Februari 2008. Begin deze week heb ik mijn certificaten van mijn opleidingen ontvangen van FGASA. Het zijn mooie herinneringen aan mijn tijd in Afrika; "Member of the Field Guide Association of Southern Africa" Level 1 Trails Guide Advanced Rifle handling.
Heb nog regelmatig contact met medestudenten ... en misschien vinden sommige onder ons elkaar terug in de bush als gids of in een voortgezette opleiding.
Foto 1 en 5 zijn genomen in het Anti poaching camp van de Makuleke concessie. Het zijn de 4 organisaties die het gebied pachten - waaronder Ecotraining - die voor het kamp betalen. Ze hebben Jack Greef aangetrokken om de leiding te nemen. Jack is een gepassioneerd man op het gebied van anti poaching. Hij was vroeger een soort SAS man voor het SA leger. Zoek zijn naam op Google en je leert meer over deze 'stoere bink'. Gelukkig, ook voor hemzelf, kan hij zijn gedrevenheid op concervation richten. Die taak is niet gemakkelijk voor hem en zijn 10 rangers. Vermits de rangers uit de plaatselijke bevolking worden gerecruteerd - een voorwaarde verbonden aan de pacht - staan zij regelmatig bloot aan chantage en bedreiging door stropers uit hun eigen stam. De afschuwelijke toestanden die hij tijdens het uitvoeren van zijn werk, ontdekt - zie foto 5 van een buffelbeen met ingegroeide strik - staan soms in schril contrast tot de juridische gevolgen van de stroperij. Te zachte straffen blijken weinig afschrikking te hebben ... recidieven worden regelmatig gepakt tot ze te onvoorzichtig worden of bedreigde diersoorten doden. Zo vond Jack 5 dode witte neushoorns naast vele ander dieren, aan een watergat dat vergiftigd was!!! Om het reservaat te beschermen tegen ziekten van vee enz. dient Jack soms drastisch op te treden. Zo was een deel van de studenten getuige hoe Jack 2 koeien neerschoot in de Limpopo rivierbedding van een kudde van 20 dieren die door de eigenaars over de Zimbabwaanse grens worden gejaagd omdat er in het park geen overbegrazing is. De rest werd teruggejaagd. De 2 koeien werden 'gerecupereerd'. Het is een signaal dat die handelswijze hard wordt aangepakt omdat veel van die dieren ziekten dragen die een gevaar zijn voor het wildlife.
Tijdens een wandeling was ik back up, vandaar de .375 aan mijn zijde. Dit calliber is het minimum voor een ranger. Het .458 geweer werd speciaal ontworpen voor rangers. Het is belangrijk dat de 'stopping power' groot genoeg is om bv een olifant te stoppen. De munitie heeft ook zijn minimum waarden. Normaal is het geweer geladen met 'solid bullits', kogels die hun vorm behouden bij impakt. Dit is vooral belangrijk bij dieren met een 'harde kop' zoals olifanten, buffels, hippo en neushoorns. De kogel dient dikke lagen been of hoorn te doorboren alvorens het brein bereikt word! Soms kan een 'soft nose' gebruikt worden wanneer een leeuw of luipaard in de buurt is (enkel de bovenste kogel in het magazijn vervangen door een soft nose) omdat deze kogel bij impakt, versplinterd. Vermits het brein niet ver zit, is de kans op een 'brainshot' groter! Denk eraan dat een chargerend dier niet stil zit zodat jij kan mikken... Enkele vragen tijdens ons examen ging juist over 'shotplacement', waar te schieten om een dier direct te doden, rekening houdend met de afstand tot het dier (meestal zeer dichtbij omdat het dier de kans moet gegeven worden de aanval af te breken en weg te komen. Luguber onderwerp doch belangrijk voor zij die met een geweer dienen in te staan voor de veiligheid van zij die achter hen wandelen.
Aftellen ... Harry, of zou ik hier een jobke zoeken?
Vervolg... Uiteindelijk zal een zestal studenten slagen in de 'Advanced Rifle Handling' test. Zowel Brett als Bruce waren verheugd met ons succes want vanaf dan waren wij de 'Back Up Rifle' voor de groep. Dat een Back Up belangrijk kan zijn, ervaarde Bruce de vorige maand toen hij met een groep studenten op een breedingherd botste. Om welke reden dan ook was de groep te dicht genaderd, of waren de olifanten gestresseerd ...? Juist over de grens in Zimbabwe wordt al wel eens op de dieren geschoten wat hun geaggiteerdheid kon verklaren. Vanaf het moment dat enkele olifanten de groep had opgemerkt, zette two olifanten een charge in! Zoals altijd worden de dieren het voordeel van de twijfel gegund, wat betekent dat er niet direct geschoten wordt. Misschien is het wel een mock of warning charge! Bruce bleef staan terwijl de back up - ook een student - de medestudenten wegleidde op aanwijzing van Bruce. De olifant die voorop liep, stopte haar charge op een 8 tal meter van Bruce. De andere botste tegen het achterste van die olifant en kwam langszij op Bruce af. Op een vijftal meter schoot hij zijn eerste schot. Tijd voor een tweede was er niet want hij kreeg een slag van de slurf! Hij werd van de grond gelicht en belandde in de struiken. De backup opende het vuur en schoot de olifant in het hoofd. Voor Bruce zich kon herstellen en zijn wapen terug richtten, waren beide olifanten in een stofwolk verdwenen. Waarschijnlijk is de olifant aan de verwondingen overleden doch het lichaam is nooit teruggevonden!? Het was de eerste maal in 14 jaar dat een dier diende geschoten te worden, een onprettige historie. Dit verhaal bewijst maar dat onze taak niet zonder verantwoordelijkheid was. Het eerste partiele examen kwam eraan... en ik vind een vreemde rode plek op mijn been. De diagnose werd snel geformuleerd: tickbite fever! Een andere student had ook een beet bij de aanvang van de cursus. Hij was er enkele dagen niet goed van: hoofdpijn, gewrichtspijnen, koorts ... symptomen die je met die van griep kan vergelijken. Met de examens in het vooruitzicht, was dit voor mij ONwelkom! Gelukkig beperkte de aanval zich tot hoofdpijn en pijnlijke gewrichten - slecht slapen -. De fransman, Thomas, had ook een beet en samen startte we een antibiotica kuur. Het examen werd een succes en we konden ons voorbereiden op 'the LONG WALK'. We dienden onszelf te orienteren zodat we enkele punten in de concessie in het parkour konden terugvinden. Bruce en Brett gingen mee als stilzwijgende controleurs. De dag van de tocht kondigde zich aan; elk van ons had 6 liter water in onze rugzak. Per groep kregen we 2 kaartjes. De ene groep vertrok van het kamp, de andere vertrok waar de eersten dienden aan te komen... Ergens gingen we elkaar passeren. Onze groep had enkele mooie ontmoetingen. Zeker toen die bull op ons afstapte, meer nieuwsgierig dan iets anders. Onze strategische aftocht had het gewenste effect. Omdat we zo goed opschoten, werd er gestemd en besloten om er nog een stukje aan te breien door naar Cook's Corner te wandelen, een 5 tal kilometer extra. We diende dan wel door de dichtte begroeiing bij de rivier! We naderden nog maar net deze dichte vegetatie of we verrasten een kudde buffels die aan het rusten waren. Enkele dieren stonden recht en toonden dat ze ons lievers elders zagen; de grond werp opgeschopt, een stier draaide zenuwachtig rond ... stof, breken van takken en struiken wanneer de stieren met hun 'boss' tekeer gingen. We zochten een vluchtroute toen de kudde begon rond te lopen! Snel enkele grote omgevallen bomen tussen ons en de zenuwachtige kudde en ons uit het zicht brengen door het struikgewas binnen te lopen. In de Luvuvu rivier werden we verwelkomd door een geeuwende hippo - een waarschuwing dat hij ons in de gaten hield-. Krokodillen lagen te zonnen in de rivierbedding. We hadden een tocht van een 30 tal kilimeter gedaan onder de Afrikaanse zon. Samen met mijn tentgenoot Tony - een Welsh katholiek priester - bereidde we ons voor op de voordracht die we dienden te presenteren. Uit een annonieme trekking volgde dat we het over de sterrenhemel van het zuidelijk halfrond dienden te hebben, pffffff. We hebben het over de constellaties gehad en de verhalen achter de sterrebeelden. Ik nam de Afrikaanse verhalen voor mij, over de Pleiades, Orien, Scorpio enz. Interessant dat niet alleen het westerse halfrond verhalen ophing aan constellaties, trouwens al 'onze' constellaties hangen hier op hun 'kop'! De vierde week werd helemaal in beslag genomen door examens; de theorie voor FGASA en Ecotraining en de praktijk wandelingen. De FGASA studenten dienden slechts 1 praktijkexamen af te leggen, alleen werd er verwacht dat je ten minste 1 benadering deed van een 'dangerous animal' (olifant, buffel, neushoorn, leeuw, luipaard of spotted hyena), belangrijk voor de Trails Guide Qualificatie. Indien dit niet lukte, werd van je verwachte dat je bij een volgende gelegenheid opnieuw op zoek ging. Een Ecotraining student diende zo een benadering niet te doen. De avond voor de start van de praktijkwandelingen, kregen we het bezoek van Anthon, een van de eigenaars van Ecotraining. Bij hem konden we terrecht met vragen en opmerkingen over zijn organisatie. Ik vertelde de vriendelijke man over de onduidelijkheid die er was gerezen door de foutieve informatie die we hadden ontvangen ( volgen van Trails Guide ipv de Level 2 die ons foutief was voorgesteld.) . Anthon bracht twee Aussies mee die blijkbaar Ecotraining gingen vertegenwoordigen in Australie. Toevallig was een van hen de captain van the American Rugby team in de Rugby Worldcup in Frankrijk. De jonge SA'ers waren direct geintersseerd wie hij de beste SA speler vond ... voor zij die het niet mochten weten; Zuid Afrika werd in Frankrijk wereldkampioen! De Aussies hadden een camera bij voor het maken van een promotiefilmpje ... en wij werden de acteurs! Zij beloofden het filmpje in januari of februari op de Ecotraining webside te zetten (www.ecotraining.co.za). Ik stond op de eerste dag in de namiddag geprogrammeerd om mijn examenwandeling te ondernemen. Ik wist ongeveer waar ik buffels kon vinden en daarom plande ik mijn traject van het kamp naar de eerste windmolen (watergat) en dan naar de tweede windmolen in het westen. Daar zou ik een medestudent met de radio contacteren om ons te komen oppikken met de jeep. Om 14u30 startte ik mijn examen met de 'brief' aan mijn clienten/studenten; rules before we start, "Stay behind the rifle, obey my commands - question them later - , walk in single file, DON'T RUN ... "enz. Ik startte met Bruce en zijn notaboekje aan de staart van mij clienten. Onderwerpen waren vogels, hun geluiden, mammals, hun signs(alle sporen van dieren behalve tracks) and tracks (pootafdruk), reptielen en insekten, bomen, grassen, geologie, ecologie, het weer ... Mijn geplande babbel - niet alles in het eerste uur maar verdeelt ook over het tweede uur... - werd snel overhoop gehaald. We liepen aan de rand van het Fevertree forrest in Lalapalm bosjes toen ik links in het bos een olifant opmerkte (+/- 60meter). Ik gaf het teken stil te staan en de stilte te bewaren! Mijn 'clienten' merkten meer olifanten zodat ik kom uitleggen dat we met een breedingherd te doen hadden. Vermits de dieren vlug geaggiteerd geraken, besloot ik de olifanten niet te benaderen door het bos, dit ondanks de wind in onze richting blies en de zon in onze rug stond. Achteraf gezien een wijze beslissing vermits er geen 5 maar een grote kudde van 80 olifanten in het bos verscholen zat! Een verdere bekommernis was dat in de bosjes voor mij, een 100 tal buffels verscholen zaten. Ik legde mijn clienten uit dat ik een ontwijkende beweging zou maken om zo niet op de buffels te lopen maar toch de gelegenheid te krijgen hen op te merken door aan de andere zijde van de pan de heuvelrug op te gaan. Enkele maal liet ik mijn clienten achter bij mijn back up rifle om zelf in de bosjes de weg te verkennen! We waren nog maar net de heuvelrug enkele meter opgewandeld of we zagen de buffels op een 70 meter afstand, gedeeltelijk verscholen op de route die we voordien bewandelden. De zon begon te zakken toen ik Thomas opriep ons te komen oppikken. Op ongeveer 3 uur hadden we geen 5 km afgelegd, mede door de close encounters. Ik besefte dat mijn Trails Guide examen heel goed was, doch door het spannende tweede deel van de tocht, is er weinig over insekten, bomen enz gepraat. Aan het Ecotraining theoretische examen om wat punten op te halen! Van de FGASA studenten is er 1 die niet slaagde omdat hij het te riskant vond om een benadering te doen. Tijdens onze leswandelingen had ik al gemerkt dat hij niet veel vertrouwen had tijdens het benaderen van olifanten ... het zijn GROTE beesten!!
In mijn verslagboekje van FGASA, waar al onze benaderingen en contacten met dangerous game met een klein verslag worden beschreven, staat nu dat ik geslaagd ben voor FGASA Level 1 en een gequalificeerd Trails Guide ben met een Advanced Rifle Handling certificaat! Ook voor Ecotraining ben ik geslaagd! Had ik zelf nooit verwacht ... maar je ziet maar ... er ligt een toekomst voor mij open in de bush van Africa! De Ecotraining Level 1 en Trails Guide, hebben me in contact gebracht met fantastische mensen. De natuur heeft ervoor gezorgd dat wij , mensen van verschillende afkomst, opleiding enz. dichter tot elkaar groeiden. Wat een andere sfeer en levenshouding dan wat we gewoon zijn in de Urban Jungle. Het zal niet eenvoudig zijn me terug in dat wereldje in te passen.
Thank you Roland - der Germaner - , Kimberley, Sue, Dirk, Richard, John T, Louis, Tony, David, Ninna, Claudia, Bertus, Thomas, Nofious and all the other participants of Karongwe Level 1 (8/07), Makuleke Trails Guide (10-11/07).
Special thanks to Rob and Karen, Garth, Bruce and Dee, Brett and Rhodes.
Tot zover, misschien kan ik later de aanvullingen van Karongwe nog op de blog zetten of misschien een nabeschouwing over mijn hele trip? Bedankt voor de interessse en mocht u ooit een gids zoeken voor Zuidelijk Africa?!!!!!
Het is lang geleden dat ik nog achter een toetsenbord heb gezeten, bush condities nietwaar... Zoals in het vorige bericht beschreven, had het tweede deel van de opleiding in het uiterste noorden van het Kruger Park plaats. De Makuleke Pafuri concessie is een deel van Kruger dat terug aan de oorspronkelijke bevolking werd toegewezen. In 1969 werd het Makuleke volk van hun grond verdreven om het Krugerpark te vergroten. Zij kregen een nieuw opgebouwd dorp gelegen aan de Punda Maria gate. Materieel was deze uitdrijving voor hen niet zo erg, alleen word niemand graag van zijn grond verdreven. Na de omwenteling vroegen zij van de nieuwe regering hun grondrechten terug. In de jaren negentig, kregen zij als eersten een positief antwoord op hun landclaim. ( ondertussen is 45% van Kruger het onderwerp van landclaims). In plaats van terug in hutten in het gebied te gaan wonen, gingen zij in op het ronkende aanbod van jachtorganisaties om te mogen jagen in wat vroeger een deel van het Park was. Jagers betaalden grote sommen om een olifant of leeuw of ... te mogen schieten. Het vlees ging naar de plaatselijke bevolking, het geld naar de jagersorganisaties. Niet 1 Makuleke werd tewerk gesteld1! Dan kwam er het aanbod van het Endangered Wildlife Trust dat een empowerment in Nature Conservation en Bussiness Management beoogde. Pafuri Camp, Outpost Wilderness Lodge, Wilderness Safaries en Ecotraining namen het beheer over. Makulekes werden in dienst genomen en een deel van de opbrengst gaat naar de Makuleke ... alleen ziet de gewone Makuleke daar weinig van!? Ecotraining verbond zich ertoe om jaarlijks een aantal Makuleke op te leiden tot Field Ranger. Deze opgeleide rangers kunnen dan in de Lodges tewerk gesteld worden. Tegelijkertijd werd een Antipoaching Unit opgericht. We hebben van Jack, de leider en bezieler van de unit, een voordracht gekregen over wat en hoe zijn taak eruit ziet. Vermits het gebied grenst aan Zimbabwe en Mozambique, waren de problemen enorm. Grensoverschreidende stroperij richtte een ware ravage aan. Ook de Makuleke zagen de wilde dieren meer als verbruiksvoorwerpen dan een bron van inkomsten/ toerisme. Klemmen, strikken, vergif, speren, pijl en boog, geweren ... alles werd gebruikt door 'overlevingsstroperij', maar zeker de 'commerciele stroperij'. De verhalen deden je haren rechtop staan. De toestand is nu wel onder controle, ondanks de dagelijkse stroom vluchtelingen uit Zimbabwe. Op onze tochten hebben we toch verschillende strikken ontmanteld! Een groep studenten hebben ook een olifant gezien die een rottende poot had doordat een strik door vel en vlees was gegaan, een gevaarlijk dier om te ontmoeten! De Zimbabwaanse vluchtelingen hebben we regelmatig gezien, soms in het midden van de bush achtegelaten door 'runners' die er met hun geld vandoor waren! Een man kwamen we in het midden van de nacht tegen, wandelend over een gravelweg, zonder licht...
De opleiding; allereerst werd ik geconfronteerd met foutieve informatie van Ecotraining. In plaats van een theoretische Level 2 opleiding, werd er een Trails Guide opleiding gegeven. De meeste buitenlandse deelnemers hadden dezelfde verkeerde info gekregen. De deelnemers waren 50% internationals ( 3 Duitsers, 2 Engelsen - sorry Tony, 1 Brit en 1 Welshman-, 2 Nederlanders, een Fransman en ikzelf, Belg tot hiertoe) en de rest locals waaronder Nofias, een Zimbabwaan. Enkelen kwamen direct van Karongwe - Level 1 - naar Makuleke. Nofias en Claudia dienden Level 1 daar af te leggen (Claudia was niet geslaagd in Karongwe) omdat de FGASA opleiding tot Trails Guide een volwaardige Level 1 vereist - theorie en praktijk -. Van de 18 deelnemers vielen al snel 3 SA'ers weg om diverse redenen. Van de 15 overgeblevenen, probeerden uiteindelijk 8 deelnemers om het FGASA Trails Guide cerificaat te behalen. Slechts 5 hebben het uiteindelijk ook behaald! Iedereen probeerde wel de 50% te behalen, nodig voor het Ecotraining getuigschrift. ( Eco en FGASA zijn verschillende examens over +/- dezelfde stof, alleen ligt voor FGASA de lat op minimum 75%!!!) Al vlug werd me duidelijk dat dit niet Karongwe was. Niet alleen was de accomodatie iets comfortabeler, maar ook de dagelijkse activiteiten waren anders. Alles werd te voet gedaan, logisch want de opleiding beoogde een Trail Guide van u te maken, dat is iemand die met gasten de bush te voet in trekt... Onze instructeurs waren Bruce (Lawson) en Brett. Bruce bleek later een bekend Birdspecialist te zijn die o.a. met zijn vader de 'Lawson's Birding Academie' heeft opgericht. We kregen logistieke steun van Dee, de echtgenote van Bruce. De routine was ongeveer dezelfde als in Karongwe. Elke tent had om beurt, corvee; 4u30 opstaan, ontbijt klaar zetten, water koken en om 4u45 op de drum roffelen om de rest wakker te maken. Vertrek van de tocht was om 5u15... alleen was dat de eerste week niet simpel omdat alles wat tijd kon aangeven, ons was afgenomen ... de natuur diende ons ritme te regelen. Als eerste voorsmaak daarvan werden we met de wagens bij valavond ergens heen gereden. Daar werden we geblinddoekt, dienden we sokken over de handen te trekken, oorpluggen in te steken en proppen wc papier in de neus te duwen. Een voor een werden we ergens naartoe geleid en neer gezet. Na verloop van tijd kwam Bruce of Brett ons bevrijden van een zintuigelijke belemmering, een tijd later de volgende 'bevrijding'...; prachtige ervaring waarover lang werd nagepraat. Het diende aan te tonen dat je als guide uw zintuigen dient te gebruiken ... wat je niet ziet, hoor je misschien, ruik je, voel je ...een les die we later meermaals in de praktijk gebruikten. Hoe ruikt verse neushoornstront wanneer de wind in je richting blaast? Waar is het potentiele grote, gevaarlijke beest waarop die oxpeckers zaten die juist opvlogen, een brekende tak... enz. 's Ochtens van 5u15 tot 9u45 op stap in twee groepen, ofwel door Bruce of Brett geleid. Dan een stevig ontbijt, een lecture van max 2uur, studeren of rusten. Na de lunch van 15u, weer opstap tot 17u30. Het rijkelijke avondmaal was om 18u30. Elke tocht werd geleid door een student, aanvankelijk zacht gedirigeerd door de intructeurs. Die student diende na respectievelijk de lunch en avondmaal een verslag uit te brengen voor heel de groep over wat er was gebeurd of gezien op de door hen geleidde tocht. Die gegevens dienden de corvee studenten ook te noteren in de verschillende logboeken; vogelsightings, mammals, bomen en grassen en het weer. Het werd me duidelijk dat dit een opleiding was die vooral op praktijk gericht was: "het eens zelf kunnen doen!" We kregen vanaf het begin 'rifle onderricht'; wat is een wapen en wat doe je ermee ... Als linkshandige was het geen eenvoudige taak om met een bolt-action rifle te leren omgaan en voor onze eerste test ging het juist daarover: haast instinctmatig uw rifle leren gebruiken! Het examen op een schooting-range, op het terrein van de antipoaching eenheid, omvatte 5 oefeningen. 1) geblinddoekt 4 kogels in magazijn laden, een in de chamber laden en rifle schouderen klaar om te schieten, je kreeg 15 seconden om dit uit te voeren. Een cartridge laten vallen of eruit laten vliegen omdat je te heftig aan de bolt trekt ... - 5 2) 3 doelwitten raken op 15 - 10 en 5 meter ... 10 sec. 3) 'immediate action'; je cycled 6 cartridges waarvan je 3 in je reim steekt, en 3 aan de instructeur geeft. Hij verwisselt 1 met een dummy en laat het magazijn. Hij geeft je het geweer terug. Je dient 3 maal op een doel op 10 meter te schieten doch 1 van de kogels in je magazijn is een misfire die je op een veilige maniet uit de chamber moet ejecteren. Dan laat je de 3 kogels uit je reim, schiet je derde maal op het doelwit en laadt de chamber opnieuw doch zonder te schieten ... 22 sec. 4) Shot placement; 2 grote foto's van buffels die op je afstormen, aan u om je geweer te laden, een brainshot af te vuren op 12m, laden en schieten op 8m, laden en klaar staan om opnieuw te vuren ... dit maal geen omlijnde, afgetekende roos maar aan jou om met behulp van de theorie (lessen) een brainshot te kunnen plaatsen ... 8sec. Indien je hiervoor slaagt, je krijgt 2 beurten per oefening, dan dien je het hoofd te bieden aan een ... 5) simulated charge! Je wandelt met Bruce achter jou naar een bepaalt punt. Op een zeker moment geeft Bruce achter je rug het signaal aan de 'runner' om met een touw in de hand een spurt in te zetten ... uit het struikgewas op 30meter komt een karretje tevoorschijn waarop een levensechte mannetjes leeuw is afgebeeld! Dat komt met een razende vaart op je af, hobbelend op de oneffen grond! Jij dient je procedure te volgen, je roept richting je clienten; "STAND STILL, STAY BEHIND ME, DON'T RUN ... dan tier of gil je om de aandacht van de leeuw op je te trekken, terwijl laadt je een kogel in de kamer in de vloeiende beweging waarmee je het geweer aan je schouder brengt en knielt omdat de leeuw zich laag over de grond beweegt ... en dan moet je de leeuw met een brainshot vellen, een wiebelende zone van 10 cm op 8cm!!! (Hopelijk ben je nog niet omvergereden door de 'leeuw') Daarna ommiddelijk herladen en de leeuw benaderen - dit keer met een dummy - om de leeuw een 'coupe de grace' te geven achter in de schedel ... De ultieme test is dan met je loop, in het oog van de leeuw te onderzoeken of er geen reflexen meer zijn... dan je clienten gerust stellen en je wapen herladen ... einde oefening. De eerste dag probeerden 10 studenten het brevet van Advanced Rifle handeling te behalen ... slechts 2 haalden het ... de 2 lefties, zij die voor het laden steeds met hun linkerhand over het geweer - en het visier - dienden te gaan; Thomas de fransman en ... ikzelf!!! Verborgen talent? De rifles die we gebruikten waren de .375 en de .458. Het laatste wapen is speciaal ontworpen voor gidsen en het is met dat wapen dat ik de testen gedaan heb. Bruce stelde me gerust dat de 'recoil' wel mee viel ... to je die slag op je schouder te verwerken kreeg!!!
Tijdens de wandelingen zagen we regelmatig olifanten - solitaire bulls of breedingherds - en kuddes buffels. De grootste kudde buffels die we ontmoet hebben was 200+! De bedoeling was dan dat we de dieren benaderden zonder hen te verstoren. Allereerst is dat niet de bedoeling van een gids, maar het kan ook tot gevaarlijke toestanden leiden. We leerden in de theorielessen, het gedrag van de gevaarlijke dieren - olifant, buffel, witte en zwarte neushoorn, hippo, leeuw, luipaard en spotted hyena - te interpreteren. De praktijk volgde dikwijls niet veel later! Wanneer kan je dichter komen, hoe staat de windrichting, de zon, zijn er vluchtwegen voor het dier en voor ons, wat is de activiteit van het dier - met jongen, bij een kill ... - ??!! We leerden snel dat een breedingherd olifanten best op een veilige afstand werd gehouden. De moeders reageerden soms snel geaggiteerd. Het is daarom dat we de verschillende zones leerden; comfortzone - het dier is ongestoord -, alertzone - dier proeert uit te maken wie of wat je bent - , warningzone - het dier laat merken dat jete dicht bent -, critical zone - de zone van 'fight or flight'TE VERMIJDEN - . Soms kwamen de dieren naar ons! Het kamp kreeg regelmatig 's nachts bezoek van hyena's en olifanten. Zo bleef ik op een avond wat langer studeren op het dek waar ook parafinelampen brandden - geen stroom remember - en we hoorden enkele bulls door het kamp al etende, trekken. Takken braken, bomen kermden onder het gewicht van de dieren die aan de bovenste takken wilden geraken en daarbij menig boom omduwden. Het werd iets rustiger en met mijn lampje ging ik over het pad naar mijn tent, nr 1. Ik maakte de bocht rond de achterkant van de tent toen ik een bull aan tent 2 zag staan! In de schemer van mijn lamp werden de poten verlicht, dat is zo een 25 meter van mij verwijdert! Ik versnelde licht mijn stappen en de olifant vond mij interessant genoeg om zich om te draaien en op mij af te stappen. Ik diende 10 meter te gaan maar voelde me opgelucht toen ik het trapje opstapte naat het platform waarop de tent stond. Op het terras keek ik naar de olifant die op een 5 tal meter van het terras naar mij keek... 'cool'! Een tijd later vond Bruce het welletjes ... 'zijn tuin vernielen' en hij stapte met zijn lamp op een bull af. Hij bescheen de poten van het dier en sprak zacht:" come on boy, come on ..." en na een stand off van enkele seconden draaide het dier zich om en stapte verder. Ervaring zeker!? Tent 4 werd ook geteisterd, niet door olifanten maar de eerste week zat er een Black Mamba in het boompje voor hun terras. Bruce haalde de slang er uit met een slangentang en zette het dier wat verder in een grotere boom. Een dag later, commotie in tent 4, de Mamba hing nu binnen in de tent aan de verbindingsbalken! Deze keer ging de slang mee "op wandeling" om haar enkele km verder vrij te laten. Dan was het de beurt aan de tent van de meisjes, gegil in de ochtend - nacht- en een natte Claudia was de douche ontvlucht, een schorpioen was in de bak gesukkeld ... het was echter een Scorpionidae en geen Butidae ... geen gevaarlijk giftige schorpioen! De laatste week was het weer de beurt aan tent 4. Een Pofadder had zich te rusten gelegd nabij het terrastrapje. Deze slang heeft een sterk cytotoxic gif en een razendsnelle reactie - beet. Bruce nam het dier bij de staart en legde het wat verder in de stuiken. De wandelingen leerden ons veel> Niet alleen werd onzelijst met vogels elke dag langer, ook leerden we hoe dieren in deomgeving konden verdwijnen. Zo blijft van een kudde buffels in een pan niet veel meer over dan een zwarte schijn van de ruggen die boven het hoge gras uitsteken. Ondanks de open vlakte, staken we die niet over wanneer er een andere optie was, bv langs een bomenrij door de pan waar het gras korter was. De studenten die de Advanced Rifle test hadden doorstaan - ik diende in Musina (vroeger Messina) een wapenvergunning te behalen door een theoretische test en een simpele (vergeleken met de FGASA test) schietoefening op 20 meter te doen - werden in de wandelingen ingeschakeld als "back up rifle". Dit ter ondersteuning van de Lead rifle - de instructeurs -. Wanneer het echter onze beurt was om de wandeling te leiden, werden wij Lead Rifle en de instructeurs Back up. Wanneer je met een wapen rondwandelt, is het niet alleen het gewicht van het wapen dat je diende te dragen, ook het gewicht van je verantwoordelijkheid naar je medestudenten is niet te onderschatten. Enkele keren sprong er een wrattenzwijn in je nabijheid door het struikgewas, of vloog een francolin ( patrijs achtige) met veel rumour op en je voelde je geweer omhoog gaan en je hand naar de bolt om een cartridge in de kamer te laden ... het zou evengoed een leeuw of buffel kunnen zijn! In dit verband hebben jullie het wedervaren van Bruce tijdens de vorige cursus in september - oktober te goed. ...
Hopelijk vind ik later nog wat tijd om mijn verhaal verder te zetten. Terug achter een toetsenbord zitten, en zeker met een qwerty klavier is toch even wennen.
Harry heeft me gevraagd zijn blog aan te vullen vermits hijzelf geen internetmogelijkheden heeft. Zestien oktober is hij 's morgens zeer vroeg vanuit Pretoria vertrokken richting grens Mozambique naar het vier weken durende tweede gedeelte van zijn opleiding. zo'n vijfhonderd kilometer rijden naar een afgelegen opleidingskamp in het Kruger National Park. Onderweg heeft hij nog enkele SMSjes gestuurd en ik had gehoopt 's avonds een telefoontje te krijgen hoe zijn eenzame tocht verlopen was. Echter...ook dinsdag, woensdag, donderdag geen nieuws van Harry. Ik maakte me een beetje ongerust en was al van plan de organisatie te bellen om de reden hiervan te kennen. Vrijdagmiddag kreeg ik plots een telefoontje van Harry. Bleek dat ze bij aankomst alle apparatuur hadden moeten inleveren: horloges, GPSsystemen, GSM's, compassen...om de rangers in spe aan te leren zich verder te behelpen met gegevens uit de natuur om tijd en richting te bepalen in plaats van zich te baseren op al te gemakkelijke hulpmiddelen! Leuk en best interessant maar dat was dus de reden van zijn stilzwijgen geweest. Die vrijdag lukte het wel vermits ze één keer per week inkopen moesten doen in een naburig dorpje en ze even hun GSM terug kregen.Wie had ooit gedacht dat Harry zo blij zou zijn met zijn glimmend Nokia-speeltje! Uit het korte gesprekje had ik begrepen dat hij deze keer de tent deelt met een priester uit Wales. Een wereldse priester weliswaar maar toch duidelijk verschillend van de vorige blonde, langharige god. De andere gasten waren voornamelijk ZuidAfrikanen die het certificaat van ranger wensten te behalen voor de uitbating van hun lodge of toeristische organisatie. In het begin wat wennen en zoeken naar een gezond evenwicht in de ploeg dus...in volstrekte bushcarentaine! De opleiding die hij nu volgt is die voor "trail guide". Het zal hem toelaten om voor een organisatie of zelfstandig voettochten te organiseren waarbij toeristen begeleid de natuur in trekken. Met dat verschil wel te verstaan dat de uitleg onderweg niet gaat over zomer- en wintereiken of de runderen in Hoboken Polder maar wel hoe onmiddellijk of helemaal niet moet gereageerd worden in geval er plots een olifant, buffel of leeuw het pad kruist! Voor deze opleiding moet hij ook een wapenlicentie behalen omdat veiligheidshalve deze tochten steeds begeleid worden door een ranger die in geval van een levensbedreigende situatie een wapen kan en mag hanteren. Training en extra lessen dus... Een week later heeft Harry me laten weten dat hij onderweg was naar Messina waar hij zijn vuurwapenlicentie kon ophalen. Geslaagd dus voor ADVANCED RIFLE HANDLING praktijk, nadien nog de theorie en dan mag hij mensen mee op stap nemen in DANGEROUS GAME situaties! Ook hiervoor bleek, enkele uren later, is hij geslaagd. Blijkbaar is het niet allemaal kommer en kwel daar in 't zuiden want een week later kreeg ik een berichtje: dat hij aan de rand van het zwembad lag van SingwetsiCamp en dat het er "goe weer" was! Hier ook trouwens... Hopelijk volgende week weer wat nieuws en dan stilaan aftellen naar de terugkeer naar Borgerhout Bush Camp!
Vandaag zijn Diane & Jo vertrokken richting België. Rond 19u zijn ze opgestegen in Afrika. Eerst richting Frankfurt en vandaar naar Brussel. Morgenvroeg rond 8u komen ze aan op Zaventem na hopelijk een rustige vlucht! Jurgen & ik pikken ze daar op en dan zit hun vakantie er helemaal op. Harry gaat nu beginnen aan deel 2 van zijn opleiding. Hopelijk doet hij het daar even goed en kunnen we af en toe wat nieuws achterlaten op deze blog!
Na de expeditie naar de Caprivistrook (Namibia), reden we het lange stuk terug naar Maun, ons basiskamp voor de Okavangodelta. Hier dienden we voor 10 dagen proviant in te slaan; eerst Third Berdge campsite, dan Xakanaxa en Khwai campsite in het Moreimi reservaat. Daaraan gekoppeld planden we een berzoek aan Savuti en Ihaha in het Chobe reservaat. Op weg naar Third Bridge reden we al vast in het diepe zand ... zwaar graaafwerk in de hitte... en uitkijken of we niet zelf in de gaten werden gehouden. Ervaringen uit het verleden leren ons dat overal in het gebied leeuwen rondhangen, rustend onder een struik, wachtend op koelere tijden of ...opportuniteiten. Third Bridge heeft een tragisch verleden ...Altijd zijn er de agressieve bavianen die niet terugschrikken uw wagen en inhoud te belagen. In Augustus echter was het een hyena die tijdens de nacht een 8 jarig meisje van rond het kampvuur pikte en meesleurde ... De reaktie van de ouders hebben het kind kunne nbevrijden doch met verschikkelijke verwondingen!!! Misschien wel het gevolg van de versoepeling van de reglemetering rond het toelaten van kinderen in de parken. Vroeger was er een leeftijdsgrens van 12 jaar ... Jonge kinderen bewegen nu eenmaal zoals de prooidieren van predatoren!! Ons verblijf daar verliep zonder problemen, zelfs de olifanten waren rustig. Xakanaxa, prachtig gelegen aan de rivier. De eerste nacht dacht Jo dat ik er weer eens vroeg uit was om voor koffie te zorgen ... We hoorden hem 'Harry' zeggen, zo met een toon van, ben jij het weer. Toen zag hij waar ik al lang mijn aandacht op richtte, een reusachtige olifant was onze tenten aan het bestuderen nadat hij de auto aan ee ninspectie had onderworpen. Zelfs toen de tusks van de olifant voor zijn raampje verschenen, dacht hij nog dat ik een grap met hem uithaalde... De olifant verloor zijn interesse en wandelde uiteindelijk verder ... de koffie was laat die morgen. Ondanks er niet zo veel dieren in het gebied rond hingen, bleef het spannend en mooi. Zo op een avondrit vonden we een enkele bomen vol gieren. Jo deed de deur open van de wagen om beter te kunnen fotograferen. Deur toe en 10 meter verder zagen we een mannetjes leeuw zich wentelen in het gras! Hij en drie leeuwinnen hadden een buffel gepakt. De dames lagen even verder bij het karkas. Een leeuwin besloot op een schuinsliggende omgevallen boom te gaan liggen ... even later vervoegden de 2 andere dames zich bij haar. Prachtige foto's. De buffel was waarschijnlijk afgezonderd van de grote kudde die we tijdens een boottocht vanuit het kamp hadden gezien, een honderttal buffels trokken door de vlakte. Het weer speelde ook een rol. We werden verrast door de 'vroege' regens, een big smile op de gezichten van de Botswanezen, voor ons wat minder ... weer regen. Khwai had ook veel te bieden. ( Ook extra benzine in Kwhai village over de brug) Zo waren er toch prachtige sightings zoals een luipaard dat een kudu had gedood. De wilde honden die er zouden rondhangen, lieten zich niet zien. Lange rit naar Savuti. Het verhaal was me verteld dat er ergens onderweg 2 mannetjes leeuwen op pad waren. We hebben ze gevonden!!! In Savuti waren vorig jaar 2 olifanten geschoten die auto's en tenten 's nachts belaagden. Misschien was het een van hen die 2 jaar terug onze wagen probeerde open te breken. Savuti zou 'leeg' zijn volgens de verhalen ... toch vonden we 2 cheetahs die aanstalten maakten om op jacht te gaan. In de parken is memn opmerkelijk strenger geworden op het 'off road' driving naar een sighting bijvoorbeeld. Zelf de touroperatos letten er mee op wanneer zij het vooral waren die voor hun clienten maar al te graag de weg verlieten. De laatste dag reden we terug naar het camp om de weg naar de nabijgelegen pumppan in te slaan in de hoop de beruchte Savuti leeuwenpride eindelijk te zien te krijgen, een pride die berucht is om hun jacht op olifanten.Voor we de weg insloegen, trippelde daar een wilde hond over de weg om koelte te zoeken in een van de vele plassen van de laatste regens!!! Even verder lag een 2de hond in de schaduw, PRACHTIG en dat na zovele near missers, juist te laat of ... Die 2 honden zouden later in de campsite de jachtr inzetten op enkele impala's. De zanderige rit naar Ihaha ... buffels en olifanten waren overal. Ook enkele dode dieren en brandjes die verdacht roken naar verbrand ... vlees, zou er terug gevaar zijn voor anthrax uitbraak? Hier werden ook wilde honden gesignaleerd doch wi hebben ze niet gezien. Een jeep vol engelsen echter hebben ze gevolgd tijdens hun jacht op een impala. Het duurde geen 20 minuten of het dier was verslonden, enkel de kop bleef achter... Hier eindigt dit korte relaas over de Okavango ervaringen. We zijn nu in Kasane om even te verposen alvorens de rit naar Pretoria aan te vatten. Later meer... Groetjes van mijn compagnons Diane en Jo aan iedereen!
Gisterenavond rond 22u hebben we Diane & Harry nog aan de lijn gehad. We hadden in de loop van de dag een sms gekregen en 's avonds wilde ik even proberen of ze nog ontvangst hadden. En jawel... ze namen op, maar ze sliepen allemaal al!! Poets wederom poets, want Harry had ons al regelmatig sms-jes gestuurd voor dag en dauw. Met dan als afsluiter: groetjes van de vroege vogel. Nu waren het dus de late vogels die eens belden! Alles was ok in Afrika. Ze hadden die avond een gin tonic gedronken aan de kant van de Chobe rivier. De komende twee dagen gingen ze nog bekijken wat ze gingen doen en dan terug richting Pretoria. Van daar zullen Diane & Jo dan opnieuw vertrekken richting België. Ze komen op maandagmorgen rond 8 uur 's morgens aan in Zaventem waar we hen zullen opwachten. Dat wil ook zeggen dat de vakantie van Diane er weeral opzit en dat we weer een maand verder zijn! Binnen een dikke maand zal dus ook Harry weer thuis zijn...
Hallo, terug in Maun na de noordelijke kant van de Okavango verkend te hebben. Onze eerste stop was de communitie campsite, genoemd N//guoabaca. Aan de Popa Falls, een serie stroomversnellingen aan de Okavango rivier. Een verlaten oord in een prachtige omgeving. Het lijkt hier wel tropisch, de vogels de plantengroei. Het is ook een uitgelezen plaats om op tiger te vissen - zie foto -. Volgende stop was een verkenning van de driehoek aan het einde van de Caprivi. Mudumu game reserve heeft heel primitieve kampeerplaatsen, niks dus. Daarom worden er geen fees verwacht... Olifanten waren overal aanwezig, maar ook de zeldzame Roan en Sable antilopen kom je er tegen. Tijdens ons verblijf werden 29 Sable van het Mahango reservaat naar Mudumu verplaatst. Men is duidelijk bezig dit reservaat op te waarderen. Stroperij lijkt verleden tijd of onder kontrole. Mijn reisgenoten hebben weinig slaap gekregen omdat de hippos heel rumoerig waren... dat en de olifanten die rond het kamp zwierven. Om te recupereren hebben we daarna 2 nachten in Drotsky`s Cabins ingelast. Een idillische plek aan de Panhandle. Goed gegeten en gedronken in gezelschap van vele andere gasten die voor de lentevakantie naar daar trokken om te vissen op de Okavango. Wij hebben met een bootje tochtje gemaakt; carmijn rode bijeeters, wattled cranes, giant kingfishers en de kleine malachite..., crocs ... Nu terug in Maun om ons voor te bereiden op de 10 daagse Moremi em Chobe ervaring. Het is hier heet dus veel drinken meezeulen, en benzine!
Ik heb nog een heleboel Foto's ontvangen van onze vrienden. en volgende SMSjes:
Hittegolf met middagtemperaturen tot 40°C. Een jaar waarin we al veel wild gezien hebben. Ook zeldzame dieren. Enkel nog een luipaard en Jo heeft de BIG FIVE al gezien. Dat heeft bij mij 5 jaar geduurd! Groetjes Diane.
In Mudumu, met hippo's in de buurt, baboons in de bomen en een pinotage in de voeten.... Met een scheef oog op uitkijk naar oli's. Prachtig! Harry.
Zo, dit was het weer voorlopig. wij houden jullie op de hoogte. Ann en Jurgen.
 "Twisted Evil"){kind=icon}
