De Lamborghini Aventador is een sportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini. De Aventador kwam in 2011 op de markt en is de opvolger van de Lamborghini Murciélago die in 2010 uit productie ging. Hij stond op de Autosalon van Genève en ging als LP700-4 in productie.
In de loop van 2011 werden er steeds meer details bekend over de Murciélago-opvolger. Een belangrijk speerpunt bij de ontwikkeling van de Aventador was gewichtsreductie.
Als eerste werden de motor- en versnellingsbakgegevens vrijgegeven. Het betreft een nieuwe 6,5-liter 60° V12-motor die 700 pk levert. De krachtbron weegt slechts 235 kg. Deze brengt zijn krachten over via een gerobotiseerde handbak genaamd ISR (Independent Shifting Rod). Deze is 79 kg lichter dan een dubbelekoppelingversnellingsbak die tegenwoordig veel toegepast wordt. Tevens weegt hij 20 kg minder dan de huidige transmissie en in de 'Corsa'-stand duurt het schakelen 50 ms. Ter vergelijking: een Formule 1-auto doet dit in 40 ms. De krachten worden via een Haldex-koppeling verdeeld over alle vier de wielen.
Spoedig daarna werd ook de ophanging getoond. In tegenstelling tot zijn voorgangers zijn de schokdempers van de Aventador horizontaal geplaatst geïnspireerd op de Formule 1-auto's. Ook werden de carbonkeramischeremschijven getoond.
Daarna werd ook de grotendeels uit koolstofvezel opgetrokken monocoque getoond. Deze heeft een eigen gewicht van 147,5 kg en de complete body weegt slechts 229,5 kg. Ook het chassis is voor een groot gedeelte van koolstofvezel vervaardigd. Hiervoor sloeg Lamborghini de handen ineen met vliegtuigbouwer Boeing en de Universiteit van Washington. Het resultaat was een extreme stijfheid van 35.000 Nm/graad. Ter vergelijking: de Murciélago heeft een stijfheid van 20.000 Nm/graad.[1]
Op de Autosalon van Genève van 2012 presenteerde Lamborghini de Aventador J Concept. Deze open versie van de Aventador heeft naast geen dak ook geen voorruit. De J Concept heeft dezelfde 6,5 liter V12-motor met 700 pk als de Aventador. De topsnelheid komt boven de 300 km/h te liggen. De J Concept is lichter dan de Aventador doordat de J Concept geen dak, geen airconditioning en geen navigatiesysteem heeft. De naam J komt van 'Bijlage J' uit het reglement van de FIA waarin de technische specificaties van aan FIA-races deelnemende auto's worden bepaald.
De Lamborghini Miura is een sportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini en werd gebouwd tussen 1966 en 1973. Hij was één van de eerste succesvolle productiewagens met een MR-lay-out.
Het chassis, ontworpen door Gianpaulo Dallara, werd in 1965 op de Autosalon van Turijn aan het publiek getoond. De motor, een 3,9 L 60° V12, was dwars geplaatst en in het midden gemonteerd, zoals dat normaal alleen bij racewagens terug te vinden was. Het project kreeg de naam P400, de P verwees naar de plaatsing van de motor (Italiaansposteriore is "achteraan") en de 400 naar de cilinderinhoud.
Lamborghini liet het designbureau Bertone een carrosserie rond dit chassis ontwerpen en in 1966 was de auto op de Autosalon van Genève voor het eerst in volle glorie te bezichtigen. De eerste ruwe schetsen kwamen nog van Giorgetto Giugiaro, maar toen die Bertone verliet werd de auto verder getekend door Marcello Gandini. Als inspiratie werd duidelijk de Ford GT40 gebruikt. Het werd een auto met een zeer agressief uiterlijk; hij heeft een bodemvrijheid van slechts 130 mm en is niet hoger dan 1055 mm. Hij biedt plaats aan twee personen en heeft zo goed als geen kofferruimte. De lage neus en twee luchthappers achteraan verraden de positie van de motor. De auto werd Miura gedoopt, naar een Spaans stierenras gefokt voor het stierenvechten.[1] De productie van de Miura P400 kwam eind 1966 op gang. Er werden in totaal 475 exemplaren geproduceerd, voor in 1969 werd overgegaan op de Miura S.
P400 S
Lamborghini Miura P 400 S - 1968
De Miura P400 S, met de S van Sprinto, werd voor het eerst getoond op de autosalon van Brussel in 1968.
Chassisontwerper Gianpaulo Dallara was verhuisd naar De Tomaso en werd bij Lamborghini opgevolgd door Paolo Stanzini. Het metalen chassis werd iets dikker en de Miura kreeg een 370 pk sterke motor.
De topsnelheid kwam nu op 288 km/u te liggen en de Miura trok op van 0 tot 100 km/u in 5,6 seconden, wat deze Miura één van de snelste wagens uit zijn tijd maakte. Het uiterlijk bleef op een paar details na ongewijzigd. In totaal werden slechts 140 Miura S-wagens geproduceerd.
P400 SV
In 1971 volgde de laatste versie van de Miura, de P400 SV, waarbij de SV voor super veloce staat. De meest opvallende uiterlijke verschillen zijn het verdwijnen van de "wimpers" bij de koplampen en het verbreden van de wielkassen achteraan vanwege de nieuwe wielen met bredere Pirelli banden. Het vermogen van de motor werd verder opgevoerd tot 385 pk.
Lamborghini Miura SVJ
Jota
In 1972 werd door de testpiloot van Lamborghini de Miura Jota gebouwd. De Jota was een echte racevariant van de Miura. Er werd slechts één exemplaar gebouwd, dat kort daarop volledig werd vernield in een ongeval. Om op de vraag van verschillende klanten in te gaan kon de Miura SV geleverd worden met aanpassingen die de wagen wat meer tegen de Jota moest laten aanleunen. Lamborghini doopte deze variant de Miura SVJ. In de meeste gevallen werden alleen de uiterlijke kenmerken aangepast.
De Lamborghini Diablo is een supersportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini. De wagen werd voor het eerst aan het publiek getoond in 1990 en volgde de Lamborghini Countach op.
Geschiedenis
De Lamborghini Countach bestond al sinds 1974 en in 1985 vond Lamborghini het tijd om aan een opvolger te beginnen. Het duurde nog vijf jaar voor de Diablo voor het eerst aan het publiek getoond werd, op de tweede editie van de Lamborghini Day aan het Hotel de Paris in Monte Carlo.
Zoals meestal bij Lamborghini kwam de naam van de wagen uit het stierenvechten. Diablo was een stier uit de negentiende eeuw en werd beroemd door een gevecht met toreador El Chicorro. Diablo is tevens Spaans voor duivel.
Voor het ontwerp van de wagen contacteerde Lamborghini Marcello Gandini, die eerder de Miura en Countach voor Lamborghini had ontworpen. De Diablo werd een typische Lamborghini: laag, breed en agressief. De wagen heeft niet meer de grote luchthappers bovenaan zoals de Countach, die werden meer weggemoffeld achteraan. De Diablo behield wel de typische deuren van de Countach en de grote vleugel bleef nog optioneel beschikbaar. In 1987 werd Lamborghini deel van de Chrysler-groep en het ontwerp werd iets minder agressief gemaakt door het Chrysler Styling Center.
De Diablo kreeg een 5,7 L V12-motor van 492 pk. De topsnelheid van de Diablo kwam oorspronkelijk op 325 km/u te liggen, maar de Diablo GT liet later op de Nardo Ring een topsnelheid noteren van 338 km/u, ruim boven de vooropgestelde 315 km/u. Als materiaal voor het chassis en carrosserie werd composiet en aluminium gebruikt. De Diablo werd goed onthaald bij de pers en dat vertaalde zich ook meteen in de verkoopcijfers. Hij werd nog geproduceerd tot 2001, toen hij werd opgevolgd door de Lamborghini Murciélago.
Diablo VT (1993-1998): de eerste Diablo met vierwielaandrijving. VT staat voor Viscous Traction en betekende dat van zodra de achterwielen grip verliezen de voorwielen de tractie gaan overnemen.
Diablo SE 30 (1994): een special edition, waarvan slechts 150 stuks van gebouwd zijn, om de 30e verjaardag van Lamborghini te vieren.
Diablo SV (1995-1998): de Sport Veloce-versie van de Diablo kreeg in 1995 een motor van 510 pk. Het Sport Veloce-toevoegsel verwees naar de toen 25-jarige Miura SV.
Diablo VT (1999): een verbeterde VT-versie die onder andere de updates van de SV kreeg. De openklappende koplampen werden vervangen door normale koplampen.
Het prototype van de Countach werd in 1971 aan het publiek voorgesteld op de Autosalon van Genève: de LP 500 Countach. LP staat voor Longitudinale Posteriore, de 500 verwijst naar de cilinderinhoud van 5 liter en Countach is Piëmontees dialect voor verbazingwekkend, prachtig. Het design van de wagen kwam van Marcello Gandini van Bertone en was duidelijk gebaseerd op de Alfa Romeo 33 Carabo, een conceptwagen die Gandini een paar jaar eerder had ontworpen voor Alfa Romeo. Net zoals de Carabo had de Countach deuren die omhoog open gingen en niet zijwaarts, een systeem dat typisch zou worden voor Lamborghini en dat nu nog gebruikt wordt in de Lamborghini Aventador.
LP 400
De 5 liter V12-motor hield het echter niet lang vol en bleek niet betrouwbaar genoeg voor productie. De motor werd verkleind naar 4 liter (375 pk) en de Countach kreeg twee grote luchthappers op zijn "schouders" die voor extra koeling moesten zorgen. Twee jaar na de LP 500 werd de LP 400 voorgesteld op het autosalon van Genève. Na nog wat tests en kleinere aanpassingen werd de uiteindelijke productieversie in 1974 voorgesteld in Genève en in april van dat jaar geleverd aan de eerste klanten.
LP 400 S
Walter Wolf, een Formule 1-teambaas, paste zijn LP 400 Countach iets aan. Zijn Countach kreeg bredere banden, opnieuw een 5 liter-motor en een verbeterde ophanging. Lamborghini nam zijn modificaties voor een deel over bij de productie van de LP 400 S. De motor bleef echter een 4 liter V12. Wolf voegde even later nog de grote vleugel toe aan zijn Countach en ook dit werd op vraag van klanten weer overgenomen door Lamborghini.
LP 500 S / LP 500 QuattroValvole
Ondertussen had eeuwige rivaal Ferrari met de 512 BB hun nieuwe V12 op de markt gebracht, die sneller bleek te zijn dan de Countach. Als reactie hierop werd in 1982 de cilinderinhoud van de Countach vergroot naar de oorspronkelijke 5 liter (4754 cc). De naam veranderde van LP 400 S naar LP 500 S of in latere versies LP 5000 S. Het antwoord van Ferrari liet niet lang op zich wachten en in 1984 zag de Ferrari Testarossa het levenslicht. Een jaar later kwam Lamborghini op het autosalon van Genève met de Countach LP500 QuattroValvole, de laatste grote update van de wagen. De cilinderinhoud werd verder vergroot tot 5167 cc en de motor leverde een maximaal vermogen van 455 pk, ruimschoots boven de 390 pk van de Testarossa.
25e verjaardag
Om in 1988 de 25e verjaardag van Lamborghini te vieren werd op basis van de QuattroValvole een laatste versie van de Countach ontwikkeld. De Countach werd iets minder agressief gemaakt en was beter geschikt voor alledaags gebruik.
De Gallardo werd enkele jaren na de Murciélago gelanceerd, en als kleine broertje voor deze supersportwagen moest de Gallardo vooral met Maserati, Porsche (de duurdere modellen), Ferrari (de goedkopere modellen) en Mercedes-Benz (de topmodellen) concurreren. Dit is uiteindelijk een succes geworden (anno 2008 was deze wagen nog te koop), maar uiteraard kan de Gallardo qua verkoopscijfers nog niet aan bijvoorbeeld Porsche tippen. Het gros van de Gallardo gaat in het geel over de toonbank. De wagen heeft een agressief en modern design, en hij is net zoals zijn duurdere broer uit 2002 getekend door de Belg Luc Donckerwolke, die sinds 2005 als designchef bij naaste Lamborghini-zuster Seat aan het werk is (alleen Seat, Lamborghini, Ducati en Audi behoren tot de Audi-groep, die naast de Volkswagen-groep één van de twee takken binnen de grote Volkswagen AG is).
In 2007 kwam Audi met hun eigen sportwagen de Audi R8 op de markt. Deze wagen is nauw verwant aan de Gallardo, zo heeft de R8 een aantal onderdelen gemeen met de wagen waaronder de transmissie. Een groot verschil is echter dat de R8 als basismotor een 4,2-liter V8 heeft, tegenover de 5,0-liter V10 van de Gallardo.
In 2008 werd op de Autosalon van Genève een verbeterde versie van de Gallardo getoond: de LP 560-4. De auto heeft onder andere een nieuw uiterlijk en een nieuwe motor met een vermogen van 553 pk. De 4 in de naam staat voor de permanente vierwielaandrijving.
De Lamborghini Murciélago is een sportauto van het Italiaanse automerk Lamborghini en kwam in 2002 op de markt. De wagen werd ontworpen door de Belg Luc Donckerwolke en is de opvolger van de Diablo. De Murciélago is een tweedeurs en tweezits coupé. In 2004 kwam er een roadstervariant van de Murciélago.
In 2006 werd de Murciélago vervangen voor de Murciélago LP640 die een krachtigere motor heeft. In 2007 volgde ook de Roadster die werd opgevolgd door de LP640 Roadster.
In 2010 presenteerde het merk een nieuwe versie van de Murcielago, de LP670. LP staat voor 'Longitudinale Posteriore', wat verwijst naar de in de lengterichting gepositioneerde motor met 670 pk. Qua uiterlijk kreeg het model een iets andere spoiler, voorbumper en achterkant. Met dit model neemt Lamborghini afscheid van de Lamborghini Murciélago.
De auto werd voor het eerst getoond tijdens de jaarlijkse Dealer Meeting in Maranello in 2010.
De 458 Challenge wijkt op slechts een paar details af van de 458 Italia. De 4.5 liter V8 motor is nog hetzelfde, maar belangrijke wijzigingen zijn aangebracht aan de overbrengingsverhoudingen en de carrosserie is lichter door gebruik te maken van koolstofvezel en lexan.
MODEL De California is een geheel nieuw model in het gamma van Ferrari. De auto wordt gepositioneerd onder de Ferrari 458 Italia en dient als instapmodel in de modellijn van Ferrari. De California is de eerste Ferrari die geleverd wordt met een metalen vouwdak. Een andere noviteit voor een Ferrari is de voorin geplaatste V8-motor. Het koetswerk en de carrosserie zijn volledig uit aluminium vervaardigd.
Motor
De California is uitgerust met de 4.3L V8 uit de F430. Het is de eerste keer dat Ferrari de krachtbron koppelt aan een zeven versnellingen tellende versnellingsbak met een dubbele koppeling. Voor het schakelen kan worden gekozen tussen een automatische stand of handmatig schakelen met behulp van schakelflippers achter het stuur. Het F1-Trac-tractiecontrolesysteem dat debuteerde op de 599 GTB Fiorano is ook terug te vinden in de California.
De Ferrari Enzo is een exclusieve sportwagen van Ferrari uit 2002, genoemd naar de oprichter van dit Italiaanse automerk, Enzo Ferrari. Opmerkelijk was dat men niet zelf kon kiezen of men deze wagen kocht, maar dat Ferrari de mensen koos die er één mochten kopen. De Ferrari Enzo volgde de F50 op en werd als basis gebruikt voor de volgende modellen zoals de F430 en de FXX. Ook de MC12GT-racewagen van het zusterbedrijf Maserati en de Ferrari P4/5 by Pininfarina werden gebaseerd op de Ferrari Enzo.
De Ferrari FF, gelanceerd in 2011, is de eerste Ferrari met vierwielaandrijving. De wagen is gemaakt met de intentie een gezinswagen aan het Ferrari-gamma toe te voegen. Het is een kruising tussen een coupé en een stationwagen, een shooting brake. FF staat dan ook voor Ferrari Four. Anders dan concurrenten als de Porsche Panamera en de Aston Martin Rapide, heeft deze Ferrari maar twee deuren, om het sportief te houden. Er is echter veel ruimte in de auto. Er werd enige kritiek geleverd op de auto vanwege de grote afmetingen. De V12 blijft ondanks de bedoeling er een familiewagen van te maken.
De Ferrari F430 is een instapmodel van de Italiaanse sportwagenfabrikant en FiatdochterFerrari die leverbaar was tot medio 2009. De F430 is de opvolger van de 360 Modena en debuteerde in 2004 op de Mondial de l'Automobile. De F430 heeft een achtcilinder in V-configuratie met 490 pk, dat is bijna 100 pk meer dan zijn voorganger. De motor is middenin geplaatst en is net als bij de 360 te zien door een transparante motorkap. De 0 tot 100 km/u werkt de Ferrari af in vier seconden. De opvolger ervan is Ferrari 458 Italia.
Voor de wagen werd veel formule 1-techniek gebruikt, waaronder een elektronisch te bedienen differentieel met vijf standen om de tractie en de ophanging optimaal af te stellen. Het schakelen gaat via een sequentiële versnellingsbak met flippers aan het stuur, alhoewel ook een handgeschakelde bak tot de mogelijkheden behoort.
Op 12 september1963 werd door Porsche het model 901 voor het eerst getoond aan het publiek op de autosalon van Frankfurt. Het nummer moest echter worden veranderd omdat Peugeot het merkrecht claimde op alle automodelnummers bestaande uit drie cijfers met een nul in het midden. Gekozen werd toen voor 911. De Porsche 911 kwam in 1964 op de markt met een 2.0 liter luchtgekoelde 6 cilinder motor die achterin was geplaatst en 130 pk leverde. Hiermee kon de 911 in 8,9 seconden optrekken van 0 tot 100 km/u.
In de loop der jaren werd het modellengamma vergroot. Zo kwam in 1966 de 911S met 160 pk en in 1967 de Targa op de markt, genoemd naar de vele overwinningen van Porsche bij de Targa Florio-races op Sicilië. Porsche combineerde bij deze uitvoering het gevoel van een cabriolet met de zekerheid van een rolbeugel. De eerste types, softwindow genaamd, hadden een uitritsbare plastic achterruit. Vanaf 1969 werd een vaste glazen achterruit geleverd. In 1968 werd de wielbasis met 56 mm verlengd om de wegligging te verbeteren.
In de loop der jaren groeide de motorinhoud van 2,0 naar 2,2 en 2,4 liter. Altijd waren diverse uitvoeringen te krijgen. De standaard 'T' (110, 125, of 130pk), het comfortmodel 'E' (155 of 165pk) of de sportieve 'S' (160, 170, 180 of 190 pk). Voor modeljaar 1973 kwam de Carrera RS (Renn-Sport) uit met 2,7 liter motor en 210 pk. Deze was bedoeld voor de racerij maar kon ook op straat worden gebruikt. Bij de RS was alles in het werk gesteld om gewicht te reduceren. De RS is duidelijk te herkennen aan zijn kenmerkende spoiler, een zogenaamde "ducktail". De naam Carrera werd door Porsche voor het eerst gebruikt in 1955, om een klasseoverwinning in de Carrera Panamericana van 1953 te herdenken. Carrera is Spaans voor "race".
Vanaf modeljaar 1974 waren de auto's uitgerust met een 2,7 liter motor, en hadden ze aluminium bumpers met harmonicarubbers aan de zijkant. Dit was noodzakelijk om te voldoen aan de Amerikaanse wetgeving op het gebied van veiligheid. Vanaf modeljaar 1976 werd de Porsche gebouwd van verzinkt staal om roesten tegen te gaan.
In de turbo uitvoering van 1975 tot 1989 was het model bekend als 930; Hierna waren van 1989 tot en met 1992 alle 911 modellen, turbo en niet-turbo bekend als 964; in de periode 1993-1997 als 993 in de periode 1998-2004 als 996 en vanaf 2004 als 997. Sinds het model niet meer 930 genoemd werd was ook het geval voor de atmosferische versies (de types 993, 996 en 997) Dit is gewoon de modelnaam, het begrip turbo wordt er nu gewoon achter geplaatst. wauw spectaculair he
De SLR McLaren heeft een 5,4 l V8-motor van AMG, het tuningbedrijf van Mercedes-Benz. Die V8-motor levert een vermogen van 460 kW, dat is 623 PK en de motor levert ook een max. koppel van 780 Nm, dat vrijkomt bij 3250 tpm. Deze motor gebruikt ook het dry-sump systeem en is net achter de vooras gemonteerd. Oorspronkelijk wilde men in de SLR een V12 monteren maar aangezien die niet paste moest het een V8 worden. Ook interessant is dat de compressor zelf al maar liefst 121 pk nodig heeft voordat hij effect heeft. Zijn topsnelheid is 335 km/u. Dankzij die enorm sterke motor gaat de SLR McLaren van 0-100 km/u in maar 3,8 sec, 200 km/u wordt bereikt in 10,5 seconden. Ook is er nu een speciale editie van de SLR McLaren leverbaar:de SLR 722 Edition. Het getal 722 is een verwijzing naar het startnummer van de beroemde Mercedes-Benz 300 SLR waarmee Stirling Moss en Denis Jenkinson in 1955 de 1000 mijlsrace op hun naam schreven. Deze levert 650 Pk en tipt de 100 km/u in 3,6 sec, zijn top ligt op 350 km/h. De 722 Edition valt te herkennen aan onder meer andere (donkere) velgen, andere voor- en achterspoilers, de diffusor is opnieuw ontworpen en de voorspoiler (carbon) heeft een splitter.
De SLR heeft de van Mercedes afkomstige automatische 5 versnellingsbak die o.a. in de E55 AMG gebruikt wordt, hoewel hij door McLaren aangepast en verbeterd is m.b.v. "Speedshift".
Het verbruik van deze zware motor is navenant, aangezien de SLR McLaren een verbruik heeft van 14,5 l/100 km, wat overeenkomt met 1:6,9. Om die reden heeft Mercedes-Benz de SLR McLaren toegerust met een ruim bemeten tank met een inhoud van 98 liter. De actieradius komt hierdoor toch nog op ongeveer 676 km.
Ik ben thomas, en gebruik soms ook wel de schuilnaam thomas.
Ik ben een man en woon in belgie (belgie) en mijn beroep is naar school gaan.
Ik ben geboren op 15/02/2000 en ben nu dus 25 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen.
