Transplantoux 2015

De beklimming

WIND!!! De WIND van vrijdag was fel, zeer fel. Enkele begeleiders waren vrijdag al naar de top geweest en de WIND had daar vrij spel. We weten weer waar de naam van de berg vandaan komt. Na 3 jaar zonder 1 zuchtje WIND, was het dit jaar anders. Bij momenten was het zelfs zeer gevaarlijk in de afdaling, waar zelfs zeer ervaren fietsers zich niet echt veilig voelde.De voorspellingen voor de dag van de beklimming waren ook niet hoopvol. 8 Beaufort!!! Dat is pas een strak WINDJE.

Donderdag vertelde Kris en Gert, dat ze ook graag naar het vertrek zouden fietsen, om zo het verhaal volledig rond te maken, van Paal naar de M. Ventoux. Dimi zocht contact met de reeds aanwezige Transplantoux’ers om te polsen of er eventueel nog fietsers waren, die dit met ons mee naar Sault fietsen.  4 fietsers (Danny, Danny, Patrik en Tom) reden met Gert, Kris en Dimi mee naar de start. De korte briefing en het profiel op Kris zijn “spel” vertelden ons, dat er 1 lange klim in het traject zat. Alleen wisten we niet hoe zwaar de beklimming zou zijn.

Na een korte nacht vertrokken we dan samen om 6u30 richting Sault. Zo vroeg waren we niet gewend om te vertrekken. Normaal stond de wekker pas om 7u. Kris en Dimi namen de leiding, want de rest wist de weg niet. Eens op de juiste weg konden we de wegwijzers volgen en werd de kop van peleton afgewisseld tot aan de voet van de klim.

De verwachtingen waren een klim van gemiddeld 4%. De “Col des Abeilles” begon stevig in de eerst 500m en minderde dan tot de verwachtingen. Maar niet veel later ontpopte de klim zich tot een echt onding. Met een gemiddelde van 8% was het midden van de klim zwaar. Doseren was de boodschap wilden we de top bereiken. De WIND was nog niet aanwezig, wat een “chans”! Want de klim was al moeilijk genoeg zonder de WIND.

Het was toch nog een stukje fietsen en we werden om 9u verwacht aan de start. Gelukkig kwam de top in zicht en was het enkel dalen tot Sault. Met een hoogte van 996m was dit voorlopig ons hoogste punt van onze reis. We zouden er nog 1000hm moeten bijtellen om boven op de M. Ventoux te staan. Toen we boven kwamen gaven we de toestemming aan onze 4 metgezellen om al door te rijden, aangezien zij hun getransplanteerde dienden te vergezellen.  Toch namen de 4 mannen niet veel voorsprong, want de afdaling volgde. Tijdens het dalen zagen we de bus opdagen en ons doel was geslaagd. Ongeveer samen met de bus in Sault aankomen.

Eens aan de start hadden we zelfs nog een beetje tijd over om te recuperen van de tocht, onze drinkbussen te vullen en nog wat te eten. Toen zagen we de blauwe massa één voor één aan de start verschijnen. De meeste vol spanning afwachtend op de start. De emoties waren niet te stoppen. Het was mooi om te zien, hoe de partners met een traantje hun fietser geluk toe wenste.

Het enige probleem was de WIND, al zeer duidelijk aanwezig bij de afdaling van de “col des Abeilles” en zeer voelbaar aan de start. Enkele van de canibalen deden ondertussen hun verhaal over de omstandigheden aan de top. Een Transplantoux’er deed uitvoerig zijn verhaal, hoe hij zelfs door de organisatie moest af stappen om een bepaalde bocht in de afdaling te nemen. Zeer verontrustende verhalen om met niet ervaren fietsers te doen. SPORTA nam de beslissing om de aankomst te verschuiven naar de Chalet (Renard) en indien je toch door fietste naar de top, was dit op eigen verantwoordelijkheid.

De rit naar de chalet, was ontspannend, een beetje keuvelen hier en een beetje keuvelen daar. Den Dimi deed zelfs een inspanning om Quintana (“lowieke”) te zoeken. Die vogel was al een tijdje gaan vliegen en de inspanning deed pijn in de benen. Pech hadden we niet meer gehad na dag 2 tot aan de bevoorading op de flanken van de M. Ventoux, den Dimi “ ne leegloper” had. Een nieuwe binnenband was nodig om tot aan de chalet te geraken.

Ontgoocheling was duidelijk voelbaar, zeker toen we vernamen dat er nadien toch naar de top mocht worden gefietst. Gelukkig zaten we toen al te genieten van een gezellig terraske in Bedoin. “We zen al ne kier bove gewest, tis gewuan spijtig da we het ni hemme kunne afmaoke” waren de wijze woorden van Kris. We miste Martine en Walter aan tafel, want zij waren nog bij hun getransplanteerde fietser, om hen veilig naar beneden te begeleiden. We zullen het deze goed maken met glaasje in de hand.

Toch zullen deze 6 km het gevoel van deze unieke ervaring, waarin nieuwe vriendschappen zijn ontstaan, niet wegnemen. De trip zullen we voor altijd met ons mee nemen! Daar drinken we er eentje op, SCHOL!!!

Lang leve Project’15!!! We zullen je missen. De WIND zat ons in de zeilen

Project’15 Dag 8

Le Grand Lierne - Aubignan

CHANS!!! Tik, tik, tik. Zo klonken de regendruppels op de mobilehome. Zou het vandaag toch gaan regenen? CHANS dat we op de Wi-Fi konden. Zo was het mogelijk om dadelijk de buienradar te raadplegen. CHANS want het was maar een zeer plaatselijk buike en konden we zoals gewoonte getrouw van ons ontbijtje genieten in de buitenlucht.

We waren later dan anders en het was ook opvallend stil aan tafel. Enige vorm van stress, zenuwen, … was te merken. Net een week geleden was dit ook het geval, maar dan wegens andere omstandigheden. Het contrast met het vertrek van vorig vrijdag (dag 1) was groot met het vertrek van vandaag. De drukte had plaats gemaakt voor rust, toch was het naderend einde spannend en keken we ernaar uit. CHANS hebben we met elkaar gehad en hebben we veel aan elkaar gehad. Het was daarom ook jammer dat het de laatste dag was. “Straks is de rust voorbij!”

Het vertrek was moeizaam. We hadden een paar kilometers nodig om op dreef te komen. Martine nam de leiding in de kleine straatjes op de heuvelruggen van de Drôme. Door het kiezen van een luxe camping, waren we wat afgeweken van het oorspronkelijk traject. Bij het nakijken van de route, de avond voordien, merkte Martine in de eerste kilometers veel wit op in het nieuwe stukje van de route. Wit wil zeggen dat het een heuvelzone of een plateau is. De kans dat we moesten klimmen was dus groot.

Het viel al bij al nog mee van klimwerk en we waren zo terug op de normale route. Bij het uitrijden van een klein stadje, had Martine de route zo gemaakt, dat we van de grotere weg konden wegblijven. Minder verkeer, dus aangenamer fietsen. Niet het vaste treintje van 5 fietsers op een rij, maar even gezellig naast elkaar. Dat was de planning, maar het profiel was hier niet voor geschikt. Een steile klim met pieken tot 13% en zeker een gemiddelde van 9 à 10% kregen we te verwerken. CHANS dat we al wat hebben kunnen oefenen in de voorbije dagen en was deze hindernis ook snel genomen. Even afdalen, een filmpje maken en verder omhoog. Tot plots de weg stopt en verder gaat in een onverhard gedeelte. Het navigatieprogramma van Martine heeft ons in de steek gelaten voor de eerste keer. Deze gaf duidelijk aan dat het verhard zou moeten zijn. Kris ging even verder kijken, maar er kwam niet snel een einde aan de onverharde weg. Dan maar terug en kijken of we ergens terug op de route kunnen geraken. CHANS dat we op het hoogste punt zaten en op een klein klimmetje na alleen maar moesten dalen.

Het leidde ons terug naar de grotere weg. We kregen de tijd in het oog en zagen, dat we veel tijd hadden verloren. De wind was nog steeds in ons voordeel en zorgde voor een goed tempo. We reden niet om tijd goed te maken. Als we maar rond 17u aankomen, dan is het goed. Al zou vroeger aangenamer zijn. Dan hadden we zelf meer tijd om ons te wassen en te ontladen van de voorbije week. Want eens op het park, werden we mee genomen in het strakke schema van Transplantoux, zodat alles daar vlot zou verlopen met die grote groep fietsers en wandelaars.

Na een prachtige afdaling kwamen we eindelijk aan op de 1ste bevoorrading. Hier werd Martine gestoken door een beestje. Het beestje was toch achter haar bril geraakt en prikte haar in het ooglid. CHANS dat de Eddy op alles voorzien is. Vaak hebben we gevraagd “ Eddy hebt ge toevallig … bij”.

We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg, waarin we nog een 7km lange klim moesten verwerken. Dus snel terug van start was de boodschap. De wind werd alleen maar feller. CHANS dat deze nog altijd van achter kwam. Eens begonnen aan de klim trok den Dimi erop uit. Kort nadien werden we 1 voor 1 gepasseerd door de mobilehomes. Stiekem dachten we allemaal, “hopelijk staan ze aan de top te wachten”. Dimi bereikte als eerste de top en zag de 2 chauffers boven de mobilehome uitsteken. CHANS! ze hebben onze gedachten gehoord. Kort na elkaar kwam iedereen boven en werd er gegeten en gedronken. Nog 60 km te gaan en volgens kris “Alleën ma naor beneje”. CHANS want zo kregen we terug wat marge in de tijd. De afdaling was weer prachtig met snelheden tot 70km/u. Enkel Kris had er niet van kunnen genieten. Hij kreeg af te rekenen met een mede passagier, die niet zo vriendelijk was. De bij stak hem net boven de knie. Gelukkig zonder erg en dadelijk de zalf er op en weg waren we.

Vanaf toen kregen we precies vleugels of hadden we CHANS met de wind. Deze werd strakker en joeg ons naar een zeer hoge snelheid. Vanaf de top tot aan de aankomst in Aubignan lag het gemiddeldeniet onder de 30km/u. Zo werden we gedreven door de wind en de lichte daling van de route. We reden soms zo snel, dat de mobilehomes de tijd niet kregen om de bevoorrading klaar te zetten. Van daaruit ging het tempo ook niet omlaag. Nog een kleine pitstop was nodig om de bende in Aubignan op de hoogte te brengen. Gert en Kris waren vanaf dat punt niet meer te houden en weken voor geen meter van de eerste rij. Ze brachten ons zeer snel tot in Aubignan, CHANS dat er nog een beetje tijd was voor ons dagelijks interview. Net voor de aankomst lag nog een kleine helling en Dimi moest de mannen  echt temperen, zodat Martien en Walter terug konden aansluiten. Zo konden we samen naar het domein.

Hier stonden al onze Limburgse vrienden, zelfs 3 speciaal vanuit België opgekomen, ons op te wachten in een erehaag. Onder luid applaus en een kleine douche van champagne werden we onthaald. Beschrijven kunnen we dit moment niet, maar het was prachtig. De zonnebrillen bedekte de ogen, maar menig traantje werd weg gepinkt. Er werd een flesje gekraakt en den Dimi genoot van zijn “Duvelke”.

Na het klein feestmoment, terug naar de realiteit en drukte. Dat hadden we niet gemist!

CHANS hebben gehad: dat er niet meer pech is geweest, dat het weer ons zo goed gezind was, dat we 2 goeie “soigneurs” hadden, dat we zo een toffe groep hadden, dat we zo hard hebben kunnen lachen, dat ons Martine de routes heeft gemaakt en dat we zelf niets aan de hand hebben gehad.

Het was een unieke ervaring, dat nog lang zal blijven hangen en voor altijd met ons zal mee gaan.

Morgen naar de top van de M. Ventoux om de reis volledig af te maken!

Project’15 Dag 7

Saint-Romain-de-Jalionas tot Grand Lierne

LUXE!!! Luxe hebben we gehad op de voorbije 6 dagen en met luxe wilden we de laatste nacht op camping afsluiten. “ge kunt kiezen” zei Martine, “een kleine rustige camping of een poep chique”. We kozen natuurlijk voor de LUXE camping, want we hadden toch graag eens een fatsoenlijke verbinding met de Wi-Fi. Wat een LUXE hebben we met ons Martine gehad, want elke dag bekeek ze de route en bracht ze hier en daar nog een kleine verbetering aan. Zo ook nu om ons te brengen naar de luxe camping met 5 zwembaden. Voor haar natuurlijk geen luxe, want ze heeft zitten “chipoteren” om het stuk te herleggen.

LUXE was weer het vertrek, dat we zorgeloos kunnen doen, dankzij Eddy en Vake. De mannen ruimen alles netje achter ons op, af en toe steken we wel een handje toe. Zij zorgen ervoor dat we zonder stress kunnen vertrekken.

De oorspronkelijke rit bracht ons een vlotte aanloop, een stevig middenstuk en een rustig einde. Het was niet zo een LUXE, als de voorbije 2 dagen met een vrij vlak profiel, maar we keken er wel naar uit om terug wat klimwerk te doen. Zoals gezegd een vlakke aanloop, waar we weer snel op dreef kwamen. Er was spijtig genoeg niet de LUXE voor het autoluwe wegen te vinden in de richting waar we naartoe reden. Met momenten was het zelfs zeer druk. Het contrast met de streken van Frankrijk, waar we de eerste 3 dagen hebben gefietst en waar we de voorbije 2 dagen zijn gepasseerd kan niet groter zijn. De eerste dagen kwam je sporadisch eens een dorpje tegen en het stelde nooit veel voor. Terwijl de dorpen nu groter worden en zelfs al kleine steden ons traject kruisen. Het voordeel is wel, dat je er makkelijk een terrasje zal vinden, waar we vandaag ook niet voor zijn gestopt. Ook deze luxe kregen we niet, want we hadden nog heel wat hoogtemeters te doen.

Na een stevige klim, met zeer mooi zicht over La-côte-st-Andre en een foto-moment, volgde een zeer steile afdaling tot aan de bevoorrading. We hadden de eerste 2 “collekes” overleefd, met gemiddelde stijging rond de 7%. Het weer was tot dan al zeer goed geweest en het werd alleen maar warmer. Dus snel vertrekken was de boodschap.

Eerst nog dalen en dan was het klimmen geblazen. De eerste klim was weer van een serieus kaliber. Daarna een loper voor de mannen met de grote motor, gevolgd door een pittige klim. We waren blij dat we dat achter de rug hadden en de 2de bevoorrading hadden bereikt. Daar viel ons op dat we allemaal al een schoon “kleurke” hadden opgedaan. Hierdoor hadden we ook een nieuw lid bij. De “Mustafa” volgens de Kris. Gert is al zeer gebruind en hij kan doorgaan voor een man van het zuiden. “Hij mankeert alleën nog e puntbaike”. Kris daarentegen heeft wel al kleur op armen, gezicht en bovenbenen, maar vanaf de knieën tot de voeten is het nog een schril contrast. Zo wit als zijn poep.

Zoals reeds vermeld had Martine de route aangepast en van het punt van de bevoorrading was het niet meer het profiel als voorzien. Het was een verrassing! Wat een rit met ongeveer 1300 hm zou zijn werden het er nu bijna 1600hm. Een cadeauke van 300hm, speciaal voor ons en een korte klim van wel 20% stijging. Toch zien we ons Martine nog altijd even graag en zoals gezegd een LUXE om haar bij te hebben voor het voorbereiden van de routes. Het voordeel van het alternatief was, dat we weg waren van de drukke weg en konden genieten van de flanken van de Drôme.  Met nog een paar lastige klimmetjes kwamen we eindelijk op onze LUXE camping. Veel meer LUXE dan de voorbije dagen was er niet. Enkel het zwembad was wel een welgekomen LUXE. Al de andere LUXE hadden we al 7 dagen mee. De LUXE van goed gezelschap, een leuke sfeer, goed eten, een goede verzorging, …

Morgen de laatste dag van onze trip, zo snel gaat het vooruit. We zullen blij zijn als we ons doel hebben bereikt, maar stilletjes zullen we toch onze LUXE missen.

Project’15 dag 6

Louhans - St Romain de jalionas

AANGENAAM!!!! Bij het slapen gaan was hilariteit troef. Vake was nog over de indeling van de huisjes bezig. Walter deelt samen met Kris en 2 andere een huisje. Vake vroeg zich toch af wie Kris was. Kris zijn lichaamstaal was zo hilarisch om te zien, dat we er allemaal de slappe lach van kregen. Zo hard zelfs dat Martine ons in de andere mobilehome kon horen. Kris kwam van zijn bed af om kennis te maken met vake. “AANGENAAM ik zen Kris” schatterde hij uit van het lachen.

Opstaan was ook AANGENAAM want het zonneke was er al. Ze straalde en deed ons vergeten dat we gisteren een klein buitje hebben gehad. Al zaten we toen droog op een terras. Kris vroeg toch maar voor zekerheid aan ons Vake “hoes noemde kik weir”, want hij zou het toch maar eens moeten vergeten. Fris was het nog wel, want aan het ontbijt was de wind duidelijk aanwezig. Gelukkig was Eddy zo slim om de tafel al in het zonnetje te plaatsen, zo werd het toch nog een beetje AANGENAAM om te zitten. Een noorderwind volgens Walter, ideaal in functie van onze route.

Omdat het zo fris was, aan het ontbijt, opteerden we allen toch om de “mouwkes” aan te doen. Niet zo zeer omdat we het koud zouden hebben, maar om wat op te warmen tijdens de eerste kilometers. Want snel waren ze uit en eens Louhans uit ging het tempo de hoogte in. Al snel hadden we een gemiddelde van 24km/u, een AANGENAAM tempo. We lasten een kleine pi(t)sstop om zo ons te ontdoen van overtollig vocht:). Nog wat eten en drinken en terug onderweg. Gelukkig hadden we een stop ingelast, want nu was de bevoorrading wel op tijd. Eddy en Vake hebben hun werk en ze doen dat zeker goed. We worden verwend!!! AANGENAAM.

Tijdens de bevoorrading was de wind duidelijk voelbaar, gelukkig zat deze voor ons in de juiste richting. “Aangenaam ik zen Kris” klonk het weer ludiek.

Terug gestart moesten we door het centrum van Bourges-en-Bresse. Dit was niet zo simpel en drukte het tempo, niet zo aangenaam om te fietsen, maar mooi om te zien. Het centrum uit en hop we waren weer weg. AANGENAAM fietsweer, klonk het weer. “Wa hemme wij weë chance gehad meida weir”. Want we waren in een wip aan bevoorrading nr 2. Een terraske doen, was de afspraak tijdens de 1ste bevoorrading. Martine was er niet van overtuigd dat er op de plaats van afspraak iets te vinden was. Gelukkig hadden Dimi en Kris een klare kijk over de parking en zagen ze het terraske verstopt achter een geparkeerde auto. Het fris colake smaakte, AANGENAAM zitten in AANGENAAM gezelschap. We konden rustig onze tijd nemen want met nog 27 km te gaan, hadden we wel wat tijd over. Even de mensen van Transplantoux op de bus jaloers maken en we waren terug weg. Bij het verlaten van de parking merkten Gert en Dimi dat we best niet terug zouden rijden, want de wind was fel.

Zo fel dat we het gevoel kregen, dat we niet moesten trappen en zelfs een tandje bij schakelen was nodig om het gevoel in de benen te hebben. Zeer snel waren we op de plaats van overnachting. AANGENAAM zo kunnen we de rit van vandaag en de voorbije 6 dagen in het algemeen omschrijven.

Morgen wachten er terug meer hoogtemeters op onze tocht. Een paar echte collekes zullen we moeten overwinnen om op onze bestemming te geraken.

Project’15 Dag 5

Selongey tot Louhans

REGEN!!!! Gisteren bij het bekijken van de routes kwam de vraag of het morgen zou regenen. We contacteerden het thuisfront om even te kijken hoe het weer ten noorden van Dijon zou zijn. Het bericht dat we kregen luidde “regen, regen en regen”. Niet echt hoopvol!

Bij het ontwaken was het dan ook zeer grijs. Aan de sfeer had dit geen invloed. Er werd al serieus veel af gelachen, ondanks de lichte vermoeidheid en de pijnlijke spieren. Zo leerden we weer wat nieuwe termen. Een “inhanger” is hetzelfde als een metgezel, al hadden er sommige onder ons wel een fout beeld bij.  Walter had weer geen goeie dag. We willen hem niet meenemen als hij wel een goeie dag heeft. Want als hij op kop van de groep komt is het voor iedereen alle hens aan dek en bijschakelen. (is volgens hem NIET waar)

Het vertrek was nog droog, maar toch maar het regenjasje mee, de mouwkes en ons “botten” (overschoenen volgens de Walter) aan. Na 2 km voelden we al de eerste druppels. De REGEN is daar, dachten we heel stilletjes. Het bleef gelukkig bij wat gedruppel en het parcour leende om een stevig tempo te ontwikkelen. Gejaagd door de wind of was het toch de “chili con carne” die een extra boost gaf (deze had trouwens goed gesmaakt). “Inhangen” was de boodschap, zeker tot “dieje mee zijn slechte benen” op kop begon te rijden. Rond km 20 was er weer wat gedruppel, dat niet omgezet werd in REGEN. We waren snel onderweg, want we hebben weer op de bevoorrading moeten wachten. Eddy had het nochtans zo gezegd bij vertrek, “rustig aan hè jongens, anders zijn we weer te laat want we hebben nog veel te doen”. De omstandigheden waren ideaal om goed vooruit te gaan. Vlak en de wind van achter. Het bleek ook dat Dimi de foute info had door gekregen over de ligging van het traject. Want we zaten niet ten noorden van Dijon, maar al ten oosten en zelfs ten zuiden ervan. De weersvoorspellingen waren dus zeker niet acuraat en de REGEN bleef voorlopig uit.

Na elke stop was het toch weer zoeken, hoe we op de fiets moesten gaan zitten om het “poepke” wat te ontzien. Het tempo zat er weer goed in en op een gegeven moment vlogen we vooruit. Dit was net iets te snel. Volgens de man met de slechte benen was het Martine haar schuld. De grijze wolken maakten zelfs plaats voor zonneschijn (klein beetje) en het regende zweetdruppels. Wat we nog hebben ondervonden, is dat klimmen met een slappe lach niet echt makkelijk is. Het was het tijd dat er bevoorrading kwam en nu waren onze 2 chauffeurs wel op tijd, maar niet snel genoeg om een foto te nemen :).  We dachten dat Martine haar cursus Nederlands op zijn Kris al zeer goed onder de knie had, maar toch viel ze weer door de mand. “Ze moe nog veul oefene” luidde het.

De wolken werden terug grijzer en zelfs donker. We zullen ons “botten” maar aanhouden, zei den Dimi, want het ziet er niet goed uit. Walter was ervan overtuigd, dat het niet zou regenen.

Vertrekken was niet zo simpel, de juiste cadans en zitplekje vinden was de opdrachten.  Eens dit in orde was vlogen we weer vooruit. “Martine heed da goe veuzien” was Kris zijn uitleg voor het nagenoeg vlakke parcour. Het was leuk om de benen eens los te gooien. Tijd voor een terraske was er niet, want het begon weer te druppelen. We waren al blij om er eentje te zien, want op bijna 600km waren deze plaatsjes dun gezaaid. Kris stelde voor om “toch ma deu te rije, dan zen we misschien nog druech binne”. We bleven door gaan op ons elan, gemiddeld lag het tempo 5km/u hoger dan de voorbije dagen. 10km voor aankomst kreeg Dimi een sms van Eddy met de coördinaten van het terraske waar ze zaten te wachten. Het duurde blijkbaar wat lang, want op 5km voor het einde kreeg Dimi al telefoon. Het was maar om te checken of we de coördinaten gekregen hadden. Aangekomen op het terras en net besteld, begon het daar te REGENEN. Een echte bui hebben we toch kunnen vermijden.  “ma goe da we dae ni gestopt zen om ene te drinke”. “We hemme toch al chance gehad meit weir”.

Onze chauffeurs, verzorgers en koks (Eddy en Vake) hebben ook vandaag iets lekkers voorzien.  Het REGENDE complimentjes. Tijdens het klaar maken van het eten, was er een (verplicht) poetsmoment van de fiets. Alles “blinkt” terug en is klaar om morgen terug van dienst te zijn.

Project’15 dag 4

Thonnace-les-Moulins tot Selongey

HOW!!! hebben we vandaag veel gehoord. Het probleem ontstond eigenlijk gisterenavond. We waren nog aan het genieten van de gratis 10 min Wi-Fi en bekeken de route van vandaag. Bleek daar een serieuze boog in te zitten, die mogelijks kon worden ingekort. Martine nam na het eten nog haar pc en begon de route te herleggen. Hoera 12 km ingekort, een lichte euforie was merkbaar bij alle fietsers.

Zo gezegd, zo gedaan, al was het zeker niet minder klimmen geblazen. De Walter had geen goed gevoel vandaag. De darmkes waren niet op punt en hij heeft zelfs de WCUP drank en reepkes genuttigd, met succes. Aan zijn benen was toch niks te merken, want op hem hebben we het meest HOW moeten roepen:). Na onze eerste col van de dag, die kon tellen (Het was een klein Bedoin’ke, stijgingspercentages vergelijkbaar, maar niet zo lang), kwam er een afdaling tot beneden (nogal logisch). We kwamen aan in de Marne vallei en zouden volgens de route de Marne moeten volgen via een fietspad. Walter en de lokale helden vonden het niet zo een goed idee, want het pad zou er slecht bij liggen. Na wat overleg, gingen we proberen om een alternatief te vinden tot we op de “route national” terecht kwamen. Serieus veel vrachtverkeer was niet aangenaam om te fietsen en we besloten toch maar terug naar de oorspronkelijke route te gaan. Om daar te geraken werd er zeer veel HOW geroepen om de weg te zoeken.

De oorspronkelijke route was wel zeer mooi om te fietsen, de staat van de weg was al bij al nog niet zo slecht. België kent zeker nog slechter stukken. Toch legde den Dimi er de pees op. Hij zat volledig in zijn ritme en peddelde goed door. Het was van te volgen en genieten van de rust langs het water was er niet echt bij. We waren allemaal blij, dat we de bevoorrading zagen. Martine vond het wel raar dat de Marne zo hoog stond, alleen had ze het bord langst het water niet opgemerkt. Hierop stond canal du Champagne-Bourgogne en was dus niet La Marne.

We waren weer iets te vroeg op punt van rendez-vous, omdat Eddy en Vake nog in de winkel waren, alé ze hadden net gedaan met winkelen en vertrokken terug op parking. We zagen ze nog net weg rijden en keerden maar weer naar ons oorspronkelijke rendez-vous. Een zeer mooi plaatsje weer om even tot rust te komen en de lachspieren te laten werken.

Terug vertrekken was weer minder fijn, Het regende ook heel lichtjes, maar niet genoeg om het regenvestje mee te nemen. Alé de Kris moest het wel mee nemen, want dan stopt het meestal mee regenen.

We volgden het kanaal nog voor een paar km en dan was het terug ferm omhoog. Toen we terug beneden aankwamen kwamen we weer een HOW moment tegen. Even een gebodsbord genegeerd, want “het spel” vertelde dit ook. Tot we opnieuw op de “route national” kwamen. We moesten links op het stuk onverhard. We zagen dit niet echt zitten, maar we hadden geen andere keuze. De Kris zijn “spel” zei maar 350m onverhard, wat ook klopte, maar daarna was er weer een stuk. HOW, want daar konden we niet op blijven fietsen. Alé toch maar even terug op de route national. Het tempo lag hoog, want we wilden er zo snel van af. Zo hoog zelfs, dat we weer te ver waren. HOW klonk het weer om terug te draaien en eindelijk van die drukke baan af te zijn.

Martine is ondertussen begonnen met een spoedcursus nederlands op zijn kris. Alleen heeft ze nog veel werk nodig. Aonhaeve, kesse, vowel, eijeten… is een greep uit het assortiment woorden. Langs de andere kant heeft ze ons ook al een paar dingen bij gebracht. Zo weten we nu allemaal wat een korenbloem is, blijkbaar niet te vinden bij ons achter. Hier wel in overvloed aanwezig:). En als een rivier een plotse kronkel maakt, is dat een meander. De sfeer zit nog altijd goed, al kunnen de benen niet zo goed meer mee.

Na de 2de bevoorrading was het weer eens HOW.  Het spel stuurde ons weer een straatje in, wat nog maar eens onverhard was. Martine had hare waypoint niet te goei gelegd op de het traject. Het lag in de wei (lees waai) en niet zo goed dus om te rijden.  Eer we terug op de route waren, hebben nog wat how’kes boven gehaald, vooral omdat ons Martine uit haar kram geschoten was. Ze legde er een stevig tempo op om zo snel mogelijk op route te komen.  We konden bijna niet volgen. Vanaf dan was het aftellen geblazen. De hoogtemeters werden minder en de benen kregen precies vleugels. De laatste klimmetjes werden zonder problemen overwonnen en na de afdaling kregen we nog een stukje om wat tempo te rijden. We waren allemaal blij om de camping te zien.

Wat hebben we ook geleerd! Een camping municipal stelt niet veel voor. Gelukkig was het sanitair netjes in orde.Een douchke deed deugd en de maaltijd was weer goed voorbereid (met dank aan moeke).

Maar HOW we hebben de kaap van de 500km al gehaald. We zijn dus meer dan half weg:)

Morgen wordt er regen voorspelt. Minder goed nieuws, toch zijn we al tevreden met het weer dat we hebben gekregen.

Project’15 Dag 3

Consenvoy - Thonnance-les-Moulins

KARAKTER!!! is wel de term die we vandaag kunnen gebruiken. Het opstaan was al veel aangenamer. De Walter heeft zijn eigen manier van wekken. Dat hadden we gisteren al ondervonden. Alleen waren we nu voorbereid. De zon was in overvloed aanwezig en maakte het opstaan al veel aangenamer. We hadden wel karakter nodig om onze fiets te pakken en het vertrek aan te vatten. Het was zo aangenaam in die ochtendzon!

Al snel bleek dat de benen van Kris niet “in form” waren. Gert had ook wat last, maar liet dit niet zo duidelijk horen. (check filmpje facebook later, als we goeie Wi-Fi hebben). Na een 4 tal km kregen we onze eerste klim voor geschoteld en dat deed toch pijn. Karakter was nodig om deze eerste hindernis te overwinnen. Gelukkig was het weer goed en bracht dit wat verlichting. Rechts inhalen is ook “not done” in Frankrijk en zeker niet bij “La Gendarmerie”. Door de Kris (Hij stak voorbij) had de Dimi het bekan vlaggen. Bij het passeren van de Blauwe Renault megane met blauwe flikkerlampen op, stak daar de gendarm zijne kop buiten en begon hevig te keer te gaan. Dimi moest met dit voorval goed lachen, maar de gendarmerie vond dat precies niet zo grappig. We werden aan de kant gezet en kregen een opdonder van een macho gendarme, die blijkbaar tegen zijn goesting op zondag moest werken. Den dader was ondertussen al lang gaan lopen en was zich van geen kwaad bewust.

Uiteindelijk viel de pijn al bij al nog mee, want we waren aan de bevoorrading voor dat onze mobilehomes er waren. Even bellen waar ze zaten, want anders reden we al een stukje door. Ze waren net het dorpje binnen gereden. Het was een speciaal plaatstke. Het was een bedevaartsoord voor de reizende mens (lees Zigeuner), met een pastoor die zijn dienst hield aan zijn “mobilehome. We palmden met goedkeuring van een man de pick-nick tafel in, maar dat was niet zo met de goedkeuring van de vrouw des camper. Omdat we niet lang bleven, mochten we blijven zitten en bij vertrek had ze zelfs een vriendelijk woordje voor ons. Ons eerste frans brood werd genuttigd. Walter waarschuwde ons dat de lippen daar gemakkelijk van open gaan liggen als je er veel van eet. Waarop Martine antwoorde “Mijn lippen zijn al gevoelig, maar niet aan die kant”.

Ondertussen begon het steeds warmer te worden en beschutting was niet van de partij. Kris en Gert hun benen werden zwaarder en zwaarder. Bij de langere klimmetjes kostte het telkens moeite om aan te sluiten. Gert had nog iets meer power over, maar Kris had het moeilijk. Martine was ook duidelijk bezorgd, want op één van de vele kleine hellingen vroeg ze “waar is Kris”. Waarop Dimi antwoorde “in ur gat”. “Ah dat is wat er verkeerd zat” zegt Martine daarop. “nei da stuk frans browed zit in de weg” was Kris zijne repliek. De mannen hebben toch karakter om bij pijnlijke benen toch het plezier erin te houden.

Toen we aan de langste klim (en enige echte col) begonnen zaggen we onze mobilehomes juis voor ons uit rijden. Dimi belde Eddy op om te vragen op de bellevedere te stoppen voor de bevoorrading. Een prachtige lokatie om te eten, te drinken en plezier te maken. Kris hebben we wel moeten forceren om te eten, anders was hem helemaal plat gevallen. Mooie lokatie, maar de bellevedere, lag niet aan de top. Dus alles kraakte, zowel benen als ketting, om terug te starten. Het parcours was nog lastig, lichte afdaling gevolgd door steilere klimmetjes. Gelukkig kwam het hardtse labeur kort na de bevoorrading met stukken tot 10%. De wind was in ons voordeel en de teller telde af. Walter had zelfs nog de moed om een spurtje bergop in te zetten in de laatste 5 km.

De camping was daar en we dachten op zoek te gaan naar Eddy en Vake (JP) om onze spullen af te zetten en voor sommige te wisselen van schoenen. Ver moesten we niet kijken, want onze chauffeurs waren nog niet geïnstalleerd. Ze zaten te genieten op het terras, waar we ons zonder probleem bij zetten. Een mooie afsluiter van de 3de en lastigste dag. Karakter was nodig om onze 3de dag af te maken. We hebben ons laten vertellen dat dit wel de moeilijkste dag is.

Dat geeft ons hoop voor morgen!!! Al zullen we toch KARAKTER moeten blijven tonen.

Project’15 dag 2

Rochefort - Consenvoy

PECH!!!! De draad van vandaag. Het was niet vrijdag de 13de, maar het was wel een 13de. Bij het wakker worden, weerklonken de regendruppels op onze mobilehome. Het opstaan was niet met volle goesting, tot korporaal Walter ons op spartaanse wijze uit ons bed kwam halen. Zijn manier van wekken gaf ons 2 opties in verband met zijn dagdagelijkse job. Of hij was militair of een opvoeder, want die moeten ook de mannen (zoals hij het zegt) eruit jassen. Eens uit het bed dadelijk kijken op de buienradar en deze was toch positief. We hadden toch niet de pech om in de regen te starten, als we zouden kunnen wachten tot 9u10.

Stipt 9u10 stopte het met regenen en konden we aan de slag. We hadden nog veel werk, want de fietsen waren nog niet klaar. Tegen 9U40 waren we dan toch vertrokken, maar de kledijkeuze was wel niet simpel. Regenjasje? Windstopper? Mouwtjes? Overschoenen? Het was een moeilijke keuze. Het voelde wel frisjes aan voor te starten, maar wat zou het parcour ons brengen. Wat bleek! Alles wat we extra aanhadden was al na 10km uitgespeeld, want vanaf 0,5 km was het al klimmen en de temperatuur van het lichaam was dadelijk al te hoog.

Na een korte pauze voor het ontdoen van de extra’s, konden we terug op pad. De route was omhoog voor de eerste 18km. Nadien konden we het tempo op juiste kruissnelheid brengen, tot ons Martine een “getengel” hoorde in Gert zijn wiel. PECH, want de spaak van Gert zijn achterwiel brak af. Gelukkig was Walter erbij. Hij mocht mee voor het gezelschap en voor zijn ervaring als fietstechnieker. Dit kwam van pas, want hij haalde de spaak eruit en Gert kon verder. Jean Pierre (vake) hadden we ondertussen al gebeld en zou ons achterna komen met een reservewiel. Gelukkig hadden we er eentje gekregen van Chaos-carbon (Dimi zijn fietsenmaker), waarvoor dank.

Toen dit allemaal geregeld was, waren we zeer snel aan de bevoorrading. Zo snel zelfs, dat als we Kris zijn “spel” (GPS) niet hadden gehad, we er los voorbij waren gereden. De rijsttaart van Dimi smaakte goed en gaf een goede boost om het vervolg van ons traject aan te vatten. Het ging weer gezwind vooruit en we hadden zelfs de luxe om een paar leuke afdalingen te nemen. Maar PECH was er weer, want Walter zijn band knalde kapot op een zeer slecht stuk weg. De binnenband was in “no time” vervangen door de ervaring van gisteren. Het “bommeke” op de “chepappe” en hop die band is klaar. Maar even later ontplofte ook de nieuwe binnenband. Nu bleek ook de buitenband naar “de kl***n”. Walter kreeg er zelf letterlijk en figuurlijk het schijt van (sorry voor het taalgebruik) en de geluiden die nadien uit zijn buik kwamen, leken nogal fel op een bronstig everzwijn. We kregen toch effekes schrik om een ontmoeting met een wild zwijn te hebben.

Eddy diende langs te komen met een nieuwe buitenband en er zat niets anders op dan daar te wachten. Kris heeft zich ondertussen nuttig gemaakt om de verloren lading hout van de weg te doen. Er werd veel gelachen, de sfeer zat goed. Zeker als den Dimi met enkele opmerkingen aankwam. Zo daal je af tot je benenden bent en is het antwoord op de vraag van “waar zitten we nu” heel simpel. Kris heeft het zelfs vastgelegd op Facebook. De “plakaat van het dorp geeft dit meestal aan. Het stilstaan was niet zo goed voor de benen en Kris kreeg toen zijn fiets te zien, “Ik mut mijne vlo straks kesse, spijtig da der gene compresseur is”. Martine had de oplossing: ik zal mijne haardroger geven. We kregen het ook aan de stok met een licht ongeduldige chauffeur toen de mobilehome van Eddy de weg blokkeerde. Hij he precies ni veul tijd en ik paas dat hem deur de Walter zijn **** gereje is, waren de Kris zijn woorden. Al bij al konden we terug vertrekken en was het voor 90% dalen tot aan de abdij van Orval. Frankrijk kwam steeds korter bij. De ontmoeting met de Franse grens was ook niet van de poes. Het liep er goed op en bij het binnenkomen van Frankrijk was er een veneinig knikje. Het moment werd vakkundig vast gelegd door Eddy. Ons Martine had Eddy wel zien staan, maar had het moment blijkbaar gemist. 4km later zegt ze “we zitten precies al in Frankrijk.”

In Avioth, kort aan de basiliek, stond Eddy klaar met de bevoorrading. Vroeger dan oorspronkelijk gepland, want dorst en honger hadden we zeker en vast. Vandaar uit was het nog een dikke 45 km af te leggen. We hadden weer eens PECH, want de wind was komen opzetten en stond op de kop. We hadden nood aan een korte stop. Daar stelde Kris vast dat we nog enkele hoogtemeters voor de boeg hadden. Een pittig einde was het zeker en vast. Als dessertje kregen we een lange klim te verwerken. Op het eerste zicht leek het allemaal wel mee te vallen, tot het zijn ware aard liet zien. Zwoegen en zweten tot boven!!! PECH dus. De afdaling naar de camping was welverdiend. Weer gelegen op een prachtige lokatie. De koks hebben hun werk goed gedaan, maar het was snel laat. We zijn dan ook 8u onderweg geweest en slechts 5u30 gefietst. Een vermoeiende dag, met veel pech en de meeste hoogtemeters overwonnen van de hele trip. Kris hield woord en heeft zijn fietst gepoets, zonder compresseur en zonder haardroger:)

Op naar morgen!!!!

Project’ 15 Dag 1

Karteria Paal tot Camping Les Roches in Rochefort

Stress!!!! Zo kunnen we alles omschreven voor we konden vertrekken. Na de kleine voorbereidingen van het ganse team Project’15, hebben we genoten van een zeer tof ontbijt. Toch bleef de spanning voelbaar. Wij zelf waren klaar om te vertrekken en wilden zo snel mogelijk de benen laten rond draaien, maar daar was nog niet de timing voor. Transplantoux had zeer veel moeite genomen om ons in de kijker te zetten. Een persmoment voor ons vertrek, met wat toelichtingen van Tranplantoux, Sporta, ons Lut en den Dimi (mezelf), lokte aanzienlijk veel belangstelling. Meer dan we eigenlijk durfden hopen. We hebben zelfs het nieuws van VRT en VTM gehaald. Niet alleen belangsteling van de pers, maar ook van zeer veel symphatisanten, deed blijken dat onze tocht niet onbewogen blijft.

En eindelijk was het zo ver, het verlossende startschot (letterlijk en figuurlijk). Guy Swinnen deed dit geweldig in het bijzijn van 1 van onze Transplantoux peters, de Stan (Van Samang). “PANG” en we waren weg. We hebben ons Martine zeer veel geplaagd met het feit, dat ze bleef zeggen “het zijn wel … km, als we niet verkeerd rijden hè”. We waren nog geen km ver en het was al zover. We kunnen het ook niet achter stoelen of banken steken, want het stond op film en was te zien in het VTM nieuws. Achteraf is dit nog goed mee gevallen en hebben we geen extra km moeten doen.

Onder begeleiding van enkele fietsers van Karteria konden we rustig mee peddelen, uit de wind, zoals beloofd. De eerste 5O km waren zo voorbij!!! Merci aan de 5 fietsers voor hun effort.

Na de bevoorrading begon het echte werk. Eerst een 20 tal km vals plat met 2 kleine klimmetjes als opwarmmertje. Vanaf km 72 was het stoempen op de steile klimmtjes rond Huy. De eerste klim liep in 3 delen omhoog en toen we van de route waren, dus verkeerd, kregen we een 2de startschot te verwerken. Gert zijn binnenband sprong loeihard kapot, gelukkig zonder schade aan de buitenband. Band nr 2 om te vervangen.

Vanaf toen was het telkens op en neer met steigingspercentages niet onder de 7%. De 2de bevoorrading was zeker welgekomen. De overschotjes van het ontbijt smaakten en gaven genoeg kracht om de laatste 35 km aan te vatten. We bleven van het voorspelde onweer gespaard, met als gevolg dat het met momenten bloedheet was, waardoor de inspanningen begonnen te wegen. De laatste klim naar Rochefort, was volgens de Kris een 3%, maar het waren er meer en voelden nog zwaarder :). Gelukkig was het nadien dalen tot aan de camping. Momenteel genieten we nog na van het lekker weertje, het lekker eten en de rust. Stress? Geen sprake meer van :)

Op naar morgen, dan rijden we Frankrijk binnen!

Ventoux here we come