Ik heb enkele foto·s toegevoegd. Julie kunnen dus eens kijken. Het zijn er spijtig genoeg niet zoveel omdat ik enkel diegene met mijn ipod getrokken, heb kunnen uploaden... Veel plezier !
Aangezien de zaalvoetbal groep van La Salle de regiowedstrijden (zie op blog " Week in teken van de sport" ) gewonnen hebben waren we geselecteerd om aan de nationale wedstrijden mee te doen. Onze school kreeg dus met andere woorden de eer om Oruro te vertegenwoordigen in het zaalvoetbal. De wedstrijden vonden dit jaar plaats in Oruro, ook geluk hebben. Van mijn school mocht mijn klas naar vele wedstrijden gaan kijken tijdens de schooluren. Wat dus betekende niet veel les. Maar ook na school stond ons Rani als een echt Sallista (de naam voor de mensen die op La Salle zitten) te supporteren. Ik was altijd zo fier als we wonnen. (ik denk eigenlijk dat het gedeeltelijk kwam dat wij de beste suporters ter wereld zijn) naar elke wedstrijd namen we de trommels mee, affiches en natuurlijk vele liedjes om te zingen. Ik kan ze ondertussen echt wel vanbuiten, en daar ben ik heel fier op. Toen we bij de finale kwamen werd iedereen pas echt zot. Die dag hadden we helemaal geen lessen, we hielden ons gewoon de hele tijd bezig met telefoonboeken en papieren in stukken te scheuren.. Dat was noodzakelijk om in de lucht te smijten bij elk doelpunt! Ik wist niet dat een doelpunt zoveel emoties kon opwekken en zeker tijdens de finale. Maar onze jongens waren geweldig. Ze mogen zichzelf de beste groep van Oruro EN BOLIVIA noemen.. en daar ben ik echt super fier op. PS. Hou julie maar klaar in Belgie, als ik terug kom en heb tijd supporter ik mee als de echte.. !!! hou maar vele kaartje voor mij over!
In oktober ben ik begonnen met zwemlessen. Tijd om eindelijk vlinderslag deftig te leren. Het lukt ondertussen toch al wat beter. Hopelijk kan ik het goed tegen het einde van dit jaar. Maar dat moet wel met drie dagen les in de week.... XD
Mijn klas heeft een feestje georganiseerd, een beetje een pre-eindejaarsbal. Het was echt super leuk, alles was erop en eraan. Ze hadden een zaal gehuurd en een DJ (er werd met andere woorden veel gedanst). Drinken en eten was in de prijs inbegrepen. Eerst kregen we pudding, nadien koekjes en chips en op het einde pizza. De zaal vind ik echt super mooi. Ze hadden ook een zeepbellenmachine waardoor we konden dansen in wel duizend zeepbellen. Op het einde van de dag zijn er ook 2 clows als act gekomen. Echt super grapig! Precies of iedereen terug kind was. Ik heb enkele kinderliedjes geleerd in het spaans. Ze hebben echt een mooi feestje georganiseerd voor enkel 3 euro. Dat had ik er wel voor over. Lea en ik moesten een beetje vroeger door omdat we nog een filmavond hadden bij Jules. Gelukkig eigenlijk want nadien is er nog een lelijke stripper een act komen doen. Gelukkig dat ik dat heb gemist hoor! Toch geen striptise van een kleine misvormde boliviaan!
De leerlingen krijgen hier 1 keer per jaar zo iets als een leerlingenfeest. Gewoon een hele dag in teken van de leerlingen. Er zijn dus geen lessen, het is gewoon de hele dag feest. Je moet je dus voorstellen dat er een DJ muziek speelt en dat iedereen, van de allekleinste 2,5 jaar tot Promo 18 jaar, allemaal dansen op de speelplaats. Voor de kleinsten zijn er ook trampolines voorzien en ze krijgen ook leuke cadeautje en snoepjes, (waarom ben ik geen 3 jaar meer dan kreeg ik ook leuke cadeautjes) ) Die van het de kleuterschool mochten ook allemaal verkleed komen. Wat echt super schattig was om te zien. Alles was voorzien zelf clows en mini en mickey zijn speciaal van Disneyland Parijs naar Bolivia gevlogen. Hoe leuk is dit wel niet! Het was zeker een heel leuke voormiddag. Zulke dagen mogen ze in Belgie ook wel eens uitvinden hoor.
Voor de verjaardag van Carolina zijn we onder 4 vriendinnen iets gaan eten bij BRAVO PIZZA... Daar ben ik de eerste toeristen tegengekomen. Lea en ik waren natuurlijk kei blij om eindelijk eens europeanen te zien in ORURO want hier zie je er niet zo veel. We konden ons dan ook niet inhouden om er tegen te praten en het waren toch geen hollanders zeker. Dus kon ik een beetje nederlands praten..
Ook ben ik nog een zotte hollander tegen gekomen die op zijn eentje Bolivia bezocht met de fiets. Wat die zeker niet wist is dat het verkeer hier echt ZOT is en dat fietsen hier bijna het einde van U leven is. ER BESTAAN TOCH ZOTTE MENSEN IN DEZE WERELD!!! ( en vooral hollanders dan)
Elke maand moet er een familie van de tafeltennis koken. De familie die kookt moet dus een schotel koken van ongeveer 10 bolivianos en deze schotel dan verkopen aan de andere families voor 25 bolivianos. Ze maken dus 15 bolivianos winst hiermee betalen ze dan de trainer. Met al de families tesamen zijn we ongeveer met 50 wat heel veel is om voor te koken, maar het is eigenlijk wel slim gezien en het is ook nog leuk als je niet moet koken. Maar in september was het dus onze maand. Wat met andere woorden betekende veel te vroeg opstaan om te beginnen koken met heel de familie en dan gelukkig nog andere helpers.. We hebben zo een vijf uur staan koken zonder te stoppen. Ik was verantwoordelijk voor het bakken van het vlees, dus 5 uur rechtstaan en uren in de wind stinken naar vlees...! Maar het is voor het goede doel, dus we klagen niet.. We hebben wel veel te weinig gemaakt... Er is een vrouw die altijd komt helpen en alles uitrekend en dan ook alles gaat kopen. Ze heeft volgens mijn niet echt goeie wiskunde les gekregen of kent een rekenmachine niet want we hadden veel te weinig... ! We hebben nog super veel van ons moeten gebruiken... en voor onze familie bleef er amper iets over, enkel vlees en tomaat. De familie was dus helemaal niet blij dat wij ook zoveel moesten betalen voor niks eigenlijk... Maar we leven allemaal nog en zijn die avond lekker op restaurant gaan eten! :)
Aangezien de zaalvoetbal groep van La Salle de regiowedstrijden (zie op blog " Week in teken van de sport" ) gewonnen hebben waren we geselecteerd om aan de nationale wedstrijden mee te doen. Onze school kreeg dus met andere woorden de eer om Oruro te vertegenwoordigen in het zaalvoetbal. De wedstrijden vonden dit jaar plaats in Oruro, ook geluk hebben. Van mijn school mocht mijn klas naar vele wedstrijden gaan kijken tijdens de schooluren. Wat dus betekende niet veel les. Maar ook na school stond ons Rani als een echt Sallista (de naam voor de mensen die op La Salle zitten) te supporteren. Ik was altijd zo fier als we wonnen. (ik denk eigenlijk dat het gedeeltelijk kwam dat wij de beste suporters ter wereld zijn) naar elke wedstrijd namen we de trommels mee, affiches en natuurlijk vele liedjes om te zingen. Ik kan ze ondertussen echt wel vanbuiten, en daar ben ik heel fier op. Toen we bij de finale kwamen werd iedereen pas echt zot. Die dag hadden we helemaal geen lessen, we hielden ons gewoon de hele tijd bezig met telefoonboeken en papieren in stukken te scheuren.. Dat was noodzakelijk om in de lucht te smijten bij elk doelpunt! Ik wist niet dat een doelpunt zoveel emoties kon opwekken en zeker tijdens de finale. Maar onze jongens waren geweldig. Ze mogen zichzelf de beste groep van Oruro EN BOLIVIA noemen.. en daar ben ik echt super fier op. 
