Er zijn nu 6 maanden voorbij.  Ik voel mij rot door deze collocatie.  Ik kan maar niet begrijpen dat mensen zich het recht toeëigenen om over mensen te beslissen zonder deze te kennen.  Het geeft alleen maar weer wat voor emotioneel arme wezens ze zijn.  Ik kan alleen maar neerkijken op mensen die anderen colloceren!  Zij laten toe dat er een wettelijke verantwoorde vernedering plaatsvind!  Voor de gecolloceerde geeft dit een druk.  Je stuit op onbegrip door de omgeving.  Velen willen niet verder zien dan hun neus lang is!  Je hebt het allemaal zelf gezocht maar wat de aanleiding is daar hebben ze geen oor voor.  De omgeving durft nog te reageren van je hebt het zelf gezocht, er zijn er zoveel die gecolloceerd worden, verdiende straf, je had toch vrijheid, ......
Zolang er geen openheid bestaat zullen nog vele mensen de dupe worden van dit machtsmisbruik! Iets anders is het niet.
Als gecolloceerde ben je niet in staat om nog een normaal leven te leiden en vooral niet met diegene die je dat heeft aangedaan.  Een huisdokter die je vertelt dat het tijd wordt dat je verder gaat met je leven en hulp moet zoeken.  Die hulp die je moet zoeken is door hun onverantwoorden handelswijze en hun blindheid want als je vraagt of het iets heeft uitgehaald zal deze niet toegeven.  Ah neen, dat is gezichtsverlies, toegeven dat je erger toegekadeld bent dat kan niet maar door hun onmenselijke bijdrage moet jij veel geld uit geven.  Onmenselijk omdat ze je als mens opzij schuiven en vinden dat het beroepsgeheim zelfs niet meer moet gerespecteerd worden.  Ook begrijpelijk want de arts wil geen klanten verliezen en praat in, want mondig genoeg is deze, op die die de collocatie is  vraag stellen zodanig dat de gevolgen ervan niet worden gezien en erkend!
Het is vreselijk zo te moeten leven, beschaamd en een enorme innerlijke pijn dat je als een zwakzinnige bent behandeld.  Je denkt dan dat dit stopt maar neen, ze blijven zich veroorloven dat er achter je rug mag bepaald worden hoe je verder moet, en dat het tijd wordt je erover te zetten. Maar niemand heeft mij tot nu toe gevraagd hoe ik het ervaren heb, hoe ik leef nu.  Je staat er mee op en je gaat ermee slapen.  Alleen sta je er, ,niemand die durft onder ogen zien welke innerlijke schade is toegebracht.
Hoe kunnen zulke mensen denken dat collocatie een noodzaak is en een hulp, hoe durven ze denken dat de gecolloceerde dit zomaar opzij zet en de mens bedankt en dan nog respect hebben voor zulke individuen.  Mijn leven is niet wat het moet zijn gewoon omdat ik mij niet meer als mens een gelijke voel;  Je bent uit het normale leven uitgerukt, niemand betrekt je nog ergens bij je weet niet wat er in je gezin gebeurt, bezoek van eigen kinderen wordt ontzegd en dan moet jij nog met die personen verder leven !!!!! Dit vergeef je hen nooit!! zij hebben dat RECHT niet om de menselijke waarde af te nemen!!!!!
Hoe zij nog met opgeheven hoofd durven rondlopen, het is schandelijk!!!!!

21-10-2008 om 18:40 geschreven door gig  

Een collocatie heeft een enorme inpact op uw leven, je moet verder met dit etiket op u gekleefd en het geeft je een schaamtegevoel.  Je hebt geen beslissingsrecht meer en de familie ook niet.  Ouders, zusters,  kinderen niemand!!!  De huisarts en mijn man hebben deze beslissing genomen zonder mijn famillie erbij te betrekken!!!!!!!!

Je wordt onmondig gemaakt!

Je wordt achter slot en grendel gezet voor zeven dagen zonder inspraak. Als patient word je niet gehoord.  Er wordt geen rekening met uw mening, gevoelens gehouden.  Na zeven of tien dagen moet je voor het vredegerecht verschijnen.  Er zit de rechter, zijn griffier en dan een arts die je niet kent met een dossier over je waarvan je niet weet hoe hij dit heeft samengesteld of waar hij zijn informatie haalt.  Deze beslissen dan, op de voor jou ongekende gegevens, tot verplichte opname beginngend van veertig dagen.

Je  benteen bedreiging voor jezelf en niet in staat om kinderen op te voeden en een normaal leven te leiden in de maatschappij. (Het ergste is dat ik het slachtoffer ben en wordt opgesloten en dat diegene die mee verantwoordelijk is voor deze situatie vrijuit gaat.  Hij voelt zich in zijn gelijk gesteld door arts, wet en zelfs advokaat wat hem natuurlijk een gevoel geeft dat hij juist gehandeld heeft.)

Voor je de instelling in of uit gaat moet je twee gesloten deuren passeren.  Rondom de buitentuin staat een hekken, er is een binnenplaats waar je op de muren moet zien, de ramen die je kon openzetten zijn dertig centimer breed, als je wat nodig hebt moet je als een klein kind kloppen, wachten tot ze tijd hebben en met een schijnheilige aub vragen wat je nodig hebt en dan is er nog de vernedering van de  schoolgaande jeugd die voorbij fietst en roept :”hier zitten de zotten”. Het is normaal dat een mens uit dit gebouw wil ontsnappen.  Al je vrijheid (zowel op mentaal vlak als op gaan en staan waar je wil) wordt u afgenomen.

Wanneer er dan toch een gecolloceerde ontsnapt dan wordt je gezocht door politie en geboeid teruggebracht.

Het is ook niet verwonderlijk dat een persoon uiteindelijk toch voor de zelfmoord kiest want de juiste hulp is er niet en je voelt je verloren. Geen fabeltje waar gebeurd.

De medepatiënten waren allemaal met uiteenlopende problemen : autisme (met kans een kopstoot te krijgen) alcoholisten waarvan het zenuwstelsel is aangetast, verwarden die niet meer wisten wat ze uitkraamden, mensen die geen hygiëne kennen, anderen die u afdreigden tot verkrachting, één die messen uit de keuken stal, mensen met hoogmoedwaanzin en godsdienstwaanzin. Daar zit je dan tussen met een depressie.  Zelfs werden er jongeren van 17 en 19 jaar geplaatst tussen zulk een samengestelde groep.

Enkelen zaten er helemaal niet op hun plaats.  Een opmerking over zelfmoord, een uitbarsting bij de politie was genoeg om hen in de instelling te plaatsen met een dreiging van collocatie boven hun hoofd.  Tien dagen een normaal persoon om mee te spreken want gelukkig voor hen beslist het gerecht om niet over te gaan tot een verplicht verblijf van veertig dagen.

Wanneer je niet aan de regels houdt, dan wordt je de isolatiecel in gestoken. Dit is een kamer met een bed. Afhankelijk  van wat je deed (personeel beslist) werd je aan bed vastgebonden. Dit ter bescherming van jezelf niet stilstaan hoe vernederend dit werkt.  Om het uur kwamen ze dan kijken en je lag daar als een dier in de dierentuin.  Geen mogelijkheid om naar het toilet te gaan : niet vastgebonden in een potje, vastgebonden laat maar lopen en dan lig je in je eigen vuil!  Eten heb ik daar niet gezien en hoe lang deze eenzame opsluiting duurt hangt weer af van anderen of anders gezegd tot je gekalmeerd bent of je braaf bent.

Het middageten werd op een kar in metalen potten binnengebracht. In de tijd van gezonde voeding : soep die lauw is en alle dagen hetzelfde aftreksel van groenten is, vlees op een hoop gesmeten (meestal gehakt op alle wijzen klaargemaakt die ze kennen, en als er dan eens een ander  soort vlees is, is dit te  hard gebakken) de aardappelpuree is een hoop in een metalen bak, de gekookte aardappelen en rijst worden  uit een plastiek zak op uw bord geschud en de saus heeft  altijd dezelfde smaak

Je mag je eten gaan halen aanschuivend in rij, zoals in de gevangenis en dan werd je eten op je bord gekwakt! Je bord zag er niet uit en over de smaak viel niet veel te zeggen.

Enkelen kenden geen tafelmanieren en daar zit je dan tussen (ongewassen mensen, onbetrouwbare en enkelen die het eten uit hun mond lieten vallen). De tafels zagen er niet uit na de maaltijd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er veel eten in de emmer ging.

De broodmaaltijd was al niet veel beter.  Het brood lag in plastiek zakken op de kar. Je kan wel tijdens het ochtend gesprek kiezen tussen beleg maar als je dan gaat eten zie je er niet veel van. Verdwenen door anderen die eerst aankwamen.  Dan was het maar confituur.

De plastiek zakken worden dan opengetrokken en er viel dan wel wat tegen de grond.

Koffie had wel de kleur maar de smaak? Al goed dat enkelen het idee hadden om oploskoffie te kopen.

Al uw vrijheid wordt afgenomen : 7 dagen mag je niet buiten, wel bezoek ontvangen: 1 uur,   Deze moeten dan ook de gesloten deuren door en telkens gingen die terug op slot m.a.w. uw kinderen bezoeken hun ouder zoals in een gevangenis (aan een tafel recht tegenover elkaar)

Na die zeven eerste dagen beslist het team of het kan dat je de instelling even mag verlaten met of zonder begeleiding.  En als het goed zit krijg je een uur uitgang.  Één uur van half een tot half twee.  Hoe neem je dit op “je mag eens buiten”.  Wat heb je er aan?  Thuis ga je en sta je waar je wil, daar beslissen ze of je vrij krijgt voor één uur. Je voelt je  nog minder dan een kind.  Als je op tijd binnen bent, want te laat betekent weer zeven opgesloten zitten ongeacht de reden, dan krijg je misschien twee uur en zo loopt dit ieder week op met een maximum van vier uur.  Niet leuk je leeft met een klok en angst te laat binnen te komen want dan 7 dagen achter slot. .......

De therapie bestaat uit knutselen, sport, tafeldienst, groepsgesprekken, individuele en muziektherapie.

Wil je niet meedoen dan is dat ook ok.  Therapeutische  gesprekken waren zeldzaam. Het eerste gesprek met de psychiater was ergens in de loop van de tweede week na je opname, door tijdsgebrek, en dan pas start het “echte werk”. Je krijkt een IBO (individuele begeleider) die je volgt, een pscychologische opvolging.  Dan moet je maar de pech hebben dat je IBO juist met vakantie14 dagen gaat en dat er geen vervanging is.  Psychologische gesprekken konden ook niet veel plaatsvinden. Mijn psychologe is goed.  Maar het ontbreekt haar de tijd om degelijk werk te leveren.

De psychiater was een assistent die er maar tijdelijk werkt, met geen levenservaring maar een enorme boekenwijsheid.  Wanneer hij het niet meer wist kwam de latijnse kennis boven. Bij discussies viel hij uit zijn rol tot zelfs dreigen met hardere maatregelen ( gevangenisstraf).

Lichamelijk wordt je onderzocht : je hart en hersenen maar een resultaat krijg je niet ook niet bij navraag.  Je weet van niets en alles draait eigenlijk om je.

Met andere woorden je dagen kropen voorbij, je wordt levensmoe, niemand die luistert alleen krijg je een portie wijsheid mee over je negatieve eigenschappen waar je moet aan werken. Hoe? ik weet het niet.  Alleen je voelt je als een slecht mens is er nog wat goed aub? Wat na die veertig dagen?  Daar heeft niemand antwoord op want verdere begeleiding moet je zelf zoeken als je  naar huis gaat. Na de veertig dagen, als je het geluk hebt geen verdere collocatie te moeten meemaken, stopt de begeleiding in het centrum.

Je wordt moe en verliest  veel lichaamsgewicht.  Mentaal ga je achteruit en naarmate de tijd voorbijgaat weet je het niet meer, je geraakt meer en meer verward, gefrustreerd. Je  trots en fierheid die je had verdwijnt.  Je krijgt een enorm gevoel van onmacht en woede.  Woede die vooral gericht is naar de mensen die u dit hebben aangedaan.

Wanneer het team van mening is dat je absoluut geen vooruitgang boekt beslissen ze om over te gaan tot verdere collocatie.  Deze is dan minimuum drie maanden tot maximum twee jaar.  Niemand heeft inspraak zelfs de patient niet.  Hoe alles verder verloopt wordt boven je hoofd beslist. Hierdoor voel je je als een nummer behandeld, niet als mens met goede en slechte kanten en recht op een menselijke behandeling.  

Het personeel is onvoldoende ingelicht over de gang van zaken.  Met resultaat dat je op verschillende  manieren de gang van zaken krijgt uitgelegd waardoor de angst opkomt van wat wordt het nu?

Gelukkig is er dan toch één iemand die de moeite doet om, wanneer je er zelf naar vraagt, een uitleg geeft die betrouwbaar is.

Ik bedank diegenen die me dit hebben aangedaan met name mijn man en huisarts. Ik ben mentaal op en de toekomst lacht me niet toe.  Het zou handig zijn, dat diegenen die van mening zijn dat een opname of collocatie de oplossing is, beter geïnformeerd zijn over de gang van zaken.  Zowel de wettelijke  als de menselijke kant. Of ga er zelf heen als patiënt dat is nog beter.

Het is een ervaring die je tekent.

Hoe zit het dan met je gezin.  Je bent een bezoeker tijdens je vrije uren.  Want veertig dagen zijn lang.  Zeker wanneer je enorm veel alleen hebt gedaan.  Het gemis van mijn kinderen is immens en dan mijn echtgenoot : hij heeft al die dagen veel gedaan voor hen.  Veertig dagen en ik negen jaar.  Ik deed uitstappen waar hij niet wou aan deelnemen, volgde de kinderen op met hun schoolwerk, hij als ik er eens niet was. Wel kon hij van uren wisselen voor anderen maar niet voor zijn gezin.  Dat is zijn werk. Ook niet als de kinderen ziek waren liet hij zijn hobby niet dan moest ik met het zieke kind langskomen  ook wanneer ons tweede kind geboren was moest hij de dag dat ik naar huis kon gaan voor zijn hobby wegen dat heeft hij dan ook gedaan.  Tweede keizersnede, een kind van 22 maanden en een pasgeboren kind en daar zat ik alleen in een huis met de slaapkamers op de eerste verdieping.  Ik had pijn maar moest het alleen af. Onder dwang van mij kon hij wel eens sociaal verlof nemen maar voor de rest regelde ik alles. 

Er moest eerst een drama zijn vooraleer hij besefte dat het ook anders kan.  Hij heeft tijdens die veertig dagen mij duidelijk gemaakt dat hij veel doet tijdens deze periode.  Moet ik daar rekening mee houden na negen jaar bijna alles alleen gedaan te hebben?

Nu is voor hem alles achter de rug en zegt hij na enkele maanden ben ik deze gruwel vergeten.  Neen dit vergeet je nooit!!! Het geeft je zodanig een gevoel dat je een misdadiger bent want de tralies en gesloten deuren blijf je zien en hij doet normaal omdat hij zich gesterkt voelt. Hij heeft, samen met anderen, juist gehandeld.  

Bedankt ik ben een crimineel!

07-10-2008 om 18:54 geschreven door gig  

Een gedwongen opname! Wat een ramp.  Het heeft een negatieve invloed op uw leven, werk en naaste personen.  De persoon die uw gedwongen doet opnemen heeft geen notie van de gevolgen.  Ik kan u verzekeren deze zijn nefast.  Zo is mijn leven gereduceerd tot niets.  Ik ben weggestoken geweest en heb daar een verschrikkelijke eenzame opsluiting doorstaan.  Ik ben uit mijn gezin weggerukt, heb geen enkele participatie meer mogen hebben en behandeld als een misdadiger.  Mijn man kwam mij amper bezoeken en liet alles maar zijn gangetje gaan.  Ik ben onterecht behandeld geweest en sta nu machteloos tegenover hem die mij dit heeft aangedaan.  Een gedwongen opname geeft een zekere macht aan de verzoeker en ik ben de ondergeschikte, afhankelijke en ben mijn plaats in mijn gezin kwijt, en in de maatschappij.  De angst, waar ik nu mee leef is ernorm.  Dagdagelijks vrees ik voor de opmerkingen.  Ik kan mezelf niet meer recht in de spiegel kijken.  Ik voel me een ex-gevangene die een misdrijf heeft gepleegd. 
De verzoeker daarentegen, gaat nog steeds met geheven hoofd door het leven.  Natuurlijk hij voelt zich oppermachtig en vind dat dit kan gebeuren.  Hij houdt geen rekening met het MENS zijn!!!!!!!!!!
gig

06-10-2008 om 03:17 geschreven door gig  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

06-10-2008 om 02:59 geschreven door