MOETEN
Zijn we vrij of staan we onder dwang?

Het thema van deze nieuwsbrief is moeten.
Ja, dit onderwerp riep de nodige discussie bij ons op.
Moeten wil ik niet, zegt Iris, want ik wil vrij zijn en zelf kunnen kiezen. Dymph zegt dat er situaties kunnen zijn waarin je dingen zult moeten.
We moeten vaak nogal wat, toch? We moeten werken (zie m'n vorige brief over stoppen met werken). We moeten trouw zijn. We moeten luisteren naar onze baas. We moeten ons aan onze afspraak houden. We moeten ons huis of huur betalen. We moeten ons aan ons contract houden enzovoort.

Moeten raakt aan begrippen als straf en beloning.
Als je niet doet wat je moet doen krijg je straf. Als je het wel doet wordt je beloond.
Kirschner schreef eens over vrijheid: ‘Vrijheid is in ketenen ronddansen.' Ik denk dat een moeten een (zware) druk op de ander kan leggen. Manipulatief kan zijn.

Elk moeten roept bij mij spontaan de vraag op: van wie en waarom? Misschien staan we wel heel snel klaar om te zeggen wat de ander zou ‘moeten'. Mischien is er meer afstemming nodig over: wil die ander dat ook (nog) wel?
Mensen steken hun hoofd naar mijn oordeel vaak zelf in de strop. Men wil vrij zijn, maar gaat wel hoge leningen aan voor bijvoorbeeld een nieuwe auto of (te hoge) hypotheek op een huis. Ja, hoeveel vrijheid houd je dan over? Tegelijkertijd kan, wat we vandaag in vrijheid kiezen, morgen een last voor ons worden.

Ikzelf denk dat met name in de intermenselijke betrekkingen een blijvende afstemming op de ander nodig is.  Iemand niet zondermeer vast nagelen op: je hebt het gezegd dus nu moet je, hoezeer we dit zelf wellicht nodig hebben. Ik denk dat het aanbeveling verdient te verfiëren of de ander zich nog steeds content met z'n toezegging voelt. Dit zou wel eens heel wat echte communicatie kunnen toevoegen.
Soms ligt de verantwoordelijkheid, denk ik, ook bij jezelf. Als ik iets niet wil, ‘moet' ik daar dan zelf ook niet een conclusie uit trekken? Als ik werk ‘moet' doen wat me niet bevalt, kan ik dan niet beter een andere baan kiezen? Dymph ziet hierbij het spanningsveld dat je soms iets moet doen om te bereiken wat je wilt. Ik denk dat je altijd voor de vraag staat of je daarmee leven kunt, of de situatie voor jezelf in balans blijft. Ik denk dat er geen automatisme past, maar een constante afstemming.

Bij de eerste kaart zien we in de afbeelding niet alle drie hetzelfde.
We zien:  .  Weg, splitsing (een persoon die moet kiezen welke kant hij opgaat)
               .  Vagina

Weg: Niemand kan zeggen welke kant je uitgaat. Welke kant je ‘moet' nemen in het leven. Soms ga je wel eens door engere stukken om iets weids te kunnen zien. De meest eenvoudige weg kan ook een saaie weg zijn. Overigens kun je ook terugkeren en alsnog een moeilijkere weg nemen.
Vagina: Roept associaties op met seks ‘moeten' hebben. Hoezo ‘moeten', geldt ook hier vinden we. Er kan druk liggen in verwachtingen en wensen die we hebben. Als we van onze partner seks verwachten, want zo ‘hoort' of ‘moet' dat nu eenmaal, leggen we enorme druk op de relatie. Alhoewel de wens naar seks sterk kan leven geldt ook hier dat een constante afstemming nodig is. Zonder die afstemming kan het ‘moeten' hebben van seks een manipulatie zijn die de relatie zelfs kan doen ontploffen.

Bij de tweede associatie zien we: . Zweep
                                                    . Slang

Zweep. Roept associaties met straf op. Je moet iets doen, anders krijg je straf.
Als je je huiswerk niet maakt krijg je strafwerk. Alleen als je iets voor jezelf doet kan iemand gemotiveerd blijven, veronderstel ik althans. Iris vindt dat ze haar eigen verantwoordelijkheid heeft en wil daarin zelf kunnen kiezen. De leraar moet zich er maar niet zo druk over maken.
Het geven van straf is verticaal. De ene mens plaatst zich boven de ander. Oefent macht uit. Ik denk dat dit slecht motiveert en mensen hieraan zullen proberen te ontsnappen.

Dymph ziet bij slang (stofzuigerslang) het huishouden ‘moeten' doen. Een huis moet schoon zijn. Het huis schoonhouden heeft ze los gelaten en daarvoor in de plaats is gekomen: zo schoon als ik het zelf wil. Ik vind het geweldig dat ze dit zo kan zien. Er is heel wat dat we onszelf kunnen opleggen, of laten opleggen natuurlijk.

Op de derde kaart is een speeltuin te zien, met glijbaan, schommel en kinderen.

Moeten kinderen samen spelen? Verwachten papa/mama dat? Jij moet me duwen.
De kaart roept ook een onbekommerd genieten op. Sensatie van schommelen. Een gevoel van vrij zijn.
Misschien is het een idee ons zo nu en dan als ‘kind' te gedragen en nog eens te genieten van die schommel. Zal ik dan even een duwtje geven?

© Arnold Spijker

05-05-2006 om 12:18 geschreven door psychocurientie  

Haat en liefde. Is er nog leven na de haat?

‘Geen macht in de hele schepping is groter dan de liefde’.

Deze keer spelen we het spel met z’n drieën: Dymph, Iris (mijn dochter van 16) en ikzelf.

Het thema is: HATEN. Iris vond het spel zo leuk, dat we ook alvast het thema voor de volgende keer hebben gespeeld. Dat thema wordt moeten, waarover we een zeer boeiende discussie kregen, maar daarover de volgende keer meer.

Haat, woede, ze zijn actueel op dit moment, vinden we. Bijna om moedeloos van te worden. We hebben het over de problematiek tussen de ‘moslims’ en de ‘westerse wereld’ en zien haat en woede ruim vertegenwoordigd, waarbij beide partijen sterk overtuigd lijken te zijn van hun eigen waarheid.

Is er nog hoop op een wereld waar ruimte is voor liefde? Ik denk dat Dostojevski gelijk heeft als hij de hel ziet als het lijden van mensen die niet kunnen liefhebben. Is er nog ruimte voor liefde? Hoe snel schieten we niet in patronen van woede, intolerantie en ook haat.

Ik ervaar woede vooral als (tijdelijke) onmacht of frustratie. Haat als het verliezen van het contact met jezelf en anderen, als een onmogelijkheid liefde te ervaren en te geven. Haat heeft misschien ook wel met angst voor het onbekende, het andere te maken, opperen Dymph en Iris. Ze vinden ook dat ieder mens en maatschappelijke groep ruimte voor zichzelf nodig heeft. De spanning tussen bovengenoemde groepen zou dan berusten op het feit dat die ruimte er onvoldoende is. Ik kan het met het tekort aan ruimte eens zijn.

Ik zie angst als basis van vrees voor het onbekende die als een bestaansbedreiging wordt ervaren, als levensangst.

Haat is een negatieve energie, waarbij jezelf ook slachtoffer wordt.

Ik ga er vanuit dat aan de basis van haat en woede pijn en onmacht ligt. Misschien reflecteert deze pijn zelfs wel aan een van de eerste trauma’s: het geboorte trauma. Ikzelf denk dat er pas dan ruimte voor liefde is als we erin slagen om de ander ruimte te geven zijn (levens)pijn te uiten. Om zo de weg vrij te maken naar levensvreugde en levensacceptatie.

Haat lijkt mij een vorm van kokerkijken, een fixatie die weleens veel te maken zou kunnen hebben met hoe je kijkt en wat je als waarheid ervaart. Misschien is haat zelfs niet meer dan een symptoom, waarbij de uitdaging dan is te ontdekken welke èchte oorzaak daarbij dan een rol speelt, denk ik dan. De problematiek van een fixatie op waarheid lijkt me ruim vertegenwoordigd in bovengenoemd conflict. Wil je meer lezen over waarheid en hoe betrekkelijk waarheid is dan verwijs ik je naar Han Leuven in z’n spirituele boek: ‘Naar een ruimere waarheid’. Dit boek is bij onze uitgeverij verkrijgbaar en ik kan het je van harte aanraden.

De eerste associatie is pijn doen, straffen

Als je iemand haat ga je die ander pijn doen, meent Iris. Ikzelf zie het meer zo: dat je zo gefixeerd bent op je eigen waarheid dat je niet eens meer in de gaten hebt dat je pijn doet.

Bij straf zien we met z’n drieën een probleem ten opzichte van de vrije meningsuiting. Of je nu jezelf of een ander straft, beide hebben een element van dwang in zich.

In hoeverre zijn we in staat de betrekkelijkheid van onze eigen waarheid te zien? Ikzelf probeer vooral te leven vanuit het eerste tao van Lao Tze: elke tao die benoemd kan worden is niet de echte tao. Of vrij vertaald: Elke waarheid heeft veel meer kanten dan jij kan bedenken, dus wees even voorzichtig als je iets met stelligheid meent te weten. Je zou wel eens met een eigen dogma bezig kunnen zijn.

De tweede associatie is: mierennest; samen aan het werk

Als we samenwerken kan er begrip ontstaan. Mensen die samen op weg zijn, kunnen op weg zijn naar hetzelfde doel. Groepen vormen eenzelfde doel, waarin haat minder aanwezig is. Ikzelf heb het gevoel dat het ook gaat om het geven van ruimte. Ruimte aan jezelf. Ruimte aan de ander. Als we erin slagen daarbij het anders zijn van onze partners niet als bedreigend te ervaren, blijft harmonie en communicatie open en mogelijk.

In dit spel had ik ieder geval het heerlijke gevoel in een mooie communicatie met m’n dochter te zijn over niet de eerste de beste thema’s. Ja, dat samen spelen (zie vorige brief) is zo gek nog niet, denk ik dan.

Derde associatie: ruzie of eeuwige liefde

‘Geen macht in de hele schepping is groter dan de liefde’.

In een ‘eeuwige liefde’, voor zover die zou kunnen bestaan, sluit je je niet af maar blijft er ruimte voor de ander, zegt Dymph. Oudere mensen kunnen samen terug zien op wat ze samen mee maakten en hopelijk kunnen ze ook zeggen: we hebben het samen goed (gehad). Ik denk dat ruimte en voortdurend gesprek liefde kan laten stromen. Soms zullen we naar ik meen onvermijdelijk (tijdelijk) te maken krijgen met woede of ergernis, echter deze is door haar tijdelijkheid geen bedreiging voor begrip en liefde. Als liefde tussen ons speelt krijgt haat geen blijvende kans.

Ik denk dat alleen gesprek, begrip en ruimte, haat kunnen overbruggen.

Laten we beginnen in het klein. Direct in onze eigen omgeving. Meer ruimte en begrip voor elkaar, meer gesprek met elkaar. Dat zou al een hele stap zijn.

 © Arnold Spijker

Naar een

ruimere waarheid

In dit boek laat Han Leuven je de betrekkelijkheid van waarheid zien.

Hij verduidelijkt dat de waarheid van vandaag niet per se die van morgen hoeft te zijn. Dit boek wil lezers stimuleren om hun eigen unieke leerweg te gaan in het verruimen van de waarheid over zichzelf. Het moedigt aan om deze weg in alle vrijheid en in een geheel zelf bepaald tempo te gaan, zonder inmenging van zogenaamde waarheidautoriteiten.

Een boeiend en spiritueel boek.

Maak € 12,50  over  op rekeningnummer: 3376.26.618

tnv Merlin - Postbus 13 - 5580 AA  Waalre

voor België - rekeningnummer: 320 0367998 50  - tnv Uitgeverij Merlin - te Bilzen

Onder vermelding van uw adres en  het  ISBN nr.: 90-8563-001-0

04-04-2006 om 18:08 geschreven door psychocurientie  

Kunnen we onszelf zijn? Of spelen we een spel, een rol?

Wil je nadenken over jezelf en de rollen die je speelt in het leven?

Speel dan mee.

Het thema van dit artikel is SPEL. Ik behandel drie associaties

die ik via een spel kaarten trek.

SPEL

Dit thema trok ik als hoofdkaart.

Toevallig? of juist niet?

Ja, het woord ‘spel’, hoe vatten we dat op, letterlijk of figuurlijk?

Gaan we een spelletje doen? Of leggen we de nadruk op het feit dat er in het

leven veel ‘spel’ is; er heel wat rollen gespeeld worden,

in plaats van onszelf te zijn?  Voor de duidelijkheid zal ik, als ik hieronder

het woord ‘spel’ figuurlijk bedoel, in de zin van een rol spelen, het woord

tussen aanhalingstekens zetten.

Moet u bij een spel winnen of mag u ook verliezen van uzelf?

Misschien is alles wel spel? Spelen we onze rol als zoon, dochter, vader,

moeder, werknemer, werkneemster, partner enzovoort? Spelen wij een vrij ‘spel’? 

Of is het probleem, hoe word en blijf ik ècht mijzelf?

In hoeverre kunnen we ontkomen aan ‘spel’?

Weten we het trouwens wel altijd als we ‘spelen’?

Ja, spel roept misschien meer vragen op dan antwoorden.

Grappig hè, hoe een spel serieus kan worden, althans dat hoop ik dan maar.

1. De eerste associatie is: Persoon _ personen.

Welk ‘spel’ speelt u als persoon? In de inleiding zei ik het al even.

Of speelt u misschien zelfs meerdere personen, zoon of dochter, werknemer enzovoort?

Bent u zich daar ook bewust van als u zo’n rol speelt? En wilt u dat eigenlijk wel?

Gaat het er juist niet om contact te leren leggen met onze bron, ons hart?

Want ik denk dat ons hart zuiver is en dus geen ‘spelletjes’ speelt en dus ook niet blij

wordt van al die ‘spelletjes’. Als wij ‘spelletjes’ spelen met onszelf of anderen verliezen

we zelfs het contact met ons hart en zo vergeten we wat we eigenlijk echt willen. Mensen

beoordelen ons op hoe wij ons presenteren. Op onze kleding en de kleuren die we dragen.

Maar wat zien mensen dan ècht van ons?

Hoe meer je ‘speelt’ des te minder iemand ziet hoe je werkelijk bent, denk ik.

2. De tweede associatie is Circus.

In een circus laten we ons vermaken. Men laat de dieren kunstjes voor ons doen.

Hoe vindt u dat? Spelen de dieren daar ook een spel?

Of wordt er met ze gespeeld of gesold misschien?

Mijn partner Dymph komt met de associatie ‘gareel’. Ja, dat vind ik een mooie.

Dieren moeten in het gareel lopen. Hoe vaak ‘moeten’ wij ook niet in het gareel lopen?

Maar realiseert u zich wel dat hoe vaker u zichzelf in het gareel dwingt des te meer u

het contact met uw bron, met uw passies verliest.

Dit betekent voor mij niet dat ik voorstander zou zijn van onaangepast gedrag of zo.

Nee, zoiets zie ik uiteindelijk ook alleen maar weer als een bevestiging van wat

men van ons wil, zij het dan als een negatieve bevestiging.

Misschien moeten we leren in dit soort omstandigheden te concluderen: ik hoor hier

niet thuis of misschien zelfs, hier wil ik niet thuishoren.

3. De derde associatie is: Naakt.

Waar denken we aan? Aan onderzoek? Aan seks? Naakt betekent voor mij dat je niets

van je lichaam verbergt. Durven wij ook zo geestelijk naakt te leren staan?

Niets meer te verbergen hebbend? Wat de seks betreft, welk spel zien we daarin?

In de Bijbel heet het in Genesis: “Gaat heen en vermenigvuldigt u”. Ik meen te mogen

vaststellen dat dat aardig gelukt is. Ik denk dat seks een onvoorwaardelijk deel

uitmaakt van het leven. Het lijkt mij een groot risico als patnerkeuze als een soort

handelsovereenkomst wordt gehanteerd. En met wie wij dan vervolgens seks moeten hebben

uit een of ander economisch belang.Ik ben soms verbijsterd om te horen om welke

(zaakvreemde) redenen iemand bij ‘n partner is. Ik noem er even twee:

Ik ben blij dat ik eindelijk het huis uit kan. Of: ik moet nu wel trouwen,

want het wordt tijd dat ik een kind krijg, anders ben ik te oud.

Maar liefde? Is liefde ‘spel’? Ik mag hopen van niet.

Er zijn minimaal twee soorten liefde te onderscheiden.

1. Eros, die slaat op de erotische liefde.

Hoe vaak lijkt het daar in deze maatschappij niet om te gaan.

Men vindt deze of gene aantrekkelijk en ziet er wel wat in en men wil wel wat.

Ik vind dat erg dicht liggen bij “Gaat heen en vermenigvuldigt u”.

2. Agape, die meer slaat op spirituele liefde.

Er wordt aangenomen dat na een eerste fase van verliefdheid een fase van liefde

tot de ander kan groeien. Ikzelf denk dat hoe minder ‘spelletjes’ je speelt, om even bij

het begrip spel te blijven, des te meer ruimte er is om (spirituele) liefde te laten groeien.

Het is een fase die de nodige tijd vraagt.

Partners zullen elkaars naaktheid in lichamelijk en geestelijk opzicht kunnen leren zien.

Daar is durf en geduld voor nodig.

Echt spel lijkt me ook best belangrijk. Samen een gezelschapsspelletje spelen kan toch heel fijn zijn.

Ik las gisteren nog een mooi boek: Australië op blote voeten van Marlo Morgan.

Erg boeiend geschreven, vind ik. Een boek met een spirituele boodschap. Ik kan het je van harte aanraden.

 Ze beschrijft er een paar maal een situatie in, waarbij de volwassen Aboriginals met elkaar spelen.

Dat zouden wij misschien ook wel eens vaker kunnen doen.

Maar het spelen van ‘spelletjes’ met elkaar, zouden we dat maar niet wat minder doen?

Het wordt tijd om voor ons hart te gaan, voor onszelf. Daar zelf verbinding mee te maken en de ander

daar eveneens verbinding mee te laten maken. Daar passen geen vreemde ‘spelletjes’ bij.

Ik denk niet dat dit een simpele opgave zal blijken te zijn.

© Arnold Spijker

08-03-2006 om 22:04 geschreven door psychocurientie  

05-02-2006 om 00:00 geschreven door psychocurientie  

Psychocurientie
Wat is psychocuriëntie
Psychocuriëntieve gesprekshulp en filosofische counseling zijn bedoeld voor iedereen die zorgen heeft en al heel lang zoekt naar een vorm van hulpverlening die niet psychotherapeutisch is.
Uitgangspunt van deze methodiek is dat zij zich richt op de geestelijk gezonde mens.

Het begrip zorg Levensproblemen en zorgen kunnen vanuit verschillende invalshoeken worden benaderd:
1. psychotherapeutische hulpverlening als geestelijke gezondheidszorg
2. pastorale of humanistische hulpverlening als levensbeschouwelijk zorg
3. Psychocuriëntieve en filosofische counseling als geestelijke hulp en welzijnszorg die niet levens- beschouwelijk of psychotherapeutisch is.

Psychocuriëntieve gesprekshulp
In de loop van ons leven worden we soms geconfronteerd
met problemen en situaties die niet eenvoudig zijn op te lossen
of mee om te gaan.
De psychocuriëntoloog kan in zo’n geval hulp bieden.

Door de herhalingen in je leven te bekijken en de daarachter liggende hapering te verhelderen ben je instaat een andere, nieuwe levenshouding en reactie te kiezen die de weg vrij maakt naar een nieuw en gelukkiger leven.
Psychocuriëntie is een methode waarin je leert je cliënt en jezelf los te maken van vooroordelen, beelden en overtuigingen.

In de psychocuriëntie gaan we  er vanuit dat het deze vooroordelen, meningen of beelden zijn die je belemmeren vrij te zijn.
Je vooroordelen en beelden zorgen ervoor dat je tegen dezelfde problemen en situaties op kan lopen. Ze zijn als het ware onderdeel geworden van je levensfilosofie. 
We leren in workshops en in de praktijk onze uitgangspunten tussen haakjes te zetten en daar opnieuw naar te kijken. Dat doen we zonder dogma's of vooroordelen.

De psychocuriëntieve praktijk methodiek richt zich op de eigenlijke hapering die achter of onder de klacht licht.
We noemen dit ook wel: specifiek causaal. Zie ook klacht en hapering.

De psychocuriëntoloog is deskundig in het omgaan met wezenlijke en diepgaande zorgen.
Meestal wordt een beroep op hem gedaan, wanneer er in het dagelijks leven iets hapert. Weliswaar kunnen veel klachten tijdelijk met medicijnen worden gedempt of weggenomen, maar die veranderen niets aan de oorzaak daarvan.
Daarom kan het van belang zijn er eens met een psychocuriëntoloog over te praten. In het psychocuriëntieve gesprek evalueren we hoe u op een andere manier belangrijke beslissingen in moeilijke en stressvolle situaties kunt nemen.
Doelstelling hierbij is dat u wordt geholpen zicht te krijgen op uw eigen probleem, op uw situatie en op uzelf.
De psychocuriëntieve hulp werkt bevrijdend door een nadere, onderzoekende kijk op de zaak.

In de psychocuriëntieve methodiek voornamelijk gehandeld en geredeneerd vanuit het hier en nu. In zogenaamd onbewuste aandriftsmotieven of het verleden zijn we minder geïnteresseerd, omdat hier veelal weinig echt vast staat of wetenschappelijk zeker is en we het daarom te suggestief vinden naar onze cliënt.

Ik zelf ga er vanuit dat er veel schroom past in wat we zeker menen te weten. Ik meen dat er erg weinig echt vast staat en hanteer in dit opzicht het eerste tao van Lao Tze: "Elke tao die benoemd kan worden is niet de echte tao" of in mijn eigen woorden: Elke waarheid die we menen met stelligheid te kunnen omschrijven is nooit volledig. Er blijft altijd nog veel meer te zeggen. 
Binnen de psychocuriëntieve methode willen we de mens horizontaal, als gelijkwaardig aan onszelf benaderen en dus niet als een soort beterweters die in staat zouden zijn een mens te classificeren. Een houding die naar mijn oordeel door heel wat therapeuten veel te gemakkelijk wordt aangenomen. 

Gespreksdoel is om door zelfkennis uw motieven te leren begrijpen en herkennen, uw overtuigingen te heroverwegen, uw doelen te veranderen en te bereiken en gemoedsrust te vinden.

23-01-2006 om 18:08 geschreven door psychocurientie  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door psychocurientie