Wanneer we aankomen in Salvador en aanmeren bij een van de steigers, worden we warm onthaald door onze buurman 'Carlos' een losgeslagen Argentijn die z'n vaderland veel te strak en te snobistisch vind. Hij heeft aan boord van z'n schip wel drie vrouwen die hem vermaken en terwijl hij ons uitnodigt om aan boord te gaan werpt hij nog een knipoogje naar de overbuurvrouw die op haar knieën -grote decolleté- in onze richting het dek van haar boot zit te schrobben. Even later vloeit de caipirinha rijkelijk doorheen onze slokdarmen neerwaarts,... Dit is Brazilië op z'n best, maar we leren ook Brazilië langst een andere kant kennen, wanneer we namelijk enkele dagen later onze paspoorten laten stempelen. We worden van links naar rechts gestuurd door een doolhof van bureaucratie dat algauw een hele dag opslokt en een hoop blaren op onze voeten geeft en dat heeft niet alleen te maken omdat we 3 weken niet gelopen hebben, maar eerder door de infrastuctuur en organiatie van het Braziliaans systeem. De bedoeling was dat we voor carnaval in Salvador zouden zijn en daar zijn dan ook feilloos in geslaagd, we zijn zelfs een paar dagen vroeger maar daar merk je weinig van, want Salvador zit al volledig in de sfeer van het feesten. Op elke hoek van de straat, bushokjes, terrasjes, noem maar op zijn kleine feestjes aan de gang! Het lijkt hier wel alle dagen feest, jong of oud, rijk of arm ze doen er allemaal aan mee! De rijken kopen blikjes bier op straat van de armen, die rijken gooien het lege blikje een paar straten verder tegen de grond waar het vlak daarna weer word opgeraapt door andere arme die ze verzamelen en verkopen voor oud ijzer. Zo kunnen de armere mensen ook wat bij verdienen en carnaval vieren Jaja, het zijn hoogdagen voor iedereen in Salvador! Ik heb trouwens ook nog nooit zoveel dronken zwangere vrouwen aan de toog zijn hangen als hier,... dat belooft natuurlijk. Want het feest moet in werkelijkheid nog beginnen, dit is nog maar een opwarmertje! Een paar dagen later is het zover de sfeer van de feestspanning die al dagen door de straten van Salvador zweeft barst los, de stad loopt vol en staat in een mum van tijd op z'n kop! Dit is een feest van de aller bovenste plank, hier weet m'n van aanpakken. In het oude stads gedeelte zien we de traditionele carnavals stoeten voorbij bulderen trommelgeroffel alsof het leven van alle Brazilianen ervan afhangt. In de nieuwe stad zien we de glitter en glammer de typisch traag voorbij rijdende trucks met schaars gekleede dames, bier vloeit rijkelijk door de Braziliaanse kelen! Na middernacht wordt het dan echter ook gevaarlijk wanneer de coctail van dat bier, een hoop andere drugs en de vermoeidheid sommige feest vierders krikkel worden en geregeld op de vuist gaan, maar dat hoort er blijkbaar bij,... kortom Salvador is fantastisch en uitstekend om carnaval te vieren!
Bij het vertrek op Fernando De Noronha hadden we voor de verandering eens wind en dan nog wel vanuit de goede richting! We verlieten het eiland langst haar westelijke zijde en ze schoof langzaam aan ons voorbij, algauw was Fernando De Noronha dezelfde wazige vlek aan de horizon als we haar enkele dagen geleden voor het eerst zagen,... De wind toonde zich nog een dag langer van haar beste kant, maar dan ook geen seconde langer! Het ging allemaal net zo goed, we hadden zelfs op een dag 140mijl afgelegd. De duivelse windstilde kwam weer alsof ze door een schakelaar werd geactiveerd. Het lijkt hier en daar wel te spoken op de oceaan, zeker wanneer er na twee doodse dagen aan stuurboord zijde gigantische hoeveelheden water worden opgezogen in de slurf van een windhoos die uit een donkere wolk tevoorschijn komt! Onze situatie begint zelfs iets hylarisch te krijgen. Overal waar wij zijn is geen zuchtje wind te bespeuren, maar op nog geen halve mijl van ons gaat de wind te keer als gek! Met een zekere opluchting passeert de windhoos -gelukkig vergenoeg- voorlangs naar bakboord zijde en lost vervolgens op in het niets,... Elke keer wanneer er iets of wat wind komt opdagen heisen we de zeilen en proberen we wat vooruit te komen, tot het weer doodkalm is en ons bootje als een gek op de golven begint te rollen! Vervolgens worden door die rolbewegingen de zware zeilen van het gaffel getuig zwaar gekneveld en slaan van uiterst links naar uiterst rechts. We haasten ons dan om de zeilen snel te laten zakken, wat best een gevaarlijk karwijtje is. Zo horten we langzaam door de doldrums (windstiltes). Tot we op een gegeven moment voor zo wat de1000e keer het grootzeil weer laten zakken en merken dat de 8mm.dikke plaat van de gaffel gebroken is! Die reparatie kost ons een halve dag, een halve dag waarvan de wind voor een keer eens goed waait. Wanneer de reparatie verricht is en we het grootzeil heisen, kunnen we nog welgeteld 1,5uur van die wind gebruik maken alvorens hij weer gaat liggen en we het zeil weer moeten laten zakken! Ik krijg nu echt het gevoel dat er boven ons iemand op een wolk ons al gniffelend zit uit te lachen, stilleltjes bal ik m'n vuisten en vervloek die iemand, wie het ook mag zijn! Na een week van tandengeknars zijn we terhoogte van Salvador en zijn het zo beu dat onze kapitein beslist de motor te starten, Salvador binnen te varen voor anker te gaan en een bordje "te koop" op z'n boot te hangen! Nina en ik vinden dat een van z'n beste ingevingen en stemmen er volledig mee in. Zo gezegd zo gedaan en de motor wordt gestart, maar na een half uur ruiken we alle drie simultaan de heerlijke geur van verbrandt rubber! De motor wordt stil gelegd en nader bestudeerd, de riem van de alternator is gebrokken. Geen nood, Stefan heeft genoeg reserve riemen aan boord om nog honderde riemen te verbranden, maar na een half uur meten en passen natuurlijk geen één voor de alternator! Er zit niets anders op dan de poelie te vervangen. Ook iets wat rapper gezegd dan gedaan is, zeker wanneer je zelf nog een poelietrekker moet improviseren en dergelijke! Zodoende varen we in de late namiddag opgelucht maar ook redelijk overspannen de jachthaven van Salvador binnen, met de vastberadenheid dat ik NOOIT de trotse bezitter van een zeilbootje zal zijn!
Met in de hoofdrollen: Peter Van Vooren en Daniel Delcroix
Peter Van Vooren is iemand van Gent die we in Fernando De Noronha op een van de vele "full-moon partys" ontmoette en het klikte gelijk tussen ons gedrieeën! Een gezellig en aangenaam persoon als hem tegen het lijf lopen na twee weken oceaan achter de kiezen is altijd welkom. Zodoende spraken we voor de volgende dag af om op een van de parelwitte stranden onze roes uit te slapen, want het beloofde een zware avond te worden,... En zo gebeurde het dat we s´anderdaags met z´n gedrieeën op het strand lagen -met redelijk houten koppen- te staren naar de enorme oceaan swell die zich met ongekende kracht als weeën op het strand van het eiland perste, vervolgens lieten de golven zich omklappen als dreigende klauwen en vreten zich met bulderende kracht in het strand zand! In tegenstelling tot de dagen ervoor waren de golven een pak hoger en ook de fanatieke surfers waren spoorloos, had misschien wel iets te maken met het ongeluk de dag daarvoor waarbij een surfer om het leven was gekomen,... In iedergeval weerhield dat feit ons er niet van om toch de kracht van de golven eens te meten en nog minder de waarschuwing van Nina dat het misschien toch geen goed idee was de zee in te gaan! Haar waarschuwing werd door een stoere lach teniet gedaan en vervolgens wierpen we ons in de witte bruisende branding.
Dapper en met veel vertier trotseren we de steeds hoger wordende muren van kolkend water die op haar beurt het gedonder en omklappende golven dempt. Wat een plezier toch om je door de kracht van de golven te laten grijpen en je terug op het strand te laten werpen,als een speelbal van de zee. Het zout in de mond smaakt naar meer. Onder de wetenschap dat we toch altijd terug op het strand gesmeten worden begeven we ons al "duck divend" wat dieper in zee daar waar de golven hoger zijn. Het gaat goed, tot we de grond onder onze voeten niet meer voelen en we door een venijnige onderstroom worden gegrepen. De daarop komende golven die op ons klauwen worden van dan af ruwer en vijandelijker we vinden ook geen steun meer van de bodem en worden daardoor elke keer onder gesopt als een stuk vuile was! De schrik zit er goed in, het is als een boze droom waarin je door een overmachtige kracht wordt tegengehouden. Hoe hard we ook terug zwemmen naar het strand het bied geen soelaas en brengt nog minder progres in de strijd tegen de golven! Bij elke wasbeurt worden we dieper en dieper de zee in gezogen. Terwijl ligt Nina op het strand van de zon te genieten met de gedachten dat wij ons rot amuseren als twee kleine kindjes die net voor de eerste keer kennis hebben leren maken met de zee, in zekere zin zijn die gedachten waarheid! Hoe hard we ook roepen het maakt niet uit, onze stem wordt door de buldering aan de andere kant van de golven opgeslorpt als mieren in de slurf van een miereneter,... Na elke onder dompeling zoekt m´n blik als een gek naar de rotspieken op het strand om me te orienteren in welke richting ik moet zwemmen, soms zie ik Peter in dezelfde strijd met het water. Naarmate we dieper in zee getrokken worden, worden de golven hoger en de wasbeurten aggresiever, waardoor we langer onder blijven en minder tijd krijgen om op adem te komen nadat we de zoute borrels uitgeproest hebben. Elke keer wanneer ik Peter zie lezen we in elkaars ogen de weinig goedsbelovende angst. Zonder een woord te wisselen -er is toch geen tijd voor- weten we allebei verdomd goed waaraan we ons moeten verwachten! We geraken allebei gedesoriënteerd en verliezen de controle, de situatie wordt op gegeven moment zo erg dat we nog maar net de tijd krijgen te ademhalen, gal wordt dapper terug ingeslikt naarmate concentratie wordt vereist het leven in de hand te houden! Ademen kan nog net terwijl de volgende wasbeurt van tonnen water alweer enkele centimeters boven ons hoofd hangt. Even denk ik dat als ik gisteravond minder had gedronken het strand wel zou halen, maar die stomme gedachte wordt algauw teniet gedaan door de volgende genadeloze golf, de lol is er echt wel af nu en ik wil naast Nina op het strand liggen! Maar het hart klopt me zwaar en lastig in de keel, vervelende zwarte vlekken voor m´n ogen belemmeren m´n zicht. Shit man, ik Daniel Delcroix, ben bezig te verzuipen!!! Ik voel me leeg en krachteloos, de uitputting is zeer nabij! Hoe is het mogelijk op zo´n korte tijd al m´n energie verspild in de strijd met de zee, ik kan me alleen nog maar vervloeken en zou er alles voor willen opgeven zolang ik hier maar uitgeraak, anders zou het wel eens heel slecht kunnen aflopen! Zeker met de gigantische watermassa die nu komt aanrollen, bij het vluchtige aanschouwen zinkt de moed me als lood in de schoenen, deze golf kan ik echt niet meer aan! Peter die op tientalle meters van mij vandaan net terug bovenkomt en ademhaalt blikt nadat hij de golf heeft gezien in mijn richting en denkt waarschijnlijk hetzelfde,... De grote golf berooft ons van het zonlicht een grote schaduw gaat vooraf, een fractie daarop zitten we in een holle pijp van blauw water. Vlak voor de grote klap wordt er door beide nog eens diep ademgenomen, ik doe er in gedachte nog een geïmproviseerd kruisteken bij en besef dat dat van m´n plechtige communie geleden is -hopelijk neemt onze lieven heer me dat niet al te kwalijk! Verder we kunnen niet anders dan de zee de rest te laten doen,...
Op dat moment vervloekte ik die grote golf, Peter beslist ook, maar wat we niet wisten was dat de impact van een dergelijke golf zo groot was dat hij ons door die sterke onderstroom heen spoelde! Op die mannier zagen we weer een beetje daglicht in ons leven komen en met onze laatste krachten wisten we weer grond onder onze voeten te krijgen. Dit alles gebeurde allemaal zo snel, sneller dan je dit kan lezen en weet niet precies meer waar en hoe het precies allemaal gebeurde! Wat ik wel weet is dat ik al kokhalzend en zoutboeren oplatend m´n onderbroek van m´n enkels graaide en ze terug op haar plaats bracht. Enkele meters verderop lag Peter gehavend op het strand het enige wat we konden doen was nog ademen, het eerste half uur werd er geen woord gesproken. We zagen lijkbleek tegen het groene aan en waren een heel stuk van Nina afgedreven, tegen we een beetje op krachten waren gekomen begaven we ons in haar richting en deden ons verhaal!
Het ergste van dit verhaal is dat Nina ons niet wou geloven en dacht dat we met haar voeten speelde omdat ze ons nog zo had gewaarschuwd! Het enige gevolg van dit avontuurtje is dat ik nog nooit zo goed gewassen ben geweest buiten het strandzand dan dat weken later nog tussen m´n bilspleet schuurde!
Moesten er nog mensen twijfelen aan de echtheid van dit verhaal zoals Nina, ga dan naar het restaurant "EDEN" op de vrijdag markt in Gent, daar kan je naar de patron Peter Van Vooren vragen. De kans bestaat er wel in dat hij eerst wat zeewater uit z´n oren moet schudden alvorens hij u verstaat! Allen daarheen zou ik zo zeggen, de pastas zijn er naar´t schijnt zeer goed!
Het is 17.00uur utc we bevinden ons op 03.50'26"Z en 032.24"03"W gisteren zagen we geregeld lichtblauw gesnavelde meeuwen, ook vandaag zijn ze weer rijk aanwezig. Ze moeten beslist van de eilanden groep Fernando de Noronha afkomstig zijn, die volgens onze positie vlakbij zouden zijn. En inderdaad even later zien we in de verste verte nog vrij onduidelijk maar zeker de eerste silouetten van land die zich onscherp aftekenen tegen een iet of wat grauwe horizon. Zo onduidelijk dat het wel eens een verbeelding zou kunnen zijn, een hersenspinsel omdat we weten door de aanwezigheid van de meeuwen dat er land in de buurt moet zijn. Even later maakt de 323m hoge 'Morro do Pico' een spectaculaire vingerachtige rots de bevestiging overduidelijk dat het geen hersenschim was. Voor ons rijst nu zeer duidelijk het Brasiliaans vulkanisch archipel op uit 4300m diepte. 100e vogels dartelen nu over het ruwe water oppervlak tussen onze boot en het eiland, sommige proberen oververmoeid, maar tevergeefs uit te rusten op ons schommelende mastpuntje. Na al die wind stilte een moraal opkikkertje, nu we het 1e tastbare bewijs onder ogen krijgen dat we niet al die tijd op het zelfde stukje oceaan hebben liggen rond dobberen. Voor het eerst in 15 dagen wordt er iets van onroerend goed in onze 360° cirkel van zicht gelegd dat geen water of lucht is. Het dringt nu pas tot me door hoe groot de oceaan is als hier voor onze neus die gigantische vulkanische `afval` berg uit de zee komt opdoemen, deze afgekoelde lava massa is op de zeekaarten miniscuul klein en lijkt wel een onbelangrijk inkt stipje! De bedoeling is niet dat we hier gaan stoppen maar al gauw geraken we in de aantrekkings kracht van het eiland nu het in ons netvlies glinstert, we besluiten dat we wel zin hebben in een pitstop om onze benen te strekken, ook al gaat het gerucht dat de haven kosten en het leven er enorm duur is,... we gaan het erop wagen! Ons anker ploft in het water voor de ruwe kustlijn en even later verdwijnt de zon achter de kim. We laten de dingy te water en laten ons gidsen door de flauwe verlichting van het kleine haventje, even later stranden we een beetje onhandig samen met de wilde branding en het ruisen der golven op het witte strandzand. Knopen de dingy aan de steiger en voelen voor het eerst na 2 weken terug vaste grond onder onze onwennige voeten en gaan in de duisternis op verkenning, de haven autoriteiten zijn in iedergeval nergens meer te bespeuren en kunnen ongestoord ons naar het centrum van het eiland begeven,...
Toen we de 'zoveelste keer' in het chaotische Dakar werden gesmeten kon ik amper m'n ogen geloven. De welgekende wespennest leek deze keer met verschillende stokslagen zijn geraakt! De stad was drukker dan voorheen, en werkelijk ik dacht dat er echt niet meer volk bij kon, maar de Kerst- en Tabaski vierende Afrikanen bewezen het tegendeel! Jammer genoeg voor Dakar viel dit jaar Tabaski samen met Nieuwjaar! Straatverkopers liepen als gekken door de stad overladen met deze keer plastiek kerstbomen, opblaasbare kerstmannen, slingers, kerstballen enz,... De mannen van de Tabaski -je weet wel dat offerfeest waar er in Antwerpen altijd zoveel heibel over is- liepen te leur met kuddes schapen en slachtmessen van alle maten en kleuren! De lokals hier noemen het het feest van het schaap, nu ik denk persoonlijk dat 'het (arm) schaap' daar wel anders over denkt,... Want toen het zover was stroomde er niet alleen chemie en andere rotzooi door de open rioolen in de baai, maar ook ontelbare liters 'warm' bloed! Ondanks we Nieuwjaar toch liever ergens zonder 'gestoord' te worden op de oceaan hadden gevierd, was het toch weeral een ervaring meer! In iedergeval hebben we Afrika nu echt wel gehad! We hebben de wormen gehad, Philla Coco, slangenbeten, gebroken schouderbladen, dagen met hoge koorts -t.g.v de zeeëgels- ten bedde liggen, de meest bizarre huiduitslagen, malaria en ga zo maar verder! Moet wel zeggen dat we de gekko's op de muren zullen missen! Afrika, we zijn er in onder gedompeld, het sop over ons heen gehad en erin verzopen! We hebben het begraven, we hebben het vervloekt, we hebben het omarmd, het heeft ons beroofd! We hebben het gegeten we hebben het daarna ook geregeld weer uitgekotst! Het Afrikaanse piment heeft onze slokdarmen verbrand! We hebben haar heerlijke geuren opgenomen, we zijn weggekropen voor haar stank, we zijn Afrika, we ruiken naar Afrika, zo gek zelfs dat ik soms verschiet van m'n eigen blanke arm! Jaja, het wordt hoog tijd dat we vertrekken,...Vlak voor ons vertrek zijn we in de 'Bijagos archipel' geweest (Guinee Bissau) en dit is het werkelijke Afrika dat we hadden willen zien. Ondanks de toch niet geringe myserie die we in Afrika hebben gezien, heb ik hier al een beetje een gevoel van heimwee. En dat doet in feite een beetje raar want ik kan moeilijk zeggen dat ik symphatie heb voor Afrika, we hebben haar myserie en corruptie gezien en ze heeft zelfs een goeie vriendin opgeëst, nee Raike we zullen u nooit vergeten! In iedergeval ben ik Afrika op dit moment zeer dankbaar dat ze op het laatste moment toch nog een van haar schoonste kanten laat zien, want werkelijk, de Bijagos eilanden is tot hiertoe een van de mooiste dingen die ik m'n leven heb gezien. Ik denk dat Afrika hierdoor iets goed wil maken,...Hoewel, want nu vlak voor het vertrek schonkt Afrika me toch nog een van haar diverse malaria soorten, waardoor het vertrek weeral eens voor enkele dagen uitgesteld werd. Ja, "hoe is het mogelijk" zou je denken, geloof me dat dacht ik ook, toen de dokter me de positieve uitslag van de malariatest overhandigde. De mensen die me kennen zullen dan ook wel weten dat ik niet te veel aangesproken wou worden die dag, iets wat in Afrika zowat onmogelijk is! En wat voor een malaria, eentje die gepaard ging met een zware hoest, waardoor ik bij elke hoest aanval m'n kringspier zodanig moest dicht knijpen -om de diaree binnen te houden- dat ik er duizelig van werd! M'n conclusie hieruit was dat oftewel Afrika ons niet moet, oftewel ze ontzettend veel symphatie voor ons heeft en ze ons op die manier hier probeerde te houden! Maar uiteindelijk is het zover, morgen heffen we met onze paspoorten en Europees papierwerk de glazen stolp die over Afrika gebogen staat en waar alle arme Afrikanen onder gevangen zitten, we zullen het anker heisen uit het Senegalese slijk en zetten koers richting westen! jiiiiihaaaaa!!!! Tot aan de overkant!
Enkele dagen waren we al goed op dreef, het bootje werkte zich over de grote golven en gleed vervolgens in de diepe dalen van ontelbare liters water. De zeilen stonden mooi gebold in de wind en het zout in het strakke canvas glinsterde fel als kleine diamantjes in de tropen zon, het ging allemaal goed, zoals het zou moeten gaan. In feite te goed,...want na enkele uren was het water oppervlak zo glad als een vers gestreken laken waaronder een lichte bries blies, dat zich in werkelijkheid manifesteerde als reusachtige trage deining, een deining die zo leeg was dat zelfs de vissen beurtlings naar het oppervlak kwamen om lucht te scheppen. We aanschouden verschillende oorlogs vloten van de ontelbare zeil kwallen, die m'n de portugese oorlogsschepen noemt, omdat ze zeilen met een opgeblazen zakje dat boven het water uitsteekt en zeer giftig zijn. Zij waren de enigen die profiteerden van onvoelbare bries, want onze zeilen hingen erbij als impotente lullen en het werd hoog tijd dat we de motor zouden starten, want de temperatuur was moordend! Zo gezegd zo gedaan, en even later haalden we weer de gezapige snelheid van 5kn,... Toch voor de volgende 2 uur, want toen begon de motor te sputteren om enkele seconden later dood te vallen! Geen wind, geen motor, knap lastig voor een zeilboot met een 90pk motor. Stefan en ik nemen de fronten van het motorhuis weg een gaan opzoek naar de oorzaak! Even later komen we tot de vaststelling dat er ergens in de bezineleidingen lucht wordt gezogen. We controleren alle fittingen en waar nodig , worden ze vervangen. We starten opnieuw de motor en het ziet er naar uit dat we het probleem hebben opgelost, voor tijdelijk,... want precies na 2 uur stopt de motor weer! Opnieuw ontluchten, 2uur later, ontluchten, enz,...Tot de ontluchtingsbout van het filterhuis afbreekt, tijdelijk repareren enz,...zo vullen we een beetje onze dag! Tegen de avond begint het alarm van de uitlaat-temperatuur onuitstaanbaar te schreeuwen, blijkt dat de impellor van de waterkoeling-pomp het heeft begeven,... uren worstelen we met de positie van de waterpomp, want natuurlijk begeven altijd de dingen die waar je onmogelijk bij kan! Zowel Duitse- en Vlaamse vloekwoorden evenals lege bussen kruipolie als engelse sleutels vliegen dwars door het bootinterieur! Nina die hulpeloos in de kuip alle mogelijke geluiden en pijnkreten van geknelde vingers tot stotende hoofden aanhoord, heeft zonet haar 2e boek uitgelezen en haalt zuchtend nog een sigarret uit een bijna leeg pakje Marlboro dat naast een overvolle asbak ligt,... Binnen in de boot naast een hete looplamp begin ik ondertussen alweer galboeren op te hoesten, die eindeloze trage deining doet m'n maag keren en nu ik binnenin zit te sleutelen kan ik me niet concentreren op de horizon en dat maakt het alleen maar erger! Een dik anderhalf uur, een handvol gebroken bouten en afgezaagde engelse sleutels later zijn we erin geslaagd om de impellor te vervangen en de pomp weer op z'n plaats te zetten! Daarmee is natuurlijk nog niét het diesel probleem van de baan en besluit Stefan daarom terug te keren naar de Casamance en in Ziguinchor opzoek te gaan naar onderdelen. Nina krijgt de opdracht de koers 180° te verleggen en zo gebeurt het dat we -ondertussen een felle sterren hemel- terug oost varen en om de 2 uur stopt de motor, moeten we de brandstof leiding ontluchten en gaan we weer verder voor de volgende 2 uur. Tot we aan het punt komen dat de motor niét meer wil starten! Ook na het ontluchten en het herhaaldelijk omdraaien van het contactsleutel was er geen teken van leven te bekennen! Amen en uit! Nina die ondertussen al aan het koken is moet plaats maken voor ons, maar voor we weer tussen het motorblok duiken, wordt een cd van Pink floyd op loeihard gezet, om een beetje 'moed' te brengen, want dat is ondertussen ver onder het zee niveau te zoeken! Het moet iets met de brandstof toevoer te maken hebben en gaan opzoek.Het gevolg van onze zoektocht is dat in een mum van tijd liters dieselolie van links naar rechts over de houten vloeren drijven, evenals de schroevendraaiers, steeksleutels enz, waar Nina met haar blote en besmeurde voeten tussen staat. Regelmatig moet ze dan ook een een van deze atributen naar ons toe trappen en zo vormen we een perfect team. Pink floyd heeft z'n best gedaan want, de oorzaak is al redelijk snel gevonden, onze 2 weken oude diesel filter ziet zo zwart als pek! De kans is vrij groot dat we 1000 liter vuile diesel hebben getankt in 'F*cking' Dakar! We leven werkelijk van het ene probleem naar het andere en onze kapitein krijgt er een beetje de ballen van en overweegt om terug te gaan naar zwitserland om op zoek te gaan naar de juiste onderdelen en niet te gaan bricoleren in Ziguinchor met oude auto onderdelen. Wanneer we in Ziguinchor zijn aangekomen en Stefan's dure camera het spontaan begeeft, is zijn beslissing genomen, en boekt enkele uren later een vliegtuig ticket van Ziguinchor naar Dakar en van Dakar naar Zurich. Zo komt het dat wij enkele dagen later -met gesloten en zacht huilende huid-porieën tegen de naderende Dakar stank- op de ferrry zitten van Ziguinchor naar de wespen nest 'Dakar', want wij hebben allebei een beetje last van een zagende tandpijn en hebben toch maar besloten om eens een check-up te laten doen! t'Zal wel z'n reden hebben zeker,... laat het een schrale troost zijn!
Ons scheepje hobbelt nu al twee dagen en twee nachten richting 'Casamance' -Zuid Senegal- over de korte golven die ons achterlangs inhalen en het bootje verschrikkelijk doen rollen. Ik lig al een tijdje ongemakkelijk te woelen in m'n bed dat gelukkig een beetje te klein is, hoewel ik toch al geruime tijd opzoek ben naar de perfecte houding. Voorlopig sta ik met een been in dromenland, wanneer nu heel duidelijk voor de 2e keer m'n naam hoor schreeuwen: "Daniel, wake up!" Eerst dacht ik te dromen maar deze keer trekt hij me terug in de realiteit! Versuft kruip ik uit m'n kooi, "moet ik nu weeral opwacht, ik ben net afgelost?" Prevel ik tegen mezelf. "Hurry we have to take down the sailes, there is a thunderstorm ahead!" "Shit, natuurlijk daarom is het zo onrustig." Kokhalzend grijp ik naar m'n reddingsvest en haast me met m'n hoofd bonkend tegen de wanden van de boot naar de kuip, waar Nina de helmstok ernstig en stevig onder controle probeert te houden. 'Capitain wick' (Stefan) staat al aan de grote mast. Ik klik m'n leeflijn aan de railing en wankel naar voren, moet halverwege toch effe een intermezzo inlassen om ons 'laatste avondmaal' in de vorm van een jet-spauw over bakboord te werpen. Met m'n tanden stevig opeen gedrukt probeer ik het min of meer tegen te houden, maar het biedt geen soelaas, de saus straalt tussen m'n tanden door, enkel de nog vers ruikende groenten brokjes blijven erachter hangen. Nog een schreeuw van Stefan doet me de achter gebleven brokjes met een zuur gezicht inslikken en me naar voren haasten! Aan de grote mast aangekomen proberen we met man en macht het grootzeil naar het schommelende dek toe te trekken. Natuurlijk de altijd zo mooi opgerolde vallen geraken nu in de war en net nu ik zo naar m'n kooi verlang! Het zeil klapt in de wind en gaat te keer als, een gek die m'n in een dwangbuis probeert te proppen! We worstelen minuten lang met het wapperende canvas maar het lijkt uren te duren, hoe dan ook we redden het en moeten ons naar de boegspriet begeven, dat regelmatig het water in duikt en het als een grote schep over het dek laat stromen. Tijdens het inhalen de fokzeilen kan ik het niet laten een bijna lichtgevende galstraal door het maanlicht te laten beschijnen. Even later zijn de zeilen gestreken en varen we verder met het achterste klein zeil op de zwarte wolk af die enkele mijlen voor ons boven zee hangt in de nacht. Zeer donkere en diepe geluidskleuren scheuren de hemel in de verte aan flarden, in contrast met de felle lichtflitsen, die wanneer het hen uitkomt heel even dag in de nacht werpen, terwijl de strakke wind door de stagen huilt en ze krakend aan de masten doet trekken! Wat voel ik me toch slecht,...! Samen met Nina, Stefan en m'n doffe ellende kruipen we dicht bij elkaar -met volle allertie- in de kuip, wachtend waar de storm ons brengen zal,... Ik geloof dat m'n de ellende die ik onder ga -Nina heeft er blijkbaar minder last van- in zeetermen wel eens ZEEZIEK zou kunnen noemen, en het ergste moet nog komen vrees ik,...
Tot m'n grote spijt ga ik ons reisverhaal moeten inkorten, daar ik een beetje te veel achtersta met schrijven en ik eigenlijk absoluut geen zin heb om tijdens ons verblijf hier in Afrika om achter de computer te kruipen die trouwens toch maar half z'n gat marcheren. Dus ga ik een onprofessionele sprong moeten maken in ons relaas! Ik zal het later wel allemaal in geuren en kleuren vertellen als we terug zijn in ons Belgen landje.
Nadat we de landen Togo, Ghana en Mali hebben bezocht, zijn we op het punt gekomen dat we voor de laatste keer in zo'n akelige doodskist moeten kruipen en ons leven in de handen geven aan de man achter het stuur, die wat met de vitessepook krakend in de boite roert vooraleer hij de eerste versnelling vindt! Ik vraag me stellig af of hij wel weet dat hij de koppeling moet in duwen,... Na een droge 'klak' zitten we in eerste versnelling en zijn vertrokken richting Dakar met een voertuig waarvan de benzine dop niet meer is dan een met diesel doordrenkte vuile vod. Brengt een beetje het enge gevoel met zich mee dat we ons in een rijdende molotof-coctail bom bevinden,... gelukkig zijn we er al een beetje aan gewend. Links van ons verzacht de knal blauwe oceaan de oncomfortabele taxirit en waait met een frisse bries de diesel lucht uit het voertuig. Jammer genoeg niet voor lang, want na enkele uren naderen we de irriterende stinkende trechter van Dakar. Geografisch gezien is het voor Dakar onmogelijk uit tegroeien maar ze doet het toch en dat manifesteert zich als de woekerende cellen van een gigantisch kankergezwel. De urbanisatie is absurd en ondanks de stad in 3 windrichtingen is omgeven door de oceaan groeit ze met een ongezonde snelheid en zo ook natuurlijk de barsten van haar vervuilde grondvesting evenals haar eeuwige filles, waar we ons ondertussen al middenin bevinden. We zijn vergeven, omsingeld en evenlater zelfs ingemetseld in het Dakarse verkeer, we betalen de chauffeur en zetten onze tocht door het kunstmatige oerwoud te voet verder. Ondanks de drukte voelen we ons toch weer een beetje thuis in de metropool met haar nostalgissche sigaretten reclames,... -En de prachtig geschilderde voertuigen. -Haar sporters op het strand. -Het engelen gezang van Viviane en Youssou n'dour in de straten. -Die geurende marktjes. -De kleurrijke piroquets. -De tussen het drukkeverkeer mengende koetsjes. -De vissers die zingend de netten op het strand trekken. -En haar geurende kruiden,... -MAAR OOK haar open riolen en bedorven lucht -Haar rotte visgeur -De klagende moskeeen. -Haar schooiers en parasitaire verkopers. -De achterlijke chauffeurs, hun idiote rijgedrag en mij goesting om zo'n idioot voor z'n kop te slaan! -Haar verstikkende 2tack gassen. -Haar machtsminnende marabou's -Haar irritante rasta's en inwijkende gelukzoekers die het nooit zullen vinden. -De smeulende afval hoopjes en gedeukte auto's. -Haar 2e handsmarkt voor de piroquets met bestemming 'Canarische' eilanden,... -Het rotte wegdek en de eeuwige herstelling ervan. -Haar gauwdieven en de groeiende criminaliteit. -De dappere hozende vissers die soms nooit terugkeren. -Haar eeuwig ballen krabbende en neuspeuter etende mannen op elke hoek van de straat. -Haar mondaine wijken en middeleeuwse quartiers. -De stinkende haven, rijk aan de gigantisch drijvende olie film en haar bijtende industrie. -De smerige vliegen en stoffige straatjes -Haar toeterende taxi's en schurfterige straathonden -Haar rotte vissen op het strand en de vervuilde branding die ze kotsend uithoest. -De tot hoopjes vlees misvormde bedelaars met hun etterende en stinkende zweren waar je bijna over struikelt als je niet goed uitkijkt. -Haar stroompannes en corruptie. -De duizende winkeltjes langst de kant van de weg die allemaal hetzelfde verkopen. -Haar blijvende pijn van de slavenhandel -Haar blijvende glorie van de slavenhandel -De dieronvriendelijke dierentuin met de met polyester gerepareerde schildpadden -Haar oerwoud- en wet van de sterkste teint en als slot, haar voorbeeldfunctie van hoe het niet moet,...!
Maar ondanks dat alles is het een schat van en stad en zijn we blij onze vrienden terug te zien. Onze crash-test dummie rit zit erop en gaan het nooit meer over doen, veel te gevaarlijk! Vorige week nog knalde er een grote vrachtwagen op een overvolle taxi-brousse, alle 15 inzittende zielen verdwenen als een winters ademwolkje van de aardbol,... Wat je bij ons voor onmogelijk houdt is hier schering en inslag!
We hebben Afrika gehad, we zijn erin ondergedompeld en er bijna in verzopen! De tijd is gekomen dat we hier willen vertrekken en liefst zo snel mogelijk,... We hebben een boot 'Bleu Vic' en een kapitein 'Wick' gevonden die ons naar de overkant wil brengen en dat aanbod gaan we zeker niet afslaan. Zie: www.lawi-fashion.com/mg2
Allez, prettige feestdagen en een gelukkig nieuwjaar, tot aan den overkant jiiiiiiiihaaaaaaa!!! Insha'allah
We hebben overnacht in auberge L'auror waar we na lange tijd nog eens een blanke tegen zijn gekomen. Alexander Godin is een dappere 21-jarige man uit Parijs die ook al enkele maanden door West-Afrika reist. Het klikt goed tussen ons gedrieen en we besluiten een tijdje samen te reizen. Alex heeft mensen leren kennen die in Warengo leven, gelegen in het noorden van Togo en een patrimonium van 'Unesco' is. Hij nodigt ons uit mee daarheen te reizen. Het lijkt ons een fijn voorstel en zo bevinden we ons met z'n drie naar het eerst volgende dorpje Atakpame. We worden op onze route begeleid door de tallut van het 'plateau de Danyi' dat zich ten westen van ons bevindt. Gans het gebergte is bekleed met loofhout en allerlei andere vreemd exotisch groen, woeker en klimplanten doen het loof met met de flank versmelten en geeft een prachtig -bijna artificieel- effect! Af en toe belet een slanke waterval dat het loof de berg bedekt en het lijkt wel of het water de flank in tweeen snijdt alsof het gebergte kneedbaar is. De termieten heuvels verschillen blijkbaar in deze streek ook tegenover elders, ze zijn veel hoger en spitser van bouwstijl. Die kleine beestjes maken prachtige bouwwerken, ware mini kathedralen die soms wel tot 3à4 meter de hemel in reiken. De lokale jeugd hier bouwt ook ijverig. Geen kathedralen maar ze herstellen het wegdek en proberen de auto's te doen stoppen met een vlagje aan een lange tak die ze over de weg laten zwiepen om op die manier geld te vragen voor hun gepresteerde werk. Helaas voor de stakkertjes is er hier nog geen sprake van hoffelijkheid in het verkeer en vlammen de meeste 'automobilisten' gewoon onverstoorbaar verder. Even later komen we in Atakpamé aan, ook een gezapig bergdorpje waar weer de moslims de overhand hebben in aantal, die met hun eeuwige plastiek gietertjes massaal hun handen en voeten wassen voor het gebed. Maar de voodoo moet hier ook niet onderdoen er zijn nog steeds ontelbare voodoo marktjes te vinden waar je allerlei dode dieren en afgehakte koppen kan vinden voor hun duistere praktijken, maar zogek als in Lomé is het niet meer, daar kon je leeuwen- panter tot zelfs nijlpaarden hoofden op de kop tikken. Naar het schijnt zou je met een brouwseltje van zo'n nijlpaarden hoofd iemand knettergek van je kunnen maken,...Misschien toch maar niet te lang blijven hangen hier!
De negative spiraal blijft maar door tollen, en velt ons voor 4 dagen te bed, braken, diaree en allerlei andere onprettige gevoelens. Eerst dachten we aan malaria maar dan zou de koorts aanhoudend moeten zijn, wat niet het geval is. De enige reden die overblijft is het veel te dure eten van het 'fucking' Sarakawa hotel dat ons misselijk heeft gemaakt! Ook dat nog, ze hebben ons daar goed liggen gehad! We kunnen het ons echt niet meer permiteren om ons meer dan 50 meter van een wc te begeven en lopen ombeurten met spagetti-benen en gloeiend bonkend hoofd naar de wc en terug. Nina krijgt het zelfs voor elkaar om -tijdens het beetje dat we dan al eten- een bruine smurry in haar slipje te hoesten! Gelukkig is de gerante van het hotel een schat van een vrouw en het doet ons goed nog eens met mensen om te gaan die niet bedorven zijn! s'Avonds gaan we ijlend de nacht in, die ijlmomenten worden dan elke keer extra versterkt door de 'gospel-missen' van de kerk om de hoek. De vrouwens geraken één voor één krijsend in trance en barsten vervolgens in tranen uit! De eerste keer was het nog wel plezant en grappig, maar het is nu al de vierde keer op rij dat ze ons met hun geblijt uit de slaap houden en het begint zo'n beetje op het systeem van onze spirituele geest te werken! Maar gelukkig het tij keert, en kunnen na enkele dagen met een zekere blijschap -ondanks we haar zullen missen- afscheidt nemen van 'constance' de gerante van het hotel. De twee moto-taxi's die ons naar de gare-routaire brengen mengen zich feilloos in het verkeer dat terkeer gaat als het water van een steile rivierbedding. Voor ons persoonlijk na 4 dagen te bed hebben gelegen een koude douche en een herinnering dat we ons nog steeds in Afrika begeven,.. Even later na het doden ritje, bevinden we ons ingeblikt in een taxi-brouse waarvan de uitlaat op de een of andere manier binnenin z'n uitlaatgassen afgeeft. Ook m'n zware buurvrouw vindt die vergassing maar niets, ze slaat met een waaier de smog voor haar neus weg en floept één van haar gigantische borsten -bijna in m'n oog- uit haar veel te kleine kleed en legt haar kind te zogen! Gelukkig valt de schuifdeur van het busje met een zekere regelmaat uit haar geleiders en kan op die manier voor een beetje frisse lucht zorgen,... Maar helaas wordt die verfrissing verstoord door 2 levensloze lichamen en een verkreukeld brommertje langst de kant van de weg, natuurlijk annex de nodige nieuwsgierigen eromheen! Ook de mensen in de taxi-brousse zouden liever een kijkje gaan nemen dan door te rijden, hetgene wat onze chauffeur dan ook onverstoorbaar doet, gelukkig maar! We hebben niet echt de behoefte om door deze taferelen aan Rai herinnerd te worden.,... Hoewel,...hij vlamt wel hobbelend als een waanzinge over het slechte wegdek. Ik hou hem voordurend in de gaten via het gebroken achteruitkijk spiegeltje, want met momenten zwalpt hij zo over het wegdek dat ik hem ervan verdenk, stiekem hazeslaapjes te maken! Enkele km's voor Kpalimé passeren we een van de vele controles. Een lange smalle militair met buiten proportioneel hoofd en minderwaardigheidscomplex dat hij achter z'n uniform en mitrailette verbergt laat ons voertuigje stoppen. Hij laat heel de wagen leegladen en even later ligt alle bagage verspreidt over het wegdek, daar maakt hij handig gebruik van om te zien of er niets bruikbaaars tussen ligt. Een één oogige arme stakker die de eindjes aan elkaar probeert te knopen met marchandise bedoeld voor de markt, mag de helft afgeven en hij kan maar beter niet tegenspartelen, want de autoritair heeft een 'don't mess with me' blik en een vinger op de trekker! Ook wij komen aan de beurt en het mag een wonder heten dat we niets hoefden af te geven,...Even later arriveren we in Kpalimé, dat ook vlak tegen de Ghanese grens is gelegen. We ontdekken al gauw dat het een zeer rustig en vriendelijk bergdorpje is, precies wat we nodig hadden!
De zon breekt door de dikke mist die zich tussen de paalwoningen van Ganvie wurmt, de moerasbewoners zijn al vroeg op en we worden gewekt door de opvarende geluiden, het zachte gepeddel en hun vreemde taal. De nacht is goed verlopen en er zijn geen addertjes onder het gras noch het bed gevonden. Als de overzet naar het vaste land niet te duur is kunnen we nog wel een petit-dejeuner nemen. We informeren naar beide prijzen, en de altijd zo vriendelijke bazin begint plots chizofrene neigingen te vertonen! Ze vraagt een zo ondemocratische prijs voor de benzine dat zelfs een sjeik er van achterover zou vallen. We weten verdomd goed wat een liter benzine kost! Dit is diefstal van de moderne orde, ze hebben je hier min of meer in hun macht en er wordt zwaar misbruik van gemaakt! Het addertje komt tevoorschijn, maar we zijn beide vast besloten het onder onze voet te verbrijzelen en de kop in te nijpen! We maken een kleine sèine in het bijzonder Nina, (er zal nog lang over haar gesproken worden) en eisen dat we onmiddelijk van hun palen eiland afwillen tegen de normale prijs! Zoniet schrijven we naar alle reisgidsen dat m'n dit hotel niet meer mag aanraden om te overnachten. Ze draaien bij en de prijs daalt als visserslood, we betalen, zij geven er geld op terug. En net voor we met de piroquet willen vertrekken ontdekt Nina dat ze verdomme te weinig geld hebben terug gegeven! Ze zijn verdomme nog gladder dan de paling die ik gisteren heb gegeten! Dit slaat echt alles, zwaar over de zeik en een overvoldoening maken we ons weg van het rare en apparte volkje, het is nooit leuk afhankelijk te zijn van iets of iemand. Als je het goed en vriendelijk zou aanpakken zou het een goudmijn kunnen zijn,... maar ze weten niet beter dan hun ontnoegdheid af te reageren op interesse tonende vreemdelingen. Buiten gsm's en televisietoestellen heeft de natuurlijke rijkdom hen alles te bieden, maar het wordt werkelijk niet beseft en dat is jammer, heel jammer! En met die teleurstelling verlaten we de prachtige entourage van Ganvie en hopen er nooit meer terug te moeten komen! Terug op het vaste land aangekomen moeten we weer lang onderhandelen voor een democratische prijs te krijgen om ons per 7-place (een aangepaste auto die 7 mensen kan vervoeren) naar Lomé (TOGO) te laten voeren. De 6000cfa. die we betaalden voor de 7-place vervoert ons langst een prachtige kustweg rijk aan palmbomen, witte stranden en een blauwe oceaan. (van ver dan toch,...) Alles verloopt naar wens tot we aan de grens komen en het slachtoffer worden van de Afrikaanse idolentie en z'n bureaucratie! Door het feit dat de situatie nogal onstabiel is na de staatsgreep, moeten we een romslomp van papierwerk invullen en ondanks we al in het bezit zijn van een visum duurt het toch nog verschrikkelijk lang! Zeker wanneer onze douanier het belangrijker vindt met z'n 3 gsm's te bellen dan zich met z'n job te bezigen. Drie onschuldige kwartieren zijn verstreken terwijl onze chauffeur ongeduldig stond te wachten met een volle auto! Hij maakt er handig gebruik van ons te beschuldigen dat we geen visum hadden en hij daardoor zo lang moest wachten en dat het ons extra zal kosten! En met dezelfde kempische nuchterheid waar m'n bij ons twee stenen met elkaar doen vechten, maken we het onze vriend heel duidelijk, dat het NOOIT zal gebeuren dat wij 1cfa meer zullen betalen! Hij, blijft het tegendeel beweren,... Op het einde van de rit steekt hij een geld gebarend pootje achteruit. Ik leg m'n hoofd tussen de 2 voorste hoofdsteunen en vraag hem op vrij giftige toon: "Combien?" Haast onverstaanbaar en verslagen mompelt hij: "6000cfa" Mooi zo, onze overeen gekomen prijs,... We betalen hem en rijdt ontevreden en knorrig verder. Zonder ernstige schrammen zijn we in 'Lomé' geraakt, de Togoleese hoofdstad. Lomé is qua smerigheid best vergelijkbaar met Dakar, geografisch gezien ook weinig mogelijkheid tot expansie. Zuidelijk de oceaan, westelijk de Ghanese grens,...Het is ook daar waar we ons nestelen, vlak tegen de grens in hotel 'Tourist' Op het dak van het hotel kan je een perfecte blik werpen op het toch wel bizarre contrast, rechts de stinkende en lawaaierigedrukte van Lomé, links het pitoreske groen Ghana. Twee landen die gescheiden zijn door een politiek denkbeeldige grenslijn, die grens wordt belicht door het gigantische contrast tussen stad en natuur. Nu we weer in een hoofdstad zijn willen we zo snel mogelijk flappen tappen daar ons budjet nogal op een laag pitje staat. Maar de 'btci' is defect en daar zitten we nogal mee verveeld, morgen is het zondag en kunnen zeker nergens terecht, we dreigen weer in geldnood te geraken,... Geen paniek Nina heeft in onze 'guide routard' het hotel 'Sarakawa' zien staan. Een hotel van de groep 'Accor' een keten die bestemd is voor advocaten, dokters, sjeiks enz,... In onze gids staat vermeld dat je er met visa kan betalen. We gaan er vragen of we er iets kunnen eten, met visa betalen en een extra bedrag kunnen afnemen. Zo gezegd zo gedaan, en enige tijd later zitten we onze honger te stillen met een veel te duur maaltijd en een frisse pint, maar soit het helpt ons wel uit de nood. Een even later begeven we ons met de barman naar de balie waar we mogen betalen met visa. Maar net voordat ik m'n code nr wil ingeven, komt uit het bureau een megalomane macho op ons toe gestapt, die zich nog meer uit de hoogte gedraagt omwille het bordje 'personeels verantwoordelijke' dat op z'n borst is gepriemd. Hij vraagt ons waarom we meer willen afhalen, waarop wij hem ter berde brengen dat we dat voorheen hadden afgesproken. "Geen sprake van!" Luidt z'n antwoord. Zoiets doen we niet, wij zijn geen bankinstelling. Genageld aan de grond, vertellen we hem dat het net nog wel ging en dat, dat de reden is waarom we hier hebben gegeten. De andere personeelsleden herinneren zich plots ook niets meer van onze afspraak,...We hebben net voor 18600cfa gegeten (30euro) waarvan één vegitarische maaltijd vol met kip zat, blijkbaar weten ze niet dat kip ook vlees is,... Het is een bedrag waar een Burkinabé zo'n 20 dagen voor moet werken,... M'n zeemzoete kempische nuchterheid kan ons niet meer reden en de spanning knetst tussen m'n oren! We zijn al veel te lang in Afrika om zo in het zak gezet te worden! We voelen ons bestolen en ik denk dat ik een beetje weerspannig ga doen. Ik vraag de mannen achter de balie naar hun naam en zeg hen dat ik er werk van ga maken, die durven ze niet te geven,... dat zegt genoeg,...In een mum van tijd begint de sfeer te koken, ik vraag naar de directeur van het hotel. Die is er niet, maar na lang aandringen is hij er plots wel en leiden ze me naar het kantoor. Ik open een beetje over m'n kooppunt de deur en hij veert recht uit z'n 'luie' bureau stoel en duikt naar de afstandsbediening op z'n bureau en zet de tv uit! Ik leg hem -in m'n beste engels- heel ons probleem uit en zeg hem dat we daar helemaal niet mee gediend zijn. Hij antwoordt heel koel dat we toch geen poot hebben om op te staan, daar we niets kunnen bewijzen. (En gelijk heeft hij,...) Ook hij wil z'n naam niet kwijt, ze zijn blijkbaar toch een beetje angstig over het hele gebeuren. Ik voel me machteloos en woede golven wellen in me op! Dit is de reinste pierenneukerij! Ik beloof hem dat hij nog aan ons herinnert zal worden dat het een principe kwestie is en dat ik hem niet langer van z'n 'werk' zal houden en wijs daarbij naar z'n tv-toestel,... Ik draai me om en een onsmakkelijke en weke lach begeleidt me naar de deur, die met een droge smak wordt dicht gesmeten!
Om een lang verhaal kort te maken, Nina heeft zich een tijdje bezig gehouden ons hele verhaal door te mailen naar de klachten dienst van de groep 'Accor' waarop we al snel reactie kregen en ze ons vertelden dat het geval binnen de 15 dagen behandelt zou worden,... We weten verder niet wat ervan gekomen is,...
We weten niet goed hoe het komt, maar het lijkt zo dat sinds onze mislukte overval we een beetje in een negatieve spiraal terecht zijn gekomen, dat brengt met zich mee dat we het constante gevoel hebben dat we over één nacht ijs wandelen. We snakken naar iets vertrouwelijks, maar dat lijkt in deze hoofdstad ver zoek,...
Cotonou is niet de hoofdstad, wel de grootste van Benin. Ze ligt vlak tegen de Atlantische oceaan en brengt die geur dan ook wel in elk straatje. We beseffen dat we het zeeklimaat toch wel hebben gemist en zijn blij eens een andere kant van de oceaan te zien. De strommingen hier zijn levensgevaarlijk, dat kan je aflezen van de vele scheepswrakken die zich overgeven aan de woeste golven die zich met geweld ver op het strand werpen, het beperkt natuurlijk ook wel het aantal zwemmers in zee. Voor de rest is Cotonou ook best wel een smeerig en kleurrijk stadje -kleurrijk in de zin van de vele kleuren aangespoeld plastiek- tegenover Dakar echter, scoort ze heel goed! Ondanks dat alles voelen we ons goed nog eens aan zee te zijn. Tot m'n grote en pijnlijke spijt moet ik wel opmerken dat er in de straten -zowel het rijgedeelte als het wandel gedeelte- overdreven veel riool deksels ontbreken,... (kostte me enkele vierkante centimeters van de huid op m'n scheenbeen en leverde een stijve poot op) Na Benin te hebben 'verkend' zowel boven- als ondergronds, besluiten we om de hoofdstad 'Porto-Novo' te bezoeken. Ooit een bloeiend centrum geweest voor de slaven handel. Daar aangekomen informeren we naar het centrum van de stad, maar krijgen te horen dat we er al zijn,... Het blijkt inderdaad een zeer kleine stad te zijn, zeker voor een hoofdstad en dat samen met de coloniale architectuur van weleer en de vriendelijke inwoners, maakt het een zeer aangename locatie! We nemen er een uitstekend maaltijd in een zeer gezellig en vriendelijk restaurant, we vinden Porto-Novo tot hier toe een van de gezelligste steden die we gezien hebben! Jammer genoeg worden we wel degelijk tegen onze goesting in ontnuchterd door het feit dat Nina wordt beroofd van haar gsm! Het ging als volgt: Twee netjes geklede mannen kwamen ons tegemoet op het nauwe wandelpad en wilde tot mijn verbazing geen plaats maken om ons laten te passeren. Dus, 'goedhartig' als ik ben ga ik voor Nina lopen zodat we er langst kunnen. Ze passeren mij, maar wanneer ze terhoogte van Nina komen hoor ik Nina rare geluiden uitkramen! Ze probeert op de ene of andere mannier mij naam te roepen, maar is zo verstomd van opschudding dat ze er enkel spastische gromgeluiden en een zware metal-achtige 'DONNE' eruit krijgt! De gauwdief die in het voorbijgaan koudweg het gsm uit haar broek nam, is al even verbouwereerd als Nina en staat met grote ogen en open mond haar aan te gapen! Hij dacht waarschijnlijk dat hij net een mongool of iets gelijkaardigs had overvallen en in zekere zin voelde hij toch enig berouw,... Na het horen van Nina's 'geluiden' draaide ik me om en het duurde even voor ik besefte wat er eigenlijk gaande was, tot ik zag dat een van die eikels haar gsm vast had! Onbewust schakelde er iets om in m'n hoofd en met demonisch destructieve blik in de ogen ging ik op de schoften af. Die wisten blijbaar beter dan ikzelf dat ik op dat moment prikkelbaar en gevaarlijk giftig was. De man gaf me gewillig het mobieltje terug terwijl de ander zich al stiekem uit de voeten had gemaakt, voor ik hem deftig tussen m'n klauwen kon krijgen glipte hij er (lijkbleek) tussenuit en volgde verstandig z'n compaan en verdween -achtervolgd door allerlei onsmakkelijk soms rascistische vlaamse scheldwoorden- in een nauw steegje. Jammer dat ik een zware rugzak ophad,...want de moed zat er goed in! Maar het leek me beter Nina eens even te omarmen, maar die had ondertussen haar kleur al terug en stond al giechelend haar bril terug recht op haar neus te zetten! Die rotzakken hebben deze keer hun buit mislopen, wij hebben geluk gehad, maar vanaf dat moment zijn we wel opgezadeld met een vrij vervellend gevoel van onveiligheid! We zijn dan ook uiterst waakzaam en zien in iedere persoon een potentieële dief. Ook in het smerige maar toch wel pitoreske vissersdorpje 'Djassin-Daho' waar we informeren voor een piroquet-vaart richting 'Ganvie' waar we tegen alle afraden in toch willen overnachten, houden we de toestromende en nieuwsgierige menigte nauwlettend in het oog! Na lang onderhandelen komen we met enkele vissers een prijs overeen die 1/3 is van de prijs waarmee ze begonnen. Even later alles bepakt en gezakt begeven we ons na enig gepor met de piroquet door een wildgroei van allerlei waterplanten op een 'natuurlijk' kanaal richting 'Aguégué' om vervolgens het gigantische 'Lac Nokoué' over te steken. Na onze overval zitten we een beetje met de panische angst dat ze ons helemaal niet willen afzetten in 'Ganvie' en ze alleen maar uit zijn op ons geld, het is trouwens de ideale entourage om iemand van z'n geld te beroven,.... en zij zijn trouwens in de meerderheid, ondanks ze in de omgang zeer vriendelijk zijn hou ik ze toch maar goed in het oog. Maar wanneer we het grote meer op gaan komt het gevaar van een andere kant en gaat m'n aandacht naar de schoonheid en de brute kracht van moeder natuur. In de verte zien we de metropool 'Cotonou' die bedreigd wordt door een zware zwarte wolk en in onze richting komt! Ons houten piroquetje klotst door het onrustige water en vangt de harde smakken van de golven op waar de wind haar vat op heeft gekregen. De golven spatten bij elke smak bruisend uiteen vliegen over het bootje en komen keurig achteraan op de stuurman terecht die ze met een zure grimmas inkaseert! Binnen de kortste keer is alles zeiknat en moeten met regelmaat hozen om droog te blijven. We leggen ons plat in het bootje om zo het overspattende water zo min mogelijk op te vangen, wat duurt het toch lang eer we aan de overkant zijn. Tegen de wind in lijkt het eerder dat we achteruit gaan dan vooruit. Er wordt geen woord meer gesproken en de volle concentratie gaat naar de opbeukende golven, maar na verloop van tijd kunnen we de eerste paalwoningen van 'Ganvie' zien we hebben ons doel bereikt voordat we in de regenbui terecht zijn gekomen. Ganvie, een gigantisch kunstmatig eiland, naar het schijnt zouden er 38000 inwoners leven. Ze is jaren geleden opgebouwd en gegroeid, doorgegeven van generatie tot generatie,... Wanneer we tussen de paalwoningen komen wordt het toerental van de buitenboordmotor weer terug gebracht en varen rustig beschut van de sterke wind het waterdorp binnen dat volledig op palen is gebouwd en waar de straten van water zijn. Hier zijn de mensen volledig aangepast aan de omgeving en zijn zoals elders ook druk in de weer, niet met auto's of fietsen maar met bootjes en vlotten. Ook de markt bestaat uit een aaneenschakeling van bootjes en drijvers die elk hun specialiteit verkopen. De huizen zijn gebouwd op stevige palen en met bruggen naar elkaar verbonden. M'n gebruikt de middelen die aanwezig zijn, riet voor daken, gevlochten palmbladen voor wanden enz,... We begeven ons in een totaal andere unieke wereld of met een beetje fantasie zelfs op een andere planeet of tijdperk. Het tijdperk van de toekomst nadat de ijskappen zijn gesmolten en we ons hebben moeten schikken in het lot. Best wel gezellig, laat maar smelten die ijskappen zou ik zeggen,... hihi. Voor ons ligt een auberge genaamd: 'Chez M' hierover staat vermeld dat m'n er beter niet kan overnachten, maar het is al laat en we hebben niet echt meer een keuze, we gaan het erop wagen,...We worden er in iedergeval goed ontvangen en het complex is heel netjes. Maar voor we besluiten te blijven vragen we aan één van de familieleden wat het kost om morgenvroeg naar het vaste land te gaan, kwestie van niet in het zak gezet te worden, want nu zijn we wel afhankelijk van een piroquet of onze zwemkunsten,... M'n laat ons weten dat we enkel de prijs van de benzine hoeven te betalen. Dat lijkt ons een faire deal, we krijgen een zeer romantische paalwoning op 1'5m boven het water, waar we nog eens uitgebreid proberen of we 'het' nog kunnen en gaan de nacht in wanneer de duizende olielampjes weerkaatsen op de hellende vlakjes van het water. We babbelen nog lang na en vragen ons af wat het addertje onder het gras zou kunnen zijn, alles lijkt hier zo ok zelfs het eten is goed! De mensen hier in 'Ganvie' leven een rijk aan vrijheid en stressloos bestaan op het water, jammer genoeg is het besef van hun vrijheid diep onder de waterspiegel te zoeken daar we toch een zekere ontnoegdheid voelen, elk voorbijvarend kind -verwent door het tourisme- vraagt met bijbehorend gebaartje naar een geldstuk of een cadeau. Jammer dat ze niet weten in wat voor een natuurlijke rijkdom ze leven. Het geeft een beetje een wrang gevoel tijdens ons verblijf in deze prachtige waterwereld, maar dat kan niet de reden zijn waarom m'n een verblijf in 'Ganvie' afraadt,...
De moto taxi's (zems) waar we gisteren mee hadden afgesproken ons naar het station te brengen zijn niet komen opdagen. Waarschijnlijk gisteren te veel fooi gegeven,...Geen nood de oude dieseltrein met z'n drie wagonnetjes komt ook -zoals gewoonlijk- een uur te laat, het stationnetje binnen geschokt. Hij staat nog niet stil of de helft van de passagiers hangen er al aan de zijkant aan, op jacht de beste plaatsen weg te kapen. Alles moet mee bedden, scooters, geiten, schapen, propvolle manden met kippen, rijstzakken noem maar op je kan het zo gek niet verzinnen. Een geweldig geroep en gevloek gaat eraan vooraf. Wanneer alles een plaats heeft gevonden en het helse kabaal is geluwd, zien ze voor het eerst dat er zich twee blanken onder hen bevinden en kijken ons allemaal met hun grote zwarte ogen aan. We zeggen voorzichtig goeiedag met bijbehorend bescheiden handgebaartje. De grote afvragende ogen worden kleiner en witte -ook zwart bruinige- glimlachen komen ervoor in de plaats, het ijs is gebroken! Zo gaat het meestal in Afrika. De locomotief blaast het startsignaal de wagons krijgen op hun beurt één voor één een geweldige snok, de bareeltjes van Parakou worden manueel neergelaten en de trein vertrekt richting Cotonou. Al gauw ligt het stadje achter ons en bevinden we ons tussen het groen van Benin. Meters hoge planten en grassen passeren de revue, zonlicht kaats op de knalgroene bermen en werpt een groene schijn in de smerige wagons die daardoor toch al veel gezelliger tonen. Jammer dat een muur van dieselsmog komende van de locomotief netjes onze wagon binnen waait en ons belet de Beninse vegetatiegeuren op te snuiven. Zo nu en dan stopt de trein in het niets zonder reden lijkt het, maar dan plots beweegt en ritselt het hoge gras. De passagiers vliegen alsof hun leven ervan afhangt naar de openstaande ramen en gaan er half uithangen en roepen als gekken naar het hoge gras. Tussen het gras verschijnen vervolgens langst alle kanten vrouwen en kinder met grote schalen op hun hoofd beladen met warme gerechten van de woudloperskeuken, gewikkeld in een gigantisch isolerend blad van de teakbomen die in de streek groeien. Eerst de hete maiskolven dan weer warme to (maispasta) gevolgd door bietachtige wortels, eieren, kippen, noem maar op. Bij elke 'maaltijd' stop is het een hels kabaal alsof er net niet genoeg is voor iedereen. Wanneer iedereen z'n vreet heeft, dan pas keert de rust terug als een harmonisch orkest van smakkende, slurpende en vingeraflikkende geluiden tussendoor af en toe een forse boer! En dan trekt de trein zichzelf weer hortend en stotent in gang op weg naar de volgende halte en het zal wel aan de spoorwegbedding liggen, maar soms lijkt het alsof de trein op ovale wielen rijdt. Dat geeft het leuke effect dat iedereen simultaan meehobbelt op het ritme van de wagons. Het eerste stationnetje nadert en de trein begint vaart te minderen, terhoogte van het station knotsen de wagons sierlijk één voor één op elkaar en we staan kortaf stil. Zo gaat het bij elk station en wat ook elke keer gebeurt is dat de mensen staan te drummen om op te stappen. Gepaard met de enorme rellen tussen diegene die willen opstappen en diegene die al aan boord zijn, kortweg omdat er eigenlijk geen plaats meer is,... En bij elke halte stappen er meer en meer op met hun nodige bazaar. De trein begint al gauw uit te puilen van de mensen, er komt nauwelijk lucht noch licht binnen. Nina heeft al verschillende kinderen op haar schoot terwijl er nog ambras wordt gemaakt voor een deftig plaatsje op de middengang. Diegene die eerst bagaar maakte om op te stappen doen nu lustig met een wijzend vingertje mee om de nieuwe passagiers op hun 'rechten' te wijzen. Op een gegeven moment is het zodanig druk dat de conducteur zich aan de bagagerekken vastklampt en zich via de houten rugleuningen door de wagons moet verplaatsen. Naar lucht snakkende hoofden hangen uit het raam terwijl binnenin om de beurt wordt geademd. Plastiek zakjes worden greetig doorgegeven voor de kotsende onder ons of de kinderen die hun urine niet meer kunnen ophouden. Nooit geweten dat een trein zoveel mensen kon bevatten, zo lang we niet ontsporen is het eigenlijk best wel een gezellige boel. Om de meeste van het lange lijden te verlossen geven we een zak snoep door, maar die wordt zodanig aangevallen door jong en oud dat de trein daadwerkelijk zou kunnen onsporen,... tip: geef nooit een zak zoetigheid door in een overvolle Afrikaanse trein! Het wordt buiten stilaan donker en de woudloper-verkopers verschijnen nu met grote kaarsen op hun plateau's om hun koopwaar te verlichten, een prachtig effect in de ondoordringbare duisternis buiten. Maar de duisternis brengt een extra last met zich mee, namelijk dat de muskieten zich nu overal in de wagons begeven en vooral de enkels aanvallen. Op zich is dat nu wel geen ramp, maar het is verschrikkelijk lastig omdat ge u nauwelijks kunt bewegen om de muggen af te slaan,... geloof me het zijn kleine smeerlappen! Tegen middernacht arriveren we in een regenachtig Cotonou en stappen verfrommelt uit het roestige gevaarte dat toch wel een bewonderend en dankbaar klopje van me krijgt op z'n flank. Het moet een sterk beestje zijn om heel die remoerige bende naar de andere kant van het land te kunnen trekken! Door de gietende regen begeven we ons op de moto-taxi naar Auberge l'anchrage de oceaan, waar we toch maar vlak voor het in slaap vallen besluiten enkele dagen te blijven,...
Bewonderingswaardig luidt rond 06.30u een claxon van een oude peugeot 504 sr. Ik loop naar de deur van de auberge, open ze, buiten is het nog gitzwart en 2 blinkende ogen kijken me aan. Alfa onze taxi chauffeur waarmee we hadden afgesproken om naar 'parakou' te rijden is stipt op tijd. In het centrum van Natintangou ronselen we nog wat mensen en even later zitten we met z'n negenen in de peugeot richting Parakou. De ochtend van Benin laat zich van z'n mooiste kant zien, een gigantische wolk heeft zich als een dik donsdeken over de groene heuvels van Benin gelegd. Grote zwarte oude rondafgesleten rotsen steken snakkend naar adem uit het wolkendek naar buiten. Het lijkt wel of de mystiek van de voodoo tot leven komt, beetje akelig maar vooral geweldig mooi,...We rijden het dal in en wanneer we ons midden in de wolk begeven, wordt de wereld plots heel klein. Nu wordt het helemaal akelig, daar onze chauffeur er nog niet aan denkt z'n snelheid aan te passen! Eenmaal stopt hij, onder het motto dat een oud vrouwtje er nog wel bij moet kunnen. We maken ons allemaal zo klein mogelijk en zo geschiedt het dat we met z'n tienen -en een geit- in een oude rotversleten peugeot door een dik mist pakket vlammen, de radio krakend, knoer hard en barslechte muziek! De vierde man vooraan -die de versnelingspook tussen z'n benen heeft, één been bij de chauffeurs zijde het andere bij Nina en mij- krijgt met regelmaat een tik tegen z'n hoofd van de chauffeur, omdat z'n voet onder het gaspedaal is gesukkeld of omdat hij z'n been tegen dat van Nina laat rusten! Ondertussen vraag ik me af of de mensen hier eigenlijk wel weten waarvoor die witte lijnen op het wegdek dienen,...Op die momenten voel ik Nina in m'n hand knijpen van angst, hihi! Zo sukkelen we tegen de middag in Parakou en gaan op zoek naar een ruim bed om ons eens goed te kunnen uitrekken!
Daar de weg van Ouagadougou naar Benin volgens de www.diplomatie.be site vrij regelmatig wordt verspert door 'geld begeerde' struikrovers hadden wij onze rugzakken een beetje gecamoufleerd door ze in oude rijstzakken te proppen. Kwestie van een beetje minder in de kijker te lopen, wat als een blanke zoiezo een moeilijke opdracht is in een Afrikaans land,... De rijstzak is in iedergeval een zeer handige truckje en niet alleen als camouflage, maar ook bescherming tegen regen, ruwhandige 'bagage-stapelaars', kippen en geiten uitwerpselen. Toch kreeg ik het even warm toen de douaniers de bagageruimte van de bus opende en met grote geutnaalden prikkend steekproeven namen in willekeurige rijstzakken,... de onze zijn gespaard gebleven en momenteel bevinden we ons in Benin, een land van voodoo en zwarte magie! Onze eerste halt is Tanguieta waar zich het beste ziekenhuis van West-Afrika zou bevinden. (de helft van het personeel zijn Italianen,...) We leggen ons te slapen in 'auberge baobab' waar we zeer warm worden onthaald. s'Anderdaags laten we ons afzetten door twee moto taxi's (zem in de volksmond) -waarvan Benin en Togo zijn vergeven- bij de gare routière. Daar we zijn met z'n vijventwintigen om ons in een Nissan Vanette naar Natitingou te begeven. Gelukkig zitten Nina en ik vooraan en hebben we niet te veel last van het slecht opeen gestapelde geroezemoes achterin. Sterker nog we genieten van een perfect uitzicht vooral Nina die op de beschermkap van de motor en daardoor een beetje hoger zit! Stotend vertrekken we en al gauw waant onze chauffeur zich in Engeland (ook in de binnenbochten) Het rechter voorwiel davert als een gek elke keer we boven de 75km/uur rijden. Ook de weginfrastructuur laat een beetje te wensen over. Het asfalt is uitstekend -die is amper twee jaar oud- maar daar waar m'n in Europa met enkele haarspeldboschten zou werken, heeft m'n hier in het toch al redelijk bergachtige Benin het wegdek in een rechte lijn parallel met de berghelling naar beneden getrokken. Daar komt dan nog eens de staat van de voertuigen bij, dat het kleurrijke effect geeft daar de bermen bezaaid liggen met allerlei zwaarvrachtverkeer gesneuveld door warm gelopen remmen of what ever,... In tussen tijd schraapt onze chauffeur zonder schroom de binnenkanten van z'n geweldig grote neusgaten proper, met de extra lange pinknagel van z'n rechter hand en bekijkt daarna triomfantelijk de smerige vangst. Het moet beslist z'n reukvermogen hebben gehinderd! De smeerlaperij wordt keurig in een bolletje gerold en foefelt het daarna bij de rest in een filmroldoosje. Of het nu moest dienen voor een of ander fetisch ritueel, voer voor z'n parkieten of knapperig tussendoortje heb ik nooit durven vragen, uit angst eentje aangeboden te krijgen! In iedergeval, Nina krijgt het er heel warm van niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk daar het motortje flink warm loopt in de stukken bergop, even dacht ik te zweren gerookt vlees te ruiken, t'zal m'n verbeelding geweest zijn,... Even later komen we verstijfd van angst in Natitingou aan.
Met forse slagen wordt beurtelings de beenharde en droge Afrikaanse aarde gebroken met zware pikhouwelen. We zijn met een dozijn om het graf te delven, de hoogstaande middagzon brandt als withete kolen en steekt priemend boven onze hoofden. Het is de zelfde middagzon waarin Rai lag te brullen op het hete asfalt de dag dat ze stierf. We wisselen elkaar regelmatig af om niet te bezwijken onder de zon, diegene die haar het liefst hadden werken het hardst. Sommige willen koppig verder werken en willen niet wisselen tijdens de aflossing. Eentje bezwijkt zelfs en krijgt het net gehoffen houweel op z'n hoofd en ligt nu languit op z'n rug in het graf,...de aflossing roept! Elke druppel zweet die van ons lijf in Rai's verse graf valt heeft ze meer dan ooit verdiend! Hete uren verstrijken, de hitte weegt zwaar en drukt niet alleen op ons maar ook op de hemel die achter ons langzaam verandert tot een donker dreigend organisme en werkelijk tot leven lijkt te komen. Een verschrikkelijke wind komt opzetten en het gevaarlijk fijne stof raast over het kerkhof, kruipt overal waar het niet gaan kan, de houten kruizen worden gezandstraald en wij moeten het werk staken, mond en ogen bedekken. Tot de zwellende hemel het begeeft en vette regendruppels vat krijgen op het zwevende zand. Eindelijk, de regen koelt de aarde en brengt nieuwe moed, we kunnen weer beurtelings aan de slag. De tijd dringt, om 16.00 uur brengen ze Rai's lichaam en we hebben nog een goeie halve meter te gaan. De laatste loodjes wegen het zwaarst, gelukkig huilt moeder-natuur niet te lang en stopt net voordat het graf een modderpoel wordt. De zon breekt weer door en de laatste spade aarde wordt uit het graf gesmeten wanneer de mars in de verte aan komt.We trekken snel onze kleren mooi op hun plooi, kloppen het stof eraf en zetten ons in een min of meer officiele houding om Rai te ontvangen die ze brengen in een oude versleten krakende volkswagen transporter,... Ik schik me bij Nina en Assita die allebei met gezwollen ogen elkaar een beetje ondersteunen, slenterend achter de kist. Er is verschrikkelijk veel volk,...De kist wordt uit de volkswagen gehaald en op het ritme van links en rechts gesnik in de tombe gelegd. Rai krijgt een laatste groet, vervolgens worden de dekstenen doorgegeven en de onderste tombe waar de kist ligt wordt afgedekt van het zonlicht. Daarna wordt het graf verder bedekt, de metalen spaden zingen na wanneer de harde droge aarde terug in het graf wordt gesmeten. Het is het meest eenvoudige requiem dat ik me kan inbeelden, het fijnste zand wordt op het ritme 10-tallen meters meegedragen en gezeefd door de zachte wind die nog tussen de graven waait en ze voorzichtig streelt. Ik doe al de moeite van de wereld om m'n tranen te bedwingen en concentreer me op een verdwaalde termiet die in dienst van z'n koningin radeloos z'n weg probeert te vinden richting kolonie. Nina en ik ondersteunen Assita, die kan het niet aanzien en moet zich omdraaien. Rai'ke, Rai'ke, wat zal het huis leeg zijn nu je er niet meer bent. Geen sexy schaterlach meer, geen prachtige glimlach die het fijne spleetje tussen je tanden ontsluiert,...Nee, die glimlach ligt nu 2.5meter begraven onder een dorre aardkorst! Zoals ik al eerder zei: "Het zijn hier verdomd taaie mensen!" Jammer genoeg zijn ze het hier gewoon iemand te verliezen! Het leven van een Afrikaan hangt aan een nog veel zijderen draadje dan dat van ons en dat maakt de mensen hier 'beetje' harder. Wij kunnen ons zoiets niet inbeelden, maar iemand verliezen hier is eigenlijk niet meer dan een Afrikaans 1-dagsgriepje. Nina en Assita krijgen te horen dat ze niet mogen huilen, het is Gods wil en dan mag je niet huilen! "God neemt en wij houden de rest,..." Je moet je erbij neerleggen! God of Allah, allen vluchten ze liever in het gebed, dan voor hun rechten op te komen! Maar daar zijn Nina en ik een beetje te nuchter voor en Monza's, "Van God los" raast als een overladen goederen trein door m'n hoofd. Ik voel me verdwaald in het donkerste gedeelte van m'n gevoelens en krijg plots een heel onveilig gevoel over me heen! Als er dan al een God bestaat is Hij het niet waard te bestaan dat Hij Rai zo laat gaan. Niemand verdient het maar Rai is dan toch wel de allerlaatste! Het enige wat God hier doet is de waarheid bedekken met een zware zwarte doek! Die waarheid is dat iemand de schuld draagt van Rai's dood! Die waarheid is ook dat Rai haar allerlaatste adem heeft gegeven in de armen van Assita. Terwijl Nina haar mooie 'blanke' benen uit haar lijf liep voor medicijnen die waarschijnlijk zelfs niet meer voor Rai bedoeld waren. Het enigen wat de dokter in feite heeft gedaan is hier en daar een beetje porren in Rai's lichaam, vaststellen dat ze het niet meer ging halen, vervolgens weer de deur uitgelopen en ons allemaal een beetje in de waan gelaten! Ze hebben Rai langzaam laten sterven in omstandigheden waarin m'n bij ons nog geen varken mag slachten. Nu moeten we er wel bij vermelden dat de dokters soms maanden niet worden betaald, dat is natuurlijk niet bepaald motiverend! De vraag of dat een reden is zo laks met een stervende om te gaan, laat ik aan jullie,... De regeringsleiders laten het in ieder geval niet aan hun 'hart' komen, gepanserd door zware bankbiljetten laten ze dringende operaties in Europa uitvoeren. Achter de ernst van hun stempels en eindeloze papierwerk schuilt bedrog en corruptie -hebben ze allemaal van ons geleerd- en ik weet maar al te goed dat we er in ons landje ook wel eens van tijd tot tijd last van hebben, over de gehele wereld trouwens, maar ik heb zo een sterk vermoeden dat dat de Afrikaanse corruptie wel erg sterk de kop uitsteekt. Het erge daarvan is, dat het de problematiek in Afrika een westers product is! Er zal een zware cirkel doorbroken moeten worden, een cirkel die het onderdeel is van Afrikaanse systeem dat als een onbreekbare ketting strak om het continent gespannen is. Ook Rai is 'vermoord' door dat systeem in combinatie met het gigantische anti-solidariteits monster dat -hier in Afrika nog meer dan bij ons- als een parasiet onder de bevolking leeft. Het systeem wordt gesmeerd door mensenlevens en zaait onrecht, machteloosheid en verwarring over het continent, om later weer mensenlevens te kunnen oogsten en de machine draaiende te houden. Dat maakt het voor mensen als Herman en Ludo het er erg moeilijk op, het is ongelooflijk wat die gasten hier in zulke tegenstromen hebben gepresteerd! 23 pompen in 6 jaar, ik kan gerust zeggen dat ik fier ben op m'n vader en Herman, want elke keer krijgen ze het weer voor elkaar! Ousman, de man van Antou die geadopteerd is door zweden en een westerse manier van denken heeft, vertelde ons dat als we Rai niet hadden gevonden, ze waarschijnlijk terplaatse op straat gestorven zou zijn. Een koude scheut van walging rolt rillend langsheen m'n ruggegraad van onder tot boven in m'n nek! Het gezegde: "M'n kan een man uit de jungle halen maar niet de jungle uit de man!" Heeft z'n kracht nog niet verloren,... Die jungle is in feite de enige wet die telt. De rechten die wij kennen zijn hier in de verste verte nog niet van toepassing, laat staan de rechten van een stervende als Rai! Telkens weer worden die rechten samen met het slachtoffer begraven. Het laatse recht dat we Rai kunnen geven is een stem! Het lot is inderdaad als de vlucht van een zwaluw in een zwerm muggen, zoals Harry Mulich schreef. Maar de vlucht van de Afrikaanse zwaluw is nogàl gevaarlijk! Rai is het zoveelste bewijs van de lage gemiddelde levensverwachting in Burkina, namelijk 47jaar! Het kan goed zijn dat ik er gigantisch naast zit met m'n stellingen, maar het is hetgene wat ik ervaren heb en in het kielzog van een ervaring suizen bevindingen en vermoedens mee. Jammer genoeg dragen deze bevindingen en vermoedens een zekere achterdocht! We moeten de mensen hier gelijk geven, het leven gaat inderdaad verder en zo ook onze reis! Ouagadougou mag dan jammer genoeg in onze herinnering een zwarte vlek op onze denkbeeldige wereldkaart zijn, we verlaten de stad met het optimisme dat altijd een vertrek en het vooruitzicht van een nieuw doel begeleidt, in dit geval is dat Benin!
RAI (het is een lang verslag, maar misschien wel belangrijk)
Herman en onze pa zijn ondertussen terug naar Belgie en wij hebben ons laten onderbrengen bij een burkinabe's 'gezin', waar we gratis mogen overnachten. Bestaande uit een vrouw die die haar 4 nichtjes opvangt. Eentje ervan is de dochter van een bekende zangeres hier in Burkina die zingt over weeskinderen. Moet er echter wel bijvermelden dat haar man in Parijs woont en ze zelf voor de 'showbiss en het geld' heeft gekozen en haar dochter afstaat aan haar moeder en de tante van de familie! Het 3-jarig kleintje ziet haar moeder nooit en vraagt voortdurend naar haar en begint te huilen als ze haar moeder op tv ziet zingen. (voor de arme weeskinderen) We kennen de achtergrond dan wel niet maar, hebben er toch een beetje een dubbel gevoel bij! De oudste van de nichtjes luistert naar de naam 'Rai', ze is 21jaar, ze is knap heeft een prachtig Afrikaans figuurtje en is bovenal puur! Heeft een prachtig diepe stem en een zalige glimlach die iedereen in het huis gelukkig kan maken. Ze is de zon in huis en houdt het gezin mee draaiende, wast en plast de kleintjes, schropt de vloeren, wast iedereens kleren en kan zalig koken! Soms zijn we Rai kwijt en vinden we ze slapend terug op de koele vloer van het veel te kleine voorraadkamertje in huis. Zij is de ware 'African woman' en ze is ondertussen een zeer goede vriendin geworden! Ondanks dat ze 21 is kan ze jammer genoeg lezen noch schrijven, we zijn vastbesloten de dagen die we hier zijn haar te helpen en zijn alvast begonnen met het alfabet,... Vandaag is het zondag en we hebben met Rai afgesproken aan het zwembad zodat we ze ook nog kunnen leren zwemmen, want ook dat komt hier niet aan de orde als je een opgroeiend kind bent. Onderweg naar het zwembad zien we weer zo'n enge groep mensen rond een verkeersslachtoffer staan. Het is hier werkelijk alle dagen prijs, gisteren nog, knalde er een scooter op onze auto. Hij reed veel te snel en zonder lichten, maar is er goed vanaf gekomen. En hier beseft m'n echt nog niet dat m'n het slachtoffer ruimte en lucht moet geven. We wringen ons claxonerend met de auto door de nieuwsgierige menigte en terwijl ik m'n best doe geen andere slachtoffers te maken, zegt Nina: "Maar dat is precies Rai!" Ik kijk om en zie inderdaad Rai op het asvalt liggen, gooi het stuur om en zet de auto aan de kant. We lopen op de menigte af en duwen zoveel mogelijk van die nieuwsgierige eikels opzij en roepen dat ze achteruit moeten gaan en ruimte moeten geven! Wanneer ik tot bij Rai kom slaat m'n hart tien tellen over. Ze ligt op haar rug en staart met haar prachtig diepe grote zwarte ogen levens-en eindeloos naar het beetje blauwe lucht dat tussen de nieuwsgierige zwarte hoofden zichtbaar is! En weer moet ik die klootzakken een paar meter achteruit jagen, begrijpen ze hier nu niets! Ik neem haar hoofd tussen m'n handen en klop zachtjes tegen haar linker wang en roep haar naam,... plotseling draaien haar ogen in m'n richting en kijken me met zoveel angst aan dat ik haar pijn kan voelen! Ze neemt diep adem, knarst eerst haar tanden, brult en schreeuwt het uit van de pijn, kronkelt en draait in alle richtingen! Haar kleren zijn gescheurd, ellebogen kapot en het bloedt tussen haar benen. Nina en ik schreeuwen om een ambulance, die hebben ze gelukkig ondertussen al verwittigd, je weet maar nooit met die achterlijke ramptouristen, die er ondertussen weer met hun neus bovenop staan! Ze roept voortdurend onze namen en die van 'Assita' haar beste vriendin die ondertussen op de hoogte is gebracht en huilend is komen aan rennen. Ze smeekt om water en wil zich voortdurend aan me recht trekken, haar sleutelbeen lijkt gebroken maar dat deert haar blijkbaar niet. Ze roept dat het te warm is en wil weg uit de zon, maar moeten haar natuurlijk laten liggen. Ik neem iemand bij de kraag en zeg hem dat hij een doek moet gaan halen zodat we haar van de brandende zon kunnen beschermen! (een doek die er trouwens nooit is gekomen) Tussen al haar pijnscheuten door probeer ik Rai te kalmeren, met de woorden dat de ambulance op komst is en dat ze dan snel uit de hitte zal zijn, maar ook dat heeft weinig effect! Ze blijft vragen: "Daniel, aide moi" gevolgd door weer zo'n ijskoude luidkeelse pijnscheut! WAAAAI!!! (Moré voor au!!)Maar ze laat geen enkele traan, Rai is een sterke vrouw en weet zeker dat ze het zal halen! Maar moet toegeven dat het toch wel akelig is, wanneer ze weer begint te brullen en zich probeert recht te trekken! Nu stoppen er langst de straatkant zelfs al scootertjes met hun stinkende uitlaatgassen om een kijkje te nemen. Weer moet ik bijna iemand op z'n bek slaan om hem te doen inzien dat, hij het moet afbollen met z'n uitlaatgassen, terwijl ik ook nog Rai moet tegenhouden om recht te staan! En waar blijft verdomme die ambulance het lijkt wel een eeuwigheid te duren! Ondertusen verzamelt Nina al haar spullen die her en der op straat liggen bezaaid naast het verhakkelde scootertje waar de vrachtwagen is overgereden! De vrachtwagen die trouwens nog draaiende en achtergelaten aan de kant staat, omdat de chauffeur ' hem is gesmeerd! Waarschijnlijk heeft hij gedronken of zijn de papieren niet in orde,... of beide! Tussen Rai's geschreeuw door hoor ik in de verte de sireine van de ambulance, eindelijk!! Dat werd hoog tijd! Ik kan nauwelijks m'n ogen geloven, maar de ambulance is niet meer dan een aangepaste oude brandweerwagen. Soit, met heel weinig spoed wordt brulende Rai in de ambulance gelegd (het is blijkbaar voor de ambulanciers ook 40°c) Nina stelt voor dat ze bij Rai blijft en met de ambulance meerijdt, ik volg met de auto. Na 5 min is de ambulance nog steeds terplaatse, terwijl Nina al de moeite doet om de ambulance te doen vertrekken. Maar dat gaat niet want ze moeten eerst de gegevens van de vrachtwagen hebben! En terwijl het kleine ziekenwagentje zich bijeen probeert houden door de kreperende Rai binnenin, dwingt Nina de ambulancier te vertrekken door hem te zeggen dat hij er aan kan verdienen! Dat verandert de zaak, Nina belooft Rai dat alles goed gaat komen en dat ze snel in het ziekenhuis zullen zijn. Ik volg in de mate van het mogelijke, we draaien het terrein van het ziekenhuis op en scheuren naar de spoedafdeling. En als Rai haar rug niet had gebroken tijdens het ongeval dan zal dat beslist nu wél gebeurd zijn, daar de weg naar de spoed er slechter bij ligt dan de meest verschrikkelijke piste die we hebben gehad op onze tocht naar Dakar. De entourage om het ziekenhuis lijkt wel een oorlogsgebied en het boezemt me een beetje angst in. De verschrikkelijk knellende houten deur van de overvolle spoedkamer -die enkel bestaat uit 4 typisch 'ziekenhuis' groene muren en in elke hoek een zielig bedje waarvan 1 een matje op de grond is- moet met veel macht worden open geramd. Ze ploffen Rai op een van die bedden nadat ze eerst het bed hebben moeten ruimen. De vloer ligt vol met rode aarde, watjes, bloed en gebruikte handschoenen. Tegen de muur hangt het soort wastafel dat je terug kan vinden bij een slordige garagist, erin ligt een briefje waarop staat geschreven: "Interdit d'utiliser!" De man naast Rai die ze nu op de grond hebben gelegd, heeft z'n been in een gigantisch vuil verband laten wikkelen. Rai wordt van haar kleren ontdaan en de witte jassen verdwijnen uit de kamer. We wachten op de komst van de dokters maar wanneer die niet blijken te komen gaat Nina een kijkje nemen op de gang. Daar wordt haar verteld dat we eerst moeten betalen!! Rai blijft kreperen en brullen, de gang die eerst vol stond met wachtende mensen loopt langzaam leeg omdat het galmend brullende geluid een beetje te oorverdovend is. Het koude geluid buiten draagt ver en de spoed lijkt wel veranderd te zijn in een martelkamer. Dat trekt dan weer volk aan en de slepende deur van de spoedkamer wordt nu en dan opengeduwd door alles behalve dokters, nee het zijn mensen die eigenlijk toch wel eens willen weten wat er gaande is daarbinnen. Een goeddraaiend café is er niets tegen! Ondertussen is Nina tot bij de dokter geraakt en heeft hem verteld dat alles wat betaald moet worden betaald zal worden! Nu pas neemt hij een papiertje bij de hand kribbelt er wat op en zegt dat die spullen moeten worden afgehaald bij de eerste hulp post. Daar krijgen we na het tonen van het briefje en betalen van 3500cfa een pastiek zakje met nieuwe naalden en steriel verband. Nina haast zich naar de dokter die weer spoorloos blijkt te zijn, ik terug naar Rai. Nina loopt met tranende ogen een beetje machtloos rond -zich afvragend waar die dokter is- wanneer ze wordt aangesproken door 2 verplegers en een 'big mama' die in de luwte wat verkoeling zoeken. Ze zeggen haar dat ze wat rustig aan moet doen en niet mag huilen, de big mama zegt dat ze in de plaats beter andere kleren kan aandoen, omdat haar rokje veel te kort is! Ze vragen ook nog even of zij Rai heeft aangereden, daar ze zo in paniek is! En dat terwijl Rai nog eens een pijnkreet over de binnenkoer uitschreeuwt,... Net voor ze uit haar krammen wil schieten, komt de dokter voorbij gedalkt. Wanneer de dokter Rai wil behandelen, lijkt dit onmogelijk door dat ze te wild spartelt, ze rukt zelfs bijna de kleren van Nina's lijf. Nu pas besluit de dokter dat Rai misschien toch wel wat valium kan gebruiken. Weer krijgen we een briefje en haasten ons met portefeuille naar de eerste hulp, Assita blijft bij Rai. De man van de eerste hulp ligt te rusten op een ziekenhuisbed wanneer we daar aankomen. Roepen hem wakker terwijl we ons afvragen waarom dat bed niet op de spoedkamer staat. Hij bekijkt het briefje en vertelt ons dat we dat bij de pharmacie moeten afhalen en wijst in een onduidelijke richting. Aangemoedigd door Rai's pijnkreten die over de binnenplaats deinen haasten we ons in de 'aangegeven' richting. Toevallig bij de pharmacie aangekomen wil de dame achter de balie ons terugsturen naar de eerste hulp. Wanneer we zeggen dat we daar net vandaan komen, zegt ze: "O ja misschien heb ik dat wel hier liggen,..." We geven haar de nodige 800 cfa en spoeden ons terug in de richting van Rai's gebrul. Daar aangekomen moeten we verdomme weer opzoek gaan naar die duivelse dokter! We vinden hem terug op z'n mooie bureautje bezig papier werk in te vullen. 'Antou' een goede vriendin is ook verwittigd en toegekomen, ze helpt Rai mee te kalmeren. Nu begint ze zelfs al bloed op te hoesten! Rai's arm wordt met zo'n latex handschoentje afgebonden en krijgt de 2 valium capsules toegediend. Maar dat blijkt haar niet echt tot rust te brengen, zodat er verdomme nog steeds geen eerste hulp kan worden toegediend! Andere familieleden van Rai zijn ondertussen ook al verwittigd en toegekomen. Omdat Rai niet te houden is besluit de dokter toch maar 2 tubes voor te schrijven, Joost mag weten wat het is? Die tubes moeten er dringend komen, een tante van Rai wil zich ook voor de kar spannen, en gaat voor de tubes! Nina stelt voor of zij niet moet lopen, is niet nodig! Enige tijd later komen de 2 tubes eraan 'geslenterd' de mensen zijn blijkbaar niet in staat de ernst van de situatie in te schatten! We rennen met de tubes naar de dokter. Rai krijgt nagenoeg de 2 tubes gelijktijdig geinjecteerd en de dokter verdwijnt weer op de gang. Al heel kort na de injecties stopt Rai met ademen, Antou rent de gang op en roept de dokter: "Ze ademt niet meer!" Die antwoordt haar dat ze zich niet druk moet maken dat ,dat normaal is. Antou roept dat het niét normaal is en staat erop dat hij terug komt. Hij komt toch maar eens een kijkje nemen en moet vaststellen dat Rai's hart het heeft begeven. Ze heeft een hartaanval gekregen! Terwijl ze Rai reanimeren kan Assita het niet meer aan en rent naar buiten tot haar benen der niet meer kunnen dragen en stuikt in elkaar. Nina en ik proberen haar optevangen in de mate van het mogelijke, wat niet gemakelijk is, haar beste vriendin heeft zonet haar laatste adem geblazen! Het volgende moment lijkt eeuwen te duren, tot Antou komt aanlopen en zegt dat alles inorde is,dat ze Rai naar de 'operatiekamer' hebben verhuisd en dat alles in orde gaat komen! Het tij is gekeerd, Rai is een sterke vrouw ze gaat het halen, maar heeft ons zonet wel heel bang gamaakt! Rai'ke, Rai'ke, Rai'ke toch, ik hoop dat allemaal in orde gaat komen na de operatie! Eindelijk gaat er iets gebeuren, dat werd hoog tijd,... Iets gebeuren!? Toch niet, na al dat bloed dat ze is verloren weten ze nog steeds niet wat haar bloedgroep is. De familie weet het ook niet en in haar spullen is niets terug te vinden! Ze moeten eerst haar bloedgroep onderzoeken vooraleer ze kunnen opereren, ze heeft er veel te veel verloren! Het worden lange bange uren wachten en we kunnen niets doen. Ik ga ondertussen verderop drinken kopen voor de familie en vrienden van Rai. Na een poos komt Nina naar me toe gelopen en roept van ver: "Geld, geld ze hebben weer spullen van de pharmacie nodig!" Ik geef haar onze portefeuille en ze verdwijnt weer. Het medicijnen-arsenaal van het ziekenhuis ligt op het ganse domein verspreid over drie pharmacies, waar je als ze het al hebben, alleen je spullen meekrijgt als je, je geld laat zien. Spoed of geen spoed, eerst betalen! Het is zelfs zo gek dat Nina buiten het ziekenhuisdomein op zoek moet naar een pharmacie. En wanneer ze terug loopt -met veel spoed- proberen ze haar terug te sturen omdat ze de pas afsnijdt over het gedeelte waar eigenlijk de wagens het ziekenhuis binnen moeten rijden,... Ze overhandigt de spullen aan de dokter die gezapig terug naar Rai wandelt. Nina zet zich weer bij de familie naast Assita die nog steeds door waterige ogen voorzich uitstaart. Na een goed half uur komt de dokter weer met een papiertje aanlopen. Nina en ik veren recht, lopen weer eerst alle pharmacies van het ziekenhuis af om dan weer in de pharmacie op straat te belanden. Hebben ze dan werkelijk niets in dat klote ziekenhuis! Denk ik bij mezelve, terwijl Nina zegt dat organisatie geen geld kost! We betalen en ontvangen onze marchandise, lopen weer naar het ziekenhuis en geven weer alles aan 'Mister don't worry' die weer in de duistere gang verdwijnt,... Er verstrijkt nog een uur zonder nieuws en het wordt laat wanneer de tantes van Rai ons vertellen dat we beter naar huis kunnen gaan om ons beter aan te kleden tegen de muskieten. We nemen Assita met ons mee zodat ze er even tussenuit kan, het kind is helemaal overstuur. Thuis aangekomen en omgekleed worden we opgebeld dat we niet meer hoeven terug te komen, Rai is dood,...
De wekker wekt ons om 5uur, we gaan vandaag een geplaatste pomp contoleren ten noorden van Burkina in het plaatsje Doundégue.Een pomp geplaatst van ingezameld geld door de vzw "vrienden van burkina" zie: www.vriendenvanburkinafaso.be Zo vroeg op de dag vertrekken geeft het voordeel dat je de hitte een beetje voor bent en zo denkt heel Ouagadougou. Iedereen is al druk in de weer en snort of fietst z'n doel achterna. Wij verlaten de drukte van Ouaga richting 'Bourzanga' een goeie 150km ellenlange wasbord-piste! Het rode stof van het Afrikaanse 'wegdek' waait flink de hoogte in, achter het kielzog van onze Toyota landcruiser. Het landschap is dor en droog, toch vertoont het sporen van hevige regenval. Een goeie 4,5uur na vertrek zijn we in het plaatsje 'Bourzanga' waar we even halt nemen om op zoek te gaan naar een gids die ons kan leiden tot in Doundégue, 25km brousse inwaarts. Door de jarenlange ervaring is niet alleen onze auto maar ook onze chauffeur enkele vijzen verloren en geregeld knotsen we met onze blanke hoofden tegen het dak van de landcruiser,... het is geen gemakkelijk terrein! Een drie kwartier en een lekke band later arriveren we in Doundégue. Daar staat een spinternieuwe waterpomp met enkele kinderen er omheen te pronken in de brandende zon van de Burkinabé sahel. Wanneer we uitstappen laten de kinderen al het werk vallen en lopen de benen uit het lijf, borst vooruit, hun hielen slaan achteraan tegen de bibs en zonder om te kijken verdwijnen ze in de verte. Waarschijnlijk uit angst voor de 'nassara' (blanke). Daar staat ze dan, een simpele pompje, enkel manueel bedienbaar, fier op een betonnen sokkeltje met afvoergootje nog nalekkend van het laatste werk van de met angst weggelopen kinderen. Deze pomp vult niet alleen de plastiek bidonnen en zinken tijlen, maar ook de harten van de 'Peulen' die er rond wonen. Doordat de wortel van de pomp zo'n 50m dieper z'n water opslorpt moeten de vrouwen en kinderen niet meer 10km verderop het water uit een put trekken! Ze kunnen nu ook het hele jaar door hun akkers bevloeien en zijn niet meer afhankelijk van het regenseisoen. Onze 'Vrienden Van Burkina' hebben goed werk geleverd! Ondertussen komen enkele dorpelingen nieuwsgierig een kijkje nemen, we worden uitgebreid met buigende gebaren bedankt! Het is overduidelijk dat het werk van Herman en Ludo niet voor niets is geweest! Alles is naar wens, we nemen afscheid worden nog eens extra bedankt en gaan terug richting huiswaarts. We banen ons weer een weg door struiken, droogstaande poelen en proberen onze oude sporen weer terug te volgen in de mate van het mogelijke. We laten onze gids weer achter in het dorpje 'Bourzanga' en kiezen weer voor de piste richting Ouaga. Onderweg in 'Kongoussi' een zanderig dorpje, nemen we halt om een Bourkinabés kieken naar binnen te werken en een frisse pint te drinken. Maar na een tijdje moeten we onze halfvolle pinten laten staan, omdat het een beetje te waaierig begint te worden! De knal blauwe hemel begint duivelse patronen te vormen, dikke donkere wolken rollen van onder naar boven en andersom en het wordt abnormaal donker. Ons terrasje begint z'n stabiliteit te verliezen en wij maken ons zo snel mogelijk uit de voeten voordat de hemel barst. Het rode stof van het wegdek raast als een trein door de hoofdstraat van Kongoussi die parrallel ligt met de windrichting! Nu en dan rolt er een half rieten hutje door de straat, achtervolgd door waarschijnlijk de eigenaar. Weer andere mensen vluchten binnen. De hemel hier boven Burkina is al even taai als de mensen die eronder wonen en houdt het water veel langer vast dan wij gewoon zijn in Europa. Ze is donker en zwaar gezwollen, een felle bliksemflits scheurt de gespannen hemelbodem open. Bakken water storten vervolgens naar beneden! We zijn maar net op tijd in de wagen en moeten dringend verder rijden, als het zo blijft gieten is de kans groot dat de weg zal wegspoelen. Onze voorruit wordt zwaar onder druk gezet door de hevige regenval en onze ruitenwissers krijgen het niet voorelkaar een klaar zicht voor ons te prepareren. Zeker niet wanneer er eentje afbreekt! Het zicht wordt beperkt tot een goeie 10m, onze chauffeur is uiterst geconcentreerd en plakt met z'n veel te dikke en platte neus tegen de voorruit, z'n grote zwarte handen knellen fors rond het stuurtje! Het oorverdovende geluid binnen in de auto van de kiezel die het carresorie belaagt, wordt af en toe overheerst door een zware donderslag die ons lijkt te achtervolgen en vervolgens 10sec na rommelt. Nooit zag ik zo'n zwaar onweer! En wanneer de zware regenval begint af te nemen, zien we hoe het landschap kreunt onder de belasting van het water. De grote droge kale vlaktes die we op onze heenweg zagen, staan nu helemaal blank en weerspiegelen de opklarende hemel. De onschuldig droge rivierbeddingen zijn nu veranderd in gevaarlijk kolkende rivieren. Bomen zijn uit de grond gerukt, andere zijn gewoonweg afgebroken of uitgespoeld. Mensen komen voorzichtig terug buiten en maken een raming van de schade. Het rode landschap zal nu snel groen worden gedurende het 3à4 maanden durende regenseisoen. Twee weken later zal alles weer keurig dood en dor zijn,... Ter hoogte van Pabré zo'n 20km voor Ouaga is de weg fataal weggespoeld. Een autobus probeerde nog tervergeefs het wegdek te trotseren en staat waarschijnlijk nu nog te pronken met z'n assen diep in het rode slijk! In iedergeval het natuurgeweld dwingt ons terug te draaien en een omweg te maken van 85km via 'Laye'. Hopende dat de weg daar ook niet is weggespoeld,... Een uurtje later bereiken we het asvalt richting Ouaga, en wanneer we de hoofdstad binnen rijden begint de nacht te vallen,... nog een reden om vroeg op de dag te vertrekken!!
De fokker f28 zet twee uur na opstijgen in Dakar krijsend het rubber op Burkina's grondgebied. Onze pa staat al (een beetje zenuwachtig) te wachten achter het traliewerk op de luchthaven van Ouagadougou en even later zijn we officieel in Burkina Faso. We wandelen langs de parking naar een terrasje, waar we onze eerste 'Brakina' drinken. Tijdens onze eerste dorstlessing valt het ons op dat er iets niet klopt in deze stad, het neemt een enige tijd in beslag vooraleer we beseffen dat hier geen vuil in de straten ligt. De tuintjes op straat zijn netjes geknipt, het verkeer rijdt hier op de juiste plaats en m'n stopt hier voor een rood licht! De weinige wegen die er zijn, zijn in perfecte staat en hier en daar zijn zelfs fietspaden aangelegd. Er zijn veel meer én gezelligere terrasjes! Auto's zijn nauwelijks beschadigd en de mensen hier zijn gewoon vriendelijk zonder de afschuwelijke façade zoals in Dakar. Het is ook verdacht rustiger op straat geen opdringerig geclaxoneer van taxi chauffeurs, het is voor mijn gevoel een zalige stad waar m'n gewoon doet, Ouagadougou is het kleine Europa van Afrika! (voor zover we Afrika gezien hebben natuurlijk!) In iedergeval we voelen ons hier goed thuis en het is een hele verademing tegenover Dakar! We worden te slapen gelegd ten noorden van Ouaga, in een van de huizen van kolonel Tibo, een zeer prominent persoon hier in Burkina! Van Herman Beysens (collega van onze pa) krijgen we zelfs nen vette 'Intruder 800cc' onder ons gat, volledig voorzien van hels lawaai, chroom, toeters en bellen! Het is misschien wel niet volledig ons ding maar we zijn wel blij nog eens twee wielen onder ons gat te voelen!
Met pijn in het hart verlaten we het birdsparadise zebrabar. Het was een fijne locatie en een echte aanrader voor wie door Senegal reist! We nemen een piste binnendoor naar de hoofdweg richting Dakar. De piste is redelijk ruw, de ervaren Paul gaat er flink vandoor. Het frame van Esra lijkt wel uit blubber te bestaan. De combinatie bagage, Nina, ik en de diepe kuilen in de piste doen weer geregeld de vering ten einde slaan. Daar komt dan nog eens bij dat ik een beetje paranoia ben geworden voor lekke banden, en regelmatig stop om te controleren. (Gelukkig tevergeefs!) Ondertussen is Paul al tot een stofwolkje in de verte gereduceerd. We ontmoeten elkaar weer op het asfalt van Rao die ons verder leidt tot in Thiès langsheen prachtexemplaren van gigantische baobabs.
Ter hoogte van Thiès moet ik terug schakelen om de afrit Dakar te nemen en moet met veel ergernis vaststellen, dat ik wanneer ik wil terugschakelen telkens mn voet door de vettigheid van het pedaal schuift. Ik kijk even linksonder en zie dat mn voet en broekspijp besmeurd is met olie. Dat ziet er niet goed uit, we zijn op zon 70 km van Dakar verwijderd.Houd het controle lampje van de olie voortdurend in t oog, werp een stil gebed in de ether en hoop dat Esra Dakar haalt. Ik ben niet van plan te stoppen en ga door tot op het bot!
Wanneer we het drukke verkeer van Dakar naderen, geraken we in een stinkende file! Hier is de mobilisatie honger en de automatisering van Senegal het hoogst, ze zorgen er op hun beurt voor dat we al gauw tussen de zwarte rook stilstaan, snakkend naar een zuchtje frisse lucht! Ik zet mn linkervoet op het wegdek en voel hem door een olie vlek wegschuiven. Ik werp een blik op het wegdek en moet tot mn spijtig genoegen vaststellen, dat de olie op het wegdek uit mn eigen blok wordt geblazen. Een nevel olie spritst uit het linker cilinder en besprenkeld de bestrating, en nog geen klein beetje ook! Er zit verdomme een gat, onderaanin mn kleppendeksel! Paul die de way-points in zn gps heeft ingegeven, zegt dat het niet zo ver meer is. Ik sla gauw een kruisteken en rijd stoïcijns verder. Ik ga door tot het bittere einde, al moet ik de laatste kms duwen!Het verkeer is hier gigantisch chaotisch en we zijn heel blij met de gps van Paul, want na 20 min draaien we een onduidelijke zandweg in, geflankeerd door koterij winkeltjes en restaurantjes. Mn oog valt op de letters CVD die staan voor Cercle Voile Dakar de yachtclub waar de fles van Fons en Kee Oerlemans ligt! En inderdaad in de gigantische baai ligt tussen de yachten en zeilbootjes het flesvormige bootje een vreemde eend in de bijt te wezen. Stijn en Leigh zijn al enkele dagen aan boord en liggen te genieten op het dek van de Afrikaanse zon. We parkeren onze motoren onder het bladgroen van de binnenkoer. We hebben ons doel bereikt! Weliswaar met wat averij, want wanneer ik -na een frisse pint- het kleppendeksel verwijder, stel ik vast dat de bout van het tapeinde dat ik in Essaouira niet op moment kreeg, is los getrild. Die is dan telkens tussen de tuimelaar en het kleppendeksel terecht gekomen. En heeft zo op een gegeven moment van binnenuit een gat geslagen in het kleppendeksel! Waarschijnlijk is de draad voor het tapeinde in het carterblok weer beschadigd, maar wat maakt het uit, voor mijn part mag de gs uiteenvallen nu. Voor de oceaan over te steken hebben we hem toch niet meer nodig, Esra z'n best gedaan! Het avontuur is ten einde, maar een nieuw kan van start gaan,.......
Toen we de 'zoveelste keer' in het chaotische Dakar werden gesmeten kon ik amper m'n ogen geloven. De welgekende wespennest leek deze keer met verschillende stokslagen zijn geraakt! De stad was drukker dan voorheen, en werkelijk ik dacht dat er echt niet meer volk bij kon, maar de Kerst- en Tabaski vierende Afrikanen bewezen het tegendeel! Jammer genoeg voor Dakar viel dit jaar Tabaski samen met Nieuwjaar! Straatverkopers liepen als gekken door de stad overladen met deze keer plastiek kerstbomen, opblaasbare kerstmannen, slingers, kerstballen enz,... De mannen van de Tabaski -je weet wel dat offerfeest waar er in Antwerpen altijd zoveel heibel over is- liepen te leur met kuddes schapen en slachtmessen van alle maten en kleuren! De lokals hier noemen het het feest van het schaap, nu ik denk persoonlijk dat 'het (arm) schaap' daar wel anders over denkt,... Want toen het zover was stroomde er niet alleen chemie en andere rotzooi door de open rioolen in de baai, maar ook ontelbare liters 'warm' bloed!
Enkele dagen waren we al goed op dreef, het bootje werkte zich over de grote golven en gleed vervolgens in de diepe dalen van ontelbare liters water. De zeilen stonden mooi gebold in de wind en het zout in het strakke canvas glinsterde fel als kleine diamantjes in de tropen zon, het ging allemaal goed, zoals het zou moeten gaan. In feite te goed,...want na enkele uren was het water oppervlak zo glad als een vers gestreken laken waaronder een lichte bries blies, dat zich in werkelijkheid manifesteerde als reusachtige trage deining, een deining die zo leeg was dat zelfs de vissen beurtlings naar het oppervlak kwamen om lucht te scheppen. We aanschouden verschillende oorlogs vloten van de ontelbare zeil kwallen, die m'n de portugese oorlogsschepen noemt, omdat ze zeilen met een opgeblazen zakje dat boven het water uitsteekt en zeer giftig zijn. Zij waren de enigen die profiteerden van onvoelbare bries, want onze zeilen hingen erbij als impotente lullen en het werd hoog tijd dat we de motor zouden starten, want de temperatuur was moordend! Zo gezegd zo gedaan, en even later haalden we weer de gezapige snelheid van 5kn,... Toch voor de volgende 2 uur, want toen begon de motor te sputteren om enkele seconden later dood te vallen! Geen wind, geen motor, knap lastig voor een zeilboot met een 90pk motor. Stefan en ik nemen de fronten van het motorhuis weg een gaan opzoek naar de oorzaak! Even later komen we tot de vaststelling dat er ergens in de bezineleidingen lucht wordt gezogen. We controleren alle fittingen en waar nodig , worden ze vervangen. We starten opnieuw de motor en het ziet er naar uit dat we het probleem hebben opgelost, voor tijdelijk,... want precies na 2 uur stopt de motor weer! Opnieuw ontluchten, 2uur later, ontluchten, enz,...Tot de ontluchtingsbout van het filterhuis afbreekt, tijdelijk repareren enz,...zo vullen we een beetje onze dag! Tegen de avond begint het alarm van de uitlaat-temperatuur onuitstaanbaar te schreeuwen, blijkt dat de impellor van de waterkoeling-pomp het heeft begeven,... uren worstelen we met de positie van de waterpomp, want natuurlijk begeven altijd de dingen die waar je onmogelijk bij kan! Zowel Duitse- en Vlaamse vloekwoorden evenals lege bussen kruipolie als engelse sleutels vliegen dwars door het bootinterieur! Nina die hulpeloos in de kuip alle mogelijke geluiden en pijnkreten van geknelde vingers tot stotende hoofden aanhoord, heeft zonet haar 2e boek uitgelezen en haalt zuchtend nog een sigarret uit een bijna leeg pakje Marlboro dat naast een overvolle asbak ligt,... Binnen in de boot naast een hete looplamp begin ik ondertussen alweer galboeren op te hoesten, die eindeloze trage deining doet m'n maag keren en nu ik binnenin zit te sleutelen kan ik me niet concentreren op de horizon en dat maakt het alleen maar erger! Een dik anderhalf uur, een handvol gebroken bouten en afgezaagde engelse sleutels later zijn we erin geslaagd om de impellor te vervangen en de pomp weer op z'n plaats te zetten! Daarmee is natuurlijk nog niét het diesel probleem van de baan en besluit Stefan daarom terug te keren naar de Casamance en in Ziguinchor opzoek te gaan naar onderdelen. Nina krijgt de opdracht de koers 180° te verleggen en zo gebeurt het dat we -ondertussen een felle sterren hemel- terug oost varen en om de 2 uur stopt de motor, moeten we de brandstof leiding ontluchten en gaan we weer verder voor de volgende 2 uur. Tot we aan het punt komen dat de motor niét meer wil starten! Ook na het ontluchten en het herhaaldelijk omdraaien van het contactsleutel was er geen teken van leven te bekennen! Amen en uit! Nina die ondertussen al aan het koken is moet plaats maken voor ons, maar voor we weer tussen het motorblok duiken, wordt een cd van Pink floyd op loeihard gezet, om een beetje 'moed' te brengen, want dat is ondertussen ver onder het zee niveau te zoeken! Het moet iets met de brandstof toevoer te maken hebben en gaan opzoek.Het gevolg van onze zoektocht is dat in een mum van tijd liters dieselolie van links naar rechts over de houten vloeren drijven, evenals de schroevendraaiers, steeksleutels enz, waar Nina met haar blote en besmeurde voeten tussen staat. Regelmatig moet ze dan ook een een van deze atributen naar ons toe trappen en zo vormen we een perfect team. Pink floyd heeft z'n best gedaan want, de oorzaak is al redelijk snel gevonden, onze 2 weken oude diesel filter ziet zo zwart als pek! De kans is vrij groot dat we 1000 liter vuile diesel hebben getankt in 'F*cking' Dakar! We leven werkelijk van het ene probleem naar het andere en onze kapitein krijgt er een beetje de ballen van en overweegt om terug te gaan naar zwitserland om op zoek te gaan naar de juiste onderdelen en niet te gaan bricoleren in Ziguinchor met oude auto onderdelen. Wanneer we in Ziguinchor zijn aangekomen en Stefan's dure camera het spontaan begeeft, is zijn beslissing genomen, en boekt enkele uren later een vliegtuig ticket van Ziguinchor naar Dakar en van Dakar naar Zurich. Zo komt het dat wij enkele dagen later -met gesloten en zacht huilende huid-porieën tegen de naderende Dakar stank- op de ferrry zitten van Ziguinchor naar de wespen nest 'Dakar', want wij hebben allebei een beetje last van een zagende tandpijn en hebben toch maar besloten om eens een check-up te laten doen! t'Zal wel z'n reden hebben zeker,... laat het een schrale troost zijn!
Ons scheepje hobbelt nu al twee dagen en twee nachten richting 'Casamance' -Zuid Senegal- over de korte golven die ons achterlangs inhalen en het bootje verschrikkelijk doen rollen. Ik lig al een tijdje ongemakkelijk te woelen in m'n bed dat gelukkig een beetje te klein is, hoewel ik toch al geruime tijd opzoek ben naar de perfecte houding. Voorlopig sta ik met een been in dromenland, wanneer nu heel duidelijk voor de 2e keer m'n naam hoor schreeuwen: "Daniel, wake up!" Eerst dacht ik te dromen maar deze keer trekt hij me terug in de realiteit! Versuft kruip ik uit m'n kooi, "moet ik nu weeral opwacht, ik ben net afgelost?" Prevel ik tegen mezelf. "Hurry we have to take down the sailes, there is a thunderstorm ahead!" 
De negative spiraal blijft maar door tollen, en velt ons voor 4 dagen te bed, braken, diaree en allerlei andere onprettige gevoelens. Eerst dachten we aan malaria maar dan zou de koorts aanhoudend moeten zijn, wat niet het geval is. De enige reden die overblijft is het veel te dure eten van het 'fucking' Sarakawa hotel dat ons misselijk heeft gemaakt! Ook dat nog, ze hebben ons daar goed liggen gehad! We kunnen het ons echt niet meer permiteren om ons meer dan 50 meter van een wc te begeven en lopen ombeurten met spagetti-benen en gloeiend bonkend hoofd naar de wc en terug. Nina krijgt het zelfs voor elkaar om -tijdens het beetje dat we dan al eten- een bruine smurry in haar slipje te hoesten! Gelukkig is de gerante van het hotel een schat van een vrouw en het doet ons goed nog eens met mensen om te gaan die niet bedorven zijn! 
Cotonou is niet de hoofdstad, wel de grootste van Benin. Ze ligt vlak tegen de Atlantische oceaan en brengt die geur dan ook wel in elk straatje. We beseffen dat we het zeeklimaat toch wel hebben gemist en zijn blij eens een andere kant van de oceaan te zien. De strommingen hier zijn levensgevaarlijk, dat kan je aflezen van de vele scheepswrakken die zich overgeven aan de woeste golven die zich met geweld ver op het strand werpen, het beperkt natuurlijk ook wel het aantal zwemmers in zee. Voor de rest is Cotonou ook best wel een smeerig en kleurrijk stadje -kleurrijk in de zin van de vele kleuren aangespoeld plastiek- tegenover Dakar echter, scoort ze heel goed! Ondanks dat alles voelen we ons goed nog eens aan zee te zijn. Tot m'n grote en pijnlijke spijt moet ik wel opmerken dat er in de straten -zowel het rijgedeelte als het wandel gedeelte- overdreven veel riool deksels ontbreken,... (kostte me enkele vierkante centimeters van de huid op m'n scheenbeen en leverde een stijve poot op)
De moto taxi's (zems) waar we gisteren mee hadden afgesproken ons naar het station te brengen zijn niet komen opdagen. Waarschijnlijk gisteren te veel fooi gegeven,...Geen nood de oude dieseltrein met z'n drie wagonnetjes komt ook -zoals gewoonlijk- een uur te laat, het stationnetje binnen geschokt. Hij staat nog niet stil of de helft van de passagiers hangen er al aan de zijkant aan, op jacht de beste plaatsen weg te kapen. 
Bewonderingswaardig luidt rond 06.30u een claxon van een oude peugeot 504 sr. Ik loop naar de deur van de auberge, open ze, buiten is het nog gitzwart en 2 blinkende ogen kijken me aan. Alfa onze taxi chauffeur waarmee we hadden afgesproken om naar 'parakou' te rijden is stipt op tijd. In het centrum van Natintangou ronselen we nog wat mensen en even later zitten we met z'n negenen in de peugeot richting Parakou. De ochtend van Benin laat zich van z'n mooiste kant zien, een gigantische wolk heeft zich als een dik donsdeken over de groene heuvels van Benin gelegd. Grote zwarte oude rondafgesleten rotsen steken snakkend naar adem uit het wolkendek naar buiten. Het lijkt wel of de mystiek van de voodoo tot leven komt, beetje akelig maar vooral geweldig mooi,...We rijden het dal in en wanneer we ons midden in de wolk begeven, wordt de wereld plots heel klein. Nu wordt het helemaal akelig, daar onze chauffeur er nog niet aan denkt z'n snelheid aan te passen! Eenmaal stopt hij, onder het motto dat een oud vrouwtje er nog wel bij moet kunnen. We maken ons allemaal zo klein mogelijk en zo geschiedt het dat we met z'n tienen -en een geit- in een oude rotversleten peugeot door een dik mist pakket vlammen, de radio krakend, knoer hard en barslechte muziek! De vierde man vooraan -die de versnelingspook tussen z'n benen heeft, één been bij de chauffeurs zijde het andere bij Nina en mij- krijgt met regelmaat een tik tegen z'n hoofd van de chauffeur, omdat z'n voet onder het gaspedaal is gesukkeld of omdat hij z'n been tegen dat van Nina laat rusten! Ondertussen vraag ik me af of de mensen hier eigenlijk wel weten waarvoor die witte lijnen op het wegdek dienen,...Op die momenten voel ik Nina in m'n hand knijpen van angst, hihi!
Daar de weg van Ouagadougou naar Benin volgens de www.diplomatie.be site vrij regelmatig wordt verspert door 'geld begeerde' struikrovers hadden wij onze rugzakken een beetje gecamoufleerd door ze in oude rijstzakken te proppen. Kwestie van een beetje minder in de kijker te lopen, wat als een blanke zoiezo een moeilijke opdracht is in een Afrikaans land,... De rijstzak is in iedergeval een zeer handige truckje en niet alleen als camouflage, maar ook bescherming tegen regen, ruwhandige 'bagage-stapelaars', kippen en geiten uitwerpselen. Toch kreeg ik het even warm toen de douaniers de bagageruimte van de bus opende en met grote geutnaalden prikkend steekproeven namen in willekeurige rijstzakken,... de onze zijn gespaard gebleven en momenteel bevinden we ons in Benin, een land van voodoo en zwarte magie! Onze eerste halt is Tanguieta waar zich het beste ziekenhuis van West-Afrika zou bevinden. (de helft van het personeel zijn Italianen,...) We leggen ons te slapen in 'auberge baobab' waar we zeer warm worden onthaald. 
De wekker wekt ons om 5uur, we gaan vandaag een geplaatste pomp contoleren ten noorden van Burkina in het plaatsje Doundégue.Een pomp geplaatst van ingezameld geld door de vzw "vrienden van burkina" zie: 
De fokker f28 zet twee uur na opstijgen in Dakar krijsend het rubber op Burkina's grondgebied. Onze pa staat al (een beetje zenuwachtig) te wachten achter het traliewerk op de luchthaven van Ouagadougou en even later zijn we officieel in Burkina Faso. We wandelen langs de parking naar een terrasje, waar we onze eerste 'Brakina' drinken. Tijdens onze eerste dorstlessing valt het ons op dat er iets niet klopt in deze stad, het neemt een enige tijd in beslag vooraleer we beseffen dat hier geen vuil in de straten ligt. De tuintjes op straat zijn netjes geknipt, het verkeer rijdt hier op de juiste plaats en m'n stopt hier voor een rood licht! De weinige wegen die er zijn, zijn in perfecte staat en hier en daar zijn zelfs fietspaden aangelegd. Er zijn veel meer én gezelligere terrasjes! Auto's zijn nauwelijks beschadigd en de mensen hier zijn gewoon vriendelijk zonder de afschuwelijke façade zoals in Dakar. Het is ook verdacht rustiger op straat geen opdringerig geclaxoneer van taxi chauffeurs, het is voor mijn gevoel een zalige stad waar m'n gewoon doet, Ouagadougou is het kleine Europa van Afrika! (voor zover we Afrika gezien hebben natuurlijk!) In iedergeval we voelen ons hier goed thuis en het is een hele verademing tegenover Dakar! We worden te slapen gelegd ten noorden van Ouaga, in een van de huizen van kolonel Tibo, een zeer prominent persoon hier in Burkina! 
