Dit wordt naar alle waarschijnlijkheid ons laatste blogbericht, we zijn nu alweer in Mumbai, onze laatste stop.
Onze tweede dag in Goa hebben we eigenlijk niet veel gedaan. We zijn uiteindelijk meegegaan met een van onze strandvriendinnen, Rebecca: ze nam ons mee naar haar geimproviseerde shop, een gehuurd kamertje tussen de vissershutjes iets van het strand verwijderd. Hier vertelde ze ons haar levensverhaal. Ze was nog maar 25, maar had al kinderen van 6, 8 en 10; ze was gesscheiden van haar man, die een drankprobleem had en haar en de kinderen sloeg. We hadden zoveel medelijden met haar dat ik en Baukis maar veel gekocht hebben: enkelbandjes, teenringen, noem maar op!
Verder hadden we veel tijd nodig om te wennen aan de ecohut waar we logeerden, al vonden ik en Baukis het ons beste verblijf tot nu toe. We sliepen in een maagdelijk wit hemelbed, onder een enorm muskietennet, omgeven door de natuur in een prachtige houten hut. Lukas had er wat meer moeite mee, vooral met het ecotoilet (een gat in de grond, min of meer), de af en toe uitvallende elektriciteit (terwijl hij op de pot gehurkt zat), en vooral met de vele muggen die het blijkbaar voornamelijk op hem gemunt hadden. Hem woedend en krabbend door de ecohut zien ijsberen was best een grappig zicht.
We zijn zo lui geweest in Goa dat we zelfs niet aan de geplande yoga zijn toegekomen, al hebben we ook niet veel anders gedaan. Wel zijn we nog naar een afgelegen strandje gegaan, waar geen toeristen lagen maar wel massa's koeien en honden die meteen onze vrienden werden. PEACE NATURE ECO ANIMALS FRIENDS YOLO SWAG JAY Z.
Op de jaren 90 partybus terug naar Margao draaiden ze plots Rihanna, we leefden helemaal op!
In het treinstation van Margao beleefden we ook nog een avontuur. Al een tijdje vroegen Indiers om met ons op de foto te staan. Na een tijdje kwam er echter een heel bizar toppunt: een dikke kerel in een toeristenmarcelletje van Goa kwam languit voor ons op de grond liggen, in wannabe verleidelijke supermodelpose, en schreeuwde naar zijn vrienden 'Foto, foto!' Op dit spektakel kwam een hele bende af, die stuk voor stuk foto's wouden, waarbij ze ook heel dicht bij ons kwamen zitten en fake handuschuddend met ons poseerden. De groep rond ons bleef maar aangroeien, na een tijdje vonden we het niet meer zo leuk en waren we een beetje in paniek. Gelukkig kwam een wilde weldoener het gespuis na een tijde verjagen en kregen we eindelijk terug lucht. Zo voelt het dus om een opgejaagde popster te zijn!
De trein was heel chill, we hadden heel veel ruimte, supermooie uitzichten, en er zat een grappig adhd-kindje bij ons waar Baukis en Lukas liedjes mee gezongen hebben, tot grote ergernis van een andere vrouw in de coupe. Verder kreeg Lukas onverwacht een zak gratis samosa's aangeboden van een dronken man, die zelfs niet op de trein zat en er enkel tijdens een stop aan het rondhangen was. Baukis was lange tijd op zoek naar een vuilbak voor al ons afval. Al de omringende Indiers zeiden dat we het gewoon door het raam naar buiten moesten gooien, en dat er helemaal geen vuilzakken waren. Hieraan wou Baukis niet toegeven, tot echter uiteindelijk een man het uit haar handen rukte en het boeltje alsnog uit het raam smeet. Hij had schoon genoeg van haar zoektocht, die hier een beetje raar werd bevonden. We riepen in koor: 'Not good for nature! Not good for India!', als de echte hippies die we blijkbaar in de ecohut geworden zijn.
Vanochtend vroeg arriveerden we in het indrukwekkende victoriaanse Victoria Station Mumbai. De stad is een echte meevaller, supermooi, een soort van Victoriaans Londen maar dan met Indische invloeden. Baukis en ik hebben al beslist dat we er nog zouden kunnen wonen! De stad is een pak chiquer dan om het even welke andere plek we hier gezien hebben, de make-up werd vanochtend zelfs bovengehaald omdat we ons in de Bollywoodstad schaamden over onze landloperslook. In de voormiddag gingen we met de ferry naar Elephanta Island, werelderfgoed van Unesco op een uur varen van de stad. Hier waren er allerlei grotten met tempels en beelden ter ere van Shiva (al vonden Lukas en ik het een beetje een tegenvaller, voor zo duur te zijn en zo ver varen). Het was wel een coole plek, een heel bizar eiland met een hele eigen sfeer, in het druilerige weer leek het wel een beetje op Shutter Island. Ook hier moesten we weer continu poseren, tot voor Lukas de maat vol was en hij een bordje fabriceerde waarop we vroegen voor 10 Rs. per foto. Jammer genoeg had dit een averechts effect, we werden een mikpunt van spot en ze wilden nog meer foto's van ons trekken (zonder te betalen dan nog :p).
In de namiddag liepen we nog wat rond tussen de mooie architectuur van Mumbai, bezochten we een gallerij van moderne kunst, waar we ook enkele Nederlandse dames hebben ontmoet, en gingen we, toen een vreselijke moessonbui al de rest onmogelijk maakte, in de cinema een Bollywoodfilm zien (op het balkon nog wel). De film heette Finding Fanny, en was even vreemd als de titel doet uitschijnen, een romantische komedie met een vrij hoge body count en waarvan we de helft van de mopjes ook niet echt snapten. Wel een leuke ervaring, en een leuk liedje op het einde. Shake your bootiyah!
Morgen gaan we nog naar de markt, daarna chillen op de zeeboulevard, en dan stilaan naar de luchthaven. Terwijl ik dit typ weerklinkt er geweeklaag en geknars van tanden. Al hebben we jullie wel gemist hoor!!
Op dit berichtje nog veel reageren aub, het is het laatste, en in de statistieken van de blog hebben we wel gezien dat jullie allemaal meelezen ;)
We zijn nu in Goa, na een geslaagd verblijf in Kumily/Periyar.
Eergisteren deden we een Elephant Package, waarbij we eerst een ritje op een olifant deden (wat eigenlijk niet zo aangenaam bleek, de rug was nogal breed en onze adductoren en spierkorset (volgens Baukis) werden serieus getraind). Ook bleek de olifant een vreemd schedeldak te hebben, dat bestond uit twee afzonderlijke bulten. Ten slotte liet het enorme dier ook de walgelijkste scheten, die klonken als een brubbelbad en uren in de wind stonken, alvorens enorme voetballen uit te kakken. Toch was het een heel sympathiek, lief beestje!
Daarna mochten we de olifant ook schrobben en masseren, wat een beetje vreemd aanvoelde. Veel leuker was de olifantdouche, waarbij op onze beurt gewassen werden: om de beurt mochten we in de nek van de olifant gaan zitten, waarna hij water opzoog met zijn slurf en het over ons uitstortte. Echt zalig, beter dan de douche van het hotel in ieder geval!
Toen we aan het inpakken waren in het hotel, kwamen eindelijk de langverwachte aapjes naar ons balkon. Baukis was zo slim om een hondertal koekjes klaar te leggen om de aapjes te lokken. Dit escaleerde al snel tot een lange wachtrij van apen tot diep in de jungle, die een voor een twee tot drie koeken in hun muil kwamen steken en nog een stuk of 3, 4 in hun handen en voeten (we overdrijven dit stuk echt niet!). Toen we weggingen, bleek ook dat er een aap op het met kippendraad afgeschermde balkon was binnengeglipt. De eigenaars van het hotel waren weg op dat moment, en wij moesten onze bus gaan halen, dus we hopen dat het goed is afgelopen en dat deze aap het kot niet heeft afgebroken...
Hier eindigden onze avonturen in Kumily We logeerden hier best in een vreemde buurt: een vrij chique wijk, bijna een soort van Amerikaanse suburb maar dan met roze kitscherige huizen. Toch werden we tot twee maal toe 's avonds laat op zeer louche wijze benaderd door een man die vroeg, 'Wanna buy some grass? To smoke?' Dit aanbod hebben we wijselijk niet aangenomen. Toch wel vreemde toestanden! Ook vroegen alle kinderen uit de kasten van huizen ons constant om pennen. Bon. Tot zover Kumily.
We namen de bus naar Ernakulam, Deze was niet zo aangenaam (vooral Baukis en Lukas vonden het een ware nachtmerrie): zeven uur bochten, met een chauffeur die blijkbaar nog roekelozer reed dan de papa van Baukis. Spookrijden staat ook niet echt in het woordenboek van de doorgewinterde Indische chauffeur: dat heet hier gewoon het inhalen van een gigantische kolonne auto's, ongeacht tegenliggend verkeer. Een grappig moment was ook toen de chauffeur en de conducteur samen met oude stukken krantenpapier de condens van de voorruit begonnen te kuisen, dit op kronkelende weggetjes door de nachtelijke jungle, in de regen, onder een flikkerende Jezusdiscotheek die hier overal boven de dashboards hangt, en met de bonkende Hindimuziek natuurlijk. De bussen zijn hier net jaren 90 partyvans!
Tijdens en na de busrit mochten we kennismaken met 1) de kleine blaas van Baukis en 2) HONGERIGE BAUKIS. De combinatie van beide fenomenen is praktisch niet draaglijk. Ik en Lukas waren al lang blij toen we in het hotel in Ernakulam waren (om halfelf), en wilden het liefst van al douchen en gaan slapen, maar dit was buiten HONGERIGE BAUKIS gerekend, die ons nog meesleurde diep de stad in op zoek naar een restaurant dat op dit uur nog open was. Toen het monster gestild was met een groot Indisch dinner (het monster raadt de schotel kadai zeker aan!), konden we eindelijk gaan slapen.
De volgende dag namen we de trein naar Margao (Goa), De treinrit was ook een vreemde belevenis: er zaten vele Indiers op onze plek. Normaal zit er 8 man in een coupe, maar nu waren het er (op een bepaald moment) 16. Lekker gezellig dus! We waren ons al doemscenario's aan het indenken voor wanneer het slaaptijd zou worden. Gelukkig is het allemaal in orde gekomen, de meeste zijn 's avonds uitgestapt. De stations onderweg roken (zoals steeds hier) niet zo lekker, aangezien de wc's van de treinen daar steeds geledigd worden. Een station in het bijzonder sprong eruit: tussen de sporen lag de langste drol ooit, krioelend met vliegen, maden en eksters; ook liep er een vunzig kanaaltje langs de sporen, gevuld met afval en zwarte smurrie. Het goedje brubbelde als de pest, we vroegen ons af hoe lang een mens nog zou leven die hier een glas van dronk. Naast deze scene zat de rijke dikke Indier naast ons evenwel enthousiast nootjes te schranzen, waarvan alle schelpjes op de grond vielen en zo het muisje lokten dat ook met ons meereisde. Intussen zat er ook nog een klein kind in onze wagon te kotsen. Schrijnende toestanden!
Na een nacht op de trein, arriveerden we voor dag en dauw in Margao, waar we meteen de bus namen naar Palolem Beach. Op het strand werden we hier al hartelijk onthaald door twee lokale meisjes die onze nieuwe hartsvriendinnen leken te willen zijn, maar die ons uiteindelijk alleen bleken te willen meelokken naar hun shop (snik!). Verder verveelden we ons al snel een beetje aan het strand. We besloten dus te gaan eten, vooral op aanstoten van Hongerige Baukis. Ook terwijl Lukas en ik ijverig aan het typen zijn, zit Baukis hier achter ons nog steeds te mompelen over hoe lekker ze gegeten heeft. Ook de paneer tikka massala raadt ze ten zeerste aan, het is maar dat jullie het weten! Aan het thuisfront: Baukis heeft al 2 broeken gescheurd sinds we hier zijn, hopelijk herkennen jullie haar nog wanneer ze thuiskomt.
Voor morgen hebben we nog niet veel plannen, maar Baukis heeft zich alvast voorgenomen om goed te eten.
Eergisteren zijn we voor dag en dauw vertrokken om te gaan wandelen in de bergen tussen de theeplantages. Het was een prachtige wandeling, maar we zijn wel nogal idioot geweest: zes uur gewandeld in de blakke zon, in de bergen, en te koppig/te lui om zonnemelk aan te doen... Resultaat: drie roodverbrande kreeften die de rest van de dag in bed hebben gelegen omdat ze pijn hadden. De hele namiddag hebben we dus chips gefret en Bollywoodfilms gekeken, alles was goed zolang we maar niet naar buiten moesten. Nu vallen de vellen van onze neuzen, sexy! De Bollywoodfilms waren dan wel weer de moeite, met hun overacting, melodramatische liefdesverhaaltjes en onheilspellende geluidseffectjes, afschuwelijke muziek en decors... Die nacht werden we gewekt door een hysterische Baukis: 'ER ZIT EEN KAKKERLAK IN BED, LICHT AAAAAN, KAKKERLAK IN BED, DOMI LUKAS!!!'. Toen we het licht aandeden was er echter geen kakkerlak te bespeuren. Het ging om een hersenspinsel van Baukis die doodsangsten kent voor deze onuitsterfbare, bruine, smerige beesten (Baukis haar woorden).
De volgende dag vertrokken we naar Kumily, gelegen aan het Periyar Wildlife Sanctuary. De busrit was op zijn zachtst gezegd geen pretje. We werden misselijk op bochtige bergwegjes (gelukkig wel met mooie uitzichten), en werden opnieuw geplet door de mensenmassa die bij elke bocht heen en weer zwiepte. Af en toe gingen de ticketenmensen zelfs aan de buitenkant van de bus hangen, omdat er gewoon geen plek was. Een hele opluchting dus toen we aankwamen in Kumily. We logeren aan de rand van het park, waar we een balkon hebben dat uitkijkt op het bos, we hopen dus nog enkele aapjes te spotten hier! Vandaag zijn we alvast op een trekking met bamboerafting gegaan, echt supercool; het was een combinatie tussen wandelen in de jungle en op bamboevlotten varen op een prachtig groot meer in het centrum van het park. We hebben vele dieren gezien: vijf wilde olifanten, onder andere een babytje, bizons, herten, zwijnen, zwarte apen (naam onbekend), en aan de ingang van het park ook de typische stoute brutale grijze aapjes, die de lunch van Baukis uit haar handen hebben gerukt. Gelukkig was het eten dat we bij de trekking inbegrepen kregen toch niet te vreten. Onze metgezellen op de trekking waren, naast enkele sympathieke Fransen, een bende Indiase nozems, die met hun smartphones ONOPHOUDELIJK foto's namen van alles en niks: van ons terwijl we heel onflatterend bruggetjes overstaken, constant selfies en overgeposeerde groepsfoto's van zichzelf, echt lawaaierige mensen ook met veel haantjesgedrag (vooral Neechan - als je dit leest: we hebben genoeg gezucht!). Ondanks deze kleine ergernis, was het echt een prachtige dag in de rustige natuur.
Na aankomst terug in de stad stormden we meteen naar het dichtstbijzijnde restaurant, waar we ons volledig hebben volgepropt. Nu zijn we moe maar voldaan. Morgen gaan we met olifanten baden (en er ook op rijden en, zo blijkt, mee communiceren!!) Spannend!
Update over de gezondheidstoestanden: Baukis zit met open wondes aan de neus vanwege het pulken aan de verbrande huid. Ik ben, na een koortsaanval in Munnar, aan de beterhand, al kan ik nu stilaan net zo goed rochelen als de Indiers! Lukas is volledig gezond. Met mijn camera gaat het minder, die heb ik in Periyar in het water laten vallen. Laten uitdrogen en hopen op het beste!
P.S: we gaan vanavond proberen enkele foto's van vandaag op de blog te zetten via de smartphone van Lukas!
Tot de volgende update, waarschijnlijk vanuit Goa (onze laatste stop voor Mumbai alweer, ween :( )
We zijn nu net aangekomen in Munnar. Na drie vluchten en een lange busrit heeft Lukas ons teruggevonden aan de bushalte in Kochi.
Gisteren was het alvast een goedgevulde dag, die begon met yoga voor mij en Baukis en Alejandro om 6u30 (!). We werden hierbij in posities geduwd waarvan we niet wisten dat ze bestonden, en voorheen onbekende spieren werden uitgerekt. Dit alles vond plaats op een super locatie, op de top van een dak onder de opkomende zon. Na de yoga smaakte het heerlijke ontbijt bij onze guesthouse eens zo goed!
In de voormiddag gingen we nog met ons 3 op schok naar Mattancherry voor Lukas zou arriveren; het was wel een beetje een tegenvaller, in het Dutch Palace vonden we de ventilators de meest interessante attractie, want het was puffen en zweten. In de Joodse synagoge zat er op het moment dat we ze bezochten een hele bende superlieve schoolkinderen met bijbehorende nonnen. Ze wilden ons allemaal de hand komen schudden, en een nerdje met een brilletje kwam ons superbeleefd begroeten met 'good afternoon'. Op de weg terug mochten we gratis met de riksjaw rijden, op voorwaarde dat we even vijf minuten binnen gingen in een toeristenwinkel onderweg en wat geinteresseerd deden (zodat de chauffeur een commissie kreeg). Ik had interesse in een dolk om mijn Xenia the Warrior Princess-gehalte wat op te krikken, maar uiteindelijk bleek ze toch wat duur te zijn.
Terug in het hotel mocht Baukis verpleegster spelen voor onze nieuwe vriend, die al 3 weken lang met open wondes rondliep waar etter uit kwam. Toch wel een beetje een dutske!
Hierna gingen we dan Lukas opwachten aan de busstop. Intussen was ook Mr. Puff gearriveerd, een Indische jongeman die we de dag ervoor hadden leren kennen, en die ons allemaal had uitgenodigd om met hem met de auto naar het strand te gaan. Toen Lukas aankwam, werd hij er na zijn vermoeiende reis dus meteen ingesmeten, want we vertrokken stante pede met een volle auto naar het strand Malari. Hier was het echt zalig: heerlijk warm water, bijna geen volk, palmbomen, vissersbootjes... Ik en Baukis zwommen met onze volledige outfits nog aan in het water, wat achteraf wel tot problemen leidde: ik had er niet zo goed bij nagedacht dat mijn t-shirt wit was, dus moest voor de rest van de avond rondlopen met een borstlap. Mr. Puff was een beetje geschockeerd. Eerder had Baukis hem ook al een beetje van zijn stuk gebracht, door te zeggen dat ze dacht dat de traditionele rok die mannen hier dragen, een soort van badhanddoek was.
Na het strand nodigde Mr. Puff, die uit Calcutta kwam en voor zijn werk in Kochi was komen wonen en in deze provinciestad wat eenzaam was, ons ook nog uit om bij hem te komen eten. Hij had een eigen kok meegebracht uit Calcutta en al! Het eten (dat we uiteindelijk pas rond 10u 's avonds aten) was echt suuuperlekker. Het was ook leuk om eens een Indisch huis van binnenuit te zien.
Jammer genoeg werd ik 's avonds wel ziek (zware verkoudheid) door de airco die genadeloos koud stond in de auto en het appartement van Mr. Puff.
Nu zijn we, na een lange en zweterige busrit (superveel kronkelende bergwegjes, en we werden allemaal geplet door dikke medepassagiers), aangekomen in het prachtige Munnar. In deze theevallei hoog in de bergen, waar het ook een pak koeler is, werd vroeger al de thee van Tetley gemaakt (woehoe Tetleyy) en nu van een ander merk. Morgen gaan we om 7u30 gaan hiken in de bergen, een wandeltocht van 6 uur en 15 km, met als gids de lieve en rustgevende man van ons hotel (dat iets wegheeft van een skihut).
Verder nog meldigen: naast de eerste sinusitis, is ook de eerste diarree ook al op ons pad gekomen. Gelukkig heeft Baukis er na twee dagen op de pot terug een beetje structuur in kunnen brengen. Voorlopig is Lukas dus de enige die alles nog een beetje samen weet te houden!
Dat was het dan weer, wij gaan nu eten en theetjes drinken!!
We zijn vanochtend aangekomen in Kochi, en we hebben vele avonturen meegemaakt de laatste dagen, dus dit wordt een lange blogpost!
De laatste dag in Calcutta nog snel: we dwaalden rond in de steegjes van Old Chinatown, en zagen welgeteld 1 Chinees. Wel coole buurt verder! Daarna probeerden we (voor de 2e keer al) het blijkbaar legendarische Indian Coffee House te lokaliseren, maar na een uur vruchteloos zoeken, hebben we het opgegeven. Onderweg zijn we wel in de studentenbuurt terechtgekomen, waar ze onder andere kine-artikelen verkochten die volgens Baukis niet meer helemaal up-to-date waren. Tussen het labo-materiaal kon je ook vele wc-potten kopen, in verschillende kleuren. Vreemd! Hier werden we ook aangeklampt door twee kindjes en een man die aan het bedelen waren. De kindjes waren misschien 4 en 1, echt superhard, vooral Baukis was er helemaal van aangedaan.
Uiteindelijk keken we nog naar enkele koloniale gebouwen (van de East Indan Company etc.) en namen we de ferry naar de overkant van de rivier, voornamelijk omdat we zin hadden om eens op een boot te zitten. In het station aan de overkant van de rivier heeft Baukis haar maaltijd aan een bedelkindje gegeven, toch nog iets van goede daad dus.
De volgende ochtend was het tijd voor de lange, lange treinreis naar Bangalore. We vertrokken om 11u, en waren de volgende dag om 16u30 in Bangalore. Op de trein zaten we bij een superlief gezinnetje, uit Bangladesh. Ze waren met het hele gezin (mama, papa, opa, broertje en zusje) op weg naar Bangalore om daar naar het ziekenhuis te gaan, waar het jongetje een hartoperatie moest ondergaan. Hij leek alvast heel bang, want toen we Bangalore naderden, lag hij in de armen van zijn opa te huilen. Het waren wel echt superlieve mensen, en ook heel nieuwsgierig naar ons: als we nog maar onze rugzak opendeden, zaten ze al mee te kijken naar wat er inzat. Vooral Baukis haar boek was, vooral voor de papa, een object van fascinatie: hij zat heel de tijd mee te lezen, en als ze het even naast haar legde, begon hij er ook zelf in te bladeren. Ze heeft dan haar best gedaan om het boek zo snel mogelijk uit te lezen, zodat ze het aan het einde van de treinrit aan de man kon geven. Hij leek er alvast heel blij mee te zijn!
Verder viel de treinrit eigenlijk heel goed mee, buiten het feit dat we tegen het einde echt wel stonken van het zweet: we kregen gratis eten aan boord, en konden 's nachts ook heel goed slapen op de uitklapbare bedden. Wel jammer dat de treinreizigers over het algemeen vrij vuil waren, ze gooiden alle lege bordjes en bekertjes gewoon in het gangpad of uit het raam!
In Bangalore vreesden we dat we geen nachttrein meer zouden te pakken krijgen om die nacht nog naar Kochi te reizen, maar tot onze grote vreugde lukte dit nog net: alleen waren er enkel nog tickets over in een van de duurdere airco-klassen. Dit was niet helemaal een meevaller, we betaalden vrij veel meer dan voor de gewone klasse, en het was echt Siberisch koud op de trein. Daar zaten we dan, met truien, sjaals, en twee dekens over ons heen. Bovendien zat er ook een man van het leger, in een roos hemd, met zijn vriend, een rochelman, vlakbij ons; zij hadden een supergrote kist mee, waar ze heel de tijd een plaats voor zochten en zo iedereen op vrij tactloze manier zaten te ambeteren. Tot overmaat van ramp bleken ook de bedden nog eens smaller te zijn! Volgende keer gewoon maar weer de volkse sleeper class ;)
Nu zijn we dus in Kochi. Onze aankomst hier was echt miserabel: we stonken uren in de wind, hadden lagen van zweet en vuil op ons lijf, het hotel dat we zochten bleek niet meer te bestaan en de andere hotels zaten vol, Baukis plakte vol curry die de Bangladese (?) vrouw op haar had gemorst, ik had dreadlocks (op de trein, overigens, waren we ook nog een 16-jarig meisje tegengekomen die Bolly-woodactrice wou worden en per se facebookvrienden wou worden met Baukis; zij vroeg ook op een gegeven moment of we geen kam van haar wilden lenen. Schaaam...).
Op het moment van diepste ellende, werden we gelukkig gered door een man die als een engel kwam neergedaald, een deus ex machina zowaar. Hij nam ons op sleeptouw naar zijn guesthouse, waar we voor nog geen drie euro per persoon per nacht echt een zalig verblijf hebben: supermooi, proper, ongelooflijk lieve mensen, geweldig all you can eat ontbijt... Onze buurman is Alejandro, een jongen uit Barcelona die op zijn eentje rondreist zonder Lonely Planet en zonder te weten hoeveel geld hij nog heeft. Echt een supercoole gast, we hebben vandaag zowat de hele dag ook met hem rondgelopen. We hebben ook nog heel veel chance met de dag dat we hier in Kochi zijn, want er is net een festival aan de gang: we hebben net een prachtige optocht gezien met olifant (die jammer genoeg wel met al haar poten aan elkaar vastgeketend was, echt schrijnend), mannen geschminkt als tijgers, zo echt dat het leek alsof ze pakken aanhadden, dansers in pauwenkostuums, trommelaars, kindjes met gouden kronen en enorm grote valse snorren (IK BEN FUCKING JALOERS OP DIE SNORREN),... In het park hangen mooie sprookjeslichten in de bomen, het is hier echt supermooi.
De plannen voor morgen zijn nog onzeker, het moet wel cool zijn want ik ben jarig dan!! Alvast gaan we om 6u30 yogales volgen, en daarna gaan we ofwel naar een wat zuidelijker gelegen strand, ofwel naar Mattancherry, wat naast Kochi ligt, en waar er een paleis is, een Joodse wijk met synagoge, en een specerijenmarkt.
Baukis is alvast superfan van Kochi, ik vind het ook nog altijd wel leuk, maar het is veel toeristischer dan ik me herinner van enkele jaren geleden, en ik voelde me in Calcutta toch wel ietsje beter... Maar bon, sowieso wel goed om een balans te hebben tussen verschillende dingen, dit is in ieder geval de volledige tegenpool van Calcutta, heel rustig en schoon ook, en ook de perfecte uitblaasplek na onze toch wel zware treinreis.
Nu gaan we met Alejandro eten in de Teapot, een restaurant met veeele soorten thee. Morgen komt Lukas ons vervoegen, joepieee!!
We zitten weer in het internetcafe om de status van onze treintickets op te volgen. We hebben net vernomen dat we nog steeds op de wachtlijst staan en dat dit onze definitieve status is. We zullen dus nog twee nachtjes in Calcutta vertoeven! Gelukkig dat we een B plan hebben en hopelijk dat we nog in ons propere hotelletje mogen overnachten.
Een korte update over de dag:
Deze ochtend onderweg naar de tram kwamen we Harry tegen ... Nadat er een paar liter water van het dak van een kraampje op Baukis viel. Prachtige start van de dag . Domi heeft alvast eens goed gelachen en Harry is het snel afgebold na Domi haar onenthousiaste gezichtsuitdrukking.
Hihi. We bezochten de Khaligat temple (voor Baukis was dit even de Calligula temple) waar we in contact kwamen met religieuze offers. Alvast, de mama's en papa's zijn volledig gezegend door de Indische god Kali. Jullie mogen veel peace and happiness verwachten ;-)!!! Wijzelf deden een wens aan een boom waar vrouwen hun baby's legden om ze te laten zegenen. Als kers op de taart kregen we een rood bolletje op ons voorhoofd, jammer genoeg was dit al snel afgezweet ...
Hierna het Victoria Monument bezocht waar we een heel interessante man hebben ontmoet. Een oude Indiër die al veel gereisd had, en vol lof sprak over de chocola van Godiva. We hadden een gezellige babbel aan een vijvertje onder de bomen aan het grootse monument. Verder voelden we ons echt filmsterren, heel wat mensen kwamen vragen of ze met ons op de foto mochten. Hopelijk zien deze foto's het daglicht niet want we zien er niet optimaal uit dezer dagen ... BTW NOG GEEN DIARREE!!! Joepie!
Even later bezochten we een kunstgallerij met een aantal erg mooie werken, Domi was helemaal bezield door een werk van een verwrongen vrouw met een grote wekker hangend aan de borst. Een man met donkerpaars pak, we vermoeden de eigenaar, sprak ons vriendelijk aan en was verbaas dat we van België kwamen, we deden hem denken aan zijn dochters. Plots verdween hij van het toneel en kwam hij terug met twee dozen vol lokale snoepjes, die overhandigde hij ons en wij wisten ons geen houding te geven. Wat een lieve man alvast!
Heel impulsief hebben we nog een huis bezocht van wie ik de naam niet meer weet maar hij was rijk, dichter en vriend van Tagore. Daar was er een orkestje aan de gang van mannen en vrouwen in een soort van herenspookhuis met zwart wit foto's op de muur. Heel speciale plek. Bij het doorlopen werden we gevraagd te gaan zitten in een klaslokaal om een les bij te wonen. Maar toen de juf kwam mocht het niet meer ...
Straks pakken we de metro en hopen we nog een kamer te bemachtigen. Vijf september vertrekken we dan uiteindelijk naar Bangalore om dan meteen de nachttrein of bus (afhankelijk van wat we kunnen krijgen) te nemen naar Kochi.
We zitten nu in het internetcafe een beetje te stressen over onze trein van (hopelijk) vanavond: we staan nog altijd op de wachtlijst, nu wel op nummer 11 en 12. We zijn op 2 dagen tijd 10 plaatsen gestegen, dus hopelijk kunnen we tegen vanavond de trein op! Anders hebben we wel een plan B, we hebben een back-up ticket gekocht naar Bangalore voor 5 september, en dan zouden we via daar kunnen doorreizen naar Kochi. Dan zouden we 7 september aankomen in Kochi in plaats van de 6e, dus geen ramp.
Gisteren hebben we Calcutta verkend en heeel wat kilometers te voet afgelegd. We hebben echt weer zotte dingen gezien onderweg: in een buurt met allemaal steegjes, kwamen we terecht in een straat waar alle elektriciens werkten, en in andere straten had je dan weer andere ambachten, het leek wel een beetje middeleeuws. Overal waren er rookwolken van mensen die vuurtjes stookten om thee op te maken of hun elektriciteitstoestanden te maken. Om de zoveel tijd hadden we een rustpauze nodig, dan kochten we thee of eten bij een kraampje, zetten we ons neer op de bank bij plaatselijke beeldhouwers of kappers die op de stoep buiten hun winkeltje zaten te werken, en keken we gewoon naar de mensen die passeerden, Je kan hier echt een uur gewoon stilzitten zonder je te vervelen. We trekken wel heel wat starende blikken, omdat we bijna de enige toeristen zijn hier: zowel starende mannen als giechelende schoolkindjes die ons blijkbaar wel een grappig zicht vinden.
Verder hebben we gisteren het huis van de Indische dichter Ranbindranath Tagore bezocht. Baukis vond het alvast de max zegt ze (en ik ook): het was een oase van rust in de drukke stad. En ook cool om zo een superchique huis van hier te zien van binnen uit.
We hebben al veel van het lokale voedsel uitgeprobeerd van de eetkraampjes, het is altijd lekker maar we hebben meestal wel geen idee wat we eten!
Vandaag gaan we nog wat sightsee-en, naar de Kaligat-tempel, Victoria Memorial en het omliggende park, en eventueel nog wat dingen die daar in de buurt liggen. Vandaag gaan we wel wat meer gebruik maken van de metro, want we hebben al blaren van het vele stappen.
Dus: hopelijk vanavond op de trein, dan sturen we het volgende bericht vanuit Kochi binnen enkele dagen.
. Domi heeft alvast eens goed gelachen en Harry is het snel afgebold na Domi haar onenthousiaste gezichtsuitdrukking.
