RadioVisie (JL Bostyn)

Het lot bewandelt vaak vreemde paden. Toen onlangs een artikel in mijn mailbox stak over Graham Gill, dacht ik weer terug aan een bijzonder verhaal dat begon in 1974, pas in juli 2011 een eerste verlengstuk kreeg om in juni 2013 in een merkwaardig soort apotheose te eindigen. Al had ik vorige week ook nog even de hulp nodig van Hans Knot om alle stukken passend te krijgen.

In april 1974 stuurde ik een brief naar Radio Northsea International dj Graham Gill. Zelf wist ik daar helemaal niks meer van. Pas toen de Australische radiomaker besloot om zijn memoires te schrijven en daarvoor beroep deed op mijn gewaardeerde Nederlandse collega, kwam het bewijs boven water. Graham had zijn archief uitgespit in de begindagen van 2010 en samen met Hans waren ze aan het sorteren geslagen, daarbij botsten ze op mijn schrijverij. Ik kreeg een kopietje.

In de brief vroeg ik Gill of hij mij een exemplaar kon bezorgen van een single van The Roaring Sixties, hun legendarische We love the pirate stations. Blijkbaar had iemand me verteld dat Graham exemplaren wegschonk. Wie niet waagt, niet wint, moet ik gedacht hebben, dus trok ik mijn stoutste schoenen aan, haalde mijn beste Engels boven en vroeg het hem op de man af.

Zelfs toen ik de brief opnieuw las in 2011, ging er niet echt een lampje branden. Ik was een fan van RNI én van Graham Gill, dus onlogisch was het niet dat ik hem had geschreven. Dat deed ik trouwens wel vaker naar radiomakers overal ter wereld. Niet enkel omdat ik van radio hou, maar ook omdat ik de edele kunst van het briefschrijven omarmde. Wat was er spannender dan je gedachten op te schrijven, die in een brievenbus te stoppen om daarna op een antwoordje te wachten met de postbode als verbindingspersoon.

Ik vermoed dat ik geen antwoord kreeg van Graham, waarschijnlijk was ik daarom de brief vergeten. Merkwaardig en uiterst leuk was het natuurlijk wel om na 36 jaar je eigen woorden terug te zien, bewaard alsof er slechts enkele weken waren gepasseerd. Niet in het minst een klein mirakel als je de weg van de brief reconstrueert. Van Geluwe naar het RNI-adres in Bussum, waar de post werd verzameld om daarna met een tender aan boord van de Mebo II te worden gebracht.

En dat is uiteraard slechts de helft van het verhaal. In dit specifieke geval hield Graham Gill de brief bij en bewaarde m in zijn archief in Amsterdam waar hij woont. Via een omweg naar Groningen om ingescand te worden, kwam hij opnieuw in Geluwe terecht. Hans schreef er een stukje over dat hij in zijn International Report van juli 2011 publiceerde. Maar daarmee is dit verhaal nog steeds niet aan zijn einde. Ik schreef het in de eerste zin; - Het lot bewandelt vaak vreemde paden. -

In de zomer van 2013 hadden we bij Radio 19 het plan opgevat om zowel Radio Caroline als Radio Atlantis te herdenken tijdens een evenementen twaalfdaagse vanuit het Bissegemse Bijenhof. Er werd uitgezonden op 92.7 MHz en wereldwijd via internet. Er waren een resem gastdeejays van de partij waaronder Peter Vandam, Luk Vankapellen, Wim van Egmond, Bart Serlie en Graham Gill. De toen 77-jarige radiomaker had eigenlijk nog niks van zijn stielkennis verloren. Hij maakte programmas als weleer, bracht een live versie van zijn Way back home en genoot van alle respons. Merkwaardig in al zijn facetten.

Tussen zijn programmas door werd er gepraat, gelachen, gegeten en werden anekdotes opgediept uit zijn carrière bij de revue, waar hij als jongeman debuteerde. Uiteraard werd er geproefd van Belgische streekbieren. Ook op dat vlak had Graham nog niks aan kracht ingeboet. Ik haalde hem vaak op aan zijn hotel en/of bracht hem terug. Tijdens één van die ritjes kwam de terug gevonden brief ter sprake. Toen ik hem vertelde dat ik me niet kon herinneren of ik ooit een antwoordje had gekregen, bleek hij dat zelf erg vervelend te vinden. s Anderendaags riep hij mij tijdens zijn programma bij zich en haalde een exemplaar van We love the pirate stations van de Roaring Sixties boven. Maybe I forgot to answer to your letter then. But it's never too late for a gift, inst it -