Sanne Quarles van Ufford
Mijn naam is Travis Parker. Ik ben een getalenteerd dierenarts, fervent sporter en levensgenieter. Ik woon in Beaufort -het meest exotische plaatsje hier in North Carolina. O ja, voor ik het vergeet: op VRIJdagen neem ik VRIJaf. Geen uitzonderingen.
28-03-2007
Een geschenk uit de hemel
Het gebeurde omstreeks 1 uur in de namiddag. Ik maakte me klaar voor de volgende consultatie, toen er plots een assistente binnenkwam en zei dat ik dringend aan de telefoon verwacht werd. Als een bezetene liep ik erheen -het was de eerste en enigste keer dat Elliot Harris mij opbelde, maar het was genoeg om alle alarmbellen te doen rinkelen. Tientallen scenario's speelden zich tegelijk in mijn hoofd af. Mijn hart sloeg een aantal tellen over toen ik de hoorn oppakte en vroeg: 'Is alles goed met Gabby?' Een korte stilte volgde, die een eeuwigheid leek te duren. Toen, de drie woorden: 'Ze is wakker'. Ik kan met geen mogelijkheid beschrijven wat er op dat moment door me heen ging. Zelfs nu kost het mij moeite om te beseffen dat het de waarheid is. Geen hartstochtelijke wens, geen droom, geen inbeelding. Wáárheid. Mijn lieve Gabby is, na meer dan vier maanden in coma te hebben gelegen, ontwaakt. Het ultieme bewijs dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.
Dit is gewoon onmenselijk. Ondraaglijk. Onwaarschijnlijk. Wat er met Gabby gebeurd is had iedereen kunnen overkomen en toch koos het lot voor haar. Voor háár. Bovendien is het mijn eigen schuld dat ze in coma ligt. Dat zal het altijd blijven, in wat voor bochten ik mij ook wring... Ik had een paraplu moeten meenemen. Dan waren mijn voeten niet zo nat geweest en waren ze ook niet van de gaspedaal afgegleden. Ik had op tijd moeten vertrekken. Dan hoefde ik niet zo snel te rijden, waardoor ik hoogstwaarschijnlijk op tijd had kunnen remmen. Ik had mijn verantwoordelijkheid moeten opnemen, en ik deed het niet. De hoop dat Gabby nog wakker zal worden slinkt met de dag. Toch blijf ik tegen haar praten, vertel ik haar de nieuwste roddels, beschrijf ik de dagen van onze dochters... Ook vandaag was ik in het ziekenhuis, vlak voordat ik Christine en Lisa van school zou afhalen. Een uur lang heb ik haar hand vastgehouden, terwijl ik haar telkens opnieuw dezelfde woorden toefluisterde: 'Word toch wakker, lieve Gab...'
In mijn hoofd speel ik het voorbije weekend terug af, op zoek naar het moment dat ik écht verliefd werd op Gabby Holland. Was het toen ze stevig haar armen om m'n middel sloeg tijdens het parasailen? Tijdens het motorrijden? Was het toen ze me 's avonds de sterrenbeelden aanwees, op het moment dat ik naar haar keek en besefte hoe mooi ze wel niet was in het maanlicht? Ik weet het niet. Het enige waar ik rotsvast van overtuigd ben, is dat ik zielsveel van haar houd -en dat die gevoelens wederzijds zijn. Ik las het in haar ogen, ik voelde het tot diep in mijn botten. Er was echter één probleem. Gabby had al een vriend. Dat heeft ze ook ontelbare keren laten doorschemeren, om te voorkomen er méér tussen ons zou komen dan enkel vriendschap. En dat is nu gebeurd. Op de een of andere manier kon ik voelen dat haar relatie met Kevin niet was zoals het zou moeten zijn. Niet zoals ze gehoopt had, althans. Ze zal moeten kiezen tussen twee mannen die allebei ongelofelijk veel om haar geven. Er is zo'n 50% kans dat ze voor mij kiest. En tegelijk ook 50% kans dat ik de vrouw van mijn leven door mijn vingers zal zien glippen.
In tegenstelling tot vorige week, was het vandaag zo'n dag die je vrijwel alleen in de reclamespotjes ziet verschijnen. We waren er allemaal: Laird, Joe, Matt, Allison, Liz, Megan, Stefanie, de kinderen én Gabby -je hoort het goed. Samen genoten we van het zalige weer, het geweldige uitzicht op de wateren van Beaufort, de gegrilde kip, het koele bier en -last but not least- de vriendschap die toelaat dat wij momenten als deze kunnen beleven. Nu, je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik in hemelsnaam Gábby -de buurvrouw waar ik het vorig weekend over had- heb uitgenodigd. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik het zelf niet goed weet. Misschien wilde ik hierdoor laten blijken dat ik haar excuses aanvaard had. Misschien deed ik het uit impulsiviteit. God, je had haar gezicht moeten zien op het moment dat ik de praktijk kwam binnenwandelen en ze stilaan begon te beseffen dat ik de dierenarts was... Dit was ogenschijnlijk het laatste wat ze had verwacht. Haar beduusde gelaatsuitdrukking was goud waard, en ik merkte dat het mijn ergernis als sneeuw voor de zon deed verdwijnen. Toen ik haar vertelde dat Moby gecastreerd was, had ze wel duizend keer haar excuses aangeboden. Ik moet glimlachen als ik eraan terugdenk... Haar schaamte had iets charmants, ik kan het niet uitleggen. Vandaag ontdekte ik een heel andere kant van Gabby Holland: ik ontdekte een vriendelijke, zelfverzekerde en bijzonder intelligente vrouw. Nee, we hebben geen al te beste start gemaakt: dat kan naar mijn mening dus alleen maar verbeteren.
Ik had gehoopt op een rustige dag, precies zoals je dat van een zaterdag zou verwachten, zeker na zo'n vermoeiende werkweek als deze. Nu, naar die welverdiende rust kon ik fluiten! Het begon al rond de middag, toen Matt ineens de geniale ingeving kreeg om de loodzware jacuzzi naar zijn plaats te slepen -en daar had hij mij per se voor nodig. Ik zou hier niet zo'n punt van hebben gemaakt ware het niet dat het echt BLOEDHEET was -ongewoon voor de tijd van het jaar- en dat het ding letterlijk één millimeter per minuut verschoof. Daar komt nog bij dat Laird en Joe beloofd hadden een handje te helpen; in plaats daarvan arriveerden ze pas om 5 uur, toen de klus al geklaard was en ik werkelijk geen pap meer kon zeggen. De verfrissende biertjes maakten het min of meer goed, alhoewel ik wist dat de zware inspanning de volgende dag zijn tol zou eisen. Zoals altijd moest ik Megans subtiele hints en opmerkingen negeren, om te voorkomen dat er nog meer gespeculeerd werd over mijn 'leven als eeuwige vrijgezel'. Ik liet het allemaal wat langs me heen glijden, en voor ik het wist waren Laird, Joe, Matt, hun vrouwen en kroost de deur uit. Eindelijk rust, dacht ik, maar niets bleek minder waar. Mijn buurvrouw, die hier vrij recentelijk is komen wonen, vond het nodig om -om 11 uur 's avonds nota bene- haar beklag te komen doen over het feit dat haar hond Molly 'misschien' zwanger was en dit Moby's schuld was. Ik wilde haar zeggen dat dit gewoonweg niet kón -Moby is namelijk gecastreerd-, maar ze gaf me simpelweg de kans niet. Toen ze eenmaal uitgeraasd was, raadde ik haar aan eens een bezoekje aan de dierenarts te brengen. Dat stelde haar in zeker zin gerust, alhoewel ik nog steeds een zweem van woede en argwaan op haar gezicht kon lezen. Ik moet toegeven dat ze ondanks haar grove uitstraling en felle karakter niet lelijk is. Jammer. Dat zou de boel een stuk eenvoudiger maken! Maar goed, misschien wordt het tijd dat ik ga slapen. Het is een akelig zware dag geweest.
