Volg onze activiteiten en als je zin hebt...
KOM MAAR AF :)
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Project Rwanda 2011 3juli - 29 juli
Neuropsychiatrisch Ziekenhuis Caraes Lees da avonturen van:
Vicky, Silke, Sofie, Jolien, Hanne, Steven en Isabel
25-07-2011
Bericht van Mathijs
Helaba,
Ik heb nu even tijd vrij gemaakt om de blog te verkennen ik heb ondertussen een deel ervan gelezen en ik ben blij dat jullie het goed maken ginder. Het zal een hele leuke en boeiende ervaring zijn.. De tijd gaat vrij snel. Je bent nog maar vertrokken richting Rwanda en je bent al bijna terug bij ons... het is waarschijnlijk in het begin heel raar om je aan te passen ginder?
Wat hebben we een ontspannend weekendje achter de rug! Zaterdagmorgen zijn we omstreeks 8u vertrekken naar het kibuy-meer. Toen we aankwamen mochten we ons eerst installeren in het hotel en ja hoor met een enorm uitzicht op het meer. Vooraleer we het water indoken hebben we onze buikjes goed volgegeten met wat belgische kost, en of het smaakte! Daarna deed iedereen zijn ding: de een waagde een plons, de anderen haalden de kaarten boven, nog anderen gingen water volleybal spelen. 's Avonds aten we ons buikje nog eens lekker rond vooraleer we terugkeerden naar het hotel om er de de nacht aan te vatten. 's Morgens mochten we ontbijten aan het prachtige uitzicht van het kibuy-meer en geloof ons zoiets maak je niet elke dag mee! Al gauw waren we vergeten hoe hard en doorgezakt een bed hier toch wel kan zijn. Om maar even te verduidelijken wat een luxe ontbijt is: soep met omelet, stroop, 1 droge pistolet en natuurlijk een warm kopje koffie. Rare combinatie, maar we genoten! Na het ontbijt was het alweer tijd om de kamer op te ruimen en terug te keren naar het kibuy-meer om er een prachtig eiland te bezoeken. We vaarden met een heel creatief bootje richting het eiland en om toch maar even terug back to basics te gaan viel de motor stil in het midden van het meer. Geen nood die mannen hier zijn op veel voorzien en goten er al gauw een geut benzine bij. Na een goeie rookwolk konden we terug verder varen. Na enkele minuutjes kwamen we aan op het eiland ... Het was er heerlijk: hangmatten, strandstoeltjes, schommels, beachvolleybal, ... Ook kwam een aapje en koeien ons bezoeken. Kortom het liep er zwart van het volk en het uitzicht was prachtig! We dachten het van deze keer slim aan te pakken en bestelden ons eten van zodra we aankwamen (11u30) maar hier nemen ze echt wel hun tijd om te werken waardoor we om 15u ons middagmaal konden verorberen. 'We don't eat time but only food', is de slogan. De avond viel al vlug waardoor we terug moesten keren richting in Ndera. Na een lange rit mochten we ons bedje inkruipen om de week weer fris te kunnen starten. Vandaag stond er weer heel wat op het programma: nog wat materiaal aankopen want die mannen hier kunnen nog steeds dingen gebruiken, wat heel wat energie vraagt hier op de plaatselijke markt en in de winkeltjes. Anderen werkten op de afdeling en leverderen uitstekend werk bij de patiënten. Iedereen tevreden, de dag vloog voorbij!
Morgen mogen we onze allerlaatste werkdag aanvatten, woensdag zijn we uitgenodigd op een afscheidsfeest en donderdag koffers pakken, waarbij we vrijdag jullie terug mogen zien en es goed kunnen vastnemen!
Vandaag zijn Hanne en Steven samen gaan shoppen met de 2 hoofdverpleegkundigen van de crisisafdelingen met als doel materiaal te kopen voor het welzijn van de zorgvragers. Om 9u werden wij verwacht aan de ingang van het hospitaal. Na een 45-tal minuten gewacht te hebben dook onze chauffeur op en kon ons shopdagje beginnen. Onze eerste taak omvatte het wisselen van geld (Euro -> Rwandese Frank). Al snel stond het zweet op onze rug en beseften wat voor een verantwoordelijkheid wij nu gekregen hadden. We uiten dan ook onze bewondering naar Isabel die dit op heden alleen gedaan had. Ons shoplijstje was goed gevuld, maar helaas konden we niet al het materiaal kopen en hebben een selectie moeten maken in samenspraak met de hoofdverpleegkundigen.
We zijn zeer verheugd dat we het volgend materiaal hebben kunnen schenken aan het ziekenhuis: Watertank 1500 l, glucometer, elektronische bloeddrukmeter, Cd's, DVD's, kleurpotloden, tekenpapier, springtouwen, voetbal, tennisballen, ondergoed, handdoeken, rokken, blousses, jeansbroeken en hemden.
Ook doneren we een bedrag aan het hospitaal dat bijdraagt tot de aanschaf van een hi-fi-installatie in de polyvalente zaal, zodat er in de toekomst muziektherapie kan gegeven worden aan de patiënten.
En om het lijstje af te maken, laat ieder van ons hier persoonlijke spullen na ten voordele van de zorgvragers!
De dag is nog niet voorbij, dus wat we vanavond doen... dat lees je morgen! Spannend hé
Gisteren was ons Silke jarig en dat lieten de broeders niet aan hun neus voorbijgaan! Ze verrasten ons met een feestje in hun tuin. We hadden aan de koks gevraagd om spaghetti en cake te maken voor de jarige. In de namiddag werd onze tuin vergezeld van een mekkerende geit. Zwart van kleur, wit neusje en kloek gebouwd. Nadat onze dagtaak in het ziekenhuis er op zat, zagen we de geit de revue nog eens passeren. Na een oase van rust zonder gemekker werd er ons iets duidelijk. We konden het niet echt geloven totdat Jolien en Silke een kijkje en een kiekje in de keuken namen. Ze kwamen terug met het bewijs in hun fototoestel. Voor sommige onder ons nam de eetlust af en voor anderen bracht het sarcastische humor. Silke vond het tijd om ons te trakteren met een heerlijk glaasje bubbels om het gemis van het gemekker te kunnen verwerken, maar vooral omdat het haar verjaardag was. Plots merkten we op dat het personeel zijn feesttenue aanhad en vanalles naar buiten sleurden. Waarop Jolien en Isabel eens gingen observeren en plots doorhadden dat alles werd klaargezet voor een feestje in de tuin. Al onze moed te samen geraapt en drie glaasjes bubbels voor de broeders gevormd om het feestje van start te laten gaan. Broeder Vedast zorgde voor de nodige deuntjes. Nadat ons Jolien eens goed door elkaar werd geschud (want aarding kennen ze hier niet) zong ze voor Silke een prachtige 'Allegria'. Broeder Gregoire zorgde voor de nodige ambiance en broeder Charles toonde een korte dansfase. Nadat we hetgeen we eerst zagen lopen hadden opgegeten werd de verjaardagstaart gebracht en op traditionele wijze aangesneden (Gauto, gauto...) Maagjes gevuld, beentjes kwamen los en het dansen kon beginnen!
Zaterdag vroeg in de morgen (6u) zijn we vertrokken richting Akagera park. We ontdekten een oase van rust en bewonderden verschillen dieren. Apen, bavianen, zebra's, giraffen,antilopen, prachtige blauwe vogels....We keerden moe maar voldaan terug na een dag die we vooral in de jeep doorbrachten. Thuisgekomen konden we van star gaan met onze uitslaap dag. Want het werd "lazy sunday". Ook voor de broeders was het een rustdag. Alhoewel broeder Vedast verschillende misviering moest voordragen. Ieder van ons sliep op zijn eigen tempo en genoot van het ontbijt. Daarna deed elk waar hij zin in had. Voor sommigen het poetsen van de kamer, wasje doen en of lekker liggen bruinen in de zon. Want wanneer we terug in België zijn willen we lekker kunnen pochen met ons bruin. Dus als je beter wil doen onderneem maar vlug een zonnebank- kuur :). Een aantal vertrokken in de namiddag naar de markt in Remera om nog wat spulletjes te laten naaien. Eerst een mooi stofje kiezen en dan het gewenste laten naaien. Wat het is, laten we over aan de verrassing !
Ondertussen zijn de studenten bijna twee weken aan het werk en beginnen ze de dienst goed te kennen. Niet alleen de zorgontvangers maar ook het personeel. Elk op zijn manier zet zijn beste beentje voor om een meerwaarde te zijn voor de psychiatrie in Ndera. Geloof me! Het is niet zo eenvoudig. Ik bewonder de studenten voor hun inzet en de zoektocht die ze ondernemen om dingen te verwezenlijken.
Steven en Jolien werken op de afdeling 'crisis mannen'. Ze zijn er in geslaagd om de hoofdverpleegkundige inzicht te geven in een specifieke therapie voor mensen met verslaving (drugs) 'Prochaska & Diclemente' Daardoor kregen ze toestemming om de therapie toe te passen bij een patiënt.Het eerste gesprek met de patiënt is al gebeurd. Het overlopen van de voor- en nadelen van het gebruik van drugs verliep zeer vlot. De persoon sprak heel goed Engels waardoor er een goede communicatie mogelijk was. De zorgvrager was zeer tevreden over het gesprek en de hulp. Tot op heden hadden ze nog geen strategie om toxicomanen te begeleiden. Wie weet komt er in de toekomst verandering!
Hanne en Vicky werken op de afdeling 'crisis vrouwen' Zij hebben hun aandacht gevestigd op het belang van hygiëne en het mooi zijn als vrouw. Ze slaagden er in om bij de vrouwen hun nagels te verzorgen en ze een kleurtje te geven (rood). Het personeel was onder de indruk met een beetje veel jaloezie. Met als resultaat dat we voor hen wat potjes nagelak gaan kopen. Zo blijven we dikke vriendjes :). Hun voorkeur weten we al: bruin. In hun vogende stap rond hygiëne en schoonheid gaat de aandacht naar het verzorgen van de haren en het mooi maken van het gezicht.
Silke werkt op een vervolg behandelingsafdeling vrouwen. Silke liet via de laptop foto's zien van onze uitstap naar Butare. De patiënten gaven ons uitleg bij de foto's over de ligging of welk gewas er op hun velden groeit. Zij leerde twee zorgvragers werken met de computer via een spelletje. In het begin was het even moeilijk om de muis goed te hanteren, maar ze leerden snel. Ze hebben ervan genoten en spelen van een spel op de computer is ook goed voor de concentratie en het geheugen. Het was memory.
Sofie zet zich in bij de kinderen. Er verblijven ongeveer een zestal kinderen op haar afdeling met een zuster aan het hoofd. Sofie probeert het personeel te tonen dat het geven van affectie belangrijk is voor kinderen. Ondanks de taalbarriére is ze er in geslaagd het vertrouwen van alle kindjes te winnen. We bezorgden hen het kaartspel 'Uno' en het valt goed in de smaak. Het personeel en de kindjes spelen samen het spel.
Verder willen we op bepaalde afdelingen het personeel meer inzicht geven in het toedienen van voldoende vocht aan de patiënten. De ene verpleegkundige zorgt dat de patiënt voldoende drinkt bij warm weer, maar sommige personeelsleden hebben er totaal geen aandacht voor. We willen een soort koffie pauze voor de patiënten invoeren zoals bij ons, maar dan met water. We hebben ook geld mee dat we kunnen spenderen in het ziekenhuis en dit dankzij een aantal sponsors. Waarvoor dank :) Met broeder Charles (directeur) hebben we een vergadering gehad over wat we met het geld willen doen. Alle hoofdverpleegkundigen worden aangesproken om na te gaan wat zeep hun afdeling kunnen gebruiken . Ze mogen een lijstje maken en nadien gaan we samen rond tafel zitten en beslissen wat we gaan aankopen.
Zo, dat was het zo een beetje. O ja, iemand vroeg of het hier overdag warm is en in de nacht frisser. Dat klopt en het is zeer handig om te slapen. Het warme weer van overdag is zeker niet lastig, want we weten dat het naar de avond toe koeler wordt en we goed kunnen slapen.
Nog veel leesplezier op onze Blog en bedankt voor alle reactie :)
Hier zijn we terug van een lang weekend. Vrijdagnamiddag zijn we vertrokken naar Butare. Na 4.5 uur zijn we aangekomen in een hostel. (Hier mag men maar max. 60 km/uur rijden) het was ongeveer 150 km. We verbleven in een plaatselijke hostel. Bij aankomst mochten we ons installeren op de kamer en daarna zijn we nog 1 gaan drinken in een poepchique hotel volgens de normen van Rwanda. We hebben dus genoten van het plaatselijke bier met als gevolg voor sommigen een korte nacht. Zaterdag moesten we om 07 uur ontbijten om daarna te vertrekken naar het nationaal park (jungle). We waren zo blij eindelijk apen te zien maar we hebben op onze honger blijven zitten daar de apen het permitteren om 's middags een dutje te doen. Het was een tocht van 4 uur op en af. We reden met een voldaan gevoel terug naar de hostel waar we, na het verfrissen, vertrokken naar een plaatselijk restaurantje. We hebben er onze brochette levend zien wandelen. De geit kwam ons vooraf goeiedag zeggen op het terras. Met als gevolg we 2 uur hebben moeten wachten op ons eten. Vandaag, zondag hebben we de kans gekregen van Frére Pascal om een plaatselijke misviering bij te wonen. Iedereen was onder de indruk van de mooie zangen, de hoeveelheid mensen die er zaten en de duur van de misviering. We werden met open armen ontvangen en werden voorgesteld tijdens de viering. Ook werden we openlijk bedankt voor onze inzet hier. Daarna mochten we een feestmaaltijd bijwonen bij frére Pascal. Men at er met bord op de knieën. Er werd heel wat afgespeecht en als afsluiter mochten we met de broeders dansen. Vervolgens begonnen we aan de lange terugrit richting Ndera waar we nog van een lekkere maaltijd konden genieten. Iedereen is zeer moe maar voldaan, de één wat meer last van de darmen dan de andere.
Zoals je ziet wordt je door ons elke dag op de hoogte gebracht. Vandaag een zware dag gehad zoals ieder, nog steeds heel veel prikkels die voor ons onbekend zijn. Na onze 2de werkdag hebben we de magische, maffe markt in n' dera bezocht. We werden vaak aangeklamd als rijke belg, om zoveel mogelijk dingen te kopen, waarvan enkele rwandesen deze vervullingen van ons kregen. Het was een zeer aangename kennismaking waardoor we zeker nog naar deze chaos markt willen terug keren. Na de markt hebben we genoten van elkaar en de luxe die we hier stiekem hebben.
Vandaag onze eerste werkdag. En ja hoor, opnieuw terug een berichtje posten op onze o zo befaamde blog . Goh, waar zouden we beginnen... We hebben vandaag echt heel wat gezien. Om 8u startte onze eerste werkdag. We waren al onmiddellijk onder de indruk van wat we mochten meemaken in het ziekenhuis. Ieder van ons kreeg een warm onthaal op de afdeling door de verpleegkundigen. Toen we in de patiëntengroep kwamen, mochten we meteen kennis maken met hoe de bevolking kennis maakt met blanken. We werden omringd door patiënten die vol bewondering naar ons keken. We hadden de indruk dat ze gefascineerd waren door onze huidskleur, en wreven dan ook zeer veel over armen/benen/gezicht. Vervolgens vroegen ze meteen of wij geen geld, materiaal,... hadden dat wij aan hen konden geven (horloge, lekkere Belgische sigaretten,...). We waren verrast dat veel patiënten Engels of Frans konden spreken, wat zeer aangenaam is om een vertrouwensrelatie op te kunnen bouwen. Om 10u was er koffiepauze en maakten we kennis met lekkere Rwandese thee, hartige pannenkoeken en ja hoor, een gekookt eitje Toen we terug keerden naar de afdeling merkten we het relaxte tempo van wandelen van het personeel. Als Belgen zijn wij toch precies veel te veel gehaast! Wij vonden het aangenaam om ook maar even lekker mee te slenteren
In de namiddag was er een supervisie gepland voor het ganse ziekenhuis. Toen iedereen goed en wel geïnstalleerd was, werden wij voorgesteld en kregen een applausje wat hartverwarmend aanvoelde voor ons. Na de voorstelling bleek dat de persoon die de supervisie voorbereid had, afwezig was. Hierdoor kon de vergadering niet doorgaan doch niemand hier problemen van maakte, integendeel, men kon er hartig om lachen. Hier kunnen wij toch wel wat van leren hé
Deze avond hebben we in groep onze indrukken gedeeld van de eerste werkdag. Nadien hebben we terug een lekkere maaltijd aangeboden gekregen en kunnen we relaxt de avond afsluiten.
het was ongeveer 150 km.
