|
Vroeger kon ik mijn gevoelens makkelijk onderdrukken, de laatste tijd wordt het echter moeilijker en moeilijker. Ik kan de gedachten van het homo zijn niet meer loslaten. Soms kan ik een paar uur weer gewoon werken, les volgen zonder al te veel na te denken over het outen en dergelijken. Maar wanneer ik dan weer een mooie jongen zie, dan ben ik weer voor een paar uur aan het denken geslagen.
Hoe zou het zijn om naast een jongen wakker te worden? Hoe gaan mijn vrienden reageren op mijn geaardheid? Wat vind de familie ervan? Zou ik het hun vertellen?
Ik ben er echt heel de dag mee bezig. Van 's morgens als ik opsta tot wanneer ik ga slapen. Ik moet opletten naar wie ik kijk en steeds oppassen dat ik mij niet verspreek.
Als de andere jongens van de klas zeggen: "Wow, wat een mooi meisje!", dan kan ik al niet anders dan mee te kijken. Anders zouden ze vragen beginnen te stellen.
Het zou zoveel makkelijker zijn moest ik hier allemaal niet meer over moeten nadenken, gewoon mezelf zijn.
|
