Een epigram (puntdicht, sneldicht) is een kort en bondig gedicht met een woordspeling of pointe. Van oorsprong is het epigram een opschrift op een huis of op een grafsteen. Een bekend puntdichter was de Nederlander Kees Stip.

Haan

Een haan zat lekker in zijn vel
toen op een dag een waarlijk fel
geluid hem trof dat hij niet kende.
Hij zocht nieuwsgierig naar de bron
al scharrelend zoveel hij kon,
en op het eind viel hem iets op:
"Kijk daar, twee kippen zonder kop".

Stier

Een stier werd door de Boerenbond,
viriel als steeds en ook gezond,
verkozen voor een nette job.
Hij diende op gezette tijden
alleen een scheve schaats te rijden,
maar kreeg al vrij vlug in de smiezen
dat hij daarbij niet eens mocht kiezen.

------------------------
uit 'Vrije val' door R.Vijzel

13-12-2006 om 19:51 geschreven door Raf  

Het is niet zo moeilijk als het lijkt. Om het aantal deeltjes in die éne ml te achterhalen moeten wij eerst weten hoeveel mol ethanol er in 1ml jenever zit. Dan is het simpel, want het getal van Avogadro geeft ons het aantal deeltjes (moleculen in dit geval) in 1 mol. Het gehalte aan ethanol in onze oude klare bedraagt 30,36 gewichtsprocent, of 30,36 gram op 100ml. Op 1ml is dat 0,3036 gram. Daar 1 mol ethanol 46 gram weegt, delen we 0,3036 door 46 en vinden we 0,0066 mol. Nu nemen wij Avogadro er bij, en vermenigvuldigen we 0,0066 met 6.10²³. Dat geeft 0,0396.10²³ of ook 3,96.10²¹ moleculen. De hoeveelheid water in de oceanen bedraagt 10²¹ liter, zodat wij heel gemakkelijk tot de conclusie komen dat 1 liter zeewater 3,96 moleculen ethanol bevat. Nu zijn moleculen niet deelbaar (als je er iets afknijpt, wordt het iets anders), dus mogen wij met gerust hart afronden naar 4. Dergelijke fouten ontstaan trouwens altijd als je een zeer groot onnauwkeurig getal door een ander groot onnauwkeurig getal deelt. In 4 moleculen ethanol zitten 8 atomen koolstof, 24 atomen waterstof en 4 atomen zuurstof: samen 36 atomen. Theoretisch was dus ruwweg 1/36 ste van 1ml jenever voldoende geweest om 1 atoom terug te vinden in 1 liter zeewater. Hoe Socrates aan zijn einde gekomen is, weten we. Wat er met zijn moleculen en atomen verder is gebeurd , daarover kan je speculeren, liefst niet in een gastronomische omgeving. CO₂, O₂, NH₃, N₂ zijn gassen en water verdampt. Via gunstige winden heeft alles zich wereldwijd verspreid. Zouten vinden via rivieren wat langzamer hun weg naar zee, de Middellandse in dit geval. En de uitwisseling van water via de Straat van Gibraltar met de Atlantische Oceaan zal wel niet zo enorm zijn, maar het gaat tenslotte toch over een tijdspanne van 2400 jaren. Plankton, algen en kleine zeedieren vinden via vissen hun weg naar de vismarkten van West-Europa. En zo komt het dat Socrates zich in elementaire deeltjes onder ons bevindt, en in heel elementaire delen in onze wijze van denken, maar dat is een ander verhaal.

12-12-2006 om 13:57 geschreven door Raf  

Na de Big Bang gingen de waterstofkernen in de sterrennevels zich concentreren tot sterren, waarin vervolgens via fusieprocessen alle lichte elementen werden gevormd. In uitgedoofde sterren gingen de kernprocessen verder in de richting van de zware elementen, en door verdere afkoeling en botsingen ontstond planetair puin, dat zich verzamelde in planeten en rondvliegend ongemak als planetoïden, kometen en meteorieten. Oef, dat als inleiding om te bevestigen dat de koolstof, waterstof, zuurstof, stikstof, calcium, natrium, chloor en nog wat, waaruit wij zijn samengesteld, echte originele sterrenstof is. Maakt het deel uit van de eigenschappen van die stof om zichzelf te ordenen en te organiseren (Darwin), of is er een hogere macht die stuurt (Intelligent Design), daar heb ik het nu even niet over. Wel over het steeds weerkerend fenomeen van ontstaan, groei, afbraak en verdwijnen van de levende materie. Het lijkt op een Legodoos met een enorm aantal blokjes. Aanvankelijk liggen die los van elkaar, elk met hun typische kleur en vorm. Na enige tijd onstaan er groepjes: H₂O, CO₂, NH₃, NaCl enz. Door combinatie van meerdere van die groepjes worden cellen gevormd die zich verenigen in een organisme. Hoe dat gaat? Ja zeg, dat zoeken wij op. In elk geval, na afsterven van het individu vinden wij die groepjes terug, samen met grotere eenheden die door andere organismen vakkundig worden soldaat gemaakt. Nu komt, zoals aangekondigd, het cijfervoorbeeld om aannemelijk te maken dat enkele onderdelen van Socrates (gest. 399 v. Chr.) in u en mij een al dan niet gelukkige eindbestemming hebben gevonden.

Jan Hollanders, een Nederlandse zakenman die er warmpjes inzit, loopt op zijn eentje van zijn villa in Het Zoute naar het strand. De avond valt, en er staat een frisse bries. Al wandelend langs de aanrollende golven, neemt hij een flesje oude klare uit zijn binnenzak (handig, die zakflesjes), en schenkt zichzelf via de dop een borrel in. Is het de koude, of is het Parkinson die aan de deur klopt, wie zal het zeggen: Jan knoeit, en er valt zegge en schrijve 1ml jenever op het zand. Ja kom zeg, zelfs een knoeiende Nederlander kijkt wel uit. Een aankomende golf neemt het spul mee naar volle zee, en verder naar de Atlantische en al de andere oceanen uit de aardrijkskundeles. We nemen aan dat na een tijd x die 1ml gelijkmatig verdeeld is over al het water van de aarde. Dan is de vraag: als iemand na x jaren, een fles van 1 liter vult met zeewater, hoeveel moleculen ethanol (het interessante bestanddeel van jenever) bevinden er zich dan in deze fles? Voor het gemak nemen wij aan dat de ethanol intussen niet geoxideerd is.
Voor de liefhebbers die het willen uitrekenen, hier nog enkele gegevens: 
Een normale waarde voor jenever is 36 graden of 30,36 gewichtsprocent *(gewicht/volume)* ethanol. Een mol ethanol (CH3-CH2-OH) komt overeen met 46 gram.
Het getal van Avogadro (het aantal deeltjes in 1 mol) is 6.10²³.
In alle oceanen zitten naar schatting 10²¹ liter water.
Morgen kom ik met de verlossende uitkomst. Wie het intussen heeft uitgerekend, kan mij mailen. De eerste juiste inzending krijgt een publieke pluim.

*.....* later bijgevoegd, sorry

11-12-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Nu de blaren gevallen zijn, komt wel eens de gedachte aan de kringloop naar boven, die eindeloze recyclage van de levende stof. Ja, zei mijn zoon deze week, terwijl wij keuvelden over duurzame energie in het algemeen, en over een klassieke electriciteitscentrale in het bijzonder (hij had net een schooluitstap achter de rug, vandaar), energie gaat nooit verloren. Natuurlijk niet, en aangezien materie een vorm van energie is, gaat ook materie niet verloren. Wie daar op doordenkt, krijgt het wel eens benauwd, hoewel, met het neostoïcisme binnen handbereik is het te harden. Tijdens het grasduinen in weblogs viel mijn oog gisteren op een bijdrage met de titel Assymetrie. Koen Robeys filosofeert over zin en onzin van het leven, naar aanleiding van het aandoenlijke krantenartikel waarin een moeder van een zwaar gehandicapt kind haar onmacht en woede uitschreeuwt. Ik kan mij moeilijk vinden in het wit-zwart-standpunt van Koen, maar zijn visie op de mens als scheikundige entiteit, sluit wel ergens aan bij de idee van de kringloop (en als je wil, van de reïncarnatie). Hieronder een interessant stukje, waaruit ik morgen een becijferd voorbeeld zal destilleren.

[...] en we weten hoe na dat laatste de bouwstenen gerecycleerd worden in het systeem dat de oppervlakte van de planeet Aarde is. Steeds zoals dat voor alle andere chemische processen geldt. (Naar ik me heb laten vertellen is de kans erg groot dat sommige waterstofmoleculen die ooit in Socrates hebben gezeten op dit moment in u en mij zitten) [...]

09-12-2006 om 15:05 geschreven door Raf  

Af en toe, als ik weer eens boos ben geweest, neem ik Alain de Botton's onvolprezen De troost van de filosofie in de hand. Deel III trekt steeds opnieuw mijn aandacht, omwille van de grandioze manier waarop de Romeinse filosoof Seneca (en Alain) aankijken tegen frustratie, woede, hevige schokken, gevoelens van onrecht en van angst. En tenslotte, tegen dat vreselijke, moeilijk te hanteren gevoel om te worden bespot. Het loont de moeite om bij het stoïcisme stil te staan (ziehier zowaar een alliteratie). Mij ergeren aan De Rode Loper, tot wat dient het (hoewel ik in mijn lijfkrant lees dat de genaamde M. Prenen het veld moet ruimen, dus zou het toch...). Boos worden op Peter en de Bartjes van de Standaard: enkel mijn bloeddruk stijgt, en mijn leven wordt met x seconden verkort. Verstoord een stukje schrijven over Guy die gebotteld is au chateau Oxfam, wat schiet ik daar nu mee op. Paars III komt toch in zicht. Triestig zijn over de stofrijke ondergang van wat eens de huizen van mijn overburen waren, het vreet aan een mens, en het leidt tot melancholie, vooral in de avonduren. Met de Botton opengeslagen, zie ik weer in dat ik daar enkel mijzelf mee tekort doe, met dat gebeuk op de muur. Pas op, Seneca pleit er niet voor om je bij alles neer te leggen, hij maakt het onderscheid tussen de dingen die je kan veranderen, en die je (helaas) niet kan veranderen. Dat onderscheid kunnen maken, dat is wijsheid. In afwachting van het verkrijgen van die wijsheid, lijkt mij de vlucht vooruit zeer aangewezen. Ik kondig dan ook de oprichting aan van De Nieuwe Stoa, onder het zingen van de eerste en enige regel van de enige strofe van het verenigingslied: waa zaan de nief Stowiesaaaanen!

06-12-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Mijn lijfkrant heeft de afgelopen dagen weer toegeslagen. Aanleiding was deze keer de plotselinge Blijde(!) Intrede van J.M. Dedecker in de N-VA. Pagina's werden gevuld met nieuws, nieuwtjes, roddels, small talk, uitspraken van nogal dikwijls anonieme bronnen. De grote kanonnen werden in stelling gebracht. Wetstraatredacteur Bart Brinckman, die zijn reputatie van Belang-basher in ere houdt (wat mag), schreef een redelijk gematigd artikel, hoewel, vanuit de stelling dat de vijand van mijn vijand misschien voor een keertje mijn vriend mag zijn. Hoofdredacteur Bart Sturtewagen mocht voluit gaan: in een stijl die niet zo veel verschilt van die van het enfant terrible waarmee het allemaal begon, maakte hij brandhout voor meer dan één winter, en reduceerde hij de leiding van de N-VA tot een bende naïeve pubers. Gisterenmorgen was het de beurt aan de Algemeen-Hoofdredacteur himself, Peter Vandermeersch. Zoals een geschoold strateeg richtte hij zijn pijlen op de man die door DS reeds meerdere malen als de zwakke plek van de N-VA werd aangemerkt, minister Geert Bourgeois. Natuurlijk had hij die in de afgelopen periode wat met rust gelaten, toen het gevecht met Tony Mary gestreden was. Nu zag hij zijn kans, want afgezien van de belangen die Corelio (ex-VUM) in de VRT heeft, is er ook nog de kwestie van de opvolging van Mary. Is het vergezocht te bedenken dat Vandermeersch, door Bourgeois te helpen defenestreren uit de Vlaamse regering, op een goed blaadje wil staan bij de CD&V? Wat De Standaard tijdens de verkiezingsperiode rond 8 oktober al had getoond, en ook nu weer werd bevestigd, is een houding die de journalistiek ver overstijgt. Van objectieve waarnemers en verslaggevers, die zij zouden moeten zijn, zijn de DS-journalisten mi. gedegradeerd tot medespelers, intriganten en roddelaars. Als dat zo blijft, komt er een ogenblik dat ik tevreden, en met een redelijke bloeddruk onder de leden, kan zeggen: dag blad.

05-12-2006 om 13:13 geschreven door Raf  

In de vroege ochtend van 4 augustus 1914 trokken de eerste eenheden van het Duitse leger, een eskadron verkenners, België binnen. Het waren de beruchte Uhlanen, cavalerie-eenheden onder bevel van generaal von Marwitz. Op 12 augustus werd bij Halen een aantal van deze oa. met lansen en sabels uitgeruste ruiters door het Belgisch leger 'in de pan gehakt', zoals dat heet. Het verzet van België, dat al begonnen was bij de weigering vrije doortocht te verlenen, maakte de Duitsers razend, en er werden verschillende duizende burgers gegijzeld en gefusillieerd. Dorpen en steden in brand steken, zoals Visé, Andenne, Tamines, Dinant, Aarschot en Leuven behoorde overigens tot de bekende Duitse praktijk van Abschreckung. Na de nederlaag van de Franse en Engelse troepen bij Charleroi en Mons, zetten het 1ste Duitse leger onder Alexander von Kluck zijn omsingelende beweging in zuidwestelijke richting verder. Rond de 30ste augustus veranderde von Kluck, tegen de bevelen van zijn hoofdkwartier in, de marsrichting naar het zuidoosten om rechts van Parijs uit te komen. Dat leidde uiteindelijk op de 6de september aan de Marne tot een Frans-Engelse aanval in zijn flanken, en betekende het begin van de 4 jaar durende loopgravenoorlog. Enkele dagen daarvoor, op 3 september verkende een Uhlanen-eenheid het dorpje Baron, dichtbij Senlis (Picardië), op 40 kilometer van Parijs. De eigenzinnige componist Alberic Magnard, die daar in een landhuis (manoir) woonde, had bij de terugtocht van de Franse troepen, zijn vrouw en kinderen naar de kust gestuurd. Hij voelde zich wat miskend en werd stilaan doof. Toen hij de Duitsers zag naderen laadde hij het geweer uit zijn militaire diensttijd, en schoot vanaf de 1ste verdieping twee Duitsers neer. Er volgde een bestorming, en het huis werd in brand gestoken. Magnard is nooit geïdentificeerd. Een aantal manuscripten, waaronder een nieuwe opera ging in de vlammen op. Magnard was niet wat je noemt een groot componist, maar hij had 4 symfonieën geschreven die verdienstelijk waren, met invloeden van César Franck en Vincent d'Indy. Het meest oorspronkelijk was hij in zijn kamermuziek.

04-12-2006 om 10:01 geschreven door Raf  

Wie de prettige eigenschap* van het lispelen* bezit#, en bovendien van het vrouwelijke geslacht* is, kan vanaf nu solliciteren** bij alle reclamebureau's*. Er is veel vraag naar dames* met dit typische* kenmerk. Je zou# het met wat goede wil een knelpuntberoep kunnen noemen. Wie denkt in aanmerking te komen, luistert* best* eerst* naar de reclamespotjes** van onze# Vlaamse* radiozenders#*. Als* het dan duidelijk is*, wat precies* *van je verlangd wordt, kan begonnen worden aan het oefenen met de hulp van een vriendje en van deze zinnen#. Even preciseren** dat een woord, gevolgd door een *, een geprononceerde* lispel* vergt, terwijl het teken # op een bescheiden* maar toch nog net hoorbare lispel* betrekking heeft. Het spreekt* vanzelf# dat ** duidt op de beroemde dubbele lispel* in één woord.

29-11-2006 om 01:12 geschreven door Raf  

Enkele weken geleden heeft het OCMW lelijk huisgehouden in mijn way of life.
"Gezien de naderende vergrijzing, gezien de steeds toenemende levensverwachting, gezien het veranderende patroon in het omgaan met bejaarden, gezien het gebrek aan geschikte huizen of flats, gezien de wetenschap dat besturen hetzelfde is als vooruitzien (gouverner, c' est prévoir un peu), gezien dit alles, hebben wij, het OCMW, besloten en besluiten wij nog steeds dat er nieuwe bejaardenflats dienen gebouwd te worden".
Zó stel ik mij een ambtelijk opstel voor, zoals dat circuleert bij de lagere besturen. Die flats komen er: liefst 44 stuks. Vorig jaar werden een aantal van mijn overburen met de geldbeugel in de hand bewerkt tot zij goedschiks hun pand afstonden aan het OCMW. Verder gebeurde er niets, althans niets zichtbaars, tot er twee weken voor 8 oktober een gegalvaniseerd hekwerk vóór de bedreigde gevels verscheen om aan iedereen, ook aan de kiezer, duidelijk te maken dat het niet lang meer zou duren. Op grote spandoeken werd de bejaardenhemel kleurrijk voorgesteld in een compilatie van het bestaande en het te verwachten vastgoed. Maar zoals gezegd diende ik in afwachting van die hemel nog twee weken te lijden in een vagevuur van aftakeling en destructie. Het hekwerk palmde op die maandag ineens de halve weg in. Er drong een diep gerommel binnen in mijn vertrekken, gevolgd door zware trillingen met onregelmatige tussenpozen. Na enige tijd zag ik een reusachtige Alien, zo weggelopen uit War of the Worlds, zijn bek openen en een hap nemen uit het dak van een - inmiddels ontheemde - overbuur. Ik heb, wantrouwig als ik ben, nooit geloofd dat de stofwolken die Hollywood geregeld laat opwaaien, naturel zijn. Met enkele kilo's talkpoeder kan een mens wonderen doen. Daar kom ik nu, dankzij het OCMW van terug. Het stuift wel degelijk duchtig als een oud huis helemaal naturel tegen de vlakte gaat. Vraag het maar aan mijn poetsvrouw.

27-11-2006 om 11:36 geschreven door Raf  

Een droom? Telepathie? Ik kijk gisteravond naar Pauw&Witteman op Nederland 1. Aan de studiotafel zit, oa. Dominique Weesie van het beruchte blog GeenStijl. Tijdens het kijken overvalt mij de gedachte dat mijn blog misschien aan een andere naam toe is, iets origineels. In een flits schiet Stentor door mijn hoofd, de antieke Griek met een stem als een klok. Het lijkt mij een opvallende naam, plus is er een associatie met het verkondigen van een boodschap (soms ben ik de bescheidenheid zelve, soms ook niet). Goed, het is te overwegen, denk ik, terwijl het programma afloopt. Zoals gewoonlijk tik ik nog even op mijn laptop en surf ik naar DS Online. Op de openingspagina zie ik een kleine advertentie van een IT-bedrijf. Ik geloof mijn ogen niet als ik daar duidelijk Stentor zie staan. Wie het weet mag het zeggen, maar hou er rekening mee dat ik een scepticus ben.

25-11-2006 om 17:14 geschreven door Raf  

Er zijn verschillende manieren om je fysieke onvolkomenheden te camoufleren of op zijn minst er de aandacht van af te leiden. Een van de minst geslaagde vond ik de wijze waarop Oxfam onze premier in beeld bracht, je weet wel, in die folder met een redelijk bloot wicht op de kaft en verder spitsvondige teksten met (minder spitsvondige) BV's. Prachtige druiven die zo het water in je mond doen komen, bedekken het lichaam van Guy, maar laten het minst interessante onderdeel onbedekt. Links onder in beeld zie je dan de wijn die wordt gepromoot. Het spijt mij, maar wijn die zo gecontamineerd is, komt er bij mij niet in. Overigens heb ik vragen bij het promoten van deze fair-trade producten. Waarom encanailleert zich een naar mijn oordeel toch idealistische vereniging met ordinaire machtspolitici? Het mechanisme van een onrechtvaardige handel, en de rol die multinationals en politiek daarin spelen, worden in alle publicaties van de verschillende NGO's aan de kaak gesteld. Er wordt al jaren gesakkerd over de te lage percentages die wij aan ontwikkelingssamenwerking besteden, en over het affairisme dat steeds om de hoek loert. Oxfam en de anderen stellen zich dus op als luizen in de pels van de politiek. Politici beseffen maar al te goed dat het hier om een brede beweging gaat, die ook hun kiezers beïnvloedt. Daarom spelen zij daarop in, door zich bij tijd en wijle gul te tonen (waarmee niet gezegd is dat zij enkel maar op het effect uit zijn). En dan plots biedt Oxfam deze lieden een platform om hun menslievende reputatie op te krikken. Er is een woord voor zoiets: collaboratie.

23-11-2006 om 14:06 geschreven door Raf  

De opdracht: schrijf een kortverhaal met 15 opgegeven woorden (zie vetjes).  

Na een kroegentocht op zaterdagavond met een bende die zich zowel amicaal als zwakzinnig had gedragen was ik languit op een grasveld mijn roes gaan uitslapen. Het was er warm genoeg voor. Toen ik, op mijn buik liggend, mijn ogen opende, zag ik in een flou artistique en mooi gekaderd tussen twee grassprieten en een madelief, een gedrocht. Wat ik eerst voor een brontosaurus had gehouden - de vrucht van een hallucinerende grijze massa - bleek na enige focussering niet meer dan een nieuwsgierige spichtige straathond te zijn met een duidelijk ijzertekort en een duivenei-grote steenpuist die net boven het linkeroog uitstulpte. Het kleine beetje menselijkheid dat mij op dat uur en op die plaats nog restte, duwde mijn gepijnigde geest naar een bizarre scène waarin lijdende dieren en euthanasie uitvoerende witgejasten in een wilde dans ronddraaiden. Terwijl ik moeizaam rechtkroop, verdween het mormel met wonderbaarlijke snelheid, verder de Tolpoortstraat in, na eerst nog de videotheek aan de rand van mijn grasveld vereerd te hebben met een sanitaire stop. Intussen was er geroezemoes tot mijn oren doorgedrongen, en bleek ik mij tussen enkele kramen van een rommelmarkt in opbouw te bevinden. Ik lummelde wat schutterig rond, en zag een standhouder sleuren aan een wel erg klein uitgevallen scheepsanker, type Taiwan. Even verder lagen koperen snuisterijen uitgestald, en met het beetje ochtendlijke energie dat in mij zat, ging ik de voorwerpen één voor één af. Mijn oog viel op een antiek uitziende kaasboor, die ik na enig verbaal getouwtrek de mijne mocht noemen. Gerommel in mijn buik deed mij plots aan eten denken. Op de hoek zag ik een bakkerszaak en op weg er naar toe woog ik af of ik mij enkele croissants dan wel een half zevengranenbrood zou aanschaffen. Net voor de bakkerij was een huis in aanbouw en in mijn verdwaasde slenterpas struikelde ik en ontglipte mij het pas gekochte kleinood. Rinkelderinkel, doorheen een geïmproviseerd houten rooster boven een pas voltooid keldergat. Er was geen wrikken aan. Hulpeloos keek ik om mij heen, zoekend naar iets wat maar enigszins als inbrekersgerief kon dienen. Ik vond een bochtig stuk betonijzer en begon met een hijgend geluid aan het koevoetachig maneuver. Het lukte, en ik liet mij in het gat glijden. De kruipkelder was donker als de hel en er stond water in. In een systematische beweging zocht ik met gespreide vingers. Net toen ik het vervloekte ding vond, klapte het rooster met een knal op zijn plaats. Ik hoorde gelach en gebral dat vlug wegstierf, en plots drong de vreselijke waarheid tot mij door: de zondag is ook voor de bouw een vrije dag.

21-11-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Wie denkt dat ik blijf doorbomen over de miljoen-maal-teveel-fout in De Standaard (zie vorige berichten) wil ik geruststellen. Hoewel. Nadat ik geantwoord had op een reactie van een trouwe bezoekster van dit blog, viel mijn oog toevallig op een stukje in LVB.net, de professioneel gerunde weblog van Luc Van Braekel. Wie dit leest krijgt in één shot een bevestiging van de opmerkingen van mijn respondente en van mijn reactie daarop. Lees, en oordeel zelf. Voor alle duidelijkheid: je kan mij niet vereenzelvigen met alles wat er in LVB.net verschijnt, maar als iemand vanuit een rechts standpunt een koosjere redenering opbouwt, verdient dat aandacht, zelfs als het om Arnold Schwarzenegger gaat. En tot slot: deze tekst is van september 2004, maar als illustratie is hij wonderbaarlijk actueel.

20-11-2006 om 19:45 geschreven door Raf  

Na mijn bijwijlen hardnekkige correspondentie met De Standaard over de naam Kaplan Murat, waarbij ik nooit enig antwoord mocht ontvangen, is zich een nieuwe affaire aan het ontwikkelen. Op mijn mail van gisteren is nog geen reactie gevolgd, noch via een reactiemail, noch via een correctie in DS Online. Daarom heb ik volgend schrijfsel verzonden. Wij houden u op de hoogte.

Geachte redactie,

In verband met het dooreenhaspelen van biljoen en triljoen met het Brits-Amerikaanse billion en trillion door uw krant (zie mijn mail van gisteren), hier nog even een bewijs, indien u niet overtuigd bent.

U schreef: De wereld moet dringend 1 procent van zijn bnp - wat neerkomt op 274 biljoen euro - besteden aan de problemen met het klimaat, of de prijs om de schade te betalen zal later tussen vijf en twintig keer hoger zijn.

Wij hebben het bnp van de wereld opgezocht en vonden: 44.168.157 miljoen dollar (april 2005). Delen door 100 geeft ons 1% of 441.682 miljoen dollar. Omgezet: 349.156 miljoen euro of 349 miljard. Laat ons het verschil tussen 274 en 349 maar even verwaarlozen, maar dat gaat totaal niet op voor het verschil tussen biljoen en miljard. Een biljoen is 1000 miljard! Toch te flagrant om zomaar in DS Online te laten staan. Stel dat een middelbare scholier, op zoek naar een onderwerp, de fout ontdekt (of erger nog, niet ontdekt en klakkeloos overneemt).
Mag ik dus nogmaals aandringen op een nederige houding van de krant, indien een lezer op een fout wijst. Een snelle correctie én een (korte) verontschuldiging zou iedereen ten goede komen.

Met vriendel...enz,enz..

16-11-2006 om 21:44 geschreven door Raf  

Apocalyptisch, dat wordt de kostprijs van de globale opwarming als de wereld niet ingrijpt. Dat zegt Sir Nicholas Stern, de vroegere vice-president van de Wereldbank en vandaag economisch adviseur van de Britse regering. Stern maakt vandaag een gezaghebbend rapport bekend over de economische kostprijs van de opwarming van de aarde. Het rapport, besteld door het ministerie van Economie, stelt dat als de mensheid in het komende decennium geen drastische maatregelen neemt, de prijs hoog zal zijn. Stern spreekt over een bedrag van meer dan vijf triljoen euro.
(De Standaard op 30 oktober, artikel overgenomen van The Observer)


Kijk, 5 triljoen euro klinkt als een behoorlijk hoog bedrag. Hoeveel miljard euro zou dat zijn, vroeg ik mij af. Ik voelde ergens nattigheid en zocht dus een en ander op. Het resultaat vind je in de brief die ik gisteren aan de hoofdredactie van DS zond.

In het artikel Broeikaseffect kan wereld 5 triljoen kosten van 30 oktober schrijft u: "De wereld moet dringend 1 procent van zijn bnp - wat neerkomt op 274 biljoen euro - besteden aan de problemen met het klimaat, [...]".
Ook in het artikel  Ineens ziet iedereen de naderende apocalyps van 4 november lees ik: "Het rapport maakt zo'n indruk omdat Stern een prijs kleeft op de opwarming: 5 triljoen euro."
Hier is de klassieke verwarring in het spel tussen de short scale en de long scale. U hebt 5 trillion vertaald in 5 triljoen, en 274 billion in 274 biljoen.
In het eerste geval zit u een factor 10⁶ te hoog, in het tweede 10³.
Er diende dus te staan: 5 biljoen euro (of 5000 miljard) en 274 miljard euro.

------------------------
Ter informatie: de Engels/Amerikaanse ("short scale") en Nederlandse ("long scale") namen voor grote getallen.
1 miljard = 1 billion = 10⁹
1 biljoen = 1 trillion = 10¹²
1 biljard = 1 quadrillion = 10¹⁵
1 triljoen = 1 quintillion = 10¹⁸
1 triljard = 1 sextillion = 10²¹

16-11-2006 om 18:23 geschreven door Raf  

Ik was donderdag op de boekenbeurs, en had mij voorgenomen niet meer dan twee boeken te kopen. Het werden er drie. Toch erg als je een belofte aan jezelf niet kan houden. Maar ten opzichte van de stapel die vorig jaar mee naar huis werd gezeuld betekent het winst. Het blijft een moeilijke opgave, dat lijfelijke contact met zoveel aantrekkelijke titels, die veelbelovende achterflap, de zachte druk van het links en rechts rondneuzende publiek. Ik voel mij vereerd, dat drie boeken voor mij kozen (help, daar duikt die verdomde personificatie weer op).
Veel BV's waren er niet te zien. Zij interesseren mij niet, zeker niet als ze groene brilletjes dragen. Deze vorm van enggeestigheid moet gekoesterd worden. Hieronder een link die vooroordelen in de twee richtingen kan bevestigen, een zeldzame gebeurtenis die, geef toe, voor een fijn gevoel kan zorgen.

http://www.kingkong.be/lib/Streaming.asp?file=anciaux&ext=wvx

13-11-2006 om 12:17 geschreven door Raf  

In de drukte van de boekenbeurs hoor ik plots mijn GSM. Te laat natuurlijk, en bovendien versta je toch geen jota. De dag nadien schiet het mij te binnen, en wordt de beller gebeld (hmm, l'arroseur arrosé). Een kennis, een alleenstaande vrouw, en bovendien in een belabberde toestand. Ik spreek haar sussend toe, ik ken haar zorgen. Dat zij mij opbelt vanuit de diepte van haar dal is nieuw. Morgen ben ik vrij, zeg ik (wie niet op 11 november? Hoewel, ik had gedacht om de streek rond Ieper te bezoeken). Zij interpreteert correct en laat gewillig toe dat ik mijzelf uitnodig. Een gesprek ja, over alles wat haar leven zo moeilijk maakt. En zij weet dat ik een zoetekauw ben, en gebruikt het lokaas van een gebakje als surplus. Er wordt een uur afgesproken, en dat had mijn achterdocht (o paranoia, mjn eeuwige gezel) moeten wekken. Wie vrij is, zegt met een brede geste: oh, maakt niet uit, ik ben de hele middag thuis. Niet dus, om drie uur verwacht zij mij. Mijn fantasie is gestart en komt geleidelijk op bedrijfstemperatuur. Deze schipper op de wilde vaart, houdt de boot niet langer af als er een glimp van een frisse haven opdoemt (goed gevonden, maar slaat nergens op). Darwin is mijn god, en hoewel hij niet verantwoordelijk kan geacht worden voor de duistere biologische mechanismen diep in mij, zij oefenen hun invloed zeker niet minder uit sinds hij ze aan het licht heeft gebracht. Ik ben laat opgestaan, vandaag. In mijn lichte sluimer ontwikkelde zich een scenario dat op een alerter ogenblik geen schijn van kans had gekregen. En mijn praktische ik begon al in gedachten met een rist voorbereidende handelingen: een uitgebreide douche, het bijknippen van het een en het ander, een zorgvuldig doornemen van mijn vestimentair potentieel. Een stropdas snoert mij de mond, dit schaamlapje voor schuchtere zielen. Maak ik daarmee duidelijk dat ik iets speciaals voor haar doe, een kers op een (verlepte) taart? Warhoofd, uw naam is ik. De tijd dringt, en het bijkomstige heeft mijn zicht op de hoofdzaak aardig vertroebeld. Ik zal het niet halen, mijn vertraging bedraagt nu al een half uur. Vertwijfeld zoek ik naar plan B. Ik neem mijn mobieltje, en verkondig de nederlaag. Die wordt ogenblikkelijk bevestigd, zeer sec, hoewel ik heimelijk had gehoopt op doux of op zijn minst demi-sec. Wat kan ik anders doen dan mijn wonden te likken, een mager surrogaat voor het verzwelgen van gebakjes en voor andere (lastig te concretiseren) vluchtige genoegens. Voor Ieper is het immers te laat, en mijn stropdas houd ik lekker om, als lijfstraf voor het koesteren van illusies van een halve dag.

11-11-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

Al Gore, of de recuperatie van het groene gedachtengoed door machtspolitici. Ik werp een knuppel in het hoenderhok door nogmaals een stukje uit Johan Sanctorum's Webmagazine VISIONAIR BELGIË over te nemen. De titel van het artikel waaruit ik put luidt: Het broeikas-effect is een politiek probleem. Stof genoeg voor een vinnige gedachtenwisseling, die verder reikt dan het opbranden van enkele auto- of fietsbanden...

[...] Partijen als Groen! zouden anderzijds moeten beseffen dat ze met hun naïef geloof in maakbaarheid, correcties en reglementen op een dood spoor zitten. De ‘groene paradox’ draait hierrond: als de mens deel uitmaakt van het natuurlijk evolutieproces, dan is zijn status van roofdier en nestbevuiler onaantastbaar, gewoon behorend tot de interne evolutie van dat ecosysteem, ook als daar soorten voor moeten verdwijnen; roofdieren zijn nu eenmaal destructief, dus is ook het broeikaseffect een ‘natuurlijk fenomeen’, tot en met het einde van de menselijke soort. Gevolg: het modern-groene gedachtengoed is een contradictie, als het tegelijk steunt op progressie en behoud. Dat is een doordenker van formaat voor de Groen!-ideologen: ze zijn gedoemd om terug te keren in de tijd, of om een enorm vertragingsproces op gang te brengen, een ‘involutie’. Dat ze dat dan ook met zoveel woorden zeggen, waarom nog heulen met vakbonden, consumentenorganisaties en allerlei transmissiekamers van de vooruitgangsmachine. De Groenen, die nooit een vuist kunnen maken, en zelfs in het Al Gore-verhaal zich de politieke kaas van hun boterhammen laten eten door Verhofstadt: dat ze eindelijk wakker worden en het stringente, dwingende, fundamentele en orthodoxe karakter van hun eigen boodschap inzien.[...]

09-11-2006 om 11:44 geschreven door Raf  

Vanavond is het weer zover. Met een kar hebben wij de laatste weken hout verzameld, oude beschimmelde takkebossen die een boer wel kwijt wou en ook nieuw hout dat eigenhandig werd omgehakt langs een veldweg. Een garagist gaf enkele autobanden, en de fietsenmaker uit de buurt zond zijn zoontjes uit met enkele fietsbanden. Op een braakliggend stuk grond (de volwassenen vinden het wat dicht bij de huizen, maar zij leuteren daar elk jaar over), werd vanmiddag de stapel opgebouwd: eerst los droog hout met karton en kranten, dan de banden, en er bovenop het zwaardere houtwerk. Zoiets doe je pas de laatste dag, want anders wordt er gepikt door die van een andere buurt, de rotzakken. Straks, bij valavond verzamelen eerst de kinderen, dan de vaders, en als de fik er goed in zit komen ook de moeders op het vuur af. Wij, de pubers, hebben al het werk geleverd en voelen ons de baas. Dat tonen wij dan ook door links en rechts in het vuur te koteren. Of door zwartgeblakerde stukken hout over onze handpalmen te wrijven en dan achter de gillende meisjes aan te lopen. Ook tof is het als je bommetjes laat knallen, liefst achter iemand zijn rug. Heerlijk, dat Sint-Maartenvuur, elk jaar op 11 november. De hele buurt verbroedert, sommige vaders hebben zakflesjes bij, sommige moeders zelfgebakken wafels. En links en rechts in het donker wordt geflikflooid, en onstaan prille experimenten die bedoeld zijn om de soort voort te zetten. Maar ik, eerlijk gezegd, ik ben wat schuchter.
(uit een achteraf geschreven jongensdagboek van enkele decennia geleden)
*****
De gemeente heeft vanaf dit jaar beslist dat de Sint-Maartensvuren in de buurten vervangen worden door een centraal Sint-Maartensvuur. Er komt een podium met een muziekband. Het gebruik van bommetjes is verboden. De Schepen van Jeugd zal een toespraak houden.
(vrije interpretatie van een bericht in het gemeentelijk blad, enkele jaren geleden)
*****
Er wordt geen groot vuur meer gestookt. Er komt animatie op de markt, zodat iedereen al kijkend aan zijn trekken komt. De gemeente investeert in receptieve cultuur.
(laatste stand van zaken)

08-11-2006 om 00:00 geschreven door Raf  

07-11-2006 om 22:01 geschreven door Raf