Enkele weken geleden is er de voorstelling van de nieuwe versie van pro cycling manager (2006/07) geweest ergens in frankrijk!! Ik heb voor jullie de eerste screenshot gevonden. KIJK GOED
Dus als je zin hebt om Tom Boonen opdrachten te geven en zijn ploegmaats voor hem te laten werken koop het spel dus enkel is het spijtig dat het enkel op pc bestaat en niet op andere machine, tog eb ek nog ne roddel gevonde op ne website :Pro Cycling Manager verscheen eerder al op de PC, en nu is het de beurt aan de PSP om je uit te leven in het wielrenners wereldje. Dit is recentelijk door de Franse ontwikkelaar Cyanide Studio's onthuld. Terwijl de PC-versie zich vooral richtte op het manager gedeelte, is het belangrijkste deel van het spel op de PSP op het racen gericht.
Het wintersportseizoen staat voor de deur en skiënd Nederland bindt de lange latten massaal op het imperiaal. Sneeuwfans die met het nieuwe zorgstelsel geen euro meer overhouden voor een tripje Sölden, krijgen van Electronic Arts toch een beetje het witte gevoel met SSX On Tour. SSX On Tour introduceert een aparte grafische stijl, de mogelijkheid om nu ook met skis van de piste af te dalen en een snelheidsgevoel waar je U tegen zegt. Laat maar thuis die skibril, voorkom die gipsvlucht en hijs nog een pintje extra naar binnen in de plaatselijke kroeg. Jodelaahitieee!
De SSX serie valt onder het EA Sports BIG label van Electronic Arts. Tot nu toe kwamen er drie games uit in de reeks, waarvan de laatste uit het jaar 2003 dateert. De SSX games leggen de nadruk op het racen, maar kennen ook een uitgebreid trucsysteem á la Tony Hawk Pro Skater. Voor SSX On Tour hanteert men een aparte, geflipte grafische stijl. Stel je een op LSD trippende striptekenaar voor, die een nogal houterige tekenstijl heeft en graag naar heavy metal luistert, en je krijgt een idee van de menus in SSX On Tour. Ook op de pistes zelf vinden we allerlei tekens en symbolen terug, die ieder in de stripachtige stijl van de menus zijn vormgegeven.
De tekenstijl wordt ondersteund door een dijk van een soundtrack, die naadloos aansluit bij het spelconcept. De muziek komt uit vele genres, van indie rock tot punk tot rock, en wordt geleverd door klasbakken als Bloc Party, LCD Soundsystem en Iron Maiden. Iedere artiest, en eigenlijk zelfs ieder nummer, past op zn eigen manier bij de feeling van SSX On Tour. Het geheel van de grafische stijl en de muziek geeft SSX On Tour een lekker rauw sfeertje.
De hoofdmoot van SSX On Tour bestaat uit de Tour mode. Je begint als ongeplaatste amateur en werkt jezelf naar boven op een ranglijst van sneeuwhelden. De opdrachten die je moet voltooien om hoger op de lijst te komen zijn kortweg in vier soorten spelsoorten te onderscheiden. Allereerst is er de race, waarin je zo snel mogelijk van de piste naar beneden moet suizen en op een vooraf aangegeven punt moet belanden. Ten tweede zijn er de truc wedstrijden. Binnen een aangegeven tijd moet je zoveel mogelijk punten scoren. Wie na verschillende ronden het hoogste aantal punten heeft, wint. Vervolgens is er ook een soort combinatie van de twee mogelijk. De laatste spelmode is niet onder één term te vatten, maar kun je zien als uitdagingen. Zo moet je bijvoorbeeld binnen één minuut driehonderd meter geraild hebben of tijdens een afdaling zo min mogelijk de grond raken. De uitdagingen geven het spel wat welkome afwisseling mee en zijn origineel uitgewerkt.
Sinds de komst van de eerste Tony Hawks Pro Skater game, is het aantal extreme sports titels niet meer bij te houden. Tientallen snowboard-, skateboard-, BMX-, ATV- en motocrossgames zijn sindsdien de revue gepasseerd, de een succesvoller dan de andere. Opvallend genoeg bleef één van de meest halsbrekende takken van de extreme sport buiten beschouwing, en wel het Downhill Mountainbiken. Slechts één titel, No Fear Downhill Mountainbiking, waagde zich ooit en met weinig succes, aan de conversie van deze sport naar de spelconsole. Nu, een kleine vier jaar later, proberen Codemasters en Incognito hetzelfde met Downhill Domination. Kan deze titel op meer waardering rekenen?
In Downhill Domination is het de bedoeling om met je mountainbike zo snel mogelijk van de top van de heuvel naar beneden te fietsen. Op je pad dien je zo veel mogelijk de verschillende obstakels te vermijden in de hoop eerder aan te komen dan je tegenstander. Om wat extra snelheid te maken kan je, zolang je energiemeter dat toe laat, sprintjes trekken. Hierdoor krijg je ongeveer de dubbele snelheid en ben je een stuk sneller beneden, mits je natuurlijk ondanks de snelheid in staat bent de hindernissen te ontwijken. Om je energiemeter wederom te doen stijgen, kan je de nodige special moves uit je mouw schudden. Vind je dit iets te risicovol dan zijn er ook powerups waarmee je opnieuw wat energie krijgt om je sprintjes te maken.
De afdalingen in Downhill Domination zijn stuk voor stuk simpelweg fantastisch. Ze zijn lang, gevarieerd en zitten vol grote sprongen, diepe afgronden en haarspeldbochten. Met een gemiddelde afdaling ben je al snel een vijftal minuten bezig. Tijdens je afdaling zal je veel verschillende locaties passeren en naarmate je verder omlaag komt, zal veelal de begroeiing en het civilisatieniveau toenemen. Zo is er een afdaling waarbij je in een besneeuwd landschap boven de wolken begint. Naarmate je afdaalt zal je langzaam in de wolken zakken, waar het erg mistig en vochtig is. Langzaam zal de stralende zon achter de wolken verdwijnen en onder de wolk aanbelandt kom je in de bewoonde wereld, maar het grauw en regenachtig is. Via een bergweggetje en een spoorlijn ga je verder omlaag, langs badhuizen en een grote promenade, om uiteindelijk aan zee te finishen. Dit is slechts één van de negen afdalingen, welke je door woestijnen, vulkanen, bossen, steden, dorpjes, kerken en ruines zullen leiden. Onderweg kom je daarnaast autos, treinen, geiten, bergwandelaars en buffels tegen welke je het leven zuur zullen maken. Je kan de afdalingen keer op keer opnieuw doen om nieuwe routes vinden en nieuwe details te ontdekken, zelden is er in een racespel zoveel aandacht aan het decor besteedt.
De stunts die je in Downhill Domination kan maken dien je allemaal uit te voeren wanneer je met je fiets door de lucht vliegt. Hoe meer stunts je achter elkaar uitvoert, hoe hoger het puntenaantal. Raak je echter de grond voordat je je handen weer aan het stuur hebt, dan zal de stunt mislukken en zullen je punten verloren gaan. Het is dus van belang dat de sprong die je maakt zo groot mogelijk is. Door de R2 button ingedrukt te houden vlak voor je sprong en deze weer los te laten op het moment dat je van de grond dreigt los te komen, kan je de sprong die je maakt aanzienlijk vergroten. Stunts maak je door één van de vier shoulderbuttons, of een combinatie van shoulderbuttons in te drukken. Het is ook mogelijk om met de linker analoge stick saltos en andere kapriolen uit te voeren, al is het vaak moeilijk om precies recht weer op de grond te belanden. Er zijn ook quick loopings mogelijk, welke je kan uitvoeren door, voordat je van de grond af gaat, je linker analoge stick al even omhoog en omlaag te bewegen. Het tricksysteem is vrij makkelijk onder de knie te krijgen maar biedt niet echt veel mogelijkheden en dient eigenlijk alleen ervoor om wat extra geld, in de carrièremode, en sprintenergie te verkrijgen.
In Downhill Domination is het niet alleen mogelijk je tegenstanders voorbij te komen door sneller te fietsen, je kan ze ook een flinke mep verkopen waardoor ze met de grond geconfronteerd zullen worden. Door de nodige combat powerups op te rapen kan je nieuwe aanvalsbewegingen verkrijgen, variërend van een stevige stok tot flessen om mee te gooien. De combat is echter slechts een klein detail in het spel en eigenlijk is alleen de fles echt effectief omdat je voor de andere aanvallen veelal je snelheid dient aan te passen aan die van je tegenstreven om ze goed te kunnen raken
De originele SOCOM: U.S. Navy SEALs was één van de eerste online titels voor de Playstation 2. De online mogelijkheden waren daarnaast ook nog eens erg degelijk uitgewerkt, waardoor het spel een enorm succes werd. Op het gebied van singleplayer had het spel helaas niet veel te bieden dat we nog niet in andere games gezien hadden. Toch was het allemaal zeker niet onverdienstelijk. Met de opvolger, SOCOM II: U.S. Navy SEALs genaamd, heeft ontwikkelaar Zipper Interactive overal nog een schepje bovenop gedaan. Wij bekeken het eindresultaat.
Om het lekkerste voor het laatst te bewaren, beginnen we met het singleplayergedeelte. De opzet van de singleplayermissies is nog steeds gelijk aan die van de voorloper. Je start de missie met een briefing en je kiest je wapenarsenaal, waarna je ter plekke gedropt zal worden en het klusje verder zelf zal moeten klaren. Het verhaal achter de missies worden dit maal echter ook door middel van ingame filmpjes weergegeven, waardoor je beter bij het spel betrokken raakt. Een missie bestaat vaak uit meerdere opeenvolgende doelen die variëren van het opblazen van bepaalde gebouwen tot het ontmoeten en escorteren van informanten.
Je gaat in SOCOM II nog steeds met een team van vier man op pad, waarbij je zelf altijd de rol van Specter aan zal nemen. Jij behoort samen met Jester tot het alfateam, Wardog van Vandal vormen samen het bètateam. Beide teams kunnen onafhankelijk van elkaar rondlopen, in tegenstelling tot Rainbow Six 3 bijvoorbeeld. Met een uitgebreid aantal commandos kun je het bètateam hun weg wijzen, al brengt dit wel een groot risico met zich mee want wanneer de computergestuurde teammates in een hinderlaag lopen, is het vaak ook gebeurd met ze.
Je zal zelf dus te allen tijde op pad gaan met Jester, die de plaats van Boomer uit het eerste deel heeft ingenomen. Boomer had namelijk te kampen met AI problemen en liep nogal veel voor je voeten en de makers waren zich hiervan bewust. In de helpfunctie staat namelijk te lezen dat je goed moet opletten dat je niet in de line-of-fire van je teammates gaat staan, en dat dat je toenmalige teammate Boomer fataal is geworden.
Om je teammates te laten doen wat je van ze wil, staat er wederom een uitgebreid aantal commandos tot je beschikking. Deze kunnen opnieuw met je stem worden geactiveerd en de spraakherkenning is wederom erg goed. Mocht het met je vreemde accent dan toch niet lukken, dan kan je altijd nog de commandos via de menus raadplegen. De meeste missies haal je op de gemiddelde moeilijkheidsgraad trouwens wel met het commando fire at will, zo nu en dan gevolgd door een breach and clear, maar de echte tactici zullen in hun nopjes zijn met de vele strategieën die je uit kunt proberen.
De missies in SOCOM II, twaalf in getal, zijn allen erg uitgebreid. Helaas heb je, net als in het origineel, niet de mogelijkheid om halverwege de missie je voortgang op te slaan. Vaak bestaan de missies echter uit een langdurig makkelijk stuk waar je zonder healthverlies doorheen loopt, gevolgd door een pittiger stuk waarvoor je een aantal pogingen nodig zal hebben. Wanneer je daar sterft, zal je dus steeds het eerste stuk opnieuw moeten spelen. Na een aantal pogingen begint dit aardig op je zenuwen te werken, zeker wanneer je bedenkt dat het spel maar liefst 3 MB van je memorycard opslokt.
Sinds vorig jaar komt Electronic Arts naast de voetbalserie FIFA ook met een voetbalsim op de proppen, genaamd Total Club Manager. Op de PC moet het spel opboksen tegen de onbetwiste koning der voetbalsims, Championship Manager. Bang voor Championship Manager is men allerminst bij EA Sports; men probeert zich meer te richten op de mainstream gamers, die naast grafieken ook graag 3D models over het veld zien rennen. Is Total Club Manager 2004 voor deze gamers dan wel speelbaar, of zijn het nog steeds alleen de die-hards die de game met beide handen aanpakken?
Electronic Arts is een gewiekste ontwikkelaar. Als je van één game, twee games kunt maken, dan doe je dat. En dus komt men niet met één allesomvattende game aanzetten, maar worden beide facetten van het voetbal in twee games gesplitst, waarbij je de een nog wel nodig hebt om volledig gebruik te maken van de ander. De persoon die dit verzonnen heeft wordt door EA gezoend, maar is vanaf het oogpunt van de gamer natuurlijk de grootste klootzak op aarde te noemen. Maar ach, als we dan maar wel goede games krijgen. Of dit het geval is bij Total Club Manager 2004 lees je in de komende alineas.
Allereerst wil ik even het fabeltje dat Total Club Manager alleen voor casual gamers is uit de wereld helpen. Je kunt het spel namelijk zo spelen als je zelf wilt. Ben je iemand die niet al te best overweg kan met duizelingwekkende grafieken en statistieken, dan kun je je beperken tot enkel het maken van de opstelling. Maar ook als je juist van deze aspecten houdt kom je aan je trekken in de game; naast club manager kun je namelijk ook nog voor duizend en één andere activiteiten kiezen, die je als je echt goed bent ook nog eens allemaal tegelijk uit kan voeren.
Zodra je de game opstart wordt het gelijk duidelijk dat er veel zorg aan de interface besteed is. Beginners klagen bij de Championship Manager reeks nog wel eens dat de opties in de eerste uren spelen zo moeilijk te vinden zijn, maar dit is bij Total Club Manager 2004 absoluut niet het geval. Bovenin het scherm staan de verschillende taken duidelijk gescheiden weergegeven en als je op een van de buttons drukt rolt het menuutje met verdere opties uit. Deze opties variëren tot broodnodige zaken als het vaststellen van de opstelling, het plannen van oefenwedstrijden en het aan- en verkopen van spelers, tot het regelen van je privé leven, het vaststellen van het tarief voor de wedstrijdkaartjes en het tot in de minuut precies plannen van je trainingen. Gelukkig hoef je zoals gezegd niet alles zelf te doen en kun je er zelf voor kiezen wat voor taken je wel of niet op je wilt nemen. Zo koos ik lekker veilig om me alleen bezig te houden met de selectie en het stadionbeleid. Dit laatste zit namelijk vrij leuk in elkaar: je kunt je stadion helemaal zelf in elkaar zetten, tot de teksten op de tribune aan toe. Vervolgens kun je je eigen creaties real-time in 3D bekijken, wat na wat heen en weer geschuif een leuk effect oplevert.
Schelden, lachen, huilen, schreeuwen, juichen voetbal zit vol emotie. De doorgewinterde voetbalfanaten weten dat er eigenlijk maar één game is die alle passie van het spel met de leren bal goed naar een game weet te vertalen: Pro Evolution Soccer. Je vloekt, tiert en scheldt dan ook flink wat af tijdens een wedstrijdje in de nieuwste Pro Evolution Soccer, Pro Evolution Soccer 5. Maar oh oh oh, wat is ie weer lekker!
Pro Evolution Soccer, onder fans afgekort tot Pro Evo, is in tegenstelling tot FIFA een game die zich volledig op het realisme richt. De Japanse ontwikkelaar Konami trakteert ons sinds 2001 jaarlijks op een nieuwe, superieure versie. Hoewel het spel maar stap voor stap verbetert, voelt iedere versie totaal anders aan. Ook deel vijf is in de basis identiek aan diens voorganger. Tijdens de eerste wedstrijd ontpopt het spel zich echter tot een compleet andere game.
Het grootste verschil zit hem in de gevoeligheid van de spelers. Het lichaamscontact is scherper afgesteld, wat een grotere nauwkeurigheid op het veld vereist. Spitsen lopen niet standaard recht op de goal af, maar worden door hun verdediger gehinderd. Een ander voorbeeld is het dribbelend passeren van een speler, wat in Pro Evolution Soccer 5 een enorme secuurheid in je loopbeweging vraagt. Eén kleine misstap en je bent de bal kwijt. Dit werkt tevens door in je verdedigende acties. Bij het minste of geringste wordt een vrije trap toegekend, wat met het iets versimpelde vrije trap systeem voor hachelijke situaties voor je goal kan zorgen. Als een blinde gek op de afpak-knop drukken is er niet meer bij.
Verdedigen is in Pro Evolution Soccer 5 net als aanvallen, een kunst geworden. De tegenstander speelt de bal logisch rond, zoekt naar openingen en verlegt het spel als dit nodig is. De moeilijkheidsgraad van de computergestuurde tegenstander is dan ook zeker verhoogd. Op één tot drie sterren schiet je de ballen er nog wel in, maar bij vier of meer sterren wordt je voetbaltechnisch inzicht tot het uiterste getest. En echt wel dat je dan met een 1 0 voorsprong in de laatste minuut als een Duitser de ballen over de zijlijn aan het rossen bent.
Als voetbaldier pur sang, is Pro Evolution Soccer 5 een game naar mijn hart. Alle facetten van het voetbalspel worden door Konami serieus genomen. Het speltempo is in Pro Evolution Soccer 5 iets vertraagd, wat de onmogelijke drie ballen tot de zestien van de tegenstander aanvallen uit de weg ruimt. Ook zijn steekballen een stuk moeilijker te geven en zul je je heil vaak via de zijkanten moeten zoeken. Hier komt bij dat zoals gezegd de tegenstander een stuk slimmer is en het aantal kansen dat je per wedstrijd krijgt ook verder terug gebracht is. Mis je wat dotjes, dan kun je na negentig minuten nog wel eens achter je oren krabben als Arveladze in blessuretijd net die geniepige 1 1 erin heeft geprikt.
Audiovisueel is de vooruitgang minimaal. Het spel maakt van dezelfde grafische engine gebruik als Pro Evolution Soccer 4 en verbetert zich enkel door een grote hoeveelheid aan animaties. Net als in FIFA, zijn de sterren van een mooi waarheidsgetrouw koppie voorzien en zijn er bij sommige voetballers zelfs speciale bewegingen toegevoegd. Zo kun je met Ronaldinho zijn befaamde sleepbeweging maken, maakt Roberto Carlos voordat hij zijn vrije trap neemt een klein tripling-dribbeltje en zwiept Beckham karakteristiek met zn armen als hij schiet. Het zijn de kleine dingen die je het gevoel geven dat Pro Evolution Soccer 5 echt met voetballiefde in elkaar gezet is.
Gaan we dan toch op zoek naar negatieve punten, dan kunnen we het geluid noemen. Het commentaar van deel vier is jammer genoeg intact gebleven, waardoor we nog steeds naar het herhalende gezeur van de heren Peter Brackley en Trevor Brooking moeten luisteren. Het commentaar voegt niets toe aan de wedstrijd, maar is gelukkig niet storend tijdens het spelen. Een ander nadeeltje dat aan de Xbox versie van het spel hangt, is de positionering van wat op de Playstation 2 de R2 en L2 knoppen zijn. Op de Xbox moet je het hierbij met de witte en zwarte knop doen, wat in combinatie met het gebruik van de overige knoppen nog wel eens tot een zweverig handje over de controller leidt.
Qua gamemodes maakt Pro Evolution Soccer 5 geen grote sprong voorwaarts. De Master League is iets uitgebreid en blijft voor de die-hard gamer een heerlijke mode. Startend met een team vol bal in de sloot-spelers, train je je manschappen totdat ze de kont van AC Milan kunnen schoppen. Je moet hier wel flink wat geduld voor opbrengen, want vooral in het begin kunnen je spelers niet veel meer dan een bal van hun voet af laten stuiten. Naast de Master League is ook de online mode uiteraard weer van de partij.
Pro Evolution Soccer 5 is de Ronaldinho onder de voetbalgames. Het is misschien niet altijd even knap, maar voetbaltechnisch wel het meest hoogstaand. De gameplay is ongelooflijk non-lineair, waardoor je zelf de persoon bent die het spel maakt. De verbeteringen die Konami doorgevoerd heeft, zoals de gevoeligere spelers, het verlagen van het algemene tempo en het opschroeven van de kunstmatige intelligentie, maken het spel nog realistischer. En niet te vergeten: beter! Pro Evolution Soccer 5 blijft koning voetbal, totdat deel zes in de winkel ligt dan.
Dat FIFA overheerst wat betreft de voetbalspellen wisten we natuurlijk al lang. Met de successerie FIFA Football heeft EA Sports menig voetbalhart sneller laten kloppen. Bij deze games blijft het echter bij de directe besturing van het team. Managen komt weinig om de hoek kijken. Heb jij altijd al de plaats van Guus Hiddink willen innemen bij PSV? Of toch Ronaldo de penalty tegen Frankrijk laten nemen? Dat is nu mogelijk in FIFFA Manager 2006.
In Fifa Manager ben jij de baas van een voetbalclub in een door jou gekozen land. Je hebt de keuze om met een bestaande club de competitie te gaan winnen maar ook kun je een eigen club oprichten en vanaf dag 1 voorzitter worden van de club. Wanneer je voorzitter bent van een nationale club ben je verantwoordelijk voor allerlei aspecten. Je moet zorgen dat er genoeg promotiemateriaal is in de supporterswinkels, zorgen dat je stadion groot genoeg is voor de supporters, met sponsors tot een overeenkomst komen, of nieuwe spelers een contract aanbieden.
Dit zijn enkele van de vele functies die je moet uitoefenen wanneer je besluit een nationale club te gaan besturen. Je hebt een overzicht met daarin alle dingen die jij nodig hebt om jouw team tot een succesclub te smeden. Elke dag ontvang je belangrijke post op je e-mail met bijvoorbeeld een verslag van de training, de speler die het best of het slechtst gepresteerd heeft tijdens de afgelopen wedstrijd, of een bod op één van je spelers. Wanneer je na de volgende dag besluit te gaan, klik je op de knop en kom je op een scherm waarin staat wat de fitheid is van de volgende tegenstander, wat de statistieken van de competitie zijn en de welke lopende aanbiedingen aanwezig zijn op een van je spelers. Je kunt ook oefenduels tegen Ajax of PSV regelen of toch een team uit bijvoorbeeld de Bundesliga in Duitsland. Ook kun je een toerooi organiseren met minimaal 4 clubs. Om de teamspirit wat te verhogen en de kwaliteiten van het team wat aan te sterken, is het mogelijk om op trainingskamp te gaan in bijvoorbeeld Spanje of Frankrijk.
Bondscoach Ook is het mogelijk om bondscoach te worden van een team. Hiermee zul je de wereld afreizen om tegen de bekende teams te spelen. Je kunt er ook voor kiezen om bondscoach te zijn en tevens een club te besturen. Je hebt de keus uit diverse landen behalve Nederland, en dat is toch wel een minpuntje. Je zorgt ervoor dat er een opstelling op papier komt, eventueel gemaakt door je assistent, bedenkt een exclusieve tactiek en neemt de verantwoordelijkheid voor de tevredenheid van de supporters en de bond over de resultaten die geboekt worden tijdens de (oefen)interlands. Jij bent als bondscoach verantwoordelijk voor het moreel en probeert nieuwe spelers te integreren in de selectie. Ook probeer je zoveel mogelijk oefeninterlands te regelen via de agenda zodat ze ervaren spelers worden. Wanneer de bond niet tevreden is over de resultaten? Dan zullen ze je hiervan tijdig op de hoogte stellen met het bericht dat de volgende 2 wedstrijden vooruitgang geboekt moet worden omdat er anders gezocht gaat worden naar een nieuwe bondscoach.
Over het geheel gezien is FIFA Manager 2006 een leuk spel, maar het steekt iets te langdradig in elkaar. Leuk dat EA met Eredivisie CV. tot een akkoord is gekomen zodat de namen van de spelers op de shirts staan, maar toch jammer dat het Nederlands team niet gekozen kan worden. Ook is het jammer dat er tijdens de wedstrijden alleen maar commentaar in het Engels gegeven wordt. Al met al is FIFA Manager een erg standaard managerspel wat eigenlijk geen potten breekt binnen het genre en gewoon datgene doet wat het als managerspel zou moeten doen, namelijk je via overzichtelijke menus op een enigszins plezierige manier door het managen van een team heen leiden.
Dit is door mij et saaist uitgeroepe spel die de laatsten tijd is uitgebracht !! toch eb ek vor u een beschrijving van et spelleke .
De puzzelgame Polarium was één van de games die verkrijgbaar was bij de Europese lancering van de Nintendo DS. Hoewel de besturing met de stylus één van de unieke eigenschappen was van het spel, is het Nintendo toch gelukt om het concept over te zetten naar de GameBoy Advance. Tegelijk heeft men geprobeerd met nieuwe spelelementen meer variatie aan te brengen in de Polarium-formule.
Het speelveld van Polarium bestaat uit zwarte en witte blokken. Het is de bedoeling om het hele speelveld om te zetten in horizontale rijen van één kleur. Dit doe je door er een sliert doorheen te trekken. Alle hokjes die onder deze sliert zitten, zullen in de andere kleur veranderen. Buiten het speelveld bevinden zich enkele neutrale hokjes die niet in een bepaalde kleur hoeven te zijn. Deze kun je tactisch gebruiken om bijvoorbeeld van de ene kant van het speelveld naar de andere te komen, zonder de tussenliggende hokjes van kleur te veranderen.
Het spel bevat 365 voorbedachte puzzels die variëren van bijzonder simpel tot echte hersenkrakers. Het getal 365 is niet zomaar gekozen, want dat is precies het aantal dagen in het jaar. Het is dan ook eigenlijk de bedoeling om op elke dag één puzzeltje te maken, bijvoorbeeld voor het slapen gaan. Niet dat iemand het zal doen, maar het geeft het spel wel een theoretische levensduur van een jaar. Elke puzzel heeft trouwens ook een perfecte oplossing met een zo kort mogelijke sliert. Helaas kun je nergens zien hoe kort deze sliert moet zijn.
Speciaal voor de GBA-versie zijn er enkele nieuwe blokken aan de Polarium-spelformule toegevoegd. Zo zijn er nu ook neutrale blokken midden in het speelveld te vinden. Deze zullen automatisch in de juiste kleur veranderen om zo horizontale rijen te vormen en kunnen op dezelfde manier gebruikt worden, als de neutrale blokken buiten het speelveld. Ook zijn er schakelblokken, die als eerste zullen verdwijnen waarna de rest van het speelveld omlaag komt vallen en rijen zal vormen. Je moet hierbij goed opletten welk blokje in welke rij komt te liggen, om de juiste kleur te bepalen.
Naast de 365 puzzels heeft Polarium ook nog een Time Attack-mode. Deze is aanzienlijk anders dan de alternatieve spelmode op de Nintendo DS. Op de GBA dien je namelijk zo snel mogelijk tien of vijf puzzels tot een goed einde te brengen. Houd je een foute rij over, dan krijg je daarvoor strafseconden. Het spelonderdeel met continu vallende blokken is dus niet meer van de partij. De voornaamste reden is dat je de snelheid van de stylus moet missen, waardoor de besturing te traag is voor deze spelmode. De nieuwe Time Attack zorgt wel voor een lekkere uitdaging, omdat je onder enige tijdsdruk moet uitzoeken wat de beste oplossing is voor de puzzels. Het denkwerk en niet de besturing, vormt hier de voornaamste tijdsbesteding.
Het grootste euvel van Polarium is eigenlijk nog dezelfde als bij de DS-versie, en dat is dat er eigenlijk te weinig variatie in het spel aanwezig is. Alle puzzels lijken zoveel op elkaar, dat men moeiteloos puzzel 25 en puzzel 175 identiek kan maken, zonder dat iemand dat ooit zal ontdekken. Na vijftig tot honderd puzzels heb je het eigenlijk allemaal wel gezien, want de puzzels komen stuk voor stuk op hetzelfde neer. De nieuwe blokken van de GBA-verise voegen daarbij te weinig toe om het concept echt een nieuwe impuls te geven.
Het is nog steeds mogelijk je eigen puzzels te maken, maar deze kun je helaas niet uitwisselen met andere gamers omdat er geen unieke code voor de puzzel gegenereerd wordt. Het maken van je eigen puzzels is wel wat eenvoudiger, omdat je tijdens het maakproces nu wel volledige lijnen mag hebben. Het is daardoor slechts een kwestie van een lijnenpatroon maken, er een pad doorheen tekenen en je hebt met de reverse engineering-methode moeiteloos een puzzel gemaakt.
Polarium Advance is een aardige puzzelgame die helaas te weinig variatie te bieden heeft om echt te boeien. De puzzels komen allemaal op hetzelfde neer en er zijn te weinig alternatieve spelmodes om wat tegenwicht te bieden. Ook is er geen multiplayermode van de partij. Behoor je tot de mensen die al met zijn duizendste Sudoku bezig is, dan zal je je misschien ook door de 365 verschillende Polarium-puzzels heen kunnen worstelen. Net als bij Sudoku zul je ook steeds dezelfde denkstappen moeten maken. Het is daardoor leuke bezigheidstherapie en hersengymnastiek, maar als spel had er toch wat meer entertainment in gemogen.
en welkom op mijn blog ik wil voor elle ne site make voor elle info te geven over de nieuwste game ik hoop da ge et interessant en veel plezier !!! gianni
Voetbalgames zijn niet meer weg te denken van onze consoles en PCs, en er zijn weinig mensen die zich nooit gewaagd hebben aan footie. Zelf ben ik nogal gecharmeerd van de Pro Evolution Soccer serie van Konami Het eerste deel fifa street is nooit op de PSP verschenen maar voor dit tweede deel, die op de consoles beter ontvangen is dan het eerste deel, heeft EA ook een conversie voor de PSP gemaakt. Een mooie kans voor mij om eens te mogen proeven aan het virtuele straatvoetbal.
In FIFA Street 2 draait het niet om de uiteindelijke score in de vorm van doelpunten. Het is daarom in de eerste plaats ook onverstandig om deze game te gaan vergelijken met realistische footie´s als PES 5 of FIFA 06. In FIFA Street 2 draait het om de vette tricks waarbij het hoofddoel is om je tegenstander te vernederen. Voor deze gelegenheid heeft Electronic Arts een grote groep bekende internationale voetballers verwerkt in deze game. Hierbij kun je denken aan onder andere Ronaldinho, Rooney, Henry en Ibrahimovic. Tot mijn grote verbazing kan ik niet kiezen uit Nederlandse spelers, terwijl wij naar mijn weten toch best wel beschikken over grote namen in de voetbalwereld. Afgezien van dit grote minpunt blijven er verder nog genoeg goede voetballers over om een keuze uit te maken.
De game kent een drietal spelmodes die je in je eentje kunt afwerken. De belangrijkste mode hiervan is de Rule The Street-mode, waarbij je aan het begin je eigen personage moet creëren waarmee je het gehele spel kunt spelen. De opties om je eigen voetballer te creëren zijn gigantisch uitgebreid. Met het sculpturen van het gezicht kun je alleen al een dik uur zoet zijn, mits je het geduld kunt opbrengen, aangezien het switchen tussen de verschillende onderdelen nogal wat tijd vergt. Het is jammer dat EA de welbekende gelikte menuutjes heeft voorzien van irritante wachttijden, wat het bijna frustrerend maakt om je eigen speler zo uitgebreid mogelijk vorm te geven.
Na het bouwen van je eigen homie is het de bedoeling om uit een paar spelers een groepje te kiezen waarmee je de eerste wedstrijden afwerkt. Deze wedstrijden vinden over de hele wereld plaats en zelfs Amsterdam wordt tussendoor bezocht. Het voltooien van wedstrijden en challenges levert je SBs op, waarmee je je vaardigheden kunt bijschaven of spelers kunt uitdagen die vervolgens aan je team toegevoegd kunnen worden, mits je in een één tegen één strijd van hen kunt winnen. Naast de hoofdmode kun je ook kiezen om met een land of met je gesavede team aan een knock-out toernooi mee te doen. Ook zitten er twee minigames in FIFA Street 2 verwerkt: Striker en Sharpshooter. Bij Striker moet je zoveel mogelijk ballen binnen een bepaalde tijd achter de keeper jagen en bij Sharpshooter is het de bedoeling dat je vanaf zoveel mogelijk verschillende gebieden scoort.
De besturing van je spelers in FIFA Street 2 loopt behoorlijk soepel. De PSP heeft dan wel niet zoveel knoppen als een console controller, maar toch heeft EA genoeg functies in de game weten te verwerken zonder dat de gameplay te oppervlakkig wordt. De bedoeling is om de bal zo lang mogelijk rond te spelen en ondertussen je tegenstanders flink te vernederen door speciale moves uit te voeren. Als je zoveel mogelijk moves opeenstapelt stijgt de score die je voor het uitvoeren van de tricks krijgt en krijg je de beschikking over een Gamebreaker, waarmee je verwoestend uit kunt halen naar het doel van de tegenstander.
Grafisch gezien is deze game niet echt in het oog springend. De game ziet er goed uit maar is gewoon niet bijzonder en doet wat het moet doen. Ook loopt het soepel genoeg om een vloeiende spelervaring te bieden, wat ik persoonlijk erg belangrijk vind bij sportgames. Ook de bekende EA Trax optie is weer aanwezig en zit weer vol met muzieknummers die iedere smaak wel zal aanspreken. Wat jammer is, is dat EA geen Infrastructure multiplayermode heeft toegevoegd aan FIFA Street 2. In FIFA 06 kon je namelijk wel online spelen tegen andere mensen. Bij FIFA Street 2 ben je helaas gebonden aan een lokaal netwerk voor twee spelers.
FIFA Street 2 vind ik ondanks mijn voorliefde voor realistische voetbalgames toch een behoorlijk geslaagd product. Er zijn genoeg opties en wedstrijden om je een tijdje mee te vermaken en de moves en tricks zien er erg gelikt uit. Het toevoegen van de multiplayermode is natuurlijk goede zaak, maar om iemand te vinden die een PSP met FIFA Street 2 heeft zal wat lastiger worden. Daarom is het jammer dat er geen Infrastructure mode in het spel verwerkt zit. FIFA Street 2 is best wel een goede game, maar weet mij niet te overtuigen om af te stappen van het traditionele voetbalspel.
dees spel moogt ge gerust vo mijne verjaard kope :p:p
Tennis is een van de meeste gespeelde sporten, maar het aantal games waarin je een balletje kan meppen is schrikbarend laag. Waarom mag joost weten, maar feit is wel dat de enkele software ontwikkelaar die zich op dit terrein waagt meestal keihard faalt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Rowan besloot een port te maken van de meest succesvolle tennisgame die de gamescene rijk is. Hoewel ik geen console boy ben, heb ik de DreamCast versie toch vaak genoeg gespeeld om de vergelijking te kunnen maken. Op het eerste gezicht is er geen verschil tussen de beide versies. We worden in het begin getrakteerd op een kort introotje waarna het hoofdmenu volgt, dat er bekend uitziet. Ook de opties zijn hetzelfde en we mogen kiezen uit challenge, exibition, multiplayer en world circuit.
Rolf Euler, wie kent hem niet?
Challenge: In challenge is het de bedoeling om het op te nemen tegen de beste spelers ter wereld. In 5 wedstrijden, die maximaal 1 set kunnen duren, moet je je bewijzen om uiteindelijk te eindigen in de finale van de Sega World Match. Heb je ook de laatste speler verslagen dan is het genieten van een mooie beker, maar wacht, er is meer. Verlies je namelijk geen een keer tijdens de Challenge, dan zal er een nieuwe uitdager komen. Het is de Master, de tennisleraar die je later zal tegenkomen in het world circuit. Heb je het hoofd van de Master toegevoegd aan je zegereeks, dan krijg je later de mogelijkheid om zelf met deze leraar te spelen.
Exibition: In exibition kan je een single of dubbelpartijtje spelen voor de lol. De banen en spelers die je verdiend tijdens het spelen in het world circuit en challenge kunnen dan gebruikt worden. Deze optie is uitermate geschikt om met je vrienden te spelen.
World Circuit: In World Cicruit zien we de genialiteit van Virtua Tennis, in deze optie leer je namelijk hoe je moet tennissen. Je begint op een wereldbol waar je tussen verschillende toernooien en oefenbanen kan switchen. Op de oefenbanen moet je verschillende opdrachten uitvoeren zoals: het omserveren van 10 kegels, het wegslaan van strandballen, het smashen van kubussen, het lobben in vuilnisbakken of tegen een muur, het uitschakelen van ballenkanonnen en meer. In één woord GENIAAL. Het is nog nooit zo leuk geweest om oefeningen uit te voeren. De oefeningen zijn er in verschillende niveau's zodat er echt vaardigheden van de speler vereist worden. Dankzij het trainen kan je geld verdienen waarmee je in de shops die aanwezig zijn op de wereldbol nieuwe banen, spelers, kleding, energie drankjes en snaren kan kopen. Naast oefeningen kan je ook wedstrijden single en dubbel spelen op het World Cicruit, ook deze potjes zijn er in verschillende niveau's zodat je eerst makkelijk wint, maar later wat meer vermogen moet laten zien. Dacht je alle oefeningen gedaan te hebben en alle wedstrijden gewonnen te hebben dan heeft Sega nog iets in petto voor je. Als je sommige oefeningen binnen een bepaalde tijd haalt of een bepaalde score haalt, dan krijg je bonus kleding en rackets, die je weer kan gebruiken in de andere onderdelen.
Een wallekie Tallekie als racket
Muliplayer: Heb je geen echte vrienden dan kan je het online proberen met wat virtuele maatjes. Virtua Tennis heeft namelijk een server optie waar je opzoek kan gaan naar andere tennisfans.
Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik thuis helemaal verslaafd Tony Hawks Pro Skater 2 zat te spelen. Ik kon de game niet laten liggen. Nu, vier delen verder, is de term Pro Skater verruild voor Underground en mogen we op een free-roamende manier door de levels skaten, kun je trucks door allerlei kunstjes tot het oneindige doorvoeren en ga je samen met Tony Hawk en Bam Margera op een destructieve wereldtour. En toch is er weinig aan de game veranderd, want het is nog steeds verschrikkelijk verslavend.
Tony Hawks Underground 2 is het twee deel in het vernieuwde concept van de spelserie. Na het geslaagde vorige deel, waarin je van onbekende buurtjongen uitgroeide tot dé skater van de wereld, neemt ontwikkelaar Neversoft ons nu mee op de World Destruction Tour. Meegesleurd door skategod Tony Hawk en Jackass Bam Margera, reis je heel de wereld over om op een bekende plaatsen de boel eens flink op stelten te zetten en de gekste trucs uit te halen. In het verhaal komen een aantal bekende figuren voor, zoals Bams vader Phil en de Jackasses Steve-O en Weeman. Daarnaast heeft Neversoft zelf ook een flink zieke geest en lig je sommige momenten echt te schudden van het lachen om de niveau verlagende grappen die in het vrij aardige verhaal van de game voorkomen.
Ook op het skateboard zelf valt er genoeg te beleven. De verschillende steden zijn creatief opgezet en over de levels is dusdanig nagedacht dat je bijna altijd wel een logisch vervolg voor je combo kunt vinden. Toch krijg je het gevoel dat de inspiratie bij Neversoft wat op begint te raken en hebben de levels net niet het de genialiteit die je in eerdere delen tegenkwam. Ongeïnspireerd is het echter niet te noemen en bekende steden als Barcelona en Berlijn worden op een humoristische wijze uitgebeeld. Zo vind je in Barcelona ook echt het Parc Guell en staat er een suggestieve muur in het midden van het Berlijn level.
Het skaten zelf heeft is weinig veranderd. Alle bekende foefjes uit het vorige deel zijn weer van de partij en zo nodig ietwat uitgebreid. Zo kun je nu ook graffiti spuiten, via een zogenaamde sticker slap je afzetten tegen een muur, met de natas spin move bovenop een pole of vuilnisbak een ronddraaiende beweging maken of je woede afregeren via een button-bash mechaniekje, waardoor je bij je volgende combo meer punten krijgt. Ten slotte is er dan nog de Focus mode, waarmee je, na genoeg special verzameld te hebben, de game tijdelijk in slow-motion kunt spelen. De mode maakt het landen van een doldwaze truc net iets makkelijker, maar is voor de ervaren Tony Hawker eigelijk totaal overbodig.
Het zijn dan ook niet de moves die de vernieuwing moeten brengen, maar het anders opgezette doelensysteem. Waar je in Tony Hawks Underground nog aanwijzingen kreeg over de plekken waar je doelen op te halen waren, word je in Underground 2 zonder enige aanwijzing in een level gedropt. Er zijn vervolgens twee manieren om je goals te verzamelen: je stuit per ongeluk op een NPC die je opdracht uitlegt of je gaat in het pauze menu de lijst met aangegeven missies af. Je krijgt door deze aanpak een nog groter gevoel van vrijheid, al is het soms wel vervelend om in het pauze menu opzoek te moeten gaan naar je opdrachten.
Ben je echter niet zo into free-roaming gameplay, dan kun je Tony Hawks Underground 2 ook nog op de klassieke manier spelen. Dit betekent dat je per level een aantal vooraf aangegeven missies krijgt, waaronder de klassiekers verzamel SKATE en scoor in 2 minuten zoveel mogelijk punten. Hoewel de mode minder intens is dan de verhalende mode, is het leuk om te zien dat Neversoft de fundamenten voor het succes van de Tony reeks nog niet vergeten is.
Audiovisueel komt Tony Hawks Underground 2 goed mee. De verschillende werelden hebben een lekker sfeertje en worden in veel detail in beeld gebracht. Daarnaast blijven de animaties net als in vorige delen heerlijk soepel en kun je je ditmaal nog meer uit leven op de levels, aangezien deze een destructief tintje hebben gekregen. Destructief is ook de muziek te noemen. Snerende gitaren worden afgewisseld met go-with-the-flow hiphop nummers en zelfs good old Frank Sinatra zingt een nummertje mee. Alle tracks zijn met zorg uitgekozen en passen perfect in het Tony Hawk sfeertje. Aangesterkt door goede voice-acting en de niet storende omgevingsgeluiden, maakt dit de muzikale kant van het spel een ware topper.
Tony Hawks Underground 2 is weer een prima game, die door fans van de serie met open armen ontvangen zal worden. De verhalende mode biedt genoeg vertier en heeft een aantal hilarische momenten, maar mocht je dit niet liggen dan kun je altijd nog voor de klassieke doelen gaan. Het in de verhalende mode gebruikte doelensysteem is niet geheel vlekkeloos geïmplementeerd, maar zorgt er wel voor dat de gameplay nog vrijer wordt. De vernieuwingen zijn al met al dan ook niet bijster groot, maar er is weer genoeg te doen en je zult je zeker een flinke tijd kunnen vermaken met de game.
Call of Duty was de debuuttitel van Infinity Ward, een ontwikkelstudio opgericht door een grote groep ex-medewerkers van 2015, de ontwikkelaar van Medal of Honor: Allied Assault. Dat al het talent uit 2015 zich in Infinity Ward verenigd had, bleek wel toen Call of Duty eind 2003 op de markt kwam. Het spel overtrof de stoutste verwachtingen en werd met recht de beste Tweede Wereldoorlog first-person shooter tot dan toe genoemd. Nu, twee jaar later, is dan eindelijk de opvolger op de markt gekomen. Heeft Infinity Ward wederom een topper in handen? We zochten het voor je uit.
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, het is nog knap lastig om een goed oordeel over Call of Duty 2 te vellen. Waarom? Dat zal ik je uitleggen. Enerzijds is deze opvolger weer een ontzettend lekkere game geworden waar vele fans van het origineel nog heel veel plezier aan zullen beleven. Anderzijds zijn er ook features waarvan ik niet helemaal zeker ben of ze eigenlijk wel in de game thuishoren. Voor een opvolger is de game zondermeer geslaagd, laat dat duidelijk zijn. Toch zijn er dingen waarbij ik mij afvraag of dit niet anders/beter had gekund. Als laatste beweren sommigen dat Call of Duty 2 de meest realistische WOII-shooter allertijden zou zijn. Een behoorlijk gedurfde uitspraak waar ik het allesbehalve mee eens ben. Maar goed, ik loop op de zaken vooruit, wat kunnen we allemaal precies verwachten van Call of Duty 2?
Net zoals zijn oudere broer, speelt Call of Duty 2 zich af tijdens één van de donkerste periodes van de mensheid, de Tweede Wereldoorlog. Het spel bevat een drietal verschillende campagnes, eentje met de Russen, eentje met de Amerikanen en eentje met de Britten in de hoofdrol. Het grote verschil met het origineel is dat je zelf de volgorde kunt kiezen waarin je de verschillende campagnes afwerkt. Elk van de campagnes speelt zich af op een ander front van de oorlog. De drie strijdtonelen van Call of Duty 2 zijn Rusland, Frankrijk en Noord-Afrika.
In het begin van de game start je als een Russische soldaat die net bezig is met zijn training. In het kort wordt je duidelijk gemaakt hoe de besturing werkt, maar al gauw beginnen de eerste gevechten tegen de Duitsers en kun je aan de slag. Eigenlijk heb je vanaf dan geen moment rust meer. Wat dat betreft is het realistische gedeelte behoorlijk geslaagd. Net als een echte oorlog is ook het spel behoorlijk vermoeiend. Je bent constant in gevecht en rustpauzes zijn schaars, heel erg schaars. Best waarheidsgetrouw dus, ware het niet dat Infinity Ward behoorlijk wat gameplay wijzigingen in petto heeft. Een aantal moedige beslissingen die niet bij elke shooterfanaat in goede aarde zullen vallen, vrees ik.
Eén van die veranderingen is het weglaten van een gezondheidsbalk. Je hoort het goed, geen gezondheidsbalk! In plaats daarvan heb je te maken met een Halo-achtige manier van doen. Je gezondheid raakt namelijk automatisch weer op peil en er is nergens een indicatie hoeveel gezondheid je op een bepaald moment hebt. Alleen aan de wazigheid van het beeld en de geluiden van je personage kun je waarnemen hoe je er aan toe bent. Na enkele seconden rust ben je weer helemaal op peil. In theorie is het mogelijk om een hele divisie in je eentje te vermoorden, zolang je maar eens in de zoveel tijd je verstopt om je gezondheid weer op orde te stellen. Allemaal heel leuk en aardig, maar het is toch een beetje vreemd om te zien hoe een doodnormale soldaat in staat is om zon 1000 kogels op te vangen, even wegduikt en na een seconde of vier weer klaar is om verder te gaan.
Volgende keer beter op de granaat-indicator letten dus...
Nog een aanpassing die het realisme aanzienlijk wegneemt is het gebruik van een grenade-detector. Al ver van te voren zie je dat er een granaat naar je toe is gegooid en belangrijker, je kunt in een oogopslag zien waar deze ligt. Dit maakt de game aanmerkelijk gemakkelijker. Heel gebruikersvriendelijk allemaal, maar niet echt innovatief op een manier die we gehoopt hadden. Helaas kun je, zoals in Brothers in Arms wel het geval is, deze optie niet uitschakelen.
De PSP is nog maar krap drie maanden te koop in ons land en er zijn nog niet heel veel goede games die de aanschaf van de, toch best redelijk prijzige, PSP rechtvaardigen. Daar lijkt met de komst van Grand Theft Auto Liberty City Stories een eind aan gekomen te zijn. Op basis van de verkopen van de verschillende GTA delen voor de consoles, mag je toch haast wel concluderen dat GTA games vrijwel altijd succesvol zijn. Voor de PSP heeft Rockstar, tegen de traditie in, geen nieuwe stad ontwikkeld maar is gebruik gemaakt van Liberty City, die we ook al tegenkwamen in GTA 3. Of Rockstar het zichzelf gemakkelijk heeft gemaakt door een soort van remake te maken van GTA 3, of dat ze weldegelijk hebben geprobeerd om een nieuwe game te ontwikkelen, lees je in onderstaande review.
Zoals gezegd speelt GTA: Liberty City Stories zich af in de fictieve stad Liberty City. Om geen één-op-één remake te maken van GTA 3, heeft Rockstar ervoor gekozen om deze game een aantal jaren vóór deel drie af te laten spelen. Ook is er gekozen voor een nieuw hoofdpersonage. Deze kerel luistert naar de naam Toni Cipriani en is een stuk spraakzamer dan het hoofdpersonage uit GTA 3, die door de game heen eigenlijk alleen maar gehoorzaam ja knikte. Met Toni raakt de speler gelijk in het begin van de game al verstrikt in het niet te omvatten Maffia netwerk van Liberty City. Je valt onder de hoede van de Leone familie, die in oorlog is met twee andere maffia families: de Sindacco en de Forelli families. Het verhaal is net als in de voorgaande GTA delen onderverdeeld in missies en submissies. Tijdens het spelen heb je vaak meerdere personen waar je missies voor kunt doen waarna beetje bij beetje het verhaal uit de doeken gedaan wordt.
Gameplay
Het besturen van Toni verloopt vrij soepel. Je loopt en rijdt met de analoge stick. In vergelijking met veel andere PSP games, voelt de analoge stick goed aan en is deze niet te gevoelig. Mensen die het D-pad de voorkeur geven, moet ik teleurstellen. Onder deze knoppen zijn namelijk andere functies, zoals het kiezen van de radiozenders, geherbergd. De rest van de controls zijn vrijwel identiek aan de PS2 versies van de voorgaande GTA games. Bij shootouts, die je uiteraard erg vaak terug vindt in GTA games, moet je gebruik maken van de R knop om vijanden te locken. Vervolgens kun je met O het wapen afvuren. Dit locken is regelmatig frustrerend omdat je vaak na één keer indrukken niet de juiste persoon gelocked krijgt. Dit probleem zagen we ook al in de voorgaande GTA games. Bij gebrek aan een tweede joystick op de PSP, is het jammer genoeg ook niet mogelijk geweest om een besturing zoals in SOCOM te integreren.
Ook de camera wil nog wel eens dwarszitten. Vooral in kleine steegjes en ruimten ben je soms even de weg kwijt. De afwezigheid van strafen, oftewel zijstapjes maken, vind ik tevens een gemis. Zeker omdat hierdoor de game een stuk beter speelbaar was geweest. Zoals gezegd is er is op gebied van besturing dus niet zo gek veel verandert in vergelijking met voorgaande GTA games. Gelukkig went de besturing snel en kan het je ook weinig uitmaken dat de controls niet helemaal perfect zijn, aangezien je toch helemaal in de game wordt meegesleurd.
Qua vernieuwende gameplay elementen doet deze nieuwe GTA een grote stap terug ten opzichte van het vorig jaar op de consoles uitgebrachte San Andreas. In deze game kon je CJ, de hoofdpersoon, naar harte lust uitbouwen en kreeg je ervaringspunten voor bijvoorbeeld autorijden en het hanteren van wapens. In Liberty City Stories heb je deze mogelijkheden allemaal niet meer. Het enige wat je eigenlijk nog doen kunt aan het uiterlijk van Toni, is het wisselen van kostuums. Ook is de mogelijkheid om te zwemmen, waar ik zelf in het vorige deel erg blij mee was, eruit gehaald. Hierdoor verzuip je meteen wanneer je met je auto te water gaat. Het is evenmin mogelijk om met helikopters en vliegtuigen rond te vliegen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de capaciteiten van de PSP.
In 1999 creëerde Will Wright het geniale The Sims. De gameplay van Sim City werd gecombineerd met een sterk sociaal aspect, wat er uiteindelijk toe leidde dat honderdduizenden moeders en ander normaal gesproken non-gamend volk de titel in huis haalden. Nu, vijf jaar later, komt Maxis met het vervolg op de titel, De Sims 2 geheten. Gamer.nl greep de vier CDs bevattende game uit de schappen en bekeek of het spel weer zeven uitbreidingen waard is.
Nadat je de omvangrijke installatie achter de rug hebt en De Sims 2 voor het eerst opstart, krijg je direct een oud vertrouwd gevoel. De interface is even simpel en vrolijk, en voor je het weet heb je een eigen buurt gecreëerd en geef je je eigen Sims vorm. Dit maken van een Sim is zo uitgebreid dat geen enkele Sim er hetzelfde uit zal zien en je de figuren behoorlijk goed op jezelf kunt laten lijken mocht je dat willen natuurlijk. Nadat je de lichaamsvormen contouren hebt gegeven kun je er ook nog een leuk kledingssetje omheen gooien. Creatieve gamers gebruiken hiervoor zelf vormgegeven stoffen, die met de bijgeleverde Bodyshop in een handomdraai te fabriceren zijn. Een paar klikken later is je Sim en buurt er helemaal klaar voor en kun je je storten op het managen van een digitaal leven.
Voordat je met de dagelijkse behoeften van je Sims aan de haal kunt gaan, dient er eerst nog een huis gebouwd te worden. Dit is echter meer een beloning dan een straf, aangezien het maken van huizen nog even leuk en makkelijk is als in deel één. Nieuw is de fundering die je onder huizen moet leggen, maar verder weinig effect heeft. Het aantal verschillende objecten is toereikend aan de behoefte en in korte tijd staat er een aardig stulpje voor onze op dat moment nog arme Sim. Ook het inrichten van de woning verloopt zonder moeite, al valt wel op dat EA tijdens het ontwikkelen van de game al rekening heeft gehouden met mogelijke uitbreidingen en niet alle artikelen die je maar kunt verzinnen in de game heeft verwerkt. De keuze is echter nog steeds groot en je komt feitelijk ook niets te kort, zeker tijdens de eerste dagen dat je speelt en je geen feitelijk geen cent te makken hebt.
Okay, het huis is af, laten we eens zien wat onze lieve Sim er van vindt. De Sim wordt in het huis geplaatst en al snel val je weer in de eindeloze handelingen als plassen, wassen, eten en slapen. Wanneer je echter niet bezig bent met het urineren, kun je in De Sims 2 héél veel dingen doen. Het aantal activiteiten en mogelijkheden is ten opzichte van deel één minstens verdubbeld en je kunt iedere seconde van de dag vermakelijk vullen. Je activiteiten worden in De Sims 2 vooral bepaald door de wensmeter, een nieuwe feature. Aan het begin van de game kies je voor iedere Sim een bepaalde hoofdinteresse, zoals geld verdienen of liefde.
Afhankelijk van deze interesse krijg je tijdens de game wensen geprojecteerd. Dit kan variëren van naar je werk gaan tot een stoel van §800 kopen. In totaal zijn er vier wensen die om de zoveel tijd veranderen. Het inwilligen van deze wensen levert je humeur op. De humeurmeter vult zich richting een zogenaamd platinum humeur als je genoeg wensen vervult. Wanneer je een platinum humeur behaald, is je Sims in Hosanna stemming en gaat alles wat hij of zij doet met voorspoed. Pas echter op voor de angsten van je Sim, die de humeurmeter naar beneden halen!
De beste film aller tijden in gamevorm gieten vergt lef, heel veel lef. Electronic Arts durfde het aan en haalde de rechten op The Godfather in huis. Het was geen verrassing dat de meeste mensen hier aanvankelijk sceptisch tegenover stonden. Immers, een sfeervolle, op karakters drijvende film als The Godfather leent zich niet voor een game; en zeker niet wanneer mainstream powerhouse EA de conversie in handen heeft. Maar hebben de sceptici gelijk gekregen?
Waarschuwing: voor mensen die de film The Godfather niet gezien hebben, bevat deze review enkele spoilers. Ken je de film niet, dan moet je die vooral eerst kijken voordat je aan het spel begint.
Electronic Arts heeft de wijze beslissing genomen om je met The Godfather niet in de schoenen van één van de personages uit de film te schuiven. In plaats daarvan ben je één van de mannetjes die voor de Corleones diverse zaakjes op moet knappen, waarvan een aantal duidelijke verwijzingen naar de film bevatten. Zo zul je het paardenhoofd in het bed van de filmmagnaat mogen leggen, een wapen op het toilet in het restaurant mogen verstoppen en de executies uit de baptism and murder-scène voor je rekening mogen nemen.
Het personage dat je speelt mag je zelf ontwerpen. Met een systeem vergelijkbaar met de Fight Night reeks bepaal je tot in detail de vorm van het gezicht, het kapsel en de kleding van de hoofdrolspeler, zolang het maar een mannetje met Italiaanse uiterlijke kenmerken is. Aanvankelijk staan er maar een paar setjes kleding tot je beschikking, maar zodra je wat cash hebt kun je je uitdossen met hoeden, zonnebrillen en dure maatpakken. Helaas voegt de customization niet heel veel toe aan het eigenlijke spel en het zorgt er ook voor dat je personage een beetje een grijze muis blijft. Hij heeft immers geen naam en kan zodoende niet door andere personages besproken worden. Je wordt simpelweg aangesproken met the kid, of dingen in die trant.
Grand Theft Vroegah De spelopbouw van The Godfather is sterk vergelijkbaar met die in Grand Theft Auto, met het grote verschil dat er per keer maar één missie tot je beschikking staat die het verhaal verder helpt. Wel zijn er daarnaast genoeg submissies die je extra respect bezorgen en geld in het laatje brengen. Belangrijk hierbij zijn de winkels en rackets die je over kunt nemen en die je vervolgens op regelmatige basis inkomen bezorgen (meer hierover lees je in dit artikel).
De missies zijn meestal zijdelings gerelateerd aan het verhaal uit de film, waardoor je ook regelmatig in scènes uit de film verzeild raakt. Helaas zijn er ook hele gebeurtenissen uit de film die in de game niet of nauwelijks aan bod komen, maar die eigenlijk in latere missies wel een rol spelen. Zo kom je belangrijke gebeurtenissen, zoals de dood van The Don, alleen in de tekst op het laadscherm voor de missie te weten.
Schijnbare vrijheid The Godfather situeert zich in het New York van de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. De stad is vrij toegankelijk en van een aanzienlijke omvang, met bekende wijken als Brooklyn, Little Italy en Hells Kitchen om in rond te toeren. Helaas is de opbouw van de stad duidelijk ontworpen met de technische beperkingen van met name de PS2 in het achterhoofd. De verschillende wijken worden namelijk met elkaar verboden met slechts één of enkele lange wegen, waardoor het spel rustig de tijd heeft de nieuwe wijk in te laden.
Naast de wegen staan hoge, ondoordringbare muren van gebouwen. Hierdoor kun je eigenlijk nooit ver kijken, behalve in de lengterichting van de straat waar je op rijdt. Je hebt zelden een mooi uitzicht op de stad, want zelfs de waterkant van de rivier die door de stad loopt, is nooit te bereiken. Waar je in Grand Theft Auto en Mafia lekker door tuintjes van huizen kunt lopen en over gebouwen heen kunt kijken, vind je in The Godfather niets van dit alles. Van een grote firma als EA zou je verwachten dat ze wat meer programmeertalent in huis hadden om dit issue op een wat minder doorzichtige manier te tackelen.
mijn eerste game overzicht zal gaan over fifa world cup 2006. het word in de winkels verwacht op 27 april, ikzelf ben van plan het te kope op psp. hier zie je een overzicht :
Fifa Worldcup 2006 zal een verrassende modelvorming van de beste spelers van de wereld aanbieden. De 12 officiele stadions van de Fifa wereldbeker 2006 in Duitsland, alsook de stadions van iedere kwalificatiegebieden zijn eveneens nagemaakt. De spelers zullen hun lievelingsteam vanaf het kwalificatiestadium tot aan de virtuele weergave van het toernooi in Duitsland sturen.Dankzij verbeterde animaties van de spelers, heeft EA SPORTS een honderdtal van de beste voetballers van de planeet overtroffen. Hun spelstijl en hun fysieke uiterlijk zijn dus trouw nagemaakt. Het spel zal nieuwe betoverende manieren, zoals revolutionaire werelduitdagingen aanbieden. Deze wijze van het spel zal zelfs de grootste voetbalbewonderaar op de proef stellen, door hem de mogelijkheid te geven de legenda-momenten van de kampioensgeschiedenis weer te laten beleven. Dit volledige spel regisseert dus 32 teams die strijden voor de meest begeerde titel van de voetbalplaneet.
volgende spellen die ik gekocht eb beschouw ek als een miskoop !! :
* race simulation 3-heb gelukkig gekocht voor 2 op de jaarmarkt in waver *disney's power duck (oud spel)- 20 overkopen ?? ==> 7.50 *harry potter 2 --> overkope ?? 10 *de sims op psp- eb trug gan doen want op dozeke sta int nederlands en da is ni zo
om mijne site nog wa in te lijde ga ek eerst vertelle wa mijn belangrijkste,bestste games zijn.
fifa 04,05,06 -ps2 pro cycling manager-pc gta san andreas-ps2 tony hawk's underground 2-ps2 pro evolution soccer 5-psp fifa manager 06-pc need for speed underground 2-ps2 need for speed most wanted-psp total club manager 2004-ps2 fifa street 1-ps2 ssx 3-ps2
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Electronic Arts is een gewiekste ontwikkelaar. Als je van één game, twee games kunt maken, dan doe je dat. En dus komt men niet met één allesomvattende game aanzetten, maar worden beide facetten van het voetbal in twee games gesplitst, waarbij je de een nog wel nodig hebt om volledig gebruik te maken van de ander. De persoon die dit verzonnen heeft wordt door EA gezoend, maar is vanaf het oogpunt van de gamer natuurlijk de grootste klootzak op aarde te noemen. Maar ach, als we dan maar wel goede games krijgen. Of dit het geval is bij Total Club Manager 2004 lees je in de komende alineas.
;)
;)
