|
Het geheugen is een raar ding. Een foto brengt niet alleen herinneringen terug aan dat ene bewuste moment, maar fungeert vaak als een eerste dominosteen. Gisteren, bij het bovenspitten van Gerard Bruin aka Ton Schipper, zag ik ook weer Serge Haderman terug. Ik ontmoette hem het laatst op de RadioDag in Gistel (2016), waar ook Ton Schipper van de partij was. Alweer was de cirkel rond.
In Gistel zat ik in een panel waar
over radio werd gepraat. Moderator Serge Haderman wilde dat ik nog eens vertelde over de weg die de VVVR-programmas aflegden. Van studio tot in de ether op Radio Mi Amigo. Het is inderdaad een opmerkelijk verhaal. We gaan terug naar juli 1975 en blijven er tot februari 1977.
Iedere zondagnamiddag mocht onze club, toen de Vereniging voor Vrije Radio (VVVR), een halfuur zendtijd invullen. De zender bevond zich aan boord van de MV Mi Amigo, voor anker in de monding van de Thames. Hun studios waren in Playa de Aro, Spanje. Wij namen onze programmas op in achtereenvolgens Ulvenhout (Nederland), Ledeberg en Dentergem (België). Toch lukte het meestal om alles in elkaar te passen.
Een volle programmaband (Agfa Gevaert, 28 centimeter), met telkens twee uitzendingen, werd eerst naar Breda gebracht om er verpakt te worden in een grote enveloppe van de bank waar collega Frans Schuurbiers toen werkte. Het pakje werd als bedrijfspost aangetekend en Per Express naar Playa de Aro te sturen. Als bestemmeling zetten we niet in grote letters Radio Mi Amigo op het pak, maar gewoon Bea Wijfjes, de vrouw van toenmalig dj Bert Bennett. Een kwestie om zo weinig mogelijk sporen na te laten die naar ons zouden kunnen leiden.
Zowat drie dagen later was de tape in Spanje, waarna studiotechnicus Maurice Bokkebroek aan de beurt was om alles op cassette over te zetten. Omwille van het transport gebruikte Mi Amigo geen grote banden zoals Veronica en Noordzee dat eerder hadden gedaan, maar cassettebandjes. Op die manier stopte men de programmering van een hele week in een schoenendoos. Die kon minder opvallend getransporteerd worden.
Uiteraard hadden wij net zo goed de VVVR-programma's rechtstreeks op cassette kunnen opnemen, maar ondanks er op AM werd uitgezonden, bleven wij koppig geloven in de veel betere kwaliteit van 'gewone' tape als geluidsdrager. En een band is ook makkelijker manipuleerbaar. Maurice Bokkebroek moest al eens een extra jingle of commercial in 'onze' programma's monteren. Iedereen die zelf dat soort werk heeft gedaan, weet dat zoiets makkelijker kan met een tape. Een kwestie van spoelen, stoppen, mikken en correct plakken dus.
Wekelijks werden de VVVR-programma's, samen met de shows van de deejays in Playa de Aro, naar de Europabus gebracht. Die pendelde van Antwerpen naar Barcelona, Gerona en weer terug. Met die bus ging ook de voorraad Mi Amigo-tapes mee. (Soms werd beroep gedaan op de diensten van een bevriende vrachtwagenchauffeur). In Antwerpen werd de lading opgehaald door een Mi Amigo-medewerker, waarna de hele handel naar de Belgische, Franse of Nederlandse havenplaats verhuisde van waaruit de bevoorrading van het zendschip werd georganiseerd.
Na een trip die ruim een halve dag duurde, waren de cassettes eindelijk ter plekke. De reis was lang, erg lang
Achtereenvolgens; Ledeberg (bvb), Breda, Playa de Aro. Om na een paar dagen het volgende traject af te leggen; Playa de Aro, een Vlaamse stad, een Franse, Nederlandse of Belgische haven en tot slot de MV Mi Amigo in de monding van de Thames. Als iemand wil uitrekenen hoeveel kilometer dit is, ga je gang.
|
