De dag is perfect, een prachtige zonneschijn tovert het landschap in sprankelende kleuren, de bergen ademen een lucht zo puur dat ik in die vier weken in Cuba nog niet geroken heb. Trinidad heeft een positieve vibe, vast en zeker. Het moment dat ik op dinsdagochtend 29/6 om 7u in de ochtend de bus uitstapte zei de chauffeur - die normaal nooit iets zeggen hier - "pas goed op jezelf want wij houden hier van jullie". Zelfs de fietstaxichauffeur was onbaatzuchtig en gemeend vriendelijk, wat anders dan ik tot heden gewend ben.We rijden met een zware russische truck naar het Park Torrez de Collantes. Ronny, zijn vrouw Ramona en hun prachtige en snuggere 9-jarige zoon, Robert.Ronny is Oost-Duitsland nog ontvlucht over de muur - in Oostenrijk in de gevangenis beland - en vrijgekocht door de West-Duitse regering, als politieke gevangene. Daarna heeft Oost-Duitsland Ramona het land uitgezet.Een jaar later is de muur gevallen. Ze hebben in Spanje gewoond en gewerkt en spreken perfect spaans, hun zoon ook, een leergierig en open kind.We bezoeken een beschermd natuurpark en een waterval die een lange wandelwegsteil naar beneden beslaat. Beneden aan de waterval plonzen we heerlijk in een ijskoud meertje, alvorens de terugweg aan te vatten die keizwaar en vermoeiend is, en zo goed als steil naar boven loopt. Liever geef ik het opof wil de gidse vragen wat trager te lopen, er hangt echter een dreigend onweer in de lucht en ik probeer de pijn te vergeten en enkel te machinen met mijn lijf, bedenkend dat er mensen zijn die dit zelfs niet kunnen doen, en tevens vooruitdenkend aan Santiago de Compostella. Maar vooral genietend van al hetgeen Trinidad mij in die paar dagen al geschonken heeft.Tijdens de lunch praten we open over Cuba. Zij verstaan mij ongelofelijk en vinden mijn bevindingen waarheid. Voor ze hier toekwamen, wisten ze al waarze voorstonden omwille van hun vroegere systeem en bevestigen mij dat het hier nog extremer is dan het in oost-duitsland geweest is. Omwille van de zoon hadden ze hier ook een school bezocht en ze vertelden medat de Cubaanse kinderen enkele weken per jaar op ´kamp´gaan - een indoctrinatiekamp om de goeje leer in te prenten. Net zoals zij in hun jeugd hebben moeten doen.Volgens hun gaat Cuba nog meer verloren zijn indien deze regering en dit systeem valt, dan Oost-Europa na de val van de muur heeft gedaan, Daar is iedereen nu pisnijdig op de regering en geeft die de schuld van alles dat het -vroeger zoveel beter was. Ronny en Ramona zeggen dat het komt omdat mensen die heel hun leven in zo´n systeem leven, niet meer zelfstandig kunnen denken en werken, ze zijn ervan overtuigd dat het Cuba nog veel ergerzal vergaan moest dit regime ooit verdwijnen.

De vele gewillige toeristen die zonder verpinken denken dat alle mensen hierzo vriendelijk zijn, hebben totaal geen besef dat aan de Cubanen geleerd is om het kapitalisme-imperialisme te haten, dat hun geleerd is om ons enkel als geldmachines te zien.En zonder het te weten (of misschien negerend) heeft de Cubaanse regering bereikt waar ze al jaren tegen strijden, een volk dat enkel nog leeft om geld en geld en geld te vinden, waar : bij de toeristen alleen natuurlijk - hoe : er zijn totaal geen regels in gelijk welk vuil spel.Enkel Marocco en Cuba zijn voor mij landen in mijn ganse reiscarriere waar voormij de mensen niet uit het hart vriendelijk zijn, en hoezeer ik ook verpacht ben aan Zuid-Amerika, en mijn goede ervaringen in Mexico en Curacao, wijs ik dit land totaal af.De eerste week was er medelijden en schok dat een volk zo onderdrukt kan gehouden worden. De tweede week groeide het onbegrip en tegelijkertijd begrip.De derde week begon ik walging te vertonen.De vierde week was er totale onverschilligheid en bevestigde alleen maar al mijn gevoelens die sinds dag 1 bij aankomst in Havana beginnen spelen zijn.Mijn Cubaverhaal is geen verhaal van liefde en bewondering, noch van lieve mensen, noch van blitsende vijfsterrenhotels, noch van prachtige stranden, noch van mojito´s en daiquiri´s, noch van swingende discotheken, noch van kleurige en wervelende shows, noch van elegante salsadansers, noch van heerlijke cubaanse vrouwen en mannen. Mijn Cubaverhaal is een heel persoonlijke ervaring en belevenis van wat een systeem een volk kan aandoen dat in mijn ogen haar eigen ziel verloren heeft. Een triest en cynisch verhaal, dat sommige Cuba fans onder jullie niet zal bevallen. Ik heb nog steeds getwijfeld of ik wel zo ongezouten dit reisverhaal zou neerpennen, maar ik moet het gewoon doen, al is het enkel voor mezelf.Hier stopt deze kleine inleiding, zoals al gezegd wordt het verhaal zeker geschreven maar niet in Cuba want het internet is een te grote hap in mijn budget dat langs alle kanten overdadig verdubbeld wordt omdat ik geen keuze heb. Hier kies je niks.