Vandaag was het Stipe zijn verjaardag. Zijn verdriet is 10 geworden. Ik ben hem vandaag gaan afhalen aan de bushalte en hij lachte. Hij heeft vandaag de voetbalfinale gespeeld. Stipe vertelde met trots dat hij het winnende doelpunt had gemaakt en dat zijn klasgenootjes hem op hun schouders hadden gedragen. Daarna hadden ze zogezegd verjaardagswensen op zijn buik geschreven. Hij vroeg me om er enkele voor te lezen, want zelf kon hij dit niet. Ik las ‘smerige makkak, keer terug naar je land.’ Om het hem niet te laten weten zei ik maar dat er ‘Stipe voetbalkampioen’ stond. Ik werd er nogal triest van.

Later heeft hij een nieuw glazen oog gekregen namens het asielcentrum. Zijn oorspronkelijke oog had hij verloren tijdens een bombardement en het glazen oog dat hij nu had paste niet bij zijn oogkleur. Hij was er blij mee en door zijn geluk vergaten we weer even onze miserie.