Ik en mijn hoorapparaat.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In zomer 2005 naar de oordokter ging zei ze dat ik een hoorapparaatje zou moeten ik verschoot wel, ik wist niet dat zoo slecht hoorde! Toen praatte mama en de oordokter heel lang en ik moest buiten wachten.

Toen ik in het 5^de leerjaar  er voor de eerste keer mee naar school ging merkte iedereen het direct op. Ik vond het best vervelend als kinderen vragen ‘wat heb jij aan je oor?’

Meestal zucht ik dan en negeer ik ze maar als ze niet vreemd zijn dan leg ik het uit en wat ook vervelend is, is als ze, als ik is het niet aan heb, onnozel doen en doen hoor je ons wel nog en spreken ze expres duidelijk om te plagen.

Ik zit nu al in het 1^ste middelbaar, en voel nauwelijks het nog zitten en negeer anderen gewoon als ze er iets over zeggen.