Toen
ik jong was wilde ik maar één ding, de franse taal beheersen en in
Frankrijk gaan wonen, trouwen met een mooie française (trouwen was
vroeger voor mij een ideaal, nu weet ik inmiddels dat scheiden vaak
een vele groter ideaal is) en je eigen sufneuken om een aantal
fransmannetjes en fransmeisjes op de wereld te zetten.
Van
dit alles is weinig terechtgekomen, ik heb me sufgeneukt, dat doe ik
nog, ik heb kinderen en ik heb een mooie vriendin maar ik woon niet
in Frankrijk en beheers de taal niet voldoende. Toch ben ik zeker
niet ongelukkig, nee ik ben zelfs gelukkig en ik weet dat ik vroeger
of later de taal zal beheersen en misschien wel een huis koop in
Frankrijk.
De
wens om te leven als een fransman in Frankrijk is ontstaan tijdens de
vele vakanties die we daar hebben doorgebracht, in mijn jonge jaren
kwamen we 2 à 3 keer per jaar
in Frankrijk, soms waren we op familiebezoek (ik had het geluk dat
een oom van mij zich had gevestigd in Zuid-Frankrijk) en dan weer
gewoon op vakantie. Het beeld van Frankrijk wat er toen gevormd werd
was zo mooi, zo fantastisch, zo... Perfect! 'S avonds lekker een
wijntje bij het eten, een uurtje of twee drie tafelen, lekker in de
avondzon op je terras met uitzicht op zee. Enfin, te mooi en te
perfect, ook in Frankrijk bestaat er werkeloosheid, criminaliteit,
gastarbeiders (en tot die groep behoor je als je gaat wonen en werken
in Frankrijk), een te kort aan veel en overlast van het nodige. Wat doe
je als je jongensdroom naar de klote is, althans minder perfect
blijkt te zijn, dan ga je relativeren en degradeer je de jongensdroom
tot wens om ooit een tweede huis te hebben in Frankrijk.
Nu
is vroeger voorbij en later akelig dichtbij... Wat ik me realiseer is
dat er met de tijd wensen bijkomen, bestaande wensen veranderen of
zelfs helemaal verdwijnen. Wensen zijn flexibel en bewegen mee op het
ritme van het geluk dat je voelt. Daardoor zul je altijd wensen
hebben, zullen er altijd wensen overblijven. Nu is mijn wens om de
franse taal te beheersen en in Frankrijk een huis te hebben erg
hardnekkig en zo flexibel als een blok beton,
wat
voor mij een teken is dat ik op een dag de trotse eigenaar ben van
een huis in Frankrijk en niet dat dit een wens is die aan het einde
van de rit overblijft.
