Heb je ook wel eens het gevoel dat je jezelf lelijk vind. Dat je vind dat jezelf niets waard ben. Dat gevoel heb ik nu. Ik staar naar mezelf in de spiegel en zie een meisje dat een beetje molliger is als al haar vriendinnen. Een droevig meisje. Een meisje dat alles niet meer aankan. Een meisje dat alle pesterijen beu is. Ik laat me neervallen op mijn bed en barst in tranen uit. "Dikke koe!!" "Vet varken!!". De woorden spoken één voor één door mijn hoofd. Al heel mijn leven werd ik gepest. Gewoon omdat ik simpelweg wat anders was. Ik was wat breder en steviger gebouwt als iedereen, maar moest ik daarom gepest worden. En het werd alleen nog maar erger. Doordat ik me door al dat gepest zo rot voelde at ik alleen nog maar meer snoep en werd alleen nog maar molliger. Met een zucht sta ik op uit mijn bed en loop de trap af richting de woonkamer. Ik open een kastje en haal er een fotoboek uit. Ik zet me neer op de grond en blader het boek door. Ik zie mezelf met een meisje spelend in de tuin. Toen was ik nog maar zes jaaar. Ik had toen één vriendin. Ze heette Elise ,maar ze gingen verhuizen dus zo bleef ik alleen over. Meteen loopt er weer een traan over mijn wang. Waarom heb ik nooit geen echte vriendinnen gehad? "Lotte, kom je eten?"hoor ik mijn moeder vanuit de keuken roepen. "Jah ,ik kom zo!!"roep ik terug. Ik sluit het fotoboek met een zucht en leg het weer weg in de kast. Snel veeg ik mijn tranen weg en loop dan de keuken binnen. Ik zie mijn ouders al aan tafel zitten en laat me ook neerzakken op een stoel. "Mmm pizza" zeg ik luidop, wanneer ik zie wat we eten. Meteen prop ik een stuk naar binnen en even vergeet ik al de narigheid, al het vedriet.
De volgende dag ben ik al vroeg wakker. Vandaag weer school. Met een zucht sta ik recht uit mijn bed en loop richting mijn klerenkast. Eeuum, wat zou ik eens aandoen? Ik neem een zwarte skinny jeans uit de kast en trek hem aan. Ik probeer hem over mijn billen te krijgen, maar oei oei. Dat ga je nu toch niet menen eah. Ik probeer het nog een keer, maar het lukt gewoon niet om de broek aan te krijgen. "Is er iets lieverd?" hoor ik mijn moeder zeggen als ze in de deuropening komt staan. "Deze broek ik te klein" antwoordt ik. "Zou je is niet beter wat gezonder eten Lotte, dat is nu al de tweede keer in een maand dat je nieuwe broeken te klein zijn en telkens is het een grotere maat" zei mijn moeder en daarna liep ze weer weg. Wat wil ze daar nou mee zeggen? Bedoelt ze nou dat ik dik ben? Meteen loopt er een traan over mijn wang. Snel neem ik een rok uit de kast en trek deze dan maar aan samen met een t-shirt. Ik loop naar mijn spiegel en zie dat de t-shirt ook al wat strakker begint te zitten, maar tjah. Hij past teminste nog. Met een zucht loop ik de trap af richting de keuken en zie mijn moeder al aan tafel zitten. "Pannekoeken?"vraagt mijn moeder. Ik knik. Zoiets kan ik toch niet overslaan. Het is mijn lievelingsontbijt. Al snel werk ik 6 pannekoeken naar binnen en daarna brengt mijn moeder me met de auto naar school. "Dat wordt weer een lange dag" zeg ik tegen mijn moeder terwijl ik haar gedag zeg. Ik stap uit en slaag daarna het autoportier toe. Ik wandel de speelplaats op en overal waar ik loop zie ik mensen staren. Ze kijken grijnzend naar me. Waarom staren ze nou zo? Het is toch niet dat ik hier in mijn ondergoed rondwandel. "Dikke pad!!" hoor ik opeens een jongen zeggen die aan de linkerkant van de speelplaats staat samen met zijn vrienden. Meteen voel ik tranen opborrelen. Ik loop de toiletten binnen en sluit mezelf op. Ik neem mijn gsm uit mijn rugzak en bel snel naar huis. "Hallo met Gerda" hoor ik mijn moeder zeggen aan de andere kant van de lijn. "Mam , ik ben het. Zou je me alsjeblieft terug willen komen opikken?"vraag ik snikkend. "En waarom dan lieverd?"vraagt mijn moeder bezorgt. "Euum, ik voel me niet zo goed. Ik denk dat ik ziek aan het worden ben" verzin ik snel. "Oké is goed. Ik ben er ongeveer binnen vijf minuutjes."zegt ze nog. Daarna leg ik af en probeer de tranen die nog steed stromen te stoppen. Nadat ik toch wat gekalmeert ben loop ik de toiletten weer uit. Ook wandel ik door de schoolpoort en zie al snel onze auto staan. Ik slenter er naar toe en stap in. "Maar Lotte toch, niet ziek worden eah" zegt mijn moeder nog steeds bezorgt terwijl ze de motor start. Ik knik, maar daarna staar ik naar buiten ,naar alle landschappen die voorbijflitsen.
Nu momenteel lig ik in mijn bed. Het verbaasd me dat mijn moeder gelooft dat ik ziek ben, want zo zie ik er helemaal niet uit. Het enige wat ik wel ben is gebroken. De scheldwoorden die ze naar me riepen, telkens brak ik. Wat willen ze eigenlijk allemaal van me? Willen ze dat ik dun ben?, want ze roepen toch telkens "dikzak" naar me. Voorzichtig stap ik uit mijn bed richting de spiegel en bekijk mezelf aandachtig. Met mijn handen grijp ik meteen naar de vetrolletjes aan mijn buik. Daarna glijden ze verder naar mijn benen en overal kan ik vet vastnemen. Ze hebben gelijk. Ik ben dik. Zoveel jaar heb ik mezelf wijs gemaakt dat ik gewoon wat steviger was. Zoveel jaar dat ik de waarheid heb onderdrukt, maar ze hebben gewoon allemaal gelijk. Meteen laat ik me neerzakken op de grond en tranen vloeien over mijn wangen. Hier moet iets aangebeuren. Ik kan niet langer zo leven. Ik sta recht en neem mijn laptop die op mijn nachtkastje ligt bij me op schoot. Ik surf naar google en tik in: "Afvallen". Meteen krijg ik honderden sites aangeboden. Ik klik één van ze allemaal aan en zie dat er allerlei verschillende soorten diëten opstaan. Het brood dieet, het Sonja bakker dieet, het south beach dieet en ga zo nog maar een tijdje door. Telkens lees ik aandachtig de uitleg die bij de soorten diëten staat. "Volgens sommigen is het Sonja bakker dieet zelfs een crashdieet" staat er als laatste regel. Crashdieet? Wat is dat nou weer. Ik ga weer naar google en tik ditmaal "crashdieet" in. weer krijg ik een hele lijst met sites en net wanneer ik er op ééntje wil klikken hoor ik mijn moeder beneden aan de trap roepen om te komen eten. Ik sluit mijn laptop dan maar weer af en leg hem weer neer op mijn nachtkastje en loop daarna de trap af richting de keuken. "Mmm tomatensoep" zeg ik glimlachend terwijl ik aan tafel schuif. "En voel je je nu nog altijd ziek?"vraagt mijn moeder lief aan me. "Neeh, het is al wat beter" zeg ik snel en daarna begin ik gulzig aan mijn lekkere soepje.
Wanneer mijn soep eindelijk op is loop ik haastig terug de trap op richting mijn kamer. Ik moet weten wat een crashdieet is. Ik ga weer zitten op mijn bed en neem mijn laptop weer bij me op schoot. Ik ga weer naar google en typ nogmaals "crashdieet" in. Meteen klik ik één van de sites aan en begin deze door te lezen. "Door een crashdieet te volgen, val je op korter tijd zeer veel af, maar krijg je ook te weinig noodzakelijke voedingsstoffen binnen." stond er in het midden van de tekst. Na deze zin ben ik helemaal overtuigt. Dit zou absoluut mijn dieet worden. Ik moet gewoon zo snel mogelijk van dit dikke lichaam vanaf. Met deze gedachten sluit ik tevreden mijn laptop af en wandel vrolijk de trap af. Binnenkort zal ik gewoon mooi zijn, gewoon gelukkig zijn. Ik loop de woonkamer binnen en zie mijn moeder zitten voor de televisie. "Naar wat kijk je?" vraag ik met een smile wanneer ik naast haar ga zitten. "Het is een reportage over anorexia" zegt mijn moeder. "Echt vreselijk dat zo'n mensen hun eigen zo hard uithongeren en dat enkel en alleen maar om dun te zijn" zegt mijn moeder opgefokt. Snel knik ik om aan te geven dat ik akkoord ben en daarna kijk ik verder mee televisie. Een kwartiertje later zit ik helemaal vastgeklampt aan de televisie. Wow, wat zijn die meisjes dun zeg. Oké ik wil wel afvallen ,maar zo dun wil ik toch ook niet worden hoor. Het zijn gewoon levende skelleten. Na nog een half uurtje is de reportage gedaan. "Al goed dat jij geen anorexia hebt lieverd, dan heb ik liever dat je zoals nu wat dikker bent" zegt mijn moeder wanneer ze recht staat uit de zetel. Dikker? Meteen voel ik tranen opkomen en zo snel als ik kan verlaat ik de woonkamer. Waarom vind iedereen me dik? Huilend loop ik naar boven en zet me neer op mijn bed. "Ik haat mijn leven." zeg ik snikkend tegenmezelf. Waarom kan ik niet gewoon dun zijn zoals iedereen? Waarom moet ik net de dikzak zijn? Waarom kan ik niet gewoon eens gelukkig zijn?
De volgende dag was ik al vroeg op. Gisterenavond had ik nog lang rondgesurft op het internet. Nog wel een uur lang had ik over crashdiëten zitten te lezen. Ik zou niet meer dan 1000 calorieën per dag mogen eten. Maar hoe moest ik nou in hemelsnaam weten hoeveel calorieën ergens inzaten? Het enige dat ik wist van voedsel was of het lekker was of niet. Met een futloos, moe gevoel loop ik de trap af richting de keuken, maar deze keer is mijn moeder nergens te bekennen. Een gele post it ligt op de keukentafel, roepend om mijn aandacht. "Ben gaan werken, liefs mam" stond erop. Dan ben ik alleen thuis. Wat zou ik eens gaan eten. Ik wandel richting de keukenkast en trek deze open. Overal zie ik al dat lekkers liggen. Snickers, marsen, chips, drop en ga zo nog maar even verder. Meteen springt het water bij me in de mond. Ik kan de smaak gewoon al proeven. Eén mars kan wel geen kwaad zeker?, denk ik bij mezelf. Meteen grijp ik er eentje uit de kast en prop deze in mijn mond. Waarom moet eten toch zo lekker zijn? Als ik er nou nog eentje eet. Ik zit waarschijnlijk toch nog niet aan die 1000 calorieën, dat kan gewoon niet. Ik sta recht uit mijn stoel en loop weer naar de kast en neem weer een mars. Ook deze werk ik vluchtig naar binnen. Laat ik nu maar iets gezonds opeten als ik zie dat ik verloopig alleen nog maar 2 marsen op heb. Ik neem de broodzak uit de kast en een pak kaas uit de koelkast. Ik neem 2 boterhammen uit de zak en leg op elk een sneetje kaas. Ook deze gaan vlotjes mijn mond binnen. Verrukkelijk. Ik hou van kaas. Oké, hoeveel calorieën zou ik eigenlijk al binnen hebben, denk ik wanneer ik mijn doel terug voor ogen zie. "Oh nee, straks zit ik al over de 1000" zeg ik helemaal in paniek. Haastig loop ik de trap op en leg mijn laptop op mijn schoot. Ik surf weer naar google en typ 'calorie inname' in. Meteen krijg ik weer een hele boel sites aangeboden. Ik klik één van ze aan en lees deze weer door. "Meestal staat het aantal calorieën dat in een bepaald product zit op de achterkant van de verpakking" lees ik. Vluchtig loop ik meteen weer naar beneden en neem het mars papiertje helemaal onderhanden. 51 gram = 230 calorieën. staat er op en ik heb er 2 op dus, 2 x 230 = 460. Oh nee, hoeveel heb ik dan wel niet in totaal binnen gespeeld. Ik mag vandaag gewoon niets meer eten. Ik heb geen andere keus. Ik mag niet falen.
Al snel werd het avond en samen met mijn ouders zit ik aan tafel. Met mijn vork verschuif ik mijn groentjes van de ééne naar de andere kant van mijn bord. "Eet je niets?" vraagt mijn vader wanneer hij ziet dat ik geen enkele hap van mijn avond eten neem. "Jawel ,maar ben zo terug" antwoord ik. Snel ga ik van tafel en loop de hal binnen. Gelijk loopt er een traan over mijn wang. Wat moet ik nou doen? Mijn avond eten op eten of niet? Ik weet het niet. Het ruikt zo lekker, maar ik kan het toch niet verprutsen. Het is nog maar mijn eerste dag. Meteen ben ik helemaal in de knoop met mezelf. Ik laat me neerzakken op de ijskoude grond in onze hal en begin nog harder te huilen. Wat moet ik nou doen? Ik weet het niet meer. Als ik nou vandaag gewoon nog alles op eet en morgen dan echt begin, maar dat kan ik toch niet doen, dan lijkt het net alsof ik alles uitstel. "Lotte, kom je nog? Je eten wordt koud" hoor ik mijn moeder roepen vanuit de keuken. "Ik kom zo!!" probeer ik zo normaal mogelijk klinkend terug te roepen. "Adem in, adem uit" zeg ik stil tegen mezelf en uiteindelijk kalmeer ik daardoor toch stilaan. Nog snel veeg ik de laatste tranen weg en daarna wandel ik terug de woonkamer binnen richting de keuken. "Kom ik ga gewoon dit alles nog op eten, ik kan zo'n dieet toch niet volhouden. Waarom zou ik er dan nog moeite voor doen?", denk ik bij mezelf wanneer ik terug naar het eten op mijn bord kijk wat voor me ligt. Haastig neem ik mijn vork in mijn hand en eet heel mijn bord leeg. "Was het lekker?" vraagt mijn moeder wanneer ze ziet dat alles op is. "Heerlijk, mam. Echt waar" zeg ik nog snel tegen haar. Daarna verlaat ik de tafel weer en loop weer de trap op richting mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten en neem uit mijn nachtkastje mijn lievelingsboek. Het boek gaat over een meisje dat gepest wordt, eigenlijk een beetje zoals mijn leven nu is. Ik blader naar de bladzijde waar ik als laatste was gebleven en lees verder. Na 100 pagina's ben ik zo verdiept in het boek dat ik helemaal de tijd uit het oog ben verloren. Al snel gaat er nog een kwartier voorbij en mijn boek is uit. Wel voor de derde keer, maar het is zo goed, dat ik het nog wel 100 keer zou kunnen lezen. Met een zucht, maar toch ook met een tevreden gevoel klap ik het boek dicht en leg het op mijn nachtkastje. Ik zie op mijn wekker dat het terwijl al 9 uur s'avonds is geworden. Pff, ik ga alvast slapen. Ben ik morgen zeker uitgeslapen. Vluchtig loop ik naar de badkamer en poets snel mijn tanden nog. Daarna trek ik mijn pyjama aan en kruip mijn bed in, onder de dikke donsdekens. "Dikke pad!!" spookt er opeens door mijn hoofd. Meteen wordt ik weer herinnert aan de jongen die me gisteren uitschold. Dik. Dik was ik en wat had ik daarnet gedaan? Ik had het verpest. Ik ben een dikke vette koe, die niets kan. Nog niet eens afvallen. Ik ben gewoon niets waart. Bij die gedachte begonnen de tranen weer te vloeien en zo viel ik uiteindelijk ook in slaap. Ik ben gewoon in één woord waardelooos.
Soms voel je je rot gewoon, omdat alles niet mee zit. Je voelt je leeg, bedroefd en hebt nergens zin in. Je voelt je niet goed genoeg voor de wereld. Je hebt het gevoel niets waard te zijn. "Iedereen heeft wel eens zo'n dagen", zeggen de mensen dan tegen je, maar nu. Nu heb ik het gevoel alsof ik de enige ben met dit lusteloze, naar gevoel.
Ik wordt wakker en zie op mijn wekker dat het klokslag 7 uur s'morgens is. Straks zou ik weer naar school moeten gaan. Ik had hier zo geen zin in. Futloos stap ik uit mijn bed en loop richting het raam. Ik trek de gordijnen open en zie dat het regent en nog niet een beetje, echt pijpenstelen. Een zucht verlaat mijn mond en slenterend loop ik de badkamer binnen. Ik poets mijn tanden opnieuw, trek mijn kleren aan en loop dan vermoeid de trap af. Ik wandel de keuken binnen en zie mijn moeder daar al zitten. "Wat wil je eten?" vraagt ze lief aan me. Oh nee eten. Wat ging ik eten? Wou ik eigenlijk nog wel eten? Weet je wat, ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik heb gewoon nergens zin in. Het liefst van al zou ik me gewoon opsluiten op mijn kamer en er voor de rest van de dag niet meer uitkomen. Uiteindelijk neem ik dan toch een boterham en leg er een sneetje hesp op. Voorzichtig breng ik hem naar mijn mond en bijt er een stuk van. Bleh , het lijkt net schuurpapier. Zelfs eten smaakt me nu niet, terwijl ik het anders zo lekker vind. Waarom kon ik gisteren dit gevoel niet hebben gehad, dan had ik het teminste niet verpest. Na deze ééne boterham verlaat ik de keuken en wandel traag de trap op richting mijn slaapkamer. Snel neem ik al mijn schoolboeken van m'n bureau en stop deze in mijn rugzak. "Lotte, kom je nog? Anders komen we te laat!!" hoor ik mijn moeder vanuit de hal roepen.Pff. Precies of het mij iets zou kunnen schelen dat ik te laat kom, dan kan ik lekker alleen de klas binnenkomen. Dan moet ik teminste niet helemaal alleen het schoolplein oplopen om daarna weer uitgescheld te worden als vetkever." Snel doe ik mijn rugzak op mijn rug en loop daarna weer naar beneden. Snel trek ik mijn sneakers aan en daarna lopen ik en mijn moeder de deur uit. Meteen voel ik de regendruppels druppelen op mijn hoofd. Geweldig!!, dan pluist mijn haar straks ook nog eens. Snel loop ik naar de auto en stap in en even later parkeert mijn moeder de auto voor de school. Ik stap uit en loop de schoolpoort binnen. Meteen ga ik onder het overvolle afdak staan en loop de toiletten binnen. Ik bekijk mezelf voor de spiegel en amai wat zie ik er verschrikkelijk uit. Mijn haar pluist zo hard dat het net lijkt alsof ik geëlektrocuteerd ben en dan heb ik nog niets over mijn mascara gezegt. Hij is helemaal uitgelopen en ik lijk net een pandabeer. Met mijn handen probeer ik mijn haar toch nog wat goed te leggen en achter mij in de spiegel zie ik juist dan Chanel en haar bende komt binnengelopen. Ze is een gemeen, populair meisje die al met elke jongen is geweest en iedereen vreest haar. Als zij jou niet mag, dan sta je er niet goed voor en natuurlijk was ik zo iemand. "Waarom doe je nog moeite om je haar goed te krijgen? Zo'n vet varken kun je toch niet mooi krijgen" zegt ze bikkelhard wanneer ze haar handen wast. "Liever dat dan een barbie pop te zijn" antwoord ik meteen terug. Met een vuile blik bekijkt ze me even en rolt daarna met haar ogen. "Heb je gezien hoe dik ze wel niet is" hoor ik haar zeggen tegen haar vriendinnen wanneer ze de toiletten uit loopt. Meteen loopt er een traan over mijn wang die ik meteen weer wegveeg. "Kom op lotte, niet huilen nu" zeg ik stil tegen mezelf en daarna wandel ik ook weer naar buiten. Ik zou zo blij zijn als deze vreselijke dag voorbij is.
Het is nu 10 uur s'ochtends. Normaal zou ik nu allang op school moeten zitten, maar ik heb gelogen. Ik heb gezegt tegen mijn moeder dat ik me niet goed voelde en al een geluk dat ze me al voor de tweede keer op rij geloofde. Ik wil gewoon niet meer naar school. Nooit meer. Ik haat het daar. Ik zit nu rustig in de woonkamer samen met mijn laptop. Helemaal alleen, want mijn vader is gaan werken en mijn moeder is naar de supermarkt. Ik zit weer op dieetsite's te surfen, maar ik weet toch dat ik die diëten allemaal niet kan volhouden. Ik heb het uithoudingvermogen er niet voor. Ik ben gewoon een vreetzak. Ik klik een site aan met titel pro ana.
"WAARSCHUWING
Je staat op het punt een zogenaamde 'pro ana' weblog te bezoeken. 'Pro ana' staat voor 'pro anorexia nervosa'. Op deze weblog discussiëren anorexia-patiëten over wat hen het meeste bezighoudt, zoals trucs om nog dunner te worden dan ze al zijn.
Bezoekers van deze weblog kunnen schrikken van de ongezonde en gevaarlijke trucs die deze patiënten elkaar leren. Maar het meest schokkend is nog wel dat ze daarbij net doen alsof het allemaal heel gewoon is. Ze ontkennen ziek te zijn. Voor deze patiënten is hun anorexia geen levensgevaarlijke psychiatrische ziekte, maar een 'gezonde' manier van leven."
Huh? Wat is dit? Ik heb dit al eerder gehoord ,maar van waar. Ondanks de waarschuwing klik ik verder en meteen verschijnen op mijn beeldscherm plaatjes van dunne meisjes. Meisjes waarvan hun botten uitsteken, waarvan je hun ribben kunt tellen. Nu weet ik het weer. Voortlaatst had ik een documontaitre gezien over anorexia en daar zaten ze te praten over de zo genaamde pro ana site's. Dat ik nu echt op een pro ana site zit. Het is gewoon raar. Ik klik verder tot ik opeens zie staan. "Brief ana 1" Ik klik erop en krijg een hele tekst voorgeschoven. Ik lees hem door en ben verbaasd van wat er allemaal in staat. Ik vind dit hele gedoe toch maar wat eng. "Lieverd ik ben terug thuis."hoor ik de stem van mijn moeder roepen vanuit de hal. Meteen ben ik helemaal in shok en zo snel als ik kan zet ik de site af. Ik zou echt niet willen dat mijn moeder ziet dat ik op een pro ana site zit. Straks denkt ze nog dat ik pro ana ben. Ze zou me helemaal gek verklaren.
Terwijl ik een heerlijk worstenbroodje naar binnenwerk moet ik de hele tijd denken aan de site waar ik daarjuist opzat. Ik zat gewoon op een pro ana site. Ik snap niet dat die meisjes en jongens zoiets volhouden, dat niet eten. Dat is toch niet normaal. Eenmaal mijn worstenbroodje op is ga ik meteen van tafel. Ik wandel de woonkamer binnen en ga zitten in op de bank samen met mijn laptop op mijn schoot. Ik ga naar google en typ 'pro ana' in. De eerste link klik ik aan en weer krijg een waarschuwing. Ik klik gewoon verder en surf wat rond op de site. "Haaij, iedereen. Tot nu toe gaat alles goed. Heb vandaag nog niets op en ben nu al bijna 12 kilo afgevallen." stond er in de babbelbox. Wow kon ik dit maar, dan was ik eindelijk slank en niet zo dik als nu. Als ik nou ook een pro ana werd. Gewoon om even af te vallen en daarna eenmaal het genoeg is eet ik weer gewoon. Ik zou gewoon wat discipline moeten hebben, meer niet. Meteen verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Dit maal zou ik me er helemaal voor inzetten, dit keer zou het me gaan lukken. Ik voel het gewoon. Ik staarde weer naar het scherm van mijn laptop en in de rechter bovenhoek zag ik het woord 'Chatroom' staan. Snel klikte ik erop en kwam op een chat terrecht. "Haaijj" typte ik. Al snel werd er geantwoord. "Ben je nieuw hier? Anders raad ik je echt aan om een gezond dieet te volgen hoor" antwoorde iemand die Maya heet. Een gezond dieet. Waarom zou ik in hemelsnaam een gezond dieet gaan volgen? Ik verpest het toch altijd. Neeh, nu zou ik het gewoon drastisch aanpakken. Het moet gewoon. Ik kan niet langer met dit lichaam leven. "Neeh, ik ben al langer pro ana, maar kom niet zoveel op de chatbox" loog ik. "Wat is je email adres?" vroeg nu een meisje met de naam Sofie. Snel gaf ik mijn email adres en daarna sloot ik de chatbox toch maar weer af. Eigenlijk heb niet het gevoel alsof ik er echt bij hoor. Ik ken er amper iets van. Zij zitten de hele tijd te praten over calorieën in producten en hoe lang het zou duren voor ze er een boterham er zou hebben afgesport. Ik kan gewoon niet met ze mee praten. Nog niet, maar er komt een dag dat ik net zoveel weet van voeding ,afvallen en calorieën als hun en dan zou ik net zoals hen gewoon dun en gelukkig zijn.
De volgende dag was ik al vroeg wakker. Vanaf vandaag zou ik er echt helemaal voor gaan. Het moest gewoon lukken. Ik wandel stil de trap af en de treden van waar ik weet dat ze kraken slaag ik over. Ik wil echt niet dat mijn ouders wakker worden.Ze zouden zich anders vast afvragen waarom ik zo vroeg op ben. Ik loop de keuken binnen en doe het licht aan. Gisteren avond had ik nog redelijk lang op de pro ana website gezeten en ze hadden daar aangeraden wanneer je nog maar net met pro ana begonnen bent rustig af te bouwen. Dan voorkom je eetbuien, zeiden ze. Maar neeh, ik wil niet meer afbouwen, ik wil meteen voor het grote werk gaan, dus heb ik met mezelf afgesproken om verloopig alleen nog maar mijn avondeten op te eten. Dat moet me toch lukken. "Lieverd zo vroeg wakker" hoor ik opeens iemand zeggen. Verschrikt draai ik me om en zie daar mijn moeder staan. "Jah, kon niet slapen" brabbelde ik snel. Shit nu zou ik geen nep ontbijtje meer kunnen maken. Wat doe zij in hemelsnaam zo vroeg op? Het is nog maar half 7 s'morgens. "Wat wil je eten, schat?" hoor ik mijn moeder vragen aan me als ze in de koelkast rondneust. "Eeumm...ik eet straks nog wel iets" zeg ik haastig en zo snel als ik kan wandel ik de keuken uit. Met een zucht loop ik weer de trap op richting mijn kamer en laat me neerzakken op mijn bed. fjoew, bijna was heel mijn dag weer verpest. Ik neem mijn laptop van mijn nachtkastje en start hem op. Ik surf weer naar pro ana en klik gelijk verder naar babbelbox. "Kom net terug van een toertje hardlopen. Voel me zo goed nu. Lekker veel calorieën verbrand en dat al zo vroeg in de morgent. Mijn dag kan al niet meer stuk" heeft ééne Lore op het prikbord gezet. Direct krijg ik een idee. Als ik nou ook eens ging hardlopen. Dan zeg ik gewoon tegen mijn moeder dat ik ga oefenen voor een loop test op school. Meteen zwier ik mijn laptop naast me neer op bed en trek de eerste de beste jogging uit de kast. Ik doe nog snel mijn haar in een staart en daarna raas ik de trap af. "Mam, is het goed dat ik een toertje ga lopen? We hebben volgende week bij gym een test van lopen en ik wil niet altijd als slechtste eindigen snappie?"vraag ik lief en zo normaal mogelijk. "Jah hoor, doe maar lieverd, dan verbrand je dat vet op je buik eens" zegt ze met een glimlach terwijl ze me een por geeft in m'n zij. Onmiddellijk probeer ik een neppe glimlach op te zetten. Ik weet wel dat ze het niet gemeen bedoelt, maar het is gewoon niet leuk om te horen, maar tjah het geeft wel steun om er vollop voor te gaan. Ik wandel de keuken uit richting de hal en trek snel mijn sportschoenen aan. "Oei, deze beginnen een beetje krap te zitten." zeg ik fluisterend tegen mezelf terwijl ik de schoenen aantrek. Blijkbaar heb ik er dringent nieuwe nodig. Met een zucht wandel ik de deur uit en met een luide klap laat ik deze ook toevallen. Ik jog de oprit af en zie net dat onze overbuurman buiten gezellig op een stoeltje een krant zit te lezen. Ow wat haat ik die man toch. Elk jaar nodigde hij ons gezin uit voor een barbecue en elk jaar kreeg ik te horen van: "Jullie dochter wordt toch steeds molliger hoor, zou je haar niet beter op een dieet zetten." Ik kan die man echt waar iets aan doen. Snel versnel ik mijn pas en kort daarna ben ik aan het einde van de hoek. Kom op, Lotte!!, denk ik bijmezelf. Ik moet volhouden. Na 30 minuten te blijven lopen stop ik. Ik ben kapot. Ben helemaal bezweet en voel me kotsmisselijk. Ik laat me neerzakken op de grond en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik voel me zo slecht. Ik adem diep in en weer uit, maar niets lijkt de helpen. "Gaat het wel?" hoor ik een jongenstem vragen. Verschrikt kijk ik op en zie daar een jongen staan van ongeveer mijn leeftijd. Snel knik ik jah, maar eigenlijk voel ik me nog steeds rotslecht. "Zeker?, ik loop anders wel even met je mee."zegt de jongen aardig.
De volgende dag was ik al vroeg wakker. Vanaf vandaag zou ik er echt helemaal voor gaan. Het moest gewoon lukken. Ik wandel stil de trap af en de treden van waar ik weet dat ze kraken slaag ik over. Ik wil echt niet dat mijn ouders wakker worden.Ze zouden zich anders vast afvragen waarom ik zo vroeg op ben. Ik loop de keuken binnen en doe het licht aan. Gisteren avond had ik nog redelijk lang op de pro ana website gezeten en ze hadden daar aangeraden wanneer je nog maar net met pro ana begonnen bent rustig af te bouwen. Dan voorkom je eetbuien, zeiden ze. Maar neeh, ik wil niet meer afbouwen, ik wil meteen voor het grote werk gaan, dus heb ik met mezelf afgesproken om verloopig alleen nog maar mijn avondeten op te eten. Dat moet me toch lukken. "Lieverd zo vroeg wakker" hoor ik opeens iemand zeggen. Verschrikt draai ik me om en zie daar mijn moeder staan. "Jah, kon niet slapen" brabbelde ik snel. Shit nu zou ik geen nep ontbijtje meer kunnen maken. Wat doe zij in hemelsnaam zo vroeg op? Het is nog maar half 7 s'morgens. "Wat wil je eten, schat?" hoor ik mijn moeder vragen aan me als ze in de koelkast rondneust. "Eeumm...ik eet straks nog wel iets" zeg ik haastig en zo snel als ik kan wandel ik de keuken uit. Met een zucht loop ik weer de trap op richting mijn kamer en laat me neerzakken op mijn bed. fjoew, bijna was heel mijn dag weer verpest. Ik neem mijn laptop van mijn nachtkastje en start hem op. Ik surf weer naar pro ana en klik gelijk verder naar babbelbox. "Kom net terug van een toertje hardlopen. Voel me zo goed nu. Lekker veel calorieën verbrand en dat al zo vroeg in de morgent. Mijn dag kan al niet meer stuk" heeft ééne Lore op het prikbord gezet. Direct krijg ik een idee. Als ik nou ook eens ging hardlopen. Dan zeg ik gewoon tegen mijn moeder dat ik ga oefenen voor een loop test op school. Meteen zwier ik mijn laptop naast me neer op bed en trek de eerste de beste jogging uit de kast. Ik doe nog snel mijn haar in een staart en daarna raas ik de trap af. "Mam, is het goed dat ik een toertje ga lopen? We hebben volgende week bij gym een test van lopen en ik wil niet altijd als slechtste eindigen snappie?"vraag ik lief en zo normaal mogelijk. "Jah hoor, doe maar lieverd, dan verbrand je dat vet op je buik eens" zegt ze met een glimlach terwijl ze me een por geeft in m'n zij. Onmiddellijk probeer ik een neppe glimlach op te zetten. Ik weet wel dat ze het niet gemeen bedoelt, maar het is gewoon niet leuk om te horen, maar tjah het geeft wel steun om er vollop voor te gaan. Ik wandel de keuken uit richting de hal en trek snel mijn sportschoenen aan. "Oei, deze beginnen een beetje krap te zitten." zeg ik fluisterend tegen mezelf terwijl ik de schoenen aantrek. Blijkbaar heb ik er dringent nieuwe nodig. Met een zucht wandel ik de deur uit en met een luide klap laat ik deze ook toevallen. Ik jog de oprit af en zie net dat onze overbuurman buiten gezellig op een stoeltje een krant zit te lezen. Ow wat haat ik die man toch. Elk jaar nodigde hij ons gezin uit voor een barbecue en elk jaar kreeg ik te horen van: "Jullie dochter wordt toch steeds molliger hoor, zou je haar niet beter op een dieet zetten." Ik kan die man echt waar iets aan doen. Snel versnel ik mijn pas en kort daarna ben ik aan het einde van de hoek. Kom op, Lotte!!, denk ik bijmezelf. Ik moet volhouden. Na 30 minuten te blijven lopen stop ik. Ik ben kapot. Ben helemaal bezweet en voel me kotsmisselijk. Ik laat me neerzakken op de grond en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik voel me zo slecht. Ik adem diep in en weer uit, maar niets lijkt de helpen. "Gaat het wel?" hoor ik een jongenstem vragen. Verschrikt kijk ik op en zie daar een jongen staan van ongeveer mijn leeftijd. Snel knik ik jah, maar eigenlijk voel ik me nog steeds rotslecht. "Zeker?, ik loop anders wel even met je mee."zegt de jongen aardig.
