Een steelse glimlach
heeft mij dol gemaakt. Dit zinnetje, gepikt uit Dirk Van Esbroecks La
Voyageuse, slaat de nagel op de kop. Zelf had ik het niet beter kunnen
bedenken. Is het toeval dat Dirk Van Esbroeck en jij quasi gelijktijdig in mijn
leven kwamen? Wellicht. Zoveel andere dingen zijn gelijktijdig met jou in mijn
leven gekomen, vermoedelijk ben ik me van nog geen duizendste bewust. Voor het
ene ben je al wat gevoeliger dan voor het andere en twee keer een steelse
glimlach trekt sowieso de aandacht.
De gevolgen zijn niet
te overzien. Een gevoel waarvan ik vergeten was dat ik het ooit kon ervaren
maakte zich in een razend tempo van me meester. Alles op zijn weg verterend,
zonder een millimeter ruimte te laten voor iets anders. Eten en slapen
vervangen door dat dolle gevoel, vervangen door jou. Elke vezel in mijn lichaam
ademt sindsdien jou uit. Een obsessie, mijn rusteloze geest denkt aan niks
anders meer. Mijn hele bestaan wankelt om geen enkele andere reden dan dat ik
weet dat jij bestaat en omdat ik weet dat jij weet dat ik besta.
Had
ik je dan liever niet gekend? Een goede vraag, waarop ik soms zelf
het antwoord niet weet. Mijn toekomst oogt niet zeker meer.Ik heb je er al voor verwenst. Al kan je er
in feite niks aan doen. Je hebt jezelf niet gemaakt en je steelse glimlach was
niet bedoeld om mij dol te maken. Ik mag er eigenlijk niet aan denken dat ik je
ooit niet zou gekend hebben.
Hoe
moet het nu verder? Ik weet het niet en ook wel. Ik ga gewoon door met mijn
uitgestippeld plan in de veronderstelling dat elke emotie, hoe hevig ook,
mettertijd slijt, overgaat, verdooft. Of ik dat wil, heeft geen belang. Emoties
zijn momentopnamen, waarvan je op het ogenblik zelf nooit wilt dat ze overgaan.
Achteraf moet je er vaak om lachen dat je zo heftig reageerde op zoiets
banaals. Al wil ik mijn gevoelens voor jou niet minimaliseren. Als alles een
beetje meezit, ben ik binnenkort weg en kan ik me wellicht na een tweetal weken
verbazen over het feit dat ik nog maar zo weinig aan je denk. Zo is het leven,
zo is de mens. Maar in de tussentijd en tot het zover is ook al spreek ik
misschien geen vijf woorden tegen je-blijf ik graag nog een beetje dol.
