Ik ben Ankee!
Ik ben een vrouw en woon in Oudenaarde (België) en mijn beroep is Student..
Ik ben geboren op 24/10/1991 en ben nu dus 33 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Danseen!.
Don't pretend,feel what's real!
PtiteZott
Ankee
10-02-2007
La Douce France 2006
ik van 21-30/08/2006 naar la douce france geweest. Toen ik me inschreef was ik niet echt overtuigd. Ik wou helemaal niet op kamp gaan. Ik wou thuis blijven en mij amuseren , naar feestjes gaan + ik wou feest i/h park niet missen! Maar dat was tegen de wil in van mijn mama. Ze wou dat ik eens iets nuttig zou doen id vakantie. Zogezegd, zogedaan. ze schreef me in. Uiteindelijk bleek dat er wel heel veel mensen mee gingen die ik goed kende. Gelukkig maar dacht ik. Toen het dan eindelijk zo ver was, begon ik er heel veel zin in te krijgen. Iedereen begon tegen me te babbelen op msn, en ze vroegen me of mijn valies al gemaakt was. ik antwoorde van ja. Die avond , om 21.00 was het zover! Alle jongeren voor DIE kwamen toe. Ik begon iedereen van kop tot teen te bekijken( de mensen die ik niet kende tenminste) Ik stapte op de bus, en ik was niet afgesproken om naast iemand te zitten. Dus het was al paniek in mijn hoofd. Ik ging de trap op naar boven. Daphné , Alies & Johannes zaten al reeds op de achterbank. Ik vroeg of er nog plaats vrij was en Daphné antwoorde mij van ja, dus ik ging daar gaan plaatsnemen. Dan was het moment aangebroken dat ik afscheid moest nemen van mijn geliefde vader & moeder. Ik zwaaide nog even, en al vlug waren we de hoek om. Ik & daphné begonnen tegen elkaar te praten, en het was direct heel leuk. Voor mij zaten Charlotte & joni, naast mij daphné, Alies , johannes en nele. En schuin voor mij, Amélie en Annelies. We maakten heel veel plezier en maakten domme grappen! Het was hilarisch! Dan hadden we het idee om kennis te maken met iedereen id bus. Want de meeste kenden we niet. Daarna, toen we bij iedereen waren langsgeweest, had iedereen al door, dat we heel spastisch waren! Die nacht heb ik maar nauwelijks een uurtje geslapen. Omstreeks 11uur waren we eindelijk aan onze kampplaats aangekomen. Het zag er heel gezellig & mooi uit. Een fantastisch uitzicht op de 'simba'berg, een gigantisch grasplein voor ons alleen, en een zalig zwembad. Die namiddag hebben we kennismaking spelletjes gedaan, maar veel maakte het niet uit, want steeds opnieuw vergat ik de namen. Toen de avond viel, gingen we naar onze kamers. Joni, Alies, Daphné,Charlotte,Evelyn,Annelaure,Amélie & ik deelden een kamer, Nummer 11 namenlijk. veel hebben we die nacht niet geslapen, het was gewoon zalig! Toen het ochtend werd, kwamen onze lieve moni's ons wekken. Het was nog maar 8u30 en we moesten al opstaan. Ik keek door mijn oogspleten, en zag dat de zon al scheen. Het ging heel warm worden. Na het ontbijt was het tijd om te gaan kajakken. Hilarisch gewoon! :D id voormiddag zat ik bij evelyn in het bootje, id namiddag bij johannes. De tweede dag, gingen we naar montelimar. Een fotospel spelen. ik heb me nogmaals heel goed geamuseerd. De dagen vlogen voorbij. En voor ik het wist, was de laatste dag aangebroken. Het was fuif en we feestten door tot in de vroege uurtjes. We hebben de jongens, ng een nachtelijk bezoekje gebracht. En ik heb me ngmaals ziekgelachen! Toen we wakker werden, beseften we dat het de laatste keer was dat we in ladoucefrance waren. Met tranen id ogen namen we afscheid van ons zalig goed hotel. We gingen nog een pizza eten, en dan namen we de bus naar huis. In de terug reis heb ik alleszins beter geslapen dan tijdens de heenreis. Toen we dan eindelijk terug in oudenaarde centrum toe kwamen, was het dan tijd om afscheid te nemen van mijn geliefden. Ik kon wel in tranen uitbarsten. Ik zou ze heel hard gaan missen. Maar ik wist dat ik ze op 07/10 zou gaan terug zien! dan was het namenlijk kamp reünie. er werden knuffels en kussen uitgedeeld en al rap zat de sfeer er weer in!
Vandaag de dag is het zaterdag 10 februari. En ik verlang nog steeds naar de tijd van toen. ik heb heimwee, heimwee naar toen.
Mijn vrienden & ik zijn vorig jaar van 21-30 augustus op kamp geweest. Namenlijk naar Ladoucefrance. Het was er zalig! En het is ook daarom dat wij allemaal waren afgesproken om in 2007 opnieuw op kamp te gaan. Naar italie dus. Op 12januari konden we ons allemaal inschrijven. Het mindere plezierige was dus, dat er maar 54plaatsen waren. Dus het was al op voorhand heel erg stresserend. Toen het dan eindelijk 12januari was, ben ik om 7u30 naar mijn computer gevlogen om mij zo rap mogelijk in te schrijven! Spijtig genoeg was dit nog niet mogelijk. Het kon maar vanaf 8u30. En dan was ik namenlijk op school. Toen ik om 10uur dan pauze had, Ging ik naar mijn geliefde vrienden en ze zeiden me dat ze al ingeschreven waren. Dus ik dacht dan, laat ik dan ook maar bellen naar mijn mama, en zeggen dat ze moet bellen naar de christelijke mutualiteit. Ik was net van plan om te bellen, toen ik een bericht kreeg van mijn Jasmine. Ze wist me mee te delen dat er al een wachtlijst was(= volzet) Ik ben in paniek gaan bellen naar mijn mama! Ze heeft mij dan onmiddelijk op de wachtlijst gezet. Het mindere was natuurlijk dat onze hele groep gesplitst was. Ik kon wel in tranen uitbarsten! Mijn vrienden zouden zich amuseren, en ik zou thuis blijven. 2 weken lang heb ik er van wakker gelegen. Tot mijn Jasmine mij wist te zeggen dat ze telefoon had gekregen , dat ze meekon naar italië! Het erge was, dat ik, die uren vroeger op de wachtlijst stond, geen telefoon had gekregen. Ik begon helemaal door te draaien. het kon toch niet, dat iedereen meekon, ook diegene die zoo veel later op de wachtlijst stonden. Al wenend belde ik naar jasmine. Ze wist me te troosten,maar lang duurde het niet. Een halfuur na dat ik de telefoon had neergelegd, kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik had er met mijn mama over gepraat, en we hadden besloten , dat zij de volgende morgen zou bellen naar de C.M! Ik stond 's morgens op, met de gedachte dat ik niet mee zou kunnen. Ik ging naar school, En tijdens de les wiskunde kreeg ik een sms'je. Het sms'je kwam van mijn geliefde moeder. Ze had er namenlijk voor gezorgd dat ik mee kon naar italië! Ik was gelukkig! Ik kon wel wenen van blijdschap! Toen ik het nieuws vernomen had, heb ik meteen een bericht gestuurd naar iedereen! We waren allemaal opgelucht, En we kijken nu vol vreugde uit naar ITALIË.
