Nergens zag ik zoveel culturen in vrede samenleven als in Tansila. Multi-culturaliteit bestaat en verrijkt de samenleving: leer uit elkaars waarheden en wijsheden. Geloof is essentieel en elk geloof dat liefde predikt, betekent een levenskracht en een gids in het duister. Het laat je niet verdwalen op doodlopende paden, maar toont je de weg naar de brug die leidt naar de veilige overkant.
Mijn vertrouwenspersoon in Tansila heet Abdulahaty Siénou. Hij is leerkracht van Engels en Frans aan het College in ons dorp. Als gedreven moslim ziet hij het als zijn plicht om 5 keer per dag te bidden (5u, 14u, 16u, 18u en 20u). Slaagt hij 1 keer over, dan voelt hij zich schuldig en zal hij er alles aan doen om dit in te halen.
De hitte is ondraaglijk: « la chaleur » is begonnen ! Elke dag stijgt de temperatuur met een graad of twee. Buitenkomen is vanaf een uur of 12 geen optie meer. De hete lucht komt aan als een stoomtrein die op een bunker inrijdt: je zet 1 stap buiten en de moed zakt tot in je schoenen. Zelfs de Burkinezen wagen zich niet meer in de onverbiddelijke zon.
In Ouaga is het verkeer een absolute chaos: iedereen lijkt zo zijn eigen zin te doen. Regels worden enkel gerespecteerd als het kwaad al is geschied: bij een ongeval! En of er ongevallen zijn: dagelijks vallen er dodelijke slachtoffers. Honderden brommers rijden in een wirwar door elkaar als een bende mieren die wordt getroffen door een plotse, maar hevige regenbui. Niemand draagt een helm. Verzekering? Niet verplicht dus zonde van het geld. De weinige wagens wringen zich ertussen en toeteren even gedreven als Italianen in de spits van Milaan. Taxi's zijn vrijwel overal beschikbaar, maar in erg slechte staat. Gebarste voorruiten zijn het meest opvallend: vervangen is te duur door de transportkosten. Bovendien rijden de chauffeurs als dwazen.
Niemand lijkt zich iets aan te trekken van de onmetelijke vervuiling in de stad. Bijna elk voertuig dat hier circuleert, zou in België nooit door de keuring komen: alsof er enkel old-timers te koop zijn. De uitlaatgassen kan je dus vergelijken met de rook die uit een veel te oude steenkoolkachel komt. De meeste mensen zijn opvallend goed op de hoogte van de opwarming van de aarde, maar ze geven er geen moer om. Primaire behoeften zijn prioritair. Uit de redenering van een behoeftige Burkinees volgt dan automatisch dat denken aan het milieu een luxe is waar enkel rijke westerlingen tijd voor hebben.
Traject Nouna-Tansila (115km) Als beesten in een vrachtwagen!
Stel je even voor: je reist van Antwerpen naar de kust, hartje zomer (37°C). Je neemt niet de autostrade maar je neemt het hobbelige zandpad dat er langs loopt. Je kan niet met de trein, niet met de bus, laat staan dat je een eigen wagen hebt. Neen, je gaat met het vrachtvervoer. Je bent niet alleen: zo'n 50 andere reizigers willen vandaag ook genieten van het weer aan de kust en er is maar 1 rit per dag. Bovendien weet iedereen dat ze vandaag niet terugkunnen naar 't stad, dus iedereen heeft genoeg bagage mee om minstens twee weken daar te blijven. Geen bagage zoals bij ons: wel een aantal zakken graan of rijst. Een koppel levende kippen of een paar zakken mest. Goederen gaan voor op mensen: eerst stapelt de chauffeur al de zakken graan en rijst (zo'n 100kg per zak) op zijn houteren laadruimte, daarna pas z'n "klanten". Als beesten in een vrachtwagen zoek je je een goed plekje uit en probeer je je ergens te nestelen, zodat je niet te veel hinder ondervindt van de vele gaten in het "wegdek". je zit met zo'n 50 passagiers plus bagage ongemakkelijk tussen vier houteren muren, goed bijeen gepakt in een ruimte van 7 meter op 2,5. In elk dorpje waar je langs komt, last de chauffeur een pauze in van minimum 10 minuten om te laden en lossen. Je bent in totaal zo'n 5 uur onderweg. Als je aankomt kan je geen pap meer zeggen en zit je van kop tot teen in het sap. Hou die gedachte nu even vast. Beeld je nu in dat elke Burkinees (die geen andere mogelijkheden heeft - lees: die niet rijk is *) die van Nouna naar Tansila wil of omgekeerd, geen andere keus heeft... Nu heb je een duidelijke impressie van reizen in de minder goed bedeelde delen van Burkina Faso.
* meer dan 85% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Zo'n 3% van de bevolking kan zich rijk noemen (echt rijk!)
Eerst en vooral "un grand merci" aan iedereen die Project Tansila gesteund heeft of interesse toont voor onze inzet. Deze korte boodschap is bedoeld om u, geïnteresseerde en geëngageerde Wezelaar, beter in te lichten over mijn huidige situatie en het dorpje Tansila in het algemeen.
In Tansila leven ik en mijn zus in een soort bunker met ijzeren ramen, net als bijna iedereen in het dorp. Elke morgen staat er een dozijn kinderen aan onze deur om ons te verwelkomen: de kinderen weten dat ze van ons altijd wat water of wat te eten krijgen en zijn daar erg blij om. Tansila telt ongeveer 12000 inwoners. De medische crew van Tansila bestaat uit 9 enthousiaste, jonge zielen: 6 verpeegkundigen en 3 ambulanciers, maar geen dokter! De dichtsbijzijnde dokter is die van Solenzo, 50 km en bijna 3 uur rijden van Tansila. Het medisch team is niet alleen verantwoordelijk voor Tansila, maar ook voor de naburige dorpen, samen goed voor meer dan 33000 mensen (zonder dokter). Dagelijks sterven in ons dorp kinderen en volwassenen, gewoon door gebrek aan nodige middelen. Ziektes die al lang te behandelen zijn, eisen hier nog elke dag hun dodelijke tol. Tansila is afgesloten van de bewoonde wereld: geen electriciteit, geen netwerk. Om iemand buiten het dorp te bereiken moet je 10 km verder naar "la coline" rijden: een heuveltje waar je ontvangst hebt vanuit Solenzo. Weinigen kunnen zich dit veroorloven.
Mijn persoonlijke bijdrage aan de gemeenschap is op dit ogenblijk nog quasi nihil, maar ik ben mij vollop aan het voorbereiden om volgende maand te starten met een cursus Engels aan het CEG, college van Tansila. Ik word daarbij geholpen door de lokale prof Engels/Frans, mr Abdoulahaty SIENOU. Verder houd ik een oogje in het zeil bij de bouw van het weeshuis (later meer info). De uiteindelijke intentie is om zelf mee de handen uit de mouwen te steken, maar op dit moment heb ik nog wat last met de omschakeling van kimaat en voeding.
Dat brengt mij bij mijn volgende puntje: het eten. Veel variatie mag je uiteraard niet verwachten. Elke dag eet je ofwel rijst, of wel "tô", een plaatselijk brouwsel dat hier erg geliefd is. Ik vind het persoonlijk niet echt geweldig: het heeft iets weg van een spons en de geur is allerminst aangenaam. Het vlees is eigenlijk niet om over naar huis te schrijven, maar ik doe het toch. De dieren worden hier voor je ogen afgemaakt, om even later vrolijk in stukken gesneden op je bord te verschijnen. Je krijgt echt alles voorgeschoteld: geen stukje vlees zonder bot, de poten, ingewanden en zelf het hoofd. Er werd mij verteld dat er zelfs mensen zijn die enkel een portie kippenkoppen bestellen.
Het klimaat kan iedereen zich wel voorstellen: neem de warmste zomerdag in België, en het is net zoals januari in Burkina Faso. Helaas weet ik dat de temperatuur enkel nog zal stijgen: we zitten in het koele seizoen. In april gaan we naar 45 graden in de schaduw! Niet iets om naar uit te kijken dus. Bovendien laat de lucht het hier niet toe om aan sport te doen, zoals je dat gewoon bent in België. Je bent veel sneller uitgedroogd en dus uitgeput.
De mensen zijn erg gastvrij, staan altijd open voor een gesprek en zijn enorm vriendelijk. Iedereen groet elkaar (niet groeten = een belediging). Al de mensen in het dorp zijn afhankelijk van elkaar en weten dat ook. Buren zijn automatisch vrienden. Je komt bij elkaar binnen alsof je thuis bent. Dagelijks breng je je buurman een bezoekje en regelmatig nodig je elkaar uit om te komen eten. Dat kan je je in onze parochie nauwelijks voorstellen.
Het opvangthuis is bedoeld voor leerlingen in moeilijkheden in de parochie Tansila. De situatie van sommige leerlingen in Tansila wordt steeds zorgwekkender. De omstandigheden waarin de meeste leerlingen zich bevinden zijn ronduit slecht. Het is zeer moeilijk voor bepaalde ouders om een slaapplaats te vinden voor hun kinderen, dat is vaak te wijten aan de hoge werkloosheid. Hoeveel kinderen slapen er vandaag wel niet op straat omdat ze geen onderdak meer hebben? Hoeveel meisjes zijn er niet verplicht om te stoppen met school, omdat ze geen toevlucht hebben, hetgeen noodzakelijk is om hun studies te kunnen voortzetten? Vaak zijn ze genoodzaakt op straat te overleven, simpelweg omdat ze thuis of in hun schuilplaats misbruikt worden. Kan je in zon omstandigheden ooit iets bereiken in je leven?
Het opvangtehuis moet aan deze kinderen in nood voedsel en onderdak bieden, opdat ze terug hoop krijgen op een toekomst.
Waar gaat het precies over?
De bouw van:
-2 slaapzalen (jongens en meisjes)
-Een opslagruimte
-Vertrek voor de opzichter van het tehuis
-Vertrek voor de opvoeder
-Afsluiting (muur rond het gebouw)
-Sanitair (toiletten en douche)
-Keuken
1e stap: slaapkamers/opslagruimte/vertrek opzichter
Ik haal opgelucht adem wanneer ik voel dat het vliegtuig veilig op de Burkinese bodem is geland. Het avontuur kan eindelijk beginnen: van deze morgen 7u ben ik onderweg. Het is nu 23u30. Afriquyah Airlines bracht mij eerst in Tripoli, Libië, daarna landden we in Bamako, Mali, om tenslotte in Burkina Faso eindbestemming aan te komen. Mijn gehoor laat me volledig in de steek: de vele landingen en de daarbijhorende druk hebben er voor gezorgd dat ik mezelf niet meer hoor als ik spreek, een onaangenaam gevoel. Maar met de wetenschap dat ik binnenkort mijn kleine zus An weer ga zien, stap ik zelfzeker uit en zet mijn eerte stappen op Afrikaanse bodem. Hier wacht mij iets nieuws, voor het eerst verlaat ik het o zo bekende en veilige Europa om de verre vlaktes en uitgestrekte landen van Afrika te gaan verkennen.
Meteen wordt het mij duidelijk dat ik in een niet zo'n welgesteld land ben aangekomen: rechtstreeks vanuit het vliegtuig zet ik voet aan land en neem ik de licht-aromische lucht van het West-Afrikaanse continent in mij op. Een verouderde bus staat ons een eindje verder op te wachten om ons naar de luchthaven te brengen. Ik word niet gecontroleerd: geen metaaldetectors, maar wel veel uniformen. Zowel leger als politie zijn in grote getalen aanwezig. Een van de agenten stopt me een formulier toe waarop ik al mijn gegevens - onder meer mijn verblijfsadres in Burkina Faso - moet invullen. Ik vul rustig al mijn gegevens in en wordt doorverwezen naar een van de soldaten in een klein bouwvallig loketje. Erg onvriendelijk vraagt hij me in een gebroken Frans naar het telefoonnummer van mijn contactpersoon, Abbé Pierre Sanou. Ik zoek zijn nummer op in mijn gsm maar kom tot de vaststelling dat ik zijn nummer helemaal niet heb. Ik vertel de man dat mijn zus buiten op mij staat te wachten: Zij heeft de telefoonnummer zeker en vast. De soldaat maant me aan om mijn zus te gaan roepen, hij houdt mijn paspoort bij zich terwijl ik met al mij bagage op zoek ga naar mijn zusje. Voorbij de loketten, wordt ik aangesproken door een man in een blauw hemd. Zonder te vragen begint hij mijn bagage voort te trekken. We komen bij de volgende controlepost: twee agenten zetten mijn bagage op een tafel en beginnen alles te doorzoeken. Eindelijk kom ik buiten, waar een grote menigte unaniem mijn richting uitkijkt, allen met een "aide-moi" blik, zoals die van een wanhopige bedelaar op de Keyzerlei. Van alle kanten wordt ik benaderd: "monsieur, taxi?". Bedelende uitgemergelde kinderen staan je met hun rommelpot aan te staren en eisen met hun grote ogen om een centje. Ik kijk overal om me heen: mijn zus is nergens te bespeuren. Een eerste paniekreactie maakt zich van mij meester. Mijn paspoort, dat is het eerste waar ik aan denk op dat ogenblik. Ik terug naar binnen, op zoek naar de soldaat die mijn paspoort in bewaring had genomen. Terug aangekomen aan het loket stel ik vast dat er niemand meer zit ... ik probeer me het gezicht van de man te herinnern. Ik vraag aan de man die nog steeds met mijn bagage aan het zeulen is, waar de soldaat misschien kan zijn en of ik mijn paspoort nog terug te zien krijg. Hij vertelt me dat dit me waarschijnlijk 10.000 CFA zal kosten. (Ik had op dat moment geen idee van de waarde van 1 CFA.) Totaal in paniek zie ik plots een militair uit een klein kamertje verschijnen. Ik loop naar hem toe maar bedenk me dan snel: ik mag mijn bagage niet zo alleen laten. In een volslagen dilemma beland, besluit ik dat mijn paspoort op dat moment belangrijker is: door mijn hoofd spookt de gedachte:"Als ik mijn zus niet vind, keer ik best zo snel mogelijk terug naar België." Ik ga de militair achterna die ondertussen teruggekeerd was naar het kamertje. Aan drie bureaus zitten enkele militairen die druk bezig zijn met paperassen of telefoongesprekken. Op een van die drie zie ik plots mijn paspoort liggen. Ik leg mijn situatie uit en krijg uiteindelijk mijn paspoort terug, nadat ik de telefoonnummer van mijn zus (nummer in Burkina) doorgegeven heb. Ik keer terug naar mijn bagage en zie tot mijn grote vreugde dat de man er niet vandoor is gegaan. Ik bel de nummer van mijn zus maar krijg automatisch verbinding met haar voicemail. Thuis proberen, niemand die opneemt. De gsm van mijn vader: voicemail. Mijn moeder: de lijn gaat over en ik krijg haar aan de lijn. In volle paniek doe ik ongestructureerd mijn verhaal. Daarna vertelt mijn moeder dat ze An aan de lijn heeft gehad: ze was onderweg naar de luchthaven een zou elk moment aankomen. Bon, terug naar buiten en ja hoor: daar staat ze dan in levende lijve. Enorm opgelucht om haar te zien, loop ik naar haar toe en geef haar een stevige knuffel. Nadat ik mijn uitleg had gedaan, gaf zij de hare: ze stond al 2 uur te wachten en was net even weg om wat te gaan drinken. Samen met Maurice Sanou (de oom van Pierre) en de man die mijn bagage meezeult, gaan we naar de wagen die ons naar onze slaapplaats brengt. Nadat de man in het blauwe hemd al mijn bagage in de auto geladen heeft, komt hij vragen naar zijn beloning. Ik geef hem 5 euro. (Ik heb nog nooit iemand zo blij weten zien met 5 euro: hij had al erg blij geweest met 500 CFA, maar 5 euro is in feite 3100 CFA. Een riante fooi dus waar je hier een week van kunt leven).
De weg naar de jeugdherberg is niet zo ver. Een stad in Burkina Faso kan je onmogelijk vergelijken met een Europese. Er zijn nergen gebouwen hoger dan 4 meter. De ruimtelijke ordening is onbestaande. Iedereen lijkt een enorme bouwgrond te hebben: waar in Europa 5 huizen zouden staan staat er hier maar 1. De wegen zijn van een soort gravel en doen me denken aan een slecht onderhouden tenniscourt in TC Wezel. Mijn zus heeft het over "la paussière" als ik vertel dat de lucht hier naar zand smaakt. In heel het land hangt een soort stofgeur, die normale ademhaling niet echt bevordert. Als je hier als Europeaan aan sport doet ben je dus veel vlugger uitgeput en uitgedroogd. Als ik op mijn kamer aankom, proef ik nog steeds de zand in mijn mond. Toch weerhoudt dit mij er niet van om na een vermoeiende reis als een blok in slaap te vallen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Aankomst in de luchthaven van OUAGADOUGOU
