Vandaag is het zes jaar geleden dat m'n lijdensweg begon met een vraagje aan de huisarts. Een goed moment om deze blog af te gaan sluiten.
Zes jaar waarin niet alleen mijn leven overhoop werd gegooid maar ook dat van F en de kinderen. Hele nare momenten, maar ook momenten van intens geluk hebben we in deze zes jaar met z'n viertjes beleefd. Zonder hun steun had ik het niet gered. Dank je lieverds. Ik hou van jullie.
Ik heb terug borsten, tepels en een tepelhof. Niet zo echt als ze waren, maar een vervanging waar ik niet over ga klagen. Deze bruid van Frankenstein mag er nog best zijn.
Wat eigenlijk het belangrijkste is... mag er niet alleen best zijn, ik màg er nog zijn!!!!
Wat het leven verder nog gaat geven is koffiedik kijken. Er staat een reisje naar Italië gepland in de paasvakantie en de zomervakantie brengt ons naar Vietnam. Twee reizen waar ik erg naar uit kijk. Maar ook het dagdagelijkse leven heeft nog zoveel moois te bieden. Ik ga genieten van dit leven. Aan jou voorbijganger die deze blog leest wens ik alle goeds, veel liefde, een fijn leven, kortom alles wat je voor jezelf wenst, geniet ervan. Het ga jullie goed.
Het zit erop, 'ze' zitten er op. Jenny; een schat van een vrouw die een mens op haar gemak weet te stellen. Soms zijn er die fijne mensen die in je leven je pad kruisen. Zij is er zo één. Met meetinstrument en stift de grootte van de hof bepalen en daarna de kleur. Hoe snel kun je dingen vergeten. De kleur van m'n oude tepels kon ik me niet meer voor de geest halen. Ach hoe vaak kan een mens zelf de kleur van de tepels bepalen? We hebben een mooi kleurtje gekozen. Na iets meer dan uur was het klaar. Weer tranen, van geluk, opluchting, en een ontlading van jaren. Met de taxi naar het station terug en wachten op de trein. Spanning die zich steeds meer opkropte. Mensen liepen op straat, op het station. Mensen die een normale dag hadden. Ik wilde huilen want neen m'n dag was niet gewoon. M'n dag was het einde van een lange lijdensweg. 4 februari 2004 een bezoek aan de dokter voor een inenting van Sara. Een dag die het begin betekende van zo'n andere wending aan m'n leven. En gisteren was het weer een stap. De nieuwe Jeannette is (bijna) klaar. Hoe leg je dat uit aan twee meisjes op het station die eens naar je kijken als je met tranen in de ogen zit. Of aan het vriendelijke meisje van het natuurfonds die me vroeg wat ik die dag voor de natuur had gedaan en waarop ik niet kon antwoorden... Er zitter nog twee grote verbandgaasjes op m'n nieuwe tattoos. Zondagavond mogen ze er af, dan kan ik m'n nieuwe ik in volle glorie laten zien. Want ze zijn prachtig!!!!
Oké daar gaan we weer. De armkousperikelen. Het lijkt wel Peyton Place (of ben ik de enige die dat nog kent?;)). Had dus twee weken geleden vol goede moed een nieuwe kous en handje aan laten meten en besteld in Nederland (is voor mij net over de grens 10 minuutjes rijden). Daar werd mij gezegd bij het aanmeten dat de mutualiteit de kosten zou vergoeden behalve die van een confectiekous die ook erg lekker zat. Kwam deze middag het kaartje in de bus dat de kous en het handje klaar lagen. Kosten 210 euro. Of ik die contant wilde betalen. Wablief?? Er was toch gezegd dat het via de mutualiteit zou lopen? Nou schijnbaar dus niet. In dit verenigd Europa kunnen we al een heleboel, zelfs een eerste president leveren, maar wat simpele zaken op medisch gebied afstemmen schijnbaar nog niet. Ik moet met de factuur en de aanvraag en de hele paperassenwinkel dan naar de mutualiteit om vergoeding te vragen.
Daar gaan we weer. M'n vorige aanvraag van januari loopt nog. Ben benieuwd.
En m'n arm, die is na een periode van betrekkelijke rust weer aan het zwellen. Is het het weer, m'n stemming... ik heb het wel even gehad.
Wachten... Wachten tot 20 januari voor de eindafwerking. Afgelopen weekend op Vitaya één van de tatoeage-verpleegkundigen aan het werk gezien. Mooi werk! 20 januari mag komen hoor. Vandaag is er weer een last van m'n schouders gevallen. De abdominale echo en de RX Thorax waren goed. Of zoals er in het besluit staat "Geen pathologische anomalieën te weerhouden".
'Lift the weight of the world from my shoulders again.'
Buiten stormt het en is het somber. Hier in huis schijnt een zonnetje.
't Is maar een vis... 'De Vis' is dood. We hadden hem geen naam gegeven zodat we ons niet zouden hechten aan 'De Vis'. Jaren zwom hij lekker in z'n kommetje. Zeemeermin, amphora, griekse zuilenboog. Alles was aanwezig. En gisteren dreef hij op zijn zij. W had oprecht verdriet. Zijn we hier in huis na de kanker allemaal gevoeliger geworden? Ik weet het niet. 'De Vis' is gisteravond begraven in een mooi kistje met daarin ook die zuilenboog waar hij vertikte door te zwemmen. 't Is maar een vis... Het huis voelt toch wat leger aan.
De opening van een nieuwe mammacare unit. Vijf jaar terug geslingerd in de tijd bij het binnenkomen van de afdeling. De geur van chemo, de aparte wc's voor de 'rode-chemo-urine'. De stoelen en de bedden, de onderzoekskamers... En ik die dacht dat het allemaal ver weg zat na die vijf jaar, dus niet. Gelukkig was m'n kankermaatje G er! Zij was uiteindelijk de reden dat ik daar was. Een life-style beurs over borstkanker en G die een eigen stand had. Blij om m'n maatje weer eens gezien te hebben, maar zo overdonderd door de indrukken stond ik na een uur weer op de parkeerplaats. Eens goed uithuilen en stil staan bij het contact met (vreemde) lotgenotes. Contact dat meteen klikt en dat ik denk ik toch wel mis in m'n dorp hier. Stof om na te denken.
Mijmeringen bij een borstreconstructie, dat is waar deze blog voor bedoeld is. En nu na een deugdoende vakantie met iedereen weer uit huis, tijd genoeg om te mijmeren. Niet alleen over m'n reconstructie, maar over allerlei andere zaken... S belde net vol intens verdriet vanaf school. Stiekem want er mag tijdens schooltijd geen gebruik gemaakt worden van de gsm. Net geopereerd en sinds gisteren met haar grote gipsspalk om haar been op krukken strompelend naar school. 'Mama ik zit alleen in de klas, de rest is op onderzoek naar kunst'. Huh?? Eerst de perikelen rond het klaslokaal; in juni gebeld om aan te geven dat S geopereerd moet worden en of het mogelijk is om een klaslokaal op de begane grond te voorzien. Nu blijkt dat een multifunctioneel lokaal te zijn, de eerste boze docent die geen gebruik kon maken van het lokaal is al gesignaleerd. Nu een niet zo creatieve docente die aan S vraagt of ze het niet erg vindt om in de klas te moeten blijven! Ja natuurlijk vindt ze dat erg, nee natuurlijk zegt ze dat het niet erg is! Ze is vijftien, puber en onzeker. Daar word ik nu verdrietig en boos om en voel ik me machteloos. S heeft me uitdrukkelijk verboden met de school contact op te nemen. Goed vandaag nog niet, eerst maar even laten bezinken, maar morgen? Een samenleving waarin het om perfectie en uiterlijke schijn gaat, waar ik misschien zelf een stukje aan heb bijgedragen door de reconstructie (ik weet het niet). Soms zou ik even ergens anders willen zijn.
Vandaag twintig jaar met F officieel lief en leed gedeeld! En geen moment spijt gehad hoor van die beslissing om ja te zeggen. Er zijn mensen die mijn leven het leven waard hebben gemaakt en jij staat op nummer één lieverd. (Samen met S en W oké?).
Sinds de kanker hebben we hier in huis geleerd te genieten, van kleine dingen, maar ook van grotere dingen! S en ik beide grote fans van Editors en ja hoor... 7 november een optreden in Vorst. De tickets zijn besteld en de beide mannen gaan ook mee!
Weer thuis... Niet alleen van vakantie, maar ook F die na een spoedopname weer thuis is.
Na een deugddoende vakantie van een week in Italië en een week aan de Cote d'Azur (iets minder deugddoend door de drukte) werd F de voorlaatste dag van de vakantie steeds zieker. Hoge koorts, niet meer kunnen slikken, veel moeite met ademen. Dan zit je dus in Zuid-Frankrijk. We hadden voor de terugreis een hotel geboekt in Dyon, en om half vier zaterdamiddag daar aangekomen dook F meteen in bed met paracetamol en de airco op erg koud. Samen met de kinderen naar een overdekt shoppingcenter naast het hotel; en dan te weten dat ik gezworen heb nooit of te nimmer naar Wijnegem te gaan...
Zondagochtend vroeg vertrekken naar België. De dokter van wacht vond doorverwijzing naar spoed en opname noodzakelijk. In het ziekenhuis werd een abces in de keel geconstateerd en in een sneltreinvaart werden infuzen aangelegd en antibiotica naar binnen gepompt. Opname volgde en ik kon om half tien terug naar huis en de kinderen.
Naast het abces werd klierkoorts vastgesteld, de nieren functioneerden niet meer goed en door de klierkoorts was ook de lever aangetast. Gelukkig is F nu weer thuis en doet het wat rustiger aan, een tandje lager en binnenkort nog maar een lang weekend naar de Westhoek om de vakantie beter af te sluiten. (Een erg fijne vakantie trouwens...)
