Oude gewoontes staan weer voor de deur. Lange tijd heb ik ze voor de deur laten staan, maar op een dag verwelkomde ik hen toch. Ik heb ze nodig, die oude gewoontes. Als ik dan niet zo gevoelloos ben als ik dacht te zijn, dan maar beter van de eerste keer door de harde pijn gaan. De makkelijke weg, waarvoor ik, de zwakke, kies. De weg die al eens bewandeld werd om zowel dezelfde als verschillende redenen als toen. Alleen besef ik nu beter wat ik aan het doen ben, maar is dit dan wel een rationele keuze geweest? Neen, dat is het niet. De emoties hebben de bovenhand genomen en het verstand verdrongen naar waar het licht niet schijnt. Die rot emoties... ik wil ze niet, ik wil niet kunnen voelen. Ik wil het gevoel van blijdschap, verdriet, pijn, woede, verliefdheid, angst niet voelen. Ik wil het niet. Helaas is mijn wil geen wet, maar de wet mijn wil. Ik wil wel volgens de regeltjes leven zoals we aangeleerd worden, zoals ze opgedrongen worden. Ik wil door elke stap van het schema van de ontwikkelingpsychologie gaan waar niks misloopt. Ooit loopt het mis en dan? Dan vallen we buiten het schema van de 'normale ontwikkeling',dan is er een 'stoornis'te bespeuren. In de volksmond vertaald, dan zijn we gewoon ziek in ons hoofd.
De puberteit is de tijd waar alles misloopt, de tijd waar we een beeld krijgen van wie we willen zijn en hoe onze toekomst er hoort uit te zien, de tijd waar er nog geloofd wordt in sprookjes. Ook al zijn sprookjes pure fantasie, iedereen hoopt wel zijn prins op het witte paard tegen het lijf te lopen en liever vroeg dan laat. Vaak draait het anders uit, vaak neemt de wind je mee in tegenrichting. De waarheid achter de puberteit is dat deze tijd voorvvelen de hel is. Met alle gevolgen van dien in de latere toekomst. Denk maar aan al het pesten, het roddelen, proberen bij de groep te horen, druk om goede resultaten te behalen, druk om op een bepaald tempo een bepaald niveau te ontwikkelen... van alles wat hier werd opgesomd, is ieder van ons toch ooit mee in aanraking geweest? Dit is voor iedereen de normale wereld, het is het leven. Maar kunnen we dit zomaar sociaal aanvaarden? Kunnen we aanvaarden dat bijvoorbeeld pesten iets is dat bij deze tijd hoort, de tijd waarin een persoonlijkheid gevormd wordt? Kunnen we aanvaarden dat jongeren lijden onder de druk van het puber zijn? In mijn ogen niet, want er zijn te veel jongeren met psychische problemen. Dit wordt zo vaak vergeten of in de doofpot gestopt. We moeten de puberteit gaan bekijken als de tijd waar jongeren in de knoop liggen met zichzelf. Dat is de normaalste zaak van de wereld, maar hoeven zovele jongeren daar zo zwaar onder te lijden? Nee, maar het gebeurt wel en daar moet iets aan gedaan worden. Het taboe moet dringend doorbroken worden. Er moet meer en openlijker gepraat worden. Het moet toegankelijker zijn om hulp te durven vragen in scholen. Geef er desnoods lessen over, maar laat het niet zomaar aan je neus voorbij gaan. Laat het hun mind en body niet ruïneren zoals bij mij het geval is. Laat het geen gewoonte worden die je achtervolgen blijft.
