Het blijkt dat we ons toch niet vergist hebben. Kirstie was niet degene die viel die zomerdag van het balkon. het was toch Lydia en het was allemaal mijn schuld. Door de pillen die ik nam na de dood van mijn dochter en het feit dat ik mijn eigen leugens geloofde, kreeg ik geheugenverlies. Ik verdrong altijd wat er echt gebeurd was die dag. Maar nu weet ik het weer en ik wil het graag kwijt. Die dag bedroog ik mijn man en de kinderen hadden door dat er iets niet juist was. Kirstie vertelde me dat Lydia wou gaan kijken via het balkon wat er in mijn kamer gebeurde. Maar toen gleed ze uit en Kirstie kon haar net nog pakken. Maar Kirstie kon haar niet meer houden en omdat ze voorkwam dat ze zelf viel heeft ze Lydia geduwd.
Kirstie heeft er zoveel spijt van en door de schuldgevoelens deed ze haar voor als Lydia. Ze is te verward en moet nodig geholpen worden. En het is ook het beste dat ze van dit eiland afkan. Het doet haar echt geen deugd hier te zijn. Ze is hier veel de eenzaam. We verhuizen zo snel mogelijk.
Lydia is zo verward. Ze ziet overal haar zus, ze praat zelfs met haar. Ze word er zelf bang van en zij niet alleen.
Onlangs waren we bij vrienden gaan eten, we hadden er niet echt zin in maar dat ging onze zinnen wat verzetten. Zo konden we ook eens ontspannen na al de renovatiewerken in ons huis op ons eigen eiland. De avond verliep rustig, maar toen zag ze haar zus in het raam. Ze riep: 'GA WEG!' Eerst wist ik niet waarover ze het had maar dan sloeg ze met haar handen op het raam. Lydia keek me aan met bloedende handen en huilde dat ze bang was.
Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan, zelfs op school praat ze met haar overleden zusje Kirstie.
Lydia was de naam die we op de overlijdensakte hadden geschreven, maar het bleek Kirstie te zijn die is overleden. Mijn dochter is zo verward, het was maar na een paar testen dat het eindelijk doordrong dat we ons vergist hadden van kind. Ze leken zo goed op elkaar, we zagen alleen een verschil in het karaker van de meisjes.
Ik vond al dat Kirstie zo stil en gevoelig deed zoals Lydia. Maar het was nooit tot me doorgedrongen dat zij het echt was. Zeker toen ze zei dat Lydie-lo gevallen was. Ze speelde het spelletje verder dat ze altijd met elkaar speelden. Wie ben ik, mama?
Hoe kan ik me nu vergist hebben? Ik voel me er zo schuldig over dat mijn lievelingskind er nog is en dat het lievelingskind van mijn man dood is. Ik zal het me waarschijnlijk zelf moeilijk kunnen vergeven.
London, ik moet er echt weg. Het zit hier vol herinnering van Lydia. Het doet ons gezin gewoon geen goed. We hebben een nieuwe start nodig en daarvoor verhuizen we naar Schotland. Naar het eiland van mijn man, Angus, zijn grootmoeder. Het ligt heel afgelegen en je kan er enkel met een boot naartoe. Het is er heel mooi, maar stil. Niet zoals hier in London.
Misschien helpt de verhuizing ook voor Kirstie om de dood van haar zusje meer te verwerken. We doen het eigenlijk het meeste voor haar. Alles doet haar denken aan haar zus.
Zeven jaar geleden kreeg ik het mooiste wat er bestaat in het leven, kinderen. Een tweeling: Lydia en Kirstie.
Maar wat geen enkele ouder wenst gebeurd in mijn gezin. Eén van de tweeling sterft.
Het was op een zomerdag toen het ergste gebeurde wat er kon gebeuren. We waren op reis bij mijn ouders waar we elke zomer doorbrachten. Toen gebeurde het. Lydia viel van het balkon voor de ogen van haar tweelingzusje Kirstie. Ze was nog maar zes jaar oud, ze had nog een heel leven voor zich. Onze lieve Lydia.
Ze werd nog naar het ziekenhuis gebracht maar toch was ze ten dode opgeschreven. In het ziekenhuis heeft ze nog één keer haar ogen geopend om afscheid te nemen van ons. Daarna stief ze. Volgens de dokter had Lydia pech gehad. Want normaal overleven kinderen een val van ongeveer 5 meter. Pech, daaraan moest ik veel denken.
De maanden erna waren heel donkere maanden, ik stortte gewoon in na de dood van Lydia. Het is niet gemakkelijk om met haar dood om te gaan. En ik zie ze nog altijd, in mijn overlevende dochter aangezien ze zo op elkaar leken.
