Ik had al twee weken geen nieuws meer van de vriendengroep. En ik begon eenbeetje te paniekeren. Omdat we alleen niet veel kunnen doen tegen 'Het'. Maar als we samen zijn, zijn we sterker, zijn we minder bang. Dus als we allemaal samen naar 'Het' gaan kunnen we hem waarschijnlijk verslaan. En dan is het gedaan met bang zijn, en is het gedaan met al die verdwijningen. 

Met dit idee ben ik dan bij Bevs thuis gegaan. Maar toen ik binnen kwam was er niemand te bespeuren. Tot ik in de badkamer ging. Op de grond lag de vader van Bev met bloed rond zijn hoofd. En op de muur was er met bloed geschreven: 'Als jullie haar komen halen, zullen jullie allemaal sterven.' Bev is dus ontvoerd geweest door 'Het'. Ik moest haar redden! Ik ben dus op mijn fiets gesprongen en heb meteen de vriendengroep verzameld en ik heb ze dan overtuigd om haar te gaan redden. Zonder aarzeling zijn we in het huis gegaan, meteen naar naar de kelder waar de put naar de riolen stond. We zijn rustig naar beneden gegaan. En in de wand van de put was er een groot gat. We zijn daar dan in gekromen en we bevonden ons dan in de rioleringen. Daar werd het moeilijk. 'Het' wist natuurlijk al dat we er waren. Hij probeerde ons uit elkaar te drijven. Maar dat lukte hem niet. We bleven bij elkaar. Maar 1 ding telde, Bev redden en dat monster vernietigen. Na 10 minuutjes rond lopen in de riolen vonden we eindelijk de plaats waar 'Het' leefde. Een soort van grot waar hij alle spullen van de verdwenen kinderen hield. Van poppen tot honkbalknuppels. 

En daar lag Bev, bewusteloos. Ben nam haar meteen vast en begon haar in elkaar te schudden maar niets hielp. En we moesten ons haasten want 'Het' was al dichter aan het komen en het speeksel liep al uit zijn mond. Ben zei dan dat er maar 1 ding kon helpen. En voor we iets konden zeggen of vragen, kuste hij haar op de mond! Iedereen was gechokeerd. Maar het werkte wel. Een paar seconden daarna werd ze weer wakker. We gingen dan in een cirkel staan, klaar om te vechten maar 'Het' was nergens te bespeuren. Tot hij mij langs achteren aanviel. Ik heb net genoeg tijd gehad om een stok die ik had meegenomen tussen zijn tanden te steken. Hij kon mij dus niets doen. Maar ik voelde dat ik het niet lang meer ging kunnen volhouden. Op dat moment probeerde Bev om nog eens een ijzeren staaf door zijn hoofd te duwen. Maar jammer genoeg stoot een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen. Hij nam de staaf vast en gooide hem weg. Hij draaide zich dan om naar Bev om haar aan te vallen. Maar Mike kwam tussen hen staan. 'Het' sloeg hem dan zo hard dat hij tientallen meters verder viel. 'Het' ging dan weer naar Bev maar voor hij iets kon doen sprong ik op zijn rug en deed ik een stok in zijn mond om hem in bedwang te houden. Jammer genoeg was hij veel sterker dan mij en gooide hij mij meteen op de grond. 'Het' hield me dan aan de keel en stelde dit voor aan mijn vrienden: 'Als jullie hem hier achterlaten, laat ik jullie weg gaan. Mogen jullie naar huis en ik zal jullie met rust laten. Jullie zullen volwassen worden en een rustig leven leiden.'  

Bev zei meteen tegen de anderen dat ze mij niet mochten achterlaten. Maar ik zei dan dat ze weg moesten gaan. Dat het allemaal mijn schuld was. Dat ik ze daar had gebracht en dat ze mij daar maar moesten achterlaten. Richie stond dan recht en zei: 'Ik heb het je nog gezegd, Bill. Ik heb jou gezegd dat ik niet wou sterven. Het is ouw schuld.' En hij liep naar achter en nam een knuppel die daar lag. 'En nu ga ik een f*cking clown moeten vermoorden voor u.'

'Het stond dan weer recht en liep naar Richie die hem een slag in het gezicht gaf met de knuppel. We sloegen hem dan één voor één. Maar hij probeerde zich te verdedigen door zich te veranderen in onze angsten. Maar toen we allemaal tegelijk begonnen te slaan begon hij zwakker te worden. Bev kwetste hem dan als laatste door een staaf door zijn mond te duwen. 

Hij was dan volledig verzwakt en kroop naar een andere put die daar stond. En dan heb ik het begrepen. Hij had ons niet vermoord omdat we niet meer bang waren. In tegendeel, hij was nu bang van ons. Hij sprong dan in de put en voor hij naar beneden viel, zagen we hoe zijn gezicht in partikels verdween. 

Toen we terug naar buiten zijn gegaan, zijn we in een kring gaan staan, hebben we elkaars handen vast gehouden en we hebben een belofte gedaan. "Als 'Het' nog leeft en hij komt ooit eens terug, zullen we terug samen komen en hem voor eens en altijd vernietigen."

We zijn dan allemaal naar huis gegaan en we hebben weer een normaal leven geleid.

Bill Denbrough