eerste hulp kan worden toegediend! Andere familieleden van Rai zijn ondertussen ook al verwittigd en toegekomen. Omdat Rai niet te houden is besluit de dokter toch maar 2 tubes voor te schrijven, Joost mag weten wat het is? Die tubes moeten er dringend komen, een tante van Rai wil zich ook voor de kar spannen, en gaat voor de tubes! Nina stelt voor of zij niet moet lopen, is niet nodig! Enige tijd later komen de 2 tubes eraan 'geslenterd' de mensen zijn blijkbaar niet in staat de ernst van de situatie in te schatten! We rennen met de tubes naar de dokter. Rai krijgt nagenoeg de 2 tubes gelijktijdig geinjecteerd en de dokter verdwijnt weer op de gang. Al heel kort na de injecties stopt Rai met ademen, Antou rent de gang op en roept de dokter: "Ze ademt niet meer!" Die antwoordt haar dat ze zich niet druk moet maken dat ,dat normaal is. Antou roept dat het niét normaal is en staat erop dat hij terug komt. Hij komt toch maar eens een kijkje nemen en moet vaststellen dat Rai's hart het heeft begeven. Ze heeft een hartaanval gekregen! Terwijl ze Rai reanimeren kan Assita het niet meer aan en rent naar buiten tot haar benen der niet meer kunnen dragen en stuikt in elkaar. Nina en ik proberen haar optevangen in de mate van het mogelijke, wat niet gemakelijk is, haar beste vriendin heeft zonet haar laatste adem geblazen! Het volgende moment lijkt eeuwen te duren, tot Antou komt aanlopen en zegt dat alles inorde is,dat ze Rai naar de 'operatiekamer' hebben verhuisd en dat alles in orde gaat komen! Het tij is gekeerd, Rai is een sterke vrouw ze gaat het halen, maar heeft ons zonet wel heel bang gamaakt! Rai'ke, Rai'ke, Rai'ke toch, ik hoop dat allemaal in orde gaat komen na de operatie! Eindelijk gaat er iets gebeuren, dat werd hoog tijd,... Iets gebeuren!? Toch niet, na al dat bloed dat ze is verloren weten ze nog steeds niet wat haar bloedgroep is. De familie weet het ook niet en in haar spullen is niets terug te vinden! Ze moeten eerst haar bloedgroep onderzoeken vooraleer ze kunnen opereren, ze heeft er veel te veel verloren! Het worden lange bange uren wachten en we kunnen niets doen. Ik ga ondertussen verderop drinken kopen voor de familie en vrienden van Rai. Na een poos komt Nina naar me toe gelopen en roept van ver: "Geld, geld ze hebben weer spullen van de pharmacie nodig!" Ik geef haar onze portefeuille en ze verdwijnt weer. Het medicijnen-arsenaal van het ziekenhuis ligt op het ganse domein verspreid over drie pharmacies, waar je als ze het al hebben, alleen je spullen meekrijgt als je, je geld laat zien. Spoed of geen spoed, eerst betalen! Het is zelfs zo gek dat Nina buiten het ziekenhuisdomein op zoek moet naar een pharmacie. En wanneer ze terug loopt -met veel spoed- proberen ze haar terug te sturen omdat ze de pas afsnijdt over het gedeelte waar eigenlijk de wagens het ziekenhuis binnen moeten rijden,... Ze overhandigt de spullen aan de dokter die gezapig terug naar Rai wandelt. Nina zet zich weer bij de familie naast Assita die nog steeds door waterige ogen voorzich uitstaart. Na een goed half uur komt de dokter weer met een papiertje aanlopen. Nina en ik veren recht, lopen weer eerst alle pharmacies van het ziekenhuis af om dan weer in de pharmacie op straat te belanden. Hebben ze dan werkelijk niets in dat klote ziekenhuis! Denk ik bij mezelve, terwijl Nina zegt dat organisatie geen geld kost! We betalen en ontvangen onze marchandise, lopen weer naar het ziekenhuis en geven weer alles aan 'Mister don't worry' die weer in de duistere gang verdwijnt,... Er verstrijkt nog een uur zonder nieuws en het wordt laat wanneer de tantes van Rai ons vertellen dat we beter naar huis kunnen gaan om ons beter aan te kleden tegen de muskieten. We nemen Assita met ons mee zodat ze er even tussenuit kan, het kind is helemaal overstuur. Thuis aangekomen en omgekleed worden we opgebeld dat we niet meer hoeven terug te komen, Rai is dood,...
De wekker wekt ons om 5uur, we gaan vandaag een geplaatste pomp contoleren ten noorden van Burkina in het plaatsje Doundégue.Een pomp geplaatst van ingezameld geld door de vzw "vrienden van burkina" zie: www.vriendenvanburkinafaso.be Zo vroeg op de dag vertrekken geeft het voordeel dat je de hitte een beetje voor bent en zo denkt heel Ouagadougou. Iedereen is al druk in de weer en snort of fietst z'n doel achterna. Wij verlaten de drukte van Ouaga richting 'Bourzanga' een goeie 150km ellenlange wasbord-piste! Het rode stof van het Afrikaanse 'wegdek' waait flink de hoogte in, achter het kielzog van onze Toyota landcruiser. Het landschap is dor en droog, toch vertoont het sporen van hevige regenval. Een goeie 4,5uur na vertrek zijn we in het plaatsje 'Bourzanga' waar we even halt nemen om op zoek te gaan naar een gids die ons kan leiden tot in Doundégue, 25km brousse inwaarts. Door de jarenlange ervaring is niet alleen onze auto maar ook onze chauffeur enkele vijzen verloren en geregeld knotsen we met onze blanke hoofden tegen het dak van de landcruiser,... het is geen gemakkelijk terrein! Een drie kwartier en een lekke band later arriveren we in Doundégue. Daar staat een spinternieuwe waterpomp met enkele kinderen er omheen te pronken in de brandende zon van de Burkinabé sahel. Wanneer we uitstappen laten de kinderen al het werk vallen en lopen de benen uit het lijf, borst vooruit, hun hielen slaan achteraan tegen de bibs en zonder om te kijken verdwijnen ze in de verte. Waarschijnlijk uit angst voor de 'nassara' (blanke). Daar staat ze dan, een simpele pompje, enkel manueel bedienbaar, fier op een betonnen sokkeltje met afvoergootje nog nalekkend van het laatste werk van de met angst weggelopen kinderen. Deze pomp vult niet alleen de plastiek bidonnen en zinken tijlen, maar ook de harten van de 'Peulen' die er rond wonen. Doordat de wortel van de pomp zo'n 50m dieper z'n water opslorpt moeten de vrouwen en kinderen niet meer 10km verderop het water uit een put trekken! Ze kunnen nu ook het hele jaar door hun akkers bevloeien en zijn niet meer afhankelijk van het regenseisoen. Onze 'Vrienden Van Burkina' hebben goed werk geleverd! Ondertussen komen enkele dorpelingen nieuwsgierig een kijkje nemen, we worden uitgebreid met buigende gebaren bedankt! Het is overduidelijk dat het werk van Herman en Ludo niet voor niets is geweest! Alles is naar wens, we nemen afscheid worden nog eens extra bedankt en gaan terug richting huiswaarts. We banen ons weer een weg door struiken, droogstaande poelen en proberen onze oude sporen weer terug te volgen in de mate van het mogelijke. We laten onze gids weer achter in het dorpje 'Bourzanga' en kiezen weer voor de piste richting Ouaga. Onderweg in 'Kongoussi' een zanderig dorpje, nemen we halt om een Bourkinabés kieken naar binnen te werken en een frisse pint te drinken. Maar na een tijdje moeten we onze halfvolle pinten laten staan, omdat het een beetje te waaierig begint te worden! De knal blauwe hemel begint duivelse patronen te vormen, dikke donkere wolken rollen van onder naar boven en andersom en het wordt abnormaal donker. Ons terrasje begint z'n stabiliteit te verliezen en wij maken ons zo snel mogelijk uit de voeten voordat de hemel barst. Het rode stof van het wegdek raast als een trein door de hoofdstraat van Kongoussi die parrallel ligt met de windrichting! Nu en dan rolt er een half rieten hutje door de straat, achtervolgd door waarschijnlijk de eigenaar. Weer andere mensen vluchten binnen. De hemel hier boven Burkina is al even taai als de mensen die eronder wonen en houdt het water veel langer vast dan wij gewoon zijn in Europa. Ze is donker en zwaar gezwollen, een felle bliksemflits scheurt de gespannen hemelbodem open. Bakken water storten vervolgens naar beneden! We zijn maar net op tijd in de wagen en moeten dringend verder rijden, als het zo blijft gieten is de kans groot dat de weg zal wegspoelen. Onze voorruit wordt zwaar onder druk gezet door de hevige regenval en onze ruitenwissers krijgen het niet voorelkaar een klaar zicht voor ons te prepareren. Zeker niet wanneer er eentje afbreekt! Het zicht wordt beperkt tot een goeie 10m, onze chauffeur is uiterst geconcentreerd en plakt met z'n veel te dikke en platte neus tegen de voorruit, z'n grote zwarte handen knellen fors rond het stuurtje! Het oorverdovende geluid binnen in de auto van de kiezel die het carresorie belaagt, wordt af en toe overheerst door een zware donderslag die ons lijkt te achtervolgen en vervolgens 10sec na rommelt. Nooit zag ik zo'n zwaar onweer! En wanneer de zware regenval begint af te nemen, zien we hoe het landschap kreunt onder de belasting van het water. De grote droge kale vlaktes die we op onze heenweg zagen, staan nu helemaal blank en weerspiegelen de opklarende hemel. De onschuldig droge rivierbeddingen zijn nu veranderd in gevaarlijk kolkende rivieren. Bomen zijn uit de grond gerukt, andere zijn gewoonweg afgebroken of uitgespoeld. Mensen komen voorzichtig terug buiten en maken een raming van de schade. Het rode landschap zal nu snel groen worden gedurende het 3à4 maanden durende regenseisoen. Twee weken later zal alles weer keurig dood en dor zijn,... Ter hoogte van Pabré zo'n 20km voor Ouaga is de weg fataal weggespoeld. Een autobus probeerde nog tervergeefs het wegdek te trotseren en staat waarschijnlijk nu nog te pronken met z'n assen diep in het rode slijk! In iedergeval het natuurgeweld dwingt ons terug te draaien en een omweg te maken van 85km via 'Laye'. Hopende dat de weg daar ook niet is weggespoeld,... Een uurtje later bereiken we het asvalt richting Ouaga, en wanneer we de hoofdstad binnen rijden begint de nacht te vallen,... nog een reden om vroeg op de dag te vertrekken!!
De fokker f28 zet twee uur na opstijgen in Dakar krijsend het rubber op Burkina's grondgebied. Onze pa staat al (een beetje zenuwachtig) te wachten achter het traliewerk op de luchthaven van Ouagadougou en even later zijn we officieel in Burkina Faso. We wandelen langs de parking naar een terrasje, waar we onze eerste 'Brakina' drinken. Tijdens onze eerste dorstlessing valt het ons op dat er iets niet klopt in deze stad, het neemt een enige tijd in beslag vooraleer we beseffen dat hier geen vuil in de straten ligt. De tuintjes op straat zijn netjes geknipt, het verkeer rijdt hier op de juiste plaats en m'n stopt hier voor een rood licht! De weinige wegen die er zijn, zijn in perfecte staat en hier en daar zijn zelfs fietspaden aangelegd. Er zijn veel meer én gezelligere terrasjes! Auto's zijn nauwelijks beschadigd en de mensen hier zijn gewoon vriendelijk zonder de afschuwelijke façade zoals in Dakar. Het is ook verdacht rustiger op straat geen opdringerig geclaxoneer van taxi chauffeurs, het is voor mijn gevoel een zalige stad waar m'n gewoon doet, Ouagadougou is het kleine Europa van Afrika! (voor zover we Afrika gezien hebben natuurlijk!) In iedergeval we voelen ons hier goed thuis en het is een hele verademing tegenover Dakar! We worden te slapen gelegd ten noorden van Ouaga, in een van de huizen van kolonel Tibo, een zeer prominent persoon hier in Burkina! Van Herman Beysens (collega van onze pa) krijgen we zelfs nen vette 'Intruder 800cc' onder ons gat, volledig voorzien van hels lawaai, chroom, toeters en bellen! Het is misschien wel niet volledig ons ding maar we zijn wel blij nog eens twee wielen onder ons gat te voelen!
Met pijn in het hart verlaten we het birdsparadise zebrabar. Het was een fijne locatie en een echte aanrader voor wie door Senegal reist! We nemen een piste binnendoor naar de hoofdweg richting Dakar. De piste is redelijk ruw, de ervaren Paul gaat er flink vandoor. Het frame van Esra lijkt wel uit blubber te bestaan. De combinatie bagage, Nina, ik en de diepe kuilen in de piste doen weer geregeld de vering ten einde slaan. Daar komt dan nog eens bij dat ik een beetje paranoia ben geworden voor lekke banden, en regelmatig stop om te controleren. (Gelukkig tevergeefs!) Ondertussen is Paul al tot een stofwolkje in de verte gereduceerd. We ontmoeten elkaar weer op het asfalt van Rao die ons verder leidt tot in Thiès langsheen prachtexemplaren van gigantische baobabs.
Ter hoogte van Thiès moet ik terug schakelen om de afrit Dakar te nemen en moet met veel ergernis vaststellen, dat ik wanneer ik wil terugschakelen telkens mn voet door de vettigheid van het pedaal schuift. Ik kijk even linksonder en zie dat mn voet en broekspijp besmeurd is met olie. Dat ziet er niet goed uit, we zijn op zon 70 km van Dakar verwijderd.Houd het controle lampje van de olie voortdurend in t oog, werp een stil gebed in de ether en hoop dat Esra Dakar haalt. Ik ben niet van plan te stoppen en ga door tot op het bot!
Wanneer we het drukke verkeer van Dakar naderen, geraken we in een stinkende file! Hier is de mobilisatie honger en de automatisering van Senegal het hoogst, ze zorgen er op hun beurt voor dat we al gauw tussen de zwarte rook stilstaan, snakkend naar een zuchtje frisse lucht! Ik zet mn linkervoet op het wegdek en voel hem door een olie vlek wegschuiven. Ik werp een blik op het wegdek en moet tot mn spijtig genoegen vaststellen, dat de olie op het wegdek uit mn eigen blok wordt geblazen. Een nevel olie spritst uit het linker cilinder en besprenkeld de bestrating, en nog geen klein beetje ook! Er zit verdomme een gat, onderaanin mn kleppendeksel! Paul die de way-points in zn gps heeft ingegeven, zegt dat het niet zo ver meer is. Ik sla gauw een kruisteken en rijd stoïcijns verder. Ik ga door tot het bittere einde, al moet ik de laatste kms duwen!Het verkeer is hier gigantisch chaotisch en we zijn heel blij met de gps van Paul, want na 20 min draaien we een onduidelijke zandweg in, geflankeerd door koterij winkeltjes en restaurantjes. Mn oog valt op de letters CVD die staan voor Cercle Voile Dakar de yachtclub waar de fles van Fons en Kee Oerlemans ligt! En inderdaad in de gigantische baai ligt tussen de yachten en zeilbootjes het flesvormige bootje een vreemde eend in de bijt te wezen. Stijn en Leigh zijn al enkele dagen aan boord en liggen te genieten op het dek van de Afrikaanse zon. We parkeren onze motoren onder het bladgroen van de binnenkoer. We hebben ons doel bereikt! Weliswaar met wat averij, want wanneer ik -na een frisse pint- het kleppendeksel verwijder, stel ik vast dat de bout van het tapeinde dat ik in Essaouira niet op moment kreeg, is los getrild. Die is dan telkens tussen de tuimelaar en het kleppendeksel terecht gekomen. En heeft zo op een gegeven moment van binnenuit een gat geslagen in het kleppendeksel! Waarschijnlijk is de draad voor het tapeinde in het carterblok weer beschadigd, maar wat maakt het uit, voor mijn part mag de gs uiteenvallen nu. Voor de oceaan over te steken hebben we hem toch niet meer nodig, Esra z'n best gedaan! Het avontuur is ten einde, maar een nieuw kan van start gaan,.......
In st.-Louis nemen we een paar dagen rust om te bekomen van onze 'zelf gezochte' avonturen.
Het natuurgebied waarin we vertoeven is ongelooflijk prachtig. Duizenden krabben laten de stranden bewegen alsof het zand leeft. De meest vreemde vogels versieren de lucht met prachtige silhouetten, het is hier werkelijk the birds (watchers) paradise! Ook onze goede vriend Paul Thomas komt na een dag binnen vallen. Ik kijk de carburators na met de nodige perslucht, het probleem zit hem in de vlotters. Na enige tijd draait Esra weer als voorheen.
Wanneer we de dag nadien even naar st.-Louis rijden voor inkopen passeren we een politiecontrole. Ze doen ons stoppen en een zwarte persoonlijkheid met veel te dikke lippen komt naar ons toe gestapt met een: ik ben de max attitude! Met zngeuniformde borst fier vooruit eist hij in het onverstaanbaar Frans naar onze papieren. Gevoelsmatig neem ik de papierbundel uit mn binnenzak en overhandig deze hem. Hij bekijkt aandachtig mn groene kaart en vraagt naar mn verzekering. Ik vertel hem ons grensverhaal met de Homer Simpson achtige douanier die ons verzekerde dat een extra verzekering en de carnet de pasage niet nodig was. Dom van me natuurlijk die man voor zn woord te nemen, maar wat waren we toen blij dat we geen verzekering moesten betalen, met geld dat we trouwens toch niet hadden! Daar vreten we lekker nu de bonen van, want onze politieagent begint zich nu een beetje arrogant te gedragen. Hij neemt onze motor in beslag zolang we geen papieren kunnen laten zien! Dat manoeuvre beantwoord ik met de vraag of ik dan mn papieren terug kan krijgen zodat ik op zn minst een verzekering kan gaan afsluiten. Die krijg ik pas terug als ik hem 25 geef! Ik zeg hem dat ik even naar de ambassade zal bellen om te vragen of dat de normale zaken van doen zijn hier! Hij stormt op me af, geeft me de papieren terug en zegt stotterend dat het voor één keer goed is! Ik neem de papieren, laten de motor achter en gaan per taxi verder richting centrum st.-Louis op zoek naar een verzekeringsmaatschappij, die op een zondag een verzekering voor ons wil afsluiten. In Afrika is alles mogelijk en een halve dag later lopen we door de straten van st.-Louis in het fiere bezit van een motorverzekering!
Wanneer we de motor willen gaan afhalen kost het ons toch nog een goeie 10000cfa (15) in het begin probeer ik het nog te weigeren, de politieagent wordt rood in het aangezicht en ons geschil begint onprettige vormen aan te nemen. De man zn te dikke lippen zijn in het heetst van de strijd toch wel een echte handicap. Hij geraakt amper uit zn woorden en struikelt voordurend over zn lippen. Vlaamse scheldwoorden worden beantwoord door onverstaanbare dierlijke geluiden. Na lang onder handelen moeten de toubabs (blanken) het onderspit delven. We betalen de 15 smeergeld en rijden weer naar de zebrabar, waar Paul ons met een applaus toelacht, eerst een pint, Stijn en Leigh die deze morgen zijn vertrokken richting Dakar, zijn ondertussen bij Fons en Kee aan de fles gearriveerd! Morgen vertrekken we met Paul naar Dakar.
Nouackchot verlaten is weer een zware bevalling. Het is hier zo'n beetje de fabriek van de chaos, alle verkeersregels worden hier zowat genegeerd! Dat speelt ook een beetje in ons voordeel, daar we haltgebarende politie agenten gewoon voorbij kunnen rijden. Het is hier toch ook veel te warm voor hen, en zijn trouwens niet mobiel genoeg om ook maar iets te ondernemen. ''Go with the flow'' is het verkeersmoto hier, ze zijn het blijkbaar gewoon genegeerd te worden! Na enkele krampachtige manoeuvers begint de chaos te vervagen en even later maakt het betonnen constructiedecor plaats voor het eindeloze zand en hoe meer we oostwaarts gaan hoe warmer het wordt, het landschap begint serieus te glooien en Esra krijgt het er een beetje moeilijk mee in de stijgende stukken en moet haar nu en dan flink de sporen geven! De hitte komt ons en de motor niet bepaald ten goede,... Het doods eskader van de droogte loopt hier hoog op, geregeld kondigt de geur van de dood het stoffelijk overschot van een droogte slachtoffer aan! Geiten, ezels, runderen en dromedarissen! Jawel zelfs de schepen van de woestijn moeten er aan geloven! En telkens bij het passeren van een dromedaris kadaver controleer ik met droge keel in m'n spiegels of onze watervoorraad nog aanwezig is achterop,... Hier moet zelfs het asfalt er aan geloven, het barst open van de droogte en de hitte doet het vervolgens omhoog krullen. Flinke happen uit het wegdek doet de concentratie verhogen en de snelheid dalen. De uiterste waakzaamheid en de warmte van een 45 graden doen m'n handen klammig rond het stuur klemmen, wat het er niet bepaald gemakelijker op maakt! Na enige tijd verdampt de hitte m'n concentratie en belanden we in een gat van de weg, m'n achterband loopt in een mum van tijd leeg en gaan glibberend aan kant,... Fuck man, 45 graden, in de middel of nowhere, (eigenlijk veel) te kleine bandijzers, een fietspomp, geen spriet schaduw,één liter lauw water en een kadaver als enige toeschouwer! Ik begin er maar gelijk aan, kleren uit en bagage eraf. De 3 bouten van het achterwiel zijn gloeiend heet evenals de band ijzers die ondertussen al 5 min in de zon liggen. Nadat ik de band van het wiel heb gepord bekijken we de binnenband en een 4cm gapende snede kijkt ons beteuterd aan. Gelukkig heb ik nog een geplakte binnenband bij, die is heel snel uit de koffer gehaald en op het wiel gelegd!
De gloeiend hete pomp wordt op het ventiel gezet, een zweterig en klamme moment breekt aan om de band van lucht te voorzien. Enkele emmers zweet later rijden we vrij en vrolijk verder in de richting van Aleg, maar een goede 10-tal kms verder begint Esra weer te slingeren en moeten we weer van de weg af met een lekke band en kan het hete gerotzooi weer helemaal overnieuw beginnen! Om de een of andere reden begint de lijm van de pats telkens weer te lossen, ik begin zelfs even aan mn kunnen te twijfelen. We komen later te weten dat mn hier een speciaal hitte bestendige lijm gebruikt. En om een lang verhaal kort te maken mochten we dit banden plak ritueel tot vervelens toe vijfmaal herhalen! Plakken, zo ver mogelijk rijden, plakken, zo ver mogelijk rijden, tot mn pats op waren! De nacht begint te vallen en we zijn nu gedwongen de weinige grote vrachtwagens die passeren te doen stoppen met onze zwaaiende zaklampen. Zij hebben grote compresoren waarmee we onze band extra vol kunnen pompen en zo mondjesmaat weer verder kunnen. Tot er geen meer passeren, Aleggaan we niet meer halen en we overnachten aan de kant van de weg. We hopen morgen een taxi te kunnen nemen naar Aleg,
En zo zitten we sanderdaags met achterwiel op schoot in de taxi richting Aleg. Daar aan gekomen gaan we opzoek naar een bandencentrale die wel goede lijm hebben en een bank om ons geld te wisselen. Maar Aleg is in werkelijkheid veel kleiner en onderontwikkeld dan het in mnergste nachtmerrie zou geweest zijn! Er is namelijk maar één Western Union en die verteld ons dat ze geen Dollars meer wisselen, we proberen zelfs de zwarte markt, maar ook hier tevergeefs. Het ziet er naar uit dat we een beetje vast zitten hier. We moeten onze band nog betalen, eten en water inkopen voor de dag door te komen en we hebben net genoeg benzine om de grens te halen. Dan valt mn radeloos oog op een postkantoor, je weet maar nooit en we gaan erop af! Een zeer rustig en bescheiden persoonlijkheid stelt zich voor als hoofd van de post en laat ons binnen. Na ons probleem te hebben uitgelegd wandelen we met 10000um (een goede 30eur) weer buiten. Op voorwaarde dat we het per post weer opsturen van zodra we in Bogué (net voor de grens van Senegal) aankomen. Hij is er zeker van dat we daar onze Dollars wel kunnen omwisselen. We wuiven het Mauritaanse unicum een zeer dankbare gedag en begeven ons richting Esra. Een goed uur later bevinden we ons eindelijk op de weg richting Bogué met een band die weliswaar hard blijft, maar halverwege toch weer de pech krijgen dat Esra op één cilinder begint te rijden. Het magdan wel slecht zijn voor het moterblok, de hitte doet me dit probleem negeren en op één cilinder arriveren we in Bogué, dat grenst aan de Senegal rivier. Maar wanneer we ons informeren naar een veerpont, vertellen ze ons doodleuk dat hier geen overzet meer is! We zouden terug moeten naar Rosso, met andere woorden; heel de weg terug naar Nouachot en dan zuid-waarts richting Rosso! Geen haar op mn hoofd dat daar aan denkt en we blijven zoeken naar een overzet. Tot we een visser vinden die ons met zn piroquet voor onze resterende 7500um met motor en al wil overzetten naar Senegal. Probleem is dat we nu wel geen geld meer hebben om Esra te voorzien van benzine daar we ook hier onze Dollars niet kunnen wisselen bij bank noch zwarte markt, sinds de oorlog in Irak. En de islamitische republiek begint hier eventjes sterk te ruiken naar de geur van een boycot, Maar onze visser verzekert ons dat we over het water gemakkelijk onze Dollars kunnen wisselen en er ook benzine te verkrijgen is. Esra wordt met man en macht in de pirroquet getild en even later er ook weer op dezelfde hachelijke wijze op het Sengalese land gezet. De grens overgang is hier van onbelangrijke orde en de op Homer Simpson gelijkende douanier zowel uiterlijk als geestelijk- maar dan int zwart, controleert zeer nauwkeurig onze paspoorten! Van een carnet-de pasage heeft hij nog nooit gehoord en ook een verzekering voor Senegal is niet meer van de orde, komt mooi uit, denk ik bij mezelf we hebben toch geen geld meer. Op mn vraag waar we hier het dichtstbijzijnde water kunnen kopen en benzine kunnen tanken, wijst hij naar de overkant van de rivier. Of een goede 80km door een doolhof van pistes door de brousse richting Ndioum aan Senegalese zijde, hij raad het ons af zonder gids te doen. Ik heb trouwens toch niet genoeg benzine om die afstand afteleggen. Die Mauritaanse rotzak heeft ons erin geluisd! Nu staan we hier zonder geld, benzine en water. De romantische kleur van onze reis begint serieus te vervagen en de staalharde realiteit komt eronder tevoorschijn dat we ons in een verschrikkelijk web hebben verwikkeld waar we niet uitgeraken! Bij deze gedachte krijgt Nina die al 2 dagen niet gegeten heeft- het een beetje moeilijk, daar komt dan nog eens de bakkende hitte bij. Ze voelt zich wegdraaien en wriemelt zich vlug in de koelte van het lemen douaniers hutje en legt zich op het bed van de douanier. Die kijkt haar verwart aan en vind niet direct de woorden om het haar te verbieden. We leggen hem ons probleem uit, en een droge dommage van zijn kant uit, klinkt door de hopeloze atmosfeer van het hutje. Hij slaat de laatste stempel in ons paspoort en dwingt ons 5000cfa te betalen voor bewezen diensten, dit slaat alles! We vertellen hem dat de Dollar zeer goed staat en geven hem enkele 1 Dollar biljetten, ik hoop dat hij ze nooit gewisseld krijgt! Even overweeg ik Nina te verkopen ;-) of in het slechtste geval de motor, maar gelukkig kunnen we een selectie maken uit onze bagage van wat we niet echt meer nodig hebben en verkopen voor enkele cfas. We laten ons met dat geld gidsen naar het dichtst bijzijnde dorp, Démet. Een stoffige piste leidt ons naar het nog stoffigere dorp, waar de lokals meer 'Woluf' spreken dan wat dan ook anders. We mogen er overnachten op een plat dak van een soort hut. Ik controleer onder het nieuwsgierige oog van een heel dorp even waar het probleem van Esra zich zou kunnen bevinden. Schut de luchtfilter uit en kijk de carburators na maar dat biedt weinig soelaas. Ik heb eigenlijk perslucht nodig om alles eens goed uit te blazen daar de rechter carburator geen benzine krijgt, maar daarvoor is het hier een beetje te primitief, Nina filtert water voor morgen -ze gaan ons gidsen uit het ellendige web hier- terwijl ik lig te mijmeren over het feit dat ook wel eens het membraam van de carburator gescheurd kan zijn, wat heel vervelend zou zijn. Gelukkig heb ik een houtbewerkings opleiding genoten en kan die gedachte wel eens volledig fout zijn. Ik hoop in iedergeval morgen in Ndioum benzine en perslucht te vinden. Maar nu roept ons bed, we zijn doodop en de nachtelijke geluiden van de brousse beginnen te ontwaken!
Het is zalig samen met de brousse te ontwaken, langzaam ontstaan er vreemde geluiden vanuit alle hoeken. Prachtige vogelsoorten komen nieuwsgierig een kijkje nemen op het terras en vliegen weer op. Zwermen met ontelbare vogels komen scheerlings met veel gesuis overvliegen, op weg naar een zekere bestemming, op zoek naar voedsel. Het doet me er aan herinneren dat wij ook aan het werk moeten! Ik hoorde vannacht een vrachtwagen binnen rijden en ga eens horen of we daar niet met mee kunnen rijden, dan moet ik in iedergeval niet die ene cilinder overbelasten. Maar ik hoef het niet te vragen, ze komen het zelf al voorstellen of we niet met hen willen meerijden? Tegen betaling natuurlijk, Deze kans mogen we niet laten gaan, midden in de brousse met een half defecte motor en een vrachtwagen voor handen die ons hieruit kan halen, zou dom zijn het te weigeren. De motor wordt weer opgetild met man en macht, even later staat Esra goed en wel stevig vast gesjord op de vrachtwagen. We bedanken de dorpelingen voor hun diensten-gaven ze nog wat van onze Dollars die hopelijk wel kunnen wisselen- die ons allen staan uit te zwaaien in het stof van de weg rijdende vrachtwagen. Dat zelfde stofwaait op haar beurt langst alle kieren en spleten de cabine van de vrachtwagen binnen. De chauffeur werkt zich te pletter achter het gigantische stuur zonder servo met ¾ speling op de as. Ook de Mercedes motor werkt tot op het bot en blaast zn hete lucht tegen onze voeten en enkels. De gebarsten voorruit hangt met tape en stickers aan elkaar en duidt op een zwaar bestaan. Inderdaad al gauw worden we met regelmaat uit onze zetels gelicht , waarop vervolgens de vering ten einde knalt. We moeten zelfs even stoppen om een afgebroken stuk van de cabine weer op te laden. En zo hobbelen we door het prachtige gebied van de Senegal rivier, tussen dorpen en termieten heuvels. Opschrikkende vogelzwermen omringen de vrachtwagen wanneer we te dicht in de buurt komen en landen vervolgens weer keurig achter ons alsof we er nooit geweest zijn. Het lijkt wel de Kalmthoutse heide, maar dan in het 1000-voud en zonder brousse wachters . We worden nog 2x over een zijarm van de Senegal-rivier gezet via een pont -aan gedreven door men-power- alvorens we in Ndioum arriveren. Ndioum waarvan ik iets meer beschaving verwacht had, is niet meer dan een asfaltweg geflankeerd langst beide kanten door paletten en golfplaten, die moeten doorgaan voor dorp. Later blijkt ook dat het hier onmogelijk is te tanken of geld wisselen. Hieruit leer ik dat de lokalsevenveel van de streek weten als een verdwaald tourist! Het ziet er naar uit dat we nog steeds niet kunnen eten drinken of tanken. Ondanks het ene feit dat ik met Esra een overeenkomst heb, haar tot in Dakar te brengen wat er ook gebeurt. Moet ik weer afzien van het feit en overwegen haar te verkopen om uit deze miserie te geraken! We zijn gedwongen onze Dollars zwaar onder de prijs te verkopen, Het is onze enige redding, daarmee kunnen we in al de chaos een vrachtwagen die ons voor 20000cfa naar St. Louis wil brengen. Met het resterende geld kunnen we wat eten en drinken kopen voor onderweg. Dan maakt zich uit de menigte een lang, smal figuur los. Wendt zich tot ons en verteld dat hij de baas is van de vrachtwagens hier, en dat we hem nog moeten betalen van de vorige rit vanuit Démet naar hier. Ze ruiken overal geld en proberen maar,...Nina krijgt het zwaar op haar heupen -ze heeft al een hele poos niet gegeten en is doodmoe- ze roept zo hard dat al het geroezemoes tussen de 'woluf' mompelende chauffeurs doodstil wordt en allen de achterkanten van haar stembanden aanschouwen. In een mum van tijd wordt de motor van de ene vrachtwagen in de andere over geladen en we hoeven plots niets meer te betalen voor de eerste vrachtwagen! Ze hebben waarschijnlijk al genoeg verdiend aan ons,... We stappen op de vrachtwagen die beladen is met Esra, zakken ajuin en aardapelen, een hoop lokals die slapend op die zakken meereizen, Nina en ik. De rit is broeiend heet, gelukkig is de zijdeur van de bak er ooit afgebroken wat ons enige verfrissing geeft. Het mag dan wel heet en oncomfortabel zijn, we zijn blij dat we zijn ontsnapt uit het web, dat we onderweg zijn naar het milde zeeklimaat van St. Louis en de beschaving. triomfantelijk bekijken we het Senegalese landschap door het gat van de afgebroken deur. We zijn dezer dagen meer dan eens tot het besef gekomen dat we zijn groot gebracht in de schoot van de luxe, het geld gebrek en de armoede heeft ons wel degelijk in het gezicht geslagen. Ik wou Mauritanie nog een kans geven om m'n sympatie te winnen, maar het is eigenlijk net andersom uitgedraaid Mauritanie heeft mij nog een kans gegeven. Even later komen we in St.Louis aan nemen afscheid van onze medereizigers tuigen Esra op en zetten op één cilinder koers naar de 'Zebrabar' zie: http://come.to/zebrabar daar hebben we met Stijn en Leigh (het meisje van Australie dat we in Mauritanie leerde kennen) af gesproken. En daar gaan we een zeer begeerde wens in vervulling brengen,... namelijk een frisse pint drinken!
We proberen weer vroeg te vertrekken,... we slaan extra benzine in en water en zetten koers richting nouackchott. Maar Nouadhibou verlaten is een ware ontsnapping, groot lichten op, dubbele pinkers en de duim permanent bij de claxonne knop om op tijd van je paretten te kunnen geven! Stijn ondergaat hetzelfde op zoek naar een taxi, we hebben afgesproken in 'Auberge Menata' te Nouackchott! Je houdt het niet voor mogelijk wat je hier allemaal op de baan vindt, de stad is ronduit vuil en vettig alles wat je bij ons op een stortbelt vindt zie je hier rondrijden of frequent gebruikt worden! Geen enkele auto is in orde en je voelt je uiterst kwetsbaar tussen dit verkeer op een motortje met als enige bescherming een lederen broek! Je wordt langs rechts en links ingehaald door rijdende obstakels die bij ons op een verlaten autokerkhof zelfs moeilijk te vinden zijn, en dan het liefst nog overladen met onbruikbare rotzooi! De bevalling is zwaar maar de weeen komen bedichter opeen en na enige tijd is het water gebroken en persen we ons uit de nauwe stinkende foef van het schiereiland Nouadhibou! en opeens staan we in 'the middel of nowhere' voor ons een zandbak waar ik als kind altijd al van droomde, jammer dat m'n spade wat ver te zoeken is,...We laten de verstoorde mierennest achter ons en zetten koers richting Nouackchott over een splintenieuwe asfalt weg die sinds vorig jaar pas de 2 grootste steden van Mauritanie met elkaar verbond. In de verte zien we een lange wolk stof ontsnappen vanuit het zanderige landschap en evenlater paseren we de langste goederen trein ter wereld die pendelt tussen de ijzererts mijnen van Atar en de de haven van Naoudhibou. De hitte laat de aroma's van het verse asfalt onze geurklieren strelen en al gauw wordt de hitte ondraaglijk, de horizon wordt één grote luchtspiegeling. Het geeft een bizar effect, het lijkt wel of we op een gigantische ronde schijf rijden die ons constant voor blijft! Ik voel me in een abstract schilderij genaamd; "Highway to hell" persoonlijk ondertekend door de bokkepoot van de duivel! Hier is werkelijk niets, alleen zand en een smalle kleverige strook asfalt die af en toe wordt bedekt door een verradelijk laagje zand! In een nog abstracter wegrestaurant houden we even halt. Het etablissement bestaat uit de typische Mauritaanse bouwstijl, namelijk open geslepen olievaten en palettenhout. Ze bieden me er enkele streek gebonden gerechten aan -weinig groenten dus- ik laat de ongevilde geitenpoot liggen voor de volgende klant en geef de voorkeur aan de schaal rijst met geitenmagen, Nina heeft er niet zoveel zin in en past deze maaltijd! Het eerste stukje maag gaat via hele lange tanden door m'n keel,... maar het bevalt me wel en lepel de schaal in een mum van tijd naar binnen, misschien van daar dat later op de dag, de vaste substantie in de wc-pot ver te zoeken was! Na verloop van tijd begint de woeste oceaan wind weer te beuken op het Afrikaanse continent en het motortje dat er over rijdt! De wind neemt vanaf de branding al het zand mee en blaast het keurig over het wegdek. We moeten uiterst links aanhouden daar het zand het linker rijgedeelte heeft ingenomen, de wind doet ons weer hevig overhellen. De wind giert en fluit door m'n helm! Zo hevig dat het, het geluid van de ronkende motor en z'n ratelende kleppen overtreft, Nina stopt met zingen en klampt zich stevig vast! Er komen 100 km van pure concentratie aan! Anderhalf uur later bereiken we 'Auberge Menata' waar Stijn petanque speelt met wat bezoekers en lokals. We zitten door onze voorraden benzine en water heen, onze keel kleeft tegen ons gehemelte en een frisse pint zou welkom zijn. Maar ja ook in deze stinkende stad zal het een ware zoektocht zijn naar een druppel alchohol! We worden warm ontvangen in de (Franse) auberge en leggen ons te slapen in een tent van de 'Tekna' nomaden. Het zand heeft weer gekropen waar het niet gaan kan, de koffers zijn er van vergeven en het lijkt zelfs of het tussen m'n nekwervels zit, we zijn uitgeput en besluiten om hier enkele dagen uit te rusten,...
Nadat Stijn een koper heeft gevonden die 7000dh voor de xt -annex heel de zooi die hij nu niet meer nodig heeft- wil geven, gaan we terug naar de camping! Daar ontmoeten we Gert Duson, de befaamde man die met een deux chevaux'ke van Belgie naar Zuid-Afrika reed! Zie: 'Een vreemde eend in Afrika' www.touareg-trail.be Hij gaf ons vele tips over Mauritanie en Senegal, we hebben ondertussen al ondervonden dat hij een echte Afrika kenner is en we hebben waarschijnlijk nu dezelfde mening over Mauritanie!
6 Mei: We nemen afscheid van de xt 600 en even later ook van Stijn. Die gaat per taxi naar de grens waar we hebben afgesproken. We weten nog niet wat het zal geven, want normaal moet je met hetzelfde voertuig Marokko verlaten als dat je bent binnengekomen! Het convooi is sinds 2002 afgeschaft, da's een hele meevaller, want die boeffers deden er naar't schijnt drie dagen over om naar Nouadhibou af te zakken! (klopt dat? paul en christel) We hebben geluk want we hebben een stevige wind mee en halen al gauw een rotvaart door weinig gas te moeten geven, lekker goedkoop! Het wegdek is goed en de eenzaamheid is ons enige gezelschap, we maken gebruik van deze situatie om even aan sahara-sex te doen,... wel wat veel wind en zand tussen ons reet! We passeren de laatste Marokkaanse benzine pomp waar ik Esra -en de jerry can die ik van Stijn z'n xt geerft heb- nog eens extra vol doe, want morgen kost de benzine het dubbele van hier! Een kleine 50 km voor de grens staat een Nissan Patrol aan de kant van de weg, we stoppen even en drie gehoofddoekte mannen stappen uit waarvan er één gelijk in het zand begint te bidden, de andere 2 komen op ons af. De meest guitige van de twee stelt zich voor als 'El Mami Ahl Ahmed Brahim' de 1ste Vice Président du Conseil Municipal de Dakhla Parlementaire! Da's andere koek hé, dan komt ge al eens iemand tegen in de Sahara en dan is't zo ene! Hij stelt ons voor om de nacht door te brengen een paar duinen verderop waar hij z'n tenten kampement heeft bij z'n kudde 400 dromedarissen. Waarom hebben we in godsnaam met Stijn afgesroken aan de grens! We moeten het schitterende aanbod laten gaan en voortmaken want om 19 uur sluit de grens! Even later arriveren we aan de Marokkaanse grens, Stijn een half uurtje later! De bureaucratie doet ook hier z'n werk (zonder computers) en we mogen de 10 km brede strook niemandsland betreden. Hier houdt alles op, te bestaan. Dit stukje ruwe aarde is werkelijk van niemand, geen autoriteiten, geen eigendommen enkel landmijnen die nu en dan door de wind worden blootgelegd en even later weer keurig worden ondergedekt door een fijn laagje zand! Zeker niet van de weg gaan! Vorig jaar nog, blies een Engelse vrouw zichzelf op samen met haar 4x4! De avond valt langzaam over het winderige landgoed van het niets en geeft een extra lugubere dimensie aan het landschap! Moet het ons nu natuurlijk overkomen om een lekke band te rijden! Plots komt uit het niets een Mercedes 300D aangehobbeld, mannen met lange blauwe gewaden 'boubous', die door de wind bijna van hun lijf waaien komen ons te hulp! Nadat de band is gerepareerd laten we ons gidsen door het stukje niemandsland. De nutsvoorzieningen aan de Mauritaanse kant zijn van iets mindere kwaliteit. Bij kaarslicht wordt in het door felle wind rammelende kot de nodige formaliteiten ingevuld. Ze bekijken de paspoorten met meer verbazing dan argwaan en laten me het papierwerk zelf invullen. De geur van een pruttelend stoofpotje doet doe m'n maag snakken naar een heerlijk stukje lamsbout of iets gelijksaardig, maar helaas het is niet voor ons bestemd,...Stijn is intussen ook aangekomen bij de grenscontrole. De blauwgewaade mannen stellen voor, voor onze eigen veiligheid, ons te laten gidsen naar Nouadhibou. Er ligt veel zand op de weg en zullen me met hun dubbele pinkers verwittigen! De motor wordt afgeladen en Stijn en Nina stappen in de Mercedes en omstreeks 20 uur rijden we onder de Mauritaanse sterrenhemel richting 'Aubèrge Sahara', waar we goed worden onthaald.
Stijn is z'n privilège status van vrijgezel volledig verloren. Hij rookt niet meer, z'n ruime 500 scheten/dag zijn gereduceerd tot een kleine 20-tal solidaire verdeeld over 2 dagen en hij eet nu zelfs geen vlees meer! "Tot wat een vrouw een man allemaal niet kneden kan!"
Een minder zonnige kan van onze reis is,... dat bij een nader inzicht van Stijns motorblok, we tot de vaststelling zijn gekomen dat het beter is de xt aan de kant te zetten! De olie loopt nu van de boite naar de alternator. Vanmorgen nog kapte Stijn 4 liter in het blok en de olie was nog niet op niveau, normaal hoeft er maar 2,4 liter in,... om je maar een idee te geven! De kosten van reparatie wegen niet op tegen de waarde van de motor en dan nog gezwegen van de nodige tijd die de reparatie inbeslag zal nemen, wachten op onderdelen enz,... Hier is echt niets voorhanden, er is zelfs amper olie te vinden voor een benzine motor, laat staan de onderdelen die Stijn nodig heeft voor z'n xt600z! Deze middag is er al serieus onderhandeld over de prijs van z'n motor, maar de Saharawi's zijn niet bepaald de gemakelijkste soort om zaken mee te doen! Dan komt er nog eens bij dat de Marokkaanse overheid hier alles spotgoedkoop maakt om de Saharawi's hier te houden en de volkstoestroom naar het noorden in te perken. Dat maakt dat Stijn z'n vraagprijs van 500euro's met alles erop en eraan, koffers enz,... Al gauw veel te hoog is! AI, ik zie net dat Stijn een sigaret opsteekt,... van die belofte blijft ook al geen spaander meer over! Stijn overweegt nu om per bus naar Nouadibou -de eerste Mauritaanse stad- af te zakken en vandaaruit het vliegtuig te nemen naar Senegal,... Tot horens!
Het helse lawaai van een klopboormachine openend de dag, terwijl ik in m'n bed lig naast Nina vakantie te houden, zijn andere mensen aan het werken, zalig toch? We vertrekken vroeg want we hebben heel wat kilometers voor de deur staan. Meer dan 1000 en dat willen we in 2dagen doen, we weten niet echt hoe de staat van de wegen zijn dus het kan nog wat tegen vallen? Er schijnt ook heel veel wind te staan,... Voorbij Tiznit groeit er zo weinig dat de geiten gedwongen worden in de in de bomen grazen, grappig zicht. Een kronkelig bergweggetje brengt ons naar een gigantische vlakte en al gauw laten we het laatste groen achter ons. We naderen Tan-Tan geplaagd door 'dust devils' die het zand als naalden prikken op handen en gezicht lanseren! Tan Tan is de poort van de Sahara en al gauw komen we in een gigantische leegte terecht, het zand bedekt hier en daar de weg! Uitkijken geblazen het doet vies wanneer je met hoge snelheid op zo'n zandplaat terecht komt, en je ziet ze pas heel laat! Plastiek zakjes die gevangen worden in door dorre struikjes, niet hoger dan een halve meter, zijn de enige aanwijzing dat je in de buurt komt van een dorpje. Het zand stuift onder de banden op en komt recht in uw bakkes terrecht als je je niet goed opstelt tenopzichte van uw voorganger en zeker wanneer je zwaar vrachtverkeer moet inhalen! Gelukkig is er niet veel verkeer,... Een krachtige westenwind doet je overhellen naar rechts zonder dat je een bocht neemt. Ik voel me zo'n beetje als Han die samen met Luke Skywalker op zoek is naar princes Leala (Nina in mijn geval) op de zandplaneet, in een van die episodes weet je wel. In ieder geval, m'n zwakte voor de Sahara en alles wat er rond hangt en er in leeft, wint hier serieus terrein! We passeren de zoutvlakten in Fah, de Spaanse Sahara is in handbereik en komen zo in 'Laayoune' terecht! Een stad waar de Spanjaarden destijds hun stempel hebben gezet, de mensen spreken er nog Spaans en jawel, er staat zelfs een kathedraal tussen de moskees! Hier gaan we de nacht in,...
DAKHLA: Vandaag was het weer een hoogdag, we hebben drie struiken tegen gekomen, vijf autowrakken, één drommedaris, passeerden een platgereden schorpioen die dacht dat ze nog aan het oversteken was, kwamen een halve mercedes/8 tegen -onze enige tegenligger van de dag- en we hebben twee flauwe bochten gehad op 550 km,... kei leuk!? Neenee, niets is minder waar, de Westelijke Sahara is heel boeiend en de kustweg is prachtig! Her en der ligt de kust bezaaid met gestrandde schepen. Ze liggen daar prachtig orange-rood te wezen in de branding van de zee, aangevreten door de tand des tijds en het zoute zeewater. Het lijkt wel of ze zijn vastgeroest op het strand, ze zijn na al die tijd een onderdeel van het milieu geworden, alsof ze er altijd hebben gelegen, alsof ze er door God in eigen persoon daar zijn weggelegd! Een regenbui voorheen heeft de weinige flora die er is doen openbloeien en brengt hier en daar kleur in het egale landschap! Ondertussen is de kleur uit Stijn ze'n motor verdwenen, hij begint nu wel hele ongwone geluiden te produceren,... zo ongewoon dat zelfs een 'middeleeuwse bard' het als niet 'bijster gezond' zou definieren! De xt begint op een oude koffiemolen te gelijken, die op z'n laatste werkdag stalen bonen moet malen! Ik heb er geen goed oog in, (of moet ik oor zeggen?) en stel voor om terug naar Laayoune te rijden en hem daar eens deftig na te kijken, maar Stijn wil persé verder,... En de oude molen heeft z'n bonen gemalen, we hebben Dakhla gehaald zonder brokken! Morgen kijken we de xt is effe grondig na.
Een van de mooiste wegen ik tot hiertoe heb gereden is van Essaouira naar Agadir! Je krijgt er prachtige zeeschappen te zien en komt er allerlei bizarre dingen tegen op de baan, zoals de twee gigantische hooiballen van wel drie meter hoog! Bij het naderen zagen we onder de hooiballen vier pootjes, achteraan een staartje en vooraan een nek met drommedarishoofd erop! Ze overladen hier niet alleen hun wagens en vrachtwagens maar ook hun lastdieren,... Zeventig km voor Agadir stopten we even om uit te blazen in een klein vissersdorpje, en werden ook hier het slachtoffer van de Marokkaanse gastvrijheid. We lieten ons graag uitnodigen op de thee bij een vissersfamilie, de man toonde fier z'n eerste gloeilamp aan het plafont van de 3m bij 5m grote woonkamer waar ze met 3 gezinnen in wonen. We kregen er brood met 'berber-whiskey' daarna kwam de man die ons had uitgenodigd met een oude casettespeler binnen en draaide een versleten tape met Berber muziek van het Atlas gebergte.. Twee zeer volle en rondborstige dames sprongen recht en begonnen spontaan te dansen in de veel te kleine woonkamer. De kinderen begonnen te lachen en te klappen en moedigden Nina aan mee te doen, eerst kreeg ze een kleine dansles en even later was het feest begonnen! Jammer was het maar van korte duur want we moesten weer verder richting Agadir en Tiznit!
In Tiznit aangekomen trekken we 15 km verder naar het strand en nodigen onszelf uit op de thee bij vissers die er in grotten leven. De ruwe kustlijn bestaat er uit een soort zandsteen en de locals, hier hakken die uit tot een ruime kamer, zetten er een voordeur in, een mini keukentje en een bed! De levensstandaard is er niet veel hoger dan het zeeniveau, maar de mensen zijn er zeer gelukkig en weltevreden! Wanneer we terug in het hotel aankomen ligt stijn half dood op het bed! Hij heeft 2 zware dagen achter de rug, plus heel wat kilometers daar bovenop nog eens het dilemma tussen Talia en een brakende oceaanreis! ...,de struik heeft voor de oceaanreis gekozen;-)
Het nam welgeteld vijf uren in beslag om de cilinders te demonteren en de vier kleine o-ringen over de tapeinden te plaatsen! Het einige wat me nu nog zorgen baart is dat ik het links onderste tapeinde van m'n linker cilinder niet volledig op moment heb gekregen. Ik heb zo'n flauw vermoeden dat weer de draad in het carterblok aan het lossen is net zoals voorheen! We zullen wel zien ben het sleutelen nu wel beu aan het worden. We besuiten om het convooi van vrijdag te nemen en een dag langer in Essaouira te blijven.
Op 29April opent stijn de morgen met de woorden: "Ik heb nog eens zin in een koppel tieten!" Nina en ik stellen die van haar voor, hij vond ze wel mooi, maar het moesten Marokkaanse zijn ;-) Die dag zijn we samen met z'n drieen nog naar het strand vertrokken, maar zijn zonder Stijn weergekeerd,... Hij heeft die nacht ook niet in het hotel geslapen,...Het zijn uiteindelijk Amerikaans-Joodse borsten geworden, en van horen zeggen waren het hele mooie! Voor diegene die geinteresseerd zijn in de Stijn z'n nieuwe vlam kan naar haar web-site gaan kijken, www.taliafrenkel.com het is werkelijk de moeite die griet kan wel iets, op gebied van fotografie dan toch, de rest moet je maar aan Stijn vragen;-) In iedergeval is voor sommige mensen Essaouira het 'Parijs' van Marokko!
30 April: De medina ontwaakt en doet op haar beurt ook ons ontwaken, het kabaal van roepende verkopers is nu echt niet meer te houden! Nina en ik maken ons klaar voor het vertrek naar Agadir, we gunnen Stijn nog een extra dag samen met Talia in Essaouira. We spreken op 1 Mei af in Tiznit, zo heeft die jongen een 'carte blance' om wat schade in te halen! 't Zal er gaan stuiven! Wij gaan nog effe goeiedag zeggen tegen de gyvo's, waar we weer warm worden onthaald en rijden half 'tipsy' Essaouira buiten richting Agadir!
Esra rijdt nog steeds uitstekend wanneer we de 'rode stad' verlaten richting Marrakech, ik zou zelfs geloven dat er meer pit inzit dan voorheen. Ook hier is de natuur weer prachtig, ze is getooid met vooral rode en groene kleuren en even later komt er het knal blauw van een gigantisch stuwmeer bij! We volgen al 2 dagen een groene strook die diagonaal door Marokko loopt! Na verloop van tijd komen we aan de voet van het Atlas gebergte en die flankeert ons tot in 'Beni-Mellal' daar draait de weg in de richting van Marrakech en brengt de totale verandering van het landschap met zich mee. Van de ene bocht in de andere zitten we plotseling in een dorre prairie-achtige woestijn. De verradelijke bochten maken nu plaats voor een ellenlange rechte baan in een okerkleurig vlak landschap! Blijkbaar niet alleen onze route maar ook de fauna en flora hebben een bocht van bijna 180 graden ondergaan!
In Marrakech koffie drinken en eten, het is er verschrikkelijk heet en laten de hitte even passeren voor we de oase van Marrakech achter ons laten. Doch wanneer we in de richting van Essaouira verder rijden blijft de hitte bedrukkend hangen en de lange saaie baan maakt het er niet aangenamer op. Zelfs het schapenvel op ons doorgezeten zadel begint z'n nut te verliezen en ik moet geregeld op de pedalen staan om voor een billen massage te smeken bij Nina achterop,... De zon verwarmt de hele aarde en alles wat er zich op begeeft, het zweet kleeft de kleren aan onze huid. De hete lucht die van de gekoelde cilinders komt verwarmt nog eens extra m'n voeten alsof het nog niet heet genoeg is,...
Maar na enkele uren komt er een zachte koele bries over het het land, we naderen 'Essaouira' en z'n milde zeeklimaat! Het wordt frisser en frisser, zelfs zo fris dat ik de ritssluiting van m'n jas weer optrek. De frisse wind komt ten goede voor mens en machine, net op tijd want ik stond op het punt uit m'n lederen broek te drijven! De frisse zeelucht brengt niet alleen verfrissing maar ook de melange van verse vis en kruiden met zich mee en begin spontaan te watertanden naar een tagine met vis en gestoofde groenten! De vegetatie begint weer langzaam te veranderen in allerlei groenige kleuren en al snel komt achter de hoek de blauwe oceaan piepen met z'n witte schuimkoppen. En even slik ik m'n droge keel met de gedachte: "Daar moet ik straks over met een rollende fles!;)" Maar m'n affreuze gedachte wordt alweer snel verdrongen door de schoonheid van de Essaouira,... De prachtig witte huizen met blauwe slagluiken en deuren, doen je meteen aan griekenland denken en verder hangt er een heel aparte sfeer! Dat zou een beetje te maken hebben met de vele artiesten die er komen uitblazen na een zware tour of die er net wat inspiratie komen opdoen voor een film of plaat. Jimmy Hendrix en Cat Stevens zouden er in de jaren zestig een hippy gemeenschap hebben aangertrokken,...
We komen er ook Duitse gs-rijders tegen van het Zwarte Woud; Bernt, Peter en Jutta die zorgen er meteen ook voor dat we enkele dagen langer in Essaouira moeten blijven! Omdat ik hen m'n motor problemen van in Guercif had uitgelegd! Peter vertelde me dat die kleine o-ringen op de tapeinden van groot belang waren voor de olie-circulatie! Als ik ze niet terug monteer zouden m'n lagerschalen er weer aan moeten geloven! Vlak voor onze Duitsers weer vertrekken geeft Peter me z'n voelmaten setje, vloeibare pakking en een flinke dosis succes mee! Dat wordt dus een dag extra blijven en nog maar eens een operatie bij Esra, de cilinders moeten voor de zoveelste keer weer verwijderd worden! Net nu de motor zo goed bolde! Ik begin het stilaan beu te worden, heb ondertussen al meer 'onder' de motor gelegen dan 'erop' gezeten! Ik verlang naar de 'fregelgrot' maar heb geen keuze, en ga op zoek naar een garage waar we gereedschap mogen gebruiken. En zo komen we op de één of andere manier bij 'Guy Bellinkx' en 'Ivo Grammet' terecht! Twee wel héél bijzonder dikke vrienden, ze wonen samen al dertig jaar in Essaouira en runnen de riad 'GYVO' www.riadgyvo.com In z'n vrije tijd vangt Guy straatkinderen op in Essaouira. www.essaouira-darna.com en Ivo verzamelt artisanale kunst voorwerpen van over de hele wereld en organiseert tentoonstellingen. Momenteel heeft hij er eentje lopen in Antwerpen op de Suikerrui met Marokkaanse kunst. www.symbiose-ic.net (allen daarheen, 't schijnt de moeite te zijn) We worden er ontvangen als kind aan huis en sturen ons naar de beste mechanicien van Essaouira, waar we zonder problemen het gereedschap van zouden mogen gebruiken,... Allez, ik zal er dan maar eens aan beginnen, tot later,...
We snorren weer verder op onze 2weelers, eerst weer langst de groene Schotland-achtige heuvels richting Fes. Prachtig glooiende wegen met de meest varieerende bochten, wel kopje erbij houden want het durft wel eens te gebeuren dat er een stuk asfalt ontbreekt! Vlak voor Fes zakken we af naar het zuiden richting Ifrane. Ifrane is het klein Zwitserland van Marokko, het is er proper de huizen zien eruit als Zwitserse chalets en je kan er tijdens de winter in 3 verschillende gebieden skieen. Ifrane ondergaat op het moment een serieuze metamorfose, en wordt op haar beurt keurig op Marokkaanse wijze verkracht door de Europese bouwstijl! Niets is hier traditioneel zelfs de Marokkaanse vriendelijkheid ontbreekt. Toch is het wel de moeite er te passeren je waant je helemaal in de Alpen de natuur is er eveneens prachtig. Ifrane is een plaats voor de Marokkaanse elite, we voelen ons er niet echt thuis en rijden na onze koffie verder richting zuiden.
We zakken letterlijk en figuurlijk af richting Azrou, het aroma van naaldhout begeleidt ons door het 'woud van de ceders' waar het stikt van de makaken, flink uit de kuiten gewassen apen! In het centrum van Azrou kan Stijn het niet laten even een buikschuiver te maken, hij mist ons op een haar na! Buiten enkele schramen geen schade. Mooi zo! Nu wordt er verdacht meer afstand gehouden,...
Een adembenemend landschap brengt ons tot in Khénifra, de 'Rode stad' genoemd omdat er de huizen zijn opgetrokken met de aarde van de streek die er knal rood is. Het geeft een warme oranjerood-achtige sfeer. Het geeft je een idee hoe er een stad op Mars zou uit kunnen zien! We houden hier halt om de nacht door te brengen! Morgen naar Essaouira!
Figuig was als een pleister op de zwerende wonde die in Guercif op ons ligt te wachten in een met olie besmeurde garage vol oud ijzer en Arabisch ratelende, maar wel heel behulpzame moslims! Ons hotel in Figiug was als een oase in een oase, de zon boven de Sahara brandde heet maar het zwembad aan het hotel bracht verfrissing! Figuig is werkelijk de moeite waard voor iemand die van Marokko houdt, een echte aanrader. Met vele hammams, warm waterbronnen, oude architectuur en ongelooflijk lieve mensen! Je passeert er geen enkele mens die niet: "Bonjours, ça va?" aan je vraagt. Een streng gelovig Christen die graag eens een stukje van de hemel zou willen proeven, moet beslist naar Figuig afzakken!
Ondertussen hebben we alweer een treinritje richting hel achter de rug en zijn we weer in Guercif beland. Gelukkig stond Mohamed ons weer op te wachten aan het station. 'Mohamed' is de man die ons onderbracht bij z'n familie toen we hier een panne kregen. Ze bieden ons er eten, drinken en overnachtingen aan, en worden er ongelooflijk goed gesoigneerd! We hoopten in Guercif eindelijk eens ons pakketje aan te treffen, maar helaas de douane wil het niet vrijgeven omdat ze de inhoud er niet van kennen! En als klap op de vuurpijl vinden de flikken hier het nu wel heel verdacht dat we hier nog steeds rond dwalen. Daarom worden we uitgenodigd naar hun betonnen kantoortje te komen, en alles eens deftig uit te leggen. De commisaris die denkt een hoofdvogel te hebben afgeschoten vraagt fier naar onze paspoorten. Nadat hij natuurlijk niets abnormaals heeft gevonden, vertelt hij aan Mohamed dat we niet meer bij hem mogen logeren en we een hotel moeten nemen dicht bij het politie kantoor. Daar gaat onze gratis overnachting! Hij zegt ook nog tegen Mohamed dat hij moet oppassen met onze motors in z'n huis te bewaren, en dat ze ons in het oog zullen houden! Tja,... het koningshuis is hier wel heel heilig. 'Hassan en Mohammed VI' hangen hier overal trots aan muur in de woonkamer, althans bij de mensen met geld,...
Nu ik toch weer carte blance had voor geruime tijd door het wachten op het pakketje (er zat natuurlijk weer een weekend tussen) heb ik maar op aanraden van de Seppe een website aangemaakt via www.bloggen.be , ik hoop dat het een beetje overzichtelijk is! Want het heeft me bloed, zweet, tranen en heel wat geduld van Nina gekost! Ondertussen kennen ze hier in het cyber café, de meest uiteenlopende vlaamse vloek woorden! Foto's kan je voorlopig nog bekijken op http://spaces.msn.com/ninadecaigny/ en http://spaces.msn.com/members/tatanka5mijnfotoos1982/ ik probeer later nog wel wat foto's op de site bij te voegen.
Na veel gevloek en getier in de teleboetiek tegenover ons veel te duur hotel zijn we er dan toch in geslaagd het pakketje naar DHL in Fes te laten overkomen. We zouden het morgen kunnen afhalen, jawel we hebben het zelfs zover gekregen dat we op een zondag kunnen langst komen! Ik ben benieuwd, Marokko is en blijft een Afrikaans land en de bureaucratie is hier bijna even laks als in Belgie;) Je kan je dus wel inbeelden hoe moeilijk het is hier iets gedaan te krijgen!
Allez dat was het dan, gelieve te duimen voor morgen!
Een paar dagen geleden waren we in Guercif aangekomen, met de intensie ons begeerde pakketje af te halen op de post. Maar daar kwamen we te weten dat het pakketje met onderdelen zich door de een of andere duistere reden nog steeds in Brussel bevond. In Europa is het paas weekend en ook de post in Marokko werkt niet op zat.-en zondag. CONCLUSIE: We zitten weer voor enkele dagen vast in het desolate gat van een Guercif en er is hier werkelijk niets te zien, zelfs de politie komt al informeren bij de marokaanse familie waar we te gast zijn! Ze vinden het raar dat we hier weer zijn en vragen zich af, wat we hier eigenlijk komen zoeken! Ze denken dat we snode plannen willen uitvoeren tegen het Marokaanse koningshuis, net nu de spanning tussen Marokko en Algerije zo hoog is. Tja, ik kan ze ergens wel begrijpen die flikken,de saaiheid hier werkt als een gevaarlijk gif en zijn helemaal het noorden kwijt wanneer ze 3 rugzak 'terroristen' van de trein zien stappen! Soit, nu we toch weer tijd hebben besluiten we terug de trein op te stappen en de andere kant van Guercif te verkennen in de richting van Algerije. (eens zien hoe hoog de spanning daar is) en zo komen we terecht in Oujda, vroeger werd ze de stad van de angst genoemd omdat er de heersers van Marokko en Algerije vaak vochten. Nu heeft ze slechts een politieke rol en is ze 1 van de 2 grensposten naar Algerije, toeristisch heeft ze niets te bieden.Ze hebben er precies ook nog nooit een blanke vrouw gezien. Als nagapen vlekken zou afgeven dan had Nina al pekzwart gezien, ze kan zelfs van een vol terras, simultaan alle gesnorde hoofden doen keren,... en dan te weten dat haar blonde krullen nog bedekt zijn! Verder moesten we flink wat moeite doen om een hotel te vinden met warme douche, jammer dat uiteindelijk het water ontbrak!
Vandaag besloten we dan maar om naar Figuig te gaan, een oase 376 km ten zuiden van Oujda en tevens de 2e en laatste grenspost naar Algerije. de bus daarheen wordt letterlijk 'volgeramd' met moslims! (en 3 toeristen) ik heb 7 uur krampachtig in een bakkes hete, overvolle bus gezeten.Iin m'n zij porde een flinke kont van een moslim vrouw,... Ik liet ze maar porren want ze voelde wel lekker mals aan + dat dit waarschijnlijk toch een unicum is voor een niet moslim als ik! Het was een hele ervaring,... De busreis (we mochten op de 376km, 7 keer uitstappen voor douane controle) Figuig, is een oase gelegen midden in de woestijn, in een enorme kom tussen de bergen. Het is de poort naar de Sahara het is hier prachtig mooi en de mensen zijn ook hier ongelooflijk vriendelijk en gastvrij! En als klap op de vuurpijl is het dit weekend het aller eerste 'FESTIVAL DE OASIS' een folklorisch festival met groepen uit verschillende landen. We zullen alvast reclame maken voor de meisjes van Lais! En nu sluit ik af want het festival gaat beginnen!
Johan: Misschien moet gij met uwen atlier naar hier komen dan kunnen we de motor rapareren, dat zouden ze trouwens wel kunnen gebruiken hier dan moeten ze niet op de grond werken
Irm: De groeten aan Parazar van ons allemaal!
Paul en Kristel: Bedankt voor de info, we zullen laten weten of ie nog geldig is
Piet: Die hash werkt inderdaad goed, ben volledig van m'n diaree af! (bedankt voor de tip) maar wat deed je tegen het knellen van die handboeien, want dat doet nu wel flink zeer;)
Stijn en Nina hebben nu ook een beetje last van een liquide stoelgang.Nu voel ik me niet meer zo alleen in hetdonkere vloeibare dal "der doffe ellende"! De trein reis naar Rabat is een van de mooiste die ooit heb gedaan. Het landschap is gewoon prachtig, wanneer je de palmbomen, cactusvijgen en de golfplaten kotjes weg denkt waan je, je helemaal in engeland! Nooit gedacht dat Marokko zo groen zou kunnen zien. In Rabat aangekomen stopt de trein nogal bruusk. Een tv-toestel dondert van het bagagerek, recht op het hoofd van een vrouw die er onder zit! Iedereen kijkt bezorgt in haar richting, maar de schade valt blijkbaar mee. Het dun gewikkelde zijde doek om haar hoofd heeft kennelijk door haar goed geloof in Allah de val gebroken "IN CHAA A LAH" (of zijn de mensen hier gewoon een beetje taaier dan bij ons!?)
Rabat is het Washington van Marokko en helemaal niet toerist gericht. En dat merk je meteen wanneer je haar medina (oude stad, souk) binnen wandelt. Je wordt er niet lastig gevallen door lastige tapijt verkopers die je proberen binnen te lokken en vervolgens een veel te duur tapijt proberen aan te smeren! Hier is het ontspannend en onthaastend wandelen. We betrapten ons er zelfs op dat we meer inkopen deden dan in andere medina's
De ambasades hier zijn niet zo gemakelijk binnen te geraken, we beginnen ons zelfs een beetje af te vragen waarom ze hier eigenlijk zijn. Morgen proberen we nog eens
Allez, tot ziens
Sabina, Nina wil echt eens met u hier juwelen komen shoppen!
Burry, jammer dat we elkaar niet kunnen treffen in brasil, dan zulde gij toch wa langer verlof moeten pakken;)
Tinneke, sorry voor uwen boterham met choco, die hebt ge nog te goed van mij!
Bewonderingswaardig luidt rond 06.30u een claxon van een oude peugeot 504 sr. Ik loop naar de deur van de auberge, open ze, buiten is het nog gitzwart en 2 blinkende ogen kijken me aan. Alfa onze taxi chauffeur waarmee we hadden afgesproken om naar 'parakou' te rijden is stipt op tijd. In het centrum van Natintangou ronselen we nog wat mensen en even later zitten we met z'n negenen in de peugeot richting Parakou. De ochtend van Benin laat zich van z'n mooiste kant zien, een gigantische wolk heeft zich als een dik donsdeken over de groene heuvels van Benin gelegd. Grote zwarte oude rondafgesleten rotsen steken snakkend naar adem uit het wolkendek naar buiten. Het lijkt wel of de mystiek van de voodoo tot leven komt, beetje akelig maar vooral geweldig mooi,...We rijden het dal in en wanneer we ons midden in de wolk begeven, wordt de wereld plots heel klein. Nu wordt het helemaal akelig, daar onze chauffeur er nog niet aan denkt z'n snelheid aan te passen! Eenmaal stopt hij, onder het motto dat een oud vrouwtje er nog wel bij moet kunnen. We maken ons allemaal zo klein mogelijk en zo geschiedt het dat we met z'n tienen -en een geit- in een oude rotversleten peugeot door een dik mist pakket vlammen, de radio krakend, knoer hard en barslechte muziek! De vierde man vooraan -die de versnelingspook tussen z'n benen heeft, één been bij de chauffeurs zijde het andere bij Nina en mij- krijgt met regelmaat een tik tegen z'n hoofd van de chauffeur, omdat z'n voet onder het gaspedaal is gesukkeld of omdat hij z'n been tegen dat van Nina laat rusten! Ondertussen vraag ik me af of de mensen hier eigenlijk wel weten waarvoor die witte lijnen op het wegdek dienen,...Op die momenten voel ik Nina in m'n hand knijpen van angst, hihi!
Daar de weg van Ouagadougou naar Benin volgens de www.diplomatie.be site vrij regelmatig wordt verspert door 'geld begeerde' struikrovers hadden wij onze rugzakken een beetje gecamoufleerd door ze in oude rijstzakken te proppen. Kwestie van een beetje minder in de kijker te lopen, wat als een blanke zoiezo een moeilijke opdracht is in een Afrikaans land,... De rijstzak is in iedergeval een zeer handige truckje en niet alleen als camouflage, maar ook bescherming tegen regen, ruwhandige 'bagage-stapelaars', kippen en geiten uitwerpselen. Toch kreeg ik het even warm toen de douaniers de bagageruimte van de bus opende en met grote geutnaalden prikkend steekproeven namen in willekeurige rijstzakken,... de onze zijn gespaard gebleven en momenteel bevinden we ons in Benin, een land van voodoo en zwarte magie! Onze eerste halt is Tanguieta waar zich het beste ziekenhuis van West-Afrika zou bevinden. (de helft van het personeel zijn Italianen,...) We leggen ons te slapen in 'auberge baobab' waar we zeer warm worden onthaald. 
De wekker wekt ons om 5uur, we gaan vandaag een geplaatste pomp contoleren ten noorden van Burkina in het plaatsje Doundégue.Een pomp geplaatst van ingezameld geld door de vzw "vrienden van burkina" zie: 
De fokker f28 zet twee uur na opstijgen in Dakar krijsend het rubber op Burkina's grondgebied. Onze pa staat al (een beetje zenuwachtig) te wachten achter het traliewerk op de luchthaven van Ouagadougou en even later zijn we officieel in Burkina Faso. We wandelen langs de parking naar een terrasje, waar we onze eerste 'Brakina' drinken. Tijdens onze eerste dorstlessing valt het ons op dat er iets niet klopt in deze stad, het neemt een enige tijd in beslag vooraleer we beseffen dat hier geen vuil in de straten ligt. De tuintjes op straat zijn netjes geknipt, het verkeer rijdt hier op de juiste plaats en m'n stopt hier voor een rood licht! De weinige wegen die er zijn, zijn in perfecte staat en hier en daar zijn zelfs fietspaden aangelegd. Er zijn veel meer én gezelligere terrasjes! Auto's zijn nauwelijks beschadigd en de mensen hier zijn gewoon vriendelijk zonder de afschuwelijke façade zoals in Dakar. Het is ook verdacht rustiger op straat geen opdringerig geclaxoneer van taxi chauffeurs, het is voor mijn gevoel een zalige stad waar m'n gewoon doet, Ouagadougou is het kleine Europa van Afrika! (voor zover we Afrika gezien hebben natuurlijk!) In iedergeval we voelen ons hier goed thuis en het is een hele verademing tegenover Dakar! We worden te slapen gelegd ten noorden van Ouaga, in een van de huizen van kolonel Tibo, een zeer prominent persoon hier in Burkina! 
Stijn is z'n privilège status van vrijgezel volledig verloren. Hij rookt niet meer, z'n ruime 500 scheten/dag zijn gereduceerd tot een kleine 20-tal solidaire verdeeld over 2 dagen en hij eet nu zelfs geen vlees meer! "Tot wat een vrouw een man allemaal niet kneden kan!" 
Een van de mooiste wegen ik tot hiertoe heb gereden is van Essaouira naar Agadir! Je krijgt er prachtige zeeschappen te zien en komt er allerlei bizarre dingen tegen op de baan, zoals de twee gigantische hooiballen van wel drie meter hoog! Bij het naderen zagen we onder de hooiballen vier pootjes, achteraan een staartje en vooraan een nek met drommedarishoofd erop! Ze overladen hier niet alleen hun wagens en vrachtwagens maar ook hun lastdieren,...
We snorren weer verder op onze 2weelers, eerst weer langst de groene Schotland-achtige heuvels richting Fes. Prachtig glooiende wegen met de meest varieerende bochten, wel kopje erbij houden want het durft wel eens te gebeuren dat er een stuk asfalt ontbreekt!
Figuig was als een pleister op de zwerende wonde die in Guercif op ons ligt te wachten in een met olie besmeurde garage vol oud ijzer en Arabisch ratelende, maar wel heel behulpzame moslims!
