Voorlopig zit ik nog in mijn zetel, te wachten in spanning...

Ook al ben ik al twee keer in Senegal geweest, het wachten in spanning is geenszins minder dan de vorige keren. Daarnaast is er ook nu weer het gemis dat ik reeds voel en waarvoor ik een beetje bang ben.
Een beetje bang dus, en vol spanning, zit ik in mijn zetel nog.

Morgen zal ik worden opgehaald aan de luchthaven in Dakar.
Senegalezen zullen zich verdringen om in mijn gezichtsveld te komen, om voor mij een enorme witte tandenbak te ontbloten in de hoop dat ze mij in de hypnose van hun glimglans kunnen leiden en dat ik als gevolg hun taxi kies om mij van die bijennest te laten vervoeren, liefst zonder prijzen af te spreken op voorhand, zodat de weg openligt voor discussie achteraf, warm en driftig. Groot zal hun teleurstelling zijn als ik niet in vervoering raak door hun ogenschijnlijke enthousiasme, maar een plakkaatje zoek dat mijn naam draagt. De eerste avond heb ik namelijk gekozen om afgehaald te worden, het zal laat zijn als ik aankom en dan wil ik graag zo snel mogelijk mijn hoofd kunnen leggen om de volgende dag voldoende uitgerust te zijn.
Er zijn plaatsen waar je boterham makkelijker verdient is dan als taxichauffeur aan de luchthaven in Dakar, zoekend naar iemand die evengoed één van de vele andere kan kiezen om zich te laten vervoeren.

Een van de volgende dagen zal ik dan verder trekken naar een klein hospitaaltje in kaolack. Daar zal ik als vrijwilliger werken, samen met de zusters van moeder theresa die dit ziekenhuis beheren. Later meer hierover...