Ik heb een emotionele bui. Die heb ik best wel vaker. Ik heb gewoon zin om te wenen. Om te wenen en niks anders. Ik heb het gevoel dat ik wordt buitengesloten in mijn eigen vriendengroep, dat mijn zus mijn vrienden afpakt, ... Even wat meer uitleg: ik en mijn zus hebben bijna dezelfde vriendengroep, de enkele mensen die mijn vrienden zijn en niet de hare zijn ondertussen ook al meer en meer haar vrienden aan het worden, sms'en meer naar haar dan naar mij ondertussen, vragen of ZIJ meegaat naar een fuif of mee iets drinken, en NIETS aan mij. Gisteren is mijn zus dus met zo een vriendin en nog zo een halve vriendin en een gezamelijke vriendin iets gaan drinken. Ik dacht dat ze enkel met die gezamelijke vriendin iets ging drinken, maar niet dus. En ze laten mij dus ook niets weten eh.. En zo van die dingen.
Net naar Het Lief gebeld (mijn vriend dus). Moest wel zeker 7x bellen voordat ik iemand aan de lijn kreeg, zijn broer dan nog wel. Was niet echt goed gezind (en daardoor kwam mijn emo-bui nog wat harder om eerlijk te zijn). Had dan maar gevraagd of Hij wou terugbellen. Belde hij, had hij geen tijd om mee te gaan. Weetje, bij hem thuis zijn ze de woonkamer en keuken aan het verven, nieuwe lampen hangen, van die dingen. Daarom moet hij nu thuis werken.
Maar het ergste probleem van al: ik wil iets gaan doen, liefst een ijsje eten en nadien iets gaan drinken ofzo. Misschien in het dorpje waar mijn vriend woont? Wel eventjes rijden, maar dan kan ik zijn vrienden vragen om iets mee te gaan drinken? Om eerlijk te zijn heb ik niet zoveel vrienden, en dat vind ik spijtig. Ik moet dringend nieuwe vrienden maken en vooral, veel! Hoe doe ik dat? Wanneer doe ik dat? Waar doe ik dat? ...? HELP!!
Vandaag is het best wel een trieste dag. Mijn grootmoeder ('ons moeke') is vandaag exact 2jaar overleden . Ik weet nog veel van die dag. Ik was aan de zee met mijn zus en mijn ouders. We waren vrijdag vertrokken, ik, mijn zus, een vriendin en een tante. Onze tante ging vooral mee om de sleutels mee af te halen en nog wat zaken in orde te maken. 's Zaterdags zijn we naar sea-life enzo gegaan en op zondagochtend is onze tante naar huis gegaan. De rest van de zondag hebben we doorgebracht met de ouders van die vriendin en onze ouders (die waren op zaterdagavond aangekomen). Mijn ouders konden trouwens niet mee vanaf vrijdag omdat mijn vader van vrijdagavond tot zaterdagavond bij ons Moeke moest blijven (op haar passen enzo, ze kon niet meer zelfstandig lopen, praten was moeilijker, ...). Mama zei dat we dus op die maandag maar eens moesten uitslapen omdat we dat die vakantie nog niet hadden gedaan. Om 8u in de ochtend werd ik wakker. Ik sliep in het onderste bed van het stapelbed dat ik met mijn zus deelde. Ik hoorde mama bellen met de beste vriendin van ons Moeke die door de week (van zondagavond tot vrijdagavond) voor haar zorgde. Ze praatten over de kleren die ze haar moesten aantrekken enzoverder. Ik wist genoeg, nog voor mama het tegen ons kwam zeggen, moest ik al wenen. Die dag zijn mijn ouders dus meteen weer naar huis gereden, ik en mijn zus bleven aan de zee, wij konden thuis toch niets doen. Onze tante is diezelfde avond nog teruggekomen (door de dag moest ze zelf op haar kleinkinderen passen). Zo was dus de laatste vakantie die we hadden toch niet echt een goede.
Laatste vakantie die we hadden? Wel ja, vorig jaar zijn we niet op vakantie geweest. Ik en Het Lief zijn wel met een bevriend koppel naar de zee geweest voor een weekendje en met mijn ouders waren ik en mijn zus in april een weekendje naar Brugge geweest, maar da's niet echt vakantie te noemen vind ik. Dit jaar gaan ik en Het Lief voor 5 dagen (en dus 4 nachten) naar de zee. Hopelijk niet weer zo'n slecht nieuws.. ;-)
Ik ben Rose, voor alle duidelijkheid: een fictieve naam (dus niet mijn echte). Voordat ik deze blog maakte had ik een andere. In het begin wou ik dat iedereen wist wat mijn blog was en dat ik zoveel mogelijk bezoekers kreeg. Maar natuurlijk besefte ik achteraf dat ik eigenlijk anoniem wou blijven, ik merkte dat toch enkele van mijn vrienden mijn blog lazen en dacht erover na een nieuwe op te richten. Deze keer ga ik dus aan niemand verklappen dat ik een nieuwe blog heb.
Het is dus de tweede eerste keer dat ik een blogbericht schrijf. Het voelt wel weer wat raar aan, niet goed weten wat te schrijven enzo. En misschien wel wat angst om toch ooit ontdekt te worden, te worden herkent door iemand.... Ik hoop dat ik de discipline zal hebben om regelmatig (liefst elke dag) te schrijven. Ik ga wel al zeggen: begin augustus ga ik naar de zee, dan zal ik dus enkele dagen niets kunnen schrijven. Ik kan eventueel wel berichten op voorhand posten met wat gedachtengoed ofzo zodat jullie wel iets hebben om te lezen. Wat ik uiteraard wel kan doen, is via mijn gsm op internet gaan (als ik nog wat gratis MB heb) en een kort berichtje achterlaten.. Maar dat zijn zorgen voor later ;-) !
Ik hoop dat ik jullie veel leesplezier kan bezorgen!
. Ik weet nog veel van die dag. Ik was aan de zee met mijn zus en mijn ouders. We waren vrijdag vertrokken, ik, mijn zus, een vriendin en een tante. Onze tante ging vooral mee om de sleutels mee af te halen en nog wat zaken in orde te maken. 's Zaterdags zijn we naar sea-life enzo gegaan en op zondagochtend is onze tante naar huis gegaan. De rest van de zondag hebben we doorgebracht met de ouders van die vriendin en onze ouders (die waren op zaterdagavond aangekomen). Mijn ouders konden trouwens niet mee vanaf vrijdag omdat mijn vader van vrijdagavond tot zaterdagavond bij ons Moeke moest blijven (op haar passen enzo, ze kon niet meer zelfstandig lopen, praten was moeilijker, ...). Mama zei dat we dus op die maandag maar eens moesten uitslapen omdat we dat die vakantie nog niet hadden gedaan. Om 8u in de ochtend werd ik wakker. Ik sliep in het onderste bed van het stapelbed dat ik met mijn zus deelde. Ik hoorde mama bellen met de beste vriendin van ons Moeke die door de week (van zondagavond tot vrijdagavond) voor haar zorgde. Ze praatten over de kleren die ze haar moesten aantrekken enzoverder. Ik wist genoeg, nog voor mama het tegen ons kwam zeggen, moest ik al wenen. Die dag zijn mijn ouders dus meteen weer naar huis gereden, ik en mijn zus bleven aan de zee, wij konden thuis toch niets doen. Onze tante is diezelfde avond nog teruggekomen (door de dag moest ze zelf op haar kleinkinderen passen). Zo was dus de laatste vakantie die we hadden toch niet echt een goede.
