Bugatti is een gerenommeerd historisch automerk, dat bekend is om zijn snelle, dure en exclusieve wagens. De merknaam is in 1998 voor 100 mark in handen van het Volkswagen-concern gekomen.
Inhoud [verbergen]
1 Geschiedenis
2 Modellen
2.1 Oude
2.2 Nabije verleden
2.3 Huidige
2.4 Toekomstige
3 Externe links
[bewerken]Geschiedenis
In 1909 vestigde Ettore Bugatti (Milaan, 15 september 1881 Neuilly, 21 augustus 1947) zich in het toenmalig Duitse Molsheim bij Straatsburg waar hij als zelfstandig automobielbouwer begon. Ettore had ruime ervaring in de toenmalige auto-industrie opgedaan bij verschillende merken zoals De Dietrich, Mathis en Deutz AG.
Het was de bedoeling een kleine serie automobielen te bouwen met de eigenschappen van een door hem, tijdens zijn werkzaamheden bij Deutz in Keulen ontwikkeld prototype: Type 10. Het Type 15 had een grotere wielbasis dan het Type 10. De serieproductie begon met model Type 13: een 1327 cc-motor met bovenliggende nokkenas.
In diezelfde tijd ontwierp Ettore Bugatti de Peugeot BéBé.
In de jaren voor de Eerste Wereldoorlog werd een viertal modellen met viercilinder motoren van 1327 tot 5027 cc geproduceerd. In 1913 ontwierp hij zijn eerste prototype met 8 cilinders in-lijn van 2655 cc, door een tweetal 4-cilindermotoren aan elkaar te koppelen.
In 1922 verscheen de eerste Bugatti met achtcilindermotor, het Type 30, met 1991 cc cilinderinhoud. Bij de Grote Prijs van Lyon in 1924 introduceerde Ettore Bugatti de Type 35, met een achtcilindermotor met 1991 cc. Het Type 35 baarde opzien. Niet alleen vanwege zijn prachtige vormgeving ten opzichte van zijn voorgangers (het Type 30 sigaar en het Type 32 Tank), maar vooral ook door de speciale achtspaaks aluminium wielen. Dit innovatieve ontwerp met geïntegreerde remtrommel was een sensatie. Voor velen is het Type 35 de mooiste raceauto ooit gebouwd[bron?].
Op basis van dit model ontstonden vele varianten, zoals de 35C met compressor, de 35T met 2,3 liter-motor, de 35B met 2,3 liter-motor met compressor. Daarnaast verscheen er een eenvoudigere versie op de markt in de vorm van de 35A. Deze had de motor van het Type 30 en spaakwielen in plaats van de befaamde aluminium wielen. Deze versie kreeg de bijnaam Tecla, naar de namaakparels die destijds te koop waren. In de loop der jaren verschenen verdere op basis van het Type 35 ontwikkelde racers, zoals het Type 51, met dubbele bovenliggende nokkenassen en het Type 54.
In de normale toerwagens leverde hij onder andere het Type 44 (3000 cc) en Type 46 (5300 cc). Zoals in die tijd gebruikelijk was, kon de klant kiezen of hij de carrosserie van de fabriek wilde, of er werd door andere carrossiebouwers een carrosserie op een fabriekchassis geleverd.
Voor de allerrijksten werd de enorme Bugatti Royale Type 41 geïntroduceerd met een cilinderinhoud van 12.763 cc (!), een wielbasis van 4,32 meter en een gewicht van meer dan 3000 kg. Van deze auto zijn er maar een zestal (inclusief het prototype) geproduceerd. Bedoeld voor de gekroonde hoofden van Europa werd de auto commercieel gezien een flop. Koning Alfonso XIII van Spanje had interesse maar werd onttroond voordat hij een bestelling kon plaatsen. Van de zes gebouwde Royales wist Bugatti er drie te verkopen. De eerste werd verkocht aan een Franse textielmagnaat, Armand Esders. Deze auto had een prachtige roadstercarrosserie naar ontwerp van Jean. Zonder koplampen, want de heer Esders reed nooit in het donker. De tweede Royale werd verkocht aan de Duitse gynaecoloog Dr. Fuchs en door Weinberger in München van een cabrioletcarrosserie voorzien. De laatste Royale verkocht hij aan de Engelse kapitein Foster. Deze liet er door Park Ward een strenge salooncarrosserie op plaatsen.
In 1931 zag de laatste racewagen (Type 59) het licht. Verder werden eigenlijk alleen nog maar sportwagens geproduceerd.
Type 55 werd het platform voor de, tot aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog geproduceerde, Type 57. Dit Type werd onder leiding van Ettore's zoon Jean ontwikkeld en veranderde de strategie van het bedrijf. Terwijl er voorheen meerdere verschillende modellen naast elkaar geproduceerd werden, zou vanaf 1934 alleen nog maar het Type 57, uiteraard wel in verschillende vormen, te koop zijn. Het Type 57 was een sportwagen met 3257 cc met dubbele bovenliggende nokkenassen. De 57 was in verschillende varianten leverbaar naast de "standaard" uitvoering, zo was er een 57C met compressor, een 57S met een lager en ingekort chassis (en een V-vormige grille) en natuurlijk de 57SC, sportchassis met compressor.
Na de dood van Ettore Bugatti in 1947 werd nog een gering aantal Bugatti T 101's (op basis van de T57 en met een carrosserie van Ganglof) geproduceerd. Daarna werd de fabriek overgenomen door Hispano-Suiza, die de fabriek ombouwde tot fabriek van onderdelen voor vliegtuigmotoren.
Het is minder bekend, dat de Bugattis een heel kunstzinnige familie vormden. De liefhebbers van Bugattis automobielen (Bugattisten) zeggen dat aan zijn ontwerpen te kunnen zien. De familie telde onder andere meubel- en interieurontwerper Carlo (Ettores vader) en Ettores broer Rembrandt was beeldhouwer: het beeldje van de olifant op de radiatordop van de Royale was van zijn hand . Ettores zoon Jean had de hand in menig goedgelukt en revolutionair carrosserieontwerp voor de Bugattis (onder andere op basis van de T50, de z.g. Profilé-stroomlijncarrosserie en de Atlantic-Sportcoupé op basis van de T57SC). Hij had waarschijnlijk zijn vaders werk kunnen voortzetten, en het merk kunnen redden, als hij niet in 1939 bij het testen van het type 57G voor een race om het leven kwam.
[bewerken]Modellen
[bewerken]Oude
Bugatti Type 59 Grand Prix uit 1933
Bugatti Type 50 (Pocherschaalmodel op schaal 1:8)
(niet volledig)
Bugatti Type 2
Bugatti Type 13 (1910)
Bugatti Type 15 (1910)
Bugatti Type 32 (1923)
Bugatti Type 35 (1924)
Bugatti Type 37 (1926)
Bugatti Type 40 (1930)[bron?]
Bugatti royal voyage (1935)
Bugatti Type 41 (1927), zie Bugatti Royale Coupé Napoléon Type 41
Bugatti Type 43 (1927)
Bugatti Type 44 (1927)
Bugatti Type 46 (1929)
Bugatti Type 50 (1932)
Bugatti Type 55 (1932)
Bugatti Type 57 (1935)
Bugatti Type 59 (1933)
Bugatti Type 101(1951)
Grote automobielmusea zoals het Musée National de l'Automobile te Mulhouse, ook wel bekend als de Schlumpf-collectie, en particuliere verzamelaars hebben grote bedragen over gehad voor hun verzameling historische Bugatti's. Het is geen uitzondering dat een vooroorlogse Bugatti-racer bij een veiling voor enkele miljoenen euro's onder de hamer gaat. Sommige modellen staan zelfs in musea voor moderne kunst (Boston Museum of Fine Arts).
Dit alles omdat het motto van Ettore Bugatti als volgt luidde: Bugatti- le pur sang de l'automobile.
[bewerken]Nabije verleden
In 1991 werd geprobeerd om het merk weer nieuw leven in te blazen door een groep Italiaanse investeerders onder leiding van Romano Artioli. De EB110-sportwagen werd gepresenteerd. Veel succes had deze Bugatti echter niet.
Bugatti ID90 (1990) (prototype)
Bugatti EB110 GT (1991)
Bugatti EB110 SS (1992)
Bugatti EB112 (1993) (prototype)
Volkswagen nam in 1998 de rechten op de naam Bugatti over van Romano Artioli. Na jarenlange problemen met de prototypes kwam in 2005 het type Bugatti Veyron 16.4 op de markt. Deze auto was ontwikkeld onder leiding van Volkswagen, en is sinds vijf september 2005 te koop voor een prijs van 1.000.000 euro, zonder belastingen. De auto is zeer exclusief, heeft een top van 407 km/u en heeft een vermogen van 1001 pk. Onder de lieden die de auto besteld hebben is Formule 1-coureur Michael Schumacher.
Bugatti EB118 (1998) (prototype)
Bugatti EB218 (1999) (prototype)
Bugatti 18/3 Chiron (1999) (prototype)
Bugatti Veyron 18.4 (1999) (prototype)
Bugatti Veyron 16.4 (2001) (prototype)
Voor de Tweede Wereldoorlog was Bugatti een stuk bekender dan nu: het was dé sportwagen van die periode (zie geschiedenis hierboven), en een van de bekendste Franse automerken. Merken als Lamborghini en Ferrari bestonden in die tijd nog niet.
Bugatti behoort nu tot de klassieke tak van de Volkswagen-groep. Deze tak staat onder leiding van Volkswagen en omvat Bugatti, koda, Volkswagen, Audi, Seat en Bentley.
Het bekende logo met "EB" staat voor Ettore Bugatti, de oprichter van het bedrijf.
[bewerken]Huidige
Veyron 16.4 (sinds 2005)
Prototypes vanaf 2001, productie en/of levering vanaf maandag 5 september 2005. De Veyron is één van de meest spraakmakende, legendarische en geavanceerde auto's ooit, het is tevens een van de snelste en duurste productieauto's van het moment en de snelste en duurste Franse auto ooit. De Bugatti wordt op vlak van snelheid enkel verslagen door de Barabus TKR en de SSC Ultimate Aero TT, een Amerikaanse supercar. De Veyron is de eerste Bugatti die in de nieuwe fabriek in het Franse Molsheim wordt gemaakt. In totaal zou er een oplage van 300 exemplaren gemaakt worden. Het 200e exemplaar rolde op vrijdag 7 maart 2009 de fabriek uit. Het 200e exemplaar was een bijzondere versie namelijk: De Bugatti Veyron fbg par Hermès en was gespoten in de kleuren Garace en Blue indigo.
Veyron 16.4 Grand Sport (sinds 2009)
Sinds 2009 is er ook een Targa-variant die op kan lopen tot 500 duizend tot een miljoen en van de Veyron in productie. Deze heeft dezelfde prestaties als de coupé, maar dan zonder dak. De auto kan zonder dak 360 km/u halen, maar met het speciale targadak is de top van 407 km/u mogelijk[bron?]. Ook wordt de auto geleverd met een stoffen kap, voor als er plotseling een dak nodig is, dit kan namelijk niet worden meegenomen. Met het stoffen dakje is een maximumsnelheid van 120 km/u mogelijk. De auto heeft een paar kleine wijzigingen ondergaan, zoals vernieuwde koplampunits.
Super Sport (sinds 2010)
Sinds 2010 is er ook een Super Sport-versie. Hij kreeg vier grotere turbo's en intercoolers, wat het vermogen opkrikt naar 1.200 pk en een koppel van 1.500 Nm. Ook zijn er aan de rest van de auto een heleboel aanpassingen geweest, waaronder nieuwe schokdempers, afkomstig uit de racerij, sterkere stabilisatorstangen en aerodynamische aanpassingen zoals het bijna volledig afdekken van de motor, het opnieuw vormen of toevoegen van luchtinlaten en het verhogen van de carrosserie.
Door het gebruik van koolstofvezel met een andere structuur ging het gewicht met zo'n 50 kilo omlaag. De acceleratietijd van 0 naar 100 km/u bleef met 2,5 seconden hetzelfde, maar van 0 naar 300 ging nu in 15 seconden in plaats van 17. De ingenieurs mikten op een topsnelheid van 425 km/u, maar tijdens een test op de VW-testbaan bereikte de Super Sport een gemiddelde snelheid van 431 km/u. De topsnelheid van de productie Super Sports zal worden begrensd tot 415 km/u, wegens de banden. Van de Super Sport zullen maar 30 exemplaren gebouwd worden, deze zullen boven de 2 miljoen euro uitkomen.
[bewerken]Toekomstige
Bugatti maakte in september 2009 bekend dat de 16 Galibier Concept de Veyron op zal volgen zodra deze zijn productieplafond van 300 voertuigen heeft behaald. De Galibier beschikt over dezelfde motor als de Veyron maar zal over 800pk in tegenstelling tot 1001pk beschikken. Het nieuwe model beschikt over 4 zitplaatsen en zal een topsnelheid kennen van 375 km/h. De Galibier komt naar verwachting medio 2013 op de markt.
[bewerken]Externe links
Wikimedia Commons heeft meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen in de categorie Bugatti vehicles.
Bugatti Automobiles S.A.S. (officiële website)
(en) Bugatti Trust
(en) Bugattipage van Jaap Horst
Bugatti bibliography
Met de V8 Vantage betrad Aston Martin een markt waarin zij nog niet eerder actief was geweest. De compacte sportwagen met een V8-motor is een groot succes voor het Britse merk. Een jaar na de introductie kwam er ook een V8 Vantage Roadster met een inklapbaar dak op de markt. In 2011 is er een sportievere versie van de auto gepresenteerd op de autosalon van Genève, de V8 Vantage S.
In mei 2008 maakte Aston Martin bekend een motorwijziging door te voeren. De 4.3L V8 werd vervangen door een 4.7L V8 om de auto beter te laten presteren. Dit zorgde voor een vermogenstoename van 50pk en een daling van de 0-100 km/h tijd van 5 naar 4,8 seconden.
De Aston Martin Rapide werd in 2006 door het BritseAston Martin als Rapide Concept getoond op de Detroit NAIAS, een concept van een 4-deurs sportcoupé. Hiermee gaat Aston Martin de strijd aan met de Porsche Panamera en de Maserati Quattroporte. De naam Rapide is afgeleid van de Lagonda Rapide, een sedan die gemaakt werd door het merk Lagonda dat deel uitmaakt van Aston Martin.
De Rapide ontleent de voor het merk typische designelementen aan de succesvolle DB9 en Vanquish. De wielbasis is echter ten opzichte van de DB9 met 30 cm verlengd, zodat er plaats is voor twee extra deuren en volwaardige achterstoelen. Deze zijn elektrisch omklapbaar, waardoor een kofferruimte van 600 liter inhoud ontstaat. De Rapide beschikt over een panoramadak, dat voor een lichtovergoten interieur zorgt en dat zich naar behoefte laat verdonkeren. De tot 350 kW (477 pk) en 600 Nm opgevoerde V12 stamt eveneens uit de DB9. Dit leidt tot een acceleratie van 0 tot 100 km/h in 5,3 seconden en een topsnelheid van 303 km/h.
Het productiemodel werd in september 2009 getoond op de IAA in Frankfurt.
De Rapide wordt vanaf oktober 2009 geproduceerd bij Magna Steyr in Graz. Aston Martin heeft de Rapide op de markt gebracht in 2010.
Corvette is een van de merken uit de General Motors-groep. Pas sinds 2005 is het een afzonderlijk automerk, tot die tijd was het de modelnaam van de sportiefste auto uit de Chevrolet-familie. Met de hernoeming van Daewoo tot Chevrolet is besloten om van Corvette een afzonderlijk merk te maken in Europa. In de VS daarentegen behoort het nog steeds tot de chevrolet-familie.
Na de Tweede Wereldoorlog besloot de directie van Chevrolet dat het tijd was voor een sportief model. De taak voor het design werd gegeven aan ontwerper Harvey Earl. In 1952 stond het eerste kleimodel klaar voor bezichtiging. Met de hete adem van de concurrentie in de nek werd de Corvette in 1953 in productie genomen. Zo goed als alle techniek kwam direct vanaf de plank. Alleen het gebruik van polyester voor de koets was innovatief. Die nieuwigheid was gedeeltelijk uit noodzaak geboren. Polyester had zich reeds op maritiem gebied bewezen en was door een paar kleine automakers als materiaal voor de carrosserie gebruikt. Voor Chevrolet was de snelle productietijd die met dit nieuwe middel te verwezenlijken was van doorslaggevend belang.
Het concept sloeg aan. De eerste generatie Corvettes werd geproduceerd tussen 1953 en 1955. De 1956-1962 reeks was een voortborduursel op de eerste generatie. Voorzien van een lichte facelift en voortaan met een V8 in het vooronder in plaats van de 6-cilinder in lijn die luisterde naar de naam "Blue Flame Special". Deze laatste leverde een magere 150 pk uit ongeveer 3,8 liter cilinderinhoud. De V8 leverde echter 238 pk uit een cilinderinhoud van ongeveer 5 liter.
In 1963 kwam de eerste grote restyling. Zwaar leunend op het 'Mako Shark'-showmodel werd de Sting Ray geboren. De auto had ook de typerende optische 'breuklijn' over de gehele flank, en deze serie was ook voorzien van de karakteristieke gedeelde achterruit.
Begin jaren vijftig leek het voor General Motors niet waarschijnlijk dat ze succesvol een sportwagen op de markt konden brengen zeker niet één waar ze winst op zouden maken. GM maakte jaarlijks twee miljoen auto's en de totale markt voor sportwagens was goed voor slechts ongeveer 5000 stuks. De groep van kopers van tweezitter sportwagens was een heel kleine groep. Waarom waagde Chevrolet het toch in 1953 met de Corvette?
Na de Tweede Wereldoorlog leek iedereen gek te zijn van de sportwagens die ze in Europa hadden gezien en die ze hadden meegenomen naar de Verenigde Staten. De autotijdschriften stonden er vol mee. Maar ja, er in geïnteresseerd zijn en er één kopen zijn twee verschillende zaken. Daar kwam GM snel achter. De interesse was er volgens GM genoeg en de reden dat er zo weinig verkocht werden was omdat er geen aanbod was van echte Amerikaanse sportwagens. De Europese sportwagens waren gemaakt voor de Europese eisen en verkeersomstandigheden. Volgens GM wilden de Amerikanen een sportwagen die gemaakt was voor de vlakke Amerikaanse wegen en stelden de Amerikanen andere eisen aan comfort. En omdat die auto nog niet bestond dacht GM dat met het creëren van zo'n auto die markt vanzelf wel zou ontstaan.
De vraag of het publiek de Corvette wel mooi zou vinden kon makkelijk beantwoord worden door middel van de mobiele autoshow van GM, "Motorama" genaamd. Dit was een complete mobiele autoshow die in het begin van het jaar een aantal grote steden langs ging om het publiek kennis te laten maken met de GM modellen. Tevens ging er elk jaar een aantal experimentele modellen mee om de reacties van het publiek te testen. De hele show (decor en auto's) werd vervoerd in vrachtwagens en elke keer weer compleet opgebouwd in hotels en/of andere tentoonstellingsruimtes. In januari 1953 kon het publiek voor het eerst kennismaken met de Corvette tijdens de Motorama die werd gehouden in de hal van het Waldorf Astoria Hotel in New York. De reacties waren overweldigend. Dus besloot GM nog datzelfde jaar met de productie van de Corvette te starten.
1953 Het unieke van de Corvette was, en is nog steeds, zijn kunststof carrosserie. De eerste Corvette werd gebouwd op 30 juni 1953 in Flint, Michigan in een hoek van de fabriek waar de overige Chevrolet-modellen werden gemaakt. De 1953 Corvette had een 3,8 liter 6 cilinder in lijn motor met een vermogen van 150 pk. Omdat alle Corvettes met de hand gemaakt werden en de productie van een auto met een kunststof carrosserie eigenlijk in een experimenteel stadium verkeerde werden er in dat jaar slechts 300 stuks gefabriceerd. De prijs was $3.734 wat twee keer zoveel was als voor een "gewoon" Chevrolet-model betaald moest worden. Alle 1953 Corvettes waren wit met een rood interieur.
1954 De fabricage begon dit jaar in de fabriek in St. Louis die berekend was op een jaarlijkse productie van 10.000 stuks. De vraag bleef ook nu weer achter wat tot gevolg gehad dat er maar 3.640 stuks werden geproduceerd. Dit jaar had de Corvette weer dezelfde 6 cilinder motor maar was de carrosserie naast wit ook in een drietal andere kleuren verkrijgbaar: blauw, rood en zwart.
1955 Uiterlijk nog steeds dezelfde carrosserievorm als de voorgaande jaren maar 1955 zag wel de introductie van de nieuwe 195 pk sterke 4,3 liter V8 motor. Bijna alle 1955 Corvettes hadden deze V8 motor en waren uiterlijk te herkennen aan de grote goudkleurige letter "V" in het woord "Chevrolet" op de zijkant van de auto. De kleur zwart was verdwenen en koper en goud waren de nieuwe carrosseriekleuren. Ook nu bleef de vraag naar Corvettes achter. Toen de productie van de 1955 Corvette begon stonden er nog 1.100 onverkochte exemplaren van het model 1954 bij de dealers! Van de 1955 Corvette werden er slechts 700 stuks geproduceerd wat bijna het einde betekende van de Corvette ware het niet dat een aantal kopstukken van GM er anders over dachten en in de Corvette bleven geloven.
1956 Dit jaar kreeg de Corvette zijn nieuwe carrosserievorm en had men de keus uit een tweetal V8 motoren (210 en 225 pk). De 225 pk motor was ook nog verkrijgbaar met een andere nokkenas en leverde dan 240 pk. Nieuw waren handgrepen en sloten aan de buitenkant van de deuren, elektrisch bedienbare zijruiten, de hardtop en de carrosserie die met witte of zilveren vlakken uitgevoerd kon worden. De kleur goud verdween, zwart was weer terug en nieuw was een fraaie kleur groen (Cascade Green). Een productie van 3.467 stuks gaf de burger weer moed.
1957 Carrosserievorm hetzelfde maar nu nog meer keus uit motoren en de introductie van de benzineinjectie. De basismotor had 220 pk en er waren twee (dubbele) carburateur-versies met respectievelijk 245 en 270 pk. De benzineinjectie V8 motoren leverden 250 en 283 pk. Die laatste leverde niet exact 283 pk maar omdat de V8 nu een cilinderinhoud had van 283 kubieke inch (4,6 liter) deed dat het goed in de advertenties. "Corvette FI, one horsepower per cubic inch of displacement!" Een nieuwe carrosseriekleur was zilver. De productie steeg dit jaar naar 6.339 stuks.
1958 Een nieuwe carrosserie dit jaar, herkenbaar aan de -voor het eerst- dubbele koplampen, en een nieuw dashboard. Uniek dit jaar waren de gleuven op de motorkap en de twee chromen strippen over de kofferdeksel. Opvallende nieuwe kleuren dit jaar waren antraciet en lichtgeel. De productie kwam met 9.168 in de buurt van de 10.000.
1959 De gleuven op de motorkap en de chromen strippen op de kofferdeksel waren verdwenen. In het interieur werden ook een aantal verbeteringen doorgevoerd wat betreft de afleesbaarheid van de meters en werden de armsteunen verplaatst voor meer elleboogruimte. Ook was een zwart interieur een primeur voor de Corvette. De productie steeg licht naar 9.670 stuks.
1960 Het laatste jaar voor de fraaie grille met de grote chromen "tanden" en de rond gevormde achterzijde. Nauwelijks uiterlijke verschillen met 1959. De prijs voor een standaard Corvette was dit jaar $3.872. Productie overschreed dit jaar de magische grens van 10.000 stuks. Het waren er 10.261 om precies te zijn.
1961 De carrosserie kreeg dit jaar een serieuze facelift. Een nieuwe eenvoudige grille en een totaal andere achterpartij die al een aardige indicatie gaf van de dingen die komen gingen. Het eerste jaar met vier ronde achterlichten wat een Corvette traditie zou worden. De uitlaten kwamen voor het eerst uit onder de carrosserie in plaats van uit de carrosserie door de achterpanelen. De sterkste V8 dit jaar had benzineinjectie en leverde 315 pk. Het laatste jaar dat de Corvette banden kon krijgen met de brede witte vlakken (wide whitewall tires). Ook het laatste jaar dat men de carrosserie met contrasterende zijvlakken kon krijgen. 10.939 stuks werden er geproduceerd.
1962 Het laatste jaar van de eerste generatie Corvettes. Een nieuwe V8 motor met 327 kubieke inch (5,3 liter) beleefde zijn debuut in de Corvette en leverde in basisuitvoering 250 pk en als optie waren 300, 340 en 360 pk sterke motoren verkrijgbaar. Een uiterlijke verschil met 1961 was het ontbreken van chromen strippen om de vlakken aan de zijkant van de carrosserie. Maar liefst 14.531 stuks van het modeljaar 1962 werden er geproduceerd in de fabriek van St. Louis.
De Corvette C6 is nu de enige Corvette die in productie is. De C6 is een van de weinige auto's met een topsnelheid van 300 km/u. De C6 Coupé kost 89.550. Er is ook een C6 Convertible, die kost 99.950,- en heeft dezelfde topsnelheid. Vanaf 2008 zal deze Corvette in 4,3 seconden van 0 naar 100 km/u kunnen en heeft deze een topsnelheid van 306 km/u.
De C6 Coupé ging in de verkoop in Nederland in september 2004, de Convertible in januari 2005. De C6 Coupé trekt ook nog snel op, 0100 km/u: 4,1 s. De Convertible gaat van 0100 km/u in 4,3 seconde. Dezelfde sprintnummers maar dan met de Hydramatic 6-traps automaat: Coupé: 4,7 s Convertible: 4,8 s.
De Corvette Z06 werd in 2006 gepresenteerd. Het heeft een 7,0 liter, 512 pk sterk LS7 blok. De Z06 trekt in 3,9 seconde op naar 100 km/u en heeft een topsnelheid van meer dan 300 km/u.
Sinds 2009 is er een snellere versie van de Corvette Z06, vooral om concurrentie te bieden aan de Dodge Viper. Het is de Corvette ZR-1, ook wel "Blue Devil" genoemd. Deze snelste versie heeft een small block 6.2 liter LS9 V8 die het met een Eaton compressor tot 612 pk aan vermogen en 807 Nm aan koppel schopt. Door het gebruik van een compressor geeft de motor bij relatief lage toerentallen al veel vermogen af. Bij 3.000 toeren per minuut levert de V8 300 pk en is er 434 Nm trekkracht voorhanden. De maximale trekkracht komt vrij bij 4.000 toeren per minuut. In de toerenregio van 2.600 tot 6.000 toeren per minuut is 90 procent van de trekkracht voorhanden. Acceleratie van 0-100 gaat in 3.4 seconden. De topsnelheid ligt op 328 km/u. De Corvette ZR1 wordt gebouwd in Wixom, Michigan, in een fabriek die is ingesteld op het maken van kleine series. Daar wordt ook de motor gemaakt van de Z06.
De Lamborghini Aventador is een sportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini. De Aventador kwam in 2011 op de markt en is de opvolger van de Lamborghini Murciélago die in 2010 uit productie ging. Hij stond op de Autosalon van Genève en ging als LP700-4 in productie.
In de loop van 2011 werden er steeds meer details bekend over de Murciélago-opvolger. Een belangrijk speerpunt bij de ontwikkeling van de Aventador was gewichtsreductie.
Als eerste werden de motor- en versnellingsbakgegevens vrijgegeven. Het betreft een nieuwe 6,5-liter 60° V12-motor die 700 pk levert. De krachtbron weegt slechts 235 kg. Deze brengt zijn krachten over via een gerobotiseerde handbak genaamd ISR (Independent Shifting Rod). Deze is 79 kg lichter dan een dubbelekoppelingversnellingsbak die tegenwoordig veel toegepast wordt. Tevens weegt hij 20 kg minder dan de huidige transmissie en in de 'Corsa'-stand duurt het schakelen 50 ms. Ter vergelijking: een Formule 1-auto doet dit in 40 ms. De krachten worden via een Haldex-koppeling verdeeld over alle vier de wielen.
Spoedig daarna werd ook de ophanging getoond. In tegenstelling tot zijn voorgangers zijn de schokdempers van de Aventador horizontaal geplaatst geïnspireerd op de Formule 1-auto's. Ook werden de carbonkeramischeremschijven getoond.
Daarna werd ook de grotendeels uit koolstofvezel opgetrokken monocoque getoond. Deze heeft een eigen gewicht van 147,5 kg en de complete body weegt slechts 229,5 kg. Ook het chassis is voor een groot gedeelte van koolstofvezel vervaardigd. Hiervoor sloeg Lamborghini de handen ineen met vliegtuigbouwer Boeing en de Universiteit van Washington. Het resultaat was een extreme stijfheid van 35.000 Nm/graad. Ter vergelijking: de Murciélago heeft een stijfheid van 20.000 Nm/graad.[1]
Op de Autosalon van Genève van 2012 presenteerde Lamborghini de Aventador J Concept. Deze open versie van de Aventador heeft naast geen dak ook geen voorruit. De J Concept heeft dezelfde 6,5 liter V12-motor met 700 pk als de Aventador. De topsnelheid komt boven de 300 km/h te liggen. De J Concept is lichter dan de Aventador doordat de J Concept geen dak, geen airconditioning en geen navigatiesysteem heeft. De naam J komt van 'Bijlage J' uit het reglement van de FIA waarin de technische specificaties van aan FIA-races deelnemende auto's worden bepaald.
De Lamborghini Miura is een sportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini en werd gebouwd tussen 1966 en 1973. Hij was één van de eerste succesvolle productiewagens met een MR-lay-out.
Het chassis, ontworpen door Gianpaulo Dallara, werd in 1965 op de Autosalon van Turijn aan het publiek getoond. De motor, een 3,9 L 60° V12, was dwars geplaatst en in het midden gemonteerd, zoals dat normaal alleen bij racewagens terug te vinden was. Het project kreeg de naam P400, de P verwees naar de plaatsing van de motor (Italiaansposteriore is "achteraan") en de 400 naar de cilinderinhoud.
Lamborghini liet het designbureau Bertone een carrosserie rond dit chassis ontwerpen en in 1966 was de auto op de Autosalon van Genève voor het eerst in volle glorie te bezichtigen. De eerste ruwe schetsen kwamen nog van Giorgetto Giugiaro, maar toen die Bertone verliet werd de auto verder getekend door Marcello Gandini. Als inspiratie werd duidelijk de Ford GT40 gebruikt. Het werd een auto met een zeer agressief uiterlijk; hij heeft een bodemvrijheid van slechts 130 mm en is niet hoger dan 1055 mm. Hij biedt plaats aan twee personen en heeft zo goed als geen kofferruimte. De lage neus en twee luchthappers achteraan verraden de positie van de motor. De auto werd Miura gedoopt, naar een Spaans stierenras gefokt voor het stierenvechten.[1] De productie van de Miura P400 kwam eind 1966 op gang. Er werden in totaal 475 exemplaren geproduceerd, voor in 1969 werd overgegaan op de Miura S.
P400 S
Lamborghini Miura P 400 S - 1968
De Miura P400 S, met de S van Sprinto, werd voor het eerst getoond op de autosalon van Brussel in 1968.
Chassisontwerper Gianpaulo Dallara was verhuisd naar De Tomaso en werd bij Lamborghini opgevolgd door Paolo Stanzini. Het metalen chassis werd iets dikker en de Miura kreeg een 370 pk sterke motor.
De topsnelheid kwam nu op 288 km/u te liggen en de Miura trok op van 0 tot 100 km/u in 5,6 seconden, wat deze Miura één van de snelste wagens uit zijn tijd maakte. Het uiterlijk bleef op een paar details na ongewijzigd. In totaal werden slechts 140 Miura S-wagens geproduceerd.
P400 SV
In 1971 volgde de laatste versie van de Miura, de P400 SV, waarbij de SV voor super veloce staat. De meest opvallende uiterlijke verschillen zijn het verdwijnen van de "wimpers" bij de koplampen en het verbreden van de wielkassen achteraan vanwege de nieuwe wielen met bredere Pirelli banden. Het vermogen van de motor werd verder opgevoerd tot 385 pk.
Lamborghini Miura SVJ
Jota
In 1972 werd door de testpiloot van Lamborghini de Miura Jota gebouwd. De Jota was een echte racevariant van de Miura. Er werd slechts één exemplaar gebouwd, dat kort daarop volledig werd vernield in een ongeval. Om op de vraag van verschillende klanten in te gaan kon de Miura SV geleverd worden met aanpassingen die de wagen wat meer tegen de Jota moest laten aanleunen. Lamborghini doopte deze variant de Miura SVJ. In de meeste gevallen werden alleen de uiterlijke kenmerken aangepast.
De Lamborghini Diablo is een supersportwagen van het Italiaanse automerk Lamborghini. De wagen werd voor het eerst aan het publiek getoond in 1990 en volgde de Lamborghini Countach op.
Geschiedenis
De Lamborghini Countach bestond al sinds 1974 en in 1985 vond Lamborghini het tijd om aan een opvolger te beginnen. Het duurde nog vijf jaar voor de Diablo voor het eerst aan het publiek getoond werd, op de tweede editie van de Lamborghini Day aan het Hotel de Paris in Monte Carlo.
Zoals meestal bij Lamborghini kwam de naam van de wagen uit het stierenvechten. Diablo was een stier uit de negentiende eeuw en werd beroemd door een gevecht met toreador El Chicorro. Diablo is tevens Spaans voor duivel.
Voor het ontwerp van de wagen contacteerde Lamborghini Marcello Gandini, die eerder de Miura en Countach voor Lamborghini had ontworpen. De Diablo werd een typische Lamborghini: laag, breed en agressief. De wagen heeft niet meer de grote luchthappers bovenaan zoals de Countach, die werden meer weggemoffeld achteraan. De Diablo behield wel de typische deuren van de Countach en de grote vleugel bleef nog optioneel beschikbaar. In 1987 werd Lamborghini deel van de Chrysler-groep en het ontwerp werd iets minder agressief gemaakt door het Chrysler Styling Center.
De Diablo kreeg een 5,7 L V12-motor van 492 pk. De topsnelheid van de Diablo kwam oorspronkelijk op 325 km/u te liggen, maar de Diablo GT liet later op de Nardo Ring een topsnelheid noteren van 338 km/u, ruim boven de vooropgestelde 315 km/u. Als materiaal voor het chassis en carrosserie werd composiet en aluminium gebruikt. De Diablo werd goed onthaald bij de pers en dat vertaalde zich ook meteen in de verkoopcijfers. Hij werd nog geproduceerd tot 2001, toen hij werd opgevolgd door de Lamborghini Murciélago.
Diablo VT (1993-1998): de eerste Diablo met vierwielaandrijving. VT staat voor Viscous Traction en betekende dat van zodra de achterwielen grip verliezen de voorwielen de tractie gaan overnemen.
Diablo SE 30 (1994): een special edition, waarvan slechts 150 stuks van gebouwd zijn, om de 30e verjaardag van Lamborghini te vieren.
Diablo SV (1995-1998): de Sport Veloce-versie van de Diablo kreeg in 1995 een motor van 510 pk. Het Sport Veloce-toevoegsel verwees naar de toen 25-jarige Miura SV.
Diablo VT (1999): een verbeterde VT-versie die onder andere de updates van de SV kreeg. De openklappende koplampen werden vervangen door normale koplampen.
Het prototype van de Countach werd in 1971 aan het publiek voorgesteld op de Autosalon van Genève: de LP 500 Countach. LP staat voor Longitudinale Posteriore, de 500 verwijst naar de cilinderinhoud van 5 liter en Countach is Piëmontees dialect voor verbazingwekkend, prachtig. Het design van de wagen kwam van Marcello Gandini van Bertone en was duidelijk gebaseerd op de Alfa Romeo 33 Carabo, een conceptwagen die Gandini een paar jaar eerder had ontworpen voor Alfa Romeo. Net zoals de Carabo had de Countach deuren die omhoog open gingen en niet zijwaarts, een systeem dat typisch zou worden voor Lamborghini en dat nu nog gebruikt wordt in de Lamborghini Aventador.
LP 400
De 5 liter V12-motor hield het echter niet lang vol en bleek niet betrouwbaar genoeg voor productie. De motor werd verkleind naar 4 liter (375 pk) en de Countach kreeg twee grote luchthappers op zijn "schouders" die voor extra koeling moesten zorgen. Twee jaar na de LP 500 werd de LP 400 voorgesteld op het autosalon van Genève. Na nog wat tests en kleinere aanpassingen werd de uiteindelijke productieversie in 1974 voorgesteld in Genève en in april van dat jaar geleverd aan de eerste klanten.
LP 400 S
Walter Wolf, een Formule 1-teambaas, paste zijn LP 400 Countach iets aan. Zijn Countach kreeg bredere banden, opnieuw een 5 liter-motor en een verbeterde ophanging. Lamborghini nam zijn modificaties voor een deel over bij de productie van de LP 400 S. De motor bleef echter een 4 liter V12. Wolf voegde even later nog de grote vleugel toe aan zijn Countach en ook dit werd op vraag van klanten weer overgenomen door Lamborghini.
LP 500 S / LP 500 QuattroValvole
Ondertussen had eeuwige rivaal Ferrari met de 512 BB hun nieuwe V12 op de markt gebracht, die sneller bleek te zijn dan de Countach. Als reactie hierop werd in 1982 de cilinderinhoud van de Countach vergroot naar de oorspronkelijke 5 liter (4754 cc). De naam veranderde van LP 400 S naar LP 500 S of in latere versies LP 5000 S. Het antwoord van Ferrari liet niet lang op zich wachten en in 1984 zag de Ferrari Testarossa het levenslicht. Een jaar later kwam Lamborghini op het autosalon van Genève met de Countach LP500 QuattroValvole, de laatste grote update van de wagen. De cilinderinhoud werd verder vergroot tot 5167 cc en de motor leverde een maximaal vermogen van 455 pk, ruimschoots boven de 390 pk van de Testarossa.
25e verjaardag
Om in 1988 de 25e verjaardag van Lamborghini te vieren werd op basis van de QuattroValvole een laatste versie van de Countach ontwikkeld. De Countach werd iets minder agressief gemaakt en was beter geschikt voor alledaags gebruik.
Ik ben thomas, en gebruik soms ook wel de schuilnaam thomas.
Ik ben een man en woon in belgie (belgie) en mijn beroep is naar school gaan.
Ik ben geboren op 15/02/2000 en ben nu dus 24 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen.
wie is het snelst de lamborghini of de audi r8 antwoord eerst en bekijk dan het filmpje
