|
Wat vooraf ging !
Natuurlijk weet ik dat niet precies, maar wat ik wel weet is dat het idee al een tijdje in sluimerstand stond en dat het bij het aanbreken van de lente pas goed vorm kreeg. De vermoedelijke bedenkers, ten huize van Suzanne en Luc, staken de koppen bijeen en weldra kreeg de hele familie een brief in de bus. Er zou een feest georganiseerd worden voor iedereen met Reekmans-roots, t.t.z. alle afstammelingen van de tak Reekmans-Claes. (dit volledigheidshalve, en om bomma zaliger zeker niets te kort te doen !)
Amaai, leuk initiatief, iedereen van groot tot de kleinste ukkepuk mocht erbij zijn op Pinksterdag. Iedereen die van de partij wilde zijn moest dit zo vlug mogelijk laten weten, zo konden de organisatoren zien of er voldoende gegadigden waren en dan beginnen rekenen, uitkijken naar een zaal, activiteiten plannen,...
De reacties waren zonder meer heel enthousiast, want niet veel later kregen we de 'echte' uitnodiging waaruit bleek dat 71 personen zich ingeschreven hadden. De bedenkers hadden duidelijk niet stilgezeten, de brief vermelde een welgevuld programma en ook dienden de genodigden o.a. een foto uit de kindertijd door te sturen, een houten lepel meebrengen.... "Wat was men daarmee van plan ?" die vraag zal even door menig hoofd gegaan zijn. Maar dat zouden we dan wel zien, het zag er in ieder geval veelbelovend uit !
Het enige nadeel voor onze 'kids' waren de examens die rond Pinksteren zouden beginnen, maar dat moest dan nog maar bekeken worden, het was nog lang... en voor 1 mei moest er ingeschreven worden, wilden we van de partij zijn. Gelukkig was het organiserend comité hieromtrent niet te streng, want door de de drukte waren we dit vergeten... dan maar vlug een sms'ke gestuurd (leve de technologie!), dat we zo vlug mogelijk werk zouden maken van die overschrijving.
D-day !
De 'place to be'
En ja, wat dan eerst nog ver weg leek, kwam dan met rasse schreden korter bij. In de week voor dat het evenement zou plaats vinden werden de weersberichten angstvallig in het oog gehouden, want het weer was na een lange tijd van zomers wezen, blijkbaar weer op weg naar een dipje. Maar het zou nog wel kunnen meevallen.....
De 'dag van het feest', voor verschillende neven en nichten/tantes en nonkels een weerzien na misschien wel 20 jaar. Het zou weer zo een dag worden dat je beseft dat niets blijft, alles steeds langzaam in verandering is en dat niets ooit nog wordt zoals het geweest is. Maar anderzijds geven familiebanden ook dat vertrouwde gevoel van gezellig samenzijn, zonder dat iets echt moet en waarbij iedereen iedereen kent (toch zo ongeveer  )...allé ja, jullie weten vast wel wat ik bedoel.
Maar nieuwsgierig waren we dus wel, wat was die verrassingsactiviteit ? We hadden wel een licht vermoeden, de korte broek of korte rok en niet te vergeten een handdoekje te samen met de locatie in Zutendaal, waren hints genoeg... maar je wist maar nooit !
Het weer zou niet super zomers worden, maar het moet gezegd de goden zouden ons gunstig gezind zijn vandaag en dat zou in alle opzichten achteraf gezien, dé factor bij uitstek zijn die het succes van de dag voor een groot deel zou bepalen. Dus gepakt en gezakt, voor iedereen de gevraagde kledij, houten lepels en handdoeken vertrokken we rond 14u00 richting Schuttersgilde in Zutendaal.
De ontvangst
Als moeder van twee voetballende zonen weet ik een groot deel van de Limburgse voetbalpleinen liggen. Het vinden van het zaaltje dat kort aan de voetbalkantine van Zutendaal VV bleek te liggen was dus een 'makkie'. En waar dan gewoonlijk de meeste auto's te bespeuren vallen is 'het' te doen, tenminste als je niet de eerste van de bende bent ! Na het uitstappen is het dan vervolgens, zoeken naar de ingang, op het geluid afgaan en voila.... Twee feestelijk uitgedoste jonge dames, zijnde Lore en Dorien, waren het welkomstcomité van dienst. Aangenaam verrast begroetten wij hen en kregen een lekker drankje in de plaats. De houten lepels mochten alvast in een glazen pot en daarna konden uiteraard de andere aangestranden niet ontkomen aan onze smakkers. Iedereen was opgewekt en zag er super uit. Bij de neven en nichten was het hier en daar even goed kijken, maar eigenlijk viel dat voor mij nogal mee, al waren er anderen die meer moeite moesten doen. Al gauw werd de aandacht afgeleid door de 'place mats' die men gemaakt had van de kinderfoto's en die nu heel uitnodigend op de gedekte tafels lagen. Het was een uitvoering in zwart/wit en al gauw bleek de juiste naam en foto linken niet zo evident. Enkele 'doordouwers' zouden zich er later op de namiddag nog in gaan vastbijten, is het niet Greet en Sylvia??
De verrassingsactiviteit
>> het blote voetenpad
Zoals al eerder gezegd was het een goed gevuld programma en zo kwam het dat er onvoldoende tijd was om de foto puzzel te ontrafelen en we bijeen getrommeld werden voor de wandeling die om 15u00 zou vertrekken. De allerkleinsten werden aan de goede zorgen van Lore en vriend overgelaten en ook enkele tantes en nonkels zouden een oogje in het zeil (en de pint!) houden en alvast de stoeltjes aan de bar warm houden.
Suzanne, Luc en Lard waren de gidsen van dienst en zorgden er voor de wandeling in goede banen werd geleid, alhoewel Luc meer de man was met de camera. Ook Ida liet zich wat dat betreft niet onbetuigd en zou op ieder punt de nodige emoties op film vastleggen. Bordjes aan de kant van de weg beaamden onze vermoedens, het zou een wandeling over het 'blote voetepad' worden. Al veel van gehoord, dikwijls willen doen, maar het was er nog nooit van gekomen en zo ging het er toch nog van komen.
Aan de ingang even wachten, de inkomkaartjes werden gehaald nadat nog eens iedereen geteld was en dan was het zover... Het gangetje waar we doorheen werden geleid voerde ons naar een iets hoger gelegen platform met 'lockers' of kluisjes. Hier werd iedereen geacht zijn schoeisel uit te doen en samen met handdoek in de kluisjes te deponeren. Dan ging het verder hogerop tot aan een poort met een soort draaimolen waar iedereen één voor één door moest en dan was er geen weg terug...
>> het doolhof
We betraden koude, vochtige bosgrond en die eerste gewaarwording zo onbeschermd, blootvoets te lopen deed vreemd aan. Op de eerste plaats voel je natuurlijk heel wat dingen prikken en ook takjes kunnen soms echt wel hard aanvoelen... Onze voeten zouden onverbiddelijk de gesel moeten doorstaan. Ondertussen probeerde ik foto's te nemen van diegene die voor- en achter mij liepen, de meeste het hoofd nauwlettend naar beneden, op hun hoede voor ieder onverwacht opstakel. Het had aan de ene kant wel iets grappigs en na een tijdje was er zelfs een sprankeltje gewenning. Maar dan veranderde de ondergrond weer in iets vermetel, houtschors, steentjes,.... "Ai,ai,ai,..oei, oei, oei.." moest je zeggen zei de kleine Amelia dapper voor mij. Ze vindt het allemaal geweldig, haar geestdrift slaat over op diegene die bij haar zijn en zo zitten we voor we het weten in een doolhof, met nog venijniger tuig op de grond. We hebben echter een doel, de grote steen, die als een 'menhir' in het middelpunt van het doolhof staat, met rondom een tapijt van zachte witte zand. Het doolhof is blijkbaar enkel voor 'Die Hard's' van de bende want de overgrote meerderheid heeft het niet zo begrepen op de uitdaging en maakt stiekem een zijwaarts manoeuvre om zo het doolhof letterlijk links te laten liggen. Zo zijn we ineens niet meer bij de eerste van het gezelschap maar bij de laatste. Lard wacht geduldig op ons om als 'rode lantaarn' de sliert af te sluiten.
>> de uitkijktoren
We gaan het bos weer in met hier en daar voor de afwisseling wat boomstammen waar we overheen moeten of een modderplas die ons pad kruist. Wanneer we op een gegeven moment een berg(je) op moeten staan we plots bij een uitkijktoren. Het uitzicht daarboven zal wel de moeite zijn, dus iedereen (of toch bijna iedereen !) naar boven ! Ja, leuk hier boven... "en daar ginds kort aan de radiotoren wonen wij" zeggen de jongens, die uiteraard eerst boven zijn. Beneden nemen sommigen dankbaar gebruik van de korte 'break' om even te gaan zitten op de houten banken die rond de toren opgesteld staan. Eens onder is dat geen optie meer, de groep gaat verder, iedereen schuift terug in de sliert. De zon schijnt aangenaam en eigenlijk voor deze wandeling is het maar goed dat het niet te warm is. Ida en Luc doen ondertussen verwoede pogingen om iedereen vanuit de best mogelijk hoek in de 'picture' te krijgen en een en ander vast te leggen voor later.
Op een plaats met een soort gekke dubbeldek bank staat, met een zitplank op twee niveau's worden nog wat familiekiekjes gemaakt. Jeroen en Pieter die haantje de voorste moeten spelen, staan er niet op en ook de fotografen van dienst uiteraard niet.
>> olé, avontuur !!
Ja, goed dat we het nog niet wisten, maar vooral Luc zou het zich in de volgende passage nog gaan beklagen, want hij was de enige die toch een lange broek aangehouden had... Het avontuurlijkste deel van de tocht moest nog komen, plots stonden we namelijk voor een pad dat eigenlijk geen pad meer was. Het pad was veranderd in een soort diepe geul van ongeveer een 10m lang, waarbij het water bij de volwassenen toch tot aan de knieen kwam, daarbij was de ondergrond precies leemachtig en super glibberig.... Focussen was de boodschap, de minste misstap kon een meer dan behoorlijk natte outfit tot gevolg hebben. Het water was daarbij ijzig koud en omklemde de benen zodanig dat je eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk aan de andere kant zou willen zijn, maar dat snel kon je wel vergeten... Maar het venijn zat 'em duidelijk in de staart want eens aan de overkant, wacht er nog een mega glibberig bergje ... Achter mij zag Greet de kans schoon om via een boomstap de overtocht te wagen, hierbij werd ze galant ondersteund door Lard. Als ze moest uitglijden was niet alleen zij de pineut...maar dat liep gelukkig goed af.
Luc was ondertussen aan mijn aandacht ontsnapt en bleek dan toch zijn broek zo hoog mogelijk te hebben opgerold (wat niet evident is met van die smalle pijpkes !), en de overkant succesvol gehaald te hebben. Oeff !! Enkel een van de kleintjes had er een natte broek aan overgehouden, dat viel al bij al nog mee... Goed gedaan allemaal !
>>op naar de schrobbeurt )
Opgelucht ging iedereen nadien verder, weliswaar met voeten zo grijs als die van een olifant, van de leemachtige (s)modder... Maar al gauw kwamen er echter nog wat plassen waar we deze konden afspoelen en alles was weer zo goed als vergeten. Via een licht hellend klaterend beekje ging het dan hogerop en blijkbaar ook richting eindpunt. Daar aangekomen, was er een soort wasplaats met kraantjes, met aan ieder kraantje een afwasborstel bevestigd, hier konden we onze voeten nog eens extra schrobben en proper maken. En dan ging het weer richting kluisjes... Op de terugweg constateerde Pieter, terug heel wat comfort aan zijn voeten hebbende, dat het uitvinden van schoenen toch geweldig was en dat konden we allemaal alleen maar beamen. Toch was de ervaring zeker de moeite geweest, het was een leuke activiteit !
De BBQ
Vooral dorstig en wellicht ook al wat hongerig keerden we terug naar het zaaltje van de Schuttersgilde, waar ondertussen nog wat volk was bijgekomen. Tja, niet iedereen was in de gelegenheid geweest om er tijdig bij te zijn, maar beter laat dan nooit....
Diegene die moest instaan voor het bakken van het vlees was al goed bezig, de typische barbeque geur hing in de lucht, het zou niet lang meer duren voor we konden gaan eten. In het keukentje waar bij aankomst lekkere zelfgebakken cake's gestaan hadden (waarvoor dank aan alle vrijwillige bakkers), was er nu een heel gamma aan lekkere salades opgesteld en natuurlijk de nodige sausjes. Inmiddels werden de fotoraadsels op meerdere tafels onder de loepe genomen en kwam er goed schot in de zaak.
Op het ingesloten buitenerf stonden staantafels opgesteld waar er lustig bijgepraat werd. In de tent erachter, was er voor de kleinsten ook nog gezorgd voor speelgoed en spellen voor de jeugd om de tijd op een fijne manier om te krijgen. De zon scheen nog altijd, wat wil een mens nog meer...de stemming was gemoedelijk.
Na de speech van Hugo, de Pater Familias, die de hongerige niet al te lang op de proef stelde, was het etenstijd en weldra stond er zoals dat meestal is een hele rij aan te schuiven en ging iedereen aan tafel. Ook hier werden door Luc en Ida de nodige kiekjes genomen, dat wordt voor een komende editie heel wat beeldmateriaal... hint,hint ! Het eten was prima, al was het 'file' spook ook eventjes van de partij want de bakker was blijkbaar niet helemaal voorbereid op de grote honger, maar als het dat maar was. Er werd nog druk nagepraat over de wandeling en natuurlijk over de familie, en vroeger en nu...
>> Fotosessie, time to smile !
Na het eten vond men dat het tijd was om iedereen met zijn respectievelijke families te gaan fotograferen. Eerst de broers en zussen alleen en met aanhang, .... Hmm, de barbecue tent als achtergrond leek misschien toch niet zo best, dan maar iedereen voor de chalet...ja dat was beter. Wie moest er nu nog op de foto, de broers en zussen met hun kinderen en kleinkinderen, de kleinkinderen apart, de achterkleinkinderen, .... Tjonge, jonge wat een hilariteit... En ja, niet te vergeten het oudste achterkleinkind, Philippe en het kleinste achterkleinkind, Charlie samen op de foto. Ja, Philippe dat was een beetje wennen he, zo een klein boeleke in uw handen... Ah ja, en dan misschien nog de aanhang van de broers en zussen nog apart en dan zouden we de familie zo wel ongeveer helemaal van voor naar achter en omgekeerd gehad hebben.
Later op de avond kondigde Suzanne als toetje de komst van de 'cremekar' aan en iedereen mocht gaan aanschuiven voor een ijsje naar eigen keus, met 2 of 3 bollen, met of zonder slagroom, in een bakske in een hoorntje,... het kon allemaal en voor dat aanbod bleken de meesten nog wel een gaatje vrij te hebben.
>>Nog wat amimo !
De avondlijke uren waren aangebroken, en wat hebben we dan meer nodig dan een houtblok en wat nagels en een hamer moet men gedacht hebben. Want even later werden er kandidaten geronseld voor een rondje nagel kloppen. Niet iedereen kende dit oeroude spel, maar sommigen van de jonge gasten, zoals Philippe, Jeroen en Jeremy waagden er zich toch aan evenals Diana en Lore, die dan het vrouwelijk geslacht toch een beetje probeerden te vertegenwoordigen. Als ik het nog goed onthouden heb bestond het spel erin om de nagel van een van je tegenstanders zo diep mogelijk in te kloppen, wanneer deze volledig ingeklopt is ligt die bepaalde speler eruit. Wie als laatste overblijft is uiteraard de winnaar.
Wie dat uiteindelijk was is van minder belang, maar het spel bracht duidelijk heel wat animo, zowel bij de spelers als de supporters. En al gauw volgde het ene rondje na het andere, tot in de donkere uurtjes...
>>Afsluiten
Ondertussen wordt er aan de tafeltjes binnen en buiten nog druk gepraat en wordt de tap alle eer aangedaan. Lard zorgt voor de nodige muzikale achtergrond en heeft alles achter de toog stevig onder controle. Hier en daar wordt er nog een poging gewaagd om wat cake aan de man of vrouw te brengen. De tijd vliegt voorbij en dan is het onherroepelijk tijd om naar huis te gaan, nog even iedereen bedanken voor de fijne en goed verzorgde namiddag en dan rijden we moe maar voldaan huiswaarts.
Je probeert op zo een avond met zoveel mogelijk mensen te praten, maar achteraf besef je meestal dat de tijd te kort was om dat ook echt te doen en dat is jammer. Maar positief is dat iedereen van mening was dat deze reunie voor herhaling vatbaar was, misschien niet ieder jaar, maar om de twee jaar... dus wellicht tot over twee jaar !
THE END
21-07-2011 om 00:00
geschreven door Me 
|
