Ik ben Gussie
Ik ben een vrouw en woon in Vosselaar (België) en mijn beroep is momenteel terug op zoek naar mijn plekje in de wereld na het stopzetten van mijn zelfstandige zaak.
Ik ben geboren op 02/12/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen met de hond, netflixen en nieuwe projectjes verzinnen als bezigheidstherapie.
Ik ben hopeloos verliefd op K.
a mind full of unsaid things puur, eerlijk en rauw
05-11-2017
Aha! Dat verklaart veel
Tot zo ver mijn 'voornemen' om iedere week een bericht te posten. Gefaald. Dit is exact dé reden waarom ik met nieuwjaar geen voornemens meer neem. Ik kan me daar nooit aan houden. In mijn ogen kan ik het jaar beter in alle eerlijkheid beginnen, zonder mezelf wat voor te liegen. Een andere leugen die ik mezelf vertel is 'ik hoef dat niet op te schrijven, ik zal dat wel onthouden'. Daar trap ik ook iedere keer in. Altijd vergeet ik het toch. Soit, hier ben ik terug met een stukje uit het echte leven. Een stukje voor de dames onder ons. Al ben ik er vrij zeker van dat de mannen het ook wel zullen herkennen.
De afgelopen dagen heb ik geïrriteerd en gefrustreerd doorgebracht. Ik voelde me slecht, mijn vriend deed vanalles dat me stoorde (hoewel hij niet anders deed dan anders) en ik voelde me een lelijke eend. Voel je het al aankomen? Eergisteren hadden we een mega grote discussie over het overmatig gsm gebruik van mijn lieve vriend. Hij speelt namelijk zo'n spelletje op zijn gsm en is daar constant mee bezig. Ik bedoel echt constant: in de zetel, op toilet, aan tafel, in de auto (als hij niet zelf rijdt toch), bij mijn vader thuis, bij zijn maten thuis,... echt de hele tijd dus. Het stoort me al 3 jaar en af en toe hebben we er een grote discussie over, geen ruzie want dat is het niet waard. Hij begrijpt niet wat hij misdoet, terwijl ik me steeds voel alsof ik niet interessant genoeg ben. Zowiezo heb ik er al een hekel aan wanneer mensen met hun gsm bezig zijn in een sociale context. Hoeveel vrienden ondertussen met iemand aan het sms'en zijn die er niet bij is, dat is gewoon absurd. Sinds wanneer is het oké dat de mensen met wie je face-to-face aan tafel of in de zetel zit, moeten wachten op een antwoord omdat je eerst wil antwoorden op je sms'je. Dat is NIET oké, even voor de duidelijkheid. Een vriendin verteld me onlangs nog iets dat me echt achterover deed slagen. Ze had een date met een goede vriendin van haar. Ze zagen elkaar niet vak, maar deden beiden de moeite om toch af te spreken en even bij te 'babbelen'. Ze hadden dus afgesproken na een tijdje en wat deed die vriendin? Niet zomaar sms'jes sturen naar god-weet-wie eigenlijk. Nee. Ze was aan het whats-app'en. En bij Whatsapp kan je toch ook spraakberichtjes versturen en ontvangen? Wel, tijdens het gesprek met die vriendin van me, zat ze steeds te luisteren naar de spraakberichtjes én antwoordde ze met een spraakberichtje. Dàt gaat toch een tikkeltje te ver, niet? Ik vind van wel.
Maar, om terug bij het moraal van mijn verhaal te komen. Vandaag heb ik mijn regels gekregen. Aha! Dat verklaart veel.
 "Wink"){kind=icon}
